Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka Sędziowie WSA Barbara Pasternak (spr.) WSA Janusz Kasprzycki Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 21 sierpnia 2017 r. znak [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami skargę oddala.

Decyzją z dnia 9 czerwca 2017 r. ([...]) na podstawie art. 104 kpa, art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U.2017.978), § 17 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. 2016.231 ze zm.) oraz art. 182 §2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz.U. 2017.665) Starosta cofnął A. P., PESEL [...] uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. A,C,T potwierdzone prawem jazdy kat. A,B,C,T Nr [...] wydanym w dniu 18 maja 2006 r. na druku serii [...] przez Starostę.

W uzasadnieniu wskazano, że 23 marca 2017 r. do urzędu wpłynął prawomocny wyrok z dnia 8 marca 2017 r. Sądu Rejonowego sygn. [...], na mocy którego orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii A, C, T na okres 4 lat. Powołano się na treść § 17 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami. Zdaniem organu pierwszej instancji mając na uwadze przytoczony przepis, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii A, C, T orzeczony wyrokiem rozpoczyna się dnia 18 kwietnia 2016 r., a kończy z dniem 18 kwietnia 2020 r.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył A. P. podnosząc, że wydana ona została z rażącym naruszeniem prawa w szczególności: art. 6, art. 7, art. 8, art.10, art. 75, art. 77, art. 80 oraz art. 103 § 3 kpa poprzez niezastosowanie i błędną wykładnię, albowiem organy administracji publicznej powinny działać na podstawie przepisów prawa, stać na straży praworządności i podejmować kroki niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia spraw, mając na względzie słuszny interes odwołującego się. Zarzucono również naruszenie art. 103 ustawy o kierujących pojazdami, gdyż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego nie orzeczono wobec odwołującego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdu kat. B.

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2017 r. ([...]) na podstawie art. 182 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy, art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, oraz art. 138 §1 pkt 1 kpa Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podał, że przesłanki, które uzasadniają wydanie decyzji o cofnięciu prawa jazdy zostały określone w art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami. Zgodnie z tym przepisem starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów. Jednocześnie w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy, w art. 182 § 2 określono przesłankę wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdem. Zgodnie z art. 182 § 1 tej ustawy w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Jeżeli skazany prowadził pojazd wykonując pracę zarobkową, o orzeczeniu sąd zawiadamia ponadto pracodawcę, u którego skazany jest zatrudniony. Zgodnie zaś z § 2 powołanego artykułu organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.

Organ wyjaśnił, że A. P. prawomocnym i wykonalnym wyrokiem Sądu Rejonowego sygn. akt [...] z dnia 8 marca 2017 roku został uznany winnym popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie l aktu oskarżenia, ustalając, że czyn miał miejsce w dniu 18 kwietnia 2016 r. - czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk. A. P. był oskarżony o to, że 19 kwietnia 2016 r. w miejscowości S woj. [...] kierował w ruchu lądowym ciągnikiem rolniczym marki [...] o nr rej. [...] znajdując się w stanie nietrzeźwości przy stwierdzonej zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu kolejno I-1,01 mg/1, II 0,91 mg/1, III - 2,19%, IV 1,95%. Na podstawie art. 42 § 2 kk orzeczono wobec A. P. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kat. A, C oraz T na okres 4 lat. Zaliczono mu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 18 kwietnia 2016 r. do dnia 8 marca 2017 r. Wyrok Sadu został przesłany do organu I instancji, celem wykonania zakazu prowadzenia pojazdów przez właściwy organ administracji publicznej. Cofając uprawnienia organy administracji związane są prawomocnym wyrokiem Sądu, dlatego zaskarżoną decyzją nie zostały Stronie cofnięte uprawnienia kat. B. Wyjaśniono również, że w niniejszej sprawie bieg orzeczonej kary rozpoczął się dnia 18 kwietnia 2016 r., a koniec upłynie z dniem 18 kwietnia 2010 r.

Na powyższą decyzję A. P. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie przepisów :

- art. 6, 7, 8, 10, 7, 77 kpa poprzez niezastosowanie i błędną wykładnię, albowiem organy administracji publicznej powinny działać na podstawie przepisów prawa, stać na straży praworządności i podejmować kroki niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie słuszny interes odwołującego się;

- art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, gdyż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego nie orzeczono wobec skarżącego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdu kategorii "B";

- art. 182 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy;

- art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji organu I instancji oraz zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. 2016.1066 ze zm.) sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2016. 718 ze zm.), zwanej dalej "ppsa". Orzekanie - w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Sąd, uwzględniając skargę na decyzję, uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa.

