Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Protokolant st.sekr.sąd. Elżbieta Dzięcielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2018 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Gminy z dnia 27 maja 2005 r., nr XXVII/164/2005 w sprawie ustalenia regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Gminy stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały.

27 maja 2005 r., Rada Gminy, na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej: u.s.g.) oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2002 r., nr 72, poz. 747 ze zm. dalej: u.z.z.w.), podjęła uchwałę nr XXVII/164/2005 w sprawie ustalenia regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków na terenie Gminy. Akt ten został opublikowany w Dzienniku Urzędowym województwa z 2005 r., nr 51, poz. 1085.

Pismem z [...] lipca 2018 r. sygn. akt [...] Prokurator Rejonowy wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na powyższą uchwałę.

Zaskarżonej uchwale prokurator zarzucił istotne naruszenie prawa:

1. naruszenie przepisu art. 19 ust. 2 u.z.z.w. (obowiązującego w dniu uchwalania uchwały, aktualnie art. 19 ust. 5), polegająco na:

- nie określeniu minimalnego poziomu usług w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków, takich jak ciśnienie wody, jakość wody i ilość dostarczanej wody (§ 3 ust. 3) zaskarżonej uchwały,

- poprzez nieokreślenie w regulaminie sposobu rozliczeń w oparciu o ceny i stawki opłat ustalone w taryfach, sposobu postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług, sposobu dokonywania odbioru dokonanego przyłącza,

2. przekroczenie delegacji ustawowej poprzez nieuprawnione uregulowanie w zaskarżonej uchwale kwestii ograniczenia odpowiedzialności odszkodowawczej przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego (§ 4), co powinno być zawarte w umowach a nie w regulaminie,

3. przekroczenie delegacji ustawowej poprzez nieuprawnione nałożenie w regulaminie na odbiorcę przed przystąpieniem do realizacji budowy przyłącza i sieci obowiązku uzyskania pisemnego uzgodnienia przez przedsiębiorstwo dokumentacji technicznej wraz ze sposobem prowadzenia robót i kontroli (§ 15 ust. 2 pkt 3),

4. przekroczenie delegacji ustawowej poprzez nieuprawnioną modyfikację przepisów w przypadku odmiennego ustalenia sposobu ilości pobranej wody w przypadku niesprawności wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego oraz ilości odprowadzanych ścieków w razie braku urządzeń pomiarowych (§ 18 pkt 4),

5. § 137 w zw. z § 143 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", poprzez powtórzenie w § 1 uchwały definicji zawartych w art. 2 pkt 3 u.z.z.w., takich jak gmina, odbiorca usług, przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, przyłącze wodociągowe, przyłącze kanalizacyjne, sieć, taryfa, wodomierz główny, urządzenie pomiarowe, urządzenie kanalizacyjne, urządzenie wodociągowe,

6. § 121 ust. 1 w zw. z art. 143 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", poprzez zaniechanie powołania w podstawie prawnej przepisów art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 u.s.g., w związku z podjęciem przez radę gminy aktu prawnego mającego charakter prawa miejscowego w formie uchwały na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w u.z.z.w.,

7. art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, poprzez naruszenie konstytucyjnego systemu hierarchii źródeł prawa poprzez sformułowanie w § 20 ust. 1 zapisu wskazującego na prymat zapisów regulaminowych nad ustawą.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł – na podstawie art. 147 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej: P.p.s.a.) – o stwierdzenie nieważności uchwały w całości.

Odpowiadając na skargę Gmina wskazała, że uwzględnia zarzuty skargi w całości. Jednocześnie poinformowała, że 29 czerwca 2018 r. Rada Gminy podjęła uchwałę Nr XLIV.235.2018 w sprawie przyjęcia projektu regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków i przekazania go do zaopiniowania organowi regulacyjnemu. Uchwałę wraz z projektem uchwały w sprawie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków przesłano w celu zaopiniowania Dyrektorowi Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie. Uchwała Rady Gminy w sprawie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków będzie podjęta do końca września 2018 r.

Pismem z [...] września 2018 r. Prokurator Okręgowy poparł skargę, z tym że zmodyfikował ją w ten sposób, że cofnął zarzut wskazany w punkcie 6 skargi oraz zaskarżył ponadto § 1, § 2, § 5 ust. 6, 7 i 10, § 6 ust. 1 pkt 4 i 7, § 13, § 17 oraz dodatkowo zaskarżonej uchwale zarzucił:

- niewypełnienie delegacji ustawowej poprzez nieokreślenie w regulaminie sposobu dokonywania odbioru przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne wykonanego przyłącza, sposobu postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług i odpowiednich parametrów dostarczanej wody i wprowadzonych do sieci kanalizacyjnej ścieków, standardów obsługi odbiorców usług, a w szczególności załatwiania reklamacji oraz wymiany informacji dotyczących w szczególności zakłóceń w dostawie wody i odprowadzania ścieków,

- nieprawidłowe określenie przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego zamiennym pojęciem przedsiębiorstwa oraz zakładu.

Na rozprawie 12 września 2018 r. Prokurator Okręgowy poparł stanowisko wyrażone w skardze i w piśmie procesowym z [...] września 2018 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę na uchwałę Rady Gminy wniósł Prokurator Rejonowy. Legitymacja skargowa prokuratora wynika z art. 70 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2017 r., poz. 1767), stanowiącego, że jeżeli uchwała organu samorządu terytorialnego jest niezgodna z prawem, prokurator - oprócz możliwości zwrócenia się o zmianę lub uchylenie wadliwej uchwały - może także wystąpić o stwierdzenie jej nieważności do sądu administracyjnego.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Przepis art. 3 § 1 w zw. z § 2 pkt 5 i 6 P.p.s.a. poddaje tak określonej kontroli administracji publicznej także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego. Zakresu tej kontroli nie wyznaczają zarzuty, wnioski czy podstawa prawna skargi, ale sprawa administracyjna, w której akt został wydany (art. 134 § 1 P.p.s.a.), a sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 P.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 P.p.s.a.).

Z art. 91 ust. 1 u.s.g. wynika, iż uchwały organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Podstawą stwierdzenia takiego faktu jest uznanie, że doszło do istotnego naruszenia prawa. Według bowiem art. 91 ust. 4 u.s.g. w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa. Do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację oraz przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. Z. Kmieciak, M. Stahl, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 2001/1-2, s. 102). Wzorcem kontroli zgodności z prawem kontrolowanych przez sąd aktów są przepisy prawa powszechnie obowiązującego w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej uchwały.

Skarga okazała się uzasadniona, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty zasługiwały na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej uchwały stanowił przepis art. 19 u.z.z.w. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy "rada gminy, po dokonaniu analizy projektów regulaminów dostarczania wody i odprowadzania ścieków opracowanych przez przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjne, uchwala regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków (...). Regulamin jest aktem prawa miejscowego". Ust. 2 tego artykułu określa elementy treści Regulaminu, wskazując, że powinien on określać prawa i obowiązki przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego oraz odbiorców usług, w tym: 1) minimalny poziom usług świadczonych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków, 2) szczegółowe warunki i tryb zawierania umów z odbiorcami usług, 3) sposób rozliczeń w oparciu o ceny i stawki opłat ustalone w taryfach, 4) warunki przyłączania do sieci, 5) techniczne warunki określające możliwości dostępu do usług wodociągowo-kanalizacyjnych, 6) sposób postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług i odpowiednich parametrów dostarczanej wody i wprowadzanych do sieci kanalizacyjnej ścieków, 7) standardy obsługi odbiorców usług, a w szczególności sposoby załatwiania reklamacji oraz wymiany informacji dotyczących w szczególności zakłóceń w dostawie wody i odprowadzaniu ścieków.

Cytowany przepis stanowi delegację ustawową dla wydania aktu prawa miejscowego i ściśle określa zakres spraw, które mogą stać się przedmiotem unormowania uchwały rady gminy. Regulamin dostarczania wody i odprowadzania ścieków nie może wykraczać poza materię przewidzianą w art. 19 ust. 2 ustawy. Regulacja ta ma charakter wyczerpujący. Wskazując zakres zagadnień, które mogą być objęte regulaminem, ustawodawca w skonstruowaniu delegacji ustawowej posłużył się sformułowaniem "regulamin powinien określać", co oznacza, że treść tego regulaminu musi bezwzględnie odpowiadać zakresowi delegacji ustawowej. Przyjęta enumeracja pozytywna kwestii przekazanych do określenia regulaminem sprzeciwia się umieszczaniu zapisów, których przedmiot wykracza poza katalog spraw poddanych kompetencji prawodawczej rady gminy. Tym samym odstępstwa od katalogu sformułowanego w tym przepisie przesądzają o naruszeniu przepisu upoważniającego, jak i konstytucyjnej zasady praworządności w zakresie legalności aktu prawa miejscowego, co stanowi istotne naruszenie prawa, którego skutkiem jest stwierdzenie jego nieważności w całości bądź w części.

Prokurator w punkcie 1 skargi zarzucił istotne naruszenie przepisu art. 19 ust. 2 u.z.z.w., polegające na nie określeniu minimalnego poziomu usług w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków, takich jak ciśnienie wody, jakość wody i ilość dostarczanej wody (§ 3 ust. 3) zaskarżonej uchwały, oraz poprzez nieokreślenie w regulaminie sposobu rozliczeń w oparciu o ceny i stawki opłat ustalone w taryfach, sposobu postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług, sposobu dokonywania odbioru dokonanego przyłącza. Zarzut ten jest uzasadniony. Zgodnie z treścią § 3 ust. 3 zaskarżonej uchwały obowiązkiem przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego jest zapewnienie zdolności posiadanych urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych do realizacji dostawy wody w wymaganej ilości i pod odpowiednim ciśnieniem oraz dostawy wody i odprowadzania ścieków w sposób ciągły i niezawodny, a także zapewnienie należytej jakości dostarczanej wody i odprowadzanych ścieków. Rację ma zatem skarżący, że w przepisie tym nie określono minimalnego poziomu usług w zakresie dostarczania wody i odprowadzania ścieków, takich jak ciśnienie wody oraz ilość dostarczanej wody. Nie można jedynie zgodzić się ze skarżącym, że w regulaminie konieczne jest określenie parametrów jakościowych wody, skoro wymagania dotyczące jakości wody uregulowane są w odrębnym rozporządzeniu, tj. w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2017 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia dla ludzi. Sąd podziela natomiast stanowisko skarżącego, że istotnym naruszeniem prawa, tj. art. 19 ust. 2 u.z.z.w., jest nieokreślenie w zaskarżonej uchwale sposobu rozliczeń w oparciu o ceny i stawki opłat ustalone w taryfach, sposobu postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług, sposobu dokonywania odbioru dokonanego przyłącza.

Zgodnie z § 4 zaskarżonej uchwały, przedsiębiorstwo zwolnione jest z obowiązków powiadomienia w przypadku przerw wywołanych awarią lub innym nagłym nie dającym się przewidzieć zdarzeniom oraz nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej za w/w przyczyny wstrzymania lub ograniczenia w dostawach wody lub odbioru ścieków. Ta regulacja – jak słusznie wskazał skarżący – stanowi przekroczenie delegacji ustawowej. Kwestie te bowiem powinny być uregulowane w umowie. Poza delegację ustawową wykraczają także zapisy zawarte w § 15 ust. 2 pkt 3 zaskarżonej uchwały. Przepis ten uzależnia przystąpienie do wykonania robót przyłączeniowych od uzgodnienia dokumentacji technicznej z przedsiębiorstwem. Przepis art. 18 pkt 4 zaskarżonej uchwały stanowi natomiast nieuprawnioną modyfikację przepisów w przypadku odmiennego ustalenia sposobu obliczania ilości pobranej wody w przypadku niesprawności wodomierza głównego lub urządzenia pomiarowego oraz ilości odprowadzonych ścieków w razie braku urządzeń pomiarowych.

