drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Starosta, Oddalono skargę, II SAB/Sz 56/16 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2016-06-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Sz 56/16 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2016-06-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-04-25
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Katarzyna Grzegorczyk-Meder /przewodniczący/
Katarzyna Sokołowska /sprawozdawca/
Stefan Kłosowski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 2058 art. 10, art. 13 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 16 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi R. P. na bezczynność Starosty G. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Uzasadnienie

R.P., reprezentowana przez adwokata, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. skargę na bezczynność Starosty [...].

W uzasadnieniu skargi wskazała, że w dniu [...] zwróciła się do Starosty [...] drogą elektroniczną, o przesłanie na adres jej poczty elektronicznej, wskazany we wniosku, umowy bądź umów cywilnych, zawartych przez Powiat [...] z adwokatem lub radcą prawnym, albo z kancelarią adwokatów, radców prawnych, albo kancelarią adwokatów i radców prawnych, dotyczących stałej obsługi prawnej powiatu, w okresie obowiązywania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, albo przesłanie informacji, że umowy takie nie zostały zawarte. W przypadku posiadania takich umów skarżąca wniosła o przesłanie ich skanów.

Skarżąca wskazała, że Starosta [...] nie udzielił żądanych informacji w przewidzianym przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej również "u.d.i.p." i wniosła o stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności w przedmiotowej sprawie, zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku skarżącej w terminie przewidzianym ustawą (14 dni),

Do skargi załączona została uwierzytelniona kopia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Z wniosku wynika, że korespondencja została skierowana na adres sekretariat@gryfice.pl. Nadawcą wiadomości nadanej w dniu [...] była R.P. Jako temat wiadomości widnieje "Fwd: starosta [...]". Załączono również kopię umowy zawartej pomiędzy skarżącą i jej pełnomocnikiem w oparciu o którą domaga się ona zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę Starosta [...] wniósł o jej oddalenie i wyjaśnił, że wniosek o udzielenie informacji publicznej nie został mu przez skarżącą doręczony, w związku z czym nie mógł się do niego ustosunkować. Wskazał, że skarżąca załączyła do skargi jedynie wydruk wniosku bez dowodu jego doręczenia organowi. O treści wniosku dowiedział się w dacie doręczenia mu skargi, a zatem o bezczynności nie może być mowy.

Do odpowiedzi na skargę Starosta [...] załączył kopię decyzji z dnia [...], którą odmówił udzielenia informacji publicznej we wskazanym we wniosku zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. zważył co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dokonując oceny zasadności skargi w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że tryb i zasady udzielania informacji publicznych regulują przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), zwanej dalej również "u.d.i.p."

Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.

Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Stosownie do art.7 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze:

1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w art. 8;

2) udostępniania, o którym mowa w art. 10 i 11;

3) wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia;

4) udostępniania w centralnym repozytorium.

W przypadku złożenia wniosku o udzielenie informacji publicznej, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej podmiot zobowiązany, po rozpatrzeniu wniosku winien niezwłocznie, nie dłużej niż w terminie 14 dni udostępnić żądane informacje bądź odmówić ich udzielenia wraz z pisemnym uzasadnieniem, ewentualnie, w przypadku stwierdzenia, że nie stanowią one informacji publicznej – poinformować o tym wnioskodawcę. Zgodnie z art. 16 ust. 1 u.i.d.p. odmowa udzielenia informacji publicznej przez organ administracji publicznej następuje w drodze decyzji.

Postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest w znacznym stopniu odformalizowane, co służyć ma zagwarantowaniu szybkiego i sprawnego dostępu do informacji. Dopuszczalne jest więc złożenie wniosku o udzielenie takich informacji również za pośrednictwem poczty elektronicznej. Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku, gdy wniosek zostanie nadany – czy to za pośrednictwem poczty tradycyjnej, czy elektronicznej, organ ma obowiązek udzielenia informacji. Warunkiem powstania po stronie organu obowiązku rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej złożonego w trybie art.10 u.d.i.p. jest bowiem skuteczne doręczenie tego wniosku organowi. Innymi słowy organ może podjąć działania związane z rozpoznaniem wniosku i realizacją żądania, tylko wówczas, gdy mógł się zapoznać z jego treścią.

Oznacza to, zdaniem sądu, że również wnioskodawcę obciążają pewne obowiązki związane z realizacją wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w szczególności takim obowiązkiem jest dbałość o ustalenie prawidłowego adresu podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, a także doręczenie wniosku organowi, dopiero bowiem od momentu doręczenia wniosku materializuje się obowiązek jego rozpatrzenia i od tego momentu biegnie termin, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Skoro strona skarżąca wybrała złożenie wniosku pocztą elektroniczną, to powinna również zadbać o to, aby wniosek został doręczony, w szczególności sposobem upewnienia się, że adresat wniosek otrzymał mogło być telefoniczne potwierdzenie jego wpływu, ale także wysłanie wniosku z opcją otrzymania raportu doręczenia.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że strona co prawda podjęła próbę wykazania, że złożyła wniosek o udzielenie informacji publicznej, jednak nie przedłożyła żadnego dowodu na to, że wniosek został złożony na właściwy adres poczty elektronicznej, jak również nie wykazała, że został on organowi doręczony. W sytuacji zatem, gdy organ zakwestionował fakt otrzymania wniosku i wywodził, że żądanie udzielenia informacji publicznej otrzymał dopiero w dacie wpływu skargi na bezczynność, a jednocześnie skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazała, iż doręczenie wniosku było skuteczne, brak jest podstaw do wywodzenia, że organ pozostaje w bezczynności.

Pod pojęciem bezczynności należy rozumieć brak reakcji i działania organu, do którego jest on zobowiązany na podstawie przepisów prawa i w terminie tymi przepisami przewidzianym. Warunkiem uznania, że organ pozostaje w bezczynności jest jednak niebudzące wątpliwości ustalenie, iż zmaterializował się obowiązek podjęcia czynności, do których organ jest zobowiązany, w tym przypadku obowiązek ten materializuje się w dacie otrzymania wniosku o udzielenie informacji publicznej. Skoro zaś, jak wyżej wskazano, skarżąca nie wykazała tego, że skutecznie doręczyła wniosek, a organ zaprzecza temu, iż wniosek otrzymał, to brak jest podstaw do uznania, że organ pozostaje w bezczynności.

Sąd w niniejszym postępowaniu nie bada prawidłowości rozstrzygnięcia organu, które nastąpiło po otrzymaniu wniosku, bowiem decyzja podlega zaskarżeniu odrębnym w trybie, o czym skarżąca została prawidłowo pouczona.

W tym stanie rzeczy sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt