Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Jarosław Wichrowski sędzia WSA Anna Klotz Protokolant starszy asystent sędziego Agnieszka Jagiełłowicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi D. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia praktycznego egzaminu państwowego na prawo jazdy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej D. C. kwotę [...]([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z [...] października 2015 r. nr [...] Marszałek Województwa K. – P. (zwany dalej Marszałkiem) na podstawie art. 72 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia [...] stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2015 r. poz. 155 z późn. zm.) unieważnił praktyczny egzamin państwowy na prawo jazdy kategorii B z dnia [...] czerwca 2015 r. przeprowadzony z J. T. B..

W wyniku rozpatrzenia odwołania złożonego przez skarżącą (egzaminatora) D. C. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] uchyliło decyzję organu I instancji i przekazał mu sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z [...] lutego 2016 r. nr [...] Marszałek unieważnił praktyczny egzamin państwowy na prawo jazdy kategorii B z dnia [...] czerwca 2015 r. przeprowadzony z J. T. B..

Organ ustalił, że podczas egzaminu egzaminator nakazała wykonanie manewru zawracania na drodze jednojezdniowej dwukierunkowej z wykorzystaniem infrastruktury drogowej, wjazd przodem do posesji i wyjazd tyłem przy użyciu biegu wstecznego. W trakcie wykonywania manewru nastąpiła interwencja egzaminatora polegająca na wciśnięciu hamulca zasadniczego. Następnie egzaminator zakończył egzamin, wskazując, że przyczyną przerwania egzaminu było spowodowanie zagrożenia życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego.

Organ podniósł, że zgodnie z § 16 pkt 1 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2012 r. w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez egzaminatorów oraz wzorów dokumentów stosowanych w tych sprawach (Dz. U. z 2012 r. poz. 995 z późn. zm., zwanym dalej "rozporządzeniem w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami") egzaminator przerywa egzamin państwowy, jeżeli zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami. Art. 52 ust. 2 stanowi zaś, że część praktyczna egzaminu może zostać zakończona przed wykonaniem wszystkich określonych zakresem egzaminu zadań jedynie w przypadku, gdy zachowanie osoby zdającej zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego. Podkreślając, że pojęcia bezpośredniości nie można wiązać z czasową bliskością skutku mającego nastąpić w wyniku rozwoju sytuacji niebezpiecznej, organ wskazał, że w momencie wjeżdżania na jezdnię, po wykonaniu cofania, wskazówka prędkościomierza ledwie wychylała się ponad prędkość zero. Podczas gwałtownego hamowania przez egzaminatora nie uległa zmianie pozycja prowadzącej auto, która nie spodziewał się tej interwencji. Wskazuje to na brak bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia uczestnika ruchu drogowego.

Organ podniósł też, że w tabeli nr [...] załącznika nr [...] ww. rozporządzenia (określającej zachowania zagrażające bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego skutkujące przerwaniem egzaminu państwowego) pod pozycją [...] widnieje zapis "spowodowanie kolizji drogowej". Przepis ten jasno stanowi zatem o spowodowaniu kolizji drogowej, a nie o możliwości spowodowania kolizji drogowej. Mając na względzie, że skarżąca egzaminator w arkuszu przebiegu praktycznej części egzaminu zaznaczyła, że przerwanie egzaminu nastąpiło wskutek "spowodowania zagrożenia" organ uznał, że nie została wypełniona norma zapisana w tabeli nr [...] załącznika nr [...] rozporządzenia.

W tej sytuacji zdaniem organu należy uznać, że skarżąca przeprowadziła egzamin niezgodnie z przepisami, a ujawnione nieprawidłowości miały wpływ na wynik egzaminu. Skarżąca bez podstaw prawnych przerwała egzamin, egzaminowana bowiem nie stworzyła sytuacji przewidzianej w art. 52 ust. 2 ustawy tj. bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego. Zdaniem organu egzaminator powinna ogłosić błąd w zadaniu i poprowadzić egzamin dalej, tym bardziej, że była to 8 minuta egzaminu praktycznego w ruchu drogowym i była możliwość sprawdzenia kwalifikacji osoby zdającej w dalszej części egzaminu.

W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją [...] kwietnia 2016 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Marszałka z dnia [...] lutego 2016 r.

Kolegium podniosło, że w załączniku nr [...] do rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, w tabeli nr [...], są wymienione szczegółowo zachowania osoby egzaminowanej zagrażające bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego skutkujące przerwaniem egzaminu państwowego. Takim zachowaniem jest m.in. spowodowanie kolizji drogowej. Taką przyczynę przerwania egzaminu podała skarżąca (egzaminator) w arkuszu części praktycznej egzaminu.

Kolegium podniosło, że stan faktyczny w dużej mierze wynika z nagrania audiowizualnego przebiegu egzaminu, a także z wyjaśnień strony, która twierdzi, że takie zagrożenie istniało, a jej interwencja polegająca na zmianie toru jazdy i użyciu hamulca spowodowało uniknięcie kolizji polegającej na zderzeniu się z drzewem.

Kolegium wskazało, że podczas manewru zawracania wjeżdżanie na jezdnię (ok. godz. 8.12.48) następowało przy minimalnej prędkości, właściwie wskazówka prędkościomierza nie wychyliła się zdecydowanie poza 0 km/h, co jest widoczne na zapisie DVD. W tym momencie na jezdni nie znajdował się żaden inny pojazd. Odwołująca twierdzi, że prędkość pojazdu kierowanego przez egzaminowaną była duża, bowiem " przy tej prędkości po kolizji z drzewem mogłaby eksplodować poduszka powietrzna, mogłabym odnieść obrażenia twarzoczaszki. Interwencja była zasadna, zagrożenie realne".

W ocenie Kolegium takiego zagrożenia nie było przede wszystkim ze względu na wręcz zerową prędkość pojazdu; zdaniem Kolegium nie sposób też zauważyć, że drzewo, o którym wspomina egzaminująca było niewielkie. W ocenie Kolegium nie doszłoby do kolizji drogowej. W istocie egzaminowana kontrolowała ruch pojazdu, jednak w sposób niewystarczający skręciła kierownicę, aby prawidłowo ustawić pojazd na jezdni. Egzaminująca powinna ogłosić błąd tego manewru, a nie przerywać egzamin.

Tak więc zdaniem Kolegium egzaminowana nie spowodowała kolizji, a skarżąca takiej kolizji nie zapobiegła. Zatem przerwanie egzaminu nastąpiło z naruszeniem art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami oraz § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami. Naruszenie to miało wpływ na wynik egzaminu, bowiem egzaminowana, jak wynika z arkusza przebiegu części praktycznej egzaminu, do momentu przerwania egzaminu wykona wszystkie zadania w sposób prawidłowy, żadnego z nich nie musiała powtarzać.

Za nieuzasadnione przy tym uznało Kolegium zarzuty skarżącej odnośnie procedury, wskazując, że postępowanie było wszczęte z urzędu, organ udostępnił stronie materiał dowodowy, w szczególności płytę z nagraniem przebiegu egzaminu, z którym to nagraniem skarżąca się zapoznała. Skarżąca była także poinformowana o zarzutach czynionych jej przez organ.

W skardze do sądu D. C. wniosła o uchylenie decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ja decyzji organu I instancji, zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 72 ust. 1 ust. 2 oraz pkt 2 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami oraz § 32 ust. 2 rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami poprzez dokonanie nieuprawnionej interpretacji ww. przepisów polegającej na uznaniu, że praktyczny egzamin państwowy został przez skarżącą niesłusznie przerwany, w sytuacji, gdy skarżąca przeprowadziła egzamin zgodnie z przepisami; bezspornym przy tym jest fakt, że egzaminowana obrała tor jazdy kolizyjny z drzewem, a skarżąca kolizji zapobiegła,

2) naruszenie przepisów proceduralnych tj. art. 7 i 77 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie przez organy obu instancji z należytą starannością i wnikliwością postępowania wyjaśniającego i dowodowego, co doprowadziło do błędnego zastosowania norm prawa materialnego i miało wpływ na wynik sprawy poprzez dokonanie nierzetelnej oceny dowodu w postaci płyty DVD z utrwalonym przebiegiem egzaminu, a także utrudnienia w dostępie do tego środka dowodowego przez organ pierwszej instancji,

3) naruszenie przepisów prawa materialnego tj. rozporządzenia ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z dnia 14 stycznia 2013 r. w sprawie kontroli WORD poprzez dokonanie nieuprawnionej interpretacji wskazanych przepisów poprzez uznanie, że Urząd Marszałkowski ma prawo wszczynać postępowanie z urzędu z powodu stwierdzenia zbyt niskiej zdawalności u egzaminatora; zdaniem skarżącej urząd na podstawie tych przepisów ma prawo badać średnią zdawalność Ośrodka egzaminowania,

4) naruszenie prawa materialnego tj. art. 54 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami poprzez wszczęcie postępowania po 72 dniach od dnia przeprowadzenia egzaminu, podczas gdy ww. przepis przewiduje 21 dniowy termin przechowywania nagrania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że przedmiotowy egzamin został przez nią przerwany w związku z zaistnieniem okoliczności o których mowa w § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami tj. zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami, w szczególności określone w tabeli nr 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia. Skarżąca podkreśliła, że art. 52 ust. 2 ustawy określa, że egzamin może być przerwany w przypadku kiedy zachowanie osoby egzaminowanej zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego. Przypadki takich zachowań (a nie ich skutków) wymieniono w tabeli nr 1 załącznika nr 2 ww. rozporządzenia. Mając to na uwadze skarżąca uznała, że zachowanie zdającej egzamin zagrażało bezpośrednio zdrowiu i życiu uczestników ruchu drogowego. Nie ma znaczenia, czy egzaminowana spowodowała fizycznie kolizję drogową, czy też w wyniku interwencji egzaminatora do takiej kolizji nie doszło. Fakt ten, tj. czy do zdarzenia doszło czy też nie, zależy jedynie od reakcji egzaminatora, co powoduje, że niewłaściwe zachowanie osoby zarówno w pierwszym jak i w drugim przypadku jest takie samo i zależne jest od posiadanych przez osobę egzaminowaną kwalifikacji, które zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami należy sprawdzić w trakcie egzaminu. Ocena, czy zachowanie osoby egzaminowanej zagraża bezpośrednio zdrowiu i życiu uczestników ruchu drogowego została pozostawiona kompetencji egzaminatora (art. 56 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami).

Skarżąca podkreśliła, że w przedmiotowym przypadku egzaminowana podczas wykonywania zadania "zawracanie z wykorzystaniem infrastruktury drogowej" doprowadziłaby do kolizji z drzewem. Skarżąca interweniowała poprzez naciśnięcie hamulca zasadniczego w momencie, gdy prawe przednie koło najechało na krawężnik (godz. 8:12:36 – 37 na nagraniu egzaminu – zjazd tyłem z krawężnika) nie zezwalając tym samym na kontynuowanie wyznaczonego przez zdającą toru jazdy, który był kolizyjny z obecnym przed pojazdem drzewem. W wyniku interwencji egzaminatora i zatrzymania pojazdu osoba egzaminowana wcisnęła dźwignię przyspieszenia, co potwierdziło jej zamiar dalszego kontynuowania jazdy w kierunku przeszkody.

Skarżąca podkreśliła także, że wbrew twierdzeniu Kolegium jej interwencja nie polegała na zmianie toru jazdy, wbrew sugestii organu zagrożenie kolizją nie miało miejsca podczas cofania, ale podczas jazdy do przodu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko i podkreślając, że skarżąca miała możliwość zapoznania się z aktami, z czego skorzystała. Kolegium podniosło także, że termin 21 dni przechowywania nagrania z egzaminu jest minimalnym terminem przechowywania nagrania z egzaminu, co nie oznacza, że organ nie ma prawa korzystać z tego dowodu, jeżeli nie został on skasowany.

W trakcie rozprawy skarżąca dodatkowo podniosła, że nawet gdyby nie uznawać, iż doszło do zagrożenia kolizją, to i tak manewr należałoby zakwalifikować jako wykonany niesamodzielnie, bo wymagał interwencji egzaminatora. W takim przypadku nie ma możliwości powtórzenia zadania, egzamin kończy się wynikiem negatywnym. Skarżąca podkreśliła, że egzaminowana irracjonalnie kontynuowała manewr zawracania, jadąc do przodu w kierunku drzewa, gdyż nie zdawała sobie sprawy, że mogła w tym momencie sama zatrzymać pojazd i samodzielnie, po wycofaniu pojazdu, skorygować tor jazdy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia w rozpatrywanej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami oraz przepisy obowiązującego w momencie przeprowadzenia egzaminu praktycznego rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez egzaminatorów oraz wzorów dokumentów stosowanych w tych sprawach.

Jak wynika z treści art. 56 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami przeprowadzenie egzaminu na prawo jazdy ustawodawca powierzył egzaminatorowi zatrudnionemu przez dyrektora wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego.

Z treści art. 67 rozdziału 11 ustawy o kierujących pojazdami ("Nadzór nad sprawdzaniem kwalifikacji") wynika, że nadzór nad przeprowadzaniem egzaminów państwowych sprawuje marszałek województwa. Nadzór ten obejmuje także unieważnianie egzaminu (art. 67 ust. 1 pkt 4). Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami marszałek województwa, w drodze decyzji administracyjnej, unieważnia egzamin państwowy, jeżeli:

1) egzaminowi została poddana osoba, o której mowa w art. 50 ust. 2;

2) był przeprowadzony w sposób niezgodny z przepisami ustawy, a ujawnione nieprawidłowości miały wpływ na jego wynik.

W przedmiotowej sprawie podstawą unieważnienia praktycznego egzaminu państwowego z dnia [...] czerwca 2015 r. był art. 72 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, co wiązało się ze stwierdzeniem, że egzamin został przeprowadzony w sposób niezgodny z przepisami ustawy. Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że zdaniem organu przeprowadzenie egzaminu niezgodnie z przepisami ustawy polegało na bezpodstawnym zakończeniu praktycznej części egzaminu w sytuacji, którą egzaminator uznał za spełniająca wymogi określne w art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami oraz § 16 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia (tj. w sytuacji zagrażającej zdrowiu i życiu uczestników ruchu drogowego), podczas gdy taka sytuacja nie zaistniała.

Organ wskazał, że zachowania osoby egzaminowanej zagrażające bezpośrednio zdrowiu i życiu uczestników ruchu drogowego skutkujące przerwaniem egzaminu państwowego są szczegółowo wymienione w tabeli nr 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami. Takim zachowaniem wymienionym w tabeli jest spowodowanie kolizji drogowej (pkt 1 tabeli), którą to okoliczność, jako przyczynę przerwania egzaminu, podała skarżąca w arkuszu części praktycznej egzaminu.

