Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędziowie Sędzia WSA Leszek Kobylski /sprawozdawca/, Sędzia WSA Renata Nawrot, Protokolant Referent Małgorzata Domagalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 listopada 2014 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy G. z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R. (dalej "SKO w R.") po rozpoznaniu odwołania A. G. utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Wójta Gminy G. przez kierownika tamtejszego Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia [...] grudnia 2013 r. odmawiającej przyznania A. G. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad żoną Z. G..

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że wyżej wymienioną decyzją działający z upoważnienia Wójta Gminy G. kierownik GOPS odmówił przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad żoną.

Kolegium wskazało, iż organ I instancji w uzasadnieniu decyzji, powołując się na stan prawny obowiązujący w wyniku nowelizacji, na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych i niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2012 r., poz. 1548) podniósł, że zgodnie z art. 17 ust. 1b tej ustawy,

w brzmieniu obowiązującym po nowelizacji, świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia.

Powołując się na powyższe przepisy organ I instancji podał, że niepełnosprawność Z. G. datuje się od 2001 roku co oznacza, że powstała, gdy wymieniona miała 45 lat. Tym samym świadczenie pielęgnacyjne w oparciu o nowe przepisy nie przysługuje.

Odwołanie od decyzji organu I instancji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. wniósł A. G.. W odwołaniu powołał się na prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 marca 2010 r. sygn. akt VIII SA/Wa 671/09 uchylający decyzję SKO w R. i decyzję Wójta Gminy G. w przedmiocie odmowy przyznania mu świadczenia pielęgnacyjnego w związku ze sprawowaniem opieki nad żoną. Zażądał ponownego rozpatrzenia sprawy, gdyż absolutnie nie zgadza się z uzasadnieniem decyzji I instancji.

SKO w R. zaskarżoną decyzją utrzymało w całości w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Wójta Gminy G.. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia przedstawiło przebieg postępowania w rozpoznawanej sprawie oraz przytoczyło stosowne przepisy regulujące przyznawanie świadczeń pielęgnacyjnych, w szczególności z uwzględnieniem zmian wprowadzonych przez ustawę z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych i niektórych innych ustaw. Odnosząc się do wskazanego przez A. G. prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z dnia 10 marca 2010 r. wskazało, że został on wydany w innym stanie prawnym, gdzie nie istniało ograniczenie uzależniające przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego od daty powstania niepełnosprawności.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie wniósł A. G. (dalej "skarżący"). W treści skargi wnosząc

o uchylenie zaskarżonej decyzji podniósł, że nie zgadza się z interpretacją przepisów zaprezentowaną przez organy w decyzjach odmawiających przyznania mu świadczenia pielęgnacyjnego. Wskazał, że świadczenie pielęgnacyjne zostało mu przyznane bezterminowo i jego zdaniem zmiany przepisów prawnych w tym zakresie nie powinny go dotyczyć, a odebranie mu świadczenia traktuje jako pozbawienie praw nabytych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.)

i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej "p.p.s.a.") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a., w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

W rozpoznawanej sprawie, przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję wydaną

z upoważnienia Wójta Gminy G. o odmowie przyznania skarżącemu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy

z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2013 r., nr poz. 1456 ze zm.) oraz ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. nr 1548 – dalej jako "ustawa zmieniająca").

W ocenie organu w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, ponieważ w przypadku żony skarżącego data powstania jej niepełnosprawności nie powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia. Wobec powyższego podstawą odmowy przyznania dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego było niespełnienie przesłanki określonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych. W tym miejscu wskazać należy, iż powyższy przepis był przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego, który wyrokiem z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13 orzekł o niezgodności art. 17 ust. 1b ustawy

o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności z art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1

lit. b p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.

Podstawy do wznowienia postępowania określone są w przepisach art. 145 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.

z 2013 r., poz. 267 ze zm.- dalej jako "K.p.a.") oraz art. 145a § 1 i art. 145b § 1 K.p.a. Pośród okoliczności w nich wymienionych zwrócić należy uwagę na art. 145a § 1 K.p.a, który stanowi, iż można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja.

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie zaistniała podstawa do uchylenia zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, ponieważ wyżej wskazanym wyrokiem Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności przepisu ustawy o świadczeniach rodzinnych, który stanowił podstawę orzekania

w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Orzeczenie w pkt 2 wyroku znajduje uzasadnienie w przepisie art. 152 p.p.s.a.

Rozpoznając sprawę ponownie organy winny, uwzględniając stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13, rozważyć czy skarżącemu przysługiwało wnioskowane świadczenie.