Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Łoboz Sędzia NSA Anna Szkodzińska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 września 2016 r. sprawy ze skargi Z. N. na bezczynność Burmistrza Miasta w przedmiocie dostępu do informacji publicznej I. stwierdza, że bezczynność Burmistrza Miasta w załatwieniu wniosku Z. N. miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; II. wymierza Burmistrzowi Miasta grzywnę w wysokości 3000 zł (trzy tysiące złotych); III. w pozostałej części postępowanie sądowe umarza; IV. zasądza od Burmistrza Miasta na rzecz skarżącej Z. N. kwotę 100 zł ( sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 1 marca 2016 r. skierowanym do Burmistrza Miasta R. Z.N. domagała się udostępnienie informacji publicznej zawartej w dokumencie urzędowym "Rozstrzygnięcia Burmistrza R. w sprawie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu, w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r., projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. ".

Wniosła o udostępnienie kserokopii tego dokumentu, o ile organ dysponuje jego oryginałem. W przypadku, gdyby organ nie dysponował oryginałem dokumentu – o udostępnienie jej kserokopii z kserokopii tego dokumentu. Jeżeli organ nie dysponuje ani oryginałem dokumentu, ani jego kserokopią wniosła o udostępnienie jej żądanej informacji w postaci pliku elektronicznego nagranego na płycie CD.

We wniosku podkreśliła, że zależy jej na informacji o tym, jakie rozstrzygnięcia podjął Burmistrz Miasta R. w stosunku do określonych nieruchomości objętych zakresem planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R.

W dniu 14 marca 2016 r. Burmistrz Miasta R. wydał decyzję umarzającą postępowanie z ww. wniosku skarżącej. W jej uzasadnieniu podał, że skarżąca wystąpiła już wcześniej z wnioskiem o udostępnienie tej samej informacji publicznej i w ramach prowadzonego wówczas postępowania wydana została w dniu 16 lutego 2015 r. decyzja o umorzeniu postępowania. Dlatego też, zdaniem organu, nie jest możliwe merytoryczne rozpoznanie nowego wniosku skarżącej dotyczącego udostępnienia tej samej informacji publicznej.

W wyniku wniesionego odwołania od tej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. decyzją z dnia 12 kwietnia 2016 r. uchyliło zaskarżoną decyzję wskazując przy tym, że zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, dysponent informacji ma obowiązek udostępnienia jej wnioskodawcy, wówczas gdy żądana informacja nie została już wcześniej udostępniona i zarazem nie figuruje w publicznym obiegu, np. poprzez jej opublikowanie w Biuletynie Informacji Publicznej.

Burmistrzowi Miasta R. akta sprawy zostały zwrócone w dniu 18.04.2016 r. (k. [...] przedłożonych akt).

Pismem z dnia 22.04.2016 r. Burmistrz Miasta R. zwrócił się do SKO w N. o wyjaśnienie treści decyzji z dnia 12 kwietnia 2016 r.(k. [...] .

Pismem z dnia 28.04.2016 r. organ poinformował Z.N. , że wobec konieczności uzyskania wyjaśnień od SKO przedłuża się termin załatwienia sprawy do dnia 17.05.2016 r.(k. [...] ).

Kolejnym pismem z dnia 16.05.2016 r. Burmistrz Miasta R. poinformował Z.N. , że wobec braku uzyskania żądanych wyjaśnień od SKO, przedłuża się termin załatwienia sprawy do dnia 17.06.2016 r.(k.[...] ).

Następnie pismem z dnia 24 maja 2016 r. Burmistrz Miasta R. zwrócił się ponownie do SKO w N. o wyjaśnienie treści decyzji z dnia 12 kwietnia 2016 r.(k. [...]

W dniu 30.05.2016 r. do organu wpłynęło pismo SKO w N. informujące Burmistrza Miasta R. o braku prawnych możliwości wyjaśnienia w trybie procesowym treści decyzji z dnia 12 kwietnia 2016 r.(k. [...] ). .

Następnie Burmistrz Miasta R. w dniu 17 czerwca 2016 r. udostępnił Z.N. kserokopię załącznika nr 2 do uchwały nr [...] Rady Miejskiej w R. z dnia 10 października 2014 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. , a to "Rozstrzygnięcia Rady Miejskiej w R. o sposobie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu, w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r. projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. nie uwzględnionych przez Burmistrza R. ".

Z.N. w dniu 27 czerwca 2016 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Burmistrza Miasta R. w udostępnieniu informacji publicznej wnioskowanej w piśmie z dnia 1 marca 2016 r., tj. dokumentu urzędowego "Rozstrzygnięcia Burmistrza R. w sprawie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu, w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r., projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. ".

Skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do załatwienia w terminie wyznaczonym przez Sąd wniosku z dnia 1 marca 2016 r., orzeczenie w oparciu o art. 149 § 1b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. – dalej: p.p.s.a.) o istnieniu obowiązku udostępnienia informacji publicznej żądanej ww. wnioskiem, stwierdzenie, że bezczynność ma charakter rażącego naruszenia prawa, wymierzenie organowi grzywny z tytułu rażącej bezczynności w maksymalnej wysokości, ewentualnie – wedle uznania Sądu – przyznanie od Burmistrza Miasta R. na rzecz skarżącej określonej sumy pieniężnej w trybie 149 § 2 p.p.s.a. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi przedstawiła tok załatwiania jej wniosku przez Burmistrza R. i podała, że po otrzymaniu w dniu 18 kwietnia 2016 r. decyzji organu odwoławczego, Burmistrz Miasta R., po dwukrotnym przedłużeniu terminu do udostępnienia informacji publicznej, w dniu 17 czerwca 2016 r. udostępnił skarżącej inny dokument urzędowy niż żądany przez skarżącą we wniosku z dnia 1 marca 2016 r. Skarżąca wskazała bowiem, że żądała dostępu do informacji o tym, jakie rozstrzygnięcia podjął Burmistrz R. w stosunku do uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast otrzymała kopię dokumentu urzędowego zawierającego rozstrzygnięcia Rady Miejskiej o sposobie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z informacją o tożsamości obu dokumentów. Skarżąca podkreśliła przy tym, że nie dość, że otrzymany przez nią dokument urzędowy nie odpowiada żądanemu dokumentowi urzędowemu objętemu wnioskiem z dnia 1 marca 2016 r., to jeszcze jest on dostępny w Biuletynie Informacji Publicznej i doskonale znany skarżącej. Ponadto podniosła, że chciała zapoznać się z wnioskowanym przez nią dokumentem urzędowym, ponieważ w sposób szczególny interesowały ją te uwagi, które zostały przez Burmistrza Miasta R. uwzględnione, jako że – w ocenie skarżącej – na etapie procedury planowania przestrzennego na szczeblu gminy następującym po wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu organ ten nie dysponował już uprawnieniem do dokonywania samodzielnych modyfikacji projektu planu w innym zakresie niż wynikający z pozytywnego rozstrzygnięcia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu. Przyjmując zaś argumentację organu o tożsamości obu dokumentów urzędowych należałoby przyjąć – w ocenie skarżącej – że Burmistrz Miasta R. nie uwzględnił żadnej z uwag wniesionych do projektu planu wyłożonego do publicznego wglądu. Tymczasem zdaniem skarżącej plan miejscowy przyjęty ostatecznie uchwałą Rady Miejskiej w R. nr [...] z dnia 10 października 2014 r. zawiera w części graficznej modyfikacje w stosunku do wcześniejszego projektu planu wyłożonego do publicznych konsultacji, co świadczyć może o przekroczeniu przez ten organ ustawowo przyznanych uprawnień polegającym na dokonaniu modyfikacji projektu planu po jego wyłożeniu do publicznego wglądu niewynikającej z pozytywnego rozpatrzenia uwag wniesionych do projektu planu. Skarżąca podniosła również, że skoro Burmistrz Miasta R. pozostawał w posiadaniu dokumentu urzędowego, którego jest autorem, to jako organ administracji publicznej zobowiązany był do udostępnienia skarżącej, bez zbędnej zwłoki, dokumentu objętego wnioskiem z dnia 1 marca 2016 r. i to w żądanej formie, tj. poprzez wykonanie jego kserokopii. Zdaniem skarżącej podnoszona przez organ okoliczność tożsamości obu dokumentów nie zwalniała jeszcze dysponenta informacji do udostępnienia skarżącej kserokopii innego dokumentu urzędowego w miejsce dokumentu żądanego przez skarżącą. Takie zachowanie organu, w ocenie skarżącej, należy ocenić jako jawne ignorowanie konstytucyjnego obowiązku udostępnienia obywatelom informacji o działalności organów administracji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta R. wniósł o jej odrzucenie, względnie oddalenie. W uzasadnieniu organ wskazał, że wobec nie zawarcia w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia 12 kwietnia 2016 r. wskazań, jakie okoliczności organ I instancji powinien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, zwrócił się on do organu odwoławczego w dniu 22 kwietnia 2016 r. o wyjaśnienie ww. decyzji. Z uwagi na brak zwrotnej odpowiedzi Burmistrz Miasta R. dwukrotnie przedłużał termin do załatwienia sprawy z wniosku skarżącej z dnia 1 marca 2016 r., aż do otrzymania pisma z dnia 23 maja 2016 r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. , w którym organ ten odmówił wyjaśnienia treści własnej decyzji. Burmistrz Miasta R. podał, że w dniu 17 czerwca 2016 r. udostępnił skarżącej kserokopię załącznika nr [...] do uchwały nr [...] Rady Miejskiej w R. z dnia 10 października 2014 r., wskazując że dokument ten jest w swej treści tożsamy z wnioskowanym przez skarżącą dokumentem urzędowym. Ponadto organ ten podniósł, że w związku z wniesieniem przez skarżącą przedmiotowej skargi, dokonał on anonimizacji żądanej przez skarżącą części i pismem z dnia 12 lipca 2016 r. udostępnił skarżącej wnioskowany dokument urzędowy. Burmistrz Miasta R. podkreślił przy tym, że podstawą udostępnienia żądanej informacji jest fakt, że żadna z uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu – w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r. – projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. nie została uwzględniona przez Burmistrza Miasta R. , dlatego wszystkie dane zawarte we wnioskowanym dokumencie stanowiącym rozstrzygnięcia Burmistrza Miasta R. znalazły się w upublicznionym dokumencie, a przez to stały się jawne.

Burmistrz Miasta R. powołując się na liczne orzecznictwo sądów administracyjnych wskazał, że w jego ocenie za odrzuceniem skargi przemawia fakt stosowania w określonym zakresie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego również do postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej. Tym samym zdaniem organu dla skutecznego wniesienia skargi na bezczynność do sądu administracyjnego konieczne było poprzedzenie jej przez skarżącą wniesieniem zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie w trybie art. 37 § 1 k.p.a., czego ta nie uczyniła.

Niemniej jednak na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd ww. wniosku, Burmistrz Miasta R. podniósł, że podejmował on wszelkie możliwe czynności w zakreślonych przez prawo terminach lub po ich przedłużeniu stosownymi pismami, a przez to nie pozostawał on w bezczynności. Podkreślił również, że w dniu 12 lipca 2016 r., tj. po wniesieniu przedmiotowej skargi do sądu administracyjnego, udzielił on skarżącej żądanej informacji, a w związku z tym także w chwili obecnej nie pozostaje on w bezczynności.

Ponadto organ wskazał, że skarżąca wraz z małżonkiem K.W. oraz E.Z. kieruje do sądu administracyjnego ogromną ilość skarg na bezczynność. Organ podkreślił przy tym, że również aktualnie odrębną skargę o tożsamej treści wniósł do tego sądu małżonek skarżącej K.W. W ocenie Burmistrza Miasta R. skarżąca nie ma jakiegokolwiek pojęcia o sprawach, w których występuje, bowiem jedynie na prośbę swojego męża podpisuje przygotowane wcześniej przez niego dokumenty, co stanowi nadużycie prawa w zakresie dostępu do informacji publicznej, z uwagi na wykorzystywanie tej instytucji do celu innego (politycznego) niż dbałość o dobro publiczne.

W piśmie procesowym z dnia 18 sierpnia 2016 r. skarżąca, wobec udostępnienia jej przez organ wnioskowanej informacji zmodyfikowała żądanie zawarte w skardze z dnia 27 czerwca 2016 r. wnosząc o stwierdzenie, że bezczynność ma charakter rażącego naruszenia prawa, wymierzenie organowi grzywny z tytułu rażącej bezczynności oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca wskazała przy tym, że podnoszone przez Burmistrza Miasta R. i to reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, argumenty zawarte w odpowiedzi na skargę, jakoby w niniejszej sprawie dla skuteczności wniesionej skargi konieczne było uprzednie złożenie zażalenia w trybie art. 37 § 1 k.p.a., czy też niezależnie od powyższego niemożność przypisania organowi bezczynności w przedmiotowej sprawie, z uwagi na ich kuriozalny charakter należy uznać wyłącznie za działanie obstrukcyjne, nakierowane wyłącznie na pogłębienie przewlekłości postępowania. Podobnie w ocenie skarżącej za absurdalne należy uznać tłumaczenie organu zawarte w piśmie z dnia 12 lipca 2016 r., w którym podał on, że powodem wcześniejszej bezczynności była konieczność dokonania anonimizacji danych osobowych podanych w żądanym dokumencie, jako że dokument ten liczy zaledwie cztery strony. Skarżąca podniosła również, że bezpodstawne są te twierdzenia organu, wedle których fakt wnoszenia przez nią w wielu przypadkach przedmiotowo zbieżnych wniosków o udostępnienie informacji publicznej z tymi wnoszonymi przez jej męża, świadczyć ma o pozostawaniu żądanej informacji poza sferą zainteresowania skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność w przypadkach określonych w pkt 1-4 p.p.s.a. – art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Tym samym przedmiotem sądowej kontroli – w odniesieniu do tego typu skarg – nie jest określony akt lub czynność organu administracji publicznej, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Skarga ta stanowi zatem środek prawny mający na celu ochronę praw jednostki poprzez przymuszenie organu do podjęcia żądanego działania, a w następstwie czego likwidację stanu opieszałości występującą po stronie tego organu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 września 2014 r., sygn. akt I SAB/Kr 13/14, LEX nr 1512583; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SAB/Wa 205/07, LEX nr 479291; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III SAB/Łd 62/07, LEX nr 451159).

Przedmiotem kontroli Sądu w rozpoznawanej sprawie, zainicjowanej wniesieniem skargi przez Z.N. , jest bezczynność Burmistrza Miasta R. w przedmiocie rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 1 marca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, tj. dokumentu urzędowego "Rozstrzygnięcia Burmistrza R. w sprawie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu, w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r., projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R".

Przy tak zdefiniowanym przedmiocie zaskarżenia, w pierwszej kolejności rozważenia wymaga zatem kwestia dopuszczalności skargi na bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej.

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie, wbrew stanowisku Burmistrza Miasta R. wyrażonemu w odpowiedzi na skargę, spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą na bezczynność. Skarga ta, w przypadku dostępu do informacji publicznej nie wymaga bowiem poprzedzenia jej środkiem zaskarżenia wskazanym w art. 52 p.p.s.a., ponieważ stosownie do treści art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 2058 z późn. zm. – dalej: u.d.i.p.), przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Oznacza to, że przepisy k.p.a. nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie u.d.i.p., w tym do czynności materialno-technicznych w rozumieniu przepisu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do treści art. 52 § 3 p.p.s.a., określone w tym przepisie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa jest warunkiem dopuszczalności skargi na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a nie na bezczynność w podjęciu tych aktów lub czynności. Podobnie u.d.i.p., która stanowi rozwinięcie konstytucyjnego prawa do informacji publicznej wyrażonego w art. 61 Konstytucji RP, nie formułuje nakazu wyczerpania jakiegokolwiek trybu mającego poprzedzać wniesienie skargi na bezczynność organu w załatwieniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 marca 2006 r., sygn. akt II SAB/Wa 1/06, LEX nr 197599).

Dlatego też należy uznać, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie przez Z.N. jest dopuszczalna i jako taka podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Przystępując zatem do oceny zasadności przedmiotowej skargi przede wszystkim należy wskazać, że w sprawie bezsporny pozostaje fakt, że wniosek o udzielenie informacji publicznej został skierowany do podmiotu, który zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. był zobowiązany do jej udzielenia, jak również, że wnioskowana informacja, mieszcząca się w przykładowym katalogu określonym w art. 6 ust. 1 pkt 3a, c i d oraz pkt 4a u.d.i.p., stanowi informację publiczną. Okoliczności tych w toku postępowania nie kwestionowała bowiem żadna ze stron.

Istota sporu pomiędzy stronami sprowadza się natomiast do samego postępowania organu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej (w tym zachowania ustawowych terminów, podejmowanych czynności), a mianowicie do ustalenia czy Burmistrz Miasta R. dopuścił się bezczynności.

Zgodnie z treścią art. 10 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek. Informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku.

Zgodnie zaś z regulacją zawartą w art. 13 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej będzie miała miejsce w sytuacji, w której podmiot ten w ustawowo określonym terminie nie podejmie żadnej z przewidzianych prawem czynności, tj. nie udostępni informacji publicznej w formie czynności materialno-technicznej w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), nie wyda decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej albo o umorzeniu postępowania (art. 16 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.) albo nie powiadomi pisemnie wnioskodawcy o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i nie wskaże, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania wskazać należy, że złożony w rozpoznawanej sprawie przez skarżącą wniosek z dnia 1 marca 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, tj. dokumentu urzędowego "Rozstrzygnięcia Burmistrza R. w sprawie rozpatrzenia uwag wniesionych do wyłożonego do publicznego wglądu, w okresie od 5 sierpnia 2014 r. do 3 września 2014 r., projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla strefy "A" ochrony uzdrowiskowej Uzdrowiska R. spełniał wszelkie wymogi przewidziane w u.d.i.p. i podmiot, do którego został skierowany był zobowiązany do udzielenia skarżącej żądanej informacji. Żądana informacja publiczna została skarżącej udostępniona dopiero przy piśmie z dnia 12 lipca 2016 r., a zatem po dniu wniesienia skargi do sądu.

Analiza okoliczności sprawy, w odniesieniu do przywołanych powyżej przesłanek przemawiających za stwierdzeniem stanu bezczynności organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, prowadzi do konstatacji, że na dzień złożenia skargi do sądu, tj. 27 czerwca 2016 r., Burmistrz Miasta R. pozostawał w bezczynności i to bezczynności rażąco naruszającej prawo. W ocenie Sądu podejmowane przez ten organ działania były bowiem nacechowane złą wolą w załatwieniu wniosku i w rzeczywistości miały na celu jedynie nieustanne przedłużanie postępowania, nie zmierzając tak naprawdę do faktycznego załatwienia sprawy poprzez udzielenie stronie skarżącej żądanej informacji. Wystarczy wskazać, że od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej (1 marca 2016 r.) do dnia jej udzielenia stronie skarżącej (12 lipca 2016 r.), które jak wyraźnie podkreślił sam organ w odpowiedzi na skargę nastąpiło "w związku ze skargą skarżącej", upłynął okres ponad 4 miesięcy.

Twierdzenia Burmistrza Miasta R. , że dopełnił wszystkich możliwych czynności w przewidzianych prawem terminach, w żaden sposób nie można podzielić. Działania Burmistrza, który zamiast załatwić wniosek w sposób prawem przewidziany, zwracał się do SKO w N. o wykładnie decyzji, ocenić należy nie jako czynności przerywające, czy też usprawiedliwiające bezczynność, ale właśnie pozwalają określić tę bezczynność jako wyczerpującą znamiona rażącego naruszenia prawa.

W uzasadnieniu decyzji z dnia 12.04.2016 r. organ odwoławczy wyraźnie wskazał, że umorzenie postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej jest dopuszczalne tylko i wyłącznie w jednym przypadku określonym przez ustawodawcę w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., tj. gdy wnioskodawca w terminie 14 dni od powiadomienia go o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, która to okoliczność nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie. Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. podkreśliło, że co prawda w u.d.i.p. nie uregulowano zasad postępowania w sprawie wielokrotnie ponawianych wniosków o udostępnienie tej samej informacji publicznej przez tego samego wnioskodawcę, to jednak podzielając prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd przyjąć należy, że wniosek rodzi po stronie dysponenta informacji obowiązek udostępnienia informacji wtedy, gdy żądana informacja nie została wcześniej udostępniona i nie funkcjonuje w publicznym obiegu, a przez to zainteresowany nie może się z nią zapoznać inaczej, jak tylko składając wniosek o udostępnienie informacji do organu.

Po drugie, w rozpoznawanej sprawie podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej był organ administracji publicznej, od którego oczekiwać należy większego profesjonalizmu w załatwieniu wniosku i znajomości zasad kodeksu postępowania administracyjnego w kwestii wyjaśnienia treści decyzji.

Wskazać również należy, że Sądowi z urzędu znany jest fakt, że Burmistrz Miasta R. był i jest stroną licznych postępowań w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, w których to sprawach często reprezentowany jest przez profesjonalnego pełnomocnika, a w związku z tym powinien wykazać się on wyższym stopniem znajomości przepisów regulujących postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej i z tego też powodu już wydanie decyzji o umorzeniu postępowania przez Burmistrza Miasta R. było działaniem dyskusyjnym, które można poczytywać jako zmierzające do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Nawet gdyby przyjąć odmienny pogląd (powoływany także przez Burmistrza Miasta R. ), zgodnie z którym termin do załatwienia sprawy z wniosku o udostępnienie informacji publicznej, po uchyleniu zaskarżonej w toku instancji decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania przez organ odwoławczy, powinien być liczony od dnia, w którym zwrócono akta organowi I instancji – na zasadach ogólnych określonych w art. 13 ust 1 i 2 u.d.i.p., a więc z możliwością jego przedłużenia w wyjątkowych przypadkach nawet do dwóch miesięcy (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 maja 2014 r., sygn. akt. I OSK 1027/14, LEX nr 1464729) należałoby uznać, że w niniejszej sprawie Burmistrz Miasta R. nadal pozostawał w bezczynności.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. zwróciło akta Burmistrzowi Miasta R. w dniu 18 kwietnia 2016 r., który po tym dniu dwukrotnie zawiadamiał stronę o przedłużeniu terminu do załatwienia sprawy, uzasadniając swoje działanie kierowanymi do organu odwoławczego w dniach 22 kwietnia 2016 r. oraz 24 maja 2016 r. pismami w sprawie wyjaśnienia ww. decyzji, aby ostatecznie w dniu 17 czerwca 2016 r. udostępnić skarżącej kserokopię innego niż wnioskowany dokumentu, tj. załącznika nr 2 do uchwały nr [...] Rady Miejskiej w R. z dnia 10 października 2014 r. ze wskazaniem, że dokument ten jest w swej treści tożsamy z żądanym przez skarżącą dokumentem urzędowym. Tym samym organ ten nie zachował nawet maksymalnego terminu dwumiesięcznego (art.13 ust.2 u.d.i.p) do załatwienia sprawy z wniosku skarżącej, ponieważ dwa miesiące – liczone w tym przypadku od dnia zwrotu akt przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. – upłynęły w dniu 19 czerwca 2016 r. W tym okresie Burmistrz Miasta R. udostępnił stronie odmienny niż wnioskowany dokument, wydany przez inny organ (Radę Miejską w R. ), który – co warte podkreślenia – jako załącznik do uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dostępny był już w Biuletynie Informacji Publicznej, a zatem nie podlegał on w ogóle udostępnieniu w trybie wnioskowym.

Ocenić należy, że w kontrolowanej sprawie brak było powodów, by nie załatwić wniosku o udostępnienie informacji w podstawowym terminie określonym w ustawie "bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku".

W ocenie Sądu dwukrotne przedłużanie przez Burmistrza Miasta R. terminu załatwienia sprawy było oczywiście niezasadne. Po pierwsze, decyzja organu odwoławczego nie pozostawiała wątpliwości, co do kierunku jej załatwienia, a w związku z tym nie było podstaw do występowania do tego organu o jej wyjaśnienie. Po drugie, Burmistrz Miasta R. jako podmiot, który wytworzył żądaną informację, był w jej posiadaniu od samego początku postępowania. Nie kwestionował także faktu, że stanowi ona informację publiczną. Dlatego też zwłoka organu w udzieleniu wnioskowanej informacji, które – jak było to już wyżej podkreślane – nastąpiło dopiero "w związku ze skargą skarżącej" w dniu 12 lipca 2016 r., musi być oceniona jako rażąca.

Zwrócić również należy uwagę na wzajemnie sprzeczną argumentację organu, który raz podawał, że powodem przedłużania terminu załatwienia sprawy był brak odpowiedzi na kierowane do organu odwoławczego pisma, a następnie w piśmie z dnia 12 lipca 2016 r. adresowanym do skarżącej przyznał, że "pierwotnie dokument ten nie został udostępniony, gdyż wymagał anonimizacji". Trudno przy tym uznać za zasadne uzasadnienie organu, jakoby powodem wcześniejszej bezczynności organu była konieczność dokonania anonimizacji żądanej informacji, który liczy zaledwie cztery strony, zaś dane podlegające utajnieniu zawarte zostały w jednej wyodrębnionej kolumnie.

Na marginesie prowadzonych rozważań należy również nadmienić, że pierwotnie przekazane do sądu wraz ze skargą Z.N. akta nie zawierały odpowiedzi na skargę. Sąd wezwał Burmistrza do przedłożenia odpowiedzi na skargę w terminie 7 dni pod rygorem nałożenia grzywny. W dniu 14 lipca 2016 r. wpłynęło do Sądu pismo zatytułowane "Odpowiedź na skargę" (k.15), ale nie zawierało ono podpisu. Na wezwanie Sądu podpisana odpowiedź na skargę została złożona do akt dopiero w dniu 1 sierpnia 2016 r. (data stempla pocztowego na kopercie - 27 lipca 2016 r.), czyli miesiąc po wniesieniu skargi przez skarżącą, co dwukrotnie przekroczyło określony w art. 21 pkt 1 u.d.i.p. termin na przekazanie akt.

Dlatego też, w oparciu o powyższe, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. należało stwierdzić, że organ dopuścił się bezczynności w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, a bezczynność ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 149 § 2 p.p.s.a., Sąd, w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6. Zdaniem Sądu za odpowiednią do całokształtu okoliczności sprawy należy uznać grzywnę w kwocie 3 000 zł. Sąd uznał, że grzywna orzeczona w tej wysokości będzie stanowić dostateczną dolegliwość i przestrogę dla organu. Dlatego też orzeczono jak w punkcie II sentencji wyroku.

W piśmie z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data prezentaty na dokumencie) skarżąca wskazała, że otrzymała od Burmistrza Miasta R. pismo datowane na dzień 12 lipca 2016 r., a zatem po dniu wniesienia skargi do sądu, zawierające odpowiedź na złożony przez nią wniosek z dnia 1 marca 2016 r. Tym samym należało stwierdzić, że na dzień rozpoznania niniejszej sprawy organ nie pozostawał w bezczynności, a w związku z tym brak było podstaw do zobowiązania Burmistrza Miasta R. do załatwienia w stosownym terminie wskazanym przez sąd, wniosku skarżącej w myśl art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Dlatego też uznać należało, że podjęte przez Burmistrza Miasta R. działanie, choć miało miejsce po wniesieniu skargi do sądu, czyniło w tym zakresie (zobowiązania Burmistrza Miasta R. do załatwienia wniosku skarżącej) postępowanie sądowoadministracyjne bezprzedmiotowym i należało je umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., o czym orzeczono w punkcie III sentencji wyroku.

Stosownie natomiast do art. 200 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku, zasądzając od Burmistrza Miasta R. na rzecz skarżącej Z.N. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, odpowiadającej wysokością kwocie uiszczonego wpisu.