drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Uchylono decyzje I i II instancji, II SA/Sz 234/17 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2017-04-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Sz 234/17 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2017-04-20 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-02-27
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Barbara Gebel /przewodniczący sprawozdawca/
Katarzyna Grzegorczyk-Meder
Stefan Kłosowski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Uchylono decyzje I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a i c,
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 1764 art. 5 ust. 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jedn.
Dz.U. 2016 poz 23 art. 7, art. 77 par. 1, art. 80, art. 107 par. 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. z dnia [...], II. zasądza od Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. na rzecz skarżącego S. K. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

S.K. pismem z dnia [...] zwrócił się do Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. o udzielenie informacji publicznej w następującym zakresie:

1) Czy lekarz M.H. jest zatrudniony w Regionalnym Szpitalu w K.?

2) Jeśli tak, to jaka jest forma zatrudnienia – kontrakt, umowa o pracę, umowa – zlecenie, umowa o dzieło, czy jeszcze inna forma zatrudnienia?

3) Na jakim stanowisku zatrudniony jest ten lekarz, jaki jest zakres jego czynności, zadań i obowiązków na zajmowanym stanowisku, od kiedy trwa jego zatrudnienie i ile wynosi jego wynagrodzenie w wymiarze brutto i netto?

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. po rozpoznaniu skargi S.K. na bezczynność Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wyrokiem z dnia 22 września 2016 r. sygn. akt II SAB/Sz 84/16 zobowiązał Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. działając na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764) po rozpatrzeniu wniosku S.K. z dnia [...] odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie wskazanym w pkt 2-3 wniosku.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył definicję informacji publicznej określoną w art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz definicję ukształtowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Organ wskazał, iż Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że za informację publiczną należy uznać informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone. Wykładnia tego pojęcia opiera się przede wszystkim na treści art. 61 Konstytucji RP, wskazującego jako kryterium udostępniania informacji, czy dotyczy ona działalności organów władzy publicznej lub osób pełniących funkcje publiczne. Spośród informacji dotyczących podmiotów innych niż władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne, a zatem organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz innych osób i jednostek organizacyjnych, charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji RP publicznej sfery ich działalności, a więc wykonywania zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Dyrektor wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2016 r. sygn. II SA/Wa 792/16 organ podkreślił, że przez życie prywatne należy rozumieć takie wydarzenia, które nie są bezpośrednio związane z wykonywaniem przez daną osobę zadań i kompetencji organów władzy publicznej, czy też innej działalności o publicznym znaczeniu. Następnie wskazał, że w sprawie bezsporne jest, iż M.H. jest posłem na Sejm RP. Jednak w szpitalu jest zatrudniony jako lekarz i nie ma to związku z funkcją publiczną jaką pełni jako poseł.

Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. wskazał, że na posiedzeniu Rady Społecznej Szpitala w dniu [...], na posiedzeniu której obecny był również wnioskodawca, jako członek tejże Rady, udzielił odpowiedzi na pytanie pierwsze zawarte w przedmiotowym wniosku i poinformował zebranych, że lekarz M.H. jest zatrudniony w Regionalnym Szpitalu w K..

Odnośnie pytania drugiego i trzeciego zawartego we wniosku, Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. odmówił udzielenia informacji z uwagi na fakt, że informacje te odnoszą się do sfery prywatności M.H. W okresie zatrudnienia w szpitalu lekarz M.H. nie zajmował stanowiska i nie pełnił w nim funkcji związanych z dysponowaniem majątkiem publicznym. Dlatego też, informacje odnośnie formy zatrudnienia, zakresu jego obowiązków i wysokości wynagrodzenia odnoszą się do chronionej sfery prywatności pracownika, o której mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ocenie organu wydającego decyzję, uznanie każdej informacji personalnej za związaną z wykonywaniem funkcji publicznej i każdego pracownika za osobę wykonującą funkcje publiczne tylko dlatego, że jego wynagrodzenie jest finansowane z budżetu państwa, stanowi rozszerzającą wykładnię postanowień ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ wskazał na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. sygn. akt K 17/05, z którego wynika, że informacja o działalności osób pełniących funkcje publiczne jest informacją publiczną tylko w tym zakresie, w jakim wiąże się z pełnionymi przez te osoby funkcjami publicznymi, tj. działalnością publiczną. Związek ten musi być wyraźny i rzeczywisty. Zdaniem Trybunału nie jest też możliwe precyzyjne i jednoznaczne określenie, czy i w jakich okolicznościach osoba funkcjonująca w ramach instytucji publicznej będzie mogła być uznana za sprawującą funkcję publiczną. Nie każda osoba publiczna będzie tą, która pełni funkcje publiczne. Sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych.

Nie zgadzając się z powyższą decyzją, S.K. złożył do organu wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc o jej uchylenie i udzielenie odpowiedzi na wniosek w pełnym zakresie. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez nieudostępnienie informacji publicznej oraz art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. decyzją z dnia [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, po rozpatrzeniu wniosku S.K. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył argumentację przedstawioną w decyzji z dnia [...] podtrzymując stanowisko, iż wnioskowane informacje należą do sfery chronionej prywatności M.H.

Na powyższą decyzję S.K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S., wnosząc o jej uchylenie i nakazanie organowi udostępnienia informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez nieudostępnienie informacji publicznej wskazanej we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w zakresie w jakim ten przepis stanowi podstawę ograniczenia prawa do informacji publicznej, poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na uznaniu dopuszczalności ograniczenia dostępności informacji o wynagrodzeniach posła na Sejm RP zatrudnionego w Regionalnym Szpitalu w K.;

- art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez błędne zastosowanie podstawy odmowy udostępnienia informacji publicznej, pomimo że w zaistniałej sytuacji brak jest przesłanek dopuszczających ograniczenie dostępu do informacji publicznej w zakresie zatrudnienia M.H. w Regionalnym Szpitalu w K..

Skarżący wskazał, że Regionalny Szpital w K. jako Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej wykonuje zadania publiczne w zakresie ochrony zdrowia. Według art. 55 ust. 1 pkt 1 ustawy o działalności leczniczej podmiot ten może uzyskiwać środki finansowe z odpłatnej działalności leczniczej. Umowy o udzielanie tych świadczeń zawiera z kolei ze świadczeniodawcami również Narodowy Fundusz Zdrowia, dysponujący środkami publicznymi określonymi w art. 116 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Za osoby, które realizują w pewnym zakresie nałożone na szpital zadania publiczne uznaje się lekarzy zajmujących stanowiska ordynatora oddziału (obecna terminologia to lekarz kierujący oddziałem) zarówno w związku z administrowaniem, jak i udzielaniem świadczeń zdrowotnych, jak również lekarza zatrudnionego w publicznej lub niepublicznej placówce opieki zdrowotnej w zakresie wykonywania przez niego czynności zawodowych wymienionych w art. 2 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, jeśli świadczenia zdrowotne wykonywane przez niego są finansowane z pieniędzy publicznych.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. podtrzymał stanowisko zajęte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm. zwanej dalej "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W myśl art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz.1164), zwanej dalej "ustawą". Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje między innymi, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Pojęcie informacji publicznej zostało określone w przepisach art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy, zgodnie z którymi informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Realizacja tego prawa spoczywa na podmiotach wymienionych w art. 4 ustawy tj. na organach władzy publicznej oraz innych podmiotach wykonujących zadania publiczne.

Nie ulega wątpliwości, że Dyrektor Regionalnego Szpitala w K. mieści się w pojęciu organu władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, a tym samym jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Jak już wskazano, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2, w tym o: statusie prawnym lub formie prawnej, organizacji, przedmiocie działalności i kompetencjach, organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach, strukturze własnościowej podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5, majątku, którym dysponują.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia zasadności odmowy udostępnienia informacji publicznej w zakresie danych dotyczących formy zatrudnienia, zajmowanego stanowiska, zakresu czynności, zadań i obowiązków na zajmowanym stanowisku oraz wynagrodzenia lekarza M.H., będącego równocześnie posłem na Sejm RP. Organ orzekający wydając decyzję odmowną uznał bowiem, że żądane informacje dotyczą chronionej sfery prywatności M.H., do których zastosowanie ma art. 5 ust. 2 ustawy. Zgodnie z treścią ww. przepisu prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W ustawie o dostępie do informacji publicznej nie zostało zdefiniowane pojęcie osoby pełniącej funkcję publiczną, czy też mającej związek z pełnieniem takiej funkcji. W orzecznictwie sądów administracyjnych jako cechę wyróżniającą osobę pełniącą funkcję publiczną przyjmuje się posiadanie przez nią określonego zakresu uprawnień pozwalających na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej. Podkreśla się, że osobą pełniącą funkcję publiczną i mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, jeżeli funkcja ta obejmuje uprawnienia m.in. do dysponowania majątkiem publicznym, zarządzania sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym, lub majątkiem Skarbu Państwa. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne (por. wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 1530/14, wyrok WSA w Olsztynie z dnia 22 września 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 829/16, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Gd 5/14 oraz wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Bd 395/14).

Zgodnie z art. 115 § 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2016 r. poz. 1137) osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. Należy zauważyć, iż w myśl art. 115 § 13 pkt 2 tego kodeksu wykonywanie mandatu posła jest jednoznaczne z pełnieniem funkcji funkcjonariusza publicznego. Mimo, że przepis art. 115 § 13 Kodeksu karnego nie wymienia zawodu lekarza, to jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2000 r. sygn. akt WKN 27/000, lekarz zatrudniony w publicznej służbie zdrowia może być uznany za funkcjonariusza publicznego w rozumieniu art. 115 § 13 k.k. jedynie wówczas, gdy swój zawód łączy z funkcjami o charakterze administracyjnym. Czynności zawodowe nie stają się więc funkcjami o charakterze administracyjnym tylko dlatego, że wykonywane są w ramach państwowych struktur organizacyjnych służby zdrowia. Lekarz mógłby być uznany za funkcjonariusza publicznego jedynie wówczas, gdyby wykonywał czynności zawodowe w administracyjnej strukturze służby zdrowia, a więc swój zawód lekarza łączył z funkcjami o charakterze publicznym (administracyjnym). Do kręgu takich osób mógłby zatem zostać zaliczony np. dyrektor szpitala, lekarz zatrudniony w urzędzie wojewody lub w kasie chorych. Wymienieni przykładowo byliby więc funkcjonariuszami publicznymi z tego powodu, że będąc lekarzami, równolegle pełniliby określone funkcje administracyjne.

Wykonywanie zawodu lekarza, w myśl art. 2 ust.1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U z 2015 r., poz. 464), polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich. Ponadto za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia, nauczanie zawodu lekarza, kierowanie podmiotem leczniczym, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217, z późn. zm.) lub zatrudnienie w podmiotach zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) lub urzędach te podmioty obsługujących, w ramach którego wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej (ust. 3).

Rozpatrując wniosek S.K. o udzielenie informacji publicznej organ winien zbadać, czy i jakie funkcje w ramach zatrudnienia w Regionalnym Szpitalu w K. pełni M.H.. Dodać należy, że w ocenie sądu, równoległe sprawowanie mandatu posła na Sejm RP (sprawowanie funkcji publicznej) pozostaje bez wpływu na powyższe ustalenia, gdyż nie ma związku z pełnieniem funkcji lekarza.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W myśl tych przepisów informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Uwzględniając wszystkie aspekty wynikające z treści tych przepisów, przyjąć należy, że informacją publiczną jest każda informacja dotycząca sfery faktów i danych publicznych, a więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów realizujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych jest więc informacją publiczną.

Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 5 ust. 1).

Ograniczenie prawa do informacji publicznej przewidziane jest także w zdaniu pierwszym art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy). Jednakże prywatność osoby fizycznej nie jest chroniona, gdy chodzi o informacje o osobach pełniących funkcje publiczne, mające związek z pełnieniem tych funkcji (zdanie drugie art. 5 ust. 2).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 24 czerwca 2003 r. sygn. akt III RN 95/02 (Wokanda 2004 nr 2, s. 19), zgodnie z którym cechą prawa do prywatności jest to, że ochroną tą objęta jest dziedzina życia osobistego (prywatnego), rodzinnego i towarzyskiego człowieka. Ochrona ta nie obejmuje jednak działalności publicznej osoby, ani też sfery działań i zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną.

Prawo do prywatności, statuowane w art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zagwarantowane jest m.in. w aspekcie ochrony danych osobowych, przewidzianej w art. 51 Konstytucji RP. Przepis art. 47 Konstytucji RP stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Przez życie prywatne należy przy tym rozumieć takie wydarzenia, które nie są bezpośrednio związane z wykonywaniem przez daną osobę zadań i kompetencji organów władzy publicznej, czy też innej działalności o publicznym znaczeniu (zob. P. Winczorek "Komentarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej", Warszawa 2008, str. 114; wyrok SN - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 3 października 2002 r. sygn. akt III RN 89/2002, OSNP 2003/18 poz. 426).

Prywatność jest pojęciem szerokim, niepoddającym się wyczerpującej definicji. Z tego względu, zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie, podaje się jedynie przykładowo, jak należy je rozumieć. Niewątpliwie jednak prawo do prywatności ma charakter wolnościowy, gdyż zapewnia jednostce swobodę dysponowania informacjami na własny temat. Ochronie podlega przy tym nie tylko prawo do poszanowania życia rodzinnego, osobistego, czci i dobrego imienia, ale i nienaruszalność mieszkania, informacje o stanie zdrowia, sytuacji finansowej, czy np. tajemnica korespondencji.

W tym też kontekście wątpliwości może budzić uznanie przez organ informacji o formie zatrudnienia, zajmowanym stanowisku, zakresie czynności pracownika za należące do sfery prywatności lekarza. Dodać należy, że organ korzystając z ograniczenia dostępu do informacji publicznej winien pochylić się osobno nad każdą żądaną informacją objętą wnioskiem skarżącego i uzasadnić dlaczego uważa, że udostępnienie jej narusza prawo do prywatności M.H.

Mając na uwadze powyższe sąd uznał, że nieprzedstawienie przez Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. w uzasadnieniu zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji ustaleń, analizy i rozważań odnośnie do funkcji pełnionych przez M.H. w tym szpitalu oraz odnośnie do kwestii prywatności oznaczało wadliwe zastosowanie art. 5 ust. 2 ustawy o informacji publicznej oraz stanowiło naruszenie art. 16 ust. 2 tej ustawy i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Ponownie rozpoznając sprawę organ winien zastosować się do powyższych wskazań sądu, a następnie uzasadnić swoje stanowisko.

Na marginesie należy dodać, iż w sytuacji wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego na decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej organ winien do odpowiedzi na skargę załączyć (w zaklejonej kopercie tylko do wiadomości sądu), dokumenty zawierające informacje objęte odmową udostępnienia, zgodnie z art. 54 § 2 P.p.s.a., w celu dokonania pełnej kontroli zasadności zaskarżonej decyzji, stosownie do art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustrojów sądów administracyjnych.

W tym stanie rzeczy, zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Dyrektora Regionalnego Szpitala w K. zostały podjęte z naruszeniem art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, a naruszenia te miały wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w S., na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt