Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie NSA Jan Bała Anna Robotowska (spr.) Protokolant Magdalena Rosik po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2006 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej L. S.A. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1946/05 w sprawie ze skargi Z.P.-H.-U. D. Spółki z o.o. w L. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 lutego 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1946/05 w sprawie ze skargi Z.P.-H.-U. "D." Sp. z o.o. w L. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia 9 lutego 2005 r., nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego słownego "D." uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy.

Decyzją Urzędu Patentowego z dnia 28 września 1994 r. znak towarowy słowny "D." został zarejestrowany na rzecz skarżącego dla towarów w klasie 30. Decyzją z dnia 6 grudnia 2002 r. Urząd Patentowy przedłużył prawo ochronne na ten znak towarowy na następny 10-letni okres ochronny, tj. do dnia 19 czerwca 2012 r.

W dniu 8 marca 2002 r. L. Sp. z o.o. z siedzibą w W. wystąpiła do Urzędu Patentowego RP z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego "D." udzielonego uprawnionemu z dniem 28 września 1994 r., uzasadniając swój interes prawny tym, że przysługuje jej prawo do znaku towarowego "DELICJE", zarejestrowanego także dla towarów w klasie 30, z pierwszeństwem od dnia 4 stycznia 1991 r. Spółka zarzuciła, że znaki te są do siebie łudząco podobne, a przy jednorodności towarów, do oznaczenia których są przeznaczone, zachodzi niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Znaki te są utworzone z podobnej liczby liter, z których większość powtarza się w identycznym układzie oraz mają jednakową liczbę sylab, z których dwie pierwsze są identyczne. Wnioskodawca podkreślił, iż znak towarowy "DELICJE" należy do grupy znaków powszechnie znanych, gdyż pierwsze ciasteczka o nazwie "DELICJE" pojawiły się na polskim rynku już w latach 70-tych, a dodatkowo zaznaczył, że ponosi duże nakłady na działalność reklamową. W ocenie wnioskodawcy rejestracja znaku "DELIC-POL" nastąpiła z naruszeniem zasad współżycia społecznego polegającym na wykorzystaniu renomy znaku towarowego "DELICJE". Zdaniem wnioskodawcy o działaniu uprawionego w złej wierze świadczy również to, że uprawniony z rejestracji od początku prowadził działalność w sposób sprzeczny z zasadami uczciwej konkurencji, oznaczając swoje ciastka w sposób budzący skojarzenia ze znakiem "DELICJE", próbował zarejestrować znak towarowy "SUPER-DELICJA" oraz wprowadzał na rynek ciastka pod nazwą "ELICJE".

Decyzją z dnia 9 lutego 2005 r. Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji znaku towarowego słownego "DELIC-POL" w oparciu o art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), zwana dalej: u.z.t. oraz art. 164 i art. 165 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 229, poz.1117) w zw. z art. 315 ust. 1 i ust. 3.

W uzasadnieniu decyzji organ przyjął, że wnioskodawca – L. Sp. z o.o. wykazała swój interes prawny w sprawie, a wynika on z faktu przysługującego jej prawa wyłącznego do znaku towarowego "DELICJE". Urząd Patentowy przyjął, że w sprawie ma zastosowanie ustawa Prawo własności przemysłowej, w tym art. 164 p.w.p., nie zaś ustawa o znakach towarowych i art. 29 oraz art. 31 u.z.t. W ocenie Urzędu Patentowego art. 31 u.z.t. zawiera przesłankę procesową, tj. warunki wszczęcia postępowania i zdaniem organu przepis ten nie jest przepisem prawa materialnego i nie ma zastosowania pod rządami ustawy Prawo własności przemysłowej. Organ przyjął, iż nie są spełnione przesłanki art. 165 ust 1 pkt 1 i 3, który stanowi, że z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego nie można wystąpić z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem lub z powodu kolizji ze znakiem powszechnie znanym, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego wnioskodawca, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu.

W ocenie organu uprawniony z rejestracji nie wykazał, aby używał spornego znaku towarowego przez nieprzerwany okres 5 lat przed datą złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji. Organ przyjął również, że uprawniony zgłaszając znak "DELIC-POL" do rejestracji działał w złej wierze, gdyż w dacie zgłoszenia od ponad 15 lat funkcjonował już w obrocie znak towarowy "DELICJE", używany przez E., poprzednich właścicieli i następców prawnych.

W znaku "DELIC-POL" niemal w całości wykorzystano znak "DELICJE", a więc uprawniony musiał zdawać sobie sprawę z tego, że działa w sposób powodujący

ryzyko powstania konfliktu z uprawnionym do znaku "DELICJE".

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Z.P.-H.-U. "D." Spółka z o.o. w L. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając, że została wydana z naruszeniem art. 164, art. 165 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 p.w.p. oraz art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez ich błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, a także z naruszeniem art. 7, art. 77 i art. 107 § 3 kpa. Podniesiono również, iż Urząd Patentowy błędnie przyjął, że termin z art. 31 u.z.t. ma charakter procesowy. Zdaniem skarżącego organ rozpatrując podstawy unieważnienia z art. 9 ust 1 pkt 1 oraz art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych powinien konsekwentnie, zgodnie z regulacją zawartą w art. 315 ust 3 ustawy Prawo własności przemysłowej zastosować także przepis art. 31 u.z.t.

Urząd Patentowy RP w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 31 u.z.t. oraz art. 164 i art. 165 ust 1 pkt 1 i ust 2 p.w.p. w związku z art. 315 p.w.p., a także z naruszeniem art. 7 i art. 77 kpa.

Sąd I instancji podzielił stanowisko Urzędu Patentowego RP, że wnioskodawca miał interes prawny aby wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji spornego znaku towarowego słownego "DELIC-POL" z uwagi na przysługujące mu z wcześniejszym pierwszeństwem prawo do znaku towarowego słownego "DELICJE", zarejestrowanego dla towarów w klasie 30.

Sąd I instancji uznał za wadliwe przyjęcie przez Urząd Patentowy RP, iż w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej, w tym art. 164 i art. 165. W ocenie Sądu, w tej sprawie do oceny zdolności rejestracyjnej oraz zdolności ochronnej znaku towarowego powinny mieć zastosowanie przepisy ustawy o znakach towarowych.

Wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego "DELIC-POL" został zgłoszony po upływie pięciu lat od daty rejestracji, a więc w ocenie Sądu I instancji w sprawie tej powinien mieć zastosowanie art. 31 u.z.t.

Sąd wskazał, iż znak towarowy "DELIC-POL" został zarejestrowany w dniu 28 września 1994 r., a uczestnik postępowania L. Sp. z o.o. w W. wystąpiła z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji dopiero w dniu 8 marca 2002 r. W tej sytuacji niezbędną przesłanką dopuszczalności wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji było wykazanie, iż skarżący uzyskał rejestrację działając w złej wierze. Sąd I instancji podkreślił, iż kolizja z wcześniej zarejestrowanym znakiem towarowym to za mało by mówić o złej wierze w rozumieniu art. 31 u.z.t. Zła wiara w rozumieniu tego przepisu nie może być traktowana szeroko w odniesieniu do wszystkich podstaw unieważnienia prawa z rejestracji, ponieważ godziłoby to w sens instytucji niewzruszalności prawa. Sąd I instancji wskazał również, iż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Urząd Patentowy RP zawarł pewne rozważania na temat złej wiary w kontekście art. 8 pkt 1 u.z.t., jednak biorąc pod uwagę treść art. 31 u.z.t., który powinien mieć zastosowanie w niniejszej sprawie, należało uznać, iż kwestia uzyskania przez skarżącego rejestracji w złej wierze nie została przez organ dostatecznie wyjaśniona, a miała ona zasadnicze znaczenie dla oceny zasadności wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku L. Sp. z o.o. w W. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Skarżąca wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1290 ze zm.), zwana dalej: p.p.s.a., poprzez brak zastosowania art. 164 p.w.p., co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. poprzez brak zastosowania art. 165 p.w.p., co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a. poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 315 ust 3 p.w.p., w związku z uznaniem, że w świetle tego przepisu art. 31 u.z.t. ma zastosowanie w niniejszej sprawie, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. poprzez wadliwe zastosowanie art. 315 ust 3 p.w.p., co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

5. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 165 p.w.p., co w sposób istotny wpłynęło na wynik postępowania,

6. naruszenie art. 145 §1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. poprzez wadliwe uznanie, że Urząd Patentowy błędnie zastosował art. 315 ust 1 p.w.p., co w sposób istotny wpłynęło na wynik postępowania,

7. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. poprzez dokonanie wadliwej wykładni art. 315 ust 1 p.w.p., w związku z uznaniem, że w niniejszej sprawie na jego podstawie mają zastosowanie przepisy ustawy o znakach towarowych, co w sposób istotny wpłynęło na wynik postępowania,

8. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 133 § 1 p.p.s.a., poprzez brak oparcia rozstrzygnięcia o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

9. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. poprzez wadliwe ustalenie stanu faktycznego poprzez stwierdzenie braku dostatecznego wyjaśnienia przez Urząd Patentowy istnienia złej wiary w działaniach uprawnionego do znaku R-81280, a także wydania przez Urząd Patentowy decyzji, z naruszeniem art. 7 i art. 77 kpa, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania,

10. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie pomimo prawidłowego ustalenia przez Urząd Patentowy stanu faktycznego i stwierdzenia istnienia przesłanek uprawniających do unieważnienia prawa na znak towarowy, w tym także przesłanki złej wiary w ubieganiu się o rejestrację znaku R-81280, zawartej zarówno w treści art. 165 ust. 2 p.w.p., jak i art. 31 u.z.t., co w sposób istotny wpłynęło na wynik postępowania,

11. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu wyroku wskazania co do dalszego postępowania, które umożliwiłyby organowi przeprowadzenie postępowania, w przypadku zwrotu sprawy do ponownego rozpoznania, zgodnie ze wskazówkami Sądu.

Zdaniem skarżącej, w Dziale II tytułu XI ustawy – Prawo własności przemysłowej "Przepisy przejściowe i końcowe" nie została zawarta ani jedna norma prawna, która uprawniałaby do stosowania art. 31 u.z.t. po wejściu w życie ustawy Prawo własności przemysłowej.

W ocenie skarżącej zgodnie z literalną wykładnią art. 315 ust. 3 p.w.p., tylko i wyłącznie przy ocenie warunków wymaganych do uzyskania prawa należy stosować przepisy obowiązujące w dacie zgłoszenia, a więc przepisy ustawy o znakach towarowych.

Skarżąca wskazała, iż przesłanki z art. 31 u.z.t. nie zawierają ustawowych warunków uzyskania prawa ochronnego, które znak towarowy musi spełnić, by został zarejestrowany, czego potwierdzeniem jest brak jego wskazania w art. 29 u.z.t., w którym to przepisie zostały enumeratywnie wymienione podstawy prawne żądania unieważnienia praw.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Z.P.H.U. "D." Sp. z o.o. wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

W piśmie procesowym z dnia 9 listopada 2006 r. strona skarżąca podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zasadniczy problem podniesiony w podstawach kasacyjnych dotyczy naruszenia art. 164, art. 165 i art. 315 Prawa własności przemysłowej oraz art. 31 ustawy o znakach towarowych z 1985 r. i sprowadza się do kwestionowania stanowiska Sądu I instancji, że w rozpoznawanej sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy (prawa z rejestracji znaku towarowego) ma zastosowanie art. 31 u.z.t., ponieważ sprawa o unieważnienie dotyczy prawa powstałego pod rządami tej ustawy, a nie przepisów ustawy – Prawo własności przemysłowej, które obowiązywało w dacie wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa.

Rozstrzygnięcie tego problemu, podejmowanego w orzecznictwie sądowym oraz doktrynie, wymaga odniesienia się do ogólnych zasad międzyczasowego prawa prywatnego oraz unormowań przyjętych w art. 315 p.w.p.

Podstawową zasadą porządku prawnego o charakterze konstytucyjnym wyprowadzoną w art. 2 Konstytucji, jest zasada niedziałania prawa wstecz.

Na gruncie prawa cywilnego zasada ta wyrażona jest wprost w art. 3 Kodeksu cywilnego. Zasada ta oznacza, że w stosunkach prawnych zdarzenia prawne i ich skutki należy oceniać według prawa, które obowiązywało w dacie tych zdarzeń, chyba że ustawa późniejsza wyraźnie nakazuje stosowanie późniejszego prawa.

Nowe prawo z reguły odnosi się do stosunków prawnych i zdarzeń prawnych zaistniałych po jego wejściu w życie. Oznacza to, że do treści stosunku prawnego (prawa podmiotowego) powstałego przed wejściem w życie nowej ustawy, po wejściu w życie nowej ustawy będą miały zastosowanie co do zasady przepisy tej ustawy. Jednakże do wcześniejszych zdarzeń prawnych i ich skutków prawnych dotyczących tych stosunków prawnych będą miały zastosowanie przepisy obowiązujące w dacie tych zdarzeń (patrz: J. Gwiazdomorski "Międzynarodowe prawo prywatne". Część I. Zasady ogólne. Nowe Prawo 1965/6).

Przytoczone zasady międzyczasowego prawa prywatnego należy uwzględnić wyjaśniając treść przepisów przejściowych przyjętych w art. 315 p.w.p.

W Prawie własności przemysłowej przyjęte zostały następujące przepisy międzyczasowe. Po pierwsze, przyjęta została zasada, że prawa istniejące w dniu wejścia w życie p.w.p. pozostają w mocy i do tych praw stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 315 ust. 1 p.w.p.). Po drugie, do stosunków prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie p.w.p. stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 315 ust. 2 p.w.p.). Po trzecie, ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia (wynalazku, wzoru, znaku towarowego - art. 315 ust.3 p.w.p.).

Analiza przepisów art. 315 p.w.p. nasuwa uzasadnione wątpliwości interpretacyjne. Przede wszystkim przepisy te nie wyjaśniają wprost wszystkich zagadnień międzyczasowych, a wobec tego konieczne jest posłużenie się ogólnymi zasadami międzyczasowego prawa prywatnego. Z uwagi na przedmiot rozpoznawanej sprawy przede wszystkim należy odnieść się do tego, jakie przepisy mają zastosowanie w sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy (poprzednio prawa z rejestracji znaku towarowego), udzielonego w czasie obowiązywania ustawy o znakach towarowych.

Nie ulega wątpliwości, że uzyskanie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy dotyczy tego, czy prawo to zostało prawidłowo nabyte, a więc przedmiotem żądania jest dokonanie oceny zdarzenia, które było źródłem nabycia prawa (decyzja o rejestracji). Nie jest bowiem kwestionowane, iż żądanie unieważnienia prawa musi odwoływać się do przesłanek unieważnienia obowiązujących w czasie nabycia prawa. Prawo może być unieważnione jeżeli zostało wadliwie nabyte, tzn. nie były spełnione ustawowe warunki wymagane do nabycia tego prawa. Oznacza to, że prawo, które powstało przed wejściem w życie p.w.p. może być unieważnione, jeżeli nie były spełnione przesłanki wymagane do nabycia prawa określone w ustawie o znakach towarowych.

Z przepisu, że do praw istniejących w dniu wejście w życie p.w.p. stosuje się przepisy dotychczasowe należy wyprowadzić wniosek, że do unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, które powstało przed wejściem w życie p.w.p. stosuje się przepisy u.z.t., w zakresie dotyczącym całej instytucji unieważnienia prawa ochronnego, co obejmuje także stosowanie ustawy o znakach towarowych w zakresie określenia terminu do wystąpienia o unieważnienie tego prawa, również przepis art. 31 u.z.t., z którego wynika, iż z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego można wystąpić w okresie pięciu lat od daty rejestracji. Po upływie tego okresu z wnioskiem takim można wystąpić jedynie w stosunku do uprawnionego, który uzyskał rejestrację działając w złej wierze. Jeżeli bowiem przyjmuje się, że termin określony w tym przepisie, w którym można wystąpić z wnioskiem o unieważnienie prawa jest terminem prawa materialnego, to upływ tego terminu powodował określone skutki dotyczące stosunku prawnego (prawa podmiotowego). Termin ten biegł od daty rejestracji i jego upływ powodował ten skutek, że żądanie unieważnienia prawa, poza szczególną sytuacją, o której mowa w zdaniu drugim art. 31 u.z.t., było już niedopuszczalne.

Na skutek tego zdarzenia (upływ 5 lat od daty rejestracji ) prawo ochronne do znaku towarowego mogło być wzruszone jedynie wówczas, gdy uprawniony uzyskał rejestrację działając w złej wierze. Jeżeli to zdarzenie prawne i jego skutek nastąpiły przed wejściem w życie Prawa własności przemysłowej, to nie sposób przyjąć, że po wejściu w życie tej ustawy do takiego prawa może mieć zastosowanie art. 164 i art. 165 p.w.p. Oznaczałoby to bowiem zniesienie skutków zdarzeń prawnych, które już wcześniej nastąpiły, a takie stosowanie art. 164 i art. 165 p.w.p. byłoby sprzeczne z przepisem art. 315 ust. 1 i 2 p.w.p.

Z tych względów należy uznać, iż stanowisko przedstawione w skardze kasacyjnej nie jest trafne.

Skład orzekający w tej sprawie nie podzielił zatem poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt II GSK 67/06, na który powołano się w skardze kasacyjnej, odnośnie tego, że przepis art. 315 ust 3 p.w.p. nie odnosi się do wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, które to prawo powstało przed dniem wejścia w życie p.w.p., złożonego pod rządami p.w.p., gdyż do tego wniosku mają zastosowanie przepisy art. 164 i art. 165 p.w.p. i nie ma podstaw do stosowania w tym zakresie przepisu art. 31 u.z.t.

W tym stanie rzeczy WSA trafnie ocenił, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, ponieważ organ przyjął, iż w sprawie nie ma zastosowania art. 31 u.z.t., co doprowadziło ten organ do wniosku, że termin 5 letni, o którym mowa w art. 31 u.z.t., nie ma zastosowania, a wobec tego wniosek L. S.A. nie jest spóźniony.

Ma to wpływ na wynik sprawy, ponieważ żądanie unieważnienia znaku z uwzględnieniem przepisu art. 31 u.z.t. ma miejsce jedynie w przypadku wykazania, że uprawniony do znaku uzyskał prawo działając w złej wierze i nie mają zastosowania przepisy art. 164 i art. 165 p.w.p.

Odnosząc się do drugiej grupy zarzutów skargi kasacyjnej, a mianowicie do oceny Sądu w przedmiocie uznania przez organ działania w złej wierze uprawnionego w dacie zgłoszenia, należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż organ nie wyjaśnił w sposób wyczerpujący, iż istniały podstawy do przyjęcia, że uprawiony działał w złej wierze.

Po pierwsze, nie zostało wskazane i uzasadnione na podstawie jakich dowodów organ przyjął, iż znak towarowy jest znakiem renomowanym lub powszechnie znanym. Po drugie, podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty, iż wszystkie okoliczności uzasadniające istnienie złej wiary po stronie uprawnionego wynikają z dowodów zgromadzonych w sprawie, nie mogły być uwzględnione, albowiem to, że dowody zostały zgłoszone nie może być utożsamiane z dokonaniem przez organ oceny tych dowodów i ustaleń faktycznych sprawy ze wskazaniem dowodów, na podstawie których ustalenia te zostały dokonane. Jakkolwiek Sąd I instancji nie zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraźnych wskazań co do dalszego postępowania, to jednak z uzasadnienia tego wyroku wystarczająco wynika, w jakim zakresie powinno być uzupełnione postępowanie.

Reasumując powyższe Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej nie są zasadne i na podstawie art. 184 p.p.s.a. skarga podlega oddaleniu.