Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

W sprawach uregulowanych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej za organ wyższego stopnia w stosunku do dyrektora publicznej szkoły podstawowej lub gimnazjum uznać należy organ prowadzący daną szkołę. Kompetencje tego organu wykonywać będzie wójt (burmistrz, prezydent miasta) starosta, marszałek wojewódźtwa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elwira Brychcy Sędziowie Sędzia WSA Jakub Zieliński Sędzia WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Katarzyna Sierszeńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 listopada 2011 r. sprawy ze skargi J.K. na decyzję Dyrektora Gimnazjum nr 2 w W. z dnia [...] 2011 r. Nr [...] znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego; I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, II. zasądza od Dyrektora Gimnazjum nr 2 w W. na rzecz skarżącego kwotę 200,- zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

W dniu 1 lipca 2010 r. J. K. złożył, skierowany do Dyrektora Gimnazjum nr [...] im. [...] w W., wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej wyników egzaminu gimnazjalnego (część matematyczno-przyrodnicza) z roku szkolnego 2009/2010 poprzez wypełnienie i odesłanie załączonego do wniosku formularza.

Decyzją z dnia [...] 2011 r. Dyrektor Gimnazjum nr[...] w W. na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 14 ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej umorzył postępowanie o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wyników egzaminu gimnazjalnego: część matematyczno-przyrodnicza z roku szkolnego 2009/2010.

Uzasadniając rozstrzygniecie organ wyjaśnił, iż udostępnienie informacji publicznej we wnioskowanej przez J. K. formie nie jest możliwe, gdyż nie gwarantuje ochrony uczniów przed identyfikacją ich danych osobowych oraz uzyskanych przez nich wyników egzaminu gimnazjalnego. Strona została o tym fakcie poinformowana pismem organu z dnia 28 stycznia 2011 r. i jednocześnie poinformowano ją w jakiej formie informacja ta może zostać udostępniona. Z uwagi na brak odpowiedzi – stosownego wniosku ze strony J. K. postępowanie, na podstawie art. 14 ust 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, umorzono.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 r. J. K. złożył do Burmistrza W. odwołanie od powyższej decyzji domagając się jej uchylenia i udzielenia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem.

Burmistrz W. postanowieniem z dnia 10 maja 2011 r. przekazał powyższe odwołanie według właściwości Dyrektorowi Gimnazjum nr[...] w W., który decyzją z dnia [...] 2011 r. (nr [...]) utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Dyrektor Gimnazjum stwierdził, iż wnioskodawca nie wypełnił spoczywającego na nim, na mocy art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązku ponownego złożenia wniosku o udostępnienie informacji w formie wskazanej w powiadomieniu z dnia 28 stycznia 2011 r., a tym samym decyzja z dnia [...] 2011 r. była prawidłowa.

J. K. pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. wniósł o uzupełnienie decyzji z dnia 25 maja 2011 r. poprzez:

- wskazanie podstawy prawnej, uprawniającej do rozpatrzenia odwołania - wykazanie, że wobec Dyrektora Gimnazjum nr[...] w W. nie istnieje organ wyższego stopnia,

- wskazanie podstawy prawnej terminu na wniesienie odwołania do WSA,

- uzasadnienie faktyczne rozstrzygnięcia.

Dyrektor Gimnazjum nr [...] w W. postanowieniem z dnia [...] 2011 r. odmówił uzupełnienia własnej decyzji z dnia [...] 2011 r.

W dniu 13 lipca 2011 r. J. K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na decyzję Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W. z dnia [...] 2011 r. (nr [...]) jako wydaną z naruszeniem prawa wnosząc o jej uchylenie i zobowiązanie do udzielenia wnioskowanej informacji.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Gimnazjum nr [...] w W. wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i podnosząc, iż w przedmiotowej sprawie nie można mu zarzucić bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, iż kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej P.p.s.a.) ogranicza się do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta polega na badaniu, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji nie naruszyły prawa materialnego i procesowego. Należy zauważyć, iż sąd administracyjny nie jest związany zarzutami ani wnioskami skargi i zawartą w niej argumentacją. Obowiązany jest natomiast do oceny praworządności zachowań organów administracji w danej sprawie (art. 134 § 1 P.p.s.a.).

Rozpatrując sprawę w tak zakreślonej kognicji Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W. z dnia [...] 2011 r., nr [...] została wydana z naruszeniem prawa dającym podstawę do stwierdzenia jej nieważności, albowiem wydana została przez organ niewłaściwy.

W rozpatrywanej sprawie Dyrektor Gimnazjum nr 2 w W. jako organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej wydał w dniu [...] 2011 r. na podstawie art. 16 ust 1 oraz art. 14 ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r., nr 112, poz. 1198 ze zm.) decyzję o umorzeniu postępowania. Zgodnie z art. 16 ust 2 powołanej ustawy do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: "K.p.a.") z pewnymi modyfikacjami polegającymi na tym, że odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni, a uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Tym samym w pozostałym zakresie do decyzji o których mowa w art. 16 ust 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej stosuje się przepisy K.p.a.

Jednocześnie zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, przy czym zgodnie z ust. 2 wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy, a do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.

Przepis art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie znajdzie przy tym zastosowania do Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W., albowiem jest on organem władzy publicznej. Wprawdzie ustawodawca w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej expressis verbis nie wymienił żadnych organów władzy publicznej, to niewątpliwie w pkt 1 utożsamia z pojęciem organów władzy publicznej wszystkie organy administracyjne funkcjonujące w istniejącym aparacie władzy, a także te podmioty, których w sensie organizacyjnym nie zalicza się do administracji, a które są powołane w drodze ustawy do organizacji i realizacji zadań publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 6 marca 2008 r., sygn. I OSK 1918/07, Lex nr 505424). Dyrektor szkoły publicznej będący organem jednostki pomocniczej jednostki samorządu terytorialnego realizuje zadania publiczne związane z realizacją prawa każdego obywatela do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju, a nadto uprawniony jest do działania w formie władczej. Uznanie dyrektora publicznego gimnazjum za organ władzy publicznej uzasadnione jest w szczególności przysługującymi mu władczymi kompetencjami w stosunku do uczniów wyrażającymi się przede wszystkim w orzekaniu w trybie decyzji administracyjnej o skreśleniu ucznia z listy uczniów w przypadkach określonych w statucie szkoły lub placówki (art. 39 ust. 2 ustawy o systemie oświaty), kontroluje spełnianie ustawowego obowiązku szkolnego przez dzieci zamieszkałe w obwodzie kierowanej przez niego placówki (art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty), a także w rozstrzyganiu w przedmiocie udzielenia pomocy w formie posiłku (art. 6a ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania"), czy też przyznawaniu osobom niepełnoletnim uprawnień do kierowania rowerami i motorowerami (art. 97 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym) oraz w stosunku do nauczycieli wyrażającymi się w orzekaniu w trybie decyzji administracyjnej o nadaniu nauczycielowi stażyście stopnia nauczyciela kontraktowego (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela).

Stosownie do treści art. 127 § 1 K.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji. Właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy ( § 2).

Z treści powyższego przepisu wynika dewolutywny charakter środka zaskarżania jakim jest odwołanie. Wniesienie odwołania powoduje, iż sprawa zostaje przekazana do rozpoznania przez organ wyższego stopnia. Prawo strony do wniesienia odwołania jest ściśle powiązane z wynikającą z art. 78 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 15 K.p.a. zasadą dwuinstancyjności postępowania, zgodnie z którą sprawa administracyjna załatwiona decyzją administracyjną może być, po wniesieniu odwołania ponownie rozpatrzona i rozstrzygnięta przez organ II instancji.

Wyjątek od dewolutywnego charakteru środków zaskarżenia przysługujących od decyzji administracyjnych wydanych w I instancji został przewidziany w art. 127 § 3 K.p.a., zgodnie z którym od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, a do wniosku tego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołań od decyzji. Niedewolutywny środek jakim jest wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przysługuje zatem jedynie od decyzji wydanych w I instancji przez samorządowe kolegia odwoławcze oraz ministrów w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 K.p.a. W pozostałym zakresie organami właściwymi do rozpatrzenia odwołań od decyzji wydawanych przez organy administracji publicznej w I instancji są organy administracji publicznej wyższego stopnia lub inne organy wskazane w przepisach szczególnych.

Mając na uwadze wyżej wskazane przypisy należało stwierdzić, iż Dyrektor Gimnazjum nr [...] w W. nie był organem uprawnionym do rozpoznania odwołania od własnej decyzji wydanej na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem nie znajdował do niego zastosowania przepis art. 127 § 3 K.p.a., skoro niewątpliwie nie zalicza się on do kręgu podmiotów wskazanych w tym przepisie.

Poszukując odpowiedzi na pytanie jaki organ jest właściwy dla rozpoznania odwołania od decyzji administracyjnej dyrektora szkoły publicznej wydanej na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż zgodnie z art. 127 § 2 K.p.a. właściwy do rozpatrzenia odwołania jest organ administracji publicznej wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy, a co za tym idzie należy ustalić jaki organ jest organem wyższego stopnia w stosunku do dyrektora szkoły publicznej oraz czy przepisy rangi ustawowej nie przewidują odwołania do organu innego niż organ wyższego stopnia.

W tym miejscu zauważyć należy, iż w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej brak jest przepisów określających w sposób swoisty organy odwoławcze od decyzji wydawanych na podstawie tej ustawy, a co za tym idzie pełne zastosowanie znajdą w tym zakresie, na podstawie art. 16 ust. 2 tejże ustawy, przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 17 K.p.a. Organami wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu są:

1) w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego - samorządowe kolegia odwoławcze, chyba że ustawy szczególne stanowią inaczej,

2) w stosunku do wojewodów - właściwi w sprawie ministrowie,

3) w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 - odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością,

4) w stosunku do organów organizacji społecznych - odpowiednie organy wyższego stopnia tych organizacji, a w razie ich braku - organ państwowy sprawujący nadzór nad ich działalnością.

Definicję ustawową pojęcia "organów jednostek samorządu terytorialnego" zawiera art. 5 § 2 pkt 6 K.p.a., zgodnie z którym o ile w kodeksie jest mowa o organach jednostek samorządu terytorialnego - rozumie się przez to organy gminy, powiatu, województwa, związków gmin, związków powiatów, wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starostę, marszałka województwa oraz kierowników służb, inspekcji i straży działających w imieniu wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty lub marszałka województwa, a ponadto samorządowe kolegia odwoławcze.

W świetle powyższej definicji legalnej nie sposób uznać dyrektora publicznego gimnazjum za organ jednostki samorządu terytorialnego, albowiem nie został on wskazany w tym przepisie zawierającym enumeratywne wyliczenie organów, które są zaliczane do organów jednostek samorządu terytorialnego.

W szczególności dyrektor szkoły nie może być zaliczony do organów gminy, albowiem zgodnie z art. 11a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z 2001 r., ze zm.) organami gminy są wyłącznie rada gminy, oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Dyrektor publicznego gimnazjum jest zatem wyłącznie organem jednostki organizacyjnej gminy utworzonej w celu wykonywania zadań gminy, do jakich należy zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jednolity Dz. U. Nr 256, poz. 2572 z 2004 r. ze zm.) zakładanie i prowadzenie publicznych szkół podstawowych oraz gimnazjów.

W świetle powyższych przepisów za organ wyższego stopnia w stosunku do dyrektora gimnazjum nie może być uznane samorządowe kolegium odwoławcze, albowiem, jak wynika zarówno z art. 17 pkt 1 K.p.a., jak i art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jednolity Dz. U. Nr 79, poz. 856 z 2001 r. ze zm.) organ ten jest organem wyższego stopnia wyłącznie w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego, a nie w stosunku do organów jednostek organizacyjnych gminy, czy też jednostek pomocniczych gminy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2008 r., sygn. I OW 122/07, Lex nr 470973).

Organem wyższego stopnia w stosunku do dyrektora publicznej szkoły podstawowej lub gimnazjum w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej nie jest także kurator oświaty. Zgodnie z art. 31 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, kurator oświaty w imieniu wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w zakresie oświaty określone w ustawie i przepisach odrębnych na obszarze województwa, w tym w szczególności wykonuje zadania organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów szkół - w sprawach z zakresu obowiązku szkolnego i obowiązku nauki oraz w sprawach skreślenia uczniów z listy uczniów. Sprawy z zakresu dostępu do informacji publicznej niewątpliwie nie należą do spraw z zakresu obowiązku szkolnego i obowiązku nauki oraz spraw dotyczących skreślenia uczniów z listy uczniów.

Publiczne gimnazjum nie jest także organizacją społeczną.

W stosunku do dyrektora publicznego gimnazjum znajdzie zatem zastosowanie art. 17 pkt 3 K.p.a. stanowiący, że w stosunku do organów administracji publicznej innych niż określone w pkt 1 i 2 organami wyższego stopnia są - odpowiednie organy nadrzędne lub właściwi ministrowie, a w razie ich braku - organy państwowe sprawujące nadzór nad ich działalnością.

Przepisy k.p.a. nie zawierają definicji legalnej pojęcia "organu nadrzędnego", co uzasadnia sięgnięcie w tym zakresie do wykładni językowej. Przymiotnik "nadrzędny" w polszczyźnie oznacza stojący wyżej w jakiejś hierarchii, mający zwierzchnią władzę, obejmujący szereg jednostek podrzędnych, podporządkowanych sobie (por. Mały słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1969, s. 416).

Zgodnie zaś z art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty organ prowadzący szkołę lub placówkę sprawuje nadzór nad jej działalnością w zakresie spraw finansowych i administracyjnych, z uwzględnieniem odrębnych przepisów.

Powyższy przepis pozwala uznać organ prowadzący szkołę za organ nadrzędny nad dyrektorem szkoły publicznej, albowiem pojęcie nadzoru obejmuje zarówno uprawnienie do kontroli, jak i zalecania usunięcia uchybień stwierdzonych w funkcjonowaniu podmiotu poddanego nadzorowi i sprawowania władzy zwierzchniej nad tym podmiotem.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż sprawy z zakresu dostępu do informacji publicznej należą do spraw administracyjnych, a co za tym idzie objęte są kompetencją nadzorczą organu prowadzącego szkołę.

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty przez organ prowadzący szkołę lub placówkę należy rozumieć ministra, jednostkę samorządu terytorialnego, inne osoby prawne i fizyczne, przy czym jak wykazano powyżej zakładanie i prowadzenie publicznych gimnazjów należy do zadań własnych gmin, które to jednostki samorządu terytorialnego są organami prowadzącymi tego rodzaju szkoły.

Zgodnie z art. 5c pkt 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty w przypadku szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, zadania i kompetencje organu prowadzącego określone w art. 34a tej samej ustawy wykonuje odpowiednio: wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek województwa.

Reasumując, w sprawach uregulowanych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej za organ wyższego stopnia w stosunku do dyrektora publicznej szkoły podstawowej lub gimnazjum uznać należy organ prowadzący daną szkołę. Kompetencje tego organu wykonywać będzie wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek województwa.

W realiach niniejszej sprawy powyższe oznacza, że organem właściwym do rozpoznania środka odwoławczego od decyzji Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W. z dnia [...] 2011 r., był nie Dyrektor Gimnazjum nr [...] w W. lecz Burmistrz W..

Tym samym należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja z dnia [...] 2011 r. została wydana przez Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W. z naruszeniem przepisów o właściwości.

Naruszenie prawa polegające na wydaniu decyzji administracyjnej z naruszeniem przepisów o właściwości jest z kolei, zgodnie z treścią art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, jedną z przesłanek stwierdzenia nieważności takiej decyzji. Tym samym zaskarżona decyzja Dyrektora Gimnazjum nr [...] w W. z dnia [...] 2011 r. nr [...] nie mogła się ostać w obiegu prawnym i Sąd orzekł o jej nieważności na podstawie art.145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Odnosząc się do kwestii wydania przez Burmistrza W. postanowienia z dnia [...] 2011 r. o przekazaniu odwołania J. K. według właściwości Dyrektorowi Gimnazjum nr [...] w W. wskazać w pierwszym rzędzie należy, iż postanowienie to zawierało wadliwe pouczenie o możliwości zaskarżenia go zażaleniem w sytuacji, gdy przepisy obowiązujące na dzień jego wydania takowego środka zaskarżenia nie przewidywały, a jednocześnie brak w nim było pouczenia o służącym stronie uprawnieniu do zainicjowania sporu kompetencyjnego.

Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z art. 65 § 1 K.p.a. w brzmieniu obowiązującym od 11 kwietnia 2011 r. jeżeli organ administracji publicznej, do którego podanie wniesiono jest niewłaściwy w sprawie, niezwłocznie przekazuje je do organu właściwego, zawiadamiając jednocześnie o tym wnoszącego podanie. Zawiadomienie o przekazaniu powinno zawierać uzasadnienie, a jednocześnie art. 22 § 3 K.p.a. stanowi, iż z wnioskiem o rozpatrzenie sporu kompetencyjnego przez sąd administracyjny może wystąpić między innymi strona lub organ administracji publicznej pozostający w sporze.

Niewystąpienie przez uprawnione podmioty z wnioskiem o rozpatrzenie sporu kompetencyjnego nie może przy tym konwalidować orzekania w sprawie przez organ niewłaściwy, albowiem prowadziłoby to do nieakceptowalnych z punktu widzenia praworządności skutków prawnych, do jakich należy zaakceptowanie orzekania w sprawie przez organ niewłaściwy.

Podkreślić przy tym należy, iż nawet pod rządami poprzednio obowiązującej wersji art. 65 § 1 K.p.a. przewidującej możliwość zaskarżania postanowień o przekazaniu podania według właściwości, w orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, związanie prawomocnym postanowieniem o przekazaniu sprawy według właściwości (art. 65 § 1 k.p.a.) oznacza obowiązek organu, któremu sprawa została przekazana do:

1) merytorycznego rozpatrzenia wniosku strony, jeżeli uznaje się za właściwy w sprawie,

2) wystąpienia z wnioskiem o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego, jeżeli stoi na stanowisku, że organem właściwym w sprawie jest organ przekazujący,

3) przekazania sprawy według właściwości, jeśli prezentuje pogląd, że organem właściwym w sprawie jest inny organ administracyjny niż organ przekazujący (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. I OW 39/08, Lex nr 494258).

Inaczej rzecz ujmując, nawet gdy postanowienie o przekazaniu podania uzyskiwało przymiot prawomocności, to okoliczność, iż organ któremu sprawa została przekazana uznał swoją właściwość do orzekania, nie oznaczała jeszcze, że jest właściwy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. II SA/Bk 750/08, Lex nr 521875).

Stąd postanowienie Burmistrza W. z dnia [...] 2011 r. jako wydane z rażącym naruszeniem przepisów przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy pominąć.

Dyrektor Publicznego Gimnazjum nr [...] w W. przy ponownym rozpoznawaniu sprawy powinien zwrócić odwołanie J. K. organowi właściwemu do jego rozpoznania, to jest Burmistrzowi W..

Podkreślić należy, iż w sytuacji gdy doszło do stwierdzenia przez wojewódzki sąd administracyjny nieważności decyzji z powodu naruszenia przepisów o właściwości oraz wskazania organu właściwego do załatwienia sprawy organ, którego akt był przedmiotem kontroli sądu nie może wystąpić z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego między tym organem, a organem wskazanym przez sąd w wydanym wyroku, jako organ właściwy do załatwienia sprawy, albowiem kwestia właściwości rzeczowej organów do załatwienia wniosku została już rozstrzygnięta w niniejszym wyroku. Wobec treści art. 153 P.p.s.a., stanowiącego, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia, orzekanie w tym przedmiocie po raz kolejny byłoby zbędne (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2008 r., sygn. I OW 6/08, Lex nr 479132).

Jednocześnie należy zaznaczyć, że wskazane uchybienie w procedowaniu jakiego dopuścił się Dyrektor Publicznego Gimnazjum nr [...] w W. uniemożliwiły Sądowi dokonanie merytorycznej kontroli decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Ocena taka byłaby bowiem wobec wadliwości przeprowadzonego postępowania "drugoinstancyjnego" przedwczesna, a nadto równoznaczna z zastąpieniem przez sąd jurysdykcji zastrzeżonej organom administracyjnym, których działanie sąd administracyjny jedynie kontroluje pod względem zgodności z prawem, a których w rozstrzyganiu spraw nie zastępuje (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2009 r., sygn. I OSK 558/09, z dnia 13 lutego 2007r. sygn. akt II OSK 12/06 i z dnia 20 grudnia 2006r. sygn. akt I FSK 259/06 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.