drukuj    zapisz    Powrót do listy

611 Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t, Podatki inne Administracyjne postępowanie,  ,  , I SA/Gd 112/97 - Wyrok NSA oz. w Gdańsku z 1998-12-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gd 112/97 - Wyrok NSA oz. w Gdańsku

Data orzeczenia
1998-12-16 orzeczenie prawomocne
Sąd
NSA oz. w Gdańsku
Sędziowie
Zientara Wacław /przewodniczący/
Zdzienicka Joanna
Stępień Alicja /sprawozdawca/
Symbol z opisem
611 Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t
Hasła tematyczne
Podatki inne
Administracyjne postępowanie
Powołane przepisy
Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 art. 77
Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 marca 1980 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.
Tezy

Organy administracji obowiązuje zasada dochodzenia prawdy obiektywnej, w następstwie której płynie nakaz podejmowania przez te organy wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Głównym celem każdego procesu jest dokładne ustalenie zaszłości faktycznych, ich prawidłowe prawne zakwalifikowanie i wydanie na tej podstawie orzeczenia.

Organ narusza prawo nie tylko w wypadku wadliwej oceny prawnej stanu faktycznego, wadliwego zastosowania prawa, ale i w równym stopniu wtedy, gdy prawidłowo zastosuje prawo do wadliwie ustalonego stanu faktycznego. Niezgodne z prawdą ustalenie stanu faktycznego prowadzi w postępowaniu do naruszenia prawa. Warunkiem prawidłowego ustalenia stanu faktycznego jest ustalenie faktów na podstawie wszystkich dostępnych dowodów, zebranych z uwzględnieniem nakazu płynącego z treści art. 77 Kpa obligującego organ administracji do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka K. na decyzję Izby Skarbowej w G. z dnia 16 grudnia 1996 r. (...) w przedmiocie podatku wyrównawczego za 1991 r. uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 16 grudnia 1996 r. Izba Skarbowa w G. utrzymała w mocy decyzję Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 26 sierpnia 1996 r. określającą Markowi K. zobowiązanie w podatku wyrównawczym za 1991 r.

W uzasadnieniu decyzji wykazano, że z przeprowadzonej przez Pierwszy Urząd Skarbowy w G. w dniu 18 kwietnia 1996 r. kontroli we Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "D." wynika, iż kontrolowana jednostka w 1991 r. nie wykonała obowiązku określonego w par. 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 1991 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od osób fizycznych oraz nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, ulg, zwolnień i trybu płatności tego podatku. Na podstawie tego przepisu podmioty wykonujące działalność wytwórczą, handlową i usługową w rozumieniu ustawy o podatku obrotowym obowiązane były corocznie zgłaszać urzędowi skarbowemu obowiązek podatkowy. Ponadto wbrew postanowieniom art. 87 par. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze, spółdzielnia ta w roku 1991 nie prowadziła rachunkowości według ogólnych zasad ustalonych przez Ministra Finansów, które zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości. Z treści par. 3 niniejszego rozporządzenia Ministra Finansów wynika jednoznacznie, że jednostka zobowiązana jest prowadzić rachunkowość zgodnie z przepisami rozporządzenia i innymi przepisami prawa, dającą rzetelny i jasny obraz ich stanu i sytuacji finansowej. Mając zatem na uwadze przywołane unormowanie prawne i ustalenia kontroli, podczas której kontrolujący m.in. również stwierdzili brak prowadzonej ewidencji księgowej, która dokumentowałaby wpłaty członków spółdzielni na wkład budowlany Izba Skarbowa w G. kierując się zapisem par. 7 ust. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, który stanowi, iż podstawą zapisu w księgach handlowych jest dokument /dowód księgowy/ oraz zasadą swobodnej oceny dowodów w myśl art. 80 Kpa uznała, iż wystawione skarżącemu przez Własnościową Spółdzielnię Mieszkaniową "D." zaświadczenie z dnia 29 stycznia 1991 r. stwierdzające wpłatę 198.000.000 zł nie stanowi dowodu bezspornie potwierdzającego wniesienie wkładu budowlanego na rzecz tejże spółdzielni w tej wysokości. Izba Skarbowa wzięła pod uwagę także fakt, iż skarżący pełniąc funkcję Prezesa kontrolowanej spółdzielni był doskonale zorientowany w zaniedbaniach prowadzonej rachunkowości, dlatego też uznała, iż kwota 198.000.000 zł nie może być traktowana jako wydatek poniesiony przez skarżącego na wkład budowlany w kontekście przepisów prawa spółdzielczego, a w konsekwencji nie stanowi wydatku odliczanego na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku wyrównawczym. Zatem istniały podstawy do wydania zaskarżonej decyzji.

