drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Inspektor Nadzoru Budowlanego, Oddalono skargę, II SA/Lu 838/07 - Wyrok WSA w Lublinie z 2008-03-28, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Lu 838/07 - Wyrok WSA w Lublinie

Data orzeczenia
2008-03-28 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2007-11-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Sędziowie
Ewa Ibrom /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OSK 1395/08 - Wyrok NSA z 2009-09-17
Skarżony organ
Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, art. 77 par. 1, art. 80
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2006 nr 156 poz 1118 art. 66 ust. 1 pkt 3
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - tekst jednolity
Dz.U. 2002 nr 75 poz 690 par. 12 ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 3 i ust. 4 pkt 1
Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151, art. 250
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2002 nr 163 poz 1348 par. 2 ust. 3, par. 18 ust. 1 pkt 1 lit. c i par. 19 pkt 1
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Referent stażysta Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 marca 2008 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych I. oddala skargę; II. przyznaje [...] Ł. L. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie) kwotę 309,80 zł (trzysta dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym 52,80 zł (pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy) należnego podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 19 września 2007 r. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 15 czerwca 2007 r., nakazującą A. W., E. Z. i A. W. wykonanie określonych robót budowlanych.

W uzasadnieniu decyzji Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wyjaśnił, iż w toku oględzin przeprowadzonych w dniach 20 października 2003 r. i 28 kwietnia 2006 r. ustalono, że na działce nr 1955 przy ul.Ł. 100 w B. P. w granicy z działką sąsiednią znajduje się budynek mieszkalny wybudowany na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 24 lutego 1975 r. wydanego przez Urząd Miejski i przyjęty do użytkowania w dniu 12 kwietnia 1978 r. Organ podkreślił, że przy bryle budynku mieszkalnego od strony ogrodowej zrealizowany został łącznie z budynkiem mieszkalnym wiatrołap, o wymiarach 2,55 x 3,35 m. W ścianie wiatrołapu zwróconej w stronę granicy działki sąsiedniej znajduje się – w odległości 2,57 m od granicy – otwór okienny o wymiarach 56 x 142 cm. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, z uwagi na nieodpowiedni stan techniczny budynku naruszający przepisy techniczno-budowlane, na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego, powołaną decyzją z dnia 15 czerwca 2007 r. nakazał A. W., E. Z. i A. W., tj. współwłaścicielom budynku mieszkalnego wielorodzinnego na działce nr 1955, przy ul. Ł. 100 w B. P., zamurowanie omawianego otworu okiennego, w terminie do dnia 30 września 2007 r.

Organ odwoławczy podkreślił, że z akt sprawy nie wynika, by decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia 24 lutego 1975 r. dotyczyła również wykonania okna w ścianie wiatrołapu, gdyż brak jest dokumentacji technicznej omawianego obiektu będącej załącznikiem do pozwolenia na budowę. Zdaniem organu fakt przyjęcia bez sprzeciwu przez nadzór budowlany obiektu budowlanego, zrealizowanego na podstawie pozwolenia na budowę, lecz niezgodnie z przepisami budowlanymi nie legalizuje uchybień. Organ wskazał, że obiekt ten narusza § 20 ust. 2 rozporządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 11 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego, które obowiązywało w czasie budowy obiektu, a także § 12 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W tych okolicznościach uzasadnione było, w ocenie organu odwoławczego, nałożenie na współwłaścicieli omawianego obiektu budowlanego nakazu zamurowania otworu okiennego na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego.

Od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie złożyła A. W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie. Skarżąca podkreśliła, iż budynek, w którym mieszka zrealizowany został wraz z wiatrołapem w oparciu o pozwolenie na budowę i oddany do użytku zgodnie z przepisami obowiązującymi w 1975 r. i w 1978 r. W ocenie strony, zarówno organy administracji architektoniczno budowlanej, jak i organy nadzoru budowlanego musiały zdawać sobie sprawę z usytuowania jej domu, a mimo to przez prawie 30 lat od wybudowania tego obiektu nie zgłaszały zastrzeżeń, co do miejsca usytuowania okien.

Strona podniosła, iż decyzje organów obu instancji są nieuzasadnione, gdyż okna w należącym do niej budynku nie kolidują z sąsiednimi zabudowaniami, a w najbliższym sąsiedztwie znajduje się kilkanaście innych obiektów budowlanych pobudowanych w taki sam sposób. Nałożenie przez organy nadzoru budowlanego obowiązku zamurowania okien jest dla niej bardzo krzywdzące, ponieważ jest ona osobą samotną i schorowaną, która znajduje się w bardzo trudnej sytuacji.

W odpowiedzi na skargę organ drugiej instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Zaskarżona decyzja nie narusza przepisów postępowania ani przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), powoływanej w dalszej części uzasadnienia jako "ustawa".

Organy administracji przeprowadziły postępowanie zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy i wyjaśniły wszystkie istotne okoliczności sprawy.

Zaskarżoną decyzją Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji nakazującą A. W., E. Z. i A. W. usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości poprzez wykonanie robót budowlanych związanych z zamurowaniem otworu okiennego w ścianie północno-zachodniej tzw. "wiatrołapu" budynku mieszkalnego, usytuowanej w odległości 2,58 m od granicy z sąsiednią nieruchomością, w terminie do dnia 30 września 2007 r.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 66 ust. 1 pkt 3 ustawy, stanowiący, iż w przypadku stwierdzenia przez organ nadzoru budowlanego nieodpowiedniego stanu technicznego obiektu budowlanego, na organie tym spoczywa obowiązek wydania decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości w terminie określonym w tej decyzji. Z powołanego przepisu wynika zatem, iż w wypadku, gdy organ nadzoru budowlanego stwierdzi użytkowanie obiektu budowlanego, który faktycznie nie odpowiada wymaganiom technicznym określonym powszechnie obowiązującymi przepisami prawa budowlanego (np. z tej przyczyny, że w ścianie tego obiektu usytuowanego przy granicy działki sąsiedniej znajdują się otwory okienne) organ ten powinien nakazać w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości (np. zamurowanie otworów okiennych znajdujących się w ścianie obiektu usytuowanej przy granicy z działką sąsiednią; por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2003 r., III RN 101/2002, OSNP 2004, nr 14, poz. 238).

Należy podkreślić, że zaistniały w rozpoznawanej sprawie stan faktyczny, choć nie został zakwestionowany przez właściwe organy administracji w chwili przekazania przez inwestora informacji o zakończeniu budowy omawianego obiektu budowlanego oraz przyjęciu go do użytkowania, był i jest nadal sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa.

Otwór okienny został bowiem wykonany w ścianie północno-zachodniej ganku (nazywanego przez organy "wiatrołapem"), usytuowanej w odległości 2,58 m od granicy z sąsiednią nieruchomością, co narusza obowiązujące w czasie budowy budynku przepisy zarządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 29 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego (Dziennik Budownictwa Nr 10, poz. 44 ze zm.; powoływanego w dalszej części uzasadnienia jako: "zarządzenie") w związku z § 1 rozporządzenia Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 11 czerwca 1966 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego (Dz. U. Nr 26, poz. 157). Z ustaleń organu pierwszej instancji wynika, że średnie obciążenie ogniowe budynku mieszkalnego wynosi 26-175kg/m2, zgodnie z obowiązującymi wówczas normami. W świetle § 20 ust. 2 zarządzenia, dla budynków zaliczonych do III, IV i V kategorii niebezpieczeństwa pożarowego i o wysokości do 5 kondygnacji w budynkach mieszkalnych – odległości pomiędzy budynkami wolnostojącymi, nieosłoniętymi ścianą przeciwpożarową, powinny wynosić co najmniej 8 m, przy przyjęciu, iż średnie obciążenie ogniowe budynku mieszkalnego wynosi 26-175kg/m2. Do omawianego obiektu budowlanego nie mają zastosowania przepisy zarządzenia dopuszczające zmniejszenie odległości wskazanych w § 20 ust. 2, gdyż okno w ścianie ganku ("wiatrołapu") szklone jest szkłem zwykłym, a przepis § 20 ust. 8 pkt 1 i 2 pozwala na zmniejszenie wskazanych odległości jedynie wówczas, gdy w ścianie jednego budynku zwróconego do sąsiedniego budynku znajdują się wyłącznie płaszczyzny z luksferów lub cegły szklanej o odpowiedniej odporności ogniowej lub szklone szkłem zbrojeniowym, przy zachowaniu dodatkowych wymogów określonych w tym przepisie.

Ponadto, stosownie do § 20 ust. 13 zarządzenia, w przypadku braku ustalenia zabudowy na sąsiedniej nieruchomości odległość budynku w zabudowie wolnostojącej od granicy tej nieruchomości powinna wynosić co najmniej połowę odległości wymaganych dla dwóch budynków identycznych.

Z prawidłowych ustaleń organu drugiej instancji wynika, że działka nr 1954/2 w okresie budowy omawianego obiektu budowlanego była niezabudowana, a zatem odległość ściany ganku z otworem okiennym od granicy z sąsiednia działką powinna wynosić 4 m. Oznacza to, że usytuowanie otworu okiennego w ścianie ganku położonej w odległości 2,58 m od granicy z działką sąsiednią narusza przepisy zarządzenia, które obowiązywało w dacie budowy tego obiektu.

Omawiany obiekt budowlany narusza również przepisy obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 powołanego rozporządzenia, jeżeli z przepisów § 13, 60, 271 i 273 lub przepisów odrębnych nie wynikają inne wymagania, budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż: 1) 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, 2) 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy. W świetle zaś § 12 ust. 3 rozporządzenia sytuowanie ściany budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną lub bezpośrednio przy granicy, jeżeli :1) wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo 2) nie jest możliwe zachowanie odległości, o której mowa w ust. 1 pkt 2, ze względu na rozmiary działki. Natomiast jeżeli na sąsiedniej działce: 1) w odległości od 1,5 m do 3 m od granicy istnieje budynek ze ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych albo wydano decyzję o pozwoleniu na budowę tak usytuowanego budynku, dopuszcza się sytuowanie ściany budynku bez otworów okiennych lub drzwiowych w takiej samej odległości od tej granicy, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej (§ 12 ust. 4 pkt 1).

Z powołanych przepisów wynika zatem, iż usytuowanie ściany ganku z otworem okiennym w odległości mniejszej niż 4 m od granicy z sąsiednią nieruchomością narusza przepisy techniczno-budowlane, a tym samym stanowi o nieodpowiednim stanie technicznym obiektu w rozumieniu przepisu art. 66 ust. 1 pkt 3 ustawy. Prawidłowo więc organy nadzoru budowlanego nakazały współwłaścicielom wskazanego obiektu budowlanego usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości poprzez wykonanie robót budowlanych polegających na zamurowaniu otworu okiennego w ścianie północno-zachodniej ganku, usytuowanej w odległości 2,58 m od granicy z sąsiednią nieruchomością.

Ubocznie zauważyć należy, iż organy administracji wskazały skarżącej oraz pozostałym współwłaścicielom wskazanego obiektu mniej uciążliwy sposób wykonania obowiązku nałożonego na nich decyzjami obu instancji. Organy te pouczyły bowiem adresatów decyzji, że dopuszczalne jest wypełnienie otworu w ścianie "wiatrołapu" materiałem przepuszczającym światło, takim jak luksfery lub cegła szklana, jednak na powierzchni nie większej niż 10% powierzchni ściany.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, wbrew twierdzeniom skarżącej, by "wiatrołap" budynku mieszkalnego na działce oznaczonej nr ewid. 1955 przy ul. Ł. 100 w B. P. wykonany został na podstawie pozwolenia na budowę. Decyzją z dnia 24 lutego 1975 r. Naczelnik Miasta wydał A. i P. W. pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego typowego MB-0148/B na działce obecnie oznaczonej nr ewid. 1955 przy ul. Ł. 100 w B. P. Obiekt ten miał zostać zrealizowany na podstawie projektu budowlanego typowego nr MB-0148/B w wersji po rozbudowie, z uwzględnieniem zmian wskazanych w karcie zmian projektu z dnia 30 stycznia 1975 r. (k.1 akt adm. II instancji). Z akt administracyjnych znajdujących się w aktach sprawy o sygn. akt II SA/Lu 926/07 wynika, że wskazany wyżej projekt budowlany typowy nr MB-0148/B w wersji po rozbudowie nie przewidywał wykonania obudowanego wejścia do budynku (k.105-107 akt adm. w sprawie II SA/Lu 926/07). Z karty zmian projektu z dnia 30 stycznia 1975 r. również nie wynika, by zmiany w omawianym projekcie budowlanym obejmowały dobudowanie ganku z otworami okiennymi przy krótszej ścianie budynku (k.1 akt adm. II Instancji). Nieuzasadniony jest zatem zarzut skarżącej, iż "wiatrołap" wraz z otworami okiennymi został zrealizowany w oparciu o pozwolenie na budowę, a tym samym organy nadzoru nie miały podstaw do nakazania usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości poprzez likwidację otworu okiennego w tym obiekcie budowlanym.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącej należy podkreślić, iż sam fakt wieloletniego okresu użytkowania omawianego obiektu budowlanego, w czasie którego właściwe organy nie zgłaszały zastrzeżeń co do usytuowania tego obiektu, nie może prowadzić do wniosku, iż organy nie miały obecnie prawnych możliwości nakładania na skarżącą oraz na pozostałych współwłaścicieli obiektu obowiązku likwidacji otworu okiennego, zrealizowanego z naruszeniem przepisów techniczno-budowlanych. Organy nadzoru budowlanego były bowiem zobligowane na podstawie powołanych przepisów ustawy, do wydania takiego rozstrzygnięcia w celu doprowadzenia obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem.

Zauważyć również należy, iż organ drugiej instancji powołując w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przepisy zarządzenia omyłkowo określił akt ten jako "rozporządzenie", zaś powołując § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) mylnie wskazał "rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14 grudnia 1994 r.". Uchybienia te mają jednak charakter oczywistych omyłek i dlatego nie miały w ocenie Sądu wpływu na wynik niniejszej sprawy.

Z tych względów i na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie orzekł, jak w sentencji.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 250 powołanej ustawy oraz § 18 ust. 1 pkt 1 litera "c" i § 19 pkt 1 w związku z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).



Powered by SoftProdukt