Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski, Sędziowie asesor sądowy WSA Justyna Siemieniako (spr.), sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 września 2021 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2020 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz skarżącego K. K. kwotę 500 zł (słownie: pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] marca 2020 r., nr [...] Burmistrz Miasta C .ustalił K. K. (dalej: "skarżący") wysokość podatku od nieruchomości za 2020 r. W sprawie ustalono, że skarżący prowadzący Przedsiębiorstwo C. z siedzibą w Z., w dniu [...] stycznia 2020 r. złożył do organu podatkowego deklarację na podatek od nieruchomości na 2020 r. na działki zabudowane oznaczone nr geodezyjnymi nr [...], położone w C. przy ul. [...]. W złożonej następnie, na wezwanie organu, informacji do opodatkowania podatkiem od nieruchomości, wykazano grunty pozostałe o pow. 19.398 m2 oraz 3.488 m2 powierzchni użytkowej budynków pozostałych. Strona, poprzez złożenie informacji podatkowej, domagała się opodatkowania wymienionych przedmiotów opodatkowania stawkami "pozostałymi", a nie, jak dotychczas, stawkami "związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej". Jak wskazano w wyjaśnieniu z dnia [...] stycznia 2020 r., powodem złożenia deklaracji był fakt, że w latach 2017-2019 niewłaściwie ustalono podatek a "związane to było z nieuprawnionym ujęciem i opodatkowaniem obiektów jako budynków i budowli związanych z działalnością gospodarczą - zamiast ujęcia ich w pozycji pozostałe, a także z uwzględnieniem w przedmiocie opodatkowania silosu ze stacją filtrów i instalacją odpylającą, podczas gdy został on zbyty w lipcu 2017 r. Oprócz tego niektóre z budynków, w wyniku prac remontowych, pozbawione zostały dachów, co powoduje, iż przestały być przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości". Skarżący wskazał, że nie rozpoczął prowadzenia na nieruchomości działalności gospodarczej i nadal nie jest ona prowadzona, a ponadto, w związku z niezakończeniem remontu, nieruchomość ta nie została ujęta w ewidencji środków trwałych.

Organ pierwszej instancji przyjął, że fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntów, budynków i budowli przesądza o zakwalifikowaniu ich jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto organ zwrócił uwagę, że skarżący w 2017 r. skorzystał ze zwolnienia z podatku od nieruchomości, warunkiem którego to zwolnienia było prowadzenie działalności gospodarczej na nieruchomościach objętych zwolnieniem przez okres co najmniej 5 lat.

Od powyższej decyzji skarżący złożył odwołanie, w którym kwestionował powyższe rozstrzygnięcie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...] uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało mu sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ doszedł do przekonania, że zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do podjęcia merytorycznego rozstrzygnięcia, bowiem wymagał przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części. Nie zgodziło się jednak ze stanowiskiem prezentowanym przez skarżącego w zakresie naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze. zm., zwana dalej "u.p.o.l."), uznając w stanie faktycznym sprawy, że grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu skarżącego są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Odnosząc się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 2017 r., SK 13/15 Kolegium stwierdziło, że w sprawie mamy do czynienia z odmienną sytuacją, gdyż skarżący posiadał i posiada status przedsiębiorcy, a sporne nieruchomości zostały zakupione na potrzeby prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Zdaniem organu, decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia ma treść aktu notarialnego w części, w której podatnik składa oświadczenie o dokonaniu czynności (zakupu ww. nieruchomości) "w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod nazwą Przedsiębiorstwo C. K. K. z siedzibą w miejscowości Z.". Zdaniem SKO okoliczność ta przesądza o fakcie związania nieruchomości gruntowej, dz. [...] o pow. 1044 m2 wraz z posadowioną na niej budowlą o wartości 5000 zł oraz nieruchomości gruntowych dz. [...], dz. [...] i dz. [...] o pow. łącznej 18.354 m2 wraz z posadowionymi na niej budynkami oraz budowlami o wartości 255.340 zł. (nieruchomości stanowią element przedsiębiorstwa) z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Odnosząc się do argumentu skarżącego o nieprowadzeniu w momencie zakupu na nieruchomości działalności gospodarczej i nieprowadzeniu jej w chwili obecnej, Kolegium wskazało, że do nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zaliczone winny być również te grunty lub budynki, które przejściowo nie są wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ale ich cechy oraz rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej powodują, że mogą być one wykorzystywane na ten cel. Kolegium uznało, że rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej oraz prowadzone remonty w celu dostosowania zdewastowanej nieruchomości "do stanu użytkowania" wskazują, że istnieje realna możliwość wykorzystania nieruchomości gruntowych wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami do prowadzenia działalności gospodarczej zgodnej z PKD spółki. Ponadto, w ocenie Kolegium, argumenty skarżącego o nieprowadzeniu na nieruchomości działalności gospodarczej, a co za tym idzie braku podstaw do obciążania jej najwyższą stawką podatku, tj. brak linii telefonicznej/internetowej, niewskazania w urzędzie skarbowym ww. nieruchomości jako miejsca użytkowania kasy fiskalnej, niezatrudnienie pracowników, brak wykonywania obowiązków służbowych w ramach działalności przypisanej przedsiębiorcy, brak wyposażenia: linii produkcyjnych, instalacji grzewczych, kotłowni, instalacji odpylania i recyrkulacji, filtrów (całość nabytego wyposażenia została sprzedana, pozostały same mury), dostarczanie energii elektrycznej jak do prowizorki budowlanej (grupa przyłączeniowa VI), tzw. taryfa budowlana, brak włączenia trafostacji, niezbadanie zbiornika na gaz płynny zamontowany na tej nieruchomości przez jednostkę dozoru technicznego i brak decyzji zezwalającej na jego eksploatację, brak zużycia wody, niezakończony remont, na który ponoszone są w dalszym ciągu nakłady, brak ujęcia nieruchomości w ewidencji środków trwałych i potraktowanie jej jako przyszłej inwestycji oraz brak rejestru poniesionych kosztów utrzymania, zatem brak obciążeń prowadzonej działalności oraz niedokonywanie odpisów amortyzacyjnych, nie mogą zostać uwzględnione.

Skarżący, nie zgadzając się z wydanym wobec niego rozstrzygnięciem w zakresie uznania nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej, złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując zajęte w sprawie stanowisko.

Wyrokiem z dnia 30 października 2020 r., sygn. akt I SA/Bk 669/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę, uznając, że dokonana przez ten organ wykładnia przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. jest prawidłowa.

Sąd pierwszej instancji ocenił, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy upoważniał organy podatkowe do stwierdzenia, że posiadane przez skarżącego nieruchomości są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wskazał, że prawidłowe zakwalifikowanie nieruchomości gruntowej składającej się z działek ewidencyjnych [...], [...] i [...] miało potwierdzenie: w akcie notarialnym z [...] grudnia 2016 r., z którego zapisów wynika, że skarżący nabył zabudowaną nieruchomość gruntową "w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej"; w kwalifikacji budynku w rejestrze gruntów i budynków; w wypisach z CEIDG co do rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego; w prowadzonych na nieruchomości remontach w celu dostosowania zdewastowanej nieruchomości "do stanu użytkowania". Jeżeli zaś chodzi o nieruchomość gruntową dz. [...] sąd pierwszej instancji decydujące znaczenie przypisał oświadczeniu złożonemu w akcie notarialnym z [...] stycznia 2017 r. o dokonaniu czynności (zakupu ww. nieruchomości) "w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod nazwą Przedsiębiorstwo C. z siedzibą w miejscowości Z.". Zdaniem sądu pierwszej instancji, powyższe przesądzało o fakcie związania nieruchomości gruntowej, dz. [...] o pow. 1044 m2 wraz z posadowioną na niej budowlą o wartości 5.000 zł oraz nieruchomości gruntowych dz. [...], dz. [...] i dz. [...] o pow. łącznej 18.354 m2 wraz z posadowionymi na niej budynkami oraz budowlami o wartości 255.340 zł (nieruchomości stanowią element przedsiębiorstwa) z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że właściwą stawką, którą należy zastosować do będącej przedmiotem sprawy nieruchomości, jest stawka przewidziana dla budynków i gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Stwierdził bowiem, że w przypadku ustalenia skarżącemu wymiaru podatku od nieruchomości, nie zachodzi sytuacja opisana w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 2017 r., sygn. akt SK 13/15, tym bardziej, że nieruchomość została nabyta przez skarżącego do prowadzenia działalności gospodarczej. Okoliczności, że prowadzone na spornych nieruchomościach remonty są długotrwałe nie przesądzały, że należy zakwalifikować je do majątku prywatnego osoby fizycznej. Sąd podkreślił, że związek danej nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza także związek pośredni czy też potencjalny, służący prowadzonej działalności i nie może być utożsamiany jedynie z działalnością faktyczną. O tym, czy dana nieruchomość pozostaje związana z działalnością gospodarczą nie przesądza to, czy działalność ta jest w danym obiekcie faktycznie i w danym czasie prowadzona. W regulacji podatku od nieruchomości nie ma również znaczenia intensywność wykorzystywania przedmiotu opodatkowania oraz to, czy przynosi to jakiekolwiek efekty finansowe.

Od powyższego wyroku skarżący, działając przez pełnomocnika, złożył skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 maja 2021 r. III FSK 3449/21 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania. NSA, dokonując wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. podkreślił, powołując się przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 (Dz. U. z 2021, poz. 401), że samo kryterium formalnego posiadania nie jest wystarczające do ukazania związku gruntów, budynków, czy też budowli z prowadzoną działalnością gospodarczą. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wskazany sposób rozumienia omawianego unormowania nie oznacza, że wymagane jest ustalenie, czy działalność gospodarcza jest wykonywana. Zauważył, że sposób rozumienia relacji związania z prowadzeniem tej działalności oznacza, że zakres sytuacji wypełniających tę relację wymaga każdorazowo ustalenia kryterium pozwalającego odnieść się do związku z daną działalnością gospodarczą. Kryterium to, wykraczające poza posiadanie, będzie decydujące do wykazania, czy definicja ta ma zastosowanie w danym przypadku.

Naczelny Sąd Administracyjny, akceptując stwierdzenie sądu pierwszej instancji, że w danym przypadku o spełnieniu analizowanej definicji może decydować związek pośredni, czy też potencjalny służący danej działalności gospodarczej, którego nie należy identyfikować z działalnością faktyczną. Jednak, zdaniem NSA, założenie to powinno być potraktowane jako punkt wyjścia, gdyż w jego następstwie należy dokonać ustalenia, czy i w jakim zakresie w danej sprawie zachodzi kryterium pozwalające uznać związanie danego składnika z prowadzoną działalnością gospodarczą. Za niespełniające tego wymogu uznał NSA przyjęcie za miarodajne oświadczenia złożonego w akcie notarialnym o nabyciu nieruchomości w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że sąd pierwszej instancji dokonując ustalenia sposobu rozumienia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. posłużył się wyrażeniem ,,nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności’’, które było zawarte w analizowanym przepisie w stanie prawnym do końca 2015 r. Skoro zatem ustalając znaczenie tej regulacji sąd pierwszej instancji posłużył się fragmentem nieobowiązującego już unormowania, powinien wskazać jakie przypisuje mu znaczenie dla obecnego rozwiązania normatywnego i jakie skutki wynikają z tego dla sposobu dokonywanej wykładni.

Ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Mając na uwadze treść art. 190 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, jest związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Orzekając w warunkach związania sąd uznał, że zaskarżona decyzja powinna zostać uchylona, jednak nie z powodu samego rozstrzygnięcia, bowiem jego treść i zasadność – uchylenie decyzji organu pierwszej instancji - nie była kwestionowana przez skarżącego i nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń sądu. Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego była kwestionowana skargą do sądu jedynie w zakresie jej uzasadnienia, mianowicie co do wykładni art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym grunty, budynki i budowle skarżącego są związane z działalnością gospodarczą.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 maja 2021 r., sygn. akt III FSK 3449/21 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku oddalający skargę na tę decyzję z uwagi na błędną wykładnię art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Mając na uwadze, że wykładnia ta była zbieżna z tą dokonaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, sąd pierwszej instancji uznał za właściwe uchylić również decyzję tego organu.

Warto zauważyć, że po przekazaniu skargi kasacyjnej sądowi drugiej instancji zapadł wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. 39/19. Chociaż tezy wynikające z tego wyroku nie były powodem uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji, to wypada zauważyć, że stwierdzono w nim, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W wyroku Trybunału jednoznacznie wskazano, że samo kryterium formalnego posiadania nie jest wystarczające do ukazania związku gruntów, budynków czy też budowli z prowadzoną działalnością gospodarczą. W świetle tego wyroku, wynikająca z omawianego przepisu zasada, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę gruntu, budynku lub budowli skutkuje tym, że są one związane z prowadzeniem działalności gospodarczej doznaje ograniczenia przez konieczność identyfikowania osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą z jednej strony jako osoby prywatnej w zakresie swojego majątku prywatnego oraz jako przedsiębiorcy. Znajdująca się w posiadaniu osoby fizycznej nieruchomość jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., jeżeli jest posiadana przez tę osobę fizyczną, działającą w charakterze przedsiębiorcy, tj. jest elementem przedsiębiorstwa osoby fizycznej lub może być uznana za związaną z tym przedsiębiorstwem, jeśli jest w jakikolwiek sposób wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej (nie jest przy tym objęta podatkiem rolnym albo leśnym) lub - biorąc pod uwagę cechy faktyczne tej nieruchomości i rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej - może być wykorzystana na ten cel (por. wyrok NSA z 16 marca 2021 r., III FSK 2715/21).

Oceniając zaskarżoną decyzję przez pryzmat przytoczonego wyroku Trybunału Konstytucyjnego należy podkreślić, że w kontrolowanym rozstrzygnięciu Kolegium nie przyjęło, że samo posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę oznacza istnienie związku tej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą i konieczność jej opodatkowania wyższymi stawkami. Słusznie natomiast w wydanej decyzji zwróciło uwagę, że skarżący posiadał i posiada status przedsiębiorcy, a sporne nieruchomości zostały zakupione na potrzeby prowadzenia przez niego działalności gospodarczej.

Sąd podziela stanowisko Kolegium, że do nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zalicza się również te grunty lub budynki, które przejściowo nie są wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ale ich cechy oraz rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej powodują, że mogą one być wykorzystywane na ten cel. Rację ma Kolegium, że rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej oraz prowadzone remonty w celu dostosowania zdewastowanej nieruchomości "do stanu użytkowania" wskazują, że istnieje realna możliwość wykorzystania nieruchomości gruntowych wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami do prowadzenia działalności gospodarczej zgodnej z PKD spółki. Słuszna była zatem ocena organu, że argumenty skarżącego o nieprowadzeniu na nieruchomości działalności gospodarczej, i w konsekwencji braku podstaw do obciążania jej najwyższą stawką podatku, nie mogły odnieść pożądanego przez skarżącego skutku.

Ustaleń w tym zakresie nie kwestionował również Naczelny Sąd Administracyjny, zwracając jedynie uwagę na błędne posłużenie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrażeniem "nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej", które było zawarte w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w stanie prawnym obowiązującym do końca 2015 r. Przepis ten brzmiał wówczas następująco: "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. Niewątpliwie, względy techniczne, umożliwiające wyłączenie przedmiotu opodatkowania z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, dotyczyły- we wskazanym stanie prawnym - jedynie możliwości wykorzystywania konkretnego przedmiotu opodatkowania i były okolicznością faktyczną niezależną od woli przedsiębiorcy, wynikającą bezpośrednio ze stanu technicznego tego przedmiotu powodującego "zerwanie" jego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Względy techniczne w rozumieniu tego przepisu oznaczają trwałą i obiektywną przeszkodę w wykorzystaniu gruntu, budynku, bądź budowli, do prowadzenia działalności gospodarczej (zob. wyrok NSA z 12 kwietnia 2011 r., II FSK 2128/10; a także L. Etel, Komentarz do art. 1a u.p.o.l., LEX). Powodowały one, że pod względem technicznym dany przedmiot nie nadawał się ani do użytku w prowadzonym przedsiębiorstwie, ani do żadnej innej działalności gospodarczej, gdyż nie spełniał określonych wymogów technicznych niezbędnych do jego wykorzystania w celach gospodarczych. Usunięcie tego sformułowania z dniem [...] stycznia 2016 r. wskazuje, że od tej daty, a więc również w spornym w sprawie okresie, omawiany zapis pozwalający na wyłączenie przedmiotu opodatkowania z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie mógł znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie.

W wyroku z 19 maja 2021 r., III FSK 3449/21 Naczelny Sąd Administracyjny podzielił wyrażone przez sąd pierwszej instancji stanowisko, aprobujące stanowisko Kolegium, że w danym przypadku o spełnieniu definicji "związania z prowadzeniem działalności gospodarczej" może decydować związek pośredni, czy też potencjalny służący danej działalności gospodarczej, którego nie należy identyfikować z działalnością faktyczną. Jednak, jak stwierdził NSA, takie założenie powinno być potraktowane jako punkt wyjścia, gdyż w jego następstwie należy dokonać ustalenia, czy i w jakim zakresie w danej sprawie zachodzi kryterium pozwalające uznać związanie danego składnika z prowadzoną działalnością gospodarczą. Za niespełniające tego wymogu uznał NSA przyjęcie za miarodajne oświadczenia złożonego w akcie notarialnym o nabyciu nieruchomości w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Będąc związany powyższą wytyczną Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał za zasadne uchylenie decyzji Kolegium celem odniesienia się przez ten organ do podniesionej przez Naczelny Sąd Administracyjny kwestii. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny, nie spełnia wskazanego wyżej wymogu przyjęcie za miarodajne oświadczenia złożonego w akcie notarialnym co do nabycia nieruchomości w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Zauważyć natomiast należy, że w uzasadnieniu skarżonej decyzji to właśnie kryterium zostało uznane za decydujące dla rozstrzygnięcia (str. 5 uzasadnienia decyzji organu drugiej instancji).

Wydając w sprawie decyzję, organ odwoławczy w jej uzasadnieniu dokona ponownej oceny zebranego materiału dowodowego i wskaże, czy i jakie dodatkowo kryterium pozwala przyjąć związanie poszczególnych składników majątku skarżącego z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przyjmując za Naczelnym Sądem Administracyjnym, że wykładnia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdzie decydujące znaczenie dla oceny związania nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej przypisano oświadczeniu o dokonaniu zakupu w ramach i z przeznaczeniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, jest nieprawidłowa, Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325) uchylił zaskarżoną decyzję. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200, art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając je na rzecz strony skarżącej w kwocie obejmującej wpis sądowy od skargi w wysokości 500 zł.