Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.), Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, , Protokolant specjalista– Dominika Janicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2015 roku sprawy ze skarg W. W. na decyzje [....] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Ł. z dnia [...] nr [...] oraz z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany wysokości opłat za uwierzytelnienie dokumentów 1. stwierdza nieważność zaskarżonych decyzji; 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Ł. na rzecz skarżącego W. W. kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADANIENIE

Decyzjami z dnia [...] nr [...] i [...] Starosta Powiatu [...], działając na podstawie art. 6a ust. 1 pkt. 2 lit. b) oraz art. 7d ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U z 2010 r. Nr 193 poz. 1287 ze zm.) w związku z art. 40f ust. 1 tej ustawy oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosków geodety W. W. prowadzącego "A" w M., odmówił zmiany wysokości należnej opłaty wynikającej z Dokumentów Obliczenia Opłaty nr [...] i [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że W. W. prowadzący "A" w dniu [...] złożył do Starostwa Powiatowego w [...] wnioski dotyczące zmiany wysokości należnej opłaty nr [...] i [...] z dnia [...]. We wnioskach wskazał, że zastosowanie tabeli 16.3 z załącznika do ustawy "Wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych, wysokość współczynników korygujących oraz zasady naliczania tych współczynników, a także szczegółowe zasady obliczania wysokości opłat" jest niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa i zwrócił się z prośbą o zastosowanie się do obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. 2013 poz. 1183), opatrzenie dokumentów dla zamawiającego oznaczonych numerem kancelaryjnym zgłoszenia [...] i [...] odpowiednimi klauzulami wg Tabeli nr 5 przytoczonego rozporządzenia oraz ponowne naliczenie opłat.

Starosta w wyniku przeprowadzonych w przedmiotowych sprawach postępowań ustalił, że W. W. w dniu [...] złożył w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w [...] zgłoszenia prac geodezyjnych dotyczących: 1/ wykonania mapy do celów projektowych w obrębie [...] Gm. [...], która została zarejestrowana za nr [...] i 2/ wykonania mapy do celów projektowych w obrębie [...], gm. [...], która została zarejestrowana za [...].

Strona złożyła do Starosty Powiatu [...] zawiadomienia o wykonaniu zgłoszonych prac geodezyjnych o identyfikatorze zgłoszenia prac: 1/ [...] - w dniu [...] i 2/ [...] - w dniu [...] oraz wnioski o uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac, a w tabelach dotyczących informacji o dokumentach, w kolumnie: "liczba egzemplarzy dokumentu do uwierzytelnienia" wpisana została liczba 4.

Starosta po rozpatrzeniu wniosków geodety o uwierzytelnienie dokumentów ustalił wysokość należnych opłat na podstawie tabeli 16 lp. 3 i lp. 4 załącznika do ustawy z dnia 5 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj. Dz. U z 2014 r. poz. 897) za uwierzytelnienie jednego egzemplarza dokument oraz za trzy egzemplarze kopii uwierzytelnianego dokumentu.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 40b. ust. 1 pkt. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny pobierają opłaty za uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawców prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych, lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Stosownie do art. 40d ust. 2 oraz art. 40c ust. 1 tej ustawy, wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych za czynności wymienione w art. 40b ust. 1, a także szczegółowe zasady obliczenia wysokości opłaty określa załącznik do ustawy, natomiast wysokość należnej opłaty oraz sposób jej wyliczenia utrwala się w Dokumencie Obliczenia Opłaty.

W przedmiotowych przypadkach w Dokumencie Obliczenia Opłaty nr [...] i [...] z dnia [...] wysokość stawki podstawowej naliczono z tabeli 16 lp. 3 tj. 50,0 zł za uwierzytelnienie jednego dokumentu (mapy) oraz z tabeli 16 lp. 4 za 3 sztuki kopii uwierzytelnianego dokumentu - co dało kwotę 15,00 zł, łącznie w każdym przypadku: 65,00 zł.

Przedstawiony sposób naliczenia wysokości opłat jest zgodny w ocenie Starosty, ze złożonymi wnioskami o uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych, których wyniki przekazywał do zasobu. Starosta Powiatu [...] nie znalazł zatem podstaw do zmiany wysokości należnej opłaty wyliczonej i utrwalonej w dokumencie DOO nr [...] i [...].

Organ wskazał również, że prośba o zastosowanie się do obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U z 2013 r. poz. 1183) jest bezzasadna, gdyż złożone przez geodetę do uwierzytelnienia dokumenty zostały opatrzone odpowiednimi klauzulami, które przewiduje załącznik nr 5 wskazanego rozporządzenia.

