drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Dyrektor Szkoły, Stwierdzono bezczynność organu - art.149 par.1a ustawy - PoPPSA, IV SAB/Gl 62/16 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2016-06-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Gl 62/16 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2016-06-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-03-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Beata Kozicka /przewodniczący sprawozdawca/
Edyta Żarkiewicz
Teresa Kurcyusz-Furmanik
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Dyrektor Szkoły
Treść wyniku
Stwierdzono bezczynność organu - art.149 par.1a ustawy - PoPPSA
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 191 art. 30,
Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela - tekst jednolity.
Dz.U. 2015 poz 2058 art. 2, art. 4 ust. 1, art. 16
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kozicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi Międzyzakładowej Organizacji A na bezczynność Dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] w M. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zobowiązuje organ do załatwienia wniosku skarżącej z dnia 23 listopada 2015r. 4. zasądza od Dyrektora Szkoły Podstawowej nr [...] w M. na rzecz skarżącego kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W skardze z dnia 27 stycznia 2016 r. na bezczynność Dyrektora Szkoły Podstawowej Nr [...] im. [...]w M. (dalej: organ, dyrektor) w przedmiocie informacji publicznej, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach – Międzyzakładowa Organizacja A, (dalej: wnioskodawca, Związek, Organizacja Związkowa, MOZ), wniosła o:

1) zobowiązanie organu do "niezwłocznego udostępnienia imiennej listy nauczycieli wraz z przyznanymi im dodatkami motywacyjnymi w roku szkolnym 2015/2016,

2) zasądzenie od organu kosztów postępowania na rzecz skarżącego wg norm przepisanych.

W ocenie autora skargi bezczynność polegała na nie udostępnieniu wnioskodawcy – na skutek jego wniosku – informacji publicznej w zakreślonych w nim granicach.

Uzasadniając skargę strona skarżąca przedstawiła w niej przebieg zdarzeń poprzedzających jej złożenie wraz z ich oceną prawną.

W tych ramach – jej autor – odnotował, że wnioskiem z dnia [...] r. Międzyzakładowa Organizacja A, reprezentowana przez przewodniczącą – B. P., wystąpiła do organu o udostępnienie informacji publicznej poprzez przesłanie wykazu nauczycieli zatrudnionych w szkole wraz z informacją o przyznanych im dodatkach motywacyjnych. Zaakcentował, że w wielu szkołach wszystkich typów nie wszyscy nauczyciele otrzymują dodatek motywacyjny, co – na co także zwrócił uwagę – jest niezgodne z art. 30 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 191 ze zm.).

Tymczasem – jak zaznaczył – wniosek nie został w pełni rozpoznany, gdyż Związek:

po pierwsze – nie otrzymał wnioskowanej informacji,

po drugie – nie został zawiadomiony, że nie ma podstawy prawnej do udzielenia informacji publicznej, gdyż żądana informacja taką nie jest,

po trzecie – nie otrzymał też decyzji odmownej dotyczącej odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz

po czwarte – nie otrzymał informacji, że żądana informacja musi być przetworzona, co z kolei jest związane z zastosowaniem specjalnych procedur.

W dalszych motywach podniósł, że wprawdzie prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, której przyznano dodatek motywacyjny, to jednakże ograniczenie to nie dotyczy osób pełniących funkcje publiczne, a zatem nie dotyczy nauczycieli w zakresie objętym wnioskiem, ponieważ nauczyciele należą właśnie do osób realizujących zadania publiczne, za które otrzymują wynagrodzenie z finansów publicznych.

Skarżący wskazał przy tym, że nauczyciel posiada status funkcjonariusza publicznego, jest osobą zatrudnioną w samorządowej jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, realizuje zadania o znaczeniu publicznym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od strony skarżącej kosztów na rzecz organu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych. Wyjaśnił, że w odpowiedzi na wniosek MOZ z dnia [...]r. poinformował wnioskodawcę pismem z dnia 02 grudnia 2016 r., że "zgodnie z wytycznymi organu prowadzącego odpis na dodatki motywacyjne wynosi 5 procent wynagrodzenia zasadniczego zatrudnionych nauczycieli (bez dyrektora szkoły). Wysokość ustalonych dodatków kształtuje się od 35 do 650 złotych tj. zgodnie z zapisem w Regulaminie określającym wysokość stawek dodatków, czyli od 1 do 30 procent wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela stażysty z przygotowaniem pedagogicznym. Dodatek motywacyjny dyrektora szkoły wynosi 850 zł i również jest zgodny z Regulaminem, który określa jego wysokość na poziomie od 10 do 40 procent ww. wynagrodzenia". Do udzielonej odpowiedzi – jak zaznaczył –dołączono kserokopię Regulaminu Funduszu Świadczeń Socjalnych obowiązującego w Szkole Podstawowej nr [...] w M. z informacją dotyczącą zasad ustalania wysokości dodatku motywacyjnego nauczycieli. Jednocześnie powołując się na uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia z 16 lipca 1993 r., sygn. akt I PZP 28/93, (publ. OSNC 1994/1/2) podniósł, że "ujawnienie bez zgody pracownika wysokości jego wynagrodzenia za pracę może stanowić naruszenie jego dobra osobistego".

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a P.p.s.a., w tym aktów i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W piśmiennictwie i judykaturze przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy prowadził postępowanie jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. T. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 86; por. także: wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2010 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 66/09; wyrok NSA z dnia 20 lipca 1999 r., o sygn. akt I SAB 60/99 – wszystkie przywoływane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl.). Wyjaśnić również należy, że celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt czy czynność nie została dokonana przez organ. Przy czym Sąd bierze pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Skarga na bezczynność organu ma bowiem na celu przede wszystkim wymuszenie na organie administracji załatwienie sprawy. W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że organ administracji był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że stanowisko zbieżne z prezentowanym wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach m.in. w wyroku z dnia 30 marca 2016 r., sygn. akt IV SAB/Gl 9/16, wyrażoną w nim argumentację Sąd w przedmiotowej sprawie w pełni akceptuje i podziela.

Nadto Sąd wskazuje, że zgodnie z utrwalonym i jednolitym poglądem orzecznictwa i doktryny dla dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 P.p.s.a. Podmiot, do którego złożono wniosek, jeśli wniosek ten dotyczy informacji publicznej, powinien albo udostępnić tę informację w formie czynności materialno-technicznej (art. 10 ustawy), albo w drodze decyzji odmówić jej udostępnienia mocą art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm., dalej także: u.d.i.p.). Możliwe jest także umorzenie postępowania w drodze decyzji w trybie art. 16 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności.

Ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu oraz wynikających z przepisów uprawnieniach i obowiązkach.

Przechodząc do szczegółowych rozważań w pierwszej kolejności wskazać należy, że skład orzekający w pełni akceptuje i uznaje za własne argumenty zwarte w wyroku tut. Sądu z dnia 31 maja 2016 r., sygn. akt IV SAB/Gl 52/16 zapadłym w sprawie o zbliżonym przedmiocie. Stąd uzasadnia rozstrzygniecie w tej sprawie z motywami i wywodami zawartymi w nim.

Ustalając istotny dla sprawy stan faktyczny Sąd stwierdza, że – co do meritum – nie jest on sporny i został nakreślony powyżej przy omawianiu stanowiska organu jak i strony skarżącej. W ocenie Sądu brak jest zatem uzasadnionych podstaw do jego ponownego przedstawiania w tej części uzasadniania. Spór koncentruje się wokół oceny sposobu załatwienia wniosku strony skarżącej z dnia [...] r. skierowanego do Dyrektora Szkoły Podstawowej Nr [...]im. [...] w M..

W rozpatrywanej sprawie – co także wymaga podkreślenia – poza sporem jest, że Dyrektor Szkoły jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jak wynika z przekazanych Sądowi akt do dnia wniesienia skargi zobowiązany organ nie załatwił w sposób określony we wniosku strony zwartego w nim żądania. Nie udzielił w pełni żądanej informacji, wskazując – jedynie cząstkowo w piśmie z dnia 02 grudnia 2015 r. – ogólne dane przyznawania dodatków, konstatując – co do meritum – że żądana informacja o przyznanych dodatkach motywacyjnych jest informacją objętą ochroną danych osobowych. Nie wydał przy tym decyzji o odmowie udzielenia w tej części informacji objętej żądaniem.

Mając na względzie wypracowane już i traktowane jako jednolite, stanowisko judykatury, Sąd podkreśla, że załatwienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej powinno przybrać postać:

1) czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej;

2) pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nią nie dysponuje albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać;

3) pisma informującego, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej;

4) pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji;

5) decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., a akt ten jest wydawany w przypadku odmowy udostępnienia informacji, względnie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji.

W sprawie bezsporne jest, że wniosek został złożony w dniu [...] r. i do dnia wniesienia skargi, tj. do 27 stycznia 2016 r. zobowiązany organ nie załatwił sprawy we wskazany wyżej sposób. Wprawdzie pismem z dnia 02 grudnia 2015 r. poinformował stronę skarżącą o wartości procentowej dodatku i podstawie od której jest ona liczona, a także wskazał na ochronę danych objętych wnioskiem, to nie wydał w tym zakresie wymaganego prawem orzeczenia, czyli decyzji.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., a podmioty zobowiązane do jej udzielenia w art. 4 u.d.i.p. W świetle powołanych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Jednocześnie art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera przykładowe wyliczenie rodzajów informacji publicznej podlegających udostępnieniu.

Ponadto na gruncie przepisów u.d.i.p. w doktrynie i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie tych kompetencji, jak również odpowiednio taka wiadomość, która odnoszona jest do wyżej wskazanych organów władzy publicznej, jednostek organizacyjnych i innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa – zob. wyrok NSA z 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02.

Jednocześnie należy wskazać, iż prawo dostępu do informacji publicznej jest gwarantowane konstytucyjnie, jako podstawowe prawo obywateli. Konstytucja RP w art. 61 ust. 1 stanowi bowiem, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Natomiast zgodnie z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenie powyższego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, a nadto ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust. 2). Wystąpienie takich przesłanek uzasadnia odmowę udostępnienia informacji publicznej. Jednocześnie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, iż odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, jednak ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa – por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1108/14.

Podstawową przesłanką, która umożliwia zastosowanie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., jest zatem ocena, czy osoba, której dotyczy żądana informacja publiczna jest osobą pełniącą funkcję publiczną, czy też nie. Z przepisu tego wynika, że jeżeli informacja dotyczy osoby pełniącej funkcję publiczną i ma związek z wykonywanymi przez nią zadaniami lub sprawowaną funkcją, to dostęp do niej nie może zostać ograniczony z uwagi na ochronę prywatności lub tajemnicę przedsiębiorcy. W takiej sytuacji organ nie może odmówić udzielenia informacji publicznej powołując się na art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Z kolei ustalenie, że żądana informacja publiczna dotyczy osoby niepełniącej funkcji publicznej umożliwia wydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

W ocenie Sądu należy odwołać się do treści art. 115 §§ 13 i 19 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. nr 88, poz. 553 ze zm., dalej Kk), przy interpretacji pojęć:

a) funkcjonariusza publicznego i

b) osoby pełniącej funkcję publiczną.

W przepisie tym zawarte jest objaśnienie pojęć ustawowych, w jego § 13 zdefiniowane jest pojęcie funkcjonariusza publicznego zaś w § 19 pojęcie osoby publicznej. Wywodząc o jednolitości systemu prawnego zasadnym jest odwołanie się – przy wątpliwościach interpretacyjnych – do prawnie używanego i unormowanego w ramach definicji legalnej spornego pojęcia. Art. 115 § 13 w pkt 4 Kk stanowi, że funkcjonariuszem publicznym jest osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych, zaś w jego § 19, że osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje równocześnie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążą Rzeczpospolitą Polskę umową międzynarodową.

Funkcję publiczną pełni zatem osoba, która wykonuje funkcje związane z pewnym zakresem uprawnień i obowiązków związanych z realizacją zadań o znaczeniu publicznym. Z unormowania art. 70 ust. 4 Konstytucji RP wynika, że władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia, a zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy o systemie oświaty, system ten zapewnia realizację prawa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do kształcenia się. Wykonywanie zadań publicznych przez szkołę odbywa się przede wszystkim poprzez pracę nauczycieli szkolnych. Nauczyciel jest zatem osobą pełniącą funkcję publiczną. Jest on osobą zatrudnioną w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, która nie wykonuje czynności usługowych, lecz zadania publiczne. Poza tym nauczyciel, zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy o systemie oświaty jest pracownikiem pedagogicznym szkoły, placówki oraz zakładu kształcenia i placówki doskonalenia nauczycieli i korzysta – na mocy art. 63 ust. 1 Karty Nauczyciela podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w ustawie Kodeks karny (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 lutego 2016 r., sygn. akt II SA/Kr 1573/15 przypomniany w wyroku tut. Sądu z dnia 31 maja 2016 r., sygn. akt IV SAB/Gl 52/16).

Należało zatem ocenić, czy w dacie wniesienia skargi na bezczynność polegającą na niezałatwieniu wniosku strony skarżącej o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wykazu nauczycieli zatrudnionych w szkole wraz z informacją o przyznanych im dodatkach motywacyjnych organ pozostawał w bezczynności – jak twierdzi strona skarżącą, czy też wprost przeciwnie – jak twierdzi organ.

Jak już wyżej wskazano bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności, lub – wprawdzie – prowadził postępowanie w sprawie, ale nie zakończył go wydaniem decyzji.

Termin do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej został określony w art. 13 u.d.i.p. W myśl tego przepisu udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 2 tej ustawy jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Sąd w składzie orzekającym podziela stanowisko orzecznictwa sądów administracyjnych, że termin określony w art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. ma zastosowanie nie tylko do czynności polegającej na udostępnieniu informacji, ale również do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, a jego bieg rozpoczyna się od chwili otrzymania wniosku o udostępnienie informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05).

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej do dnia wniesienia skargi upłynął czternastodniowy termin do załatwienia sprawy, stosownie do wymogów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wniosek złożono bowiem [...]r. a skargę 27 stycznia 2016 r. Co prawda – jak wskazano powyżej – pismem z dnia 02 grudnia 2015 r. organ poinformował stronę skarżącą w przedmiocie ujętego w nim żądania w zakresie cząstkowym, jednakże – co istotne – nie udostępnił wnioskowanego wykazu nauczycieli zatrudnionych w szkole wraz z informacją o przyznanych im dodatkach motywacyjnych. Jednocześnie nie poinformował strony skarżącej o konieczności przedłużenia terminu do rozpoznania wniosku.

Ponownie rozpoznając sprawę organ powinien wziąć pod uwagę powyższe rozważania i ocenę prawną.

Reasumując, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a., Sąd stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku i zobowiązał go do jego załatwienia. Równocześnie mając na względzie, że przekroczenie terminów w załatwieniu wniosku strony skarżącej nie było znaczne, a organ podejmował niezwłocznie po otrzymaniu wniosku czynności prowadzące do zakończenia sprawy – do której wprawdzie wobec wątpliwości interpretacyjnych nie doszło – Sąd uznaje, zgodnie z art. 149 § 1a P.p.s.a., że bezczynność organu nie przybrała formy rażącego naruszenia prawa. W ocenie Sądu organ dopuścił się bezczynności i przekroczył termin do załatwienia sprawy, jednakże okoliczności te nie wystarczają do uznania, że przekroczenie terminu miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wynikająca z akt sprawy okoliczność przesłania stronie skarżącej informacji objętej skargą, wprawdzie nie w sposób określony przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, usprawiedliwia organ w aspekcie uznania rażącego naruszenia prawa.

Ze stwierdzeniem przez sąd rażącego naruszenia prawa bezczynnością organu (lub przewlekłym prowadzeniem postępowania) wiąże się szczególna odpowiedzialność majątkowa funkcjonariuszy publicznych za rażące zaniedbania. Dochodzenie tej odpowiedzialności "otwiera" dopiero orzeczenie właściwego sądu kwalifikujące okoliczności danej sprawy do rażąco naruszających prawo. Przy czym "rażące naruszenie prawa" oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Istotą rażącego naruszenia prawa jest bowiem pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości oczywistość stwierdzonego naruszenia. Jak zasadnie wskazuje się w orzecznictwie, rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy można powiedzieć, że naruszono prawo w sposób oczywisty – tak NSA w wyroku z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12. Ocena charakteru naruszenia prawa powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy, rozpatrywanej indywidualnie, wyznaczonej przez wiele elementów zmiennych. Każda bowiem bezczynność jest naruszeniem prawa co nie znaczy, że każda nosi cechy rażącego naruszenia prawa. Przyjęcie odmiennego stanowiska pozbawiałoby racjonalności przepisu art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nakazującego wartościowanie naruszenia prawa stanem bezczynności.

Na tej podstawie skład orzekający uznał, że sposób procedowania w tej sprawie organu, nie przybrał postaci rażącego naruszenia prawa. Skład orzekający uznaje że organ usprawiedliwił swoją zwłokę wskazując na wątpliwości co do wystąpienia przesłanki ochrony danych objętych wnioskiem strony skarżącej.

W przedmiocie zwrotu kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej, na które składa się wpis sądowy w kwocie 100 zł, orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt