Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lubliniew składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak (sprawozdawca), Sędziowie Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk, Sędzia WSA Iwona Tchórzewska, Protokolant Sekretarz sądowy Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 września 2018 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Sygn. akt II SA/Lu [...]

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po ponownym rozpatrzeniu sprawy na wniosek W. K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 154 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej jako "k.p.a."), w związku z art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1952 ze zm., dalej jako "u.ś.r."), utrzymało w mocy własną decyzję

z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...], odmawiającą zmiany ostatecznej decyzji Kolegium z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...], utrzymującej

w mocy decyzję Kolegium z dnia [...] maja 2015 r. nr [...], odmawiająca uchylenia we wznowionym postępowaniu własnej decyzji z dnia [...] października 2013 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania W. K. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad matką W. K..

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium przedstawiło następująco okoliczności faktyczne i prawne sprawy:

W. K. w piśmie z dnia [...] grudnia 2017 r. (sprostowanym następnie w piśmie z dnia [...] stycznia 2018 r.) zwrócił się z wnioskiem o zmianę na podstawie art. 154 k.p.a. decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...]

Kolegium ustaliło, że decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] organ I instancji odmówił przyznania wnioskodawcy świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad matką W. K.. Jako powód odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia organ wskazał okoliczność, iż ustalony stopień niepełnosprawności W. K. powstał po ukończeniu przez nią 18 - roku życia. Po rozpatrzeniu odwołania od ww. decyzji organu I instancji Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją

z dnia [...] października 2013 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

Następnie, po wznowieniu postępowania na podstawie art. 145a § 1 k.p.a., Kolegium decyzją z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] odmówiło uchylenia ww. decyzji ostatecznej z dnia [...] października 2013 r.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego

z dnia [...] października 2014 r. sygn. akt K [...], na który powołał się wnioskodawca we wniosku o wznowienie postepowania, orzekł o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej z art. 17 ust. 1b u.ś.r. (tj. przepisu będącego podstawą odmowy przyznania skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z którym przyznanie takiego świadczenia jest możliwe jedynie wówczas, gdy niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 - roku życia lub

w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia). Trybunał uznał bowiem ww. przepis za niegodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP jedynie w zakresie, w jakim różnicuje on prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności. Przepis ten pozostał natomiast w obrocie prawnym, co – jak stwierdziło Kolegium – obliguje właściwe organy do jego stosowania.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] maja 2015 r. Z kolei skarga W. K. na decyzję Kolegium z dnia [...] lipca 2015 r. została oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny prawomocnym wyrokiem z dnia [...] marca 2016 r. sygn. akt II SA/Lu [...]. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Sąd stwierdził, że Kolegium słusznie uznało, iż na gruncie niniejszej sprawy nie została spełniona przesłanka konieczna do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, określona w art. 17 ust. 1b u.ś.r. Sąd podzielił również stanowisko organu, że skutkiem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia [...] października 2014 r. sygn. akt K [...] nie jest ani uchylenie art. 17 ust. 1b u.ś.r., ani uchylenie decyzji przyznających świadczenie, ani wykreowanie "prawa" do żądania świadczenia dla opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność podopiecznych nie powstała w okresie dzieciństwa. TK orzekł o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej

z powyższego przepisu.

Rozpatrując wniosek W. K. o zmianę decyzji Kolegium z dnia [...] lipca 2015 r. w trybie art. 154 k.p.a., organ w decyzji z dnia [...] stycznia 2018 r. podniósł, że powołany przepis ma zastosowanie jedynie w stosunku do decyzji ostatecznych, niedotkniętych wadami kwalifikowanymi, przy wydaniu których organ administracji miał pewne luzy decyzyjne, czyli do decyzji uznaniowych. Wyklucza się natomiast możliwość zmiany w tym trybie decyzji związanych, przy wydawaniu których organ jest ściśle związany przepisami prawa, które jednoznacznie obligują go do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia. Zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 154 k.p.a. nie może bowiem prowadzić do wydania decyzji sprzecznej z prawem.

W postępowaniach, o których mowa w art. 154 i art. 155 k.p.a. nie jest dopuszczalna merytoryczna kontrola wydanego rozstrzygnięcia. Strona nie może, powołując się na interes społeczny lub własny interes, domagać się w tym trybie ponownej oceny merytorycznej wydanej decyzji.

Kolegium uznało zatem, że w związku z tym, iż decyzja o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jest decyzją związaną, brak jest możliwości jej zmiany.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy W. K. podniósł, że podtrzymuje w całości treść swojego wniosku z dnia [...] grudnia 2017 r., sprostowanego pismem z dnia [...] stycznia 2018 r. Wskazał, że od ponad dekady istnieje ugruntowana linia orzecznicza Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którą niezależnie od tego, czy przedmiotem wniosku jest decyzja związana, czy uznaniowa, możliwe jest zastosowanie art. 154 lub art. 155 k.p.a. i uchylenie lub zmiana decyzji objętej wnioskiem złożonym w ww. nadzwyczajnych trybach postępowania administracyjnego. Wnioskodawca powołał się w tym względzie na wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2017 r. sygn. akt I OSK 1050/16. Stwierdził, że Kolegium błędnie wywiodło, iż zmiana decyzji związanej na podstawie art. 154 k.p.a. prowadzi do wydania decyzji sprzecznej z prawem.

Wnioskodawca podkreślił ponadto, że zmiana przedmiotowej decyzji będzie społecznie akceptowalna w warunkach państwa prawa i pożądana ze względu na cel, jaki ma osiągnąć, wyrażany zasadą równego traktowania osób pozostających

w takiej samej sytuacji, poprzez realizowanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad osobą niepełnosprawną, niezdolną do samodzielnej egzystencji. Stwierdził, że niewątpliwie jego interes jest słuszny, bowiem jest zgodny z prawem

i zasadami współżycia społecznego. W ocenie strony, w wyniku zmiany decyzji ostatecznej z dnia [...] lipca 2015 r. utrzymującej w mocy decyzję Kolegium z dnia [...] maja 2015 r., zostaną spełnione obydwie przesłanki wynikające z art. 154 k.p.a., tj. interes społeczny i słuszny interes strony.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w L. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w decyzji

z dnia [...] stycznia 2018 r.

Organ podniósł, że wbrew temu, co stwierdził wnioskodawca we wniosku

o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzja ostateczna Kolegium z dnia [...] lipca 2015 r., której zmiany się domaga strona, nie została wydana w trybie zwykłym, lecz

w trybie nadzwyczajnym – w wyniku wznowienia postępowania. Decyzja

w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego, którego przyznania domaga się wnioskodawca, jest natomiast decyzją o charakterze związanym. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, linia orzecznicza sądów administracyjnych, w tym NSA, odnośnie stosowania art. 154 § 1 k.p.a. do decyzji o charakterze związanym, nie jest jednolita i ugruntowana. Decyzja zapadła w trybie art. 154 § 1 k.p.a. nie może prowadzić do naruszenia prawa, a wydanie w tym trybie decyzji przyznającej wnioskodawcy świadczenie pielęgnacyjne prowadziłoby do naruszenia art. 27 ust. 5 pkt 5 u.śr., gdyż decyzją organu pierwszej instancji z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] przyznano wnioskodawcy zasiłek dla opiekuna

w wysokości [...] zł miesięcznie, od 1 dnia listopada 2014 r. na czas nieokreślony.

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skardze na opisaną wyżej decyzję ostateczną Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w L. z dnia [...] lutego 2018 r., W. K. sformułował następujące zarzuty:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 6 k.p.a. poprzez brak zmiany decyzji podjętej z naruszeniem prawa

w wyniku wadliwej wykładni prawa,

- art. 7 w związku z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz brak załatwienia sprawy

z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli,

- art. 154 § 1 k.p.a. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że przepis ten nie może mieć zastosowania do weryfikacji decyzji podjętych w wyniku wadliwej wykładni prawa materialnego oraz do decyzji, które były przedmiotem badania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny;

2. naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 27 ust. 5 u.ś.r., polegającą na pominięciu celów tej ustawy i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącego zasiłku dla opiekuna przyznanego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 4 kwietnia 2014r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 162 ze zm.) stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, a także uchylenie poprzedzającej ją decyzji Kolegium z dnia

[...] stycznia 2018 r.

W uzasadnieniu skargi skarżący stwierdził, że w pełni podziela stanowisko SKO w L., że decyzja z dnia [...] lipca 2015 r. została wydana w trybie nadzwyczajnym wznowienia postępowania, a nie w trybie zwykłym. W jego ocenie należy jednak zwrócić uwagę, że postępowanie prowadzone w trybie wznowienia postępowania jest postępowaniem mającym ten sam przedmiot w stosunku do tego, którego dotyczyło postępowanie prowadzone wcześniej w trybie zwykłym, natomiast postępowanie w trybie art. 154 lub art. 155 k.p.a. jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, mającym nowy przedmiot w stosunku do tego, którego dotyczyło postępowanie prowadzone wcześniej. Przedmiotem postępowania wszczętego

w trybie nadzwyczajnym na podstawie art. 154 lub 155 K.p.a. w celu zmiany lub uchylenia decyzji jest ustalenie istnienia przesłanek wzruszenia decyzji ostatecznej określonych w tym przepisie, tj. interesu społecznego lub słusznego interesu strony.

W ocenie skarżącego zasadność poglądu o niestosowaniu nadzwyczajnych trybów z art. 154 i 155 k.p.a. w stosunku do decyzji związanych ma miejsce wówczas, gdy decyzja o charakterze związanym wydana w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną podjęta została zgodnie z obowiązującym prawem, wówczas to zmiana lub uchylenie takiej decyzji w trybie art. 154 i 155 k.p.a. mogłoby prowadzić do naruszenia prawa. Stąd też poprawność takiego ustalenia zależy od konkretnego przypadku i każdorazowo wymaga rozważenia, czy decyzja związana wydana została zgodnie z prawem, a tym samym, czy zmiana lub uchylenie decyzji związanej doprowadzi faktycznie do stanu sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym. Jeżeli rozstrzygniecie nie jest zgodne z prawem, możliwe jest jego wzruszenie przy pomocy niekonkurencyjnych trybów nadzwyczajnych.

Skarżący zakwestionował ponadto stanowisko Kolegium, iż przeszkodą

w przyznaniu mu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego jest fakt posiadania przez niego prawa do zasiłku dla opiekuna. Zwrócił uwagę, iż z treści art. 27 ust. 5 u.ś.r. wynika, że w sytuacji zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna, przysługuje jedno z tych świadczeń wybrane przez osobę uprawnioną.

W ocenie skarżącego, bezprawne działania ustawodawcy, potwierdzone wyrokami Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt K 27/13 oraz z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, spowodowały, że znalazł się on w "pułapce prawnej", gdyż z powodów egzystencjalnych był zmuszony wnioskować o specjalny zasiłek opiekuńczy oraz zasiłek dla opiekuna. Przyznanie mu tego ostatniego świadczenia jest zaś obecnie jest wskazywane jako jedna z negatywnych przesłanek przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Tymczasem we wniosku z dnia [...] listopada 2014 r. o wznowienie postępowania administracyjnego w sprawie ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego skarżący zawarł jednocześnie wniosek

o uchylenie na podstawie art. 155 k.p.a. decyzji przyznających prawo do specjalnego zasiłku opiekuńczego oraz zasiłku dla opiekuna, tak aby nie stanowiły negatywnej przestanki do przyznania mu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna. Kontrolując legalność zaskarżonej decyzji Sąd doszedł do wniosku, że nie narusza ona prawa w stopniu dającym podstawy do jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

Przypomnieć na wstępie należy, że przedmiotem wniosku skarżącego W. K., rozstrzygniętego zaskarżoną decyzja, było dokonanie zmiany na podstawie art. 154 k.p.a. decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...]

W ocenie Sądu charakter wskazanej decyzji oraz tryb, w jakim została ona wydana, decydował o niedopuszczalności uwzględnienia przedmiotowego wniosku, niezależnie od oceny wystąpienia w niniejszej sprawie przesłanek określonych w ww. przepisie.

Przepis art. 154 k.p.a. określa jeden z trybów nadzwyczajnych, który pozwala na weryfikację decyzji ostatecznej, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa. Uchylenie bądź zmiana decyzji ostatecznej w tym trybie oparte jest na dwóch przesłankach wyrażających się w stwierdzeniu, że za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.

Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2015 r., której dotyczył wniosek skarżącego, została z kolei wydana w innym trybie nadzwyczajnym, tj. w wyniku wznowienia postępowania. Decyzją tą utrzymano

w mocy rozstrzygniecie o odmowie uchylenia decyzji ostatecznej Kolegium z dnia [...] października 2013 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] o odmowie przyznania W. K. świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad matką W. K..

Wznowienie postępowania stanowi całkowicie odrębny i oparty innych przesłankach tryb postępowania nadzwyczajnego względem trybu określonego w art. 154 k.p.a. Przesłanki wznowienia postępowania są określone w sposób enumeratywny i mają charakter obligatoryjny. Enumeratywne wyliczenie przesłanek wznowienia powoduje, że przyczyny wznowienia są ograniczone jedynie do tych wymienionych w art. 145 § 1, art. 145a i 145b. Dodatkowe przesłanki mogą być wprowadzane tylko w drodze ustawowej (zob. M. Jaśkowska, W. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, 4. wydanie, Warszawa 2011, str. 839 wraz z powołanym tam wyrokiem NSA w Katowicach z dnia 1 marca 1984 r., sygn. akt SA/Ka 13/84, niepubl.).

Przepis art. 151 k.p.a. określa sposoby zakończenia wznowionego postępowania. W świetle tego unormowania o formie rozstrzygnięcia wznowionego postępowania każdorazowo decyduje ocena wystąpienia przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 145 § 1, art. 145a i 145b k.p.a., określających kwalifikowane wady decyzji administracyjnej. W okolicznościach konkretnej sprawy, w razie braku wystąpienia którejkolwiek z tych przesłanek organ winien odmówić uchylenia decyzji dotychczasowej (art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.). Stwierdzenie wystąpienia którejkolwiek

z wad zaliczonych do podstaw wznowienia prowadzi zaś, co do zasady, do uchylenia decyzji dotychczasowej i wydania nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., od którego wyjątek przewiduje art. 151 § 2 w zw. z art. 146 k.p.a., kiedy to pomimo wystąpienia takiej wady organ nie uchyla decyzji dotychczasowej, lecz ogranicza się do stwierdzenia, że została ona wydana z naruszeniem prawa). Zatem uchylenie dotychczasowej decyzji w wyniku wznowienia postępowania i wydanie nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy możliwe jest jedynie w razie wystąpienia przynajmniej jednej z przesłanek wznowieniowych. Rozstrzygnięcie takie nie może natomiast opierać się na jakiejkolwiek innej przesłance.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, z relacji przytoczonych wyżej przepisów postępowania regulujących odmienne, nadzwyczajne tryby weryfikacji decyzji ostatecznej, wynika, że wydana na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. w wyniku wznowienia postępowania decyzja o odmowie uchylenia decyzji dotychczasowej, ze swej istoty nie może zostać zmieniona na podstawie art. 154 k.p.a. Zmiana takowej decyzji, kończącej postępowanie wznowieniowe, musiałaby bowiem prowadzić do zastąpienia jej rozstrzygnięcia, rozstrzygnięciem z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. do uchylenia decyzji dotychczasowej (wydanej w postępowaniu zwykłym) i wydania nowej decyzji rozstrzygającej o istocie sprawy (ewentualnie rozstrzygnięciem z art. 151 § 2 k.p.a., stwierdzającym wydanie decyzji dotychczasowej z naruszeniem prawa), pomimo stwierdzonego wcześniej

w postępowaniu wznowieniowym braku wystąpienia którejkolwiek z wad enumeratywnie wymienionych w art. 145 § 1, art. 145a i 145b k.p.a., a w oparciu

o przesłanki interesu społecznego lub słusznego interesu strony, które są przypisane innemu niż wznowienie postępowania trybowi nadzwyczajnemu (tj. trybowi z art. 154 k.p.a.). Takie działanie w istocie zaś stanowiłoby niedopuszczalne łączenie różnych trybów nadzwyczajnych.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że skarżący nie mógł skutecznie domagać się zmiany na podstawie art. 154 k.p.a. decyzji Kolegium z dnia [...] lipca 2015 r. utrzymującej w mocy wydane na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. rozstrzygnięcie o odmowie uchylenia we wznowionym postępowaniu własnej decyzji z dnia [...] października 2013 r. nr, utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] lipca 2013 r.

w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

O niedopuszczalności takiej zmiany decydowały jednak okoliczności przedstawione wyżej, nie zaś – jak to przyjęło Kolegium – związany charakter decyzji ostatecznej

z dnia [...] października 2013 r., której wniosek skarżącego oparty na art. 154 k.p.a. bezpośrednio nie dotyczył. Tym samym bez wpływu na wynik niniejszej sprawy pozostaje ocena kwestii dopuszczalności zmiany bądź uchylenia w trybie art. 154 k.p.a. (lub art. 155 k.p.a.) decyzji o charakterze związanym. Ubocznie jedynie wypada zauważyć, że kwestia ta wywołuje rozbieżności w orzecznictwie i doktrynie. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela jednak w tym zakresie dominujący pogląd, iż przedmiotem zmiany bądź uchylenia w tym trybie mogą być co do zasady wyłącznie decyzje uznaniowe (por. m.in. wyroki NSA: z dnia 25 lutego 2011 r. sygn. akt I OSK 607/10; z dnia 2 grudnia 2016 r. sygn. akt I OSK 3015/15; z dnia 6 października 2016 r. sygn. akt I OSK 2969/14; z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt I OSK 2969/14 – dostępne w CBOSA).

Wobec prawidłowego rozstrzygnięcia wniosku skarżącego poprzez odmowę uchylenia decyzji Kolegium z dnia 17 lipca 2015 r., częściowo błędne przedstawienie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczności decydujących o słuszności takiego rozstrzygnięcia oraz błędne powołanie się na przepis art. 27 ust. 5 ustawy

o świadczeniach rodzinnych (którego naruszenie skarżący wskazuje w skardze), nie stanowi naruszenia prawa, które w świetle art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302) mogłoby skutkować uwzględnieniem skargi.

Z tych względów Sąd skargę oddalił, o czym orzeczono na podstawie art. 151 ww. ustawy.