W tym miejscu należy zauważyć, że w arkuszu części praktycznej egzaminu przyczyny przerwania egzaminu została określona nieprecyzyjnie – co zauważył organ I instancji. Skarżąca w arkuszu sporządziła adnotację stwierdzającą że egzamin został przerwany ("egzm przerw") oraz wskazującą na "§ 16 pkt 1 poz. 6" i spowodowanie zagrożenia, przy czym końcowa część adnotacji jest nieczytelna i nie wiadomo o jakie dokładnie zagrożenie chodzi, w szczególności czy chodzi o zagrożenie kolizją. W rozporządzeniu w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami znajduje się § 16 pkt 1 zgodnie z którym egzaminator przerywa egzamin państwowy jeżeli zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy, w szczególności określone w tabeli nr 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia. Zarówno art. 52 ust. 2 ustawy jak też tabela nr 1 załącznika nr 2 jednoznacznie wskazują, że chodzi o zachowania będące zagrożeniem życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego. W § 16 pkt 1 rozporządzenia brak wprawdzie takiej jednostki jak "poz. 6", tym niemniej mając na względzie treść powyższych przepisów jak też zapis momentu przerwania egzaminu należy uznać, że chodzi o zagrożenie kolizją, co wynika też ze stanowisk stron.

Z końcowego stanowiska Kolegium wynika, iż organ – inaczej niż organ I instancji, przypadek gdy zachowanie osoby zdającej zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego utożsamia zarówno z sytuacją spowodowania kolizji drogowej jak też sytuacją bezpośredniego zagrożenia kolizją drogową ("egzaminowana (...) nie spowodowała kolizji drogowej, a odwołując takiej kolizji nie zapobiegła"). Sąd podziela to stanowisko. Należy bowiem zauważyć, że przypadki wymienione w poszczególnych punktach tabeli nr 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (w tym wymienione w pkt 1 "spowodowanie kolizji drogowej"), jak wynika z treści § 16 pkt 1 rozporządzenia, stanowią katalog przykładowych sytuacji spełniających przesłankę określoną w art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami. Przepis § 16 pkt 1 wskazuje bowiem, że egzaminator przerywa egzamin państwowy jeżeli zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 52 ust. 2 ustawy, "w szczególności" określone w tabeli nr 1 załącznika nr 2 do rozporządzenia. Zachowaniem osoby zdającej, które zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego może być zatem także takie zachowanie osoby zdającej, które nieuchronnie doprowadziłoby do kolizji, gdyby nie interwencja egzaminatora.

W przedmiotowej sprawie nie jest sporne, że w trakcie przeprowadzonego egzaminu nie doszło do zachowania osoby zdającej zagrażającego bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu drogowego w postaci kolizji. Sporne jest natomiast, czy organ prawidłowo ustalił, iż nie istniało takowe zachowanie w postaci zagrożenia kolizją.

W tym względzie zdaniem Sądu organ nie rozważył w pełni zgromadzonego materiału dowodowego tj. nagrania z utrwalonym przebiegiem zdarzenia.

W swoich ustaleniach Kolegium podkreśliło jedynie niewielką prędkość pojazdu i niewielkie rozmiary drzewa. Wskazało też na "niewystarczające" skręcenie kierownicy przez osobę zdającą. Nie rozważyło natomiast okoliczności wskazanych przez skarżącą – tj. że obrany przez zdającą tor jazdy nieuchronnie prowadził do zderzenia z przeszkodą tj. drzewem oraz tego że ową przeszkodą nie było elastyczne młode drzewko (np. roczna sadzonka o elastyczności trzciny), ale drzewo dostatecznie rozrośnięte, by stanowić przeszkodę grożącą rozbiciem pojazdu w przypadku najechania na nie i ewentualnymi konsekwencjami tegoż w stosunku do osób znajdujących się w pojeździe. Kolegium zwróciło też uwagę, że skutkiem hamowania nie było gwałtowne poruszenie się siedzących w pojeździe, ale nie rozważyło że zdający, kierując się na drzewo nie podjął żadnej czynności (hamowania, obrotu kierownicą w celu zmiany toru jazdy) aby uniknąć niebezpieczeństwa. Trzeba podkreślić, że cechami zachowania osoby zdającej egzamin, które decydują, iż jest to zachowanie skutkujące zakończeniem egzaminu są rodzaj i bliskość zagrożenia (zagrożenie dla życia i zdrowia, zagrożenie bezpośrednie), a nie to czy owo zagrożenie dla zdrowia można ocenić jako niewielkie czy też znaczne. Trzeba też zauważyć, że dokonanie oceny, czy konkretne zachowanie osoby zdającej spełnia ww. przesłanki z art. 52 ust. 2 ustawy jest dokonywane przez egzaminatora w sytuacji dynamicznej, w której jest ono pozbawiony możliwości posługiwania się narzędziami, pozwalającymi precyzyjnie ocenić, czy np. uderzenie o przeszkodę spowoduje czy nie spowoduje uruchomienie poduszki powietrznej, a tym samym czy skutki zderzenia z przeszkodą będą miały znikome czy duże skutki dla zdrowia a może nawet dla życia uczestników ruchu drogowego, którymi są także osoby znajdujące się w pojeździe użytym do egzaminu. W tej mierze egzaminator może opierać się tylko o swoje doświadczenie życiowe - inaczej niż organ, który może dokonać tej samej oceny na podstawie nagrania, które można wielokrotnie odtworzyć. Biorąc to pod uwagę organ nadzoru musi mieć też na względzie, że w jego kompetencji jest unieważnienie egzaminu. Stwierdzenie nieważności łączy się zaś ze stwierdzeniem kwalifikowanej postaci naruszenia. Chodzi zatem o takie zachowanie, które stanowi niewątpliwe, jasne naruszenie przepisów.

W świetle powyższego, w tym przyjętej wykładni art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami, należy stwierdzić, że organ dokonał rozstrzygnięcia z naruszeniem wynikającego z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. obowiązku wyczerpującego rozpatrzenia zebranego materiału dowodowego, poprzez brak analizy wszystkich aspektów zdarzenia skutkującego przerwaniem egzaminu praktycznego przez skarżącą. Mogło to mieć wpływ na wynik sprawy poprzez stwierdzenie, iż przerwanie egzaminu było skutkiem zaistnienia sytuacji zagrożenia życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego, wywołanej zachowaniem osoby zdającej.

Za niezasadne należy natomiast uznać zarzuty skarżącej odnośnie wszczęcia postępowania, utrudnienia dostępu do materiału dowodowego oraz oparciu się na dowodzie przechowywanym ponad 21 dni.

Odnośnie wszczęcia postępowania należy zauważyć, że zostało ono wszczęte z urzędu, ustawodawca zaś w art. 72 ustawy o kierujących pojazdami nie wskazał, z jakich przyczyn organ może z urzędu wszcząć postępowania w sprawie unieważnienia egzaminu państwowego. Powodem takiego wszczęcia może być zatem każda informacja otrzymana przez organ, która pozwala na powzięcie wątpliwości co do tego, czy egzamin został przeprowadzony zgodnie z przepisami. Słusznie także podnosi organ, że wskazanie (w art. 54 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami) okresu przechowywania zapisy praktycznej części egzaminu należy odczytywać jako wskazanie minimalnego okresu przechowywania tego zapisu. Ustawodawca natomiast w żaden sposób nie ograniczył możliwości korzystania z tego dowodu owym 21 dniowym terminem. Zarzut utrudnienia dostępu do materiału dowodowego należy w istocie uznać za zarzut naruszenia art. 10 k.p.a, a tego rodzaju zarzut może być skutecznie podniesiony tylko o ile jednocześnie towarzyszy mu wskazanie, jakich konkretnych czynności zarzucający nie mógł dokonać w postępowaniu wskutek wspomnianego naruszenia. Tego rodzaju wywodu skarżąca nie przeprowadziła.

Ze względu na powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 718) należało orzec jak w pkt 1 sentencji wyroku.

W ponownym postępowaniu organ winien rozstrzygnąć sprawę po pełnej, wyczerpującej analizie zgromadzonego materiału dowodowego pod kątem zaistnienia sytuacji, o której mowa w art. 52 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami, stosownie do powyższego stanowiska Sądu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi biorąc pod uwagę wysokość wpisu.