Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędziowie: NSA Krystyna Nowak, WSA del. Krystyna Kleiber (sprawozdawca), Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. [...] S. A. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1860/07 w sprawie ze skargi L. [...] S. A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 9 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2001 r. oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2008r. sygn. akt l SA/Wr 1860/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), określanej dalej jak "p.p.s.a." oddalił skargę L.[...] S.A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 9 października 2007 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2001 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił stan sprawy z którego wynika, że po wszczęciu, postanowieniem z dnia 15 maja 2007 r., z urzędu, postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2001 r., Wójt Gminy G., decyzją z dnia 28 czerwca 2007 r. określił dla L.[...] S. A. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2001 oraz stwierdził brak nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2001 i umorzył postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2001 r. jako bezprzedmiotowe. Jednocześnie wyjaśnił, że zajmowany przez Spółkę grunt o powierzchni 227.780 m2 nie stanowi użytków rolnych, do których mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz. U. z 2006 Nr 136 poz.969 ze zm./, dalej jako "u.p.r." ani też lasów do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 8 września 1991 r. o lasach /Dz. U. z 2000 r. Nr 56 opoz.679 ze zm./, dalej jako "u.o l.". Wszelkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy są związane z jego działalnością gospodarczą, mogą być bowiem używane nie tylko na cele inwestycyjne, ale również jako parkingi, place manewrowe, składy materiałów, magazyny i podlegają podatkowi od nieruchomości. W odwołaniu od decyzji Spółka wniosła o uchylenie decyzji Wójta Gminy G., zarzucając bezpodstawne zakwalifikowanie posiadanych przez nią gruntów jako związanych z działalnością gospodarczą pomimo, że są usytuowane w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko i nie mogą być wykorzystane do zadań inwestycyjnych. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. po rozpatrzeniu odwołania Spółki, decyzją z dnia 9 października 2007 r. utrzymało w mocy decyzję Wójta. W uzasadnieniu wskazano, iż przedmiotowe grunty zgodnie z danymi w ewidencji gruntów i budynków stanowią tereny zabudowane i zurbanizowane i zasadnym jest opodatkowanie tych gruntów podatkiem od nieruchomości. Zgodnie też z definicją gruntów związanych z działalnością, zawartą w przepisie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych / Dz. U. Nr 9 poz. 31 ze zm./, dalej jako "u.p.o.l.", za grunty związane z działalnością gospodarczą uważa grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Bezsporne jest, że strona posiada status przedsiębiorcy i posiada przedmiotowe grunty. Położenie gruntów w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko nie przesądza o zaliczeniu ich do danej kategorii gruntów. Decyzja Wojewody L. z dnia 15 kwietnia 1998 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji i decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 18 styczna 1999 r., zmieniająca decyzję Wojewody L. co do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – L.[...] - obszar K., nie zawierają zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na opisanym terenie.

Skarga Spółki zarzuciła decyzji naruszenie przepisów art. 5 ust. 1 pkt.6 w zw. z art.5 ust.3 pkt.3 u.p.o.l. i art.1 ust.1 pkt.12 w zw. z art.2 pkt. 4 u.p.r. przez ich błędne zastosowanie i przyjęcie, że grunty te powinny być zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą. Zrzuciła też naruszenie przepisów art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) u.p.o.l. i art. 22 ustawy z dnia 27 października 1994 r.- Autostrady Płatne oraz Krajowy Fundusz Drogowy - wobec ich niezastosowania, wreszcie naruszenie przepisów postępowania: art.75 w zw. z art.21, art.208 § 1, 235, art.72,73,74a,120,121,124 i 187 § 1, 187§ 3, 208 §1 i 210 § 1 pkt.4 i pkt 6 oraz § 4 w zw. z art.235 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa / Dz. U z 2005r. Nr 8 poz.60 ze zm./ dalej jako "O.p." polegające na pominięciu podniesionych przez Spółkę argumentów i przedłożonych dokumentów, wskazujących, że grunty Spółki nie mogą być wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, co doprowadziło do błędnych wniosków faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, przy pominięciu w uzasadnieniu decyzji właściwych przepisów prawa i nieodniesienie się do wszystkich zarzutów Spółki. Decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego zarzucono naruszenie przepisu art. 233 § 1 pkt 1 O.p. poprzez utrzymanie w mocy wadliwej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny nie podzielił zarzutów skargi i w uzasadnieniu wyjaśnił, iż prawidłowym działaniem było zakwalifikowanie przez organy podatkowe gruntów Spółki, położonych w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko, do określonej decyzjami kategorii gruntów, ustalonej przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, a w konsekwencji opodatkowania tej nieruchomości właściwą stawką podatku. Zdaniem Spółki grunty te winny być zakwalifikowane do "pozostałych gruntów" i opodatkowane niższą stawką podatku od nieruchomości, natomiast w ocenie organów podatkowych sporne grunty należy zakwalifikować do "gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna" i opodatkować wyższą stawką podatku od nieruchomości. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że sporne grunty podlegają, stosownie do art. 3 ust 1 pkt 3 u.p.o.l podatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako grunty nie objęte przepisami ustawy o podatku rolnym lub leśnym. Ponadto przyjął, że wszystkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy podlegają podatkowi od nieruchomości, gdyż są związane z działalnością gospodarczą, w tym również grunty niesłużące w rzeczywistości do prowadzenia działalności gospodarczej. Wobec powyższego wszystkie grunty będące w posiadaniu Spółki L.[...] , stanowiące przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w tym również grunty położone w strefie oddziaływania autostrady na środowisko, podlegają opodatkowaniu według stawki ustalonej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Sąd uznał również, że nie znajduje potwierdzenia w zebranym przez organy materiale dowodowym twierdzenie strony skarżącej jakoby w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko istniał całkowity zakaz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej i inwestowania. Powyższy zakaz, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, nie wynika ani z decyzji Wojewody L. z dnia 15 kwietnia 1998 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji, zmienionej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 18 stycznia 1999 r., ani z § 11 uchwały nr III/24/98 Rady Gminy G. z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.[...] - obszar K. W ocenie sądu pierwszej instancji organy podatkowe nie naruszyły przepisów postępowania i wobec prawidłowego określenia wysokości podatku od nieruchomości, zasadnie przyjęły, że nie występuje nadpłata podatku od nieruchomości. Wobec tego zarzuty naruszenia przepisów dotyczących nadpłaty w podatku – art. 72,73,75 w zw. z art. 21, 208 § 1 i 235 O.p. nie mogły być uwzględnione. Uzasadnienia decyzji organów obu instancji zawierają wszystkie niezbędne elementy decyzji, określone art. 210 §1pkt.4 i pkt.6 oraz § 4 O.p. Nie został naruszony również przepis art.120 i 233§1 pkt.1 O.p. bowiem organ odwoławczy działał na podstawie przepisów prawa w granicach przyznanych mu kompetencji.

L.[...] S.A. z siedzibą w L., reprezentowana przez uprawnionego pełnomocnika, złożyła od powyższego wyroku skargę kasacyjną zaskarżając go w całości. Jako podstawę skargi kasacyjnej wskazała przepis art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a., zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji:

- błędną wykładnię przepisów art. 3 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 u.p.o.l., przejawiającą się w błędnym uznaniu, że brak realizacji na gruntach podatnika działalności polegającej na "prowadzeniu gospodarstwa rolnego" oraz fakt, że "sporne grunty nie stanowią lasu", dają podstawę do ich zakwalifikowania do "gruntów nie objętych przepisami o podatku rolnym i leśnym", mimo że grunty te nie są objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym i podlegają podatkowi od nieruchomości tylko wtedy, gdy są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż rolnicza lub leśna, która to przesłanka w przedmiotowej sprawie nie zachodzi,

- niewłaściwe zastosowanie w sprawie przepisów art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l., wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że stanowiące przedmiot opodatkowania, będące ówcześnie własnością L.[...] S. A. grunty, położone na terenie Gminy G., powinny zostać zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą, a tym samym podlegać wyższej, niż dla gruntów "pozostałych" stawce podatku od nieruchomości,

- błędną wykładnię przepisów art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. poprzez pominięcie okoliczności, iż stanowiące przedmiot opodatkowania, będące ówcześnie własnością L.[...] S.A. grunty, położone na terenie Gminy G., na których w 2001 roku nie były i nie miały być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza - z uwagi na, wynikające ze stosownych uregulowań prawnych, zakazy spowodowane usytuowaniem gruntów w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko - powinny zostać zakwalifikowane jako "grunty pozostałe", co za tym idzie, podlegać niższej od pierwotnie zadeklarowanej przez podatnika stawce podatku od nieruchomości,

- błędną wykładnię art. 22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym - poprzez nieuwzględnienie okoliczności, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady pociąga za sobą konieczność respektowania przez organ podatkowy wprowadzonych decyzją unormowań w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, przesądzając, jak w przedmiotowej sprawie, o niemożności realizowania na gruntach strony skarżącej zadań inwestycyjnych oraz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Wyrokowi zarzuciła również naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

- art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych/Dz. U. Nr 153 poz.1271 ze zm./, dalej jako "p.u.s.a" w związku z art. 3 § 2 p.p.s.a. wobec naruszenia przez Sąd ustrojowego obowiązku kontroli zaskarżonej decyzji administracyjnej pod względem jej zgodności z prawem i wydaniu w następstwie wadliwego orzeczenia,

- art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. z uwagi na oddalenie skargi strony skarżącej mimo istnienia podstaw do jej uwzględnienia z uwagi na naruszenie w wyniku zaskarżonej decyzji przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a w szczególności naruszenie: art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej "o.p."), art. 72 i art. 73 o.p., art. 74a o.p., art. 120, 121 i 124 o.p., art. 187 § 1 i § 3 o.p., art. 208 § 1 w związku z art. 72 i 73 oraz art. 235 o.p., art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235 o.p., art. 233 § 1 pkt 1 o.p.

- art. 134 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 1 § 2 p.u.s.a. - poprzez zaniechanie wyjścia przez Sąd poza zarzuty i wnioski skargi, mimo iż w przedmiotowej sprawie powinien był to uczynić ze względu na uchybienia, jakimi dotknięta była zaskarżona decyzja (szczególnie w kontekście pisma strony skarżącej z dnia 11 stycznia 2008 r. powołującego istotny dla rozstrzygnięcia wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt li FSK 346/06), co w konsekwencji skutkować winno uwzględnieniem skargi,

- art. 141 § 4 oraz art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez zignorowanie przez Sąd, przejawiające się również w braku odniesienia się do tej okoliczności w uzasadnieniu wyroku, iż wskazane przez stronę skarżącą w piśmie z dnia 11 stycznia 2008 r. uchybienie polegające na połączeniu przez organ podatkowy obu wszczętych i prowadzonych postępowań, tj. sprawy nadpłaty i sprawy określenia zobowiązania podatkowego, a następnie orzeczenie w sprawie stwierdzenia nadpłaty bez uprzedniego określenia podatnikowi wysokości zobowiązania podatkowego nie jest dopuszczalne bez uprzedniego określenia wysokości zobowiązania podatkowego, co winno być zakwalifikowane jako uchybienie mające wpływ na treść rozstrzygnięcia organu administracyjnego, a w dalszej kolejności jako ważące na wadliwości wyroku Sądu oddalającego skargę,

- art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) - wobec bezkrytycznego przyjęcia przez Sąd stanu faktycznego ustalonego przez organy I i II instancji oraz dokonania jego błędnej oceny - w szczególności sprowadzających się do sprzeczności ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym, min. w zakresie: błędnej kwalifikacji gruntów jako związanych z działalnością gospodarczą, realizacji lub zamiaru realizacji na nich w 2001 roku zadań inwestycyjnych, z powyższego punktu widzenia - stanu tych gruntów w ww. roku podatkowym oraz niewyjaśnienia z tym związanych wszystkich okoliczności sprawy - co w konsekwencji skutkowało bezzasadnym oddaleniem skargi.

W konsekwencji pełnomocnik Skarżącej wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.

Dyrektor Izby Skarbowej nie skorzystał z prawa do udzielenia odpowiedzi na skargę kasacyjną i z możliwości udziału w rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, gdyż nie miała ona usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę nieważność postępowania. Po stwierdzeniu, iż w sprawie niniejszej nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, Sąd przystąpił do oceny zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej. Skarżąca postawiła dwa rodzaje zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. W pierwszej kolejności Sąd zbadał zarzuty naruszenia przepisów postępowania jako idące najdalej w konsekwencjach określonych w art. 185 § 1 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił zarzutów skargi kasacyjnej co do tego, że uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji nie spełnia wymogów określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie to, stosownie do tezy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2005 r. FSK 2123/04 /ONSAiWSA 2006/1/9/ zawiera zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem (art. 3 § 1 p.p.s.a.). Sąd nie ograniczył się też do stwierdzenia ustaleń dokonanych przez organy podatkowe, lecz wskazał, które ustalenia istotne dla oceny prawnej zostały przez sąd pierwszej instancji przyjęte. Odniósł się również do wszystkich zarzutów skargi, tak naruszenia prawa materialnego jak i przepisów postępowania, przedstawiając stanowisko co do każdego zarzutu. W ocenie sądu pierwszej instancji organ podatkowy pierwszej instancji – Wójt Gminy G., prawidłowo prowadził postępowanie i zasadnie zakwalifikował grunty, na których w 2001 roku działalność gospodarczą prowadziła Skarżąca Spółka, uznając też, że skoro w ewidencji gruntów tereny te figurują jako tereny zabudowane i zurbanizowane, nie mogły być sklasyfikowane jako grunty rolne czy leśne. Stąd zarzuty niezastosowania w tej sprawie, przepisów ustawy o podatku rolnym i ustawy o lasach nie mogły być uwzględnione. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. w brzmieniu od 1 stycznia 1997 r. do 2 lutego 2002r. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegały budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna, grunty nie objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym, grunty objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna oraz nie sklasyfikowane grunty - jako użytki rolne położone na terenie miast, a także grunty wyłączone ostatecznymi decyzjami administracyjnymi na cele inne niż rolnicze lub leśne, z wyjątkiem gruntów, na których przez okres do 2 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji administracyjnej wyłączającej te grunty na cele nierolnicze prowadzona jest działalność rolnicza, grunty pod jeziorami, grunty zajęte na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych. Wójt Gminy G. wskazał jako podstawę decyzji przytoczony przepis art.3 ust.1 w powiązaniu z art. 5 ust.1 pkt 6, pkt 7 lit.c i ust. 3. Cytowane zapisy art. 5 w 2001 r. stanowiły, że Rada Gminy określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że podatek ten nie może przekroczyć rocznie od gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna, określonej wysokości, z wyjątkiem związanych z budynkami mieszkalnymi, w określonej tym przepisem wysokości. Zgodnie z ust. 3 za grunty związane z działalnością gospodarczą przepis uznał grunty zabudowane i niezabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, a w szczególności: 1) grunty pod budynkami produkcyjnymi, magazynowymi, administracyjnymi, socjalnymi i hotelowymi, 2) grunty pod budowlami i urządzeniami, 3) grunty zajęte na drogi wewnętrzne i place manewrowe, place składowe, zieleńce oraz tereny, na których są lub mają być realizowane zadania inwestycyjne, 4) grunty wyłączone na cele nierolnicze lub nieleśne: a) na skutek prowadzonej działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna albo na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej, b) do czasu przywrócenia tym gruntom charakteru rolniczego lub leśnego. Właśnie tego stanu prawnego dotyczyła cytowana w wyroku sądu pierwszej instancji uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2001r. Stwierdzała ona: "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 1997r. grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są z mocy prawa związane z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu stawkami podatkowymi określonymi w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.)." / ONSA 2001/4/150/. Sąd pierwszej instancji przyjął jako podstawę wydanego wyroku cytowane przepisy, a w konsekwencji uznał, że podatek od nieruchomości, do którego zapłaty zobligowano Spółkę, został określony w prawidłowej wysokości. Tym samym nie doszło do nadpłaty w tym podatku. Sąd odniósł się też do kwestii położenia gruntów w strefie oddziaływania autostrady. Stwierdził, po analizie uchwały Rady Gminy G. z dnia 30 grudnia 1998 r., że w § 12 gwarantowała ona, do czasu zagospodarowania terenów, dotychczasowe użytkowanie gruntów. Ustalała też w pasie uciążliwości autostrady teren ziemi izolacyjnej i zakładała budowę wałów chroniących przed hałasem i spalinami. Jednocześnie sąd pierwszej instancji nie stwierdził, aby cytowana uchwała lub cytowane w wyroku decyzje Wojewody L. ingerowały w jakikolwiek sposób w wykorzystywanie gruntów na tym terenie przez przedsiębiorców, zajmujących te grunty. Z tej przyczyny sąd nie uznał zasadności zarzutu naruszenia niezastosowanego przepisu art. 5 ust.1 pkt 7 lit.c) u.p.o.l., dotyczącego gruntów na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani jakakolwiek działalność gospodarcza. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów art.120, art.121 i art.124 O.p. sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że brak w decyzji precyzyjnego określenia zmian w przepisach stanowiących podstawę rozstrzygnięcia nie miał wpływu na wynik sprawy ponieważ decyzja przywołała prawidłową treść przepisów. Również wskazanie niewłaściwych przepisów o podatku rolnym nie miało wpływu na wynik sprawy. W ocenie sądu decyzje organów podatkowych obu instancji zawierały wszystkie niezbędne elementy o których mowa w art.210 § 1 pkt. 4 i 6 i § 4 O.p. w zw. z art. 235 O.p. – co do decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazując, że uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji zawiera wszystkie elementy istotne dla sprawy, wyjaśnia, że zarzuty skargi kasacyjnej o naruszeniu przez ten sąd przepisów art. 1 § 2 p.u.s.a i art. 134 § 1 p.p.s.a., co w konsekwencji wyklucza funkcję kontrolną sądu wobec organów podatkowych, nie znajdują uzasadnienia. Okoliczność iż sąd pierwszej instancji nie zaaprobował stanowiska prezentowanego przez Spółkę, nie oznacza, że naruszył przepisy stanowiące podstawę wyrokowania, o czym świadczą cytowane uzasadnienie z badanego wyroku. Analogicznie co do naruszenia przepisu art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., sąd pierwszej instancji oddalił skargę Spółki, nie stwierdzając naruszenia przepisów postępowania – ustawy Ordynacja podatkowa i wyczerpująco uzasadnił swe stanowisko. Zasługuje ono na aprobatę. Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut zignorowania przez sąd pierwszej instancji tej okoliczności prawnej, iż Wójt Gminy G. wydał wadliwe rozstrzygnięcie co do nadpłaty, nie orzekając wcześniej co do określenia zobowiązania podatkowego Spółki w podatku od nieruchomości za 2001 r. Sąd kasacyjny wskazuje, że w uzasadnieniu wyroku, sąd pierwszej instancji, stosownie do art.141 § 4 p.p.s.a., odniósł się do tej kwestii, wyjaśniając, że zarówno organy podatkowe jak i sąd rozpoznający sprawę byli związani, mocą art.153 p.p.s.a., wcześniejszym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2006 r., który przesądził ten sposób rozstrzygnięcia.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, a to przepisów art. 3 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 u.p.o.l., art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l., art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. oraz art. 22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, należy stwierdzić, że są one nieuzasadnione. W ocenie sądu kasacyjnego, sąd pierwszej instancji, prawidłowo ocenił stan faktyczny pod kątem zastosowanych w decyzjach podatkowych przepisów. Tereny na których w 2001 r. Spółka prowadziła działalność gospodarczą stanowiły grunty zabudowane i zurbanizowane, co wynika z ewidencji gruntów, nie spełniały też kryteriów gruntów rolnych i leśnych, co wynika z art.1 ust.1 i ust.2 u.p.r. i art.60 ust.1 u.o.l. Jednocześnie przepis art. 5 ust.3 u..p.o.l. w brzmieniu z 2001 r. stanowił, że za grunty związane z działalnością gospodarczą uważa się grunty zabudowane i niezabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Bliższy opis tych gruntów po słowach "a w szczególności" stanowił wyszczególnienie przykładowe, katalog otwarty. Przepis art. 5 ust.1 i ust.2 u.p.o.l. natomiast dotyczył i dotyczy chociaż po zmianach, stosowanych przez gminy stawek podatku, co w tej sprawie o tyle nie ma znaczenia, że przedmiotem skargi są zarzuty niewłaściwego zastosowania stawek podatku, ale pod względem klasyfikacji gruntów, a nie niewłaściwego przyporządkowania tych stawek. Przepis art.3 zawiera definicje działalności rolniczej, leśnej i pojęcia budynku, wreszcie wyłączenia z działalności gospodarczej wynajmu pokoi, stwierdzając na wstępie, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna, grunty nie objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym. Oba przepisy – art.3 i art.5 ust.3 u.p.o.l. pozostają we wzajemnym logicznym powiązaniu. Skoro więc wolą ustawodawcy było opodatkowanie w całości zabudowanych bądź niezabudowanych nieruchomości, które mogły być wykorzystywane przez przedsiębiorcę do jego działalności, z wyłączeniem działalności rolniczej i leśnej, klasyfikacja przyjęta przez sąd pierwszej instancji jest prawidłowa. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił też zarzutu Spółki co do naruszenia przepisu art.22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym jako całkowicie chybionym. Przepis ten wskazywał w stanie prawnym 2001 r. na wymogi jakie winna spełniać decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady, w tym dotyczące, ochrony środowiska i interesów osób trzecich. Nie ma on żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej sprawie, która nie dotyczy decyzji dla ustalenia realizacji inwestycji w postaci autostrady, przebiegającej przy terenach zajętych przez Spółkę.

Podstawę prawną niniejszego wyroku stanowi przepis art.184 p.p.s.a.