Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz - Furmanik Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Matan Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi A na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Wojewodę [...] do załatwienia obu wniosków strony skarżącej z dnia [...] roku; 2) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zasądza od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 100 złotych (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dwoma wnioskami z dnia 28 lutego 2014 roku, skierowanymi do Wojewody [...], A reprezentowana przez Przewodniczącego K.Ś. domagała się udostępnienia informacji publicznej poprzez przesłanie wraz z pisemnymi uzasadnieniami wydanych w latach 2012-2013 kserokopii:

1) wniosków Rzecznika Dyscyplinarnego dla Nauczycieli skierowanych do Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli;

2) orzeczeń Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli o wymierzeniu nauczycielom kar dyscyplinarnych.

W odpowiedzi na złożone wnioski, Wojewoda [...] pismem z dnia 14 marca 2014 r., Nr [...], poinformował, iż dysponentem żądanych dokumentów jest Komisja Dyscyplinarna dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...].

Przewodniczący A wniósł skargę na bezczynność Wojewody [...] w sprawie rozpoznania obu złożonych wniosków o udzielenie informacji, w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz. U.2001 r. nr 112, poz. 1198 z późn. zm., zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie: "u.d.i.p.") oraz domagał się zobowiązania organu do ich rozpatrzenia, jak również zasądzenia kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi nie podzielił stanowiska, że podmiotem zobowiązanym do udostępnienia wnioskowanych informacji publicznych jest Komisja Dyscyplinarna dla Nauczycieli, bowiem to Wojewoda [...] jest organem i zarówno podmiotem zobowiązanym do jej udzielenia. W tym zakresie powołano się na pogląd zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 10 lipca 2012 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 39/12). W uzupełnieniu skargi, pismem z dnia 28 marca 2014 r., skarżący przedstawił pismo p. o. Przewodniczącej Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...] z dnia 25 marca 2014 r. Nr [...], w którym podniesiono, że nie jest ona podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, jak też przepisy u.d.i.p. nie mają do niej zastosowania.

W odpowiedzi na skargę z dnia 2 kwietnia 2014 r. organ podniósł, iż nie jest w posiadaniu żądanych informacji i wnioskował o oddalenie skargi.

Pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r. skarżący podtrzymał w całości skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie: "p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a p.p.s.a., w tym aktów i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

W piśmiennictwie i judykaturze przyjmuje się, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub gdy prowadził postępowanie jednakże mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. T. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 86; por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2010 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 66/09; wyrok NSA z dnia 20 lipca 1999 r. o sygn. akt I SAB 60/99; publ. OSP 2000, nr 6, poz. 87). Wniesienie skargi na "milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy tego nie wymaga (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 37). W takich przypadkach kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ względnie inny podmiot zobowiązany miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i to w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają bowiem znaczenia powody, przez które akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również czy bezczynność spowodowana została okolicznością zawinioną lub niezawinioną.

W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że dany podmiot był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to, nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi.

Konstytucyjne prawo dostępu do wiedzy na temat działalności organów władzy publicznej realizują przepisy u.d.i.p. Zawarto w nich zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych, a także wskazano, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Powyższe ma jednak zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy spełniony jest zakres podmiotowy i przedmiotowy u.d.i.p.

Podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym organy władzy publicznej, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 4 ust. 1 u.d.i.p.).

Powyższa regulacja oznacza, że adresatem obowiązku udostępnienia takiej informacji może być organ władzy publicznej, którym jest Wojewoda [...], w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. nr 31, poz. 206 z późn. zm.), wykonujący i realizujący zadania administracji przy pomocy urzędu wojewódzkiego oraz organów rządowej administracji zespolonej w województwie (art. 13 ust. 1 tej samej ustawy).

Analiza art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret 1 u.d.i.p. wykazuje, że udostępnieniu podlega treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Wnioskiem może być zatem objęte pytanie o określone fakty lub o stan określonych zjawisk, czyli o każdą czynność i zachowanie organu wykonującego zadania publiczne. Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyroku z dnia 19.11.2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 200/13, że informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane lub posiadane przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, ale także wszystko to co wiąże się z działaniem takiego podmiotu, w zakresie o którym mowa w art. 1 u.d.i.p., tj. w zakresie spraw publicznych. Jednocześnie prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (por. art. 5 u.d.i.p.).

W rozpatrywanej sprawie kwestią sporną stała się sprawa określenia podmiotu posiadającego legitymację do występowania w niniejszym postępowaniu, a konkretnie, czy organ, do którego strona skarżąca skierowała dwa wnioski o udzielenie informacji publicznej, jest podmiotem właściwym do jej udostępnienia, czy też jest nim Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...], na co wskazuje odpowiedź z dnia 14 marca 2014 r. na złożone przez stronę skarżącą dