Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Gawlak - Nowakowska, , Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr), Sędzia WSA Jarosław Stopczyński, Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Wasiłek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2010 r. ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji ostatecznej i umorzenia postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2010r., II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz strony skarżącej S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w związku z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, zw. dalej k.p.a. (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu wniosku B. i K. K. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r., nr [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą S. Sp. z o.o. z siedzibą w W., pozwolenia na budowę obejmującą budowę stacji paliw płynnych [...], w skład której wchodzą: pawilon stacji paliw o konstrukcji kontenerowej o powierzchni zabudowy 15,0 m² i powierzchni użytkowej 11,35 m², dwie wiaty o konstrukcji stalowej nad stanowiskami tankowania, instalacja paliwowa, w tym: dwa podziemne zbiorniki paliwa o pojemności po 50 m³, dwa obustronne dystrybutory paliwa z systemem odsysania oparów, stanowisko zlewowe paliwa, zbiornik LPG-20 m³ oraz dystrybutor gazu propan-butan, kanalizacja sanitarna, znaki reklamowe i drogowe, wewnętrzny układ komunikacyjny oraz niezbędne zagospodarowanie terenu na działkach o nr ewid. [...], [...], [...], [...], k.m. [...] w C., przy ul. [...], uchylił ww. decyzję i umorzył postępowanie w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu organ wyjaśnił przebieg postępowania w niniejszej sprawie. Z wnioskiem do organu o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Wojewody [...] z dnia [...] marca 2007 r. umarzającą postępowanie odwoławcze od decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] w przedmiotowej sprawie wystąpili B. i K. K. Wniosek uzasadnili tym, że jako właściciele nieruchomości nr ewid. [...] i [...] nie zostali powiadomieni o prowadzonym postępowaniu administracyjnym w sprawie pozwolenia na budowę stacji paliw płynnych pomimo tego, że ich działki znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie działki objętej inwestycją, a tym samym znajdują się w obszarze oddziaływania obiektu. Wnioskodawcy podnieśli, że wskutek realizacji inwestycji, a szczególności jej części, polegającej na budowie drogi wyjazdowej ze stacji na działkach o nr ewid. [...] i [...], ich działki zostały pozbawione dostępu do drogi publicznej, możliwości przeprowadzenia przyłącza mediów z ul. [...] wzdłuż pasa zieleni – działki o nr ewid. [...] i [...], a ponadto stacja paliw wpłynie na wzrost immisji w postaci oparów paliwa i zwiększonego hałasu.

Wojewoda [...] po rozpatrzeniu ww. wniosku decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r. odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończonej własną decyzją z dnia [...] marca 2007 r., którą to Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez J. S. utrzymał w mocy, decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 października 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 469/08, po rozpatrzeniu skargi B. i K. K., reprezentowanych przez pełnomocnika J. S., na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2008 r., uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2008 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał wadliwość ww. decyzji i wskazał na konieczność rozpatrzenia podania o wznowienie postępowania podmiotu, którego zdaniem przysługuje mu przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę, a został w nim pominięty.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] maja 2009 r. odmówił uchylenia decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] uznając, iż B. i K. K. nie posiadali legitymacji procesowej do zainicjowania wznowienia postępowania zakończonego ww. decyzją Prezydenta Miasta C., gdyż nie przysługiwał im przymiot strony tego postępowania. Po rozpatrzeniu odwołania od ww. decyzji wniesionego przez wnioskodawców, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] września 2009 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. W uzasadnieniu Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że chociaż zaprojektowany pawilon stacji paliw wraz z towarzyszącymi urządzeniami nie narusza warunków technicznych dotyczących zarówno sytuowania budynków (§12 ust. 1), o których mowa w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), jak również warunków technicznych dotyczących m.in. stacji paliw płynnych (§ 98 ust. 1 pkt 5), zawartych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005r. (Dz. U. Nr 243, poz. 2063 ze zm.) i mimo, że w związku z realizacją inwestycji eksploatacja źródeł emisji zanieczyszczeń powietrza nie spowoduje przekroczeń dopuszczalnych wartości, ani dopuszczalnego wskaźnika hałasu dla terenów zabudowy mieszkaniowej z usługami (55 dB dla pory dnia, 45 dB dla pory nocy), to jednak w sąsiedztwie niezabudowanych działek nr ew. [...] i [...], stanowiących własność B. i K. K., zaprojektowano tylko drogę wyjazdową z przedmiotowej stacji. Organ zaznaczył, że droga ta została usytuowana na działkach nr ew. [...] i [...], stanowiących łącznie z działką nr ew. [...] - drogę publiczną bezpośrednio przylegającą do działek skarżących, zatem w ocenie organu przyjęte rozwiązanie powoduje, brak dostępu ich nieruchomości do drogi. Powyższe, zdaniem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego oznacza, że nieruchomości skarżących znajdują się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji, co czyni ich stroną postępowania w sprawie pozwolenia na budowę, zgodnie z art. 28 k.p.a.

Wojewoda [...], po ponownym dokonaniu analizy akt sprawy stwierdził, iż decyzja Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] jest dotknięta wadą określoną w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że o fakcie znajdowania się działek nr ew. [...] i [...] , stanowiących własność B. i K. K., w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji, przesądziło uzasadnienie decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2009 r. Organ stwierdził, iż na skutek realizacji w wyniku planowanej inwestycji, jedynie drogi wyjazdowej ze stacji paliw, naruszony został art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, bowiem wnioskodawcy zostali pozbawieni drogi dojazdowej do swoich nieruchomości, co w sposób istotny wpływa na ograniczenie w ich zagospodarowaniu.

Zdaniem Wojewody [...] postępowanie wznowieniowe w niniejszej sprawie winno być zakończone podjętą, w trybie art. 151 § pkt 2 k.p.a., decyzją uchylającą decyzję ostateczną Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] i rozstrzygającą o istocie sprawy. Wyjaśnił, że przez rozstrzygnięcie o istocie sprawy należy w tym przypadku rozumieć zarówno rozstrzygnięcie merytoryczne, tj. wydanie nowego pozwolenia na budowę lub odmowę jego wydania, jak też rozstrzygnięcie o umorzeniu postępowania, gdy zgodnie z art. 105 stało się ono bezprzedmiotowe. Wojewoda [...] uznał, że w opisywanej sprawie zachodzi przypadek bezprzedmiotowości ponieważ budowa stacji paliw płynnych została wykonana, a postępowanie toczy się w sprawie pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu.

Odwołanie od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2010 r. złożyła S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego R. R. wnosząc o jej uchylenie i stwierdzenie wydania decyzji Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] o pozwoleniu na budowę z naruszeniem prawa. W odwołaniu wskazano, że jedynym naruszeniem prawa, jakie zostało przedstawione w zaskarżonej decyzji, był brak udziału w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę osób, którym przysługiwał przymiot strony. Podniesiono, że tego rodzaju naruszenie prawa nie jest podstawą do uchylenia w postępowaniu wznowieniowym decyzji, w przedmiocie której postępowanie wznowieniowe się toczyło. Zdaniem strony odwołującej bezzasadne są wątpliwości organu przedstawione w zaskarżonej decyzji dotyczące prawidłowości pozwolenia na budowę, że na skutek wykonania pozwolenia na budowę, osoby, które nie brały udziału w postępowaniu zostały pozbawione drogi dojazdowej do swoich nieruchomości, co stanowi w ocenie organu naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu ww. odwołania, decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy zauważył, że z analizowanej dokumentacji projektowej wynika, że obsługa komunikacyjna projektowanego przedsięwzięcia oparta została o wewnętrzny jednokierunkowy układ drogowy, którego początek przewidziano od strony ul. [...] (wjazd), zaś koniec – od strony ul. [...] (wyjazd ze stacji). Organ podkreślił również, iż wyjazd ze stacji przewidziano na działkach o numerach ew. [...] oraz [...], które, jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy wypisu z rejestru gruntów oraz pisma Miejskiego Zarządu Dróg w C. z dnia 14 kwietnia 2009 r., są drogą publiczną. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że powyższe rozwiązania komunikacyjne skutkują niewątpliwie pozbawieniem działek należących do wnioskodawców (numery ew. [...] i [...]) dostępu do drogi publicznej. Jedynym połączeniem powyższych nieruchomości z drogą publiczną – ulicą [...] była bowiem nieruchomość drogowa składająca się z działek o numerach ew. [...] i [...] (przeznaczonych na wyjazd ze stacji) oraz [...]. W świetle powyższego uznano, że wskutek realizacji przedsięwzięcia w jego projektowanym kształcie działki należące do B. i K. K. będą pozbawione dojazdu.

Organ odwoławczy stwierdził, że organ stopnia podstawowego w toku postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] błędnie ustalił krąg stron postępowania, co jest bezpośrednio związane z naruszeniem art. 5 ust. 2 pkt 9 Prawa budowlanego. Powyższe uchybienie w pełni uzasadnia uchylenie kwestionowanej decyzji o pozwoleniu na budowę po wznowieniu postępowania w przedmiotowej sprawie. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że w myśl przepisu art. 32 ust. 4 a Prawa budowlanego, nie wydaje się pozwolenia na budowę w przypadku rozpoczęcia robót budowlanych przed uzyskaniem, wymaganej prawem, ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. Organ zaznaczył, że w niniejszej sprawie przedmiotowa inwestycja została już zrealizowana co mając na uwadze brzmienie powyższego unormowania, skutkuje bezprzedmiotowością postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na jej budowę. W związku z powyższym, organ odwoławczy uznał, że Wojewoda [...] w decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. podjął prawidłowe rozstrzygnięcie, uchylając decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] stycznia 2007 r. oraz umarzając postępowanie w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji. Organ II instancji ustosunkował się również do zarzutów podnoszonych w odwołaniu. Wyjaśnił, że zarzut, jakoby działki o numerach ew. [...] oraz [...], nie były drogą publiczną nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślono, że materiał dowodowy (wypis z ewidencji gruntów oraz Miejskiego Zarządu Dróg w C. z dnia 14 kwietnia 2009 r. wskazuje jednoznacznie, iż powyższe nieruchomości wraz z działką o numerze ew. [...], są drogą publiczną. Organ wskazał także, że nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut, iż jedynym naruszeniem prawa jakie zostało przedstawione w zaskarżonej decyzji, był brak udziału w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę osób, którym przysługiwał przymiot strony. Zaznaczono, że Wojewoda [...] w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wskazał, jednoznacznie, iż "na skutek realizacji w wyniku planowanej inwestycji, jedynie drogi wyjazdowej ze stacji paliw, naruszony został art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego, bowiem wnioskodawcy zostali pozbawieni drogi dojazdowej do swoich nieruchomości".

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wniosła S. Sp. z o.o z siedzibą w W. reprezentowana przez radcę prawnego R. R. Zdaniem strony skarżącej, pogląd orzekających w sprawie organów jest błędny. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że nieruchomości stanowiące działki [...] i [...] nie są obciążone żadną służebności na rzecz nieruchomości wnioskodawców postępowania wznowieniowego. Zbudowanie na nich wjazdu nie mogło zatem pozbawić wnioskodawców dostępu do drogi publicznej, gdyż nigdy go nie mieli. Działki [...] i [...] nie były w dacie wydawania decyzji o pozwoleniu na budowę drogą publiczną ani nie były częścią pasa drogowego. Sam fakt, że należą do miasta nie przesądza o takim ich charakterze jak również oznaczenie ich w ewidencji gruntów jako "dr". Skarżąca wskazała, że aby działki były drogą publiczną musiałyby stanowić część pasa drogowego, a zatem powinny być zagospodarowane w sposób określony w art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych. W świetle powyższego wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2010 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W odpowiedzi na skargę, organ podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dna 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że wykonywana kontrola polega na weryfikacji decyzji lub postanowienia organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Rozpatrując sprawę pod kątem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji Sąd stwierdza, że zaskarżona decyzja nie odpowiada prawu, gdyż naruszono art. 151 k.p.a.

