drukuj    zapisz    Powrót do listy

6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, II SA/Bk 731/16 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2016-12-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bk 731/16 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2016-12-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-11-03
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Grażyna Gryglaszewska
Marek Leszczyński /przewodniczący sprawozdawca/
Mieczysław Markowski
Symbol z opisem
6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 930 art. 11 ust.1 i art. 106 ust.5
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 718 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, sędzia NSA Mieczysław Markowski, Protokolant referent stażysta Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi T. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium w B. decyzją z dnia [...] września 2016 r., nr [...],

- uchyliło decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] września 2016 r., znak: [...], zmieniającą decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] maja 2004 r. (znak: [...]) w sprawie skierowania T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...],

- oraz uchyliło decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta B. z dnia [...] maja 2004 r., znak: [...], w sprawie skierowania T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...].

Decyzja SKO w B. wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Prezydent Miasta B. decyzją z dnia [...] września 2016 r., nr [...], zmienił swoją decyzję z dnia [...] maja 2004 r., nr [...], kierującą T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...], na czas nieokreślony, w części dotyczącej czasokresu jej obowiązywania, w ten sposób, że skierował T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...] na czas określony, tj. do dnia opuszczenia domu pomocy społecznej i zobowiązał go do opuszczenia tego Domu w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji. W ocenie tego organu, z zachowania podopiecznego wynika, że marnotrawi on przyznane mu świadczenie w formie instytucjonalnej całodobowej opieki. Zatem wystąpiła przesłanka wynikająca z art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej i w świetle art. 106 ust. 5 daje podstawę do zmiany decyzji kierującej do Domu Pomocy Społecznej w części dotyczącej czasokresu jej obowiązywania.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł T. O.

Po rozpoznaniu odwołania, SKO w B. decyzją z dnia [...] września 2016 r., nr [...], uchyliło w całości zaskarżoną decyzję oraz uchyliło decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta B. z dnia [...] maja 2004 r., znak: [...], w sprawie skierowania T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...].

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że T. O. został skierowany do DPS w B. przy ul. [...] na czas nieokreślony decyzją z dnia [...] maja 2004 r. (znak: [...]). Wymaga on całodobowej instytucjonalnej opieki z uwagi na niemożność samodzielnej egzystencji i od [...] października 2009 r. jest umieszczony w tym Domu.

Dalej organ wskazał, że osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej (art. 54 ust. 1) ustawy o pomocy społecznej. Dom pomocy społecznej funkcjonuje zaś w oparciu o przepisy ustawy o pomocy społecznej, m.in. z uwzględnieniem art. 55 rozporządzenia w sprawie domów pomocy społecznej i regulacje regulaminowe. Dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb przebywających w nim mieszkańców. Organizacja domu, zakres i poziom usług świadczonych przez dom uwzględnia w szczególności wolność, intymność, godność i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców oraz stopień ich fizycznej i psychicznej sprawności.

Zdaniem organu, z materiału dowodowego wynika, że T. O. uporczywie i nieustannie zakłóca spokój mieszkańcom Domu, stosuje przemoc wobec wybranych mieszkańców, pracowników i kierownictwa Domu, co utrudnia innym mieszkańcom zamieszkiwanie w tym Domu, a pracownikom wykonywanie obowiązków służbowych. Szkodzi w istotny sposób wizerunkowi Domu. Jest bezkrytyczny do swojego zachowania, wręcz czerpie satysfakcję z nękania innych mieszkańców. Codziennie zachowuje się nieobliczalnie, gwałtownie, bez powodu wybucha gniewem, krzyczy, manipuluje mieszkańcami słabszymi, wykorzystuje swoją przewagę wobec kobiet - mieszkanek Domu i pracownic. Czuje się bezkarnie, uporczywie pomawia i obraża pracowników Domu w obecności osób trzecich. Oskarża pracowników i Dyrekcję o przekupstwo, dawanie łapówek funkcjonariuszom Policji, Prokuratury, Prezydentowi Miasta B. Napastliwe zachowania nasilają się i pracownicy Domu proszą o pomoc Policji, ostatnie interwencje są ze stycznia, lutego, marca, kwietnia br. To pokazuje, zdaniem organu, że nie przestrzega on postanowień załącznika Nr 1 do Regulaminu Organizacyjnego Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...], określających obowiązki mieszkańca Domu, jak chociażby zachowuje się niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, naruszając prawa innych mieszkańców do bezpiecznego, godnego życia i prawa personelu do realizacji obowiązków zawodowych, nie ponosi opłat za pobyt zgodnie z ustawą o pomocy społecznej.

Z opinii sądowo - psychiatrycznej biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, z dnia [...] marca 2016 r., wynika, że jest on osobą trudną do współpracy, uciążliwą, nieustępliwą, dążącą do zaspokajania swoich racji nie licząc się z innymi osobami, obwiniającą innych, skłonną do zachowań agresywnych, głównie słownych. Zgłasza szereg zastrzeżeń dotyczących funkcjonowania Domu w zakresie ograniczeń w wyżywieniu, dostępu do leków, złych warunków higienicznych i opieki nad pensjonariuszami. Z opinii tej wynika, że jego stan psychiczny pozwala na samodzielne zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych, nie wymaga on stałej opieki i pielęgnacji.

Również w ocenie pracowników Domu schorzenia somatyczne pozwalają mu na samodzielne funkcjonowanie w środowisku. Wynika to z tego, że codziennie udowadnia swoją samodzielność poprzez samodzielne wychodzenie z Domu po zakupy, odwiedziny znajomych, wizyty lekarskie, wizyty w urzędach. W trakcie wywiadu środowiskowego dnia [...] sierpnia 2016 r. skarżący potwierdził, że jest "bardzo skłócony" z Dyrekcją Domu i personelem, jest osobą samodzielną i swoje sprawy załatwia we własnym zakresie. Skarżący uchyla się też od uiszczania należnych opłat za pobyt w Domu, a na koniec lipca br. stan zadłużenia wynosi 506,13 zł. Ma również do uregulowania zaległości za leki refundowane, do których został wydany sądowy nakaz zapłaty kwoty 188,25 zł na koniec czerwca br.

Z powyższego w ocenie organu wynika, że pomimo, iż skarżący jest osobą w wieku lat 77, z przewlekłą chorobą i niepełnosprawnością, to zachowuje się w taki sposób, który świadczy o tym, że nie korzysta z oferowanej opieki przez Dom, nie ponosi opłat za Dom i nie przestrzega Regulaminu Domu, określającego zakres praw i obowiązków mieszkańca Domu. Gmina B. w znacznej mierze finansuje jego pobyt w Domu, od kwietnia br. w wysokości 2.263,17 zł. Środki publiczne powinny być natomiast wydatkowane zgodnie z celem, a więc w takiej sytuacji, gdy rzeczywiście podopieczny potrzebuje opieki w codziennym funkcjonowaniu i korzysta z oferowanej opieki. Dodatkowo skarżący kwestionuje, a wręcz odrzuca opiekę, świadczoną w ramach działania Domu, więc nie mogą być marnotrawione publiczne środki na jego pobyt w Domu. W interesie społecznym nie leży bowiem zapewnienie mu miejsca w Domu, w sytuacji gdy są osoby oczekujące na przyjęcie do tego Domu, a osoby wymagające pilnego umieszczenia są kierowane do domów pomocy społecznej na terenie innych powiatów. Opieka nie powinna sprowadzać się do zapewnienia podopiecznemu mieszkania i przygotowania posiłków, ale także powinna być rozumiana szeroko, jako codzienna praca personelu i kierownictwa w prowadzeniu Domu, którego zadaniem jest zapewnienie wszystkim mieszkańcom bezpieczeństwa i godnego życia w warunkach zinstytucjonalizowanych, a nie wybranej osobie takiej opieki jakiej żąda. Z materiału dowodowego natomiast wynika, że T. O. stwarza sytuacje, nie wchodzące do zakresu codziennej opieki, które wymagają od personelu i kierownictwa wzmożonego nakładu pracy i w tym czasie nie mogą wykonywać czynności zawodowych, mających na uwadze dobro całej wspólnoty mieszkańców Domu. To także świadczy o tym, że przyznane mu świadczenie na pobyt w Domu jest marnotrawione.

Zdaniem organu, zgodnie z art. 163 k.p.a., organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję, na mocy której strona nabyła prawo, a także w innych przypadkach oraz na innych zasadach niż określone w niniejszym rozdziale, o ile przewidują to przepisy szczególne. Takim szczególnym przepisem jest art. 106 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także można zmienić lub uchylić decyzję, jeżeli wystąpiły przesłanki o których mowa w art. 11, 12 i 107 ust. 5.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej stanowi, że w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczenia, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

W niniejszym przypadku, w ocenie organu, aktualizacja wywiadu środowiskowego potwierdza, że T. O. jest osobą samodzielną, mimo że ma orzeczoną niepełnosprawność, załatwia swoje sprawy we własnym zakresie, nie korzysta z różnych oferowanych usług w Domu, bo jak podaje, niektóre nie są mu potrzebne, jest skłócony z Dyrekcją i personelem Domu. Jest mieszkańcem Domu od 7 lat i w tym czasie dał się poznać jako osoba konfliktowa i wulgarna, negująca udzielaną mu opiekę. Z zachowania skarżącego wynika więc wniosek, że marnotrawi on przyznane świadczenie w formie zinstytucjonalizowanych całodobowych usług opiekuńczych. Działania personelu, mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa i dobra pozostałych mieszkańców Domu, nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, a przeciwnie przemocowe zachowana nasiliły się. Zatem w takiej sytuacji jest uzasadnienie do uchylenia decyzji z dnia [...] maja 2004 r. (znak: [...]), w sprawie skierowania go do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...] z uwagi na interes społeczny i słuszny interes strony. Interes społeczny polega na tym, że zostanie zapewnione bezpieczeństwo i spokój mieszkańcom Domu, ułatwione wykonywanie obowiązków służbowych personelowi, a zwolnione miejsce osobie oczekującej na umieszczenie w tym Domu. Za słusznym interesem strony przemawia zaś to, że w sytuacji, gdy udzielana stronie instytucjonalna opieka nie daje mu satysfakcji, a wręcz stwarza mu wiele problemów poza egzystencjonalnych, więc zmiana środowiska powinna ułatwić mu funkcjonowanie, tym bardziej, że ma własne środki na utrzymanie.

Oceniając rozstrzygniecie organu I instancji organ odwoławczy stwierdził, że zaskarżona decyzja dokonała zmiany decyzji kierującej skarżącego do Domu, której materialnoprawną podstawę stanowi art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, zaliczanej do decyzji konstytutywnej. Decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej tworzy sytuację, że osoba nabywa prawo do opieki w ramach konkretnego domu pomocy społecznej, a umieszczenie w tym domu następuje na mocy decyzji o umieszczeniu. W zaistniałej sytuacji należało zatem uchylić w całości zaskarżoną decyzję i orzec o uchyleniu decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta B. z dnia [...] maja 2004 r., znak: [...], w sprawie skierowania T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...]. Uwzględniając zaś fakt, że decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej ma charakter konstytutywny, niniejsza decyzja Kolegium wywierać będzie skutki od chwili jej wydania, co oznacza, że uchylenie decyzji z dnia [...] maja 2004 r., nastąpi z datą doręczenia skarżącemu niniejszej decyzji Kolegium.

Skargę na powyższą decyzję, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wniósł T. O., w której zarzucił, że łamane jest prawo, tj. art. 68 Konstytucji RP.

Podniósł też, że nie zna przepisów ustawy o pomocy społecznej, ale uważa, że nie można nakazać wyrzucić starca z cukrzycą z DPS. Obecnie ma on dach nad głową, ale nie ma zapewnionej opieki, która mu przysługuje z uwagi na fakt, że jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W piśmie z dnia 10 listopada 2016 r. skarżący podtrzymał zarzuty podniesione w skardze, a dodatkowo wskazał, że nie korzystał z pomocy dawanej przez Gminę B., gdyż pomoc ta szła na pracowników z DPS. Zakwestionował ponadto prawdziwość stawianych mu zarzutów i złożył oświadczenie B. W. – mieszkankę przedmiotowego DPS, opisujące zachowanie skarżącego w DPS.

W dniu [...] listopada 2016 r. skarżący złożył do akt oświadczenie J. P., w której opisuje ona sytuację przebywania skarżącego w DPS, a także orzeczenia z NZOZ Poradni Lekarzy Rodzinnych [...] w B. z dnia [...] listopada 2016 r. i z dnia [...] października 2016 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718; dalej: "p.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie, z punktu widzenia kryterium legalności, jest zaskarżona decyzja SKO w B. z dnia [...] września 2016 r., nr [...], która uchyliła w całości decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] września 2016 r., nr [...] i uchyliła decyzję wydaną przez Prezydenta Miasta B. z dnia [...] maja 2004 r., znak: [...], w sprawie skierowania T. O. do Domu Pomocy Społecznej w B. przy ul. [...].

Materialnoprawną podstawę dla wydania przedmiotowych decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 930; dalej: u.p.s.), a w szczególności art. 106 ust. 5 u.p.s. i art. 11 ust. 1 u.p.s.

Zgodnie z art. 145 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego, które miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo dawałoby podstawę do wznowienia postępowania. Organy administracji obu instancji ustaliły istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą, organ II instancji zastosował prawidłową podstawę prawną, a także uzasadnił swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Zgodnie z art. 106 ust. 5 u.p.s., decyzję administracyjną zmienia się lub uchyla na niekorzyść strony bez jej zgody w przypadku zmiany przepisów prawa, zmiany sytuacji dochodowej lub osobistej strony, pobrania nienależnego świadczenia, a także można zmienić lub uchylić decyzję, jeżeli wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 11, art. 12 i art. 107 ust. 5. Zmiana decyzji administracyjnej na korzyść strony nie wymaga jej zgody. Z kolei art. 11 ust. 1 u.p.s. stanowi, że w przypadku stwierdzenia przez pracownika socjalnego marnotrawienia przyznanych świadczeń, ich celowego niszczenia lub korzystania w sposób niezgodny z przeznaczeniem bądź marnotrawienia własnych zasobów finansowych może nastąpić ograniczenie świadczeń, odmowa ich przyznania albo przyznanie pomocy w formie świadczenia niepieniężnego.

Jak z powyższego zatem widać, niezasadny jest zarzut skarżącego, że w obowiązującym prawie brak jest podstawy prawnej do rozstrzygnięcia w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie skierowania osoby do domu pomocy społecznej. Podstawą tą, jak słusznie wskazał organ II instancji, są art. 106 ust. 5 u.p.s. i art. 11 ust. 1 u.p.s. Marnotrawienie świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.s. może dotyczyć także świadczeń usługowych, np. w postaci świadomego łamania regulaminu domu pomocy społecznej, czy niewykorzystywania przyznanych usług opiekuńczych (por. Wojciech Maciejko, Komentarz do art.11 ustawy o pomocy społecznej, LexisNexis 2013).

Sąd zdaje sobie sprawę z doniosłości rozstrzygnięcia organów dla skarżącego i stąd zajmuje stanowisko, że w tego typu sprawie rolą organów jest obowiązek nadzwyczaj wnikliwego i szczegółowego zbadania, czy wystąpiły okoliczności faktyczne wchodzące w zakres marnotrawienia, a jeżeli tak, to w jakim rozmiarze i czy uzasadniają one tego typu rozstrzygnięcie. W sprawie takiej również uzasadnienia decyzji organów muszą nadzwyczaj przekonująco wykazywać, które zdarzenia przesądzają o tym, że utrzymanie przysługującego skarżącemu świadczenia rozminie się z funkcją przypisaną temu świadczeniu przez ustawodawcę.

Zdaniem Sądu, oba organy w sposób prawidłowy ustaliły stan prawny na podstawie zebranych dowodów, a organ II instancji także prawidłowo wyjaśnił podstawę prawną decyzji i przytoczył stosowne przepisy prawa.

Z zebranego materiału dowodowego wynika niezbicie, że skarżący korzysta z przyznanego mu świadczenia w sposób nieprawidłowy i nie dający się pogodzić z jego charakterem. Jego wroga postawa w stosunku do personelu DPS przy ul. [...] w B. oraz przebywających tam pensjonariuszy, powoduje, że nie da się pogodzić funkcjonowania tej jednostki z dalszym przebywaniem tam skarżącego. Zauważenia przy tym wymaga, że skarżący właściwie podziela stanowisko organów w zakresie ustalenia stanu faktycznego, tylko nie godzi się z jego oceną. I tak przyznaje on (patrz protokół rozprawy z dnia 8 grudnia 2016 r.), że Policja była wzywana nawet po kilka razy dziennie, a także interweniowała ochrona DPS, tylko że, zdaniem skarżącego, przyczyna leżała nie po jego stronie, a po stronie personelu DPS. Skarżący zarzucając organom nieprawidłową ocenę zebranych dowodów w postępowaniu administracyjnym, na rozprawie sądowej w dalszym ciągu zarzuca dyrektorce DPS, iż jest osobą chorą psychicznie i bez wykształcenia. Już powyższe powoduje więc, że organy prawidłowo przyjęły, iż w zaistniałej sytuacji to skarżący jest osobą konfliktową a nie poszkodowaną.

Z analizy zebranego materiału dowodowego wynika, że skarżący jest skonfliktowany właściwie z całym personelem przedmiotowego DPS-u. Z 18 notatek sporządzonych przez personel przebija wręcz wrogość skarżącego do tych osób. Skarżący używa w stosunku do nich nie tylko słów powszechnie uznawanych za obraźliwe, ale nawet przemocy fizycznej poprzez popychanie (notatka z dnia [...] kwietnia 2016 r.). Obraża te osoby, krzyczy, straszy zwolnieniem z pracy.

Zachowanie skarżącego jest nieprawidłowe także w stosunku do pozostałych pensjonariuszy przedmiotowego DPS. Wchodzi on bowiem do pokoi zajmowanych przez kobiety wbrew ich woli i nie chce ich opuścić, a ponadto awanturuje się przy byle okazji z pracownikami DPS-u w obecności innych pensjonariuszy, co przekłada się na samopoczucie tych osób i komfort przebywania w ośrodku.

W ocenie Sądu trafnie organy zauważyły też, że skarżący w sposób lekceważący, a wręcz wyzywający zachowuje się także w stosunku do osób trzecich, chociażby interweniujących policjantów. Dzieje się to wszystko na oczach personelu i pensjonariuszy, osłabiając autorytet tych pierwszych i oddziałujących negatywnie na tych drugich. Zachowanie skarżącego wskazuje na to, że nie liczy się on z nikim i z niczym, a postępuje według swoich własnych norm i reguł, które są ewidentnie sprzeczne z charakterem przyznanego mu świadczenia. Powyższe potwierdza fakt opuszczania DPS – u i niewracania na noc bez jakiegokolwiek informowania o tym personelu ośrodka.

W tym miejscu zauważenia wymaga, że jak wyjaśnił sam skarżący (na rozprawie), składano mu propozycję przeniesienia do innego DPS-u, ale odmówił, gdyż zależy mu na przebywaniu blisko domu. Jednocześnie wyjaśnił, że nie ma domu i nie utrzymuje kontaktu z rodziną. Chęć powrotu do przedmiotowego DPS-u na czas określony uzasadnił tym, że chce odzyskać zniszczoną odzież (ostatecznie przewiezioną do magazynu na ul. [...]) lub uzyskać za nią odszkodowanie.

Jak z powyższego zatem widać, sam skarżący zdaje się dostrzegać, że jego ewentualny powrót do DPS przy ul. [...] miałby być na czas określony, tj. do chwili rozliczeń za odzież. Przyczyny te jednak, w ocenie Sądu, nijak nie podważają legalności wydanych decyzji. Kwestia, czy skarżący przebywa w przedmiotowym DPS, czy poza nim, pozostaje bowiem bez najmniejszego wpływu na ewentualne rozliczenia ze wskazanego tytułu.

Zdaniem Sądu, niezasadny jest też zarzut dotyczący naruszenia art. 68 Konstytucji RP, gdyż wskazany przepis dotyczy kwestii dostępności do ochrony zdrowia i świadczeń opieki zdrowotnej, które są regulowane ustawą z dnia z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1793). Zaskarżona decyzja w niczym nie ograniczyła dostępności skarżącego do tych świadczeń.

Jako niezasadny należy uznać także zarzut, że zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa, gdyż dotyka osoby, która legitymuje się dokumentem stwierdzającym niezdolność do samodzielnej egzystencji i wymaganiem opieki osoby trzeciej. Trafnie bowiem organ II instancji wskazał, że powyższy stan zdrowia skarżącego nie oznacza, że powinien on mieć zagwarantowany pobyt w DPS w B. przy ul. [...]. Ustawodawca przewidział bowiem możliwość pozbawiania udzielania świadczenia pomocowego osobie, która je marnotrawi, a w interesie społecznym jest zapewnienie prawa do pobytu w DPS tym osobom, które potrzebują opieki w codziennym funkcjonowaniu i korzystają z oferowanej opieki zgodnie z jej przeznaczeniem.

Z materiału dowodowego wynika, że skarżący wielokrotnie był informowany o swoim niestosownym zachowaniu i o tym, jakie mogą być tego konsekwencje, a mimo to zachowania swego nie zmienił. Wszystko więc wskazuje na to, że nie był on zadowolony z przebywania w przedmiotowym ośrodku, a zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby wystąpił o skierowanie do ośrodka innego.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika również, a Sąd te ustalenia podziela, że organ rozważał kwestię pozostawania skarżącego poza przedmiotowym DPS i w tej kwestii doszedł do przekonania, że skarżącego stać na samodzielne utrzymywanie się poza tym ośrodkiem, gdyż dysponuje świadczeniem emerytalnym w wysokości ok. 2000 zł brutto miesięcznie. Przedmiotowa decyzja nie wywoła więc nieodwracalnych skutków po stronie skarżącego, który, jak wyjaśnił organ, może w każdej chwili występować o skierowanie do innego DPS.

W tym miejscu zauważenia także wymaga, że złożone przez skarżącego do akt sądowych oświadczenia J. P. i B. W. pozostawały bez rozpatrzenia, gdyż są one w istocie zeznaniami świadków, a w postępowaniu sądowym, z mocy art. 106 § 3 p.p.s.a., dowody takie są niedopuszczalne.

Reasumując, zdaniem Sądu, podniesione w skardze zarzuty okazały się niezasadne, gdyż postępowanie przed organem II instancji zostało przeprowadzone w sposób wyczerpujący i należyty, zaś zgromadzony w sprawie materiał oceniono właściwie. Zostały także prawidłowo zinterpretowane, mające zastosowanie w sprawie, przepisy prawa. Sąd nie doszukał się też innych naruszeń przepisów prawa materialnego, czy procesowego, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt