Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA del. P. Janicki, Sędziowie NSA del. T. Porczyńska (spr.), A. Wrzesińska-Nowacka, Protokolant I. Spychalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi M. K. na postanowienie Izby Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpoznania z powodu uchybienia terminu do jego wniesienia oddala skargę

Postanowieniem z dnia [...] nr [...] Izba Skarbowa w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. stwierdziła, że odwołanie M. K. z dnia 5.VIII.2002 r. od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. zostało wniesione z uchybieniem terminu określonego w art.223 § 2 pkt.1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W uzasadnieniu postanowienia Izba stwierdziła, że decyzja organu podatkowego I instancji doręczona została skarżącej w trybie art.150 § 1 pkt.1 ustawy z dnia 29.VIII.1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137, poz.926 ze zm./ w dniu 6.VI.2002 r., a zatem termin do wniesienia odwołania upłynął w dniu 20.VI.2002 r. Strona wniosła odwołanie w dniu 5.VIII.2002, a zatem z naruszeniem dwutygodniowego terminu do jego wniesienia określonego w art.223 § 2 pkt.1 Ordynacji podatkowej. W tej sytuacji Izba Skarbowa stwierdziła uchybienie terminowi do wniesienia odwołania na podstawie art.228 §1 pkt.2 powołanej ustawy. Izba stwierdziła także, że postanowieniem z dnia [...] nr [...] po rozpatrzeniu wniosku M. K. z dnia 5.VIII.2002 r. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Ł. Ośrodek Zamiejscowy w P. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r., odmówiła przywrócenia terminu do wniesienia tego odwołania.

W skardze na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów art.121 § 1,122, 123, 124, 180, 187, 188, 191 i 210 §4 Ordynacji podatkowej przez uchylenie się od podjęcia działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, nie zebrania całego materiału dowodowego, odmowę przeprowadzenia wnioskowanych przez stronę dowodów, oparcie rozstrzygnięcia o niepełny i nie w pełni rozpatrzony materiał dowodowy. Skarżąca podkreśliła, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania wynikało wyłącznie z tej przyczyny, że nie wiedziała o decyzji. Dowiedziała się o niej od poborcy skarbowego w dniu 30.VII.2002 r., a w dniu 2.VIII.2002 r. zapoznała się z jej treścią i wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Podniosła także, że nie wiedziała o fakcie pozostawienia decyzji w Urzędzie Pocztowym ponieważ nie miała żadnej informacji na ten temat.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.

Rozpoznając sprawę stosownie do art.97 § 1 ustawy z dnia 30.VIII.2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153, poz.1271 ze zm./ stanowiącym, że sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1.I.2004 r. i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył co następuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Wyrokiem z dnia 22.I.2004 r. wydanym w sprawie sygn. akt I SA/Łd 2040/02 Sąd oddalił skargę na postanowienie z dnia [...] nr [...], odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Analizując uzasadnienie zaskarżonego postanowienia oraz dokumenty zawarte w aktach administracyjnych Sąd stwierdził, że nie ma podstaw do przyjęcia za zasadne - w świetle cyt. przepisu - uznania przez Izbę Skarbową, iż decyzję organu I instancji z dnia [...] uważa się za skutecznie doręczoną przez pocztę w dniu 6.VI.2002 r. Okres 7- dniowy, przez który poczta zobowiązana jest przechowywać pismo w swojej placówce liczyć należy od dnia zawiadomienia odbiorcy o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej, a nie od daty wydania decyzji. Zgodnie z art.161 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, obowiązującym w analizowanym okresie, jeżeli początkiem terminu oznaczonego w dniach jest pewne zdarzenie, nie uwzględnia się przy obliczaniu terminu dnia, w którym to zdarzenie nastąpiło. Skoro zatem zawiadomienie o pozostawieniu przesyłki w placówce pocztowej /awizo/ nosi datę 31.V.2002 r., to termin siedmiodniowy liczony zgodnie ze wskazanymi zasadami od dnia 1.VI.2002 r. kończył się z upływem dnia 7.VI.2002 r. W dniu 7.VI.2002 r., w którym zadysponowano zwrot pisma do nadawcy, strona miała jeszcze prawo dokonać odbioru przesyłki. Z akt wynika, że strona nie podjęła działań w celu odbioru przesyłki. Doręczenie można było uznać za dokonane z upływem ostatniego dnia siedmiodniowego terminu, a więc w tej sprawie w dniu 8.VI.2002 r. i od tego dnia należy liczyć dwutygodniowy termin do wniesienia odwołania, a nie od dnia 6.VI.2002 r. Błąd w wyliczeniu terminu, w którym doręczenie uważa się za dokonane w trybie art.150 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi naruszenie przepisu postępowania podatkowego, które jednak nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik tej sprawy. Nie było zatem podstaw, w myśl art.145 § 1 pkt.1c) powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, do uchylenia z tego powodu zaskarżonego postanowienia.

Nadto w sytuacji kiedy organ podatkowy podjął także próbę doręczenia pisma przez swojego pracownika i udokumentował doręczenie dokonane w ten sposób, co wynika z akt administracyjnych, to dokonane czynności nie mogą pozostać bez wpływu na ocenę przez Sąd skuteczności doręczenia pisma także w świetle cyt. art.150 § 1 pkt.2 ustawy Ordynacja podatkowa. Analizując zebrane w aktach dokumenty, a w szczególności: notatkę służbową z dnia 19.VI.2002 r. sporządzoną przez pracownika organu podatkowego doręczającego decyzję, treść informacji o pozostawieniu pisma do odbioru w Urzędzie Miasta i adnotacje Urzędu Miasta na potwierdzeniu odbioru o przyjęciu pisma w dniu 19.VI.2002 r. oraz o jego nie podjęciu do dnia 3.VII.202 r. należy stwierdzić, że uznanie przez Izbę Skarbową za doręczoną decyzji organu podatkowego I instancji, nie narusza prawa w świetle zgromadzonych dowodów i przepisu § 2 art.150 Ordynacji podatkowej. Ze wskazanych wyżej dokumentów wynika, że pracownik organu podatkowego I instancji usiłował doręczyć pismo skarżącej i wobec niemożliwości doręczenia jej tego pisma, a także niemożliwości doręczenia pisma jej mężowi, który odmówił jego przyjęcia, nakleił na bramie posesji przy ul. A w T. informację o pozostawieniu przesyłki do odebrania w Urzędzie Miasta w T. Przesyłka pozostawała w Urzędzie Miasta od 19.VI.2002 r. do 3.VII.2002 r. Można ją zatem uznać za doręczoną ponownie w dniu 27.VI.2002 r.

Wniesienie odwołania w dniu 5.VIII.2002 r. nastąpiło z uchybieniem czternastodniowego terminu określonego w art.223 § 2 pkt.1 ustawy Ordynacja podatkowa, liczonego zarówno od dnia 8.VI.2002 r. jak i od dnia 27.VI.2002 r.

Zaskarżone postanowienie stwierdzające uchybienie terminowi do wniesienia odwołania jest zatem zgodne z art.228 § 1 pkt.2 powołanej ustawy.

W tej sytuacji Sąd oddalił skargę na mocy art.151 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.