Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska,, Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Protokolant Krzysztof Chudy, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 listopada 2010r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w S. delegowanego do Prokuratury Apelacyjnej w S. B. R. sprawy ze skargi I. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Prokurator Rejonowy w K. w dniu [...] r. złożył wniosek o cofnięcie I. K. uprawnień diagnostycznych ,wzwiązku z oskarżeniem o popełnienie czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. polegającego na tym,

że w okresie [...] r. pełniąc obowiązki diagnosty działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, wydał zaświadczenia potwierdzające przeprowadzenie badań technicznych pojazdów, odstępując od przeprowadzenia tych badań.

Starosta K. postanowieniem z dnia [...]r. wszczął postępowanie administracyjne o cofnięcie I. K. uprawnień diagnosty, a następnie w dniu [...] r. postępowanie to zawiesił, do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez Sąd.

W dniu [...]r. Prokurator Rejonowy w K. złożył wniosek

o podjęcie zawieszonego postępowania, bowiem prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia [...]r. w sprawie [...] I. K. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, zatem ustała przyczyna zawieszenia postępowania.

Starosta K., po podjęciu zawieszonego postępowania, decyzją z dnia [...] r., Nr [...], na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 83b, art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) – odmówił cofnięcia I. K. uprawnień do dokonywania badań technicznych pojazdów.

Organ I instancji w uzasadnieniu decyzji wskazał, że zasady odpowiedzialności zawodowej diagnostów określa art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym, starosta cofa diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 stwierdzono:

1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie

z określonym zakresem i sposobem wykonania,

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Stosownie do art. 83b tej ustawy, nadzór nad stacjami kontroli pojazdów sprawuje starosta, który w ramach wykonywania nadzoru ma prawo

do przeprowadzenia kontroli stacji pojazdów m.in. w zakresie wykonywania badań technicznych pojazdów oraz prawidłowości prowadzenia wymaganej dokumentacji. Starosta może powierzyć, w drodze porozumienie, czynności kontrolne Dyrektorowi Transportowego Dozoru Technicznego (art. 3, art. 83b).

Z powyższych przepisów wynika zatem, że starosta jest organem uprawnionym do cofnięcia uprawnienia, po przeprowadzeniu kontroli na stacji kontroli pojazdów i stwierdzeniu w jej toku istnienia przesłanek odpowiedzialności diagnosty.

Uzasadniając swoje stanowisko odnośnie cofnięcia uprawnień diagnosty organ I instancji stwierdził, że przypadek bezdyskusyjny zachodzi wówczas, gdy przedstawiciel Starosty obserwuje pracę diagnosty wspólnie z Policją.

Wówczas protokół z takiej kontroli i materiał pomocniczy w postaci nagrania video, stanowią podstawę do cofnięcia uprawnień diagnoście i skierowania zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z art. 179 lub art. 271 kodeksu karnego. Zdaniem Starosty w sytuacji, gdy okazano sam dowód rejestracyjny bez pojazdu

a urzędnik to widział, wówczas jest to złapanie diagnosty na gorącym uczynku i wówczas diagnosta traci uprawnienia. Inna jest jednak sytuacja, gdy takie zdarzenie widział policjant i następnie Sąd stwierdził nieprawidłowo przeprowadzone badanie.

W ocenie organu I instancji, nie ma wówczas podstawy do cofnięcia uprawnień, gdyż nie zaistniały przesłanki określone w art. 83 ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Od tej decyzji odwołał się Prokurator Rejonowy w K., zarzucając Staroście błędne przyjęcie, że organ obowiązany jest cofnąć diagnoście uprawnienia

do prowadzenia badań technicznych pojazdów tylko w sytuacji, gdy nieprawidłowości

w wykonywaniu obowiązków stwierdzono w wyniku przeprowadzenia kontroli w ramach nadzoru nad stacją kontroli pojazdów. Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie o cofnięciu uprawnień diagnoście I.K.

W uzasadnieniu odwołania Prokurator wskazał, że w dniu [...]r. zapadł prawomocny wyrok skazujący I. K. za poświadczenie nieprawdy

w dowodach rejestracyjnych pojazdów i zaświadczeniach potwierdzających przeprowadzenie badań dopuszczających pojazdy do ruchu drogowego. Z wyroku tego wynika również, że I. K. dopuścił się przestępstwa przeciwko dokumentom a wydane przez niego zaświadczenia i wykonywane wpisy do dowodów rejestracyjnych były niezgodne ze stanem faktycznym, zatem zaistniały przesłanki do cofnięcia uprawnienia diagnosty.

Prokurator nie podzielił stanowiska Starosty, że ustawa Prawo o ruchu drogowym uzależnia możliwość cofnięcia uprawnień od przeprowadzenia kontroli

na stacji kontroli pojazdów i stwierdzenia w jej toku istnienia podstawy do cofnięcia uprawnień. Zgodnie bowiem z wyrokiem NSA z dnia 1 października 2008 r. I OSK 1450/07-LEX nr 529181 – "biorąc pod uwagę cel przepisu art. 84 ustawy z dnia

20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, należy uznać, że nie może mieć podstawowego znaczenia dla oceny możliwości zastosowania danej sankcji, sam sposób ujawnienia dopuszczenia się określonego naruszenia"

W ocenie Prokuratora, w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki określone w art. 84 ust. 3 pkt 1 jak i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, uzasadniające cofnięcie uprawnień diagnosty. Okoliczność, że działania diagnosty nie zostały ujawnione w toku kontroli starosty lecz w toku postępowania karnego i zostały potwierdzone wyrokiem skazującym za przestępstwo, uzasadniają konieczność orzeczenia o cofnięciu uprawnień.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] r., Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r.Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania Prokuratora Rejonowego w K. od decyzji Starosty K. z dnia [...]r., Nr[...]– w sprawie cofnięcia I. K. uprawnienia diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów – uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i cofnęło I. K. uprawnienia diagnosty Nr [...]oraz Nr [...] do wykonywania badań technicznych pojazdów wydane przez Starostę K. w dniu [...]r.i w dniu [...]r.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podniósł, że po dokonaniu analizy akt sprawy oraz zbadaniu zaskarżonej decyzji pod kątem zgodności w prawem, uznał odwołanie za uzasadnione.

Kolegium wskazało, że bezsporne jest w sprawie, iż I. K., wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia [...]r. w prawie [...] został uznany za winnego tego, że w okresie od [...]r. pełniąc obowiązki diagnosty stacji Kontroli Pojazdów w K. poświadczył nieprawdę w dokumentach potwierdzając przeprowadzenie obowiązkowych badań technicznych pojazdu pomimo ich nie wykonania lub niepełnego wykonania i za ten czyn został skazany na karę wymienioną w wyroku.

Kolegium zauważyło, że interpretacja art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym prowadząca do wykładni gramatycznej byłaby nieuzasadniona.

Kolegium podniosło dalej, że poświadczenie przez diagnostę nieprawdy musi być udowodnione, co w niniejszej sprawie wydaje się bezsporne. Niewątpliwie fakt ten może być potwierdzony wyrokiem sądu a niekoniecznie – jak twierdzi organ I instancji – wyłącznie wynikami kontroli przeprowadzonej w ramach nadzoru nad stacjami kontroli pojazdów.

Interpretując przepis art. 84 ust. 3 powyższej ustawy należy zastosować wykładnię celowościową, ponieważ celem tego przepisu jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnego diagnosty. Kolegium uznało, że nie ma podstawowego znaczenia dla możliwości zastosowania sankcji art. 83 ust. 3 ustawy, sposób ujawnienia dopuszczenia się określonego naruszenia.

W rozpatrywanej sprawie bezsporny jest fakt, że I. K. dopuścił się czynu, o którym jest mowa w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy. Fakt ten został ujawniony przez organy ścigania a potwierdzony wyrokiem sądu. Takie stanowisko zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 października 2008 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 1450/07 stwierdzając, że "Biorąc pod uwagę cel przepisu art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym należy uznać, że nie może mieć podstawowego znaczenia dla oceny możliwości zastosowania danej sankcji, sam sposób dopuszczenia się określonego naruszenia".

Niezależnie od powyższego, Kolegium stwierdziło, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy, praktycznie nie istnieje możliwość stwierdzenia tych naruszeń podczas kontroli, o których mowa w art. 83 ust. 6 ustawy. Z tych przyczyn prawdopodobnie kontrole przeprowadzone przez Starostę w dniach [...]r. nie wykazały nieprawidłowości w pracy diagnosty.

I. K. reprezentowany przez pełnomocnika [...]E. S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając:

1) obrazę prawa materialnego:

a) art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym:

- przez niewłaściwą jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że sankcję przewidzianą w tym przepisie można również zastosować pomimo nieprzeprowadzenia kontroli przez starostę.

- przez zastosowanie sankcji pomimo, że sądy: rejonowy i okręgowy odstąpiły od zastosowania zakazu z art. 41 k.k. wykonywania funkcji diagnosty, a tym samym istnieje powaga rzeczy osądzonej,

- kompetencja do cofnięcia uprawnień diagnoście przysługuje jedynie staroście, a w związku z tym Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie może jako organ odwoławczy podejmować decyzji zastrzeżonej wyłącznie do kompetencji organu I instancji;

2) obrazę przepisów postępowania administracyjnego, mających istotny wpływ

na wydanie zaskarżonej decyzji, a w szczególności na pominięcie kontroli przeprowadzonych przez starostę w Polskim Związku Motorowym w dniach

[...] r., które wykazały, że skarżący prawidłowo wykonuje obowiązku diagnosty;

a) art. 7 kpa – przez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy,

b) art. 138 kpa – przez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające

na rozstrzygnięciu odwołania przez wydanie decyzji merytorycznej w sytuacji, gdy SKO było uprawnione jedynie do uchylenia zaskarżonej decyzji

i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji;

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na pominięciu stanowiska Sądu Rejonowego w K. w sprawie [...], który w wyroku z dnia [...] r. pomimo wniosku Prokuratora nie wymierzył kary dodatkowej określonej w art. 41 k.k. polegającej na zakazie wykonywania czynności diagnosty uznając, że taka kara dodatkowa jest zbyt dolegliwa i rozstrzygnięcie to podlega powadze rzeczy osądzonych.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał między innymi, że akceptuje wykładnię art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym dokonaną przez organ

I instancji. Odwołując się do pojęcia racjonalnego ustawodawcy podniósł, że gdyby ustawodawca chciał, aby cofnięcie uprawnień diagnosty następowało w oparciu

o dowolny katalog środków dowodowych, to w powyższym przepisie nie wprowadzałby wyraźnego i jednoznacznego ograniczenia podstaw cofnięcia uprawnień.

Wskazał też, że Starosta przeprowadził dwie kontrole, które wykazały przestrzeganie przepisów. Dlatego niezrozumiałe jest stanowisko SKO, że w wyniku kontroli jest niemożliwe dokonanie ustaleń pozwalających na cofnięcie uprawnień diagnosty.

W ocenie skarżącego, organem właściwym do cofnięcia uprawnień jest starosta i SKO w trybie art. 138 § 1 pkt 2 kpa mogło decyzje jedynie uchylić.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze odpowiadając na skargę wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Prokurator Prokuratury Okręgowej delegowany do Prokuratury Apelacyjnej w S. B. R. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym

i poprzedzającej ja decyzji organu I instancji jako wydanej z naruszeniem art. 7 i art. 77 kodeksu postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sądu Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Kontrola zaskarżonej decyzji dokonana stosownie do art. 1 ustawy z dnia

25 lipca 2002 r. Prawo u ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269

ze zm.), pod kątem zgodności z prawem, doprowadziła Sąd do uznania, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą materialnoprawną kwestionowanej decyzji jest przepis art. 84 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity

Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) który stanowi, że starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6 (obecnie art. 83b ust. 2 pkt 1), stwierdzono: przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania (pkt 1) lub wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami (pkt 2).

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozważania czy redakcja art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym zezwala na wydanie przez starostę decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty jeszcze w innych podstawach faktycznych niż wskazane w tym przepisie.

Z art. 84 ust. 3 tej ustawy wnika bowiem, że materialnoprawną przesłanką cofnięcia uprawnień diagnosty jest stwierdzenie przez starostę w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 84 ust. 6 (obecnie art. 83b ust. 2 pkt 1), naruszeń takich jak opisanych w pkt 1 i 2.

Z przepisu tego wynika expressis verbis, że stwierdzone naruszenia muszą być wynikiem kontroli przeprowadzonej w trybie nadzoru do którego ustawa upoważnia i deleguje starostę oraz, że musi zostać w wyniku kontroli stwierdzone co najmniej jedno z tych naruszeń.

Tymczasem w niniejszej sprawie przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie było kontroli przeprowadzonej przez starostę w trybie art. 83 ust. 6 (obecnie art. 83b ust. 2 pkt 1), która wykazałaby takie naruszenia o jakich mowa w art. 84 ust. 3 pkt 1 lub 2.

W tej sytuacji literalna wykładnia art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie dawała podstaw do cofnięcia uprawnień diagnosty, co przemawia

za trafnością rozstrzygnięcia organu I instancji.

U podstaw decyzji organu odwoławczego legło stanowisko odmienne, wyinterpretowane z celu norm zawartych w ustawie Prawo o ruchu drogowym,

a dotyczące uprawnień starosty jako organu nadzoru między innymi nad stacjami diagnostycznymi.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym pojawił się bowiem pogląd,

że art. 84 ust. 3 ustawy należy interpretować z punktu widzenia powyższego celu,

w kontekście którego dopuszczalne jest orzeczenie przez starostę o cofnięciu uprawnień diagnosty, w sytuacji naruszeń prawa w postaci uchybień wymienionych

w pkt. 1 i 2 art. 84 ust. 3 tej ustawy ujawnionych w sposób inny niż w wyniku kontroli dokonanej w trybie art. 84 ust. 6- obecnie art. 83b ust.2.

Takie stanowisko wyrażone zostało między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 października 2008 r. sygn. akt I OSK 1450/07

(LEX 529.181).

W ocenie Sądu, stanowisko to nie jest trafne, bowiem prowadzi

do zaprzeczenia celu, któremu ma służyć norma zakodowana w art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym przewidziana jest dwojakiego rodzaju odpowiedzialność prowadząca do nałożenia sankcji pozbawienia uprawnień diagnosty. W przypadku stwierdzenia popełnienia przez diagnostę przestępstwa poświadczenia nieprawdy, które polega między innymi na wystawieniu dokumentu stwierdzającego nieprawdę a więc stwierdzającego okoliczność niezgodną ze stanem faktycznym i w razie przypisania diagnoście winy za takie przestępstwo kwalifikowane z art. 271 § 1 kodeksu karnego, Sąd karny obok kary może wymierzyć środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty na okres od 1 do 10 lat.

Jeżeli zatem do ujawnienia takiego przestępstwa dojdzie w wyniku kontroli przeprowadzonej przez starostę na podstawie art. 84 ust. 6 – obecnie art. 83b ust. 2 pkt 1– to niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta co do zasady powinien ponosić odpowiedzialność administracyjnoprawną w postaci cofnięcia uprawnień diagnosty. Cofnięcie takie jest bezterminowe, a ponowne wydanie uprawnień diagnosty zgodnie z art. 84 ust. 4 tej ustawy, nie może być wydane wcześniej niż po upływie 5 lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.

Taki zbieg dwóch reżimów odpowiedzialności (karnoprawnej

i administracyjnoprawnej), może zatem prowadzić do dotkliwszej, z punktu widzenia uprawnień zawodowych, sankcji administracyjnoprawnej w stosunku do sankcji wynikającej z wyroku sądu karnego.

Z tego powodu uznać należy, że interpretacja art. 84 ust. 3 ustawy Prawo

o ruchu drogowym musi mieć charakter ścisły i odwoływać się do językowego sposobu wykładni.

Pamiętać bowiem trzeba, że starosta nie działa tutaj jako organ wymiaru sprawiedliwości posiadający uprawnienia dochodźcze, lecz jako organ administracji publicznej, zaś postępowanie w trybie art. 84 ust. 3 tej ustawy wszczynane jest z urzędu a nie na wniosek. Tak więc, pismo funkcjonariusza Policji bądź Prokuratora informujące o fakcie zaistnienia przestępstwa lub o wyroku Sądu karnego, nie ma waloru wniosku wszczynającego postępowanie administracyjne. Dlatego ustny wywód Prokuratora uzasadniający złożony do protokołu rozprawy wniosek o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji, w odniesieniu do decyzji starosty Sąd uznał za chybiony. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia – co podnosił Prokurator - że istnieje uzasadnienie prawne dla uchylenia decyzji organu I instancji, po tym aby ten organ expost przeprowadził postępowanie kontrolne w celu ustalenia okoliczności o jakich mowa w art. 84 ust. 3 ustawy.

Należy podkreślić, że informacja uzyskana przez Starostę K. w niniejszej sprawie do Prokuratora która równocześnie nie zbiega się z wynikiem kontroli starosty stwierdzającym naruszenie określone w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie uzasadniała wszczęcia postępowania administracyjnego. Jeżeli jednak organ I instancji wszczął postępowanie na skutek wniosku Prokuratora, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, to wobec braku przesłanek z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 tej ustawy, Starosta powinien był umorzyć to postępowanie na podstawie art. 105 § 1 kpa w związku z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy. Wydanie przez Starostę K. w omawianej sytuacji decyzji odmawiającej cofnięcia uprawnień diagnosty, powinno było zostać skorygowane w toku postępowania odwoławczego, co jednak w rozpoznawanej sprawie nie nastąpiło, bowiem organ odwoławczy wydał decyzję kasacyjno – reformatoryjną, zamiast orzec na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a.

Zdaniem Sądu, przyjęta przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w K. wykładnia art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi nadinterpretację tego przepisu, co stanowi naruszenie prawa materialnego.

Sąd bowiem podziela w pełni, z przyczyn wskazanych wyżej, stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z dnia 20 października 2009 r. w sprawie II GSK 87/09. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd stwierdził między innymi:

"Z art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym wprost wynika, że niezbędnym warunkiem podjęcia decyzji o cofnięciu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych jest stwierdzenie określonych uchybień w wyniku kontroli przeprowadzonej w trybie określonym w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Oznacza

to, że jeżeli przeprowadzona kontrola nie wykaże by diagnosta dopuścił się przeprowadzenia badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania lub wydania zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, pozbawienie go uprawnienia do wykonywania badań technicznych jest wyłączone". Sąd podkreślił, że ustalenie dotyczące stwierdzenia uchybień w wykonywaniu obowiązków diagnosty powinno wynikać z czynności o charakterze kontrolnym, a nie dopiero z aktów kończących postępowanie w sprawie.

Art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest przepisem o charakterze sankcyjnym i z tego powodu musi być stosowany ściśle. W przypadku, gdy w drodze decyzji administracyjnej dochodzi do pozbawienia określonego uprawnienia wykładnia rozszerzająca przepisu prawa materialnego, stanowiącego podstawę podjęcia decyzji nie może mieć miejsca. W związku z tym cofnięcie diagnoście wspomnianego uprawnienia nie może nastąpić przy zaistnieniu innych przesłanek, niż wymienione w powołanym przepisie.

Powyższe względy złożyły się na to, że Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego oraz przepisów postępowania administracyjnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, organ odwoławczy uwzględni wyżej przedstawioną wykładnię art. 84 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym

i przedstawione zapatrywania Sądu.

Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – orzekło jak w pkt I wyroku. Rozstrzygnięcie zamieszczone w pkt II wyroku zostało wydane na podstawie art. 152 powyższej ustawy.