Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Gliniecki po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2011 r. zażalenia [...] Sp. z o.o. Sp. Komandytowa z siedzibą w K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 lipca 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 507/11 zawieszające postępowanie sądowe w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. Sp. Komandytowa z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2010r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.

Pismem z dnia 18 lutego 2011 r. [...] Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr [...] Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2010r. w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 5 lipca 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 507/11, na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., zawiesił postępowanie sądowe w przedmiotowej sprawie.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wyrokiem z dnia 30 maja 2011r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2010r. nr [...] dotyczącą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]". Postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie, w której zapadł wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2011r., sygn. akt II SA/Kr 355/11 nie zostało jeszcze zakończone, albowiem powyższy wyrok nie jest wyrokiem prawomocnym.

Sąd podkreślił, że w związku z faktem, iż skarga w przedmiotowej sprawie dotyczy również uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia [...] października 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" celowym jest zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt II SA/Kr 355/11. Prawomocne rozstrzygnięcie sprawy o sygn. akt II SA/Kr 355/11, obejmującej tożsamy przedmiot zaskarżenia z niniejszą sprawą, ma wpływ na wynik postępowania sądowoadministracyjnego w przedmiotowej sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w K.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła spółka [...] z siedzibą w K. wnosząc o jego uchylenie. W zażaleniu zarzucono naruszenie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji braku podstaw do zawieszenia postępowani, ponieważ rozstrzygnięcie sprawy nie zależy od wyniku innego toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego, oraz naruszenie art. 46 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji RP poprzez pozbawienie skarżącej Spółki prawa do sądu i dwuinstancyjnego postępowania, w skutek uzależnienia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie od poglądu wyrażonego przez NSA w tej samej sprawie ale ze skargi innego podmiotu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., Sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Podkreślenia wymaga fakt, że zawarte w przepisie art. 125 p.p.s.a. podstawy zawieszenia postępowania sądowego mają charakter podstaw fakultatywnych. O zawieszeniu postępowania w tych przypadkach decydują względy celowościowe. Celowość zawieszenia postępowania w sytuacjach uregulowanych w tym przepisie pozostawiona jest ocenie sądu , ale sposób jego wykładni nie może prowadzić do tworzenia nowych podstaw zawieszenia postępowania (T.Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Warszawa 2008). Celowość zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego nie może być brana pod uwagę w oderwaniu od zasady szybkości postępowania. Tymczasem zawieszenie postępowania w sytuacji, gdy brak jest ku temu wystarczających przesłanek naruszałoby zasadę szybkości (por. postanowienie NSA z dnia 13 maja 2011 r. sygn. akt II OZ 395/11).

Sąd musi zatem rozważyć, czy w konkretnym przypadku zachodzą przesłanki uzasadniające zawieszenie postępowania. Przyjęte w analizowanym przepisie rozumienie kwestii prejudycjalnej zakłada istnienie ścisłego związku pomiędzy sprawą rozpoznawaną w postępowaniu przed sądem administracyjnym, a kwestią będącą przedmiotem postępowania prejudycjalnego. Związek ten polega na tym, że rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego stanowi podstawę rozstrzygnięcia sprawy głównej (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010).

Sam fakt tożsamości zaskarżonego aktu w niniejszej sprawie i sprawie, w której wniesiono skargę kasacyjną nie może powodować zawieszenia przedmiotowego postępowania, bowiem wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w podobnej sprawie nie jest niezbędny do stwierdzenia, czy zaskarżona w tej sprawie uchwała odpowiada prawu oraz nie będzie on miał dla jej rozstrzygnięcia mocy wiążącej. Z uwagi na powyższe brak jest podstaw do twierdzenia, że rozstrzygnięcie skargi kasacyjnej w innej, podobnej sprawie jest na tyle istotne, by uznać je za niezbędne do rozstrzygnięcia skargi (por. postanowienie NSA z dnia 16 maja 2006 r., sygn. akt I FZ 154/06, LEX Nr 238605).

Dodać także należy, że szerokie interpretowanie podstawy do zawieszenia postępowania zawartej w art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zostało krytycznie ocenione w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2008 r., sygn. akt II FPS 4/08, LEX 462305. W uchwale tej NSA stwierdził, że art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie stanowi podstawy do zawieszenia przez wojewódzki sąd administracyjny z urzędu postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w innej sprawie tego samego rodzaju, w której zapadło już orzeczenie, ale zostało ono zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.