Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz / spr. / Sędziowie NSA Anna Szkodzińska WSA Aldona Gąsecka-Duda Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2012 r. sprawy ze skarg Z.S. , E.W., T.S. , J.J. i J.J. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków Śródmieście-Wschód na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. nr CVIII/1483/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Wróblowice I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części § 4 pkt 3 lit. f w zakresie słów "i 2 US" oraz w części § 17 ust.1 w zakresie słów "i 2 US" a także części graficznej uchwały w zakresie oznaczenia 2 US II. zasądza od Rady Miasta Krakowa na rzecz skarżącego Z.S. kwotę 557 / pięćset pięćdziesiąt siedem / złotych oraz na rzecz E.W. , E.W. , J.J. i J.W. kwotę 308 / trzysta osiem / złotych, a ponadto na rzecz skarżącej E.W. kwotę 300 / trzysta/ złotych - tytułem zwrotu kosztów postępowania .

W dniu 8 września 2010 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwalę Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice".

Po podjęciu przez Radę Miasta Krakowa powyższej uchwały, Wojewoda Małopolski, na podstawie dokumentacji planistycznej, badał zgodność z prawem przebiegu procesu planistycznego oraz rozstrzygnięć samej uchwały o planie. W dniu 23 września 2010 r. ogłoszono powyższą uchwałę w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego (Dz.Urz. Nr 490, poz. 3693).

Z. S. pismem z dnia 9 czerwca 2011 r. (data wpływu do organu – 10 czerwca 2011 r.), a E. W., T. S., J. J., J. W. pismem z dnia 14 lipca 2011 r. wezwali Radę Miasta Krakowa do usunięcia naruszenia prawa dokonanego przedmiotową uchwałą.

W dniu 5 sierpnia 2011 r. Z. S., reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego B. C. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" w części dotyczącej przeznaczenia działki nr "1" obręb [...] we W. jako terenu sportu i rekreacji (2 US) wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej działki nr "1" obręb [...] we W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W dniu 9 września 2011 r. E. W., T. S., J. J., J. W. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r., Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" w części dotyczącej przeznaczenia działki nr "2" obręb [...] we W. jako terenu sportu i rekreacji (2 US) wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej działki nr "2" obręb [...] we W. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Zakwestionowanej uchwale skarżący zarzucili naruszenie: art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z 32 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 6 pkt 1-9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że warunkiem przeznaczenia określonych terenów w miejscowych planach gospodarowania przestrzennego na cele publiczne jest wykazanie przez Radę Miasta, że cele te odpowiadają normie art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami z 21 sierpnia 1997 r. Według tej normy cele publiczne zostały określone w katalogu spraw wymienionych w art. 6 pkt 1-9 ustawy o gospodarce nieruchomościami, o ile nie są to inne cele publiczne określone w odrębnych ustawach (art. 6 pkt 10 powołanej ustawy). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: (pkt 10) kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

W związku z tym przeznaczenie działek skarżących jako "terenu sportu i rekreacji" oraz wyjaśnienie Prezydenta Miasta Krakowa do uwag nr [...] i nr [...] dotyczących Planu zagospodarowania przestrzennego, że działka prywatna ma zabezpieczyć "również potrzeby w zakresie usług, w tym usług sportu i rekreacji" godzi, w ocenie skarżących, nie tylko w podstawowe prawa obywatela gwarantowane ustawą zasadniczą, ale narusza inne liczne przepisy ustaw szczegółowych.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Przewodniczący Rady Miasta Krakowa przekazał skarżącym stanowisko Prezydenta Miasta Krakowa, które nie odnosi się do merytorycznych zarzutów zawartych w wezwaniu i dotyczy stanu z okresu poprzedzającego zbieranie danych do Studium i Planu zagospodarowania przestrzennego. Skarżący nie zgadzają się z opinią, że "wprawdzie zapisy przedmiotowego planu miejscowego niewątpliwie ingerują w uprawnienia Wnoszącego, jednakże jest to ingerencja mieszcząca się w granicach prawa", gdyż powyższe nie może dotyczyć realizowania zadań własnych gminy kosztem prywatnej własności. Podkreślono też, że Studium powstało w 2003 r. natomiast boisko sportowe, o którym pisze Prezydent zostało przeniesione na teren zakupiony przez Gminę Kraków od skarżących już w 1999 r. W 1999 roku Gmina Kraków zakupiła od skarżących działkę nr "3" obr. [...] o powierzchni 3 ha 29 a.75 m kw. z przeznaczeniem na cel publiczny sportu i rekreacji. Tereny te zostały przekazane Klubowi Sportowemu "[...]", który zagospodarował je urządzając boisko sportowe wraz z trybunami, wybudowane zostały budynki klubu oraz biura.

Podano, iż w 1997 roku działka nr "1" była przedmiotem postępowania o wydanie nieruchomości w związku z bezprawnym zajmowaniem tego terenu przez Klub Sportowy [...]. Wyrokiem z dnia 2 lipca 1997 r. sygn. akt: [...] Sąd Wojewódzki w Krakowie nakazał ówczesnemu Ludowemu Zespołowi Sportowemu "[...]" wydanie działki właścicielowi oraz opróżnienie nieruchomości z osób i rzeczy. Skoro właściciel działki musiał dochodzić swojej własności w sądzie, to wcześniejsze władanie przedmiotową działką przez inne podmioty było bezprawne. Zatem powoływanie się przez Prezydenta Miasta Krakowa w wyjaśnieniu do uwagi nr [...] na "dyspozycje studium i tradycje miejsca" (zajmowanie terenu bez tytułu prawnego przez Klub Sportowy "[...]" pod boisko sportowe) nie może korzystać z przywileju tzw. władztwa planistycznego względnie ochrony innych przepisów i norm prawnych skoro pozostaje w sprzeczności z prawomocnym wyrokiem sądowym.

Skarżący Z. S. podniósł, że prawo własności jest wymienione jako podstawowe prawo, które musi być uwzględnione w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Gwarantuje to art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skoro akt prawa miejscowego ewidentnie narusza przepisy prawa, w takim zakresie jest dotknięty wadą prawną, która musi skutkować jego nieważność. Podał, że kupując w 1999 r. od E. W. oraz T. S. działkę nr "3" obr. [...] dla KS [...] ówczesne władze Miasta Krakowa przerywały złą tradycję bezprawnego i bezumownego wykorzystywania prywatnej własności przez klub sportowy i lokalną społeczność. Niesporne jest, że zakup terenu dla klubu sportowego nastąpił w 1999 r., bezpośrednio po odzyskaniu przez skarżącego działki "1" w drodze egzekucji komorniczej.

Podniesiono, że Gmina zainwestowała w pozyskanie terenu na potrzeby sportu i rekreacji duże środki publiczne. Środki te zostały wykorzystane przez Klub Sportowy i obecnie służą zaspokajaniu potrzeb wspólnoty. Tym bardziej jest niezrozumiałe stanowisko przedstawiciela Gminy, który nadal chce wykorzystywać do tych samych celów własność prywatną, tak jakby nie było inwestycji celu publicznego w tym zakresie. Może to stanowić powrót do tradycji ale tych złych, wyeliminowanych wcześniej przez poprzednie władze kosztem zainwestowanych środków publicznych.

Plan zagospodarowania przestrzennego dla Wróblowic na mapie stanowiącej załącznik do tego planu wymienia jako tereny "publicznej zieleni urządzonej, sportu i rekreacji" symbol "1ZP/US", natomiast tereny "sportu i rekreacji" jako symbol: "1US i 2 US". Działka o pow. 3, 29 ha kupiona przez Gminę Kraków dla klubu sportowego oznaczona jest na planie symbolem 1US, natomiast prywatny teren - działka skarżącego ujęta jest jako teren sportu i rekreacji oznaczony symbolem 2US. Co więcej, legenda do mapy pod pozycją "Bilans Terenów" podaje, że US (tereny sportu i rekreacji) posiadają we W. łącznie 3,62 ha. Jest to w całości teren Klubu Sportowego [...] oznaczony na planie symbolem 1US i stanowiący w przeważającej części teren kupiony na mocy załączonego do skargi aktu notarialnego.

Nadmieniono, że działka "1" posiada powierzchnię 0,5389 ha, więc na pewno nie mieści się w "Bilansie Terenów US" mapy będącej integralną częścią zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego. Istnieje więc ewidentna sprzeczność w ustaleniach samego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla Miasta Krakowa uchwalonego w 2003 r.

W ocenie skarżącego Z. S. nie ma również żadnego związku, tradycji czy innych przesłanek, na które powołuje się strona przeciwna między przypisanemu w Studium do omawianej działki tzw. "terenem zieleni" (są to tereny publiczne wg planu), a terenem sportu i rekreacji w planie zagospodarowania przestrzennego (jest to również teren publiczny, skoro został zakupiony przez Gminę na ten cel).

Teren zieleni zakwalifikowany jest w planie jako teren publiczny, natomiast teren sportu i rekreacji obszarowo i powierzchniowo dotyczy obecnego terenu Klubu Sportowego [...]. Przypisanie działce o pow. 0,5 ha położonej w obrębie zwartej zabudowy jednorodzinnej przeznaczenia na teren sportu i rekreacji jest sprzeczne z przywołanymi wyżej przepisami i jako takie winno być uchylone.

Skarżący E. W., T. S., J. J., J. W. wskazali dodatkowo, że naruszenie prawa i uprawnień przedmiotową uchwałą polega na tym, że działka będąca własnością skarżących, oznaczona numerem "2" obręb [...] położona we W., na podstawie uchwały Nr CVIII/1483/10 Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" została przeznaczona jako teren sportu i rekreacji oznaczony na mapie symbolem 2US. Przeznaczenie niewielkiej i wąskiej działki o powierzchni 0,1792 ha w terenie domków jednorodzinnych i sadów na tzw. teren sportu i rekreacji pozbawia właścicieli tj. skarżących możliwości swobodnego dysponowania tą nieruchomością.

Podnieśli też, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. W ocenie skarżących, nie ma żadnej racjonalnej przesłanki do tego, aby kosztem ich niewielkiej działki nadającej się tylko pod zabudowę jednorodzinną realizować cele przeznaczone dla rozwoju sportu i rekreacji należące z mocy prawa do zadań własnych gminy. Skarżący stwierdzili, że przypisanie ich działce o pow. 0,17 ha położonej w obrębie zwartej zabudowy jednorodzinnej przeznaczenia na teren sportu i rekreacji jest sprzeczne z prawem i winno być uchylone.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Krakowa wniosła o jej oddalenie.

Rada przedstawiła tok sporządzania zaskarżonej uchwały wskazując na jego zgodność z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podniesiono, że skarżący nie składał wniosków na etapie procedury planistycznej, wniósł natomiast uwagę do projektu planu.

W odpowiedzi na zarzuty skargi wskazano, że są one pozbawione podstaw.

Podniesiono, że skarżący zarzucił w skardze, że postanowienia zaskarżonego miejscowego planu miejscowego naruszyły normę art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten wskazuje, że w planowaniu przestrzennym uwzględnia się prawo własności. Rada wyjaśniła, że ratio legis tego unormowania należy jednak odczytywać w kontekście całej regulacji art. 1 ust. 2 powołanej ustawy. Z tego punku widzenia prawo własności stanowi tylko jedną z wartości, którą należy uwzględnić przy pracach planistycznych. W konkretnej sytuacji przestrzennej określonego terenu nie można wykluczyć kolizji pomiędzy tymi wartościami. Funkcja planowania przestrzennego polega właśnie na wyważaniu tychże wartości, jak również interesu publicznego i prywatnego, co zdaniem organu zostało w skarżonym planie uczynione. Zauważono również, że brak jest podstaw prawnych, ażeby własności przypisywać prymat nad pozostałymi wartościami wymienionymi w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pomimo tego, że własność stanowi najszerszą formę korzystania z nieruchomości, to jednak nie daje ono właścicielowi pełnej władzy nad rzeczą. Elementem ustawowej definicji prawa własności jest bowiem możność korzystania i rozporządzania rzeczą, jednakże w granicach określonych w art. 140 Kodeksu cywilnego.

Wskazano, że w myśl art. 140 Kodeksu cywilnego i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP jednym z elementów ograniczających prawo własności są przepisy ustaw. Do kategorii ustaw ograniczających prawo własności należą niewątpliwie przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta stanowi w art. 3 ust. 1, że gminie przysługuje prawo do władczego przeznaczania terenu pod określone funkcje i ustalania zasad zagospodarowania terenu w planie miejscowym, określane doktrynalnie jako "władztwo planistyczne". Jest to wyłączna kompetencja rady gminy i żaden podmiot nie może jej realizować. Z kolei art. 6 ust. 1 stanowi, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, a ust. 2 tegoż artykułu, że każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, w granicach określonych przez ustawę, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie. Syntetyczne zestawienie powyższych norm prowadzi do wniosku, że możliwe jest tylko takie zagospodarowanie terenu, jakie jest dopuszczone przez obowiązujące normy prawne (w tym przepisy planu miejscowego). Zatem, wykonywanie prawa własności nie oznacza niczym nieograniczonej dowolności właściciela w tym zakresie. Pogląd ten znajduje swoje uzasadnienie na gruncie orzecznictwa sądowego.

Organ zauważył, iż powołany w skardze wyrok sądu powszechnego jest obojętny względem zapisów planistycznych przedmiotowej uchwały. Plan miejscowy jest bowiem aktem prawa miejscowego, który z definicji jest adresowany do nieokreślonej liczby podmiotów. Plan miejscowy określa przeznaczenie terenu i zasady jego zagospodarowania nie ingerując w stosunki własnościowe dotyczące poszczególnych nieruchomości. Oznacza to, że każdoczesny właściciel nieruchomości nabywa do niej prawa ukształtowane m. in. przez plan miejscowy, lub też, innymi słowy, z planistycznego punktu widzenia nie ma znaczenia, kto jest właścicielem nieruchomości. Również przywoływana w skardze wadliwość uzasadnienia rozpatrzenia uwagi skarżącego również nie może przesądzać o wadliwości prawnej zaskarżonej uchwały. Niezależnie od faktu, iż organ podtrzymuje argumentację z uzasadnienia rozpatrzenia uwagi skarżącego, to jednocześnie wskazuje, że wedle poglądów doktryny rozstrzygnięcia organu sporządzającego projekt planu miejscowego w przedmiocie rozpatrzenia uwag nie wymagają uzasadnienia (vide: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - Komentarz pod red. Prof. Z. Niewiadomskiego, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2004, strona: 178). Wobec powyższego, argument błędnego uzasadnienia rozpatrzenia uwagi nie może odnieść skutku.

Podkreślono również, że wbrew ocenie skarżących nie doszło do naruszenia art. 6 pkt 1-9 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Regulacja ta daje odpowiedź na pytanie, jakie są cele publiczne w rozumieniu tej ustawy. Pozwala to na wykup nieruchomości, na której ma być realizowana inwestycja celu publicznego, na podstawie umowy cywilnoprawnej. Natomiast w razie braku możliwości zawarcia takiej umowy możliwe jest wywłaszczenie nieruchomości na rzecz podmiotu realizującego inwestycję celu publicznego. Zapisy skarżonego planu w żaden sposób nie kolidują z unormowaniami ustawy o gospodarce nieruchomościami. Ponadto, funkcja uczynionego zarzutem uregulowania ustawy o gospodarce nieruchomościami jednoznacznie dowodzi tego, iż inwestycje celu publicznego mogą być realizowane na nieruchomościach, które pierwotnie nie stanowią własności podmiotów publicznych (instytucja wywłaszczenia).

Podsumowując Rada stwierdziła, że ograniczenia w sposobie korzystania przez skarżącego z nieruchomości, które wynikają z uchwalenia planu, mieszczą się w granicach dopuszczonych prawem. Wskazano, że w przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak również w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu, zgodnie art. 36 obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, właścicielom i wieczystym użytkownikom przysługują, względem gminy, chroniące ich interes roszczenia. Strona może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę bądź wykupienia nieruchomości lub jej części.

Rada zauważyła, że skarżący wiążą zarzut nieuwzględnienia prawa własności z art. 32 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W powyższym kontekście wskazano, że organy gminy wykonały obowiązki wynikające z tego przepisu. Jednocześnie dodano, że zdaniem strony przeciwnej, skarżący de facto polemizuje z oceną aktualności studium (która jest przedmiotem odrębnej uchwały rady gminy), a polemika taka nie może stanowić podstawy do delegalizacji zgodnego ze studium planu miejscowego, gdyż nie jest desygnatem żadnej z przesłanek stwierdzenia nieważności planu miejscowego wymienionych w art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Odnośnie do charakteru studium Rada przywołała fragment uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 listopada 2010 sygn. akt II SA/Kr 806/10, w którym Sąd wskazał, iż: "zgodnie z art. 9 studium jest aktem określającym politykę przestrzenną gminy a w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Ten jego ustawowy charakter, przesądzony przez ustawodawcę oznacza, że studium nie zajmuje się konkretnym przeznaczeniem terenów na określone cele, a ma charakter ogólny i kierunkowy. Oczywiście studium, podobnie jak plan miejscowy, posługuje się opisem tekstowym i rysunkiem (mapą) jednak skala tych elementów (w przypadku mapy - skala mapy) są zupełnie różne, gdyż mają spełniać różne cele".

Rada odniosła się do kwestii użytych w planie oznaczeń 1ZP/US i US. W tym zakresie wyjaśniono, że § 17 zaskarżonej uchwały dotyczy przepisów dla terenów przeznaczonych pod sport i rekreację, oznaczonych na rysunku planu symbolem 1US i 2US. Teren o symbolu 1US i powierzchni 2,91 ha obejmuje działkę nr "3" obr. [...]. Teren o symbolu 2US o powierzchni 0,71 ha obejmuje działki "1" i "2" obr. [...]. W tabeli Bilans Terenów, umieszczonej na planszy rysunku planu, powierzchnia obu terenów została zsumowana i zapisana pod symbolem US i wynosi 3,62 ha. Skarżący myli się twierdząc, że działka o powierzchni 0,5389ha nie mieści się w terenie o powierzchni 0,71 ha. Natomiast wymieniony w skardze teren o symbolu 1ZP/US - §18 ustaleń planu - przeznaczony pod publiczną zieleń urządzoną, sport i rekreację, o powierzchni 11,71 ha, obejmuje tereny położone nad [...] i stanowi część parku rzecznego doliny [...]. Skarga zaś nie dotyczy tego obszaru.

Rada podała, iż przeznaczenie terenu skarżących w planie miejscowym jest zgodne z obowiązującym w dacie jego uchwalenia studium. Rozwijając powyższe, zauważono, że na planszy studium K l - Struktura przestrzenna kierunki i zasady rozwoju, teren działki "1" i "2" oznaczony jest kolorem zielonym oznaczającym Zieleń publiczną - ZP, których głównymi funkcjami są:

- ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, ogród botaniczny, park ekologiczny), ogrodów działkowych wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, a w obszarze "białych mórz" również parki związane z kultem religijnym wraz z obiektami i urządzeniami,

- cmentarze.

Przypomniano, że zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w czasie uchwalenia planu miejscowego obszaru "Wróblowice" plan miejscowy musiał być zgodny ze studium (obecnie jest to kryterium braku naruszenia ustaleń studium). Obowiązek taki wynikał pośrednio z literalnej wykładni art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym. Biorąc pod uwagę zarysowane powyżej funkcje terenu, na którym położona jest działka skarżących, stwierdzono, że terenowi temu nadano w skarżonym planie miejscowym adekwatne do unormowań studium przeznaczenie.

Rada podała, iż skarżący zarzucili także organowi sporządzającemu plan nieznajomość realiów sytuacji przestrzennej w zakresie działki "2" wskazując, że działka stanowi wąski pas gruntu o szerokości kilku metrów i powierzchni 17 arów. Wyjaśniono, że sformułowanie cyt. "stosunkowo duży niezabudowany teren w pobliżu centrum Wróblowic", użyte w uzasadnieniu do rozpatrzenia uwag, odnosi się do całego Terenu 2US, czyli działek "1" i "2". Powierzchnia terenu 2US wynosi 0,71 ha. i zdaniem strony przeciwnej, wskazana wielkość parametru powierzchni umożliwia lokalizację chociażby boiska sportowego. Stąd też stanowisko skarżących w przedmiotowej kwestii również nie może być podzielone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz.1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, iż sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia. Oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie sąd bierze pod uwagę przede wszystkim obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonego aktu regulacje ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717 ze zm.).

W pierwszej kolejności określenia wymaga przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie. Ustalenie przedmiotu zaskarżenia ma istotne znaczenie, gdyż jak zasadnie podkreśla się w orzecznictwie "w postępowaniu sądowoadministracyjnym wprawdzie obowiązuje zasada niezwiązania sądu granicami skargi, jednakże nie oznacza ona, że sąd nie jest związany granicami przedmiotu zaskarżenia, którym jest konkretny akt lub czynność, kwestionowana przez uprawniony podmiot" (uchwała NSA z dnia 3 lutego 1997 r., OPS 12/96, ONSA 1997, nr 3, poz. 104).

W sytuacji, gdy skarżący skargę do sądu administracyjnego formułują jako skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" w części dotyczącej przeznaczenia działki nr "1" obręb [...] we W. (skarga Z. S.) i w części dotyczącej przeznaczenia działki nr "2" obręb [...] we W. (skarga E. W., T. S., J. J., J. W.) należy przyjąć, że w przedmiotowej sprawie wiążącym sąd przedmiotem zaskarżenia jest przedmiotowa uchwała we wskazanej wyżej części, natomiast charakteru wiążącego nie mają wnioski (dotyczące stwierdzenia nieważności poszczególnych zapisów przedmiotowej uchwały) i zarzuty skargi oraz powołana podstawa prawna. Oznacza to m.in., że sąd może orzec odmiennie od wniosków skargi i niezależnie od oceny trafności podnoszonych zarzutów. Wnioski skarżących dotyczą stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części odnoszącej się do nieruchomości skarżących i nie są dla Sądu wiążące z mocy art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę miał na uwadze prezentowaną i kształtującą się w orzecznictwie NSA wykładnię art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którą "przedmiotem skargi wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym na uchwałę rady gminy w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest zawsze cała ta uchwała w znaczeniu formalnym, a legitymacja do zaskarżenia takiej uchwały przysługuje każdemu, kto wykaże naruszenie swojego interesu prawnego lub uprawnienia konkretnymi postanowieniami tej uchwały w odniesieniu choćby tylko do jednej działki położonej na obszarze objętym planem" (por. wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2009 r., II OSK 205/09), uwzględnił jednak okoliczność, że brak podstaw prawnych, aby kwestionować prawo skarżących do zaskarżenia jedynie części uchwały w sytuacji, gdy wyraźnie akcentują w skardze okoliczność zaskarżenia jedynie części uchwały.

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego (dwa ostatnie punkty stanowią wymogi formalne dopuszczalności skargi).

Nie budzi wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Skarżący dopełnili również wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Uwzględniając treść art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 (sygn. akt: II OPS 2/07) wyjaśniającą powyższy przepis, w związku z rozbieżnościami orzecznictwa w zakresie jego stosowania, należy stwierdzić, że skarga na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" została wniesiona z zachowaniem ustawowego terminu.

Konieczne stało się w następnej kolejności zbadanie legitymacji skarżących do zaskarżenia przedmiotowej uchwały. Skarżący legitymują się prawem własności do działek nr "1" i nr "2" obręb [...] we W., tj. nieruchomości położonych na terenie objętym ustaleniami przedmiotowego planu. Zasygnalizować należy, że badanie czy podmiot wnoszący do sądu administracyjnego skargę na uchwałę lub zarządzenie organu gminy dotyczące sprawy z zakresu administracji publicznej jest do tego uprawniony następuje w kontekście przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, a nie na podstawie art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (wyrok NSA z dnia 4 lutego 2005 r., OSK 1563/04, LEX nr 171196). W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę zasadne jest stanowisko prezentowane w wyroku NSA z dnia 3 czerwca 2009 r., II OSK 102/09, zgodnie z którym "samo prawo własności czy jego ograniczenie nie implikuje automatycznie legitymacji skargowej". W ocenie Sądu skarżący podnosząc, że zaskarżoną uchwałą przyjęto ustalenia godzące przede wszystkim w ich prawo własności poprzez przeznaczenie należących do nich nieruchomości pod tereny sportu i rekreacji zamiast pod mieszkalnictwo, jak to uczyniono względem nieruchomości sąsiednich, co w konsekwencji ogranicza – w ocenie skarżących w sposób nadmierny i nieuzasadniony - prawo własności ich nieruchomości, wykazali naruszenie uprawnień właścicielskich.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Wskazanie w cytowanym przepisie podstaw nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzi do uznania, iż przepis ten stanowi lex specialis wobec art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, według którego uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem (a więc z jakimkolwiek przepisem prawa) są nieważne, chyba że naruszenie prawa ma charakter nieistotny, wtedy zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym organ nadzoru lub na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) sąd administracyjny nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa. Oznacza to, że rozstrzygnięcia nadzorcze wojewody albo orzeczenia sądu administracyjnego stwierdzające nieważność uchwał w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są wydawane w przypadku zajścia co najmniej jednej z podstaw nieważności wymienionych w art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zatem pozostałe naruszenia prawa (niewymienione w powołanym wyżej przepisie) należałoby traktować jako nieistotne, a więc niebędące przyczyną nieważności uchwały (por.: T. Bąkowski: Komentarz do art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.03.80.717), w: T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004).

Na terenie Miasta Krakowa obowiązuje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa przyjęte uchwałą Rady Miasta Krakowa NR XII/87/03 z dnia 16 kwietnia 2003 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa oraz uchwałą Rady Miasta Krakowa NR XCIII/1256/10 z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie uchwalenia zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa w rejonie Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach oraz przyjęcia tekstu jednolitego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa wynikającego z tej zmiany Studium. Studium to pozostaje w obrocie prawnym, nie jest również przedmiotem zaskarżenia w niniejsze sprawie. Oznacza to, że organ planistyczny nie miał podstaw do kwestionowania ustaleń studium w procesie uchwalania zaskarżonego planu, a zarzuty skarżących dotyczące treści studium nie mogą odnieść skutku w niniejszym postępowaniu ze skargi na inny akt planistyczny.

Rozważenia wymaga, czy organ planistyczny podejmując uchwałę stwierdzającą zgodność projektu zaskarżonego planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, uchwalonym uchwałą Nr XII/87/03 Rady Miasta Krakowa z dnia 16 kwietnia 2003 r., czemu dał wyraz w treści § 1 zaskarżonej uchwały dopuścił się w tym zakresie naruszenia zasad sporządzania planu bądź istotnego naruszenia trybu postępowania planistycznego. Podjęcie takiej uchwały (§ 1) – co zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym może mieć miejsce łącznie z uchwaleniem planu – przekłada się w zakresie wynikającym z charakteru studium i art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - na treść zaskarżonego planu. Należy bowiem przyjąć, że podjęcie wadliwej uchwały o zgodności projektu planu z ustaleniami studium (tj. w sytuacji braku tej zgodności) prowadzi do uchwalenia planu, którego postanowienia naruszają art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podkreślić należy, że ugruntowane jest już stanowisko zgodnie z którym istotne naruszenie trybu postępowania w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy rozumieć jako takie naruszenie trybu, które prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w której przyjęte ustalenia planistyczne są odmienne od tych, które zostałyby podjęte, gdyby nie naruszono trybu sporządzania aktu planistycznego. Co do naruszeń trybu decyduje bądź wpływ naruszenia na treść rozstrzygnięcia planistycznego (zob.: Z. Niewiadomski (red.): Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 251-253) bądź na prawa uczestników procesu planistycznego (zwłaszcza właścicieli nieruchomości) zagwarantowane im przede wszystkim w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W ocenie Sądu ustalenia planu określone w § 17 ust. 1 tekstu uchwały są zgodne z postanowieniami studium, stąd nie można mówić w tym zakresie o istotnym naruszeniu trybu postępowania planistycznego poprzez przyjęcie w § 1 zaskarżonego planu uchwały o zgodności ustaleń planu z ustaleniami studium, jednakże istnieją podstawy do stwierdzenia naruszenia w tym zakresie zasad sporządzania planu rozumianych – w orzecznictwie i doktrynie - jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń.

Treść zaskarżonego planu wskazuje, że dla terenów 2US określenie ich przeznaczenia nastąpiło w sposób bardzo lapidarny ograniczający się do stwierdzenia, że są to tereny sportu i rekreacji (§ 4 pkt 3 lit. f, § 17 ust. 1 tekstu uchwały) bez sprecyzowania tego przeznaczenia (jak to uczyniono w stosunku do terenów 1US - § 17 ust. 2-6 tekstu uchwały). W tym sensie nie można przyjąć, że ustalenia planu w zakresie kwestionowanym przez skarżących nie są zgodne z ustaleniami studium. Z treści zaskarżonego planu wynika, że działki skarżących położone są w terenach oznaczonych symbolem 2 US (tereny sportu i rekreacji). Z kolei gdy chodzi o ustalenia studium działki skarżących położone są w terenach ZP (oznaczonych kolorem zielnym na karcie K1 studium), tj. terenach zieleni publicznej, dla których studium wśród głównych funkcji wskazuje m.in. terenowe urządzenia sportu i rekreacji.

W niniejszej sprawie przyjmując w planie miejscowym ustalenia przeznaczenia dla terenów 2US poprzez wskazanie, że są to tereny sportu i rekreacji organ planistyczny nie wykroczył poza ramy ustaleń przyjętych w studium, a zatem nie można mu zarzucić uchwalenia zaskarżonego planu bez zachowania zgodności ustaleń tego planu z postanowieniami obowiązującego studium. W chwili uchwalania zaskarżonego planu związki pomiędzy studium a planem określał art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, art. 17 pkt 4 cyt. ustawy, zgodnie z którym podczas sporządzania projektu planu miejscowego organ gminy zobowiązany był uwzględniać ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, oraz art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowiący, że rada gminy uchwala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium. W orzecznictwie z jednej strony podkreślano, że uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego następuje po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w myśl wymogu zawartego w art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), przy czym owa zgodność planu ze studium nie może być rozumiana ogólnie i nie może oznaczać wyłącznie spójności rozwiązań ze studium. Plan winien być nie tylko spójny ale i zgodny z ustaleniami studium (wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2007 r., II OSK 359/07, LEX nr 341275), co oznacza, że zapisy planu nie mogą doprowadzić do modyfikacji kierunków zagospodarowania przewidzianego w studium lub też tego zagospodarowania wykluczyć (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 lutego 2008 r., II SA/Gl 817/06, LEX nr 437513), a uchybienie zasadzie, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych musi prowadzić do eliminacji z obrotu prawnego uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 1 sierpnia 2008 r., II SA/Wr 430/05, Lex 297159). Z drugiej strony niewątpliwie zasadne jest również stanowisko prezentowane w doktrynie i orzecznictwie, iż studium jest aktem kierunkowym wskazującym jedynie na kierunki zagospodarowania przestrzennego o dużym stopniu ogólności i zgodność planu ze Studium nie oznacza bezrefleksyjnego powielenia postanowień studium w projekcie planu, gdyż Studium wiąże organ planistyczny co do ogólnych wytycznych, założeń polityki przestrzennej gminy i właśnie w tym kontekście postanowienia planu muszą być zgodne z założeniami studium. Stanowisko takie ugruntowuje się w najnowszym orzecznictwie NSA. W wyroku z dnia 1 kwietnia 2011 r., II OSK 39/11 Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że "o ile ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogą, a nawet powinny być – w myśl regulacji art. 15 ust. 2 i art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – w miarę szczegółowe, o tyle treść studium, aktu kreującego politykę przestrzenną gminy, powinna być formułowana w sposób bardziej ogólny, a studium nie może ustalać tego co ustawowo zostało zastrzeżone dla treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego". W cytowanym wyroku NSA przyjął – ze względu na kierunkowy jedynie charakter studium - dopuszczalność ustalenia w planie miejscowym lokalizacji drogi publicznej klasy zbiorczej w terenach, które w studium przeznaczono pod funkcję mieszkaniową z dopuszczalnością jedynie wytyczania lokalnych układów komunikacyjnych.

Jak wyżej wskazano, w ocenie Sądu organ planistyczny poprzestając na określeniu przeznaczenia terenów w obszarze 2US jako terenów sportu i rekreacji naruszył w tym zakresie zasady sporządzania planu rozumiane – w orzecznictwie i doktrynie - jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń. W przypadku naruszenia zasad sporządzania planu ustawodawca nie wymaga, aby przedmiotowe naruszenie miało charakter istotny, co oznacza, że każde naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego skutkować będzie stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części (zob.: Z. Niewiadomski (red.): Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 253-254).

Stwierdzić bowiem należy, że skoro dla terenów 2US określenie ich przeznaczenia nastąpiło w sposób bardzo lapidarny ograniczający się do stwierdzenia, że są to tereny sportu i rekreacji (§ 4 pkt 3 lit. f, § 17 ust. 1 tekstu uchwały) bez sprecyzowania tego przeznaczenia (jak to uczyniono w stosunku do terenów 1US - § 17 ust. 2-6 tekstu uchwały), to mając na uwadze reglamentacyjny charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz podstawową zasadę państwa prawa, zgodnie z którą wszystkie zakazy i ograniczenia adresowane do adresatów działań administracji muszą znajdować umocowanie w normach prawnych i wykluczone jest domniemywanie tych zakazów, uzasadnione jest stwierdzenie, że z ustaleń dla obszaru 2US nie wynikają żadne konkretne zakazy, w tym zwłaszcza w zakresie możliwości zabudowy działek skarżących. Analiza treści § 17 tekstu uchwały prowadzi do wniosku, że w terenach sportu i rekreacji (1US i 2US) jedynie dla obszaru 1US sprecyzowano przeznaczenie pod lokalizację kubaturowego obiektu sportowego - hali sportowej, wraz z zapleczem szatniowo - sanitarnym i administracyjnym oraz techniczno-gospodarczym, związanym z obsługą funkcji tego terenu, oraz lokalizację innych niezbędnych urządzeń terenowych zaplecza sportowego, a także urządzeń komunikacyjnych, w tym parkingów i obiektów infrastruktury technicznej z dopuszczeniem lokalizacji publicznej zieleni urządzonej, w tym ogródka jordanowskiego. W tym stanie rzeczy w kontekście ustaleń przyjętych dla całego przedmiotowego planu (gdzie w ślad za ustaleniami § 4 tekstu uchwały przyjęto ustalenia w zakresie przeznaczenia różnych obszarów objętych planem) dopuszczalna jest w ocenie Sądu jedynie taka interpretacja § 17 ust. 1 tekstu uchwały, która może co najwyżej wskazywać na charakter przedsięwzięć podejmowanych na obszarze 2US, a nie na sposób zagospodarowania terenu z wyłączeniem jego zabudowy. Wykładnia § 17 ust. 1, którego treść jest lapidarna i wyrażona za pomocą pojęć nieostrych nie może być wykładnią dokonywaną na niekorzyść właścicieli działek położonych w obszarze 2US. Determinantą tej wykładni nie mogą być również ustalenia Studium jako aktu prawa wewnętrznego, którego oddziaływanie ustawodawca ograniczył do procesów planistycznych poprzedzających uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego a nie jego stosowania. W konsekwencji treść ustaleń przyjętych dla obszarów 2US (przy przyjęciu, że mieszczą się one w sformułowaniu "tereny rekreacji i sportu") pozwala w istocie na zagospodarowanie terenów w sposób nie korespondujący z ustaleniami studium. Doszło zatem w tym zakresie do naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Biorąc pod uwagę przedmiot zaskarżenia, a także mając na uwadze wskazany wyżej charakter uchybień zaskarżonej uchwały, w tym zwłaszcza okoliczność, że we wskazanym wyżej zakresie doszło do naruszenia zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rozważenia wymagała dopuszczalność stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu w części objętej wnioskiem skarżących. W ocenie Sądu stwierdzenie nieważności § 4 pkt 3 lit f. tekstu uchwały w zakresie słów "i 2US", § 17 ust. 1 tekstu uchwały w zakresie słów "i 2US" oraz rysunku planu w zakresie oznaczenia "2US" jest wystarczające do doprowadzenia do zgodności tego planu z prawem, a zwłaszcza nie uzasadnia stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w całości. Stwierdzenie nieważności planu w powyższym zakresie nie prowadzi też do niespójności tekstu planu z jego częścią graficzną, a oznacza jedynie utratę mocy obowiązującej zaskarżonego planu w stosunku do działek skarżących, gdyż wyłącznie wobec tych działek plan przywidywał ustalenia określone symbolem 2US.

Sąd – mając na uwadze, że złożone skargi są pierwszymi rozpatrywanymi przez sąd administracyjny skargami na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 8 września 2010 r. Nr CVIII/1483/10 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Wróblowice" oraz uwzględniając okoliczność, że naruszenia procedury uchwalania planu mogłyby wpłynąć również na treść zaskarżonej części uchwały - skontrolował zgodność zaskarżonego planu z prawem również w zakresie nie objętym zarzutami skargi i nie dopatrzył się uchybień skutkujących koniecznością stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu w pozostałej części na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sąd przeanalizował akta planistyczne z punktu widzenia zachowania wymogów określonych w art. 17 i następnych ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie stwierdził, aby plan w pozostałym zakresie został sporządzony z istotnym naruszeniem trybu jego sporządzania. Sąd nie stwierdził również w tym zakresie naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego oraz naruszenia właściwości organów w procedurze planistycznej.

W konsekwencji należało na podstawie na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270) - stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w części § 4 pkt 3 lit f. tekstu w zakresie słów "i 2US", § 17 ust. 1 tekstu uchwały w zakresie słów "i 2US" oraz rysunku planu w zakresie oznaczenia "2US".

Przedmiotowa uchwała jest aktem prawa miejscowego, a zatem dla dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności nie ma znaczenia upływ czasu zgodnie z regulacją art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.)

W tym stanie rzeczy tracą na znaczeniu zarzuty skarżących dotyczące naruszenia ich prawa własności, chociaż niewątpliwie brak jasnego określenia przeznaczenia działek skarżących (ze wskazaniem chociażby np. przeznaczenia podstawowego i dopuszczalnego) przesądza o obiektywnie wadliwym ukształtowaniu w drodze zaskarżonego planu sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości. Niewątpliwie może mieć znaczenie argumentacja organu planistycznego, który zarówno w odpowiedzi na składane uwagi do projektu planu, jak i w odpowiedzi na skargę podnosi, że istotne znaczenie dla określenia przeznaczenia terenów 2US miała treść studium gminnego oraz potrzeba zabezpieczenia usług sportu i rekreacji, nie uzasadniało to jednak tak nieprecyzyjnego określenia przeznaczenie terenów 2US, które prowadzi do zanegowania przyjmowanych przez organ priorytetów.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania nastąpiło na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270).