Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2018r. sprawy ze skargi A. F. na uchwałę Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 stycznia 2014 r. nr XLI/799/14 w przedmiocie podziału na obwody łowieckie 1. stwierdza nieważność uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 stycznia 2014 r. nr XLI/799/14 w sprawie podziału południowej części Województwa Wielkopolskiego: powiatów jarocińskiego, kaliskiego, kępińskiego, krotoszyńskiego, pleszewskiego, ostrowskiego i ostrzeszowskiego na obwody łowieckie w zakresie dotyczącym obwodu łowieckiego nr [...] "[...]" – w części obejmującej nieruchomość stanowiącą własność skarżącego A. F., tj. działki o nr. [...], położone w miejscowości [...], gmina [...], powiat [...], zapisane w Księdze Wieczystej nr [...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K., 2. zasądza od Sejmiku Województwa Wielkopolskiego na rzecz skarżącego A. F. kwotę 300 zł (trzystu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sejmik Województwa Wielkopolskiego (dalej również: Sejmik; organ), działając na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz.U. z 2013 r., poz. 1226), podjął w dniu 27 stycznia 2014 r. uchwałę nr XLI/799/14 w sprawie podziału południowej części Województwa Wielkopolskiego: powiatów jarocińskiego, kaliskiego, kępińskiego, krotoszyńskiego, pleszewskiego, ostrowskiego i ostrzeszowskiego na obwody łowieckie (Dz.Urz.Woj.Wlkp. z dnia 10 lutego 2014 r., poz. 861). W uchwale tej Sejmik Województwa Wielkopolskiego numerację i opis granic obwodów zamieścił w załączniku nr 1 do uchwały, mapę z oznaczeniem granic obwodów łowieckich – w załączniku nr 2, a rejestr powierzchniowy obwodów łowieckich – w załączniku nr 3 do uchwały.

Uchwała ta została następnie zmieniona uchwałą nr XII/336/15 z dnia 30 listopada 2015 r. (Dz.Urz.Woj.Wlkp. z dnia 14 grudnia 2015 r., poz. 8368), która zmodyfikowała liczbę obwodów (połączenie dwóch obwodów) a także opis granic obwodów niektórych obwodów, a także wprowadzono odpowiadające tym modyfikacjom zmiany w załącznikach nr 2 i 3 do uchwały nr XLI/799/14 z dnia 27 stycznia 2014 r.

A. F. (dalej również: zainteresowany; skarżący) w piśmie z dnia 19 listopada 2017 r. (data wpływu do Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielkopolskiego: 22 listopada 2017 r.) wezwał Sejmik do usunięcia naruszenia prawa polegającego na podjęciu w dniu 27 stycznia 2014 r. uchwały nr XLI/799/14 z naruszeniem jego konstytucyjnych praw i wolności jako właściciela gruntu znajdującego się na obszarze obwodu nr [...] utworzonego na podstawie kwestionowanej uchwały. W wezwaniu skarżący podniósł m.in., że przedmiotowa uchwała została podjęta na podstawie art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego, który z dniem 22 stycznia 2016 r. utracił moc obowiązującą ze względu na niezgodność z Konstytucją, stwierdzoną wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt P 19/13.

Następnie, po uzyskaniu stanowiska organu wyrażonego w piśmie Przewodniczącej Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 4 stycznia 2018 r. (doręczonym skarżącemu w dniu 5 stycznia 2018 r.), zainteresowany wniósł do tutejszego Sądu w dniu 9 stycznia 2018 r. (data nadania pocztowego) skargę na powyższą uchwałę Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 stycznia 2014 r. nr XLI/799/14, domagając się "tak jak w skardze do Sejmiku[,] wyłączenia (..) [jego]gruntów znajdujących się w obwodzie [...] spod administracji koła łowieckiego".

W odpowiedzi na skargę Sejmik Województwa Wielkopolskiego wniósł o "stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w zakresie dotyczącym obwodu łowieckiego nr [...] »[...]« w części obejmującej nieruchomości stanowiące współwłasność skarżącego, tj. działki rolne nr: [...], położone w miejscowości [...], gmina [...], powiat [...]i", zapisane w księdze wieczystej "[...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w K." oraz o oddalenie skargi w pozostałym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga wniesiona w tej sprawie okazała się uzasadniona.

Zgodnie z art. 3 § 1 w zw. z § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) – dalej: p.p.s.a. zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.).

