Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska - Matusiak Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska - Przewłoka Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka (spr.) Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2008 r. sprawy ze skargi W. B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] stycznia 2008 r. Nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy RAVAGO oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej po rozpoznaniu na rozprawie wniosku R. S.A. z siedzibą w L. przeciwko W. B. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy Ravago o numerze R-154724, na podstawie art. 164 w związku z art. 131 ust. 1 pkt 1 oraz art. 131 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.- p.w.p.) oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. orzekł o unieważnieniu prawa ochronnego na znak towarowy Ravago o numerze 154724.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy :

Decyzją Urzędu Patentowego z [...] sierpnia 2004 r. zarejestrowano na rzecz W. B. z pierwszeństwem od [...] kwietnia 2003 r. znak towarowy słowno-graficzny Ravago pod nr 154722 w klasach towarowych ; 1 (żywice syntetyczne, surowce i półprodukty do produkcji tworzyw sztucznych), 4 (paliwa, smary, komponenty, dodatki do paliw i smarów), 6 (rudy metali nieszlachetnych nieobrobione i obrobione), 17 (tworzywa sztuczne półprzetworzone) i klasie usługowej 36 (usługi w zakresie analiz, informacji, operacji, doradztwa, wycen finansowych, kredytowania (poza zastrzeżonymi dla banków), gwarancji i kaucji, notowań giełdowych, doradztwa podatkowego, inwestycji kapitałowych, zarządzania majątkiem) Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług.

W dniu [...] lutego 2006 r. do Urzędu Patentowego RP działającego w trybie postępowania spornego wpłynął wniosek R. S.A. z siedzibą w L. przeciwko W. B. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy Ravago. Wniosek ten został ostatecznie sprecyzowany w piśmie z [...] lutego 2007 r.

Jako materialnoprawną podstawę swojego żądania wnioskodawca wskazał art. 131 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2, art. 131 ust. 2 pkt 1 oraz art. 131 ust. 5 p. w. p. Ponadto powołał się na art. 6 septies ust. 1 oraz art. 8 Konwencji Paryskiej -akt sztokholmski zmieniający Konwencję paryską o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r., sporządzony w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r. (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 51) oraz art. 16 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS, zał. nr 1 do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), z dnia 12 lutego 1996 r. (Dz. U. Nr 32, poz. 143).Wnioskodawca zarzucił uprawnionemu, że zgłosił sporny znak towarowy z naruszeniem przysługujących mu praw osobistych i majątkowych wynikających z prawa do nazwy Ravago i z naruszeniem dobrych obyczajów. Ponadto stwierdził, iż zgłoszenie spornego znaku towarowego zostało dokonane w złej wierze. Uzasadniając zarzut oparty na art. 6. septies Konwencji Paryskiej wnioskodawca wskazał, iż uprawniony do dnia [...] marca 2004 r. pełnił funkcję prezesa U. Sp. z o.o., będącej agentem (przedstawicielem) spółki akcyjnej R. Ponadto wskazał, że od [...] października 1997 r. do [...] lipca 2001 r. uprawniony pełnił funkcję prezesa polskiej spółki R. Sp. z o.o., należącej do grupy R. Wnioskodawca podkreślił, iż uprawniony miał pełną orientację i świadomość, co do praw podmiotowych należących do wnioskodawcy.

Wnioskodawca przedłożył materiały dotyczące grupy kapitałowej R. H. i zaznaczył, że uprawniony nie uzyskał od niego zgody na dokonanie zgłoszenia na swoją rzecz zaś zgłoszenia dokonał będąc wspólnikiem spółki U. Sp. z o.o.

Postanowieniem Sądu Okręgowego w K. z [...] marca 2004 r. uprawniony został zawieszony w wykonywaniu praw udziałowych w spółce U., a zgodnie z wpisem do KRS z dnia [...] stycznia 2004 r. przestał pełnić funkcję prezesa zarządu tej spółki. Postanowieniem z [...] sierpnia 2004 r. została ogłoszona upadłość tej spółki, a przeciwko uprawnionemu wszczęto postępowanie karne, w którym został oskarżony o popełnienie przestępstw polegających na przywłaszczeniu składników tej spółki i działanie na jej szkodę ( materiały na k. 32-51, T. I akt administarcyjnych).

Wnioskodawca opisał strukturę organizacyjną grupy R. wyjaśniając, iż spółka akcyjna R. N. V. z siedzibą w B., wpisana do Rejestru Handlowego w B. pod numerem [...] w dniu [...] maja1999 r. zmieniła swoją siedzibę na miasto L. w L. Wskazał, iż towary i usługi objęte spornym prawem są ściśle związane z zakresem działalności gospodarczej międzynarodowej grupy kapitałowej, koordynującej działalność spółek zależnych zgrupowanych w R. S.A, funkcjonujących w poszczególnych państwach i na tą okoliczność przedłożył materiały w postaci wydruków komputerowych ze stron internetowych zawierające informacje na temat spółek zależnych od wnioskodawcy, używających nazwy handlowej Ravago, w tym R. P. z siedzibą B. Wnioskodawca przedłożył też obszerne materiały na okoliczność jego działalności na polskim rynku.

Ponadto, wnioskodawca powołał się na fakt sprawowania przez uprawnionego od [...] marca 1996 r. funkcji członka zarządu a następnie prezesa zarządu spółki U. oraz to, iż był on wspólnikiem U. Sp. z o.o. Ponadto wnioskodawca przedłożył dokumenty na okoliczność istnienia pomiędzy uprawnionym a spółką akcyjną R. N. V. stosunku pełnomocnictwa.

Uprawniony nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie

Urząd Patentowy uznał, że wnioskodawca ma interes prawny w żądaniu unieważnienia spornego prawa, którego należy upatrywać przede wszystkim w przepisach art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 43 i art. 43 3 k.c. oraz przepisach ustanawiających konstytucyjną zasadę swobody działalności gospodarczej.

Organ stwierdził, że w świetle przedłożonego materiału nie budzi wątpliwości fakt, iż w holdingu R. zgrupowany jest szereg spółek, których przedmiotem działalności jest między innymi wytwarzanie, dystrybucja, recykling produktów pochodnych z przemysłu petrochemicznego, w tym między innymi tworzyw sztucznych przetworzonych i nieprzetworzonych o różnych zastosowaniach, marketing, logistyka, świadczenie usług technicznych, finansowych, wykonywania ekspertyz (T. II k. 202-195 akt administracyjnych). Bezsporny jest fakt, iż wnioskodawca był wspólnikiem w U. Sp. z o.o. z siedzibą w K. Bezsporną okolicznością jest także fakt, iż w dniu [...] września 1998 r. wnioskodawca udzielił uprawnionemu pełnomocnictwa, obejmującego upoważnienie do występowania na zgromadzeniach wspólników spółki U. i podejmowania wszelkich uchwał oraz do występowania w jej imieniu przed osobami trzecimi oraz instytucjami państwowymi (T II k. 91-92 akt administracyjnych). Ponadto uprawniony pełnił w spółce U. funkcję członka zarządu a następnie prezesa zarządu i dopiero w dniu [...] stycznia 2004 r., a zatem po dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego, tj. po [...] kwietnia 2003 r. dokonano wpisu do rejestru KRS polegającego na wykreśleniu W. B. z rejestru jako prezesa zarządu. Ponadto, postanowieniem z dnia [...] marca 2004 r., zapadłym w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w K., Wydziałem [...] Gospodarczym o sygn. akt [...] Sąd zawiesił uprawnionego oraz S. B. w wykonywaniu ich praw udziałowych w U. Sp. z o.o. z siedzibą w K., natomiast [...] sierpnia 2004 r. ogłoszono upadłość tej spółki.

Urząd Patentowy uznał za zasadny zarzut oparty na art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 8 Konwencji Paryskiej nazwa wnioskodawcy jako podmiotu zagranicznego podlega takiej samej ochronie, jak to ma miejsce w przypadku podmiotów krajowych. Jednocześnie, wbrew stanowisku wnioskodawcy, sam przepis art. 8 Konwencji Paryskiej nie stanowi samodzielnej i samoistnej podstawy ochrony nazwy handlowej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 kwietnia 2006 r., sygn. akt II GSK 377/05, niepubl.), a zatem wniosek w tym zakresie musi być rozpatrzony w oparciu o przepisy prawa krajowego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 lutego 2002 r., sygn. akt II S.A. 2914/01, Monitor Prawniczy 2002/7/291). Organ podkreślił, że ustalony w doktrynie i orzecznictwie jest pogląd, zgodnie z którym rejestracja znaku towarowego, odpowiadającego oznaczeniu innego przedsiębiorstwa, używanemu przez nie przed zarejestrowaniem znaku, narusza dobra osobiste tego przedsiębiorstwa. ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2002 r., II SA 3390/2001. Prawo Gospodarcze 2,002/7-8 str. 78). Zdaniem Urzędu Patentowego sporny znak towarowy w warstwie słownej zawiera w zasadzie całość nazwy wnioskodawcy. Organ podkreślił, że jak wynika z ugruntowanego stanowiska doktryny i judykatury, w przypadku kolizji prawa ochronnego na znak towarowy z dobrem osobistym, w tym prawem do nazwy przedsiębiorcy priorytet ma ochrona tego dobra osobistego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II S.A. 3390/2001)

Zdaniem Urzędu Patentowego bezsporny jest fakt obecności wnioskodawcy na polskim rynku przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego. Wnioskodawca nabywał udziały i działał jako wspólnik w innych spółkach funkcjonujących na rynku polskim (w tym U. Sp. z o.o. z siedzibą w K.). Z drugiej strony wnioskodawca pełnił funkcję "spółki-matki" w holdingu i w związku z tym fakt obecności wnioskodawcy na rynku polskim winien być postrzegany szeroko, przez pryzmat wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności obecności spółki akcyjnej R. jako wspólnika w innych, zależnych od niej spółkach działających na terytorium Polski (U. Sp. z o.o., z siedzibą w K., R. P. z siedzibą w B., której produkty były dostępne na rynku polskim (dokumenty handlowe, T. II k. 18-62 akt administracyjnych)

Za zasadny Urząd Patentowy uznał też zarzut zgłoszenia spornego znaku towarowego w złej wierze, oparty na art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. bowiem pomiędzy wnioskodawcą a uprawnionym istniał szczególny stosunek zaufania wynikający z kilku powiązanych ze sobą okoliczności; uprawniony był wspólnikiem wnioskodawcy w spółce U. zatem powinien pozostawać lojalny wobec swojego wspólnika, pełniąc funkcję członka zarządu a następnie prezesa zarządu tej spółki, uprawniony winien był, zgodnie z art. 483 § 2 k.s.h. przy wykonywaniu swoich obowiązków dokładać staranności wynikającej z zawodowego charakteru swojej działalności. Ponadto uprawniony działał jako pełnomocnik wnioskodawcy, a zatem pozostawał z nim w relacji ze swej istoty opartej na bezwzględnej lojalności i uczciwości wobec mocodawcy. Jednocześnie uprawnionemu znana była nazwa wnioskodawcy, zakres, przedmiot i charakter jego działalności oraz oznaczenia jakimi posługuje się on i podmioty od niego zależne. Na licznych dokumentach handlowych, kierowanych przez zależną od wnioskodawcy spółkę R. P. z siedzibą w B. widnieje oznaczenie graficzne tożsame ze spornym znakiem towarowym Niewątpliwym jest zatem fakt, iż wnioskodawca wiedział, iż sporny znak towarowy jest oznaczeniem używanym przez inne podmioty - wnioskodawcę i spółki od niego zależne. W ocenie organu, zgłoszenie znaku towarowego, którego celem lub świadomą konsekwencją jest "przejęcie" znaku innego podmiotu - a w szczególności takiego, z którym łączyły uprawnionego szczególne więzi zaufania, poprzez wykorzystanie tego, iż znak ten jest niezarejestrowany, ma charakter działania w złej wierze w rozumieniu art. 131 ust. 2 pkt. 1 p.w.p. Powyższa ocena prawna zgodna jest ze stanowiskiem judykatury, zgodnie z którym zgłoszenie znaku towarowego należącego do podmiotu, z którym zgłaszającego łączą szczególne więzy zaufania lub lojalności ma charakter zgłoszenia w złej wierze ( stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 24 stycznia 2005 r., sygn. akt GSK 1267/04). Dlatego też , zdaniem Kolegium Orzekającego zbędne było ponowne rozpoznawanie powyższych zarzutów w oparciu o art. 6 septies Konwencji Paryskiej, art. 16 ust. 1 TRIPS oraz art. 161 ust. 1 p.w.p.

Za niezasadny natomiast uznano zarzut wnioskodawcy oparty na art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p. W obecnym stanie prawnym, należy przyjąć, że przepis art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p. nie odnosi się do strony podmiotowej, a wyłącznie do przedmiotowej, do samej formy przedstawienia danego znaku towarowego. Sprzeczność znaku towarowego z dobrymi obyczajami w rozumieniu wskazanego przepisu polega mi. naruszeniu norm moralnych i zwyczajowych przyjętych w działalności gospodarczej. Tradycyjnie za sprzeczne z dobrymi obyczajami uważa się znaki obsceniczne, o wulgarnej treści lub formie, znaki obraźliwe. (por. U. Promińska w: Prawo własności przemysłowej, praca zbiorowa pod redakcją U. Promińskiej, Warszawa 2004. str. 211). Sporny znak towarowy natomiast do takich oznaczeń się nie zalicza, a wnioskodawca nie formułował zarzutów odnoszących się do tych kwestii.

Jako niezasadny oceniono zarzut naruszenia art. 131 ust. 5 p.w.p. Przepis ten nie należy do przepisów prawa materialnego mogących stanowić samoistną podstawę odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy lub unieważnienia tego prawa w postępowaniu spornym, w szczególności w sytuacji w której stawiane są zarzuty zgłoszenia znaku towarowego w złej wierze, którego używanie narusza prawo do firmy wnioskodawcy.

Skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] stycznia 2008 r. złożył uprawniony W. B. wnosząc o jej uchylenie jako niezgodnej z prawem.

Zaskarżonej decyzji zarzucił ;

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w przyjęciu, że w wyniku udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy "Ravago" nr 154724 doszło do naruszenia praw osobistych i majątkowych spółki R. S.A.;

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 43 i art. 43 1 i nast. w zw. z art. 23 i art. 24 kodeksu cywilnego, przez ich błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie w sprawie, przejawiające się w przyjęciu i doszło do naruszenia praw do nazwy firmy bowiem w przypadku przedsiębiorcy zagranicznego nie mówić można o tym w sytuacji, gdy przedsiębiorca ten nie jest obecny pod tą nazwą (firmą) na polskim rynku (nie prowadzi "konkretnej działalności gospodarczej"), a występuje na tym rynku jedynie w charakterze wspólnika spółek działających pod innymi nazwami (firmami);

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w przyjęciu, że znak towarowy "Ravago" nr 154724 zgłoszony został do Urzędu Patentowego w złej wierze, mimo zasady domniemania dobrej wiary, wynikającej z art. 7 k.c.;

- naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 131 ust. 5 p.w.p. przez brak rozpatrzenia okoliczności sprawy na gruncie tego przepisu, a w konsekwencji jego niezastosowanie - mimo spełnienia określonych w tym przepisie przesłanek;

- naruszenie przepisu postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 164 p.w.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w błędnym przyjęciu, że spółka R. S.A. posiada interes prawny w domaganiu się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy Ravago;

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. przez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności spraw: zwłaszcza w zakresie możliwości istnienia - w dacie zgłoszenia do rejestracji zgody spółki R. S.A. na zgłoszenie znaku towarowego.

Skarżący podnosi, że działał za zgodą i przyzwoleniem wnioskodawcy i nie było pomiędzy stronami konfliktu interesów. Zdaniem skarżącego naruszenie prawa do nazwy ma miejsce w sytuacji, gdy pojawi się zagrożenie wprowadzenia odbiorców w błąd co do tożsamości przedsiębiorstw posługujących się identycznymi lub podobnymi oznaczeniami odróżniającymi. Dopuszczalna jest więc rejestracja znaku towarowego zawierającego nazwę innego przedsiębiorstwa, jeżeli nie dochodzi do naruszenia prawa do tej nazwy, a zatem wtedy, gdy pomiędzy zgłaszającym znak towarowy, a uprawnionym do nazwy nie występuje konflikt interesów, o którym mowa w art. 131 ust. 5 p.w..p (tak J. Sitko," Dopuszczalność rejestracji znaku towarowego zawierającego nazwę innego przedsiębiorstwa w świetle ustawy prawo własności przemysłowej", Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 2001/10/23, Numer publikacji: 31234). Ponadto nie ulega żadnej wątpliwości, iż "Ravago" nie jest znakiem powszechnie znanym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej (przesłankę powszechnej znajomości znaku należy oceniać w odniesieniu do terytorium Polski - tak Wojcieszko-Głuszko E., Radca Prawny 2005/2/37, Nr publikacji: 47124) i dlatego też nie zachodzi obawa, że jego używanie wprowadzi odbiorców w błąd, lub stanowić będzie przyczynę powstania konfliktu interesów, o którym mowa wart. 131 ust. 5 pkt 2 ustawy. W sprawie spełnione zostały więc przesłanki zastosowania art. 131 ust. 5 p.w.p.

W ocenie skarżącego w rozpoznawanej sprawie brak było naruszenia prawa do nazwy firmy bowiem sytuacja taka ma miejsce jedynie w wypadku istnienia realnego konfliktu rynkowego, przejawiającego się w możliwości wprowadzenia odbiorców w błąd co do tożsamości przedsiębiorców, chodzi tu o prowadzenie w Polsce "konkretnej działalności gospodarczej", gdzie dana nazwa funkcjonuje właśnie w charakterze oznaczenia wyróżniającego ową rzeczywistą działalność gospodarczą oraz samego przedsiębiorcę. Stanowisko Urzędu Patentowego sprowadzające się do twierdzenia, dotyczy to także przedsiębiorcy zagranicznego występującego na polskim rynku jedynie w charakterze wspólnika innych spółek (które prowadzą w Polsce rzeczywistą działalność gospodarczą, występując jednak pod zupełnie innymi nazwami), nie odpowiada ugruntowanej wykładni odpowiednich przepisów prawa polskiego.

Skarżący zwraca uwagę na fakt, iż przez okres od 2003 r. do 2006 r. nie był wzywany do zaprzestania podjętych działań , zatem wnioskodawca miał ich pełną świadomość tych działań nie tylko ze względu na fakt, iż skarżący działał w tym okresie jako jego pełnomocnik, ale także z powodu łączących strony kontaktów biznesowych i wspólnych planów dotyczących rozwoju na polskim rynku.

Zdaniem skarżącego nie należy zapominać o zasadzie jawności zewnętrznej rejestru wyrażonej w art. 228 ust. 3 p.w.p. oraz domniemaniu, że wpisy w rejestrach są prawdziwe i że każdemu jest znana ich treść (ust. 4) - wnioskodawcy przez ponad 3 lata znany był fakt zarejestrowania znaku "Ravago" i nie podjął żadnych działań mających na celu zabezpieczenie jego interesu tylko z tego powodu, że rejestracja nastąpiła za jego przyzwoleniem.

Konsekwencją stwierdzenia braku naruszenia praw osobistych i majątkowych wnioskodawcy jest brak po jego stronie R. S.A. interesu prawnego będącego warunkiem sine qua non dla złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego, o którym mowa w art. 164 p.w.p. Jednocześnie skarżący zarzucił, że Urząd Patentowy, wbrew treści art. 7 k.c., przypisał mu działanie w złej wierze jedynie na podstawie okoliczności faktycznych, bez badania treści stosunków i ustaleń jakie łączyły strony.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie, przywołując argumentacje zawartą w decyzji.

Uczestnik postępowania R. S.A. wnosił o oddalenie skargi, podkreślając brak uzasadnionych podstaw do jej uwzględnienia. Zaprzeczył jakoby kiedykolwiek wyrażał zgodę na zarejestrowanie nazwy swojej firmy przez skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia [...] stycznia 2008 r. nie narusza prawa.

Zdaniem Sądu, unieważniając prawo ochronne na znak towarowy Ravago Urząd Patentowy RP nie dopuścił się zarówno naruszenia przepisów prawa materialnego, jak również nie uchybił przepisom postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Analizując zarzuty skargi nie można podzielić argumentów skarżącego kwestionujących istnienie interesu prawnego strony przeciwnej – R. S.A. jako wnioskodawcy w sprawie o unieważnienie spornego znaku towarowego. Interes prawny stanowi przesłankę legitymującą żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej. W literaturze przyjmuje się, że źródłem interesu prawnego jest konkretna norma prawa materialnego. Jednocześnie legitymowanie się interesem prawnym pozwala jedynie wnosić o wszczęcie postępowania administracyjnego lub domagać się dopuszczenia do takiego postępowania lecz nie gwarantuje korzystnego wyniku tego postępowania. W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca firma R. S.A. z siedzibą w L. powoływała się na normy prawne wynikające z kodeksu cywilnego, regulujące ochroną prawa do firmy tj. przepisy art. 23 i 24 k.c. w związku z art. 43 i art. 43 3 k.c. W ocenie Sądu Urząd Patentowy zasadnie zatem uznał, iż spółka R. jest legitymowana do złożenia wniosku o unieważnienie praw ochronnego bowiem istnienie takiego prawa może utrudniać lub nawet zablokować temu podmiotowi możliwość wykonywania działalności gospodarczej pod firmą o tej samej nazwie -Ravago. Natomiast merytoryczna ocena zarzutów ma miejsce w toku rozpoznania sprawy. W konsekwencji nie ma racji skarżący twierdząc, że w sprawie doszło do naruszenia art. 164 p.w.p. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Wbrew zarzutom skarżącego nie doszło też do naruszenia prawa materialnego tj, art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p. przez jego niewłaściwe zastosowanie bowiem jest oczywiste, iż sporny znak towarowy w warstwie słownej zawiera całość nazwy wnioskodawcy - Ravago. Natomiast o naruszeniu prawa do firmy można mówić nie tylko wówczas, gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, ale także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający. Ponadto kolizja prawa do nazwy handlowej oraz prawa do znaku towarowego może wystąpić pomimo nieistnienia podobieństwa produkowanych towarów, a więc pomimo nieistnienia niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd, albowiem firma indywidualizuje osobę prawną, która poprzez nazwę wyrabia sobie renomę, solidność świadczonych usług. Dlatego też używanie oznaczenia z późniejszym pierwszeństwem korzystania może przynieść nienależną korzyść lub być szkodliwe dla wartości odróżniającego charakteru bądź renomy oznaczenia z wcześniejszym pierwszeństwem korzystania. W przypadku kolizji między firmą (nazwą) przedsiębiorstwa a zarejestrowanym z "gorszym pierwszeństwem" znakiem towarowym priorytet przyznaje się prawu powstałemu wcześniej ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 1008/05, Lex nr 197295). Ponadto firma jest dobrem intelektualnym niejednokrotnie o znacznej wartości majątkowej, któremu ustawodawca przyznaje ochronę. Ma ona charakter prawa podmiotowego bezwzględnego skutecznego erga omnes, przysługującego przedsiębiorcy. Ochrona na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego o ochronie dóbr osobistych jest najszersza, realizowana jest nie tylko w obrocie gospodarczym, ale i poza nim i może być skierowana przeciwko każdemu, kto dopuszcza się naruszenia interesu przedsiębiorcy związanego z jego firmą. Dlatego też ochrona ta może krzyżować się z innymi przepisami przyznającymi firmie ochronę. Zakres takiej ochrony nie jest ograniczony terytorialnie ani też zakresem działalności uprawnionego do nazwy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2004 r. , sygn. akt I ACa 560/04).

Z akt sprawy wynika, że firma R. S.A. z siedzibą w L. była obecna na polskim rynku przed datą zgłoszenia znaku do ochrony czyli przed [...] kwietnia 2003 r. głównie jako wspólnik innych spółek zależnych. Taki rodzaj prowadzenia działalności gospodarczej, zdaniem Sądu, nie pozbawia spółki prawa do ochrony nazwy firmy poprzez domaganie się unieważnienia znaku wykorzystującego tę nazwę. Zasadne jest zatem stanowisko Urzędu Patentowego, iż pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć jej wszelkie formy, w szczególności nie można ograniczać jej zakresu jedynie do sprzedaży towarów i usług.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wykazało ponad wszelką wątpliwość, iż zgłoszenie do rejestracji spornego znaku towarowego nastąpiło na skutek działania w złej wierze, co sprawia , iż zostały spełnione przesłanki z art. 131 ust. 2 pkt 1 p.w.p. Jak słusznie ustalił to Urząd Patentowy pomiędzy stronami istniał stosunek zaufania z racji współpracy łączącej skarżącego z R. S.A. polegającej na pełnieniu funkcji wspólnika, pełnomocnika oraz członka i prezesa zarządu w spółkach zależnych od Ravago. O postawieniu zarzutu zgłoszenia w złej wierze znaku towarowego takiego jak używany wcześniej przez konkurenta decyduje ocena nieuczciwego zamiaru wobec osoby, która wcześniej samodzielnie zapewniła temu znakowi pewną pozycję na rynku ponadlokalnym (Promińska Urszula, artykuł, PPH.2007.12.6, Znaczenie prawne wcześniejszego używania znaku towarowego w świetle regulacji prawa znaków towarowych. Teza nr 3 Lex nr 64370/3). Obszerny materiał dowodowy zebrany w sprawie daje pełne podstawy do przyjęcia, że skarżący wiedział, iż oznaczenie Ravago było wcześniej używane przez wnioskodawcę na terytorium Polski. Rację ma zatem Urząd Patentowy twierdząc, iż skarżący winien mieć świadomość wszystkich konsekwencji swojego działania. Nie bez znaczenie w tej kwestii pozostaje fakt, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla [...] z dnia [...] września 2005 r. skazano skarżącego na karę 2 lat pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata za przestępstwa przywłaszczenia mienia, fałszowania dokumentów, działania na szkodę U. Sp. z o.o., spółki, której wspólnikiem była R. N.V.

W świetle powyższego budzi wątpliwości zarzut skarżącego, że brak było konfliktu interesów bowiem spółka wyrażała zgodę na zarejestrowanie nazwy swojej formy a także używanego przez nią oznaczenia graficznego na rzecz osoby fizycznej. Pomijając fakt, że wskutek bezczynności skarżącego w postępowaniu administracyjnym zarzut ten został zgłoszony dopiero w skardze, należy wskazać, iż okoliczność ta nie została poparta żadnymi dowodami mogącymi uwiarygodnić te twierdzenia. W tym stanie rzeczy nie można uznać za zasadny argumentu skarżącego o dopuszczalności rejestracji z uwagi na treść przepisu art. 131 § 5 p.w.p. Powoływany przepis nie może znaleźć zastosowania do osób działających w złej wierze, co trafnie zauważył Urząd Patentowy w odpowiedzi na skargę.

Jednocześnie należy - zdaniem Sądu - podkreślić, iż Urząd Patentowy RP wydając zaskarżoną decyzję co do zasady uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy RP jest obowiązany m.in. do przestrzegania zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art.8 k.p.a.). Zdaniem Sądu organ uwzględniając powyższą zasadę zobowiązany jest dokładnie wyjaśnić okoliczności sprawy, konkretnie ustosunkować się do żądań i twierdzeń strony oraz uwzględnić w decyzji zarówno interes społeczny, jak i słuszny interes strony. Organ administracji jest ponadto obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i ocenić cały materiał dowodowy (art. 7, art.77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.