W odwołaniach od powyższych decyzji, skierowanych zgodnie z pouczeniem Starosty, do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, W. W. wniósł o uchylenie rozstrzygnięć z dnia [...] i dokonanie zmiany wysokości opłat.

Wskazał, iż znowelizowana ustawa prawo geodezyjne i kartograficzne w art. 12b ust. 4 stanowi, że podstawię do przyjęcia zbiorów danych lub innych materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego stanowi pozytywny wynik weryfikacji (...). Natomiast zgodnie z art. 12b ust. 5 tej ustawy, przyjęcie zbiorów danych lub innych materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej potwierdza wpisem do ewidencji materiałów tego zasobu, a także opatrzeniem dokumentów przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego wykonawca prac geodezyjnych lub prac kartograficznych realizuje prace geodezyjne lub prace kartograficzne, odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 8. Przepisem wykonawczym wydanym na ww. podstawie prawnej jest rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 5 września 2013 roku w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r. poz. 1183). Wprowadza ono 3 wzory klauzul umieszczanych na materiałach gromadzonych w zasobie i udostępnianych z zasobu. Z kolei przepisy będące podstawą uwierzytelniania wprowadza rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 914). Zgodnie z § 2 ww. aktu, dokumenty opracowane przez wykonawców prac geodezyjnych lub prac kartograficznych na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych podlegają uwierzytelnieniu na wniosek. Z kolei z § 4 wynika, iż w przypadku gdy wniosek o uwierzytelnienie dokumentów jest składany w związku z przekazaniem przez wykonawcę prac geodezyjnych lub prac kartograficznych dokumentacji geodezyjnej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, uwierzytelnienie dokumentów następuje z chwilą przyjęcia tej dokumentacji. W innych przypadkach (niż powyższy) uwierzytelnienie dokumentów następuje niezwłocznie po złożeniu wniosku o ich uwierzytelnienie, nie później jednak niż w terminie 7 dni.

Zdaniem strony z przepisów wynika zatem jednoznacznie, iż wniosek o uwierzytelnienie nie jest konieczny do przyjęcia dokumentacji do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego - nie ma więc podstaw do uzależniania przyjęcia dokumentacji do zasobu od jego złożenia ("opatrzenie z art. 12b ust 5 ustawy nie oznacza automatycznie "uwierzytelnienia" i pobrania opłaty z rozporządzenia z dnia 8 lipca 2014 r. - ustawodawca napisałaby to wprost).

Odwołujący wskazał, iż w zaskarżonych decyzjach nastąpiła błędna interpretacja przepisów prawa, jak również niezgodne z prawdą przedstawienie stanu faktycznego i dlatego zasadny jest wniosek o zmianę należnej opłaty obliczonej w dokumentach nr [...] i [...].

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] nr [...] i z dnia [...] nr [...] [...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego utrzymał w mocy decyzje Starosty Powiatu [...] z dnia [...] nr [...] i [...].

Powołując przepisy ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne oraz rozporządzenia MSWiA z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. nr 263, poz. 1572), rozporządzenia MAiC z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez Organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 914), rozporządzenia MTBiGM z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462), rozporządzenia MGPiB w sprawie rodzaju i zakresu opracowań geodezyjno-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych obowiązujących w budownictwie z dnia 21 lutego 1995 r. (Dz. U. nr 25, poz. 133), rozporządzenia MAiC z dnia 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r. poz. 1183), Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wskazał, iż organ I instancji zgodnie z obowiązującymi przepisami dokonał uwierzytelnienia właściwymi klauzulami urzędowymi dokumentów sporządzonych przez W. W. i przekazanych przy wnioskach o uwierzytelnienie dokumentów.

Organ podkreślił, iż nie można zgodzić się ze stanowiskiem strony, iż przepis stwarza po stronie organu obowiązek opatrzenia dokumentów klauzulami urzędowymi, a ustawodawca nie uzależnił dokonania czynności od uiszczenia opłat. W art. 12b ust. 5 ustawy Pgik ustawodawca określił sformułowaniem - "a także" - możliwość opatrzenia dokumentów przeznaczonych dla zamawiającego odpowiednimi klauzulami, uwzględniając procedury zapisane w rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. Ponadto, w art. 40b ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. ustawodawca określił odpłatność za te czynności.

W świetle obowiązujących przepisów prawa, w oparciu o zgromadzone dokumenty [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego nie znalazł uzasadnienia do uznania odwołań wniesionych przez W. W. zmierzających do uchylenia decyzji Starosty Powiatu [...] znak [...] i [...] oraz zmiany wysokości naliczonych opłat.

W skargach na powyższe decyzje W. W. ponowił zarzuty i argumenty zawarte w odwołaniach od decyzji organu I instancji. Wniósł o uchylenie decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] nr [...] i z dnia [...] nr [...] oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący podkreślił, iż w istocie został zmuszony przez Starostę do złożenia wniosków o uwierzytelnienie, a w konsekwencji do uiszczenia opłaty za te czynności. Gdyby Starosta wywiązał się z obowiązku wykonania art. 12b ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne i z urzędu, bez naliczania jakichkolwiek opłat, opatrzył dokumenty przeznaczone dla jego zleceniodawcy, wtedy nie byłoby potrzeby składania wniosków o uwierzytelnienie. Zaznaczył, iż w chwili przyjmowania operatów technicznych do zasobu nie miał potrzeby z własnej woli składania wniosków o uwierzytelnienie i oczekiwał spełnienia przez Starostę urzędowego obowiązku wynikającego z przepisu art. 12b ust. 5 ustawy.

W pismach z dnia [...], zawierających odpowiedzi na skargi, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniósł o zawieszenie postępowań sądowych do czasu rozstrzygnięcia przez organ nadzoru wniosków o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] nr [...] oraz z dnia [...] nr [...].

Postanowieniami z dnia [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, na podstawie art. 56 p.p.s.a., zawiesił postępowania sądowe w sprawach III SA/Łd 635/15 i III SA/Łd 636/15 do czasu zakończenia przez Głównego Geodetę Kraju postępowań w sprawie stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji nr [...] i [...].

W odpowiedziach na skargi z dnia [...] [...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniósł o oddalenie skarg W. W. i wskazał, że Główny Geodeta Kraju uznał za bezpodstawne wnioski organu o stwierdzenie nieważności decyzji nr [...] i [...].

Postanowieniami z dnia [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, podjął zawieszone postępowania sądowe w sprawach o sygn. akt: III SA/Łd 635/15 i III SA/Łd 636/15.

Na rozprawie w dniu 6 listopada 2015 r. sąd - na podstawie art. 111 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy dotyczące skarg W. W. na decyzje [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] i [...], dotychczas prowadzone pod sygnaturami III SA/Łd 635/15 i III SA/Łd 636/15 i postanowił prowadzić je pod wspólną sygnaturą III SA/Łd 635/15. Powołany przepis stanowi, że sąd może zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli pozostają one ze sobą w związku. W rozpoznawanej sprawie wszystkie skargi ze względu na stronę skarżącą oraz stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu ww. przepisu. Uzasadnione było więc połączenie postępowań sądowych, wszczętych odrębnymi skargami, do łącznego ich rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył , co następuje;

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanej ustawy). W myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzje lub postanowienie w całości lub w części jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Z przytoczonych przepisów wynika, że sąd administracyjny rozpoznając sprawę bada, czy postępowanie, w wyniku którego wydany został zaskarżony akt przeprowadzone zostało zgodnie z przepisami je regulującymi, czy ustalenia faktyczne mają oparcie w zebranym w sprawie materiale i czy ustalony stan faktyczny wyczerpuje dyspozycję przepisu powołanego przez organ jako podstawa prawna rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd administracyjny nie prowadzi postępowania dowodowego – poza wypadkami, kiedy przeprowadzenie dowodu z dokumentu uzna za służące wyjaśnieniu i przyspieszeniu rozpoznania sprawy – lecz orzeka na podstawie akt sprawy i w granicach sprawy; nie będąc jednak, stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedstawiona poniżej analiza obowiązujących przepisów wskazuje, że skargi W. W. należało uwzględnić, albowiem odwołania strony od decyzji Starosty Powiatu [...] rozpoznał organ niewłaściwy.

W rozpatrywanych sprawach materialną podstawę rozstrzygnięć stanowią przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r.- Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 193, poz. 1287 ze zm. - dalej: p.g.k.). Zgodnie z art. 40 ust. 3 p.g.k., (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.), prowadzenie państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oraz weryfikacja opracowań przyjmowanych do zasobu należy do :

1/ Głównego Geodety Kraju – w zakresie centralnego zasobu geodezyjnego i kartograficznego;

2/ marszałków województw – w zakresie wojewódzkich zasobów geodezyjnych i kartograficznych;

3/ starostów – w zakresie powiatowych zasobów geodezyjnych i kartograficznych.

Nadzór nad prowadzeniem państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego należy do Głównego Geodety Kraju, a w zakresie wojewódzkich zasobów geodezyjnych i kartograficznych oraz powiatowych zasobów geodezyjnych i kartograficznych, także do wojewódzkich inspektorów nadzoru geodezyjnego i kartograficznego (art. 40 ust. 3a p.g.k.).

W art. 40a ust. 1 p.g.k. sformułowana została zasada odpłatnego udostępniania materiałów zasobu przez organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny.

Wyjaśnić również należy, że stosownie do art. 2 pkt 10 p.g.k., ilekroć w ustawie jest mowa o państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym - rozumie się przez to zbiory danych prowadzone na podstawie ustawy przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, utworzone na podstawie tych zbiorów danych opracowania kartograficzne, rejestry, wykazy i zestawienia, dokumentację zawierającą wyniki prac geodezyjnych lub prac kartograficznych lub dokumenty utworzone w wyniku tych prac, a także zobrazowania lotnicze i satelitarne.

Wysokość należnej opłaty oraz sposób jej wyliczenia, jak stanowi art. 40e ust. 1 p.g.k., utrwala się Dokumencie Obliczenia Opłaty, a w przypadku sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów z zasobu lub wysokości należnej opłaty właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej wydaje decyzję administracyjną (art. 40f ust. 1 p.g.k.).

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. akt I OPS 1/14 stwierdzono, że "po wejściu w życie ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), od dnia 1 stycznia 2011 r., stosownie do art. 67 w związku z art. 60 pkt 7 i 8 oraz art. 61 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, wysokość opłaty za udostępnienie danych i informacji z powiatowego zasobu geodezyjnego, o których mowa w art. 40 ust. 3c ustawy z dnia 17 maja 1989 r.- Prawo geodezyjne i kartograficzne ustala starosta w drodze decyzji administracyjnej".

W rozpoznawanych sprawach, nie ulega wątpliwości, że tym właściwym organem, wydającym decyzje w pierwszej instancji jest Starosta Powiatu [...].

Jak stanowi art. 7b ust. 2 p.g.k., w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego i kartograficznego jest organem :

1/ pierwszej instancji w sprawach określonych w ustawie ;

2/ wyższego stopnia w stosunku do organów administracji geodezyjnej i kartograficznej.

Z treści tego ostatnio przytoczonego przepisu [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wywodzi swoją właściwość do rozpoznania odwołań od decyzji Starosty Powiatu [...] ustalających wysokość opłaty za korzystanie z zasobu geodezyjnego wskazując, że jest organem wyższego stopnia w stosunku do organów administracji geodezyjnej i kartograficznej, którymi z mocy art. 6a ust. 1 pkt 2 p.g.k. są:

a) marszałek województwa wykonujący zadania przy pomocy geodety województwa wchodzącego w skład urzędu marszałkowskiego,

b) starosta wykonujący zadania przy pomocy geodety powiatowego wchodzącego w skład starostwa powiatowego.

Stanowisko to nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 127 § 2 K.p.a. właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy. W tym wypadku organ właściwy do rozpoznania odwołania od decyzji ustalającej wysokość opłaty za korzystanie z zasobu geodezyjnego wydanej w pierwszej instancji przez starostę lub marszałka województwa określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.).

Wyjaśnić bowiem należy, że z dniem 1 stycznia 2011 r. opłaty związane z udostępnieniem materiałów zasobu, w zależności od tego jakiego zasobu geodezyjno- kartograficznego dotyczą, są dochodami własnymi budżetu samorządu województwa, czy samorządu powiatu, bądź państwowego funduszu celowego, w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, jakim jest Fundusz Gospodarki Zasobem Geodezyjnym i Kartograficznym. Art. 41b p.g.k. został dodany od 1 stycznia 2011 r. przez art. 8 pkt 6 ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych. Przepis ten stanowi, że wpływy ze sprzedaży map oraz innych materiałów i informacji, a także opłaty za czynności związane z prowadzeniem tych zasobów są dochodami własnymi odpowiednio samorządu województwa, bądź samorządu powiatu. Treść art. 41 b ust.1 i 2, dotyczącego zaliczenia ww. wpływów do dochodów własnych budżetu samorządu województwa i budżetu powiatu nie uległa zmianie od dnia 1 stycznia 2011 r. W art. 41b od dnia 12 lipca 2014 r. dodane zostały jedynie ust. 1a i ust. 2a, zaliczające do dochodów własnych odpowiednio budżetu samorządu województwa i budżetu powiatu także wpływy za udostępnianie przez starostę materiałów należących do centralnego lub wojewódzkiego zasobu geodezyjnego i kartograficznego na zasadach określonych w art. 40h lub art. 40i, a więc rozszerzające źródła dochodu.

