Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Asesor WSA Danuta Szydłowska, Protokolant Dominik Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 lipca 2008 roku sprawy ze skargi J. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...) lutego 2008 r. nr (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącego J. P. kwotę 740 (siedemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z (...) lutego 2008r. uchyliło decyzję Wójta Gminy Ł. z (...) stycznia 2008r. odmawiającą J.P. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania budynku letniskowego na mieszkalny położonego na działce nr (...) we wsi G., gmina Ł. i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. W uzasadnieniu tego aktu administracyjnego organ stwierdził, iż decyzję o warunkach zabudowy wydaje wójt, burmistrz, albo prezydent miasta. Tymczasem kontrolowana decyzja organu pierwszej instancji została wydana przez Zastępcę Wójta Gminy Ł., przy braku w aktach sprawy stosownego upoważnienia Wójta Gminy Ł. dla Zastępcy do wydania decyzji w przedmiocie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. W ocenie organu odwoławczego doszło więc do naruszenia przepisów o właściwości, jako że o takim naruszeniu należy mówić, gdy decyzja zostanie podpisana przez osobę nie mającą upoważnienia do załatwiania spraw, o którym stanowi art. 268a K.p.a.

J.P. w skardze, złożonej na wyżej opisaną decyzję, wniósł

o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości

240 złotych. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz prawa procesowego, tj. art. 138 § 1 pkt

1. w zw. z art. 105 § 2 K.p.a. przez błędne ich zastosowanie i art. 107 § 3, art. 77 § 1, art. 7, art. 8 K.p.a. przez ich niezastosowanie. Wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego we wskazanej wysokości uzasadniono nakładem pracy pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, skomplikowanym charakterem sprawy i prawie rocznym toczeniem się postępowania, co spowodowało że materiał do analizy dla pełnomocnika wnoszącego niniejszą skargę był bardzo znaczny.

2. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. - w odpowiedzi na skargę - wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ((Dz.U. nr 153, poz. 1270, ze zm.) - dalej w skrócie: P.p.s.a.) sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego,

a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, uznał iż zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z (...) lutego 2008r. narusza przepisy prawa

w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego.

Stosownie do art. 39 ust. 1 w zw. z art. 11 a ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591, ze zm.) decyzje w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej wydaje wójt (burmistrz, prezydent miasta) o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Wójt (burmistrz, prezydent miasta) może upoważnić swoich zastępców lub innych pracowników urzędu gminy do wydawania decyzji administracyjnych

w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej (art. 39 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym). Zgodnie z przepisem szczególnym, tj. art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ((Dz.U. nr 80, poz. 717, ze zm.) - dalej w skrócie: p.z.p.) decyzję o warunkach zabudowy wydaje [...] wójt, burmistrz albo prezydent miasta [...]. Powołane przepisy wskazują, że tylko wójt, burmistrz albo prezydent miasta, w zakresie przyznanej im właściwości mogą wydawać indywidualne decyzje, w tym decyzje o warunkach zabudowy, jako organy pierwszej instancji. Dokonanie upoważnienia w warunkach art. 39 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym również jest wyłącznym uprawnieniem burmistrza, wójta, czy prezydenta miasta. Dla jego skutecznego zrealizowania warunkiem koniecznym jest zachowanie formy pisemnej, z podaniem daty,

od której obowiązuje lub okresu na jaki jest udzielone, skierowanie do

konkretnej osoby i w sposób możliwie precyzyjny wskazanie zakresu przekazanych uprawnień. Do tego rodzaju wniosków prowadzi również analiza przepisów ogólnych postępowania administracyjnego. W sprawach z zakresu administracji, do których zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego ((Dz.U. z 2000r., nr 98, poz. 1071, ze zm.) – dalej w skrócie: K.p.a.) podstawą udzielenia takiego upoważnienia jest norma art. 268a tej ustawy. Przepis ten stanowi, że organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważnić pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwienia spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń. Z kolei decyzja - według normy art. 107 § 1 K.p.a. - powinna zawierać podpis z podaniem imienia

i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Podpis pod decyzją składa osoba piastująca funkcję organu administracyjnego, osoba działająca z jej upoważnienia udzielonego na mocy art. 268 a albo przepisów odrębnych. Należy więc mieć na względzie, że decyzja podejmowana przez zastępcę wójta, burmistrza (prezydenta miasta) lub pracownika urzędu gminy, bez posiadania stosownego upoważnienia, jest dotknięta istotną wadą.

Jak wynika z opisanego stanu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 60 ust. 1 p.z.p. uchyliło zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji w całości i umorzyło postępowanie pierwszej instancji. Powodem przedstawionej treści rozstrzygnięcia organu odwoławczego było uznanie, iż decyzja ta została wydana przez Zastępcę Wójta Gminy Ł., bez stosownego upoważnienia Wójta Gminy Ł., jako że takowe nie znajdowało się w aktach sprawy, co - zdaniem organu - oznacza, że doszło do naruszenia przepisów o właściwości w postępowaniu administracyjnym.

Mając na względzie przytoczone regulacje prawne i przedstawiony stan sprawy - w ocenie Sądu - rozstrzygnięcie organu odwoławczego, bez uprzedniego wyjaśnienia kwestii posiadania przez Zastępcę Wójta Gminy Ł. stosownego upoważnienia do wydania decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy, narusza prawo. Obowiązkiem tegoż organu na etapie postępowania odwoławczego było poczynienie ustaleń mających na celu wyjaśnienie, czy w dacie podejmowania decyzji Zastępca Wójta Gminy Ł. posiadał pisemne upoważnienie, udzielone przez Wójta Gminy Ł. do wydawania decyzji w przedmiocie warunków zabudowy, nie zaś oparcie

swojego twierdzenia jedynie na aktach sprawy przesłanych przez organ pierwszej instancji wraz z odwołaniem. W przypadku zaś - po wyjaśnieniu - potwierdzenia braku upoważnienia stosownym rozstrzygnięciem winno być uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na zasadzie art. 138 § 2 K.p.a., z racji rażącego naruszenia przez organ pierwszej instancji przepisów procesowych, nie zaś umorzenie postępowania pierwszej instancji.

Jak wynika z powyższego przedmiotem kontroli Sądu pod względem zgodności z prawem był akt administracyjny o charakterze stricte procesowym, dlatego też zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów prawa, w tym prawa materialnego, sformułowane głównie względem merytorycznej treści decyzji organu pierwszej instancji, czyli zasadności odmowy ustalenia warunków zabudowy, pozostały poza zakresem rozważań Sądu.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy organ odwoławczy uwzględni wskazania zawarte w niniejszym orzeczeniu.

Wobec uznania, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem wskazanych przepisów prawa procesowego, mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c P.p.s.a. orzeczono jak punkcie 1 sentencji wyroku.

O zwrocie kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw skarżącego, na które złożył się wpis od skargi w kwocie 500 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 240 zł, postanowiono w punkcie 2 na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. w zw. z § 2 ust. 1 i 2, § 14 ust. 2 pkt 1 c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości

z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349,

ze zm.). Wynagrodzenie zasądzono w kwocie 240 zł, czyli w wysokości stawki minimalnej stanowiącej podstawę zasądzenia opłaty określonej w § 14 ust. 2 pkt 1 c cytowanego rozporządzenia, nie zaś jak żądał pełnomocnik w kwocie 1 440 zł, będącej sześciokrotnością stawki minimalnej. Sąd zasądzając takiej wielkości opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego podjętego w niniejszej sprawie, zamiast w wysokości żądanej, miał na uwadze nakład pracy pełnomocnika i procesowy charakter zaskarżonej decyzji.

Oznacza to, iż uznano, że na obecnym

etapie postępowania sprawa nie miała charakteru złożonego odnośnie okoliczności faktycznych (gdyż kwestie te nie były wyjaśniane), zatem pełnomocnik reprezentując stronę, od dłuższego czasu (jak to sam zauważył w skardze), nie musiał szczegółowo ponownie analizować całości akt sprawy.