Kontrolując zaskarżoną decyzję zgodnie z powyższymi kryteriami należało uznać, że nie narusza ona prawa, zatem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawna podstawę zaskarżonej decyzji orzekającej o cofnięciu skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami kat. A,C,T stanowi art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami (Dz.U. 2016. 627 ze zm.), zgodnie z którym starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.

Zgodnie z art. 182 § 1 zd. 1 kodeksu karnego wykonawczego, dalej k.k.w., w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów sąd przesyła odpis wyroku organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Jeżeli zaś skazany prowadził pojazd, wykonując pracę zarobkową, o orzeczeniu sąd zawiadamia ponadto pracodawcę, u którego skazany jest zatrudniony. Stosownie zaś do art. 182 § 2 k.k.w. organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. Treść przytoczonych przepisów jest jednoznaczna i nie pozostawia żadnych wątpliwości. W przypadku orzeczenia przez sąd powszechny środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, organ administracji ma obowiązek cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami w orzeczonym przez sąd karny zakresie.

W kontrolowanej sprawie bezsporne jest, że prawomocnym wyrokiem z dnia 8 marca 2017r., sygn. [...] Sąd Rejonowy orzekł wobec skarżącego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych , do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kat. A, C oraz T, na okres 4 lat, przy czym na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 18 kwietnia 2016 r. do 8 marca 2017 r.

W związku z orzeczeniem przez sąd wobec skarżącego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kat. A, C oraz T, na okres 4 lat, Starosta jako organ właściwy zobowiązany był wydać decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie dostosowanym do orzeczenia sądu karnego. Decyzje o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami stanowią akty o charakterze związanym, tj. nie zależą od uznania organu. Organ, w przypadku zaistniałych ustawowych przesłanek, ma nie tylko prawo lecz i bezwzględny obowiązek wydać decyzję o określonej treści. Nie jest przy tym uprawniony do weryfikowania wyroku sądu karnego. Stwierdzić należy, że organy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego, tj. art. 103 ust. 1 pkt. 4 ustawy o kierujących pojazdami, oraz art. 182 k.k.w. wobec związanego charakteru decyzji wydawanej na podstawie art. 103 ust. 1 pkt. 4 ustawy o kierujących pojazdami chybiony jest zarzut skargi naruszenia tego przepisu, a także – w związku z tym naruszenia przepisu art. 182 § 2 k.k.w. Wbrew zarzutom skargi organy nie naruszyły także przepisu art. 12 ust. 2 pkt. 1 ustawy o kierujących pojazdami, nie orzekały bowiem na podstawie jego podstawie i przepis ten nie miał zastosowania do stanu faktycznego kontrolowanej sprawy. Skarżący zdaje się nie zauważać, że przedmiotem zaskarżonej decyzji nie było rozstrzygnięcie o odmowie wydania prawa jazdy, ale rozstrzygnięcie w przedmiocie cofnięcia skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie, w jakim sąd karny orzekł prawomocnym wyrokiem o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych. Organy orzekły w sposób prawidłowy, zgodnie z treścią wyroku karnego. Nie orzekły więc o cofnięciu skarżącemu uprawnień do prowadzenia pojazdów kategorii "B". Nadto skarżący zarzucił w skardze naruszenie szeregu przepisów postępowania nie wskazując na konkretne uchybienia organów, co jednak pozostaje bez znaczenia dla zakresu kontroli z uwagi na treść art.134 ppsa. Sąd dostrzega, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji organ nie poinformował skarżącego o uprawnieniu wynikającym z art. 10 § 1 kpa. Jednakże naruszenie zasady ogólnej czynnego udziału strony w postępowaniu stanowi wadę procesową która może stanowić podstawę uchylenia decyzji, tylko wówczas, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych. Na stronie stawiającej zarzut spoczywa ciężar wykazania istnienia adekwatnego związku przyczynowego między naruszeniem przepisów postępowania a wynikiem sprawy (tak H. Knysiak - Molczyk, KPA Komentarz, A. Golęba, T. Kiełkowski, K. Klonowski, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska, wyd. Wolters-Kluwer Warszawa 2015, kom. do art. 10 kpa). To zatem skarżący winien był wykazać, że naruszenie powyższe pozbawiło go możliwości dokonania konkretnych czynności procesowych, czego nie uczynił. Należy przy tym stwierdzić, że wobec treści art. 103 ust. 1 pkt. 4 ustawy o kierujących pojazdami i związanego charakteru zaskarżonej decyzji, zasadniczym dowodem w sprawie jest odpis prawomocnego wyroku orzekającego w stosunku do skarżącego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kat. A, C i T.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę - Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.