Z dniem wejścia w życie art. 41b p.g.k., powyższe wpływy stały się źródłami dochodów własnych – odpowiednio województw i powiatów (miast na prawach powiatów), o których stanowią art. 5 i 6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. 2010 r. Nr 80, poz. 526 ze zm.).

Pobierane opłaty za czynności geodezyjne i kartograficzne, jako dochody budżetu jednostki samorządu terytorialnego spełniające kryterium dochodu określone w art. 60 pkt 7 lub 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych stanowią niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publiczno-prawnym. W związku z tym należy do nich stosować art. 61 ustawy o finansach publicznych, który w ust. 1 pkt 2 stanowi, że organami pierwszej instancji właściwymi do wydawania decyzji w odniesieniu do należności, o których mowa w art. 60, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej są: w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego – wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta albo marszałek województwa.

Jako organ odwoławczy od decyzji, o których mowa w art. 61 ustawy ust. 1 pkt 2, ustawa o finansach publicznych wskazuje samorządowe kolegium odwoławcze (art. 61 ust. 3 pkt 4). Oznacza to, że organem właściwym do rozpoznania odwołań W. W. od decyzji Starosty Powiatu [...] z dnia [...] nr [...] i [...] było Samorządowe Kolegium Odwoławcze, a nie [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego.

Stanowisko takie przedstawił również Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniach z dnia: 3 września 2014 r. w sprawie o sygn. akt I OW 82/14, 14 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I OW 192/14 oraz 16 października 2015 r. w sprawie o sygn. akt I OW 106/15.

Fakt sprawowania przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego nadzoru nad prowadzeniem powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a więc merytorycznej kontroli nad prawidłowością funkcjonowania tego zasobu nie oznacza, że będzie on właściwym organem odwoławczym w sprawie opłat za korzystanie z tego zasobu.

Właściwości Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w sprawach dotyczących odwołań od decyzji ustalających wysokość opłaty za udostępnienie materiałów zasobu nie można, zdaniem sądu, upatrywać również w powołanym wyżej art. 40f ust. 1 p.g.k. (dodany przez art. 1 pkt 29 ustawy z dnia 5 czerwca 2014 r. \Dz.U.2014.897\ zmieniającej ustawę z dniem 12 lipca 2014 r.), który stanowi, iż w przypadku sporu dotyczącego zakresu udostępnianych materiałów zasobu lub wysokości należnej opłaty, właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej wydaje decyzję administracyjną. Przepis ten uregulował bowiem ustawowo zagadnienia objęte powołaną uchwałą składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. akt I OPS 1/14. Wskazał starostę jako organ właściwy w sprawach ustalania wysokości opłaty za udostępnienie danych i informacji z powiatowego zasobu geodezyjnego oraz określił formę, w jakiej organ rozstrzyga kwestię opłat. Wprowadzenie powyższego przepisu nie zmieniło charakteru przedmiotowych opłat i właściwości samorządowego kolegium odwoławczego, wynikającej z art. 61 ustawy o finansach publicznych.

Zgodnie z art. 19 K.p.a. organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Organy muszą zatem kontrolować swoją właściwość od momentu wszczęcia postępowania do rozstrzygnięcia sprawy decyzją, kończącą postępowanie w sprawie.

Jak stanowi art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości. Oznacza to, że decyzje [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] nr [...] i z dnia [...] nr [...], jako wydane przez organ niewłaściwy są dotknięte kwalifikowaną wadą prawną, która stanowi podstawę do stwierdzenia ich nieważności.

Jak wskazano już wyżej, sąd administracyjny stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli stwierdzi, że zachodzą przyczyny określone w art. 156 K.p.a. (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). Z powyższych względów sąd orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 200 p.p.s.a.

Z uwagi na fakt, że odwołania od decyzji Starosty Powiatu [...] rozpoznał organ niewłaściwy, poza oceną sądu musiały znaleźć się podnoszone przez skarżącego kwestie dotyczące nieprawidłowości w naliczeniu opłat, wynikających z Dokumentów Obliczenia Opłaty z dnia [...] nr [...] i [...].

b.a.