drukuj    zapisz    Powrót do listy

6140 Nadanie stopnia i tytułu naukowego oraz potwierdzenie równoznaczności dyplomów, świadectw i tytułów, Stopnie i tytuły naukowe, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję, II SA/Wa 379/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-11-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 379/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2016-11-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-03-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj /przewodniczący/
Eugeniusz Wasilewski /sprawozdawca/
Iwona Maciejuk
Symbol z opisem
6140 Nadanie stopnia i tytułu naukowego oraz potwierdzenie równoznaczności dyplomów, świadectw i tytułów
Hasła tematyczne
Stopnie i tytuły naukowe
Skarżony organ
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 65 poz 595 art. 18a ust. 8 i 12
Ustawa z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj, Sędziowie WSA Eugeniusz Wasilewski (spr.), Iwona Maciejuk, Protokolant sekretarz sądowy Marcin Borkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2016 r. sprawy ze skargi B.S. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] w [...] nr [...] z dnia [...] października 2014 r., 2. zasądza od Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na rzecz B. S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. Nr [...] Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, na podstawie art. 21 ust. 2 w związku z art. 18 a ust. 11 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2014 r., poz. 1852), dalej ustawa, utrzymała w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] z dnia [...] października 2014 r. odmawiającą B. S. nadania stopnia doktora habilitowanego [...].

Do wydania powyższej decyzji doszło w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Wnioskiem z dnia [...] marca 2014 r. dr B. S. wystąpiła do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, dalej Centralna Komisja, o przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego w dziedzinie [...] i jako jednostkę organizacyjną do przeprowadzenia tego postępowania wskazała Wydział [...].

Centralna Komisja w dniu [...] czerwca 2011 r. powołała Komisję Habilitacyjną, która po zapoznaniu się z recenzjami i wysłuchaniu habilitantki, przeprowadziła jawne głosowanie nad wnioskiem. W głosowaniu brało udział 7 członków komisji i jego wynik był następujący:

- głosów na tak – 3

- głosów na nie – 1

- głosów wstrzymujących się – 3

W protokole z posiedzenia Komisji z dnia [...] października 2014 r., odnotowano, iż Komisja nie poparła wniosku [...] o nadanie jej stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk [...].

W dniu [...] października 2014 r. odbyło się posiedzenie Rady Wydziału [...], dalej Rada Wydziału, na którym zapoznano członków Rady z protokołem z posiedzenia Komisji Habilitacyjnej.

Rada Wydziału, w głosowaniu tajnym, na podstawie art.18 a ust. 11 ustawy, podjęła uchwałę Nr [...] odmawiającą nadania B. S. stopnia doktora habilitowanego. Uchwała nie zawiera uzasadnienia.

W odwołaniu od powyższej uchwały B. S. wniosła o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana innej Radzie Wydziału, względnie Radzie Wydziału, która wydała kwestionowaną uchwałę.

Zaskarżonej uchwale zarzuciła:

1. naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy, polegające na:

– nie uwzględnieniu przez organ I instancji przy rozstrzyganiu sprawy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wobec nie przedłożenia przez Komisję Habilitacyjną wraz z opinią całości materiałów zebranych w toku postępowania wyjaśniającego (nie przedłożono dokumentów przekazanych przez skarżącą na posiedzeniu dnia [...].10.2014 r.), w konsekwencji czego Rada Wydziału podejmując zaskarżoną uchwałę opierała się na niekompletnym materiale istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy,

– braku uzasadnienia przez Radę Wydziału kwestionowanej uchwały, co uniemożliwia przeprowadzenie pełnej kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia,

– pominięciu przez Radę Wydziału, dwóch z trzech recenzji (prof. dr hab. A. M. oraz prof. dr hab. Inż. M. K.), w których recenzenci wyrazili pozytywne stanowisko co do nadania skarżącej tytułu doktora habilitowanego, oraz wzięcie pod uwagę niepełnej i nienależycie uzasadnionej recenzji prof. dr hab. Inż. M. H., w której zawarto postulat o odmowie nadania skarżącej tytułu doktora habilitowanego, wobec powyższego Rada Wydziału nie wzięła pozytywnych argumentów pod uwagę przy podejmowaniu uchwały i tym samym nie nadała jej odpowiedniej wagi,

– nienależytej ocenie rozprawy habilitacyjnej i dorobku naukowego habilitantki bez uwzględnienia całokształtu okoliczności, które były nad

wyraz istotne przy podejmowaniu uchwały, w szczególności oparciu się wyłącznie na niepełnej i niejasnej opinii Komisji Habilitacyjnej negatywnie ustosunkowującej się do wniosku skarżącej o nadanie jej stopnia doktora habilitowanego,

2. naruszenie art. 8, art. 9 k.p.a. w z. z art. 54 § 1 pkt 3 k.p.a. polegające na wezwaniu habilitantki na spotkanie z Komisją Habilitacyjną z dnia [...].10.2014 r. bez poinformowania jej o celu spotkania, w konsekwencji czego skarżąca nie miała możliwości pełnego i należytego przygotowania się do kluczowego spotkania z punktu widzenia prowadzonego postępowania i w konsekwencji czego doszło do podważenia zasady zaufania obywatela do organów administracji publicznej,

3. naruszenie art. 20 ust. 1 w zw. z art. 18a ust. 11 ustawy polegające na podjęciu przez Radę Wydziału kwestionowanej uchwały pomimo tego, iż Komisja Habilitacyjna przedstawiła do decyzji uchwałę nr [...] z dnia [...] października 2014 r. nie rekomendującą Radzie Wydziału nadania skarżącej tytułu stopnia doktora habilitowanego, która nie uzyskała bezwzględnej większości głosów członków Komisji Habilitacyjnej (3 głosy na "TAK", 1 głos na "NIE" i 3 głosy "WSTRZYMUJĄCE") i w konsekwencji nie mogła stanowić podstawy rozstrzygania przez Radę Wydziału.

W opinii z dnia [...] lutego 2015 r. Rada Wydziału nie zgodziła się z zarzutami zawartymi w odwołaniu.

Opinie dotyczące odwołania sporządzili także powołani przez Centralną Komisję recenzenci w osobach prof. dr hab. inż. M. K. i J. B., którzy uznali, że odwołanie to nie zasługuje na uwzględnienie.

Sekcja [...] na posiedzeniu w dniu [...] grudnia 2015 r., po zapoznaniu się z odwołaniem oraz opiniami recenzentów Centralnej Komisji w tajnym głosowaniu wypowiedziała się przeciw wnioskowi o uchylenie zaskarżonej uchwały Rady (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały – 1 głos, przeciw – 34 głosy, wstrzymujących się – 1 głos).

Prezydium Centralnej Komisji w dniu [...] grudnia 2015 r., po zapoznaniu się z stanowiskiem Sekcji postanowiło w głosowaniu tajnym utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały – 0 głosów, przeciw – 10 głosów, wstrzymujących się – 0 głosów).

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę Rady Wydziału Centralna Komisja stwierdziła, iż Rada Wydziału miała formalne i merytoryczne kompetencje do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego. Rada w swojej opinii do wniesionego odwołania w sposób szczegółowy odniosła się do podniesionych przez habilitantkę zarzutów.

Wskazano, iż argumenty przedstawione w odwołaniu nie są przekonywujące, gdyż:

– dodatkowe dokumenty dostarczone przez habilitantkę w trakcie postępowania habilitacyjnego były znane komisji habilitacyjnej, niektóre z nich zostały przygotowane niezgodnie z obowiązującymi przepisami, inne nie miały znaczenia dla oceny dorobku naukowego habilitantki a jeszcze inne nie były kompletne,

– uzasadnienie uchwały nr [...] o odmowie nadania stopnia naukowego doktora habilitowanego zawarte jest w protokole, w uchwale i protokole komisji habilitacyjnej podane są powody negatywnej opinii,

– opinie recenzentów były znane członkom Rady Wydziału, były też przedstawione bezpośrednio przez autorów na posiedzeniu Komisji Habilitacyjnej,

– kwestie powiadomienia habilitantki o spotkaniu z Komisją Habilitacyjną i przebiegu spotkania reguluje art. 18 a ust 10 ww. ustawy oraz § 16 pkt 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 września 2011 r.,

– interpretacja wyników głosowania Komisji Habilitacyjnej była właściwa,

– analizując treść odwołania ma się wrażenie ż sporządziła je inna osoba niż odwołująca, odwołanie bazuje na niewłaściwej interpretacji przepisów prawa.

Odwołanie nie wniosło żadnych nowych informacji merytorycznych, dlatego uznano je za nieuzasadnione.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. S. zarzuciła powyższej decyzji Centralnej Komisji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. obrazę art. 15, art. 138 § 2 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. oraz w z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki i art. 21 ust. 2 ustawy polegającą na nienależytym rozpoznaniu sprawy i braku dostrzeżenia przez organ odwoławczy istotnych uchybień w zakresie postępowania habilitacyjnego prowadzonego przez Radę Wydziału, które to uchybienia skutkowały istotnymi wadami postępowania habilitacyjnego i winny skutkować uchyleniem zaskarżonej uchwały Rady Wydziału i przekazaniem sprawy dotyczącej [...] do ponownego rozpoznania Radzie Wydziału, tj.

– pominięcia, iż Rada Wydziału podejmując kwestionowaną uchwalę dysponowała wewnętrznie sprzecznym stanowiskiem Komisji Habilitacyjnej czyli organu współdziałającego, o którym mowa w art. 106 § 1 k.p.a., a mimo to podjęła na podstawie takiej opinii Komisji Habilitacyjnej uchwalę o odmowie nadania skarżącej stopnia naukowego doktora habilitowanego,

– pominięcia, iż Rada Wydziału nie uzasadniła w ogóle uchwały o odmowie nadania stopnia doktora habilitowanego pomimo tego, iż wyraźny wymóg w tym przedmiocie przewiduje przepis art. 18a ust. 12 ustawy oraz stosowany odpowiednio przepis art. 107 § 3 k.p.a.

– pominięcia, iż Rada Wydziału podejmując kwestionowaną uchwalę nie dysponowała całością dokumentacji habilitacyjnej - co stanowi wymóg przewidziany przepisem art. 18a ust. 11 ustawy,

– pominięcia, iż Rada Wydziału przedstawiała Centralnej Komisji wraz z odwołaniem wyciąg z protokołu z dnia [...].10.2014 r. zawierający istotne rozbieżności w zakresie tego, który został rzeczywiście sporządzony i przekazany skarżącej przed sporządzeniem odwołania, w szczególności co do wypowiedzi prof. W. M. o możliwości wystąpienia w przypadku skarżącej autoplagiatu,

– braku należytego uzasadnienia zaskarżonej decyzji przez organ odwoławczy – w szczególności poprzez brak kompleksowego i merytorycznego odniesienia się do zarzutów stawianych rozstrzygnięciu przez skarżącą – w konsekwencji czego nie jest możliwe poznanie motywów rozstrzygnięcia wydanego przez Centralną Komisję do Sprawy Stopni i Tytułów oraz przeprowadzenie pełnej kontroli kwestionowanej decyzji.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

W obszernym uzasadnieniu skargi powyższe zarzuty zostały rozwinięte i szczegółowo uzasadnione. Skarżąca zwróciła uwagę na poważne, w jej ocenie, naruszenia proceduralne, które wystąpiły przy wydawaniu opinii przez powołaną w jej sprawie Komisję Habilitacyjną. Wskazała, iż na gruncie ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym i obowiązującym modelu postępowania habilitacyjnego opinia Komisji Habilitacyjnej stanowi w istocie jedyny środek dowodowy, jakim dysponuje Rada. Zatem ważnym jest by sposób podjęcia opinii przez Komisję Habilitacyjną oraz jej treść nie budziły jakichkolwiek zastrzeżeń.

W rozpoznawanej sprawie Komisja Habilitacyjna opowiedziała się za nadaniem skarżącej stopnia doktora habilitowanego, tym bardziej jeżeli uwzględni się 2 z 3 pozytywnych recenzji recenzentów i wynik głosowania Komisji z przewagą głosów na "Tak" nad głosami na "Nie". Pomimo takiego wyniku głosowania Komisja Habilitacyjna wyraziła opinię, że nie popiera wniosku o nadanie skarżącej stopnia doktora habilitowanego. Stanowisko Komisji Habilitacyjnej jest zatem wewnętrznie sprzeczne i pozostawało w opozycji do wyniku głosowania.

Powyższe poważne uchybienie winna dostrzec Rada Wydziału i przed podjęciem uchwały co do nadania lub odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego zwrócić się do Komisji o wyjaśnienie tej poważnej rozbieżności. Opierając się przy wydawaniu uchwały na opinii Komisji Habilitacyjnej dotkniętej wykazaną wyżej wadą opinii, która stanowi kluczowy dowód i argument przy podejmowaniu uchwały – Rada Wydziału naruszyła istotne uregulowania proceduralne.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja wniosła o jej oddalenie, uznając zarzuty skargi za niezasadne. Wskazała, iż analizując przebieg postępowania przed Radą Wydziału nie stwierdziła wystąpienia uchybień formalnych w postępowaniu Rady Wydziału [...]. Rada Wydziału miała formalne i merytoryczne kompetencje do przeprowadzenia postępowania habilitacyjnego, zaś w swojej opinii do wniesionego odwołania w sposób szczegółowy odniosła się do podniesionych przez habilitantkę zarzutów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że sąd administracyjny w ramach swojej kognicji nie jest uprawniony do oceniania, czy osoba ubiegająca się o uzyskanie stopnia naukowego doktora habilitowanego posiada znaczny dorobek naukowy, czy przedłożona przez kandydata rozprawa habilitacyjna stanowi znaczny wkład w rozwój określonej dyscypliny naukowej. W ramach postępowania sądowego nie dochodzi tym samym do oceny trafności opinii recenzentów w aspekcie dorobku naukowego kandydata i wartości naukowej przedstawionej pracy habilitacyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2008 r., sygn. akt I OSK 212/08, publ.: https://orzeczenia.nsa.gov.pl). W zakresie kognicji sądu administracyjnego pozostaje wyłącznie zbadanie, czy w toku postępowania habilitacyjnego nie doszło do naruszenia trybu postępowania określonego przepisami ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, w sposób mogący mieć wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy, sąd administracyjny bada aspekty formalne postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji sprowadzające się do tego, czy w postępowaniu przed organami I i II instancji były zachowane podstawowe reguły proceduralne dotyczące postępowania w sprawach stopni naukowych i tytułów naukowych (por. np. wyroki NSA: z dnia 29 lipca 2011 r. sygn. akt I OSK 729/11, z dnia 17 grudnia 2010 r. sygn. akt I OSK 1700/10, publ.: j.w.).

Analizując w tak określonej kognicji sądu administracyjnego uchwałę Rady Wydziału [...] Sąd dopatrzył się istotnych uchybień w postępowaniu habilitacyjnym dotyczącym skarżącej mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż uchwała Rady Wydziału z dnia [...] października 2014 r. odmawiająca nadania skarżącej stopnia doktora habilitowanego, nie została w żaden sposób uzasadniona, co stanowi naruszenie przepisu art. 18a ust. 12 ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym.

Brak uzasadnienia uchwały nie pozwala Sądowi na dokonanie oceny, czy członkowie Rady Wydziału mieli możliwość zapoznania się z dokumentacją przedstawioną przez Komisję Habilitacyjną i wyrażonym przez jej członków ocenami, wynikami głosowania i podjętą opinią.

Sąd ma świadomość, że Rada Wydziału i Centrala Komisji, jako ciała kolegialne, rozstrzygnięcia podejmują w głosowaniu tajnym, a zatem nie ma możliwości ustalenia powodów głosowania za odmową nadania stopnia naukowego. Dlatego szczególnie ważne jest ustalenie, czy przystępując do głosowania członkowie Rady mieli pełny obraz przebiegu postępowania przed Komisją Habilitacyjną, której opinia ma istotny wpływ na wynik głosowania. Brak uzasadnienia uchwały Rady Wydziału nie pozwala na zbadanie tego aspektu sprawy.

W realiach niniejszej sprawy brak uzasadnienia jest szczególnie istotnym uchybieniem zważywszy, że opinia Komisji Habilitacyjnej pozostawała w sprzeczności z wynikiem głosowania Komisji.

Z protokołu z dnia [...] października 2014 r. wynika, że Komisja Habilitacyjna poddała pod głosowanie jawne wniosek o nadanie skarżącej tytułu naukowego doktora habilitowanego. Wniosek tej spotkał się z poparciem 3 członków Komisji i tylko z 1 głosem sprzeciwu.

Zważywszy, na treść przepisu art. 18a ust.8 ustawy, uchwała Komisji Habilitacyjnej podejmowana jest zwykłą większością głosów, co oznacza, że wniosek uzyskał poparcie Komisji. Wobec powyższego zupełnie niezrozumiała i sprzeczna z wynikami głosowania jest opinia Komisji Habilitacyjnej, że nie popiera ona wniosku habilitantki o nadanie stopnia naukowego. Brak uzasadnienia Rady Wydziału nie pozwala ocenić, czy niewłaściwa reasumpcja Komisji była zauważona przez Radę Wydziału i czy została w jakiś sposób oceniana.

Sąd zdaje sobie sprawę, że opinia Komisji Habilitacyjnej nie jest wiążąca dla Rady Wydziału niemniej jednak Rada podejmując uchwałę opiera się na tej opinii i jej wnioskach. Jeśli więc wniosek Komisji został sformułowany wbrew wynikom głosowania członków Komisji to nie sposób wykluczyć, że tak poważne uchybienie rzutowało na rozstrzygnięcie organu kolegialnego – Rada Wydziału.

Podnoszonych nieprawidłowości nie dostrzegła Centralna Komisja i w uzasadnieniu decyzji nie odniosła się do tych kwestii, chociaż strona skarżąca podnosiła je w odwołaniu od uchwały Rady Wydziału. To, że organ nie miał w pełni obowiązku wypełnić dyspozycji zawartej w art. 107 § 3 k.p.a. nie oznacza, że swojego rozstrzygnięcia nie powinien uzasadniać w sposób umożliwiający Sądowi dokonanie kontroli podjętego rozstrzygnięcia. Stwierdzić zatem należy, iż w niniejszej sprawie Sąd nie miał podstaw aby przyjąć, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Centralna Komisja wyeliminuje uchybienia stwierdzone w postępowaniu habilitacyjnym o nadaniu skarżącej stopnia naukowego doktora habilitowanego.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) orzekł jak w wyroku.

O kosztach postepowania rozstrzygnięto zgodnie z art. 200 i art. 205 § 2 powołanej ustawy.



Powered by SoftProdukt