Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, ani naukowego w rozumieniu polskiej regulacji w zakresie prawa autorskiego, to na podstawie art. 12 w zw. z art. 3 ust. 2 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu , to nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych. Tym samym płatność dokonana przez stronę na rzecz jej kontrahentów tytułem korzystania z oprogramowania komputerowego nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła na zasadach przewidzianych dla należności licencyjnych. Przeciwna interpretacja byłaby nieuzasadnionym stosowaniem wykładni rozszerzającej, niedopuszczalnej w prawie podatkowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Chustecka (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Marta Waksmundzka-Karasińska, Asesor WSA Maciej Kurasz, Protokolant Ewa Rutkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2008 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz P. S.A. z siedzibą w W. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z [...] października 2007 r., wydaną na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 oraz art. 14e § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej "Op"), Minister Finansów odmówił uchylenia własnego postanowienia z [...] października 2007 r., w którym uznano stanowisko wyrażone przez spółkę akcyjną P. S.A. z siedzibą w W. (dalej "strony Skarżącej") we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego za nieprawidłowe.

Jak wynika z akt sprawy, pismem z 27 marca 2007 r. strona Skarżąca wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, wskazując że dokonuje zakupów praw do korzystania z oprogramowań komputerowych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Niektóre z tych programów nabywane są od podmiotów mających siedzibę w Irlandii. Z tego tytułu strona Skarżąca wypłaca należności firmom będącym nierezydentami, w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.; dalej "updop"). W tak opisanym stanie faktycznym strona Skarżąca zwróciła się z zapytaniem, czy w przypadku gdy dokonuje wypłat zagranicznym kontrahentom środków pieniężnych z tytułu należności za prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego obowiązany jest do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w myśl art. 12 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu (Dz. U. z 2000 r. Nr 53, poz. 650; dalej "Umowa").

Odpowiadając na wezwanie Ministra Finansów do uzupełnienia opisu stanu faktycznego strona Skarżąca wniosła o "potwierdzenie, iż w przypadku zapłaty wynagrodzenia związanego z zakupem oprogramowania komputerowego nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, niezależnie od możliwości dalszego jego odsprzedania lub modyfikacji z uwagi na fakt, iż zapłata za oprogramowanie nie może być utożsamiana z ponoszeniem opłat licencyjnych."

Zdaniem strony Skarżącej, zapłata wynagrodzenia zagranicznemu kontrahentowi z tytułu użytkowania oprogramowania komputerowego nie stanowi należności licencyjnych i nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W związku z powyższym nie jest ona zobowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 updop do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust.1 updop.

Minister Finansów postanowieniem z [...] października 2007 r. uznał powyższe stanowisko za nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku poboru w Polsce podatku od dochodów wypłacanych nierezydentowi z tytułu opłat za użytkowanie oprogramowania komputerowego, a także w zakresie uznania, iż wypłata wynagrodzenia za korzystanie z oprogramowania nie stanowi należności licencyjnych, niezależnie od możliwości dalszego jego odsprzedania lub modyfikacji.

Uzasadniając stanowisko zajęte w sprawie, Minister Finansów stwierdził, że o zakwalifikowaniu wynagrodzenia za oprogramowanie do należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 Umowy decyduje sposób wykorzystania tego programu. Zatem, brak wyraźnego wskazania oprogramowania komputerowego w art. 12 ust. 3a Umowy nie przesądza o wyłączeniu tego dochodu spod postanowień artykułu.

W zażaleniu na powyższe postanowienie strona Skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 12 ust. 3a Umowy. W jej ocenie, brak wyraźnego wskazania oprogramowania komputerowego w definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3a Umowy wskazuje na brak podstaw do uznawania należności za użytkowanie oprogramowania komputerowego jako należności licencyjnych. Ponadto strona Skarżąca podniosła, że na gruncie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90 poz. 631 ze zm.; dalej "prawo autorskie"), program komputerowy stanowi samodzielny przedmiot ochrony autorskiej i nie może być utożsamiany z dziełem literackim.

Powołaną na wstępie decyzją Minister Finansów odmówił uchylenia własnego postanowienia z [...] października 2007 r. W jej uzasadnieniu przypomniał, że zgodnie z art. 3 ust. 2 updop podatnicy, jeżeli nie mają w Polsce siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terenie Polski. Opodatkowanie należności wypłacanych podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop, z tytułu wynagrodzenia za prawo korzystania z oprogramowania komputerowego, jako przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, regulują przepisy art. 21 ust. 1 updop. W przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska podpisała umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 updop).

Dalej Minister Finansów wskazał, że istotą sporu jest określenie zakresu pojęcia "dzieła literackie, artystyczne lub naukowe", użytego w art. 12 ust. 3a Umowy. W ocenie organu, przyjęcie stanowiska strony Skarżącej, aby pojęciu "dzieło literackie, artystyczne lub naukowe" przypisywać znaczenie, jakie zostało nadane mu przez prawo autorskie, prowadzi do absurdalnych wniosków, że dzieło publicystyczne nie może zostać uznane za dzieło literackie w rozumieniu art. 12 ust. 3a Umowy. Podobnie, mając na uwadze powołany powyżej komentarz, będzie się kształtowała sytuacja listów, pamiętników, wywiadów, które nie zostały wymienione w art. 1 ust. 2 prawa autorskiego, a są odrębnymi od dzieł literackich utworami.

Uzasadniając własne stanowisko w sprawie Minister Finansów podkreślił, że postanowienia Umowy należąc do norm prawa międzynarodowego nie zawsze mogą być interpretowane zgodnie z wykładnią językową. Przyjęcie takiego stanowiska jest w pełni akceptowalne także na gruncie Konwencji wiedeńskiej z dnia 23 maja 1969 r. o prawie traktatów (Dz. U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439; dalej "Konwencja Wiedeńska"), która ustanawia reguły interpretacji umów międzynarodowych. Wobec powyższego należy uznać, na gruncie art. 31 ust. 3 lit. c) Konwencji Wiedeńskiej, że przy interpretacji Umowy uwzględniać także inne umowy międzynarodowe, których stronami są Polska i Irlandia, a których postanowienia mogą mieć wpływ na stosowanie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Niewątpliwie taką umową, do której przystąpiła zarówno Polska, jak i Irlandia jest Konwencja Berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych (Dz. U. z 1935 r. Nr 84 poz. 515, ze zm.; dalej "Konwencja Berneńska"). Stosownie do art. 2 ust. 1 Aktu Paryskiego Konwencji Berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych z dnia 24 lipca 1971 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 82, poz. 474) określenie "dzieła literackie i artystyczne" obejmuje wszystkie dzieła literackie, naukowe i artystyczne, bez względu na sposób lub formę ich wyrażenia, takie jak książki, broszury i inne pisma; odczyty, przemówienia, kazania i inne dzieła tego rodzaju; dzieła dramatyczne lub dramatyczno-muzyczne i inne wymienione w tym przepisie dzieła.

Zdaniem Ministra Finansów, pomimo, że art. 1 ust. 2 prawa autorskiego wyodrębnia dzieła publicystyczne od dzieł literackich, to jednak na gruncie powołanej Konwencji Berneńskiej nie ulega wątpliwości, że w stosunkach międzynarodowych utwory publicystyczne są traktowane jako utwory literackie. Podobnie jest z programami komputerowymi. Ponadto potwierdzenie zastosowania Konwencji Berneńskiej do programów komputerowych znalazło wyraz w art. 4 Traktatu Światowej Organizacji Własności Intelektualnej o Prawie Autorskim z 20 grudnia 1996 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 3, poz. 12; dalej "Traktat"), który stanowi, że programy komputerowe są chronione jak utwory literackie w rozumieniu artykułu 2 Konwencji Berneńskiej, i to niezależnie od sposobu lub formy wyrażenia programu.

Zdaniem Ministra Finansów, fakt, iż w przywołanych umowach międzynarodowych pod pojęciem dzieł literackich rozumie się oprócz dzieł literackich sensu stricto także m.in. program komputerowy, pozwala rozszerzyć tę regułę na wszelkie normy prawa międzynarodowego, w tym także na postanowienia art. 12 ust. 3a Umowy. Takie rozwiązanie jest również w pełni akceptowalne na gruncie art. 74 ust. 1 prawa autorskiego, który stanowi, że programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Ponadto w opinii Ministra Finansów, orzecznictwo sądów administracyjnych nie jest jednolite, co do konieczności wymienienia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych zawartej w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania (por. wyrok NSA z 16.09.2002 r. sygn. akt I SA/Ka 1230/01).

Końcowo Minister Finansów stwierdził, że decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii opodatkowania należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego ma zakres i sposób wykonywania nabytych praw do oprogramowania zawarty w umowie licencyjnej. Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku; wersja 15 lipca 2005 r., zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

We wniosku z 27 marca 2007 r. Strona Skarżąca wnosiła o rozstrzygnięcie sposobu opodatkowania wynagrodzenia za korzystanie z oprogramowania niezależnie od możliwości jego dalszego odsprzedania lub modyfikacji. Zdaniem Ministra Finansów wynagrodzenie z tytułu korzystania lub prawa do korzystania oprogramowania komputerowego stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 3a Umowy, a zatem, zgodnie z art. 12 ust. 2a Umowy, podlega w Polsce opodatkowaniu w wysokości 10%.

W skardze skierowanej do tutejszego Sądu strona Skarżąca, zarzucając decyzji Ministra Finansów błędną wykładnię art. 12 Umowy, wniosła o jej uchylenie oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wynagrodzenie związane z zakupem oprogramowania powinno podlegać opodatkowaniu zgodnie z art. 7 ust. 1 Umowy, tylko w państwie siedziby podmiotu dochód taki uzyskujący, jako "zysk przedsiębiorstwa". Zauważono także, że definicja należności licencyjnych, zawarta w Umowie, nie wymienia wprost oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, jednocześnie nie definiując tych pojęć. Strona Skarżąca podkreśliła ponadto, że zgodnie z art. 3 ust. 2 Umowy, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde zdefiniowane określone w umowie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowania Umowa. To zaś, zdaniem strony Skarżącej, uzasadnia z kolei twierdzenie wywiedzione treści prawa autorskiego, że skoro programy komputerowe są kategorią odmienną od dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, opłaty za korzystanie z niego, nie stanowią należności licencyjnych. Tym samym nie mogą one podlegać opodatkowaniu u źródła, czyli w Polsce. Końcowo strona Skarżąca podniosła, że powyższy pogląd jest aprobowany w orzecznictwie sądowym oraz że w niektórych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, oprogramowanie komputerowe - odmiennie niż w Umowie - wyodrębniono jako oddzielny element należności licencyjnych.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi. Dodatkowo podniósł, że o wyłączeniu w zakres pojęcia "dzieł literackich, artystycznych lub naukowych" interpretowanego na potrzeby zakresu należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3a Umowy przesądza również wykładnia systemowa. Zgodnie z art. 2 lit. b) Dyrektywy Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego od odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich (Dz. U. UE L z 2003 r. Nr 157, s. 49 ze zm.; dalej "Dyrektywa 2003/49/WE") wszelkie prawa autorskie w zakresie prac literackich , artystycznych lub naukowych obejmują także oprogramowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Sąd administracyjny ocenia zgodność z prawem zaskarżonych decyzji i postanowień orzekając na podstawie akt sprawy, to jest materiału dowodowego zgromadzonego przez organy administracji publicznej w toku całego postępowania; sąd rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. Nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, a zakres rozstrzygnięcia sądu wytyczają granice danej sprawy oraz zakaz orzekania na niekorzyść strony skarżącej (art. 133 i 134 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze. zm.; dalej "ppsa.").

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Ministra Finansów Sąd stwierdził, że wydano ją z naruszeniem prawa, a zatem skarga jest uzasadniona.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop podatek od dochodu podatników, którzy nie mają na terytorium RP siedziby lub zarządu, a osiągają tutaj dochód z tytułu przychodów uzyskanych między innymi z praw autorskich lub pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw ustala się w wysokości 20 %. Przepisu tego w myśl art. 21 ust. 2 ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, której Rzeczypospolita Polska jest stroną, zawarta z krajem, na terytorium którego podatnik ma siedzibę, stanowi inaczej.

W rozpatrywanej sprawie niespornym jest, że taka umowa istnieje, co oznacza, że możliwość opodatkowania należności wypłaconych przez Skarżącą na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Irlandii wiąże się z koniecznością analizy postanowień powoływanej Umowy.

Stwierdzając konieczność opodatkowania należności wypłaconych przez Skarżącą, Minister Finansów wskazał na treść art. 12 ust. 2 Umowy, zgodnie z którym należności licencyjne mogą być opodatkowane w państwie, w którym powstały – w rozpatrywanej sprawie w Polsce – lecz podatek nie może przekroczyć 10 % kwoty brutto tych należności. Pojęcie " należności licencyjne" zdefiniowane zostało w ust. 3a cyt. artykułu i oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Kwestią sporną jest więc możliwość uznania za należności, które mieszczą się w powyższym katalogu, także należności uzyskanych z tytułu sprzedaży licencji do programów komputerowych. W cytowanym przepisie nie wymieniono bowiem programów komputerowych – obok wskazanych bezpośrednio dzieł literackich, artystycznych czy naukowych. W tej sytuacji Minister Finansów uznał, że program komputerowy należy na potrzeby analizowanej umowy traktować jako utwór literackie.

Zdaniem Sądu, stanowisko Ministra Finansów jest nieuzasadnione. Oceniając bowiem dopuszczalność takiej kwalifikacji wskazać należy na treść art. 3 ust. 2 Umowy, zgodnie z którym przy jej stosowaniu, jeżeli z kontekstu nic innego nie wynika, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa – Umawiającego się Państwa - w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Umowa. Z tego względu użyte pojęcia należy interpretować także w świetle właściwego dla polskiego prawodawstwa systemu ochrony praw autorskich. W art. 1 ust. 2 prawa autorskiego, jako przedmiot prawa autorskiego wymieniono między innymi – utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Wskazuje to, iż programy komputerowe są samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich. Do odmiennego przekonania nie może doprowadzić również analiza treści art. 74 ust. 1 prawa autorskiego, w myśl którego programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie z wyjątkami przewidzianymi samą ustawą. Takie odniesienie nie zmienia bowiem faktu, iż ustawodawca jednoznacznie wskazał na ich odrębny charakter, a wspomniany przepis umieszczono w Rozdziale 7 prawa autorskiego, zawierającym szczególne unormowania odnoszące się do programów komputerowych. Należy więc przyznać rację Skarżącej, że skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, ani naukowego w rozumieniu polskiej regulacji w zakresie prawa autorskiego, to na podstawie art. 12 w zw. z art. 3 ust. 2 Umowy, nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych. Tym samym płatność dokonana przez stronę Skarżącą na rzecz jej kontrahentów tytułem korzystania z oprogramowania komputerowego nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła na zasadach przewidzianych dla należności licencyjnych. Przeciwna interpretacja byłaby nieuzasadnionym stosowaniem wykładni rozszerzającej, niedopuszczalnej w prawie podatkowym.

Zdaniem Sądu, interpretacja omawianych przepisów uznająca należności z tytułu licencji do używania programów komputerowych za należności licencyjne w myśl art. 12 ust. 3a Umowy nie znajduje oparcia także z punktu widzenia Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD. Prawdą jest, iż wobec trudności interpretacyjnych zapisów umowy wskazuje on na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym jako najbardziej realistyczna. Możliwość ta jednak musi być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju, a to jak wspomniano jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Sąd wskazuje, iż wyrażone powyżej stanowisko nie jest odosobnione i znalazło potwierdzenie zarówno w orzeczeniach NSA (por. wyrok NSA z 20 czerwca 2001 r., sygn. akt III SA163/00; wyrok z 5 lipca 2001 r., sygn. akt I SA/Łd758/99) jak i tutejszego Sądu (por. wyrok z 25 października 2004 r., sygn. akt III SA 2336/03, wyrok z 23 maja 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 630/05, wyrok z 29 sierpnia 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1400/06, wyrok z 9 stycznia 2007 r. Sygn. akt III SA/Wa 1663/06, wyrok z 9 maja 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2906/06, wyrok z 17 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1017/07).

Skład orzekający rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd, że skoro w treści Umowy w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup i co za tym idzie, nie można uznać, iż podlegają one w Polsce opodatkowaniu.

Obowiązku podatkowego nie można bowiem w tej mierze domniemywać, musi on pozostawać jednoznaczny. Sąd wskazuje na pogląd wyrażony w przywoływanych wcześniej orzeczeniach oraz podniesiony w skardze, iż w innych umowach dotyczących unikania podwójnego opodatkowania, w definicję należności licencyjnych wprost wpisane zostały należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego. Do takiego wniosku prowadzi analiza zarówno Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kazachstanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Armaty w dniu 23 września 1995 r. (Dz. U. Nr 121, poz. 586) oraz Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Lizbonie w dniu 9 maja 1995 r. (Dz. U. Nr 48, poz. 304 ). Mając powyższe na uwadze należy dojść do wniosku, że należności licencyjne z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego w świetle Umowy, nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania czyli w Polsce.

Jednocześnie Sąd pragnie podkreślić, że w jego ocenie wskzane przez Ministra Finansów akty międzynarodowego prawa nie potwierdzają możliwości zakwalifikowania programów komputerowych do kategorii dzieł literackich. Uznać bowiem należy, iż zarówno Konwencja Berneńska, Traktat Światowej Organizacji Własności Intelektualnej o Prawie Autorskim, na które powołuje się Minister Finansów, odnoszą się do zapewnienia programom komputerowym ochrony w zakresie podobnym jak dla dzieł literackich, artystycznych czy naukowych. Nie oznacza to jednakże, że są one tymi prawami. Tak więc, prawo międzynarodowe również nie stawia znaku równości pomiędzy zakresem pojęciowym praw autorskich do dzieł literackich, artystycznych, czy naukowych a programem komputerowym. Dąży ono natomiast do zapewnienia podobnej ochrony prawnej każdej z kategorii praw.

Uwzględniając powyższy stan faktyczny i prawny, z uwagi na stwierdzone naruszenie przepisów prawa materialnego Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art.152 i art. 200 ppsa, orzekł jak w sentencji.