W przypadku wniesienia skargi na akt prawa miejscowego bądź na akt organu jednostki samorządu terytorialnego z zakresu administracji publicznej obowiązkiem sądu w pierwszej kolejności jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny, a zatem czy spełnione zostały wymogi formalne, do których w stosunku do uchwał i zarządzeń organu jednostki samorządu terytorialnego podjętych przed 1 czerwca 2017 r. zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

W ocenie Sądu zaskarżona uchwała w sposób oczywisty jest uchwałą z zakresu administracji publicznej, a wniesienie skargi przez A. F. zostało poprzedzone wezwaniem Sejmiku Województwa Wielkopolskiego do usunięcia naruszenia prawa, a także zachowany został termin do wniesienia skargi, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a. w brzmieniu obwiązującym do dnia 30 maja 2017 r. W sprawie znajdują bowiem zastosowanie przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2017 r., co wynika z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935), który stanowi, że przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a., w brzmieniu nadanym ustawą nowelizacyjną, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Z dniem 1 czerwca 2017 r. przywołaną ustawą zmieniającą został zniesiony obowiązek uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa przed wniesieniem skargi, o którym mowa m.in. w art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 486, z późn. zm.) – dalej: u.s.w. (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt II SA/Gd 658/17, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kolejnym niezbędnym warunkiem skuteczności wniesienia skargi na uchwałę jest wykazanie przez stronę skarżącą, że dana uchwała narusza jej interes prawny lub uprawnienie. W tym względzie warto przypomnieć, że przepis art. 90 ust. 1 u.s.w. stanowi lex specialis w stosunku do art. 50 p.p.s.a., wobec czego posiadanie legitymacji skargowej wymaga, aby doszło do naruszenia interesu prawnego wnoszącego skargę przez postanowienia kwestionowanej uchwały. Z treści art. 90 ust. 1 i art. 91 ust. 1 u.s.w. wynika bowiem, że skargę w trybie tych przepisów może wnieść skutecznie tylko taki podmiot, który wykaże się naruszeniem własnego interesu prawnego lub uprawnienia wskutek uchwalonych przepisów prawa miejscowego lub podjętych czynności prawnych i faktycznych z zakresu administracji publicznej. Zaskarżeniu w tym trybie podlega zatem uchwała organu samorządu województwa nie tylko niezgodna z prawem, ale i jednocześnie godząca w sferę prawną skarżącego, a zatem wywołująca dla niego negatywne konsekwencje prawne, np. w zakresie zniesienia, ograniczenia, czy też uniemożliwienia realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego.

W ocenie Sądu poza sporem jest, że zaskarżona uchwała Sejmiku Województwa Wielkopolskiego, która podzieliła na obwody łowieckie południową część Województwa Wielkopolskiego, składającą się z powiatów jarocińskiego, kaliskiego, kępińskiego, krotoszyńskiego, pleszewskiego, ostrowskiego i ostrzeszowskiego, narusza interes prawny zainteresowanego, skoro jest właścicielem gruntów (nieruchomości), które znalazły się w obwodzie łowieckim nr [...] "[...]" na terenie powiatu [...], w części obejmującej działki nr: [...], położone w miejscowości [...] w gminie [...]. Obwód ten został ustanowiony – jako jeden z wielu – właśnie na podstawie przedmiotowej uchwały. Tym samym wszelkie ograniczenia w wykonywaniu prawa własności nieruchomości spowodowane objęciem ich obwodem łowieckim świadczą o naruszeniu interesu prawnego skarżącego.

Reasumując powyższą część rozważań, należy stwierdzić, że skarżący posiada legitymację do zaskarżenia przedmiotowej uchwały Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 27 stycznia 2014 r. Zdaniem Sądu, jeżeli skarżący posiada grunty (jest właścicielem nieruchomości) położone na obszarze objętym taką uchwałą i ustalenia uchwały mają istotne znaczenie dla zakresu korzystania z nieruchomości, wprowadzając ograniczenia w tym zakresie (w tym obowiązek znoszenia określonych stanów), to już wystarcza do uznania, że interes prawny skarżącego został naruszony (por. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2010 r. sygn. akt II OSK 350/10, dostępny jw.).

Kontrolowana uchwała została wydana na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie. Przepis art. 27 ust. 1 tej ustawy w dacie wydania zaskarżonej uchwały stanowił, że podziału na obwody łowieckie oraz zmiany granic tych obwodów dokonuje w obrębie województwa właściwy sejmik województwa, w drodze uchwały, po zasięgnięciu opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i Polskiego Związku Łowieckiego, a także właściwej izby rolniczej. Podkreślić wobec tego należy, że Trybunał Konstytucyjny (dalej również: Trybunał; TK) wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r. sygn. akt P 19/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 951) uznał, że art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 Prawa łowieckiego – przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości – jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał orzekł także, że wymieniony przepis traci moc obowiązującą z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.

Na uwagę zasługują niewątpliwie argumenty Trybunału Konstytucyjnego, które legły u podstaw powołanego wyroku. Trybunał podkreślił, że właścicielom nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego nie przysługują żadne szczególne środki prawne pozwalające na wyłączenie nieruchomości stanowiących przedmiot ich własności spod reżimu obwodu łowieckiego; właściciel nieruchomości nie może złożyć sprzeciwu wobec włączenia przedmiotu jego własności do obwodu łowieckiego, zarówno na etapie stanowienia uchwały przez sejmik województwa, jak i po jej wejściu w życie; poza tym właścicielowi nie przysługują żadne instrumenty prawne umożliwiające wyłączenie jedynie niektórych ograniczeń, wprowadzonych w związku z objęciem jego nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, w szczególności nie może on stanowczo sprzeciwić się wykonywaniu na swoim gruncie polowania przez uprawnione do tego osoby trzecie. Ponadto Trybunał stwierdził, że mechanizm tworzenia obwodów łowieckich, biorąc pod uwagę całokształt ograniczeń będących skutkiem objęcia nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, jest ukształtowany w sposób niespełniający przesłanki sensu stricto proporcjonalności. Trybunał zauważył również, że na wszystkie te ograniczenia nakłada się dodatkowo niedostatecznie uregulowany obowiązek informacyjny wobec właścicieli, których nieruchomość należy do obwodu łowieckiego. Trybunał Konstytucyjny wskazał na brak jakichkolwiek prawnych form udziału właścicieli nieruchomości w procesie tworzenia obwodów łowieckich obejmujących te nieruchomości oraz brak instrumentów prawnych umożliwiających właścicielom wyłączenie ich nieruchomości spod reżimu obwodu łowieckiego lub wyłączenie poszczególnych ograniczeń, jakie przewiduje prawo łowieckie, niezależnie od powodu, jakim uzasadniają to żądanie (ekonomiczny, światopoglądowy itp.); nie jest to konieczne dla zapewnienia należytego poziomu ochrony środowiska, w szczególności zaś ochrony zwierzyny. Idąc dalej, Trybunał podnosił, że swoistego automatyzmu przyjętego unormowania nie uzasadnia również to, że prawidłowe prowadzenie gospodarki łowieckiej wymaga zapewnienia ciągłości powierzchni obwodów łowieckich. W tym zakresie stwierdził, że ochrona środowiska stanowi jedną z wartości uzasadniających ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji); ograniczenia wprowadzane ze względu na ochronę środowiska powinny mieć jednak charakter proporcjonalny do innych wartości konstytucyjnie chronionych. Trybunał podkreślił, że taką wartością jest zgodnie z art. 21 ust. 1 Konstytucji ochrona prawa własności, zaś analiza rozwiązań przyjętych w Prawie łowieckim oraz w innych aktach przewidujących objęcie nieruchomości specjalnym reżimem administracyjnoprawnym dowodzi, że wykonywanie przez uprawnione podmioty zadań publicznych, a także prowadzenie gospodarki łowieckiej jest możliwe przy zapewnieniu właścicielom nieruchomości bardziej skutecznych środków ochrony. Trybunał zaznaczył, że zapewnienie takich środków nie wyklucza także realizacji przewidzianego w prawie łowieckim celu społecznego w zakresie uprawiania myślistwa, kultywowania tradycji oraz krzewienia etyki i kultury łowieckiej (art. 3 pkt 4 Prawa łowieckiego).

Na koniec swoich rozważań Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że ma świadomość trudności zadania, przed którym stoi ustawodawca dostosowujący Prawo łowieckie do niniejszego rozstrzygnięcia i jednocześnie w celu zapobieżenia powstaniu luki w prawie, uniemożliwiającej tworzenie nowych obwodów łowieckich oraz zmianę granic dotychczasowych, Trybunał postanowił odroczyć utratę mocy obowiązującej zaskarżonego art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 Prawa łowieckiego o maksymalny okres osiemnastu miesięcy.

Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że zgodnie z przywołanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego przepis art. 27 ust. 1 Prawa łowieckiego utracił moc z dniem 22 stycznia 2016 r., wobec czego w dacie wniesienia niniejszej skargi już nie obowiązywał. Nie oznacza to jednak, że utrata mocy obwiązującej przez ten przepis wywołuje wyłącznie na przyszłość skutki w postaci braku możliwości tworzenia nowych obwodów łowieckich oraz zmiany dotychczasowych obwodów. Oceniając skutki orzeczenia TK, trzeba mieć na uwadze przede wszystkim brzmienie art. 190 Konstytucji, który stanowi, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne (ust. 1). Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Termin ten nie może przekroczyć osiemnastu miesięcy, gdy chodzi o ustawę, a gdy chodzi o inny akt normatywny – dwunastu miesięcy. W przypadku orzeczeń, które wiążą się z nakładami finansowymi nieprzewidzianymi w ustawie budżetowej, Trybunał Konstytucyjny określa termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego po zapoznaniu się z opinią Rady Ministrów (ust. 3).

Wobec braku w orzecznictwie jednomyślności co do oceny skutków orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, zwłaszcza w sytuacji odroczenia w czasie utraty mocy obowiązującej norm prawnych uznanych za niekonstytucyjne, tutejszy Sąd podkreśla, że w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyrokach z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2310/14 i II OSK 2311/14 (orzeczenia dostępne w Internecie – jw.), że akt normatywny uchylony (w całości lub w części) na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, niezależnie od odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, traci cechę domniemania konstytucyjności. Wzruszenie tego domniemania następuje z momentem ogłoszenia wyroku Trybunału na sali rozpraw (por. wyroki TK z dnia 27 kwietnia 2005 r. sygn. akt P 1/05, OTK-A 2005/4/42; z dnia 13 marca 2007 r. sygn. akt K 8/07, OTK-A 2007/3/26; z dnia 11 maja 2007 r. sygn. akt K 2/07, OTK-A 2007/5/48). Z tą też chwilą nie ma już żadnych wątpliwości, że taki akt nie spełnia standardów konstytucyjnych. Ponadto warto zaznaczyć, że jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy – na skutek orzeczenia o niekonstytucyjności aktu normatywnego następuje zmiana stanu prawnego (por. wyrok z dnia 23 stycznia 2007 r. sygn. akt III PK 96/06, OSNP 2008/5- 6/61). Z kolei w uzasadnieniu jednego z wyroków NSA wskazał, że w orzecznictwie zarówno sądów administracyjnych, jak i powszechnych dominuje stanowisko wskazujące na konieczność eliminowania z obrotu prawnego wydanych przed ogłoszeniem wyroku Trybunału rozstrzygnięć opartych na podstawie przepisów, których niekonstytucyjność stwierdził Trybunał, oraz wydanych w przedmiocie zastosowania tych przepisów wyroków sądowych, względnie użycia innych środków procesowych w celu sanacji stanu niekonstytucyjności w obszarze stosowania prawa i jego kontroli (np. wyrok NSA z dnia 10 lipca 2007 r. sygn. akt I OSK 1075/06, dostępny jw.). W sądownictwie administracyjnym zwraca się też uwagę, że określenie "moc powszechnie obowiązująca", użyte w rozumieniu art. 190 ust. 1 Konstytucji, przybliża walor wyroków Trybunału Konstytucyjnego do źródeł prawa obowiązującego w rozumieniu 87 ust. 1 Konstytucji, w zakresie dotyczącym adresatów, którzy powinni zapadłe judykaty respektować i dokonywać ich wdrożenia (por. wyrok z dnia 14 października 2015 r. sygn. akt I OSK 54/14, dostępny jw.).

W tym miejscu warto przywołać również stanowisko NSA zawarte w wyroku z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2311/14 (dostępnym jw.), w którym to zwrócono uwagę, że ograniczenia prawa własności związane z prowadzeniem gospodarki łowieckiej, w szczególności z wykonywaniem polowania, były też przedmiotem licznych rozważań Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: ETPC). I tak, w wyroku z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie Chassagnou i inni przeciwko Francji (nr skarg 25088/94, 28331/95 i 28443/95, LEX nr 76997) ETPC wskazał, że wprowadzenie obowiązku tolerowania polowań na terenie prywatnej nieruchomości stanowi ingerencję w prawo własności; jednocześnie, zmuszanie właścicieli do tolerowania na ich gruncie aktywności, która jest sprzeczna z ich przekonaniami stanowi nieproporcjonalne ograniczenie prawa własności chronionego art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. z 1995 r. nr 36, poz. 175/1, z późn. zm. – dalej: Protokół nr 1). W wyroku z 10 lipca 2007 r. w sprawie Schneider przeciwko Luksemburgowi (nr skargi 2113/04, LEX nr 292569) ETPC doszedł do wniosku, że dopuszczenie możliwości wykonywania polowań na prywatnym gruncie bez zgody jego właściciela przez włączenie tego gruntu do obwodu łowieckiego, jakkolwiek nie pozbawia go prawa do używania, wydzierżawienia czy sprzedaży gruntu, jednak uniemożliwia wykonywanie praw wyłącznych przez właściciela zgodnie z jego wolą. W wyroku z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie Hermann przeciwko Niemcom (nr skargi 9300/07, LEX nr 1169117) EPTC podzielił argumentację skarżącego i orzekł, że obowiązek znoszenia polowań na własnym gruncie nakłada nieproporcjonalny obowiązek na tych właścicieli ziemskich, którzy sprzeciwiają się polowaniom ze względów etycznych. ETPC podkreślił, że okoliczność, iż niemieckie prawo federalne nie przewiduje możliwości uwzględnienia etycznych przekonań właścicieli ziemskich, uzasadnia wniosek o naruszeniu przez pozwane państwo art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji.

Sąd w składzie rozpatrującym niniejszą skargę podziela prezentowany w przywołanych wyrokach pogląd, że brak jakichkolwiek mechanizmów prawnych umożliwiających właścicielom nieruchomości wyrażenie woli w przedmiocie włączenia ich gruntów do obwodów łowieckich i w konsekwencji nałożenia na nich określonych obowiązków, stanowi nieproporcjonalne naruszenie gwarantowanego konstytucyjnie i konwencyjnie prawa własności.

Mając powyższe na względzie, Sąd przyjął, że przepis prawa uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją nie może być stosowany przez sądy i inne ograny także w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału. Wobec tego tutejszy Sąd uznał, że przedmiotowa uchwała, jako wydana na podstawie niekonstytucyjnego przepisu oraz naruszająca interesy (dobra skarżącego) ponad prawem dopuszczalną miarę, jest nieważna w rozumieniu art. 82 ust. 1 u.s.w. Przy czym Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały jedynie w części dotyczącej nieruchomości (współwłasności) skarżącego A. F., tj. działek (gruntów rolnych) o nr. ewid.[...], położonych w miejscowości [...], dla której Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...]

Sąd zarazem wyjaśnia, że uwzględnił w całości żądanie skargi. Sąd uznał, że zainteresowany w skardze domagał się stwierdzenia nieważności przedmiotowej uchwały w części, w jakiej dotyczy jego gruntów znajdujących się w obwodzie łowieckim nr [...] w powiecie [...]. Taki wniosek wypływał bowiem z analizy całokształtu treści skargi i wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Ponadto, Sąd w niniejszej sprawie mógł orzec jedynie w granicach naruszenia interesu prawnego skarżącego, jaki powodowała przedmiotowa uchwała.

Zaskarżona uchwała, co nie jest kwestionowane w niniejszej sprawie, naruszyła interes prawny zainteresowanego, gdyż ingeruje bezpośrednio w przysługujące mu prawo własności względem gruntów (działek) objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...] w powiecie [...]. Objęcie przedmiotowych gruntów obwodem łowieckim stanowi przeszkodę do ich niezakłóconego użytkowania, wolnego od ograniczeń i innych niedogodności związanych z polowaniami czy szerzej – ingerencją koła łowieckiego w sferę wykonywania prawa własności względem tego terenu. Taki fakt, w świetle normy zawartej w art. 90 ust. 1 u.s.w., pozwalał na skontrolowanie legalności zaskarżonej uchwały w zakresie ustaleń dotyczących terenu stanowiącego własność skarżącego. Zainteresowany mógł bowiem realizować swoje prawo do sądu w tej sprawie jedynie w granicach przysługujących mu uprawnień, jako właścicielowi działek położonych na obszarze objętym uchwałą. Wobec tego, w rozpatrywanej sprawie przedmiotem rozstrzygnięcia mogły być i zgodnie z treścią skargi były tylko te postanowienia zaskarżonej uchwały, które dotyczyły części obwodu łowieckiego nr [...], obejmującego grunty stanowiące własność skarżącego.

Dodać należy, że Sąd nie znalazł podstaw do objęcia na podstawie art. 135 p.p.s.a. swoim rozstrzygnięciem również uchwały zmieniającej nr XII/336/15 Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z dnia 30 listopada 2015 r. (Dz.Urz.Woj.Wlkp. z dnia 14 grudnia 2015 r., poz. 8368), gdyż wprowadzone tą uchwałą zmiany treści zaskarżonej uchwały nr XLI/799/14 z dnia 27 stycznia 2014 r. nie dotyczyły obwodu łowieckiego obejmującego grunty skarżącego i nie miały wpływu na realizację jego interesu prawnego.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania, obejmujących zwrot od organu uiszczonego przez stronę skarżącą wpisu od skargi w kwocie 300 zł, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.