Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Krystyna Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk NSA Małgorzata Wolska Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi M. H. redaktora naczelnego portalu informacyjnego [...] na bezczynność Burmistrza Miasta [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Burmistrza Miasta [...] do rozpoznania wniosku skarżącego w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt organowi; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Burmistrza Miasta [...]na rzecz skarżącego M. H. redaktora naczelnego portalu informacyjnego [...] kwotę 100 zł /słownie: sto złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi M. H. jest bezczynność Burmistrza Miasta [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.

Wnioskiem z dnia 25 marca 2015 r., złożonym drogą elektroniczną, działając na podstawie art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 3 a Prawa prasowego oraz na podstawie art. 2 w związku z art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej M. H. zwrócił się do Burmistrza Miasta [...] o udostępnienie informacji publicznej na adres redakcji portalu "[...]" poprzez podanie informacji o wysokości nagród przyznanych w roku 2014 r. oraz w 2015 r. (do dnia odpowiedzi na wniosek) wszystkim pracownikom Urzędu Miasta [...] poprzez podanie imienia i nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania danemu pracownikowi nagrody.

W odpowiedzi na wniosek udzielonej drogą elektroniczną w dniu 8 kwietnia 2015 r. Sekretarz Miasta [...] wyjaśnił, że żądana informacja podlega ponownemu wykorzystaniu przez wnioskodawcę, a zasady udostępniania takiej informacji zostały uregulowane w art. 23 a i następnych ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wniosek należy zatem złożyć na formularzu dostępnym na podanej stronie internetowej BIP.

W skardze na bezczynność Burmistrza Miasta [...] w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 25 marca 2015 r. M. H. – redaktor naczelny portalu "[...]" zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 10 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. 1993, Nr 61, poz. 284 ze zmianami) oraz art. 1 ust. 1, art. 2a ust. 1 art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2011 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. 2014 r., poz. 782), zwanej dalej "ustawą" przez nieudzielenie informacji publicznej. Wniósł o zobowiązanie Burmistrza Miasta [...] do wykonania wniosku z w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi, stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie organowi grzywny oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postepowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że nie można postawić znaku równości pomiędzy prawem do dostępu do informacji publicznej, a prawem do ponownego wykorzystania informacji publicznej, z uwagi na fakt, że inne są cele udostępnienia tych informacji. W przedmiotowej sprawie organ błędnie założył istnienie innego niż pierwotny celu, dla którego została wytworzona żądana informacja nadając jej status informacji podlegającej ponownemu wykorzystaniu. Żądana informacja powinna zostać udostępniona w trybie rozdziału 2 ustawy, na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy, a zatem wniosek skarżącego spełnia wymogi ustawowe. Informacje dotyczące nagród przyznawanych pracownikom Urzędu Gminy mają walor informacji publicznej w świetle art. 1 ust. 1 i art. 6 ust . 1 ustawy. Uzasadniając żądanie uznania, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wniosek o wymierzenie organowi grzywny podał, że organ posiada wiedzę, że gromadzone przez skarżącego informacje wykorzystywane są w działalności dziennikarskiej, a każde utrudnianie realizacji prawa do informacji powinno być badane pod kątem wolności działań prasy oraz jej służebnej roli informowania mieszkańców.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu podał, że w ustawie przewidziane zostały zarówno prawo do informacji publicznej, jak i prawo do ponownego jej wykorzystania. Postępowanie w sprawie dostępu do informacji publicznej celem jej ponownego wykorzystania ma charakter sformalizowany, a wniosek należy złożyć posługując się formularzem, którego wzór określony został w przepisach wykonawczych do ustawy. W świetle wykładni art. 23 a ust. 1 ustawy wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej informacji publicznej lub każdej jej części, będącej w posiadaniu podmiotów, o których mowa w ust. 2 i 3, niezależnie od sposobu jej utrwalenia (w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej), w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny publiczny cel wykorzystywania, dla którego informacja została wytworzona, stanowi ponowne wykorzystywanie informacji publicznej i odbywa się na zasadach określonych w niniejszym rozdziale. Żądana informacja jako, że wnioskodawca zamierzał ją wykorzystać w przygotowywanym materiale dziennikarskim realizuje inny niż jej pierwotny cel, co uzasadnia jej zakalikowanie jako informacji podlegającej ponownemu wykorzystaniu. Zatem wobec faktu, że organ w terminie udzielił wnioskodawcy informacji o sposobie załatwienia sprawy, oddalenie skargi jest w pełni zasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których mogą być wydawane decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach w których mogą być wydawane inne, niż określone w pkt 1-3 akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.).

W piśmiennictwie i judykaturze przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska – Komentarz do ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wyrok WSA 14 stycznia 2010 r. sygn. IV SAB/Wr 66/09). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (patrz: J.P. Tarno – Komentarz 2006 s. 37).

Dla uznania bezczynności konieczne jest zatem ustalenie, że organ administracyjny zobowiązany był na podstawie przepisów prawa do wydania decyzji lub innego aktu albo do podjęcia określonych czynności.

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd uznał, że skarga jest uzasadniona. Podmiot zobowiązany zakwalifikował żądanie skarżącego jako wniosek o ponowne wykorzystywanie informacji publicznej i zastosował regulację zawartą w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z uwagi na niezłożenie przez skarżącego wniosku w żądanej formie podmiot zobowiązany na podstawie art. 23g ust. 4 ustawy pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania.

Ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 204 poz. 1195), którą wprowadzono rozdział 2a do tej ustawy dodano również przepis 2a ust. 2 stanowiący, że zasady ponownego wykorzystywania informacji publicznej nie naruszają prawa dostępu do informacji publicznej ani wolności jej rozpowszechniania.

Zauważyć należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej odrębnie reguluje zasady i tryb udostępniania informacji publicznej (rozdział 2 ustawy) odrębnie zaś zasady i tryb w jakim następuje ponowne wykorzystanie informacji publicznej – rozdział 2a Postępowanie w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, celem ponownego jej wykorzystywania odmiennie niż w przypadku udostępnienia informacji publicznej ma sformalizowany charakter. W ramach tego trybu wniosek powinien być sporządzony na podstawie wzoru określonego w rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 17 stycznia 2012 r.

Definicję pojęcia ponownego wykorzystywania informacji zawiera art. 23a ust. 1 ustawy. Z tej definicji wynika, że prawo do ponownego wykorzystywania informacji to nie to samo co prawo dostępu do informacji, gdyż celem tej drugiej jest kontrola życia publicznego natomiast w przypadku ponownego jej wykorzystywania przede wszystkim jest to cel rynkowy i gospodarczy.

Przy interpretacji tych przepisów wskazówką powinien być również katalog podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej (art. 4 ustawy) oraz katalog podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej w celu jej ponownego wykorzystywania (art. 23a ust. 2 ustawy).

W doktrynie wskazuje się na konieczność odejścia od definiowania pojęcia ponownego wykorzystywania informacji publicznej za pomocą wykładni językowej (patrz: B. Banaszak, M. Bernaczyk, Konsultacje społeczne ZNSA 2012 nr 4 s. 43). Prawo dostępu do informacji publicznej celem ponownego jej wykorzystania jest prawem podmiotowym gwarantującym uzyskanie informacji publicznej w celu osiągnięcia szeroko rozumianej "korzyści" sięga zatem dalej niż zapewnienie transparentności procesu decyzyjnego i działań państwa.

Obowiązek implementacji Dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystania informacji sektora publicznego (Dz.Uu UE L 345 z 31.12.2003 s. 90) był powodem wprowadzenia rozdziału 2a cyt. ustawy.

W ocenie Sądu Burmistrz Miasta [...] nieprawidłowo zakwalifikował wniosek M. H. jako wniosek o udostępnienie informacji w celu jej ponownego wykorzystywania, przyjmując, że realizuje inny cel niż cel pierwotny. Zdaniem organu celem tym jest potrzeba wykorzystywania przez M. H. tej informacji w pracy dziennikarskiej. Podkreślić należy, iż każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystywaniem w innym celu niż ten dla którego dokument ten bądź informacja została pierwotnie przeznaczona (wyr. NSA 6. II.2015 sygn. I OSK 681/14) co nie oznacza, że spełnione są warunki z rozdziału 2a.

Zaaprobowanie stanowiska organu pozostawałoby w sprzeczności z celami dyrektywy, powodując również, że pojęcie dostępu do informacji publicznej byłoby puste.

Z tych względów Sąd uwzględnił skargę M. H. zobowiązując do rozpoznania jego wniosku.

Zdaniem Sądu nie ma podstaw do przyjęcia, że bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa, ponieważ stanowisko organu spowodowane było błędną interpretacją przepisów prawa.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a.