Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia del. WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej z udziałem Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Warszawie Hanny Więckowskiej skargi kasacyjnej A. S.A. w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2016 r. sygn. akt IV SA/Wa 1715/16 w sprawie ze skargi A. S.A. w B. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych w wyniku kontroli nieprawidłowości 1. uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Ministra Przedsiębiorczości i Technologii na rzecz A. S.A. w B. 560 (pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 listopada 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 1715/16, oddalił skargę A. S.A. z siedzibą w B. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych w wyniku kontroli naruszeń.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił na wstępie stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że Minister Rozwoju zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1015 ze zm.) oraz art. 104 § 1 i 2, art. 107 § 1 i 3, art. 127 § 3 i art. 138 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm., zwanej dalej: k.p.a.) w wyniku wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy:

I. uchylił decyzję z dnia [...] stycznia 2016 r., nr [...] w części, tj. w zakresie nakazu:

- zapewnienia, aby znak towarowy, pod którym skarżąca świadczy usługi biura informacji gospodarczej, nie był wykorzystywany do wykonywania przez inne podmioty działalności gospodarczej,

- wycofania zobowiązania skarżącej do przestrzegania standardów innego podmiotu przy używaniu znaku towarowego (logo) w związku ze świadczeniem usług określonych w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych;

- zaniechania udzielania zgody na podejmowanie działań w celu promocji znaku towarowego skarżącej przez inny podmiot;

- zaniechania wyrażania zgody na dalsze przekazywanie przez inny podmiot danych klientów skarżącej przekazujących do skarżącej informacje gospodarcze albo którym ujawniane są informacje gospodarcze

i w tym zakresie umorzył postępowanie;

II. utrzymał w mocy ww. decyzję w pozostałej części, tj. w zakresie nakazania skarżącej:

1. zapewnienia biuru wyłączności na zamieszczanie informacji na oficjalnej stronie internetowej (obecnie: [...]) oraz na wykorzystywanie adresów poczty elektronicznej biura (obecnie [...]);

2. zaniechania świadczenia za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej skarżącej (obecnie: [...]) oraz przy wykorzystaniu adresów poczty elektronicznej biura (obecnie [...]) usług wykraczających poza określone w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych;

3. zaniechania świadczenia, wspólnie z innymi podmiotami, w tym jako strona umowy, na zlecenie klientów, usług wykraczających poza określone w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych;

4. zaniechania świadczenia usług w zakresie dopisywania informacji o zobowiązaniu dłużnika do A. S.A. wspólnie z innym podmiotem, niebędącym wierzycielem;

5. zaniechania świadczenia przez skarżącą usługi "[...]" w zakresie obowiązującym w okresie kontroli;

6. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi procesu pozyskania i podpisania umowy o udostępnianie informacji gospodarczych na rzecz skarżącej;

7. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi danych klientów skarżącej przekazujących do skarżącej informacje gospodarcze oraz podmiotów, którym skarżąca ujawnia informacje gospodarcze, w tym zaniechanie powierzenia innemu podmiotowi obsługi posprzedażowej tych klientów;

8. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi prowadzenia korespondencji z klientami skarżącej przekazującymi do skarżącej informacje gospodarcze oraz podmiotami, którym skarżąca ujawnia informacje gospodarcze;

9. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi obsługi infolinii biura informacji gospodarczej skarżącej;

10. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi przyjmowania i rozpatrywania reklamacji na usługi skarżącej związane z przyjmowaniem, przechowywaniem oraz ujawnianiem informacji gospodarczych;

11. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi aneksowania umów, na podstawie których są przekazywane, przechowywane albo ujawniane informacje gospodarcze;

12. zaniechania powierzania innemu podmiotowi aktualizacji cenników usług świadczonych przez skarżącą związanych z przyjmowaniem, przetwarzaniem albo ujawnianiem informacji gospodarczych;

13. zaniechania stwierdzonych naruszeń przepisów art. 27 ust. 1 i 4 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych oraz postanowień § 36 ust. 1 zd. 1 oraz § 37 ust. 2 i ust. 3 zd. 2 Regulaminu Zarządzania Danymi A. S.A., prowadzących do sytuacji, w której rejestr zapytań skarżącej nie zawiera informacji o podmiocie, któremu faktycznie ujawniono informacje gospodarcze i jednocześnie określił termin usunięcia wskazanych w pkt II nieprawidłowości na 3 miesiące od dnia, w którym niniejsza ostateczna decyzja zostanie doręczona stronie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. Z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.) stwierdził, że organy obu instancji w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy, a następnie dokonały jego subsumpcji pod określoną normę prawną z ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Przedstawiona przez organy ocena nie budzi wątpliwości pod względem jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. Minister Rozwoju w zaskarżonej decyzji odniósł się szczegółowo do poszczególnych zarzutów i argumentacji skarżącej wyjaśniając, dlaczego uznał za konieczne nałożenie wskazanych w decyzji nakazów, określając termin ich usunięcia. Przedstawioną argumentację Sąd w pełni podzielił.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd wskazał, że warunki prowadzenia przez biuro działalności gospodarczej określają przepisy art. 4 -11a rozdziału 2 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Warunki prowadzenia przez biuro działalności gospodarczej stanowią wyjątek wobec zasady swobody działalności gospodarczej unormowanej w art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Ustawodawca ze względu na ważny interes publiczny w ustawie tej wprowadził ograniczenia swobody działalności gospodarczej w oparciu o art. 22 Konstytucji RP. Z treści art. 4 ustawy wynika, że biuro informacji gospodarczej jest podmiotem o szczególnym statusie, bowiem cechuje go wyłączność na udostępnianie informacji gospodarczych osobom trzecim nieoznaczonym w chwili przeznaczania tych informacji do udostępniania, chyba że udostępnianie następuje w celu sprzedaży wierzytelności przez ogłoszenie publiczne lub przepisy prawa przewidują inny tryb udostępniania danych. Obowiązek zapewnienia ochrony interesu prywatnego, jakim jest interes dłużników, których dane przechowywane są w biurze, utworzenie i działalność biura oparte są na zasadach bardziej rygorystycznych niż w przypadku przedsiębiorcy nieprowadzącego działalności w zakresie udostępniania informacji gospodarczej. Pokreślił to wyraźnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt III CK 16/11. Szczególny status biura informacji gospodarczej określa również art. 5, jak i art. 6 powoływanej ustawy. Ustawodawca wyraźnie zastrzegł w ust. 4 art. 7 tej ustawy, że biuro nie może powierzyć innym podmiotom wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 i 2, z wyjątkiem innych biur oraz instytucji utworzonych na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe.

Sąd I instancji stwierdził, że z prawidłowych ustaleń organu w oparciu o protokół z kontroli przeprowadzonej w dniach od 20 lutego do 13 marca 2015 r. wynika, że skarżąca swoją działalność prowadziła z naruszeniem art. 7 ust. 4 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, zawierając umowy z innym podmiotem gospodarczym – X. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] prowadzącym działalność windykacyjną świadczącą usługi dotyczące obsługi wierzytelności w zakresie udostępniania informacji gospodarczych, powierzając temu podmiotowi wykonywanie czynności zastrzeżonych przez ustawę dla biura informacji gospodarczej. Sąd podzielił więc stanowisko organu, że skarżąca prowadziła działalność z naruszeniem zasady wyłączności biura informacji gospodarczej i samodzielności jej wykonywania, wyrażając zgodę, aby inne podmioty trzecie wykorzystywały jej oficjalne kanały informacyjne do świadczenia usług windykacyjnych. Za zasadne Sąd uznał stanowisko organu, że skarżąca zawierając z X. Sp. z o.o. umowę na wspólne wykonywanie usług windykacyjnych na zlecenie klientów usług, wykroczyła poza zakres przedmiotu działalności biura określonego ustawą, czym dopuściła się naruszenia norm zawartych w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Biuro nie może bowiem powierzyć innym podmiotom czynności stanowiących jego wyłączną działalność gospodarczą, a która to działalność obejmuje czynności pozyskiwania podpisywania i aneksowania umów o udostępnianie informacji gospodarczych, prowadzenie korespondencji z klientem, obsługa infolinii, przyjmowanie i rozpatrywanie reklamacji, ustalanie cenników.

W konkluzji Sąd I instancji stwierdził, że stwierdzone w toku kontroli uchybienia w prowadzonej przez skarżącą działalności reglamentowanej przepisami ustawy, w szczególności jej art. 7 ust. 1 , 2 i 4, upoważniały Ministra Rozwoju do nałożenia obowiązku wykonania nakazów określonych w zaskarżonej decyzji w celu doprowadzenia do zgodnego z ustawą prowadzenia działalności przez skarżącą działającą jako biuro informacji gospodarczej. Stąd też zarzuty naruszenia przepisów ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, jak również § 37 ust. 2 Regulaminu Zarządzania Danymi A. nie znajdują usprawiedliwionych podstaw. Wbrew twierdzeniom skarżącej, organ prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające, dokonał wnikliwej i zgodnie z zasadą swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku przeprowadzonej kontroli, a jej wyniki w sposób jasny i logiczny przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, szczegółowo odnosząc się również do zarzutów podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Za pozbawiony podstaw Sąd uznał zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP, skoro skarżąca w żaden sposób nie wykazała, aby organ traktował ją odmiennie od innych biur informacji gospodarczej. Za niezasadny Sąd uznał też zarzut naruszenia art. 83 ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 44 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, bowiem kontrola, jak wskazał Minister Rozwoju, została przeprowadzona w związku z licznymi skargami podmiotów na działalność skarżącej. W tej sytuacji, skoro zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy nadzór nad biurem sprawuje minister właściwy do spraw gospodarki w zakresie zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z ustawą i regulaminem, organ uprawniony był do przeprowadzenia ponownej kontroli. Dlatego skarga podlegała oddaleniu.

W skardze kasacyjnej skarżąca zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca podniosła:

(zarzuty dotyczące wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku):

1. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm., zwanej dalej p.u.s.a.) oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. przez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli działalności administracji publicznej w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku nieodpowiadającego wymogom art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny, polegające na wadliwym zwięzłym przedstawieniu stanu sprawy z pominięciem w uzasadnieniu, że:

i. skarżąca dwukrotnie składała zastrzeżenia do ustaleń zawartych w protokole kontroli (w dniu 21 kwietnia 2015 r. oraz w dniu 2 czerwca 2015 r.), jak również odmówiła podpisania protokołu kontroli (w dniu 15 lipca 2015 r.) przedstawiając jednocześnie w sposób wyczerpujący argumentację uzasadniającą błędną ocenę stanu faktycznego oraz prawnego sprawy,

ii. w dniu 20 października 2016 r. skarżąca złożyła replikę na odpowiedź na skargę szczegółowo odnosząc się do przedstawionej w odpowiedzi na skargę argumentacji Ministra, oraz

iii. w odpowiedzi na skargę Minister zmienił dotychczasowe stanowisko w zakresie dopuszczalności zawierania umów w zakresie działalności pomocniczej, oraz

iv. postanowieniem nr [...] z dnia [...] czerwca 2016 r. Minister na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 p.p.s.a. wstrzymał wykonanie decyzji z dnia [...] kwietnia 2016 r. w części, tj. w zakresie w jakim organ utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] stycznia 2016 r.;

b. art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. przez nienależyte wykonanie obowiązku kontroli działalności administracji publicznej w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku nieodpowiadającego wymogom art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz w sposób uniemożliwiający przeprowadzenie jego kontroli przez Naczelny Sąd Administracyjny, polegające na sporządzeniu uzasadnienia niezawierającego dostatecznego wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz stanowisk stron, w szczególności w zakresie:

i. braku pełnego rozpoznania i dokonania oceny prawnej znacznej części podniesionych w skardze zarzutów,

ii. oddalenia zarzutów skarżącej podniesionych w skardze bez wyjaśnienia przesłanek ich oddalenia,

iii. nieustosunkowanie się w sposób pozwalający poznać motywy rozstrzygnięcia do podniesionych przez skarżącą w replice na odpowiedź na skargę kwestii spornych oraz kontrargumentów, w stosunku do tego co przedstawił Minister w odpowiedzi na skargę, oraz

iv. oparcia się w uzasadnieniu na ogólnikach, odesłaniach i założeniach problemowych oraz ogólnikową aprobatę stanowiska Ministra;

c. art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niezawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wnikliwej i merytorycznej analizy materiału dowodowego sprawy, a tym samym nierozpatrzenie całości sprawy w kontekście zgromadzonych w sprawie dowodów, z uwagi na:

i. przyjęcie, że Minister dokonał w niniejszej sprawie prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, bez podania jednak przesłanek takiej konkluzji,

ii. ograniczenie się do ogólnikowych stwierdzeń wskazujących na akceptację ustaleń i ocen Ministra bez wyjaśnienia skarżącej, dlaczego w świetle przepisów prawa stanowisko skarżącej jest nieprawidłowe, oraz

iii. powtórzenie argumentacji Ministra bez własnej analizy zgromadzonych dowodów;

d. art. 134 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nierozpatrzenie sprawy w całości oraz zignorowanie istotnych dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, takich jak:

i. protokół kontroli z 2013 r.,

ii. zastrzeżenia skarżącej z dnia 21 kwietnia 2015 r. oraz z dnia 2 czerwca 2015 r. do ustaleń zawartych w protokole kontroli,

iii. pismo skarżącej z dnia 15 lipca 2015 r. dotyczące odmowy podpisania protokołu kontroli,

iv. pismo Ministra z dnia 7 lipca 2015 r.,

v. replika skarżącej z dnia 19 października 2016 r. na odpowiedź na skargę, oraz

vi. załączniki nr 1-9 do skargi.

(zarzuty dotyczące wadliwości uzasadnienia decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r. oraz decyzji z dnia [...] stycznia 2016 r.)

2. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 6, art. 7, art. 75 § 1 oraz art. 77 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na niedostatecznie dokładnym ustaleniu przez Ministra stanu faktycznego sprawy, opierając się na źródłach dowodowych budzących wątpliwości skarżącej, bez ich wyjaśnienia;

b. art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 6, art. 7, art. 8 oraz art. 11 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na nieodniesieniu się do zarzutów i zastrzeżeń skarżącej podnoszonych w jej pismach w toku postępowania administracyjnego.

(zarzuty dotyczące nakazów z pkt II.1 oraz pkt II.2 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

3. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (zwanej dalej: Ustawą) oraz 43 ust. 1 Ustawy poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów ustawy polegającego na sformułowaniu nakazu usunięcia nieprawidłowości polegającej na braku wyłączności skarżącej w zakresie korzystania ze strony internetowej i domeny adresów elektronicznych w sytuacji, gdy nieprawidłowość ta nie została wskazana w protokole kontroli z maja 2015 r.;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez pełnomocnika skarżącej we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 5 lutego 2016 r. w zakresie niewskazania w protokole kontroli z maja 2015 r. nakazu usunięcia nieprawidłowości polegającej na braku wyłączności skarżącej w zakresie korzystania ze strony internetowej i domeny adresów elektronicznych;

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 6 k.p.a., art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. oraz Konstytucji polegającego na naruszeniu zasady praworządności polegającym na utrzymaniu w mocy decyzji, która została wydana w następstwie przeprowadzonej przez organ kontroli dokonanej z naruszeniem art. 32 ust. 1 Ustawy;

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez pełnomocnika skarżącej we wniosku dotyczącej faktu nieużywania przez żaden z podmiotów korzystających ze strony internetowej oznaczeń "biuro informacji gospodarczej" ani skrótu "BIG", co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku w zakresie wskazania pełnej podstawy faktycznej i prawnej będącej podstawą wydania decyzji;

e. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na błędnej oraz niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie, że z faktu zamieszczenia na stronie internetowej informacji o usługach z rynku komplementarnego oraz o usługach wiązanych wynika, że usługi te są w ogóle świadczone przez skarżącą oraz że są one świadczone wspólnie z innymi podmiotami, podczas gdy w świetle informacji zamieszczonych na stronie internetowej brak jest podstaw do formułowania takich wniosków;

f. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez pełnomocnika skarżącej we wniosku dotyczącej świadczenia przez skarżącą usług wyłącznie w granicach ustawy oraz dotyczącej nie powierzania wykonywania innym podmiotom usług w rozumieniu art. 7 ust. 4 Ustawy, co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązków w zakresie wskazania podstaw faktycznych i prawnych będących podstawą wydania decyzji;

g. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na błędnej oraz niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie, że działalność skarżącej ze względu na całokształt konsekwencji dla podmiotów korzystających z usług zamieszczonych na oficjalnej stronie internetowej biura może być uznana za działalność "in fraudem legis";

h. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 1 i 3 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na wydaniu decyzji, której osnowa budzi wątpliwości interpretacyjne albowiem sformułowanie "zapewnienia wyłączności na zamieszczanie informacji na oficjalnej stronie internetowej" można rozumieć dwojako: bądź jako zapewnienie wyłączności na wykonywanie czynności technicznych/informatycznych skutkujących ujawnieniem na stronie internetowej jakichkolwiek informacji (dotyczących zarówno skarżącej jak i innych podmiotów), bądź też jako zagwarantowanie, iż na stronie internetowej umieszczane będą wyłącznie informacje dotyczące skarżącej (bez konieczności zapewnienia, że czynności techniczne/informatyczne będą wykonywane przez skarżącą).

4. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy polegające na dokonaniu błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu w sytuacji, gdy działalność skarżącej w zakresie informacji zamieszczanych na oficjalnej stronie internetowej oraz w zakresie wykorzystywania adresów poczty elektronicznej biura ([...]) nie jest regulowana przez przepisy Ustawy;

b. art. 7 ust. 4 Ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu w sytuacji, gdy skarżąca nie dokonała powierzenia żadnemu podmiotowi wykonywania jakichkolwiek czynności;

c. art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy polegające na dokonaniu błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu przepisów w sprawie, w sytuacji, gdy skarżąca świadczy usługi wyłącznie w zakresie zgodnym z Ustawą;

d. art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy polegające na dokonaniu błędnej wykładni i uznanie, że skarżąca może dokonywać czynności wyłącznie w granicach określonych w tych przepisach podczas, gdy skarżąca może wykonywać także inne czynności w tym zawierać inne umowy w zakresie działalności pomocniczej dla biura (np. marketing, windykacja).

(zarzuty dotyczące nakazów z pkt II.3 oraz pkt II.4 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

5. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających Istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez pełnomocnika we wniosku w zakresie:

i. stosowania umów trójstronnych przez inne biura informacji gospodarczej (dalej "BIG"),

ii. braku różnic pomiędzy umową trójstronną a umową zawieraną pomiędzy klientem a BIG z jednej strony a pomiędzy klientem a podmiotem trzecim z drugiej,

iii. ograniczenia zakresu umowy trójstronnej do postępowania polubownego, będącego w zgodzie z celem Ustawy uzasadniającym powstanie skarżącej oraz

iv. dotyczącym świadczenia usług w zakresie dopisywania informacji o zobowiązaniu dłużnika do skarżącej w sposób nie naruszający przepisów Ustawy,

co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na ustalenie praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego oraz wydaniem decyzji, zawierającej niepełne uzasadnienie faktyczne i prawne;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na dokonaniu uproszczonej oceny materiału dowodowego w zakresie ustaleń dotyczących treści świadczeń wynikających z umowy oraz ich braku zgodności z art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 32 ust. 2 Konstytucji poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu Konstytucji polegającego na odmiennym potraktowaniu skarżącej w stosunku do innych biur informacji gospodarczej oraz podmiotów świadczących usługi na rynku regulowanym, co skutkowało naruszeniem zasady zakazu dyskryminacji;

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na braku szczegółowego odniesienia się w uzasadnieniu decyzji do zgłoszonych przez pełnomocnika skarżącej:

i. faktu naruszenia zakazu dyskryminacji wynikającego z art. 32 ust. 2 Konstytucji (punkt [...] wniosku),

ii. braku różnicy pomiędzy skutkami wynikającymi z zawarcia umowy trójstronnej (klient, BIG, podmiot trzeci) od zawarcia dwóch odrębnych umów, jednej pomiędzy klientem a BIG z jednej strony oraz drugiej pomiędzy klientem a podmiotem trzecim (punkt [...] wniosku),

iii. celu zawieranych umów (punkt [...] wniosku, wyjaśnienia zgłoszone w piśmie z dnia 5 marca 2015 r.),

co skutkowało niewyjaśnieniem okoliczności istotnych dla sprawy, mających wpływ na dokonywane przez organ ustalenia faktyczne;

e. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na lakonicznym odniesienieniu się do naruszenia przez skarżącą usługi w zakresie dopisywania informacji o zobowiązaniu dłużnika do A. S.A. oraz zgodności tej usługi z Regulaminem, co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku wskazania pełnej podstawy faktycznej i prawnej wydawanej decyzji;

f. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego przerzucenie ciężaru udowodnienia okoliczności wynikających z załącznika nr 3 do umowy na skarżąca, podczas, gdy to na organie spoczywał obowiązek wszechstronnego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego zebranego w trakcie kontroli, co skutkowało brakiem wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

g. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu k.p.a. polegającego na sporządzeniu uzasadnienia decyzji, która jest częściowo wewnętrznie sprzeczna:

i. w zakresie w jakim organ z jednej strony stwierdza, że poza zakresem decyzji jest ocena swobody kontraktowania, z drugiej zaś strony organ de facto działalność tą ogranicza, oraz

ii. w zakresie w jakim organ stwierdza, że nie kwestionuje "komplementarności" działalności biur informacji gospodarczej wobec windykacji, z drugiej zaś strony kwestionuje procedurę zgłaszania danych do A. S.A.

6. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj. naruszenie:

a. art. 65 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego polegające na dokonaniu błędnej wykładni umowy o współpracy w zakresie windykacji polubownej z dnia [...] listopada 2013 r. poprzez:

i. uznanie, że świadczenie usług z tej umowy narusza art. 7 ust. 1, 2 i 4 Ustawy podczas, gdy zawieranie umów z zakresu windykacji polubownej jest w świetle poglądów doktryny oraz przyjętej praktyki dopuszczalne, a zatem dopuszczalne jest także udzielanie pełnomocnictwa w zakresie pobierania, przekazywania i usuwania informacji gospodarczych w systemie A. S.A. oraz prowadzenie postępowania windykacyjnego;

ii. przyjęcie, że z treści umowy nie wynika, czy obowiązki spoczywające na skarżącej a X. Sp. z o.o. zostały rozdzielone, podczas, gdy z umowy tej wynika, że usługi te zostały rozdzielone;

iii. wyprowadzenie błędnych niewynikających z postanowień umownych wniosków w zakresie:

- § 1 umowy, w świetle którego: "przedmiotem umowy jest świadczenie przez Zleceniobiorcę usług w zakresie dochodzenia roszczeń finansowych w sprawach wynikających z prowadzonej przez Zleceniodawcę działalności gospodarczej wraz z możliwością dopisania przez Zleceniobiorcę, w imieniu i na rzecz Zleceniodawcy informacji o zobowiązaniu dłużnika Zleceniodawcy do A. S.A.",

- § [...] umowy stanowiącego, iż: "Zleceniodawca upoważnia Zleceniobiorcę do wysłania w jego imieniu i na jego rzecz wezwania do zapłaty [...] oraz do otrzymywania w jego imieniu odrębnego, indywidualnego loginu i hasła dostępu do systemu A. S.A. w celu wpisania, aktualizowania, bądź usuwania informacji o dłużnikach, dopisanych do A. S.A. za pośrednictwem Zleceniobiorcy", oraz

- § [...] umowy w myśl, którego: "Zleceniobiorca zobowiązuje się do negocjacji sposobu oraz terminu zapłaty wierzytelności w formie kontaktu korespondencyjnego, telefonicznego lub przez kontakt osobisty";

b. art. 65 § 1 i 2 w zw. art. 369 Kodeksu cywilnego polegające na błędnym przyjęciu, że zobowiązania wynikające z umowy o współpracy w zakresie windykacji polubownej z dnia [...] listopada 2013 r. zostały zaciągnięte solidarnie, podczas gdy brak jest postanowień umownych pozwalających na takie wnioskowanie;

c. art. 65 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego polegające na błędnym uznaniu, że z umowy trójstronnej może wynikać uprzywilejowanie X. Sp. z o.o., podczas gdy w świetle praktyki stosowania podobnych umów przez inne BIGi sformułowanie nakazu mającego wpływ na ograniczenie świadczenia usług przez X. Sp. z o.o. jest działaniem wobec tego podmiotu dyskryminującym.

(zarzuty dotyczące nakazu z pkt II.5 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

7. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą we wniosku w zakresie wykazania, iż usługa "[...]" polega na udostępnianiu informacji gospodarczych przez A. S.A. i windykacji przez X. Sp. z o.o. na podstawie dwu odrębnie zawartych przez klienta z tymi podmiotami umów, co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych oraz mogło mieć wpływ na błędne ustalenia w zakresie naruszenia przez skarżącą art. 7 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 ust. 4 Ustawy;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów kpa polegającego na błędnej oraz niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie, że skarżąca nie zapewnia koniecznego oddzielenia zastrzeżonej wyłącznie dla biur informacji gospodarczej działalności od czynności nieobjętych Ustawą, tj. działalności podmiotów trzecich, której przedmiot jest inny, a takie nieprawidłowości stanowią naruszenie art. 7 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 ust. 4 Ustawy, podczas gdy skarżąca zapewnia formalnoprawne, faktyczne i organizacyjne wyodrębnienie czynności zarezerwowanych dla skarżącej zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy, a co więcej nie zostało w żaden sposób wykazane przez Ministra, że skarżąca świadczyła kiedykolwiek usługi windykacyjne.

8) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 65 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego poprzez dokonanie błędnej wykładni oświadczeń woli stron umów "Serwis ochrony przedsiębiorcy", polegającej na przyjęciu z pominięciem celu ww. umów oraz kontekstu sytuacyjnego, w jakim oświadczenia zostały złożone, że zgodnym zamiarem stron było zobowiązanie skarżącej do wykonywania czynności windykacyjnych oraz prowadzenia postępowania upominawczego w ramach usługi "[...]", podczas gdy z prawidłowej wykładni postanowień tych umów wynika, że zgodnym zamiarem stron było zobowiązanie do wykonywania ww. usług windykacyjnych wyłącznie przez spółkę X. Sp. z o.o.

(zarzuty dotyczące nakazów z pkt II.6 -II.11 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

9. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą we wniosku w zakresie:

i. wykazania, iż w zakresie powierzania innemu podmiotowi aktualizacji cenników uznano w protokole kontroli umowę dotyczącą tych usług za zgodną z Ustawą, a tym samym nie stwierdzono w toku kontroli naruszeń Ustawy;

ii. wykazania, iż zakres przedmiotowy kontroli z 2013 r. i kontroli z 2015 r. był identyczny w zakresie zgodności świadczenia usług związanych z akwizycją oraz obsługą posprzedażową klientów z art. 7 ust. 4 Ustawy, a świadczenie usług związanych z akwizycją oraz obsługą posprzedażową klientów zostało już uznane za zgodne z Ustawą, w tym z art. 7 ust. 4 Ustawy;

iii. wykazania, iż działanie kontrolne Ministra polegające na nieuzasadnionej radykalnej zmianie interpretacji tego samego przepisu prawa na niekorzyść dla przedsiębiorcy jest sprzeczne zasadą prowadzenia spraw w sposób budzący zaufanie do organów administracji publicznej, jak również narusza art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nakazujący organom administracji przy wykonywaniu ich zadań, w szczególności w zakresie nadzoru i kontroli, działanie wyłącznie na podstawie i w granicach prawa, z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy;

co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na ustalenie praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na niepodjęciu wszelkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, jak również na niewystarczającym zebraniu oraz nierozpatrzeniu całego materiału dowodowego skutkującego błędnym stwierdzeniem, iż powierzenie czynności pozyskiwania, podpisywania i aneksowania umów o udostępnianie informacji gospodarczych, prowadzenia korespondencji z klientami, obsługi infolinii, przyjmowania i rozpatrywania reklamacji oraz aktualizacji cenników stanowi naruszenie art. 7 ust. 4 Ustawy, podczas gdy powierzanie wskazanych powyżej czynności nie stanowiło naruszenia art. 7 ust. 4 Ustawy, co zostało uprzednio stwierdzone w protokole kontroli z 2015 r. (w zakresie aktualizacji cenników), jak również w protokole kontroli z 2013 r. (w zakresie usług akwizycyjnych oraz obsługi posprzedażowej);

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 43 ust. 1 Ustawy poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu Ustawy polegającego na nakazaniu w decyzji zaniechania powierzania innemu podmiotowi aktualizacji cenników usług świadczonych przez A. S.A. wynikających z zawartej z Y. sp. z o.o. sp. k. (dawniej: [...] sp. z o.o.) umowy o świadczenie usług marketingowych, pomimo uznania w protokole kontroli ww. umowy za zgodną z Ustawą, a tym samym braku stwierdzenia w wyniku kontroli naruszenia przepisów Ustawy lub Regulaminu w tym zakresie;

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu k.p.a. polegającego na zmianie poglądów prawnych oraz interpretacji niezmienionych przepisów prawnych na niekorzyść skarżącej bez uzasadnienia pomimo takiego samego stanu faktycznego i prawnego oraz na wydaniu niekorzystnej dla skarżącej decyzji, co stanowi naruszenie związanej z nakazem pogłębiania zaufania obywateli do państwa zasady przewidywalności działania administracji publicznej;

e. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9 w zw. z art. 77 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 44 Ustawy poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz Ustawy polegającego na wykonywaniu przez Ministra swoich zadań, w szczególności w zakresie kontroli, nie na podstawie prawa oraz wykraczając poza granice prawa, jak również z brakiem poszanowania uzasadnionych interesów skarżącej;

f. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na dokonaniu błędnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oceny dowodów polegającej na uznaniu, że brak jest podstaw logicznych i prawnych do sztucznego rozdzielenia czynności związanych z przedmiotem działalności i czynności związanych z "samym faktem" wykonywania działalności, podczas gdy należy bezwzględnie odróżnić czynności podejmowane w ramach zwykłej aktywności przedsiębiorcy i dla zapewnienia prawidłowego toku prowadzonej działalności od czynności związanych bezpośrednio z pośrednictwem w udostępnianiu informacji gospodarczych (art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy);

g. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na dokonaniu błędnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że czynności takie jak pozyskiwanie, podpisywanie i aneksowanie umów o udostępnianie informacji gospodarczych, prowadzenie korespondencji z klientami, obsługa infolinii, przyjmowanie i rozpatrywanie reklamacji oraz aktualizacja cenników pozostają w ścisłym związku z przedmiotem działalności biura informacji gospodarczej, co stanowi naruszenie art. 7 ust. 4 Ustawy, podczas gdy takie czynności nie są bezpośrednio związane z przedmiotem działalności gospodarczej biura informacji gospodarczej, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

h. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na dokonaniu błędnej oceny dowodów polegającej na uznaniu, że działalność opisana w pkt. 6-11 decyzji stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, podczas gdy działalność ta nie wypełnia definicji działalności gospodarczej określonej w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i związku z tym taka działalność nie mieści się również w zakresie dyspozycji przepisu art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

i. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na niepodjęciu wszelkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, jak również na niewystarczającym zebraniu oraz nierozpatrzeniu całego materiału dowodowego skutkującego błędnym stwierdzeniem, iż okoliczność, że inny niż A. S.A. podmiot wykonuje czynności z pkt. 6-11 decyzji nie była kwestionowana przez skarżącą, podczas gdy skarżąca niejednokrotnie kwestionowała powyższą okoliczność, ponieważ z uwagi na bezpośredni skutek działań pełnomocnika niektóre z tych czynności (jak np. aneksowanie umów) stanowią faktycznie czynności mocodawcy, tj. A. S.A., a nie pełnomocnika;

j. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu k.p.a. polegającego na niewskazaniu w uzasadnieniu decyzji motywów podjętego rozstrzygnięcia i odniesienie się wyłącznie do wskazanego we wniosku zarzutu dotyczącego uznania, iż sama czynność ustanawiania pełnomocników ani też czynność pozyskiwania przez nich i podpisywania umów o udostępnianie informacji gospodarczych w imieniu i na rzecz A. S.A. nie są czynnościami związanymi z samym pośrednictwem w udostępnianiu informacji gospodarczych, co uniemożliwia dokonanie oceny legalności zaskarżonej decyzji.

10. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 7 ust. 4 Ustawy polegające na jego błędnej wykładni i uznaniu, że przepis ten odnosi się nie tylko do czynności stanowiących (ściśle i bezpośrednio) działalność gospodarczą, której przedmiot określa art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy, ale do wszystkich czynności z tym przedmiotem związanych, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż przepis ten nie dotyczy czynności niezwiązanych bezpośrednio z przedmiotem działalności biura informacji gospodarczej;

b. art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy polegające na jego błędnej wykładni i uznaniu, że przedmiot działalności BIG może zasadniczo obejmować wyłącznie czynności wskazane w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż BIG może wykonywać czynności inne niż wskazane w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy, tj. czynności zmierzające do zapewnienia prawidłowej organizacji i funkcjonowania swojego przedsiębiorstwa niebędące działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

c. art. 22 Konstytucji polegające na zastosowaniu przez Ministra rozszerzającej wykładni wprowadzającego ograniczenie w prowadzeniu działalności gospodarczej przepisu art. 7 ust. 4 Ustawy, podczas gdy ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej należy interpretować zawężająco, ponieważ stanowią wyjątek od konstytucyjnie chronionej zasady swobody gospodarczej;

d. art. 32 ust. 1 Ustawy polegające na jego zastosowaniu w sytuacji, gdy działalność opisana w pkt 6-11 decyzji nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i w związku z tym Minister nie miał podstawy prawnej do przeprowadzenia w tym zakresie nadzoru;

e. art. 7 ust. 4 Ustawy w zw. z art. 95 § 2 Kodeksu cywilnego polegające na jego błędnej wykładni i uznaniu, że celem tego przepisu jest zakazanie wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności BIG przez osoby trzecie, w szczególności przez osoby prawne lub innych przedsiębiorców, niezależnie od tego, czy takie osoby działałyby w imieniu biura (jako pełnomocnik), czy w imieniu własnym, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż nie jest zakazane wykonywanie czynności pozyskania, podpisania i aneksowania umów przez działających w imieniu i na rzecz BIG pełnomocników, ponieważ czynności dokonane przez pełnomocnika w granicach umocowania pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego;

f. art. 7 ust. 4 Ustawy w zw. art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego polegające na jego błędnej wykładni i uznaniu, że przepis art. 7 ust. 4 Ustawy stanowi wyjątek od zasady dopuszczalności dokonania czynności prawnej przez przedstawiciela, podczas gdy przepis ten nie stanowi wyjątku od tej zasady i w związku z tym BIG może dokonywać czynności przez pełnomocnika.

(zarzuty dotyczące nakazu z pkt II.12 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

11. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na niewskazaniu w uzasadnieniu decyzji, który przepis: czy art. 7 ust. 1 czy art. 7 ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 4 Ustawy w ocenie organu narusza działanie skarżącej, co skutkowało wydaniem decyzji niepełnej w zakresie jej uzasadnienia faktycznego i prawnego;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na błędnym uznaniu, że dla wyciągnięcia wniosków z kontroli, a także w zakresie samego upoważnienia do jej przeprowadzenia decydujące znaczenie ma ustalenie, czy dane wyczerpują katalog, o którym mowa w art. 2 Ustawy;

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na zaniechaniu ustalenia okoliczności istotnej dla sprawy, a mianowicie, czy podmiot realizujący na rzecz A. S.A. usługi w zakresie obsługi posprzedażowej klientów mógł otrzymać bezpośredni dostęp do systemu udostępniania informacji gospodarczych, będącego podstawowym narzędziem wykonywania zasadniczej działalności A. S.A., określonej w art. 7 ust. 1 Ustawy;

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą we wniosku w zakresie udzielanej przez klientów zgody na powierzane przez nich dane, co skutkowało naruszeniem obowiązków informacyjnych spoczywających na organie;

e. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na błędnym przyjęciu, że w zakresie obu baz danych: jednej, w której przechowywane są dane klientów w celach marketingowych oraz drugiej związanej z informacjami gospodarczymi należy stosować te same zasady dotyczące przetwarzania, aktualizacji i usuwania danych, podczas gdy bazy te są faktycznie rozdzielone i podlegają innym reżimom prawnym, tj. Ustawie i ustawie o ochronie danych osobowych.

12. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 7 ust. 4 Ustawy polegające na błędnym przyjęciu, że art. 7 ust. 4 Ustawy posługuje się pojęciem "czynności związanych z przedmiotem działalności" w rozumieniu szerokim;

b. art. 7 ust. 1, ust. 2 i ust. 4 Ustawy poprzez dokonanie błędnej wykładni przepisów polegającej na odmowie uznania dopuszczalności zawierania przez skarżącą umów w obszarze pomocniczym (marketing, czynności agencyjne, windykacja), podczas gdy zawieranie umów w tym przedmiocie jest dopuszczalne.

(zarzuty dotyczące nakazu z pkt II.13 decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

13. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy odnoszącej się do kwestii związanej ze wskazaniem w jaki sposób skarżąca naruszyła art. 27 ust. 4 Ustawy w zakresie w jakim przepis ten nakłada na skarżącą obowiązek nie podawania informacji o złożeniu zapytania do rejestru zapytań, w sytuacji, gdy z pytaniem tym zwróciły się podmioty, o których mowa w art. 25 ust. 1 Ustawy;

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na dokonaniu niewszechstronnej oceny materiału dowodowego poprzez uznanie, że usługi świadczone przez skarżącą są świadczone w sposób niezgodny z Ustawą i Regulaminem w sytuacji, gdy usługi te są świadczone w sposób zgodny z tymi regulacjami;

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu przy powtórnym rozpatrywaniu sprawy wyrażonej wcześniej opinii, iż "nie ma przeszkód, aby klient A. S.A. dobrowolnie upoważnił inny podmiot (czy też swojego pracownika) do wykonywania w jego imieniu czynności związanych z wpisywaniem lub pobieraniem informacji gospodarczych z rejestru biura, z zachowaniem zasady wynikającej z przepisu § 37 ust. 2 Regulaminu. Podstawą takich działań klienta biura są ogólne przepisy Kodeksu cywilnego";

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na nie odniesieniu się do argumentacji wskazywanej we wniosku przez pełnomocnika skarżącej, że:

i. skarżąca po zawarciu umowy nie tworzy konta niedostępnego dla innych podmiotów, a więc że nie doszło do naruszenia § 36 ust. 1 zd. 1 Regulaminu, oraz

ii. przechowywane przez A. S.A. hasło klienta nie jest dostępne dla innych podmiotów, w tym pracowników i przedstawicieli A. S.A. a tym samym, że nie ma miejsca naruszenie § 37 ust. 3 zd. 2 Regulaminu.

14. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 65 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego poprzez dokonanie błędnej wykładni § 37 ust. 2 Regulaminu poprzez uznanie, że obowiązki wynikające z tego artykułu zostały sformułowane wobec skarżącej, podczas gdy z literalnego brzmienia postanowienia wynika, że obowiązki te zostały sformułowane wobec klienta nie zaś skarżącej.

(zarzuty dotyczące określenia terminu usunięcia nieprawidłowości wskazanych w pkt II decyzji Ministra z dnia [...] kwietnia 2016 r.)

15. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 9, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. - poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą, w szczególności we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, odnoszącej się do:

i. konieczności wydłużenia terminu na wykonanie zawartych w decyzji nakazów,

ii. braku przeprowadzenia przez organ postępowania dowodowego w tym zakresie, oraz

iii. dokonania przez Ministra całkowicie dowolnych, niepopartych przekonywującymi dowodami ustaleń w omawianym przedmiocie;

16. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 43 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 8 ust. 1 i art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie polegające na:

i. przyjęciu, że termin usunięcia wskazanych w decyzji nieprawidłowości może być określony przez Ministra w sposób dowolny; jak również na

ii. wyznaczeniu skarżącej rażąco krótkiego terminu na usunięcie wskazanych w decyzji nieprawidłowości, który to termin został określony w szczególności w sposób sprzeczny z konstytucyjnymi zasadami proporcjonalności, ochrony zaufania obywatela do Państwa oraz ochrony interesów w toku - i jako taki narusza uzasadnione interesy skarżącej jako przedsiębiorcy i tworzy dla skarżącej wyjątkowo niekorzystne warunki dla dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

(zarzuty dotyczące prowadzonej przez Ministra kontroli)

17. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 79a ust. 8 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 44 Ustawy poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz Ustawy polegającego na przeprowadzeniu kontroli w zakresie zgodności działalności skarżącej z przepisami art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy oraz Regulaminem, tj. w zakresie wykraczającym poza zakres wskazany w upoważnieniu z dnia 17 lutego 2015 r., udzielonym przez Ministra osobom kontrolującym:

b. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9, art. 11 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na pominięciu argumentacji zgłoszonej przez skarżącą we wniosku w zakresie:

i. wykazania, iż zarówno kontrola z 2013 r., jak i kontrola z 2015 r. dotyczyła przestrzegania przez A. S.A. przepisu art. 7 ust. 4 Ustawy i w związku z tym wykazania, iż zakres przedmiotowy kontroli z 2013 r. i kontroli z 2015 r. był identyczny w zakresie przestrzegania przez A. S.A. przepisu art. 7 ust. 4 Ustawy;

ii. wykazania, iż zarówno kontrola z 2013 r., jak i kontrola z 2015 r. dotyczyła analizy zgodności świadczenia usług związanych z akwizycją oraz obsługą posprzedażową klientów z art. 7 ust. 4 Ustawy i w związku z tym wykazania, iż zakres przedmiotowy kontroli z 2013 r. i kontroli z 2015 r. był identyczny w zakresie zgodności świadczenia usług związanych z akwizycją oraz obsługą posprzedażową klientów z art. 7 ust. 4 Ustawy;

iii. wskazania, iż działanie kontrolne Ministra polegające na nieuzasadnionej radykalnej zmianie interpretacji tego samego przepisu prawa na niekorzyść dla przedsiębiorcy jest sprzeczne zasadą prowadzenia spraw w sposób budzący zaufanie do organów administracji publicznej, jak również narusza art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nakazujący organom administracji przy wykonywaniu ich zadań, w szczególności w zakresie nadzoru i kontroli, działanie wyłącznie na podstawie i w granicach prawa, z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy;

co skutkowało naruszeniem przez organ obowiązku należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na ustalenie praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego;

c. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na niepodjęciu wszelkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, jak również na niewystarczającym zebraniu oraz nierozpatrzeniu całego materiału dowodowego, co skutkowało błędnym stwierdzeniem, iż kontrolujący nie dokonywali w 2013 r. oceny postanowień zawieranych przez skarżącą umów, nie badali modelu biznesowego A. S.A., zakres merytoryczny kontroli z 2013 r. i kontroli z 2015 r. był odmienny, a kontrola przeprowadzona w 2015 r. nie ma bezpośredniego, faktycznego, ani prawnego związku z poprzednimi postępowaniami kontrolnymi;

d. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanego powyżej przepisu k.p.a. polegającego na zmianie poglądów prawnych oraz interpretacji niezmienionych przepisów prawnych na niekorzyść skarżącej bez uzasadnienia pomimo takiego samego stanu faktycznego i prawnego oraz na wydaniu niekorzystnej dla skarżącej decyzji, co stanowi naruszenie związanej z nakazem pogłębiania zaufania obywateli do państwa zasady przewidywalności działania administracji publicznej;

e. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 9 w zw. z art. 77 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz art. 44 Ustawy poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz Ustawy polegającego na wykonywaniu przez Ministra swoich zadań, w szczególności w zakresie kontroli, bezpodstawnie oraz wykraczając poza granice prawa, jak również z brakiem poszanowania uzasadnionych interesów skarżącej;

f. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. i w zw. z art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 76, art. 80 oraz art. 7 k.p.a. poprzez bezzasadne oddalenie skargi pomimo naruszenia przez Ministra przywołanych powyżej przepisów k.p.a. polegającego na nieuzasadnionym przyjęciu przez Ministra, że przebieg postępowania kontrolnego oraz ustalenia zawarte w protokole kontroli nie podlegają rozpatrzeniu oraz ocenie i badaniu przez Ministra w toku postępowania administracyjnego pomimo zgłaszania przez skarżącą licznych zarzutów oraz zastrzeżeń co do przebiegu postępowania kontrolnego oraz ustaleń zawartych w protokole kontroli;

18. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a. art. 83 ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 44 Ustawy polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu przepisu, co skutkowało przeprowadzeniem powtórnej kontroli w 2015 r. w tym samym zakresie przedmiotowym co poprzednia kontrola z 2013 r., w wyniku której nie stwierdzono niezgodności wykonywanej przez skarżącą działalności z ustawą, w tym w szczególności z art. 7 ust. 4 Ustawy;

b. art. 32 ust. 1 Ustawy oraz art. 43 ust. 1 Ustawy polegające na błędnej wykładni i uznaniu, że postępowanie administracyjne, które doprowadziło do wydania przez Ministra decyzji, jest postępowaniem oddzielnym i niezależnym od składającego się z szeregu czynności materialno-technicznych postępowania kontrolnego, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, iż prowadzone na podstawie Ustawy postępowanie kontrolne jest jedynie pierwszym z dwóch etapów prowadzonego przez Ministra nadzoru nad działalnością BIG oraz nie składa się wyłącznie z szeregu czynności materialno-technicznych, ponieważ w toku przeprowadzonej kontroli dokonywane są ustalenia będące podstawą do przejścia z fazy postępowania kontrolnego w fazę decyzyjną nadzoru i dalszego prowadzenia postępowania administracyjnego w granicach stwierdzonych w wyniku kontroli naruszeń;

c. art. 43 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 40 ust. 1 pkt 5 Ustawy polegające na błędnej wykładni i uznaniu, że niewskazanie w protokole kontroli określonej nieprawidłowości nie pozbawia organu możliwości nakazania w drodze decyzji jej usunięcia, jeżeli fakt jej wystąpienia zostanie udowodniony w toku postępowania administracyjnego, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, iż stwierdzone w wyniku kontroli naruszenia wskazywane są wprost w treści protokołu kontroli, a w toku dalszego postępowania administracyjnego organ nie może wykraczać poza zakres wskazanych w protokole kontroli naruszeń;

d. art. 43 ust. 1 Ustawy polegające na błędnej wykładni i uznaniu, że nie są przedmiotem postępowania administracyjnego, które zostało wszczęte na podstawie art. 43 ust. 1 Ustawy, kwestie związane z prawidłowością postępowania kontrolnego, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, iż przebieg postępowania kontrolnego oraz ustalenia zawarte w protokole kontroli sporządzonym w ramach postępowania i wyniki kontroli podlegają rozpatrzeniu oraz ocenie i badaniu przez organ administracji w toku postępowania administracyjnego;

e. art. 84c ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 44 Ustawy polegające na błędnej wykładni i uznaniu, że dla prawidłowej oceny stanu faktycznego sprawy miała znaczenia możliwość skorzystania przez skarżącą z instytucji sprzeciwu, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, iż instytucja sprzeciwu nie mogła mieć zastosowania w sprawie, ponieważ sprzeciw dotyczy jedynie wszczęcia postępowania kontrolnego oraz czynności przeprowadzonych w toku postępowania kontrolnego.

Argumentację na poparcie powyższych zarzutów skarżąca przedstawiła w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W piśmie z dnia 19 kwietnia 2019 r. Minister Przedsiębiorczości i Technologii wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej, przeprowadzenie rozprawy i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Ze skargi kasacyjnej wynika, że spór prawny w rozpatrywanej sprawie dotyczy oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Ministra Rozwoju w przedmiocie nakazania usunięcia nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli działalności A. S.A. z siedzibą w B. stwierdził, że decyzja ta nie jest niezgodna z prawem, co uzasadniało oddalenie skargi spółki na tą decyzję na podstawie art. 151 p.p.s.a. Według Sądu I instancji, prawidłowo przeprowadzone w rozpatrywanej sprawie ustalenia faktyczne, z których wynikało, że skarżąca spółka prowadziła działalność z naruszeniem zasady wyłączności biura informacji gospodarczej i samodzielności jej wykonywania, zostały również prawidłowo ocenione przez organ pod względem prawnym, a mianowicie w świetle ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, co znalazło swoje odzwierciedlenie w treści zaskarżonej decyzji.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie orzekającym w rozpatrywanej sprawie, skarga kasacyjna skutecznie podważa zgodność prawem zaskarżonego wyroku.

Za usprawiedliwione należało bowiem uznać zarzuty naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., a także pozostający z nimi w funkcjonalnym związku – a to z uwagi na podnoszone przez stronę skarżącą deficyty uzasadnienia zaskarżonego wyroku – zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. (pkt 1. lit. a. – d. petitum skargi kasacyjnej), a komplementarny charakter tych zarzutów uzasadnia jednocześnie, aby rozpoznać je łącznie.

Ocena ich zasadności wymaga, aby w punkcie wyjścia przypomnieć, że z art. 141 § 4 p.p.s.a. określającego wymogi formalne uzasadnienia wyroku wynika, że uzasadnienie to powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

Wykonanie przez wojewódzki sąd administracyjny wynikającego z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązku wskazania w uzasadnieniu wyroku obok faktycznej, także prawnej podstawy rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia, nie pozostaje bez wpływu na ocenę prawidłowości realizacji przez to uzasadnienie funkcji kontroli trafności rozstrzygnięcia. Powinno być ono sporządzone w sposób umożliwiający instancyjną kontrolę (zaskarżonego) wyroku. Funkcja uzasadnienia wyroku wyraża się bowiem i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to więc po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia wówczas, gdy strona postępowania zażąda jego kontroli, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej. Ta zaś nie jest możliwa – lub istotnie ograniczona – gdy uzasadnienie orzeczenia sądowego nie zawiera określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a. elementów, a mianowicie, na przykład, gdy nie zawiera przedstawienia stanu sprawy, czy też, gdy nie wskazuje i nie wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1620/10), co odnosi się również do orzeczenia – co również należy podkreślić – w którego uzasadnienie zawierając wymienione elementy, sformułowane jest jednak w sposób lakoniczny, niejasny, a tym samym uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego sprawy stanowiącego podstawę kontrolowanego orzeczenia sądu (por. wyrok NSA z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt II GSK 620/11).

Uzasadnienie wyroku powinno być tak sporządzone, aby wynikało z niego, dlaczego sąd uznał zaskarżone działanie/zaniechanie organu administracji za zgodne albo niezgodne z prawem, a zarzut uchybienia temu wymogowi jest uzasadniony w sytuacji, gdy wojewódzki sąd administracyjny nie wyjaśni w sposób adekwatny do celu wynikającego z art. 141 § 4 p.p.s.a., dlaczego w rozpatrywanej sprawie stwierdził lub nie stwierdził naruszenia przez organ administracji przepisów prawa materialnego, ani przepisów procedury w stopniu, który mógłby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (por. np.: wyrok NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. II FSK 1067/11). Z uwagi na wynikający z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązek wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia, sąd administracyjny nie może oddalając skargę poprzestać na wskazaniu jedynie art. 151 p.p.s.a., bez uprzedniego dokonania wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie i przeprowadzenia – przy uwzględnieniu przyjmowanego za podstawę wyrokowania w sprawie stanu faktycznego – kontroli prawidłowości ich subsumcji (zastosowania) przez organ.

Ponadto – co nie jest również bez znaczenia z punktu widzenia oceny zasadności omawianych zarzutów kasacyjnych – należy również podkreślić, że jakkolwiek brak odniesienia się wojewódzkiego sądu administracyjnego do niektórych zarzutów lub twierdzeń zawartych w skardze nie stanowi sam w sobie uchybienia skutkującego koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, to jednak pominięcie zarzutów i argumentów istotnych oraz wykazanie w skardze kasacyjnej takiego właśnie ich charakteru, a mianowicie, że należycie je oceniając oraz prawidłowo identyfikując z ich punktu widzenia istotę spornego w sprawie zagadnienia sąd ten mógłby inaczej orzec w sprawie, stanowi uzasadnioną podstawę do uchylenia wyroku sądu administracyjnego I instancji (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 17 lutego 2011 r. sygn. akt I OSK 1824/10; 28 lipca 2015 r., sygn. akt II OSK 851/15; 21 listopada 2014 r. sygn. akt II OSK 1084/13; 28 czerwca 2016 r., sygn. akt II GSK 358/15; 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt II GSK 641/17).

Realizacji celów sądowej kontroli administracji publicznej nie służy ograniczenie się do powielenia stanowiska zajętego w sprawie przez organy administracji lub jego prosta akceptacja. Zwłaszcza zaś w sytuacji, gdy dowodząc swoich racji strona skarżąca wspiera je określonym rodzajem wykładni przepisów prawa, co zobowiązywać powinno sąd do przeprowadzenia w uzasadnieniu wydawanego rozstrzygnięcia stosowanej weryfikacji i analizy obejmującej istotne dla rozstrzygnięcia sprawy elementy jej stanu faktycznego i prawnego oraz ich wzajemnej relacji, których brak należy ocenić nie inaczej, jak tylko, jako wadliwość polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu przez sąd administracyjny stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawy, a więc uchybienie, które mogło mieć istotny wpływ na jej wynik (por. np. wyroki NSA z dnia: 15 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 1832/09; 25 listopada 2010 r., sygn. akt I GSK 1215/09).

Przedstawione uwagi wprowadzające, nie mogą według Naczelnego Sądu Administracyjnego pozostawać bez wpływu na wniosek odnośnie do zasadności omawianych zarzutów kasacyjnych. Zwłaszcza, gdy wynikające z nich konsekwencje skonfrontować z treścią uzasadniania kontrolowanego wyroku Sądu I instancji.

Rezultat tej konfrontacji jednoznacznie świadczy bowiem o tym, że zarzucane na gruncie omawianych zarzutów kasacyjnych naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. należało uznać za aktualizujące się w odniesieniu do pełnego spectrum przedstawionych powyżej sytuacji, co w konsekwencji – jak powyżej już to również zaakcentowano – nie mogło nie pozostawać bez wpływu na wniosek odnośnie do trafności zarzutu naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., a mianowicie braku rozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy.

Przede wszystkim, nie można tracić z pola widzenia tego, że – a jest to okoliczność doniosła w rozpatrywanej sprawie – kontrolowana przez Sąd I instancji decyzja wydana została w trybie nadzoru nad biurami informacji gospodarczej, co jasno i wyraźnie wynika z ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, której przepisy Rozdziału 5 – "Nadzór nad biurami" – w powierzają nadzór nad biurami informacji gospodarczej w zakresie zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z ustawą i regulaminem ministrowi właściwemu do spraw gospodarki (art. 32). Realizacja wskazanych kompetencji nadzorczych – a więc także kompetencji o cechach środka oddziaływania merytorycznego – wyraża się, jak wynika to z kolei z art. 43 ust. 1 przywołanej ustawy, między innymi, w kompetencji adresowania do podmiotu nadzorowanego, w formie decyzji administracyjnej, nakazu usunięcia nieprawidłowości, a to w razie stwierdzenia w wyniku kontroli naruszenia przepisów ustawy lub regulaminu.

W tym też kontekście za uprawniony trzeba uznać wniosek, że realizacja wymienionej kompetencji – aby mogła być uznana za uzasadnioną oraz zgodną z prawem, co wymaga przeprowadzenia w tym zakresie stosownej, a więc rzeczywistej kontroli jej zgodności z prawem – nie dość, że wymaga wykazania zaistnienia stanu rzeczy niekorespondującego z ustawą i regulaminem, a więc innymi słowy stanu rzeczy świadczącego o jednoznacznym i wyraźnym naruszeniu ustanowionego ustawą lub regulaminem konkretnego wzoru działania (wzoru zachowania), a mianowicie wzoru wynikającego z konkretnej normy zakazu lub normy nakazu, to również – co także nie jest bez znaczenia – sformułowania treści sentencji decyzji, o której mowa w art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r., to jest nakazu usunięcia nieprawidłowości adresowanego do podmiotu nadzorowanego, w sposób uwzględniający przedmiot i zakres stwierdzonego naruszenia lub stwierdzonych naruszeń w relacji do normatywnego wzoru działania (wzoru zachowania), którym miał uchybić podmiot nadzorowany. Przy tym, jeżeli – jak wynika to z przywołanego przepisu prawa – wymieniona decyzja organu nadzoru jest (może być) podejmowana w związku z kontrolą podmiotu nadzorowanego, a ściślej rzecz ujmując w związku z wynikiem tejże kontroli, to za oczywiste należy uznać, że jej sentencja jest bezpośrednio determinowana tymże wynikiem. Oznacza to, że może mieć ona – a więc, tak jak w rozpatrywanej sprawie – charakter złożony, a mianowicie może składać się na nią szereg adresowanych do podmiotu nadzorowanego nakazów odpowiadających liczbie (czy też rodzajowi lub rodzajom) stwierdzonych nieprawidłowości (naruszeń ustawy lub regulaminu), z których każdy – co należy podkreślić i co nie powinno budzić żadnych wątpliwości – jako odpowiadający danemu stwierdzonemu naruszeniu (czy też rodzajowo tożsamym naruszeniom) stanowi odrębny od pozostałych środek władczego działania organu nadzoru (środek oddziaływania merytorycznego), w tym również z tego powodu, że w obrocie prawnym może funkcjonować niezależnie od pozostałych, co nota bene znajduje swoje potwierdzenie oraz odzwierciedlenie w sentencji zaskarżonej decyzji.

Z punktu widzenia istoty kwestii prawnej stawianej na gruncie omawianych zarzutów kasacyjnych powyższe – czego Sąd I instancji w ogóle nie uwzględnił – niesie ze sobą istotne i daleko idące konsekwencje.

W świetle przedstawionych uwag za uzasadnione należałoby bowiem uznać oczekiwanie odnośnie do potrzeby objęcia zakresem kontroli zgodności z prawem decyzji, o której mowa art. 43 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych wszystkich wymienionych powyżej aspektów towarzyszących jej podejmowaniu, a mianowicie aspektu stanu faktycznego oraz tego aspektu zagadnienia, który odnosi się do faktycznych i prawnych przesłanek adresowania do podmiotu nadzorowanego nakazu – lub tak jak w rozpatrywanej sprawie nakazów – usunięcia nieprawidłowości o określonej treści .

W rozpatrywanej sprawie tak się jednak nie stało – i to pomimo tego, że oczekiwanie tego rodzaju strona skarżąca wyraźnie eksponowała w skardze adresowanej do Sądu I instancji, co między innymi, niezależnie od innych zarzutów skargi, polegało na podważaniu zgodności z prawem poszczególnych spośród adresowanych do niej w decyzji nakazów (por. w tej mierze s. 3, s. 5, s. 7, s. 8, s. 12, s. 13 skargi) – o czym, aż nadto jasno i wyraźnie przekonuje analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Z perspektywy przedstawionych na wstępie uwag wprowadzających oraz zarysowanych na ich tle obowiązków sądu administracyjnego, na gruncie omawianych zarzutów kasacyjnych należy podważyć prawidłowość ich realizacji przez Sąd I instancji. Przede wszystkim z tego powodu, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku – abstrahując już nawet od zakłócenia jego proporcji (część sprawozdawcza to s. od 1 do 16, zaś część analityczna do s. od 17 do 19) – jest lakoniczne w stopniu uniemożliwiającym poznanie racji i argumentów, którymi kierował się Sąd I instancji stwierdzając, że kontrolowana decyzja nie jest niezgodna z prawem, co oznacza, że nie realizuje ono nie dość, że funkcji kontroli trafności wydanego w sprawie orzeczenia – co w sytuacji, gdyby została ona zrealizowana w sposób czyniący zadość przedstawionym powyżej wymogom umożliwiałoby dokonanie kontroli stanowiska Sądu I instancji z punktu widzenia jego zgodności z prawem – to również i funkcji perswazyjnej, co w sytuacji, gdyby została ona zrealizowana, a tak jednak nie jest, umożliwiałoby poznanie motywów działania Sądu I instancji mających przekonywać do trafności wydanego w sprawie orzeczenia. A w tym kontekście należy podkreślić, że przedmiotem kontroli w postępowaniu wywołanym skargą kasacyjną jest zaskarżone orzeczenie sądu administracyjnego I instancji, zaś kontrolowany przez ten sąd akt, jedynie pośrednio.

W relacji do przedstawionych na wstępie uwag i argumentów oraz formułowanych na ich podstawie wniosków odnoszących się do wymogów, którym powinno odpowiadać uzasadnienie wyroku sądu administracyjnego I instancji, w punkcie wyjścia należy stwierdzić, że postulat jego zwięzłości, w żadnym razie nie może oznaczać jego lakoniczności, zwłaszcza zaś w zakresie odnoszącym się do wskazania przyjmowanych za podstawę wyrokowania w sprawie faktów oraz wskazania i wyjaśnienia – w bezpośredniej relacji do nich – podstawy prawnej orzeczenia. Wymienionych elementów uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera, co nie pozostaje bez wpływu – jak powyżej już to zaakcentowano – na ocenę prawidłowości wykonania przez Sąd I instancji obowiązku sporządzenia uzasadnienia wyroku w sposób uwzględniający funkcje, jakie uzasadnienie orzeczenia sądowego powinno realizować.

Wadliwości oraz deficyty uzasadnienia kontrolowanego wyroku są – według Naczelnego Sądu Administracyjnego – aż nadto jasno i wyraźnie widoczne, co w odniesieniu do "kontroli" prawidłowości przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych oraz "kontroli" prawidłowości wykładni i zastosowania przepisów prawa materialnego wyraża się już chociażby w tych lakonicznych stwierdzeniach, że "przedstawiona przez organ ocena nie budzi wątpliwości pod względem jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa", w związku z czym należało ją podzielić (por. s. 17 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Podobnie ocenić należy afirmatywne stanowisko Sądu I instancji odnośnie do kwestii wskazywanych na s. 18 i s. 19 uzasadnienia kontrolowanego wyroku, albowiem jest ono równie lakoniczne.

Tego rodzaju stanowisko nie może być z oczywistych wręcz względów uznane za czyniące zadość prawidłowej realizacji wymienionych powyżej obowiązków. W świetle treści tych obowiązków – o czym mowa była powyżej – nie sposób jest je bowiem uznać za stanowisko odzwierciedlające rezultat rzeczywistej kontroli działalności organu administracji w rozpatrywanej sprawie, lecz za stanowisko noszące wszelkie cechy i znamiona braku przeprowadzenia tej kontroli oraz prostego wręcz skwitowania rezultatu działania organu administracji publicznej w rozpatrywanej sprawie, jako zgodnego z prawem. Prowadzi to jednocześnie do wniosku o podobnym, lecz biegunowo przeciwnym, gdy chodzi o rezultat, skwitowaniu zarzutów skargi, a mianowicie jako zarzutów niezasadnych, czego nie zmienia jednocześnie ta okoliczność, że jakkolwiek konwencja narracji prezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wydaje się odwoływać do zarzutów skargi, to jednak czyni to w równie lakoniczny sposób, a przy tym, co nie mniej istotne, nie odwołuje się – co powyżej już akcentowano – nie dość, że do wszystkich zarzutów skargi – co w tej mierze wyraża się również w braku podjęcia próby ich usystematyzowania i sprowadzenia ich tym samym do wspólnego mianownika w oparciu o możliwe przecież do zastosowania kryteria – to również nie zawiera żadnego stanowiska odnośnie do ich prawnego znaczenia w rozpatrywanej sprawie. I to w sytuacji, gdy strona skarżąca kwestionowała zgodność z prawem zaskarżonej decyzji z pozycji szeregu zarzutów naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jak i naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, w tym również – jeżeli nie przede wszystkim, co należy podkreślić w kontekście powyżej przedstawionych argumentów odnoszących się do istoty oraz przedmiotu kontrolowanej decyzji – z pozycji jednoznacznie wskazujących na to, że zarzuty te adresowane były wobec poszczególnych spośród (odrębnych) nakazów zawartych w sentencji kontrolowanej decyzji organu nadzoru.

W tym też kontekście oraz w korespondencji do powyżej przedstawionych już uwag odnoszących się do trybu, formy oraz ostatecznego rezultatu realizacji kompetencji nadzorczej, o której mowa w art. 43 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych należy podnieść, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika – mimo, że oczekiwanie (wręcz, żądanie) takie wyraźnie eksponowane było na gruncie zarzutów skargi – aby przedmiotem kontroli Sądu I instancji był którykolwiek spośród 13 odrębnych nakazów adresowanych do strony skarżącej w sentencji zaskarżonej decyzji, czy też – co także należy podkreślić – aby przedmiotem tej kontroli były wszystkie te nakazy łącznie. Jakkolwiek bowiem faktem jest, że wspólnego ich mianownika należało upatrywać zasadniczo w regulacji prawnej zawartej w art. 7 ust. 4 przywołanej ustawy, to jednak nie może budzić żadnych wątpliwości, że każdy spośród tych nakazów – o czym szerzej mowa była powyżej – stanowił konsekwencję konkretnej nieprawidłowości stwierdzonej w trakcie kontroli, a więc nieprawidłowości odrębnej od pozostałych, bo osadzonej na gruncie właściwego jej i odrębnego od pozostałych kontekstu faktycznego, który – co równie oczywiste – uzasadniał formułowanie odrębnego co do treści oraz co do istoty nakazu usunięcia stanu niezgodnego z prawem, a więc nakazu odrębnego także, gdy chodzi o jego kontekst prawny. Powyższe uzasadniało, nie dość, że konieczność (wręcz obowiązek) uwzględnienia wskazanych aspektów zagadnienia w procesie kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, to również konieczność (obowiązek) odzwierciedlenia rezultatu tak przeprowadzonej kontroli – a mianowicie kontroli każdego spośród 13 nakazów (środków oddziaływania merytorycznego), odrębnie wyrażających władczą wolę organu nadzoru, bo odpowiadających, gdy chodzi o każdy z nich, odrębnej nieprawidłowości stwierdzonej w trakcie kontroli, do usunięcia której (a więc każdej z nich z osobna) został wezwany we wskazanym trybie adresat decyzji, to jest podmiot nadzorowany – w treści uzasadnienia wydawanego w sprawie orzeczenia.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika jednak, aby kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji oraz rezultat tej kontroli uwzględniały potrzebę, wręcz obowiązek, przeprowadzenia jej w przedstawiony powyżej sposób, a z przedstawionego punktu widzenia za niewystarczające należało uznać ograniczenie się do argumentu z treści art. 7 ust. 4 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Zwłaszcza, gdy w tej mierze jednocześnie podkreślić, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika również, aby zaakceptowanie zasadności przypisania skarżącej spółce naruszenia zasady wyłączności biura informacji gospodarczej i samodzielności jej wykonywania, było poprzedzone przeprowadzoną przez Sąd I instancji analizą źródła tego stanu rzeczy, a mianowicie analizą postanowień umów zawartych z innym podmiotem gospodarczym, to jest z X. sp. z o.o. Samo odwołanie się do tych umów, bez przeprowadzenia analizy treści ich postanowień w relacji do wniosków, jakie w tym zakresie zostały sformułowane przez organ nadzoru, nie może być uznane w świetle przedstawionych argumentów za wystarczające, a tym samym za czyniące zadość wymogom (rzeczywistej) kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji.

W rezultacie, brak uwzględnienia w dostatecznym stopniu wszystkich przedstawionych powyżej konsekwencji towarzyszących wykonywaniu przez organ nadzoru kompetencji, o której mowa w art. 43 ust. 1 przywołanej ustawy, nie mogło pozostawać bez wpływu na wniosek o nierozpoznaniu przez Sąd I instancji istoty sprawy, a tym samym o naruszeniu art. 134 § 1 p.p.s.a.

Przedstawione argumenty i formułowane na ich podstawie wnioski uzasadniają więc stanowisko, w świetle którego za usprawiedliwione uznać należało zarzuty z pkt 1. lit. a – d petitum skargi kasacyjnej.

Powyższe nie mogło pozostawać bez wpływu na ocenę skuteczności pozostałych zarzutów kasacyjnych. Ich ocenę, wobec stwierdzonych wad i deficytów uzasadnienia zaskarżonego wyroku skutkujących jego uchyleniem w związku z niepozostającym bez wpływu na wynik sprawy naruszeniem art. 141 § 4 i art. 134 § 1 p.p.s.a., należało bowiem uznać za przedwczesną na aktualnym etapie postępowania.

W związku z tym, że zarzuty z pkt 1. lit. a – d petitum skargi kasacyjnej oparte zostały na usprawiedliwionych podstawach, co skutkowało uwzględnieniem skargi kasacyjnej i przekazaniem sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, Sąd ten zobowiązany będzie, przy uwzględnieniu wszystkich konsekwencji wynikających z art. 134 § 1 p.p.s.a., ponownie rozpoznać skargę spółki na decyzję Ministra Rozwoju w przedmiocie nakazania usunięcia nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli orz sporządzić uzasadnienie wyroku wydanego w rezultacie ponownego rozpoznania skargi w sposób uwzględniający wszystkie wymogi wynikające z art. 141 § 4 p.p.s.a.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1, art. 203 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a) w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.