Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Stanisław Marek Pietras (spraw.), Sędzia WSA - Andrzej Kołodziej, Sędzia WSA - Bronisław Szydło, , Protokolant - Joanna Ukalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi P. B. na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r. [...] - uchyla zaskarżone postanowienie, - stwierdza nieważność postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...], - postanowienia nie podlegają wykonaniu w całości, - zasądza od Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego na rzecz skarżącego P. B. kwotę [...] zł ([...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia [...] listopada 2005 r. P. B. wniósł do Wydziału Informacji Sądowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. o udostępnienie mu informacji publicznej w zakresie treści określonych wyroków wraz z uzasadnieniem.

Wezwaniem z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] zobowiązano skarżącego do wpłacenia opłaty kancelaryjnej za udostępnienie, na wniosek, informacji publicznej (przesłanie kopii orzeczenia z uzasadnieniem) w wysokości [...] zł.

W zażaleniu z dnia [...] grudnia 2005 r. do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, traktując powyższe wezwanie jako postanowienie, skarżący wniósł o jego uchylenie.

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2006 r. sygn. akt [...], działając na podstawie art. 264 § 2 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy powyższe postanowienie.

W skardze z dnia 13 stycznia 2006 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący zarzucił rażące naruszenie prawa przez utrzymanie w mocy postanowienia dotkniętego wadą nieważności z powodu podpisania go przez osobę do tego nieuprawnioną, niedostrzeżenie, że postanowienie to nie zawierało uzasadnienia, co uniemożliwia stronie zapoznanie się z przesłankami rozstrzygnięcia i co może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także uniemożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną, co usprawiedliwiało uchylenie obu postanowień na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, naruszenie prawa przez utrzymanie w mocy bez zmian postanowienia naruszającego prawo oraz naruszenie prawa materialnego przez częściowo niewłaściwe zastosowanie § 1 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych (Dz. U. Nr 221, poz. 2192). W konsekwencji wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...], bądź też o ich uchylenie oraz o zasądzenie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

W odpowiedzi na skargę Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o jej oddalenie, a następnie, działając podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 153, poz. 1270 ze zm.), postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2006 r. sygn. akt [...] uwzględnił w całości skargę P. B. z dnia 13 stycznia 2006 r. i stwierdził nieważność swojego postanowienia z dnia [...] stycznia 2006 r., a następnie w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2006 r. wniósł o umorzenie postępowania sądowego w związku z faktem stwierdzenia nieważności tegoż ostatniego postanowienia.

Postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. sygn. akt [...] zostało skarżącemu doręczone na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 13 kwietnia 2006 r. w związku ze złożoną przez niego skargą na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r., w której wnosił o stwierdzenie jego nieważności. Po zapoznaniu się z jego treścią, skarżący wniósł o umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Sąd, uwzględniając wniosek skarżącego, postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 191/06, umorzył postępowanie na podstawie art. 54 § 3 ppsa.

W skardze z dnia 18 kwietnia 2006 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. sygn. akt [...], skarżący zarzucił mu rażące naruszenie art. 54 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia, stwierdzenie nieważności postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r., stwierdzenie nieważności (uchylenie) postanowienia (aktu) Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia [...] listopada 2005 r. oraz zasądzenie od organu na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniósł m.in., że zaskarżone postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 54 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ponieważ skarga nie została uwzględniona w całości, tzn. nie uwzględniono ani jednego zawartego w niej zarzutu, nie uznano żadnej z powołanych przez niego podstaw prawnych, a przede wszystkim stwierdzono, że skarga, w zakresie, w jakim podważa zasadność pobierania opłat za udostępnienie informacji publicznej, jest bezzasadna. W dalszej części podał, że Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydając zaskarżone postanowienie, nie był właściwym do stwierdzenia nieważności swojego postanowienia z dnia [...] stycznia 2006 r. w trybie art. 54 § 3 cytowanej już wyżej ustawy, albowiem jeżeli przepis ten ogranicza działalność samokontrolną poprzez wprowadzenie przesłanki właściwości, to w przypadku jej braku organ niewłaściwy nie może dokonać samokontroli pod rygorem wydania aktu z naruszeniem właściwości. Natomiast dalej, przedstawiając chronologię przebiegu zdarzeń i czynności prawnych poprzedzających wydanie zaskarżonego postanowienia stwierdził, że zaskarżone postanowienie nie uwzględnia jego skargi z dnia 13 stycznia 2006 r. w całości. Organ bowiem podważył podstawowe, ze względu na gwarancje procesowe, stanowisko skarżącego oraz swoje własne, mianowicie, że wezwanie do opłaty następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Zatem celem samokontroli na pewno nie było uwzględnienie skargi w całości, lecz wykluczenie możliwości poddania kontroli legalności, przed bezstronnym i niezawisłym Sądem działalności administracji publicznej, a organ wydając zaskarżone postanowienie, ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia nieważności własnego postanowienia i to na zupełnie innej podstawie, aniżeli żądał. Wbrew żądaniu skargi bowiem, nie orzekł o wyeliminowaniu aktu z dnia [...] listopada 2005 r. Prezesa WSA w B. i nie orzekł o kosztach postępowania.

W odpowiedzi na skargę Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o jej oddalenie i wskazał, że Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B., określając w dniu [...] listopada 2005 r. wysokość opłaty za udostępnienie skarżącemu żądanych kserokopii wyroków wraz z uzasadnieniem, uczynił to w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie zaś – jak to przyjęto wcześniej – w formie postanowienia. Następstwem tego jest odmienny sposób zaskarżenia i ich kontrola. Na akty z zakresu działania administracji publicznej nie przysługuje bowiem zażalenie, które przewiduje Kodeks postępowania administracyjnego wobec np. postanowień, a wezwanie do usunięcia naruszenia prawa określone w przepisach cytowanej już wyżej ustawy. Po takim wezwaniu i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego do zajęcia stanowiska w jego przedmiocie, bądź odmowie uwzględnienia przez organ wystosowanego wezwania, przysługuje skarga do właściwego miejscowo wojewódzkiego sądu administracyjnego. W związku z tym, iż postanowienie z dnia [...] stycznia 2006 r. zostało wydane bez podstawy prawnej, należało stwierdzić jego nieważność. Nie może bowiem budzić wątpliwości, iż po dostrzeżeniu istotnych wad zaskarżonego aktu, organ może – poprzez uwzględnienie skargi – stwierdzić jego nieważność.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 791/06, oddalił skargę.

Po wniesieniu przez skarżącego kasacji, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt I OSK 581/07 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu podał m.in., że "(...) przepis art. 54 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stwarza możliwość autokontroli przez organ, którego akt został zaskarżony do sądu administracyjnego, zaś jedynym warunkiem przy wydawaniu tego aktu jest uwzględnienie skargi w całości. Wymóg ten z kolei nakłada na Sąd obowiązek wnikliwej analizy wniesionej skargi tak w zakresie zarzutów oraz wniosków w niej zawartych, jak i podstawy żądania. Natomiast Sąd, wbrew wymaganiom art. 3 § 1 i art. 141 § 1 cytowanej ustawy, kontroli takiej nie dokonał, bowiem "skarga pierwotna" domagała się stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia ewentualnie uchylenia obu aktów i zwrotu kosztów postępowania. Porównanie treści skargi (tj. jej zarzutów, wniosków i podstawy) z rozstrzygnięciem Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. prowadzi do wniosku, iż wydając postanowienie w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a. organ uwzględnił skargę jedynie w części, stwierdzając nieważność tylko postanowienia z dnia [...] stycznia 2006 r. Z uzasadnienia postanowienia wynika także, iż organ nie uznał w całości zarzutów skargi za zasadne, bowiem zaprezentował odmienną od przedstawionej w skardze ocenę prawną wydanych aktów podlegających autokontroli, odmawiając tym samym zasadności zarzutom skargi, nie stwierdził także nieważności aktu wydanego przez WSA w B., czego domagał się skarżący, stawiając także ewentualny wniosek o jego uchylenie. Brak takiej analizy w zaskarżonym wyroku i ograniczenie się przez Sąd pierwszej instancji do jednozdaniowego stwierdzenia, iż Prezes NSA w pełni wypełnił dyspozycję przytoczonego przepisu (art. 54 § 3 p.p.s.a.), świadczy o tym, że Sąd nie dokonał właściwej kontroli legalności zaskarżonego aktu, a sporządzone uzasadnienie, z naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a., nie zawiera koniecznych elementów wskazujących na oparcie orzeczenia na zebranym materiale dowodowym i dokonanej ocenie okoliczności faktycznych". (...) Natomiast organ "wydający akt na podstawie art. 54 § 3 p.p.s.a., winien podzielić zarzuty skargi i zadość uczynić żądaniom skarżącego w całości. Jedynym wyjątkiem w tym względzie będzie pominięcie przez organ orzeczenia o zwrocie kosztów postępowania na rzecz skarżącego od organu, o czym rozstrzygnął już Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 9 grudnia 1996 r. FPS 4/96 (ONSA 1997, nr 2, poz. 45). O prawie strony do zwrotu kosztów w przypadku autokontroli wypowiedziano się także w literaturze, lecz organem władnym do wydania orzeczenia w tym przedmiocie może być tylko sąd administracyjny. Brak jest bowiem przepisu, który mógłby stanowić podstawę do orzekania w tym zakresie przez organ administracji publicznej (Ryszard Mikosz, Skutki prawne uwzględnienia przez organ administracji publicznej skargi wniesionej do sądu administracyjnego, NSA "Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego" 2007 r., nr 14-15, s. 17). Z uwagi na to, iż Sąd pierwszej instancji zaniechał dokonania prawidłowej kontroli zaskarżonego postanowienia, Naczelny Sąd Administracyjny, uznając, że naruszenie art. 3 § 1, art. 54 § 3, art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, uchylił zaskarżony wyrok na podstawie art. 185 § 1 powołanej ustawy i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania". Natomiast nie podzielono zarzutów skarżącego o niewłaściwości Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego do wydania aktu w trybie autokontroli i stwierdzono ponadto, że akt wydany w dniu [...] listopada 2005 r. nie stanowi postanowienia, do którego mają zastosowanie k.p.a., lecz jest to akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dodano również, że "w kontekście zarzutów skargi z dnia 13 stycznia 2006 r. i treści postanowienia Prezesa NSA z [...] kwietnia 2006 r. kwestia charakteru aktu wydanego [...] listopada 2005 r. przez WSA w B. była sporna między skarżącym a organem. Ta sprzeczność stanowisk wykluczała zastosowanie trybu autokontroli i wymagała rozstrzygnięcia przez Sąd pierwszej instancji skargi "pierwotnej".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż stosownie do treści art. 190 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Należy zauważyć, iż "związanie wykładnią prawa", o czym mowa w cytowanym przepisie, dotyczy zarówno dokonanej oceny w zakresie przepisów materialnoprawnych, jak i norm postępowania. Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładni prawa istnieje wówczas, gdy stan ustalony w wyniku ponownego rozpoznania sprawy uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy wyjaśnione przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz w przypadku zmiany stanu prawnego po wydaniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: J.P. Tarno: "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz". Wyd. Prawnicze Lexis Nexis, W-wa 2006, str. 421).

W świetle powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekając ponownie w niniejszej sprawie, związany jest wykładnią wyrażoną w motywach wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt I OSK 581/07, bowiem w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie zachodzą wskazane wyżej przesłanki umożliwiające odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w przywołanym wyroku NSA.

W uzasadnieniu wyroku kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzut naruszenia art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Stosownie do treści powyższego przepisu organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Założenie zastosowania art. 54 § 3 powołanej ustawy i skorzystania z mechanizmu autokontroli jest takie, że zadośćuczynienie skardze przez organ kończy spór. Organowi korzystającemu z tego przepisu wolno jest zatem tyle i tylko tyle, ile treści zawiera skarga i jej żądania.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie – co zauważył Naczelny Sąd Administracyjny – Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydając postanowienie z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w trybie art. 54 § 3 powołanej ustawy, uwzględnił skargę jedynie w części, stwierdzając tylko nieważność postanowienia z dnia [...] stycznia 2006 r. Zaś skarga P. B. z dnia 13 stycznia 2006 r. na postanowienie Prezesa NSA z dnia [...] stycznia 2006 r. zarzucała:

1) rażące naruszenie prawa przez utrzymanie w mocy postanowienia dotkniętego wadą nieważności z powodu podpisania go przez osobę nieuprawnioną do tego, niedostrzeżenie, że postanowienie to nie zawierało uzasadnienia, co uniemożliwia stronie zapoznanie się z przesłankami rozstrzygnięcia i co może mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także uniemożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną, co usprawiedliwiało uchylenie obu postanowień na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 p.p.s.a.;

2) naruszenie prawa przez utrzymanie w mocy bez zmian postanowienia naruszającego prawo;

3) naruszenie prawa materialnego przez częściowo niewłaściwe zastosowanie § 1 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat kancelaryjnych pobieranych w sprawach sądowoadministracyjnych (Dz. U. Nr 221, poz. 2192).

Zatem w swej "pierwotnej" skardze P. B. domagał się stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. (z dnia [...] listopada 2005 r.), ewentualnie uchylenia obu aktów i zwrotu kosztów postępowania.

Wskazać należy, iż oceniając w trybie autokontroli poprzednio wydany przez siebie akt organ tylko wówczas może zastosować przepis art. 54 § 3 ustawy p.p.s.a., gdy jednocześnie uwzględnia skargę w całości, a więc uznaje zarówno za uzasadnione zarzuty, wnioski, jak i wskazaną w niej argumentację. Natomiast jeżeli nie podziela niektórych zarzutów, nie uwzględnia w całości wniosków, kwestionuje przedstawioną w skardze podstawę lub ocenę prawną naruszeń, to wówczas nie może wydać rozstrzygnięcia, lecz powinien skargę przekazać sądowi do rozpoznania, bowiem sąd, w przeciwieństwie do organu działającego w trybie art. 54 § 3 powołanej ustawy, nie jest związany granicami skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Jedynie sąd nie jest skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi zarzutami, wnioskami oraz żądaniami.

Porównanie treści skargi P. B. (tj. jej zarzutów, wniosków i podstawy) z rozstrzygnięciem Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. prowadzi do wniosku, iż wydając postanowienie w trybie art. 54 § 3 p.p.s.a., organ uwzględnił skargę jedynie w części, bowiem stwierdził nieważność tylko postanowienia Prezesa NSA z dnia [...] stycznia 2006 r. Dodatkowo z treści uzasadnienia postanowienia wynika, iż organ zaprezentował odmienną od przedstawionej w skardze ocenę prawną wydanych aktów podlegających autokontroli, odmawiając tym samym zasadności zarzutom skargi. Nie stwierdził także nieważności aktu wydanego przez Prezesa WSA w B., czego domagał się skarżący. Zatem wydanie przez organ rozstrzygnięcia najdalej idącego spośród wszystkich przysługujących mu środków prawnych – co podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny - wcale nie świadczy o uwzględnieniu skargi w całości.

W świetle przytoczonych okoliczności w pełni uzasadniona jest ocena, iż postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] wydane zostało z naruszeniem przepisu art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem nie została spełniona przesłanka dopuszczalności legalnej samokontroli postępowania administracyjnego przez wydanie zgodnego z prawem postanowienia uwzględniającego skargę w całości. Zatem po stronie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego nie powstało uprawnienie do wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisów o autokontroli.

Skoro zaś nie budzi wątpliwości, iż wydane w ramach autokontroli postanowienie nie spełniło przesłanki z art. 54 § 3 powołanej ustawy, a zaskarżone postanowienie autokontrolne okazało się wadliwe w stopniu uzasadniającym jego uchylenie, to Sąd orzekający w niniejszej sprawie był zobligowany orzec w wyroku nie tylko co do niego, ale także co do postanowienia go poprzedzającego, mianowicie postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r., wydanego w ramach postępowania administracyjnego (instancyjnego). Takie rozstrzygnięcie jest bowiem niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy w rozumieniu art. 135 ustawy p.p.s.a.

Konkludując, uchylenie postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] ma ten skutek, że odzyskuje moc postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...], co do którego Sąd umorzył postępowanie w innej sprawie (z uwagi na ówczesną jego bezprzedmiotowość będącą konsekwencją postanowienia autokontrolnego). Skoro to ostatnie wyeliminowane obecnie zostało z obrotu wyrokiem z dnia 18 czerwca 2008 r., a do tego obrotu powróciło postanowienie Prezesa NSA z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...], które - jak przyznaje sam organ odwoławczy – dotknięte jest wadą, to Sąd ponownie rozpoznając sprawę, stwierdził nieważność przedmiotowego postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stwierdzenie nieważności ww. postanowienia jest konsekwencją przyznania przez sam organ odwoławczy, iż orzeczenie zostało wydane bez podstawy prawnej, zatem jest dotknięte wadą powodującą jego nieważność, bowiem w postanowieniu tym niezasadnie przyjęto, iż akt Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. jest również postanowieniem.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd, iż ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej w postaci kserokopii orzeczenia następuje w drodze aktu stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jego wysokość. Wskazany akt nie jest postanowieniem, lecz aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy p.p.s.a, a skoro tak, to nie przysługuje na niego zażalenie na podstawie przepisów k.p.a., lecz wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Dopiero po złożeniu takiego wezwania oraz po bezskutecznym upływie terminu przewidzianego do zajęcia stanowiska w jego przedmiocie albo po odmowie uwzględnienia przez organ złożonego wezwania - przysługuje stronie skarga do właściwego miejscowo wojewódzkiego sądu administracyjnego. Zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości fakt, iż postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] stycznia 2006 r. nr [...] zostało wydane bez podstawy prawnej, a zatem należało stwierdzić jego nieważność.

W tym stanie rzeczy, na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz art. 145 pkt 3, a w sprawie kosztów na podstawie art. 200 - w zw. z art. 132 cytowanej już wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.