W przypadku złożenia przez stronę podania o wznowienie postępowania, wszczyna się postępowanie wstępne stanowiące fazę, w której organ może się wypowiadać jedynie co do zarzutów, a nie ich podstaw. Tylko w przypadku ujawnienia, iż podanie o wznowienie nie wskazuje przesłanek przewidzianych w art. 145 § 1 k.p.a. bądź nie zachowany został termin do jego złożenia przewidziany w art. 148 k.p.a., organ administracji może na podstawie art. 149 § 3 k.p.a. wydać decyzję odmawiającą wznowienia postępowania. W pozostałych przypadkach organ administracji ma obowiązek wydać postanowienie o wznowieniu postępowania i przeprowadzić postępowanie, zgodne z zasadami określonymi w art. 150 i 151 k.p.a.

Po wznowieniu postępowania następuje faza rozpoznawcza, w toku której organ przeprowadza postępowanie co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (art. 149 § 2 k.p.a.).

Tok wznowionego postępowania polega na ewentualnym ponowieniu niezbędnych czynności procesowych i ponownej ocenie materiału dowodowego przez wykonanie analizy umożliwiającej nowe rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty na podstawie art. 151 § 1 k.p.a. Paragraf 2 tego przepisu zastrzega jednak, że jeśli analiza ta prowadzi do oceny, iż z powodu okoliczności wymienionych w art. 146 k.p.a. nie można uchylić decyzji, organ ogranicza się tylko do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, dla których nie uchylił tej decyzji. Obowiązkiem organu jest zatem przede wszystkim zbadanie czy takie okoliczności wyłączające możliwość uchylenia decyzji nie zachodzą. Jeśli ponowna ocena stanu sprawy prowadzi do wniosku, iż postępowanie, pomimo zaistnienia formalnych przesłanek uzasadniających wznowienie postępowania, nie skutkuje jednak żadną wadą materialną, która uniemożliwiłaby wydanie decyzji odpowiadającej w swojej istocie decyzji dotychczasowej, nie można uchylić decyzji kończącej postępowanie zwykłe.

W orzecznictwie, w odniesieniu do postępowań zwykłych o wydanie pozwolenia na budowę, ukształtował się pogląd, iż w razie rozpoczęcia budowy obiektu będącego przedmiotem takiego postępowania przed wydaniem decyzji ostatecznej, postępowanie to należy umorzyć, gdyż jego przedmiotem jest zdarzenie przyszłe, a nie rozpoczęta już budowa. Pogląd ten nie może mieć jednak zastosowania w postępowaniu toczącym się na skutek wznowienia. Przede wszystkim w obrocie prawnym pozostaje cały czas ostateczna decyzja zezwalająca na budowę i do zakończenia postępowania wznowionego inwestor legitymuje się taką właśnie decyzją, organ nie ma zatem podstaw do uznania, że postępowanie w sprawie "wydania" pozwolenia jest bezprzedmiotowe, gdyż decyzja taka już istnieje. Po drugie postępowanie wznowieniowe, odmiennie niż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, nie jest postępowaniem nacelowanym na kontrolę legalności decyzji kończącej postępowanie zwykłe, lecz na badanie kwalifikowanych wad procesowych wymienionych w art.. 145 § 1 k.p.a. a w razie stwierdzenia, że miały one miejsce na ocenę na ile wady te mogły wpłynąć na ostateczne rozstrzygnięcie zapadłe w postępowaniu zwykłym.

Ponadto po wznowieniu postępowania i przeprowadzeniu postępowania organ może na nowo ukształtować rozstrzygnięcie dopiero po wykluczeniu istnienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 146 § 2 k.p.a., tj. po zbadaniu czy dotychczasowa decyzja, odpowiadając prawu materialnemu może zostać zachowana (jeśli mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej). Dlatego, przed zbadaniem wymienionej kwestii, nie wchodzi w rachubę umorzenie postępowania z tej przyczyny, iż obiekt budowlany już powstał.

W okolicznościach kontrolowanej przez Sąd sprawy, po potwierdzeniu, że przesłanka opisana w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. miała miejsce w badanej sprawie, organ nie miał podstaw do umorzenia postępowania, lecz winien rozstrzygnąć sprawę co do istoty. Organ winien zatem ocenić, jaki wpływ na obecnie dokonywane rozstrzygnięcie sprawy ma zaistnienie tej przesłanki.

Wystąpienie procesowej przesłanki uzasadniającej wznowienie postępowania prowadzi do uchylenia dotychczasowej decyzji jedynie wówczas, gdy organ stwierdzi, że zaistniała wadliwość proceduralna wpłynęła na merytoryczną treść decyzji, a zatem dopiero taka ocena stanowić może podstawę do uchylenia decyzji dotychczasowej.

Istotą wznowionego postępowania i uchylenia dotychczasowej decyzji ostatecznej jest powrót sprawy do odpowiedniego stadium zwykłego postępowania instancyjnego. Nową decyzję, rozstrzygającą zatem o istocie sprawy, wydaje się, jak gdyby sprawa nie była w danej instancji rozstrzygana. Por. wyrok NSA z dnia 28 czerwca 1984 r., sygn. akt I SA 86/84, ONSA 1984/1/5. Postępowanie wznowione prowadzi się tak, jakby pierwotna decyzja jeszcze nie została wydana, należy zatem, po pierwsze uwzględnić aktualny stan faktyczny sprawy, po drugie zaś obecny stan prawny.

Opisana wyżej faza postępowania wznowieniowego, polegająca na badaniu czy mimo wystąpienia przesłanki uzasadniającej wznowienie wydana w postępowaniu zwykłym odpowiada prawu materialnemu jest obowiązkiem organu, gdyż w razie stwierdzenia takiego stanu rzeczy organ odmawia uchylenia tej decyzji. Stwierdzenie natomiast przez organ że przesłanka uzasadniająca wznowienie, tj. pominięcie strony w postępowaniu zwykłym mogła mieć wpływ na wynik merytorycznego rozstrzygnięcia wymaga ustosunkowania się we wznowionym postępowaniu do okoliczności podnoszonych przez pominiętą stronę. W toku tego postępowania organy muszą przestrzegać zasad postępowania wyrażonych w k.p.a. Muszą zatem umożliwić wszystkim stronom możliwość wypowiedzenia się co do okoliczności sprawy i rozpatrzyć ewentualne wnioski dowodowe oświadczenia i stanowiska wyrażane przez wszystkie strony, w tym modyfikacje tych wniosków i stanowisk stosownie do okoliczności sprawy.

Z tych wszystkich przyczyn należało uchylić zaskarżone decyzje, organy zaś w ponowionym postępowaniu uwzględnią powyższe rozważania Sądu, rozstrzygając sprawę przez wydanie jednej z decyzji opisanych w art. 151 k.p.a. uwzględniając wyniki postępowania dowodowego. Do umorzenia postępowania wznowionego dojść zaś może w przypadku np. cofnięcia wniosku przez stronę.

W związku z powyższym, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270, ze zm.) Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. W pkt II wyroku orzeczono na podstawie art. 152 ww. ustawy. Koszty zasądzono na podstawie art. 200 p.p.s.a.