Nie jest natomiast uzasadniony zarzut sformułowany w punkcie 5 skargi. Skarżący zarzuca w nim istotne naruszenie § 137 w zw. z § 143 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", poprzez powtórzenie w § 1 uchwały definicji zawartych w art. 2 pkt 3 u.z.z.w., takich jak gmina, odbiorca usług, przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, przyłącze wodociągowe, przyłącze kanalizacyjne, sieć, taryfa, wodomierz główny, urządzenie pomiarowe, urządzenie kanalizacyjne, urządzenie wodociągowe. Odwoływanie się przez prokuratora do traktowania rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej", jako wzorca przy badaniu legalności aktu prawa miejscowego nie zasługuje na uwzględnienie. Nie jest to bowiem akt normatywny, ale zbiór dyrektyw skierowanych do prawodawców. Zasady określone w tym rozporządzeniu tylko wyjątkowo mogą być przydatne do oceny legalności aktów prawa miejscowego. Nie służą one natomiast do oceny ich ważności z uwagi na podstawę upoważnienia do ich wydania (vide: wyrok NSA z 5 maja 2011 r. w sprawie I OSK 1059/10, baza orzeczeń nsa.gov.pl). Powoływanie się na te zasady może mieć miejsce jedynie wtedy, kiedy zakres powtórzeń przepisów ustaw, w tym definicji ustawowych, będzie rozległy albo kiedy postanowienia aktu prawa miejscowego będą powodowały zmianę postanowień ustaw (vide: T. Bąkowski "Sądowa kontrola legislacji administracyjnej pod względem zgodności z zasadami techniki prawodawczej. Legislacja administracyjna. Teoria. Orzecznictwo. Praktyka", pod red. M. Stahl, Z. Łuniewskiej, W-wa 2012, s. 37-46; G. Wierczyński "Konsekwencje nieprzestrzegania zasad techniki prawodawczej", w: T. Bąkowski, P. Uziębło, G. Wierczyński "Zarys legislacji administracyjnej. Uwarunkowania i zasady prawotwórczej działalności administracji publicznej", pod red. T. Bąkowskiego, Gdańsk 2011, s. 86-87). W wyroku z 15 czerwca 2012 r. w sprawie II CSK 436/11 (LEX nr 1232234) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że naruszenie wspomnianych zasad nie wywołuje z mocy prawa żadnych ujemnych skutków. Aktualnie w orzecznictwie sądów administracyjnych dopuszcza się możliwość powtórzenia w akcie prawa miejscowego zapisów ustawowych, o ile takie powtórzenie ma charakter dosłowny (vide: wyrok WSA w Poznaniu z 22 kwietnia 2015 r. w sprawie IV SA/Po 1284/14 baza orzeczeń nsa.gov.pl).i - jeżeli tak jak w kontrolowanej uchwale - uzasadnione to jest względami zapewnienia komunikatywności tekstu prawnego, stanowiąc określenie materii, która jest regulowana aktem prawa miejscowego.

Zasadnie zakwestionował prokurator § 20 ust. 1 uchwały, stanowiący, iż w sprawach nieobjętych niniejszym regulaminem obowiązują przepisy prawa, a w szczególności u.z.z.w. wraz z przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie. Zgodnie bowiem z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Ustęp 2 stanowi natomiast, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są na obszarze działania organów, które je ustanowiły, akty prawa miejscowego. Zatem akty prawa miejscowego są aktami niższego rzędu w stosunku do ustaw oraz rozporządzeń. Regulacją powyższą rada naruszyła zasadę hierarchiczności aktów prawnych, dając przepisom aktu prawa miejscowego - jakim jest niewątpliwie zaskarżona uchwała - prymat przed aktami prawnymi hierarchicznie wyższymi.

Zdaniem Sądu – i w tym zakresie Sąd podziela stanowisko skarżącego – że cel regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków wynika bezpośrednio z u.z.z.w. Dlatego też wskazanie w § 1 zaskarżonej uchwały tego celu należy uznać za naruszenie prawa. Trudno jest jednak przyjąć, iż wprowadzenie do regulaminu takiego zapisu stanowi na tyle istotne naruszenie prawa, że musiałoby skutkować stwierdzeniem jego nieważności.

Zgodnie z § 8 ust. 1. u.z.z.w., przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może odciąć dostawę wody lub zamknąć przyłącze kanalizacyjne, jeżeli: 1) przyłącze wodociągowe lub przyłącze kanalizacyjne wykonano niezgodnie z przepisami prawa; 2) odbiorca usług nie uiścił opłat za pełne dwa okresy obrachunkowe następujące po dniu otrzymania upomnienia w sprawie uregulowania zaległej opłaty, 3) jakość wprowadzanych ścieków nie spełnia wymogów określonych w przepisach prawa lub stwierdzono celowe uszkodzenie albo pominięcie urządzenia pomiarowego, 4) został stwierdzony nielegalny pobór wody lub nielegalne odprowadzanie ścieków, to jest bez zawarcia umowy, jak również przy celowo uszkodzonych albo pominiętych wodomierzach lub urządzeniach pomiarowych. Tymczasem w § 5 ust. 6 i 7 Rada Gminy odmiennie niż w § 8 ust. 1 wprowadziła zmodyfikowaną podstawę odcięcia przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne wody oraz uprawnienie dla przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego do wstrzymania dostawy wody. Również w § 5 ust. 10 w niezrozumiały sposób udzieliła przedsiębiorstwu prawo informowania przedsiębiorstwa o jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi.

Rację ma także skarżący wskazując, iż w § 6 ust. 1 pkt 4 Rada Gminy bez upoważnienia nałożyła na odbiorcę wody obowiązek wykonania na swój koszt wszelkich napraw instalacji wodociągowej za wodomierzem głównym, w punkcie 7 zaś nałożyła na odbiorcę wody w przypadku zbycia nieruchomości obowiązek wskazania zakładowi nabywcy i podanie potwierdzonego jego podpisem stanu wskazań wodomierza. Natomiast w § 7 pkt 1-7 Rada bez podstawy prawnej wprowadzała własne zakazy dotyczące odbiorcy wody.

Lektura zaskarżonej uchwały potwierdza także niewypełnienie delegacji ustawowej poprzez nieokreślenie sposobu dokonywania odbioru przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne wykonanego przyłącza, sposobu postępowania w przypadku niedotrzymania ciągłości usług i odpowiednich parametrów dostarczanej wody i wprowadzonych do sieci kanalizacyjnej ścieków, standardów obsługi odbiorców usług, a w szczególności załatwiania reklamacji oraz wymiany informacji dotyczących w szczególności zakłóceń w dostawie wody i odprowadzania ścieków.

Sąd nie podziela natomiast stanowiska skarżącego, iż określenie przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego zamiennym pojęciem przedsiębiorstwa oraz zakładu, stanowi istotne naruszenia prawa. To naruszenie nie ma bowiem wpływu na treść merytoryczną przedmiotowej uchwały.

Mając na względzie powyższe istotne naruszenia prawa Sąd - na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a. - stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości. Przede wszystkim trzeba podkreślić, iż organ uchwałodawczy Gminy w wielu kwestiach nie wypełnił delegacji ustawowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 147 § 1 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji