Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Czesława Nowak – Kolczyńska Sędziowie Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędzia NSA Tamara Dziełakowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2017 r. sygn. akt II SA/Łd 385/17 w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o ustalenie prawa do świadczeń funduszu alimentacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (sygn. akt II SA/Łd 385/17) w sprawie ze skargi M. K. uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] marca 2017 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Łodzi z dnia [...] grudnia 2016 r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o ustalenie prawa do świadczeń funduszu alimentacyjnego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że wnioskiem z dnia 26 października 2016 r. M. K. zwróciła się o przyznanie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na dziecko R. K. Pismem z dnia 7 listopada 2016 r. wnioskodawczyni została wezwana do złożenia wyjaśnień oraz doręczenia niezbędnych dla rozstrzygnięcia sprawy dokumentów, tj. umowy o pracę oraz zaświadczenia o dochodzie netto za miesiąc sierpień 2016 r. (dotyczące okresu zatrudnienia od 11 lipca 2016 r. do 24 października 2016 r.). W odpowiedzi na wezwanie przedstawiła plik kserokopii dokumentów w języku hiszpańskim [...]. Pismem z dnia 23 listopada 2016 r. organ ponownie wezwał wnioskodawczynię do złożenia wyjaśnień oraz dostarczenia dokumentów przetłumaczonych na język polski z pouczeniem, że w przypadku niezastosowania się do wezwania, organ wyda decyzję o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi wnioskodawczyni złożyła oświadczenie, że dostarczyła wszystkie dokumenty dotyczącego jej zatrudnienia w Hiszpanii w okresie od 11 lipca 2016 r. do 28 sierpnia 2016 r. i od 6 września 2016 r. do 25 września 2016 r. Wyjaśniła także, iż z powodu braku środków finansowych nie jest w stanie przedłożyć dokumentów przetłumaczonych na język polski, a jej zarobek z sierpnia wyniósł 1074,09 euro.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. Prezydent Miasta Łodzi na podstawie art. 104 K.p.a., art. 25 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 169 ze zm.), § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzorów wniosków, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego (Dz. U. poz. 2229) pozostawił bez rozpatrzenia wniosek z dnia 26 października 2016 r. o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na dziecko R. K. na okres świadczeniowy 2016/2017.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła M. K.

Decyzją z dnia [...] marca 2017 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 1659 ze zm.) w związku z art. 15 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów oraz § 5 ust. 2 i 3 ww. rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem Kolegium językiem urzędowym w Polsce jest język polski, a organ miał obowiązek prowadzenia wszelkich czynności procesowych w języku polskim, w tym m.in. prowadzenia dokumentacji postępowania, zwłaszcza posługiwania się w postępowaniu tłumaczeniami dokumentów. Warunkiem nadania mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu w języku obcym jest jego przetłumaczenie na język polski, gdyż cały materiał dowodowy musi być sporządzony w tym języku. Ponieważ w przedmiotowej sprawie strona, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia, nie uzupełniła wniosku w wyznaczonym terminie, organ I instancji był zobowiązany pozostawić wniosek bez rozpatrzenia, co wprost wynika z § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Skargę na powyższą decyzję złożyła M. K.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniosło o jej oddalenie.

Rozpoznając powyższą skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga podlega uwzględnieniu. Odwołując się do art. 27 Konstytucji RP oraz art. 4 i 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 ze zm.), Sąd podkreślił, że organy administracji publicznej są zobligowane prowadzić postępowanie w oparciu o dokumenty sporządzone w języku polskim, a w przypadku, gdy są one sporządzone w języku obcym, wymagają przetłumaczenia na język polski. W ocenie jednak Sądu z przepisów tych nie wynika, aby obowiązek dostarczenia tłumaczenia dokumentów obcojęzycznych spoczywał na stronie postępowania, co czyni niezasadnym przerzucanie na nią tego obowiązku i utożsamiania konieczności jego realizacji z brakiem formalnym wniosku, o którym mowa w rozporządzeniu z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzorów wniosków, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Rozporządzenie to dotyczy bowiem jedynie braków w zakresie przedłożenia dokumentów wprost wskazanych w § 2, który to przepis nie stanowi o obowiązku przedłożenia dokumentów wraz z tłumaczeniem na język polski, co czyni zasadnym wniosek, iż rygor pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia nie dotyczy nałożonego na stronę obowiązku. Słusznie zatem podnosi skarżąca, że organ nie wskazał podstawy prawnej nałożonego na nią obowiązku. Organy niezasadnie przerzuciły na stronę obowiązek dostarczenia żądanego tłumaczenia dokumentów przedłożonych przez nią w języku hiszpańskim. W ocenie Sądu nie budzi natomiast wątpliwości, że przetłumaczenie złożonych do akt sprawy dokumentów obcojęzycznych było obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie, co wynika z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. W konsekwencji przerzucenia na stronę tego obowiązku i pozostawienia jej wniosku bez rozpatrzenia z uwagi na brak dostarczenia dokumentów wraz z powyższym tłumaczeniem doszło do pozbawienia strony dostępu do postępowania administracyjnego w sprawie o szczególnym charakterze, tj. w sprawie o przyznanie prawa do świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Wszakże już sama preambuła do ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 489) wskazuje na ciążący na państwie obowiązek wspierania osób ubogich, które nie są w stanie samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb i nie otrzymują należnego im wsparcia od osób należących do kręgu zobowiązanych wobec nich do alimentacji. Zdaniem Sądu tak nakreślony zamysł ustawodawcy nakłada na organy orzekające w tych sprawach obowiązek rozpatrywania spraw objętych jej zakresem ze szczególnym uwzględnieniem wartości chronionych przez tę ustawę, w tym zwłaszcza uwzględnieniem sytuacji osób ubogich występujących o te świadczenia. W rozpatrywanej sprawie organy całkowicie zignorowały obowiązki płynące z powołanych regulacji i pozostawiły wniosek skarżącej bez rozpatrzenia, mimo że strona wskazywała na swą trudną sytuację rodziną (samotne wychowywanie dziecka, pobieranie jedynie zasiłku dla bezrobotnych) i brak możliwości wykonania obowiązku, który nałożył na nią organ, wbrew powołanym przepisom. Organy nie odniosły się przy tym do podnoszonej przez skarżącą kwestii braku nakładania na nią tego obowiązku przez inne instytucje w państwie, tj. ZUS i Powiatowy Urząd Pracy.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu pierwszej instancji, wydane w sprawie decyzje zostały podjęte z naruszeniem art. 7, art. 77, art. 80 i art. 138 § 1 K.p.a. i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy. W ponownie prowadzonym postępowaniu organ uwzględni wyżej przedstawione uwagi i uwzględni przetłumaczone przez organ dokumenty obcojęzyczne niezbędne do rozpoznania sprawy. Z tych też przyczyn orzeczono jak na wstępie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. – zwanej dalej P.p.s.a.).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, zaskarżając je w całości i zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 10 Konstytucji RP przez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że władza sądownicza zastępuje władzę ustawodawczą swym orzecznictwem wypełniając treścią normy rangi ustawowej lub ( i ) je zmieniając,

2. art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku poz. 1066 ze zm.) przez niewłaściwe zastosowanie, gdyż dokonano oceny dowolnej, która to nie przystaje do stanu prawnego i zebranego materiału dowodowego, jak i wykroczenie poza granice określone tą normą, w tym przez nadanie preambule ustawy rangi normy prawa, gdy to nie może mieć miejsca,

3. art. 5 ust. 2 w związku z art. 4 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224 ze zm.) przez rażąco błędną wykładnię, bowiem strona składając dokumenty czy też dowody obcojęzyzyczne w postępowaniu prowadzonym w oparciu o normy ustawowe jest zobowiązana do dołączenia ich tłumaczenia na język polski, a obowiązek ich tłumaczenia nie spoczywa na organach prowadzących postępowanie,

4. § 5 ust. 2 i ust. 3 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzoru wniosku, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczenia z funduszu alimentacyjnego (Dz. U. poz. 2229) przez błędną wykładnię, bowiem brak tłumaczenia dokumentu złożonego w języku obcym stanowi przesłankę do wydania decyzji o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania,

- naruszenie przepisów postępowania, to jest:

5. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. i 138 § 1 K.p.a. przez niewłaściwe zastosowanie, bowiem normy te nie zostały w żadnym zakresie naruszone, a nadto prawidłowo oceniono złożony wniosek jako niekompletny, zaś żadna norma prawa nie nakłada na organ administracji obowiązku tłumaczenia dokumentów obcojęzycznych, które to nie zostały dołączone do materiału dowodowego przez organ administracji (lub inny organ władzy publicznej),

6. art. 141 § 4 w związku z art. 153 P.p.s.a. przez przedstawienie oceny prawnej niespójnej, lakonicznej i schematycznej w zakresie własnych rozważań, brak konkretnych wskazań, co do dalszego postępowania, a w szczególności, co do poniesienia kosztów tłumaczenia dokumentów obcojęzycznych.

Wskazując na powyższe zarzuty, Kolegium wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, w przypadku, gdyby wniosek powyższy nie zasługiwałby na uwzględnienie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpatrzenia, orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego, rozpoznanie skargi na posiedzeniu niejawnym wobec zrzeczenia się prawa do rozprawy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Kolegium podkreśliło, że z powołanych przez Sąd pierwszej instancji norm prawnych nie wynika, że tłumaczenie dokumentów złożonych przez strony należy do organu. W przypadku zatem, gdy strona składa dokumenty w języku obcym jest zobowiązana do przedłożenia ich tłumaczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 182 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.): "Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów" (art. 182 § 3 P.p.s.a.). Ponieważ w rozpoznawanej sprawie strona skarżąca złożyła stosowny wniosek, któremu strona przeciwna nie sprzeciwiła się, Sąd rozpoznał kasację poza rozprawą.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 184 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną również w sytuacji, gdy zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawa, to jest, gdy nie ulega wątpliwości, że po usunięciu przez Naczelny Sąd Administracyjny błędów zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji jego sentencja nie uległaby zmianie. Taka sytuacja ma miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, bowiem pomimo częściowej wadliwości stanowiska Sądu pierwszej instancji odnośnie kontrolowanych w sprawie decyzji, rozstrzygnięcia te i tak podlegały uchyleniu, a sprawa winna być przedmiotem ponownego rozpoznania przez organy. Zatem, ocena Sądu pierwszej instancji o konieczności uchylenia kontrolowanych w sprawie decyzji jest prawidłowa, jednakże wadliwie w części określono przyczyny dla których konieczne jest powtórzenie postępowania administracyjnego, a w związku z tym też wadliwie wytyczono kierunek przyszłego postępowania.

W pierwszej kolejności za błędnie skonstruowane, a przez to i niezasadne, należało uznać zarzuty naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. (zarzut 6) oraz "art. 1" Prawo o ustroju sądów administracyjnych" (zarzut 2). Odnośnie pierwszej podstawy kasacyjnej stwierdzić trzeba, że wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie organu, nie można za pomocą tak przedstawionego zarzutu – jako samodzielnego – kwestionować dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny prawnej sprawy. W przepisie tym wymieniono elementy formalne, jakie winno zawierać prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku sądowego. Skuteczność tego zarzutu zasadniczo zależy zatem od wykazania brakujących elementów oraz kwalifikowanego związku przyczynowego między tym brakiem, a wynikiem sprawy, tj. iż uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.). Ponieważ uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji wszystkie te elementy zawiera, to nie można było mu skutecznie postawić zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Podobnie naruszenie "art. 1" Prawa o ustroju sądów administracyjnych może mieć miejsce tylko wówczas, gdy sąd administracyjny, rozpoznając skargę, przyjął do oceny zaskarżonego aktu inne kryterium, aniżeli zgodność z prawem. Przepis ten jest przepisem ustrojowym, określającym podstawowe kryterium sprawowania kontroli administracji publicznej przez sądy administracyjne. Może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną tylko wówczas, gdy sąd przyjmie inne niż legalność, kryterium kontroli, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Odwoływanie się z kolei przez Sąd pierwszej instancji do preambuły ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, na co wskazuje skarżące kasacyjnie Kolegium, nastąpiło niejako pomocniczo, a ponadto nie można przyjąć, że stanowi o kontroli innej niż zgodność z prawem. Jak podkreślał Sąd pierwszej instancji, uchylenie wydanych w sprawie decyzji nastąpiło z uwagi na naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77, art. 80 i art. 138 § 1 K.p.a. Nie budzi wątpliwości zatem, że Sąd pierwszej instancji jako kryterium oceny sądowej przyjął przepisy ustawy, a więc kryterium ustawowe zgodnie z art. 1 § 2 P.p.s.a. Sąd rozpoznający niniejszą skargę kasacyjną nie dopatrzył się także w okolicznościach niniejszej sprawy uchybienia zasadzie trójpodziału władzy, wywodzonej z art. 10 Konstytucji RP, co czyniło niezasadnym zarzut 1 kasacji.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów, stwierdzić trzeba, że podstawowy problem ujawniony na tle niniejszej sprawy, sprowadzał się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy strona, która składa wniosek o ustalenie prawa do świadczenia z funduszu alimentacyjnego winna załączyć do wniosku dokumenty, o których mowa w § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzorów wniosków, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego - w przypadku gdy są one sporządzone w języku obcym - przetłumaczone na język polski, czy też to organ winien dokonać ich tłumaczenia. Z argumentacją przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji, że obowiązek taki w każdym przypadku obciąża organ stosownie do art. 7 i 77 K.p.a. nie sposób jednak się zgodzić. Wbrew też stanowisku Kolegium powyższego problemu nie rozwiązuje art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim. Przypomnieć należy, że art. 5 w ustępie pierwszym stanowi, że "Podmioty wykonujące zadania publiczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dokonują wszelkich czynności urzędowych oraz składają oświadczenia woli w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej". Z kolei ust. 2 tego artykułu stanowi, że: "Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do oświadczeń woli, podań i innych pism składanych organom, o których mowa w art. 4". Cytowany przepis obliguje i organ, i stronę do posługiwania się językiem polskim we wzajemnych kontaktach (oświadczeniach woli, pismach, wnioskach). Nie odnosi się natomiast do dokumentów sporządzonych przez osoby trzecie w ich języku, czy przez podmioty zagraniczne, jak w tym przypadku przez pracodawców wnioskodawczyni. Dokumenty te nie są bowiem ani oświadczeniem wnioskodawczyni, ani jej podaniem, czy innym jej pismem skierowanym do organu. Są to dowody, które ustawodawca uczynił załącznikami do wniosku w celu umożliwienia organowi sprawnego i szybkiego załatwienia sprawy. Zagadnienie, która ze stron jest obowiązana do ich przetłumaczenia, a w związku z tym poniesienia też kosztów tej czynności nie jest zatem związane z regulacją zawartą w art. 5 ustawy o języku polskim. Rozwiązania problemu należy poszukiwać w przepisach regulujących tryb i sposób działania organu tj. w przepisach postępowania odnoszących się do postępowania dowodowego. Z obowiązku organu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego wyrażonego w przepisach art. 7 i 77 K.p.a. nie można jednak wyprowadzać obowiązku organu przetłumaczenia każdego dokumentu złożonego przez stronę w języku obcym. Skoro brak tłumaczenia uniemożliwia ustalenie treści dokumentu mającego stanowić dowód w sprawie to obowiązek jego tłumaczenia powinien obciążać ten podmiot, który w okolicznościach konkretnej sprawy zamierza z tego dokumentu, a raczej z jego treści skorzystać. W rozpatrywanej sprawie, skoro to wnioskodawczyni ubiegała się o przyznanie jej uprawnienia to w jej interesie niejako pozostawało wykazanie przesłanek do otrzymania świadczenia. Skoro bowiem § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia wyraźnie formułuje, jakie dokumenty należy załączyć do wniosku o przyznanie świadczenia, to przedłożenie dokumentów sporządzonych w języku obcym, bez ich przetłumaczenia na język polski wyklucza zasadniczo stwierdzenie, czy do wniosku tego w ogóle złożono wymagane ww. regulacją dokumenty. Z tego też względu organ, stosując § 5 ust. 2 ww. rozporządzenia, wezwał wnioskodawczynię do przedstawienia tłumaczenia złożonych dokumentów, z zastosowaniem zagrożenia, o którym mowa w tym przepisie. Brak przedstawienia tych dokumentów słusznie skutkował wydaniem decyzji o pozostawieniu bez rozpatrzenia, gdyż przedłożony wniosek nie spełniał wymogów przewidzianych przepisami prawa. Nie można było zatem poczynić organom zarzutu braku dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy wobec ustalenia przeszkód w realizacji żądania, którego domaga się wnioskodawczyni (skarżąca). Nadto nie można było założyć jak Sąd pierwszej instancji, że dokumenty przedstawione przez wnioskodawcę spełniają warunki § 2 ww. rozporządzenia, skoro ich treść jako nie przetłumaczona pozostawała tak organom, jak i Sądowi nieznana.

Z przyczyn powyżej wskazanych, jako zasadne należało ocenić zarzuty naruszenia § 5 ust. 2 i ust. 3 w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzoru wniosku, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenie prawa do świadczenia z funduszu alimentacyjnego (zarzut 4) oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. i 138 § 1 K.p.a. (zarzut 5).

Pomimo stwierdzenia ww. uchybień nie można jednak uznać, aby miały one istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), a więc mogły stać się skuteczną podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku. Podkreślić bowiem trzeba, że strona wyjaśniała, że nie stać jej na przetłumaczenie na język polski przedstawionych dokumentów, co faktycznie stanowiło wniosek strony o zwolnienie jej (w całości lub w części) od ponoszenia kosztów postępowania administracyjnego. To z kolei wymagało uprzedniego przeprowadzenia przez organ postępowania w trybie art. 267 w związku z art. 262 § 2 K.p.a., zaś rozstrzygnięcie tej kwestii winno poprzedzić pozostawienie wniosku skarżącej bez rozpoznania. Słusznie w tym zakresie Sąd pierwszej instancji wskazywał na cele ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów wskazane w preambule do ustawy, błędnie jednak Sąd ten założył, że obowiązkiem organów administracyjnych jest zapewnienia tłumaczenia na język polski wszystkich i każdorazowo składanych przez strony dokumentów.

Z tych wszystkich względów orzeczono o oddaleniu skargi kasacyjnej stosownie do przepisu art. 184 P.p.s.a. Należy nadmienić, że w przypadku oddalenia skargi z tej przyczyny, że zaskarżony wyrok pomimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, wiążący charakter dla organów administracji w rozumieniu art. 153 P.p.s.a. ma ocena prawna wyrażona przez Naczelny Sąd Administracyjny. Jeżeli chodzi o wskazania co do dalszego postępowania, to przed ewentualnym rozpatrzeniem wniosku o zwolnienie od kosztów i zleceniem tłumaczenia pliku dokumentów sporządzonych w języku hiszpańskim, organ pierwszej instancji szczegółowo ustali, jaki inny dokument w przypadku osoby osiągającej dochody za granicą mógłby umożliwić mu rozpatrzenie żądania wnioskodawczyni bez potrzeby tłumaczenia wszystkich złożonych umów o pracę.