Od decyzji Izby Skarbowej Marek K. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarzuty skarżącego koncentrują się na kwestii nieodliczenia od dochodu wydatków mieszkaniowych z tytułu wniesionego wkładu budowlanego do Własnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej "D." na podstawie przedłożonego zaświadczenia wystawionego przez przedmiotową spółdzielnię. W związku z tym domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Izba Skarbowa w G. wniosła o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu, albowiem zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególności przepisów dotyczących prowadzenia postępowania dowodowego. Wobec tego, że wadliwość ta ma istotny wpływ na wynik sprawy, zachodzi konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji.

Należy na wstępie przypomnieć, że organy administracji obowiązuje zasada dochodzenia prawdy obiektywnej, w następstwie której płynie nakaz podejmowania przez te organy wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Głównym celem każdego procesu jest dokładne ustalenie zaszłości faktycznych, ich prawidłowe prawne zakwalifikowanie i wydanie na tej podstawie orzeczenia.

Organ narusza prawo nie tylko w wypadku wadliwej oceny prawnej stanu faktycznego, wadliwego zastosowania prawa, ale i w równym stopniu wtedy, gdy prawidłowo zastosuje prawo do wadliwie ustalonego stanu faktycznego. Niezgodne z prawdą ustalenie stanu faktycznego prowadzi w postępowaniu do naruszenia prawa. Warunkiem prawidłowego ustalenia stanu faktycznego jest ustalenie faktów na podstawie wszystkich dostępnych dowodów, zebranych z uwzględnieniem nakazu płynącego z treści art. 77 Kpa obligującego organ administracji do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

Odnosząc te rozważania do niniejszej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że działania podjęte w sprawie nie stanowiły realizacji wskazanej powyżej zasady.

Skarżący domagał się odliczenia od dochodu poniesionych wydatków mieszkaniowych, na okoliczność których przedstawił wystawione przez spółdzielnię mieszkaniową zaświadczenie. Zaświadczenie to - zdaniem organów podatkowych - nie stanowiło w okolicznościach sprawy wiarygodnego dowodu wpłaty pieniędzy na poczet wkładu budowlanego, bowiem nie znajdowało pokrycia w dokumentach spółdzielni. Wnioskowanie to nie zawierałoby błędu logicznego, gdyby: po pierwsze - faktycznie takie dokumenty nie istniały, oraz gdyby skarżący nie legitymował się dokumentami potwierdzającymi wpłatę do Spółdzielni. Po przeprowadzeniu rozprawy przez Naczelnym Sądem Administracyjnym okazało się, że skarżący posiada dowody wpłat /kserokopie ich części złożył do akt sprawy I SA/Gd 112/97/, jak również okazał Sądowi sześć skoroszytów zawierających dokumenty finansowe Spółdzielni Mieszkaniowej za lata 1991-1992.

Powyższe oznacza, że ustalony przez organy podatkowe stan faktyczny nie odzwierciedla stanu rzeczywistego, a to uniemożliwia dokonanie sądowej kontroli zaskarżonej decyzji. W takiej sytuacji niezbędne jest ponowne rozpoznanie odwołania skarżącego /w którym wnosi m.in. o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji spółdzielni/ i wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego.

Mając to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 oraz art. 55 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł, jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt