Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Asesor Maciej Kurasz na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu A. SA w likwidacji w P. na postanowienie referendarza sądowego z dnia 14 grudnia 2007 r. odmawiające przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2006 r. Nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2001 r. postanawia – odmówić przyznania prawa pomocy.

W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 zł Skarżąca spółka akcyjna "A." w likwidacji w P. zwróciła się o zwolnienie od obowiązku jej uiszczenia, powołując się przy tym na wydane w analogicznych sprawach postanowienia zwalniające ją od wpisu od skargi.

W dniu 23 listopada 2007 r. wpłynął do Sądu formularz PPPr, w którym Skarżąca spółka zaznaczyła że domaga się zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata, argumentując, iż jej działalność gospodarcza zawieszona została w styczniu 2004 r. Podniosła, że nie posiada żadnych środków finansowych. Wyjaśniła, że likwidator z racji pełnionej funkcji nie pobiera od trzech lat wynagrodzenia. Kapitał zakładowy Skarżącej wynosi 520.000 zł. Skarżąca nie posiada rachunków bankowych.

W złożonym w dniu 4 grudnia 2007 r. wniosku Skarżąca, przesłała pismo, w którym wskazała, że z tytułu czynszu powinna otrzymywać 2.854,80 zł miesięcznie, podczas gdy w rzeczywistości otrzymała ok. 50% tej kwoty. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest niesystematyczne wnoszenie opłat przez najemców. Skarżąca w ciągu ostatnich miesięcy nie wyegzekwowała posiadanych przez siebie wierzytelności. Uregulowała natomiast zobowiązania względem ZUS (1.114,98 zł) i Urzędu Skarbowego w P. (963,60 zł). Zobowiązań wobec [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w P. nie udało się zmniejszyć. Skarżąca podniosła że opłaty z tytułu czynszu które regulowane są niesystematycznie przestały pokrywać wysokość czynszu który powinien być wpłacany do spółdzielni. Zaznaczyła że likwidator wielokrotnie podejmował próby reaktywowania działalności które jednak - z uwagi na brak inwestorów - nie powiodły się. Poinformowała że Prokuratura Okręgowa w W. wszczęła kolejne śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień przez p. urzędników skarbowych.

Do pisma Skarżąca dołączyła deklaracje VAT-7 za okres od kwietnia do października 2007 r., wezwanie do zapłaty, informację o wysokości opłat za lokal przy ul. [...] w P.. Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 14 grudnia 2007 r. odmówił przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.

Na powyższe postanowienie Skarżąca dochowując terminu ustawowego, wniosła sprzeciw, w którym wskazała, iż nie zgadza się z uzasadnieniem odmowy przyznania jej prawa pomocy. Strona wyjaśniła, iż w 2007 r. powinna otrzymywać z wynajmu lokali przy ulicy [...] i ul:[...]– 2.854,80 zł miesięcznie. Skarżąca dodała, że w miesiącach wrzesień, październik , listopad 2007 r. powinna otrzymywać z tytułu wynajmu kwotę 8564,40 zł, a faktycznie otrzymała 4172,40 zł, gdyż wpłatę dokonała wynajmująca lokal przy ul. [...] pani A. S., natomiast nie dokonali wpłaty wynajmujący lokal przy ul.[...]– A. M. i R. Stowarzyszenie [...] w P. na łączną kwotę 4.392 zł.

Ponadto Skarżąca dodała, że lokal przy ul. [...] był wynajęty do dnia 15 grudnia 2007 r. i przedłużono umowę wynajmu do 31 grudnia 2007 r. Skarżący wskazał, że lokal ten od 1 stycznia 2008 r. nie jest wynajęty mimo zgłoszenia do Biura Nieruchomości w P. informacji o możliwości jego wynajmu.

Skarżąca wskazała ponadto, że jej sytuacja ulega systematycznemu pogorszeniu, ponieważ brak jest chętnych do wynajęcia lokalu przy ul: [...] natomiast wynajmujący lokal przy ul: [...] nie regulują swoich zobowiązań. Jako załącznik Skarżąca przesłała oświadczenie R. Stowarzyszenia [...] w P. z dnia 3 stycznia 2008 r. o braku uiszczenia czynszu za dzierżawioną powierzchnię handlową.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej "p.p.s.a", w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.

Zważywszy powyższe w przypadku wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego, postanowienie przez niego wydane traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega ponownemu rozpoznaniu przez Sąd.

Z regulacji prawnych dotyczących kosztów sądowych wynika, że zasadą jest, iż każdy kto wnosi do Sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki, obowiązany jest do uiszczenia stosownych kosztów sądowych

W myśl art. 246 § 2 pkt 1 ustawy osobie prawnej, a także innej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym, gdy wykaże, że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania. Przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym zgodnie art. 246 § 2 pkt 2 ustawy następuje, gdy wnioskodawca nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.

Analiza powołanych powyżej przepisów ustawy wskazuje, że wnioskodawczyni powinna wykazać, przedstawiając odpowiednie argumenty i dowody, iż nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania lub nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania. Stwierdzenie wystąpienia przesłanek uzasadniających przyznanie prawa pomocy wymaga między innymi zestawienia wysokości środków, jakimi strona dysponuje z wysokością kosztów, do których poniesienia zobowiązana jest na danym etapie postępowania. Ciężar wykazania tych przesłanek spoczywa na stronie skarżącej. Ubiegająca się o prawo pomocy Skarżąca wskazała określone dane w formularzu PPr oraz w pismach z dnia 4 grudnia 2007 r. i 4 stycznia 2008 r., popartych załączonymi do nich dowodami.

W piśmie z dnia 4 grudnia 2007 r., Skarżąca powołała się na fakt niesystematycznego wnoszenia opłat przez najemców, podnosząc że z tytułu czynszu powinna otrzymywać 2.854,80 zł miesięcznie, podczas gdy w rzeczywistości otrzymała ok. 50% tej kwoty. Należy zauważyć iż na okoliczność tę Skarżąca nie przedstawiła żadnego dokumentu. Nadesłała jedynie wezwanie do zapłaty zaległości skierowane do A. M., który według wcześniejszych jej oświadczeń (pismo z dnia 2 maja 2007 r.) wynajmuje 1/3 powierzchni lokalu przy ul. [...] i wnosi z tego tytułu opłatę w wysokości 500 zł. Nadesłanie tego wezwania oznacza zatem tylko tyle, że Skarżąca uprawdopodobniła fakt niesystematycznego wnoszenia jedynie części (a już na pewno nie 50%) opłat należnych od najemców. Fakt ten nie dowodzi natomiast tego, że opłaty z tytułu czynszu przestały pokrywać wysokość czynszu który powinien być wpłacany do spółdzielni. Niewykluczone bowiem że kwota uzyskiwana z najmu pozostałej (2/3) powierzchni lokalu przy ul. [...] pokrywa w całości należny za ten lokal czynsz, który – przypomnijmy - wynosi 856,83 zł.

Poza tym nie jest jasne, jak w świetle oświadczenia o niesystematycznym wnoszeniu opłat i wynikających z tego konsekwencji, Skarżąca wytłumaczy fakt uregulowania w ciągu ostatnich miesięcy – co prawda nieznacznej bo wynoszącej nieco ponad 2.000 zł – kwoty z tytułu zobowiązań względem ZUS (1.114,98 zł) i Urzędu Skarbowego w P. (963,60 zł) oraz fakt iż zobowiązanie wobec [...] Spółdzielni Mieszkaniowej w P. nie zwiększyło się (z pisma z dnia 4 grudnia[...] Mazowieckiej Spółdzielni Mieszkaniowej w P. nie udało się zmniejszyć, to jednak nie uległy one także zwiększeniu). Znamienne jest również to że jeśli dotychczas dochody z najmu umożliwiały dokonywanie opłat do spółdzielni to niezrozumiały jest sam fakt powstania zobowiązań względem niej.

W piśmie z dnia 4 stycznia 2008 r. zatytułowanym "sprzeciw" Skarżąca wskazała, że jej sytuacja ulega systematycznemu pogorszeniu, ponieważ brak jest chętnych do wynajęcia lokalu przy ul:[...], natomiast wynajmujący lokal przy ul: [...] nie regulują swoich zobowiązań. W oparciu o dane zawarte w ww. pismach Sąd nie uzyskał jednak przekonania, że Skarżąca nie jest w stanie ponieść opłaty kancelaryjnej w wysokości 100 zł

W powyższym stanie rzeczy Sąd stwierdził, iż Skarżąca nie wykazała, że sytuacja, w której się znalazła wypełniała przesłanki z art. 246 § 2 p.p.s.a.

Mając zatem na uwadze całokształt przedstawionych wyżej rozważań Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 245 § 1 i § 3 oraz art. 246 § 2 w związku z art. 254 § 1 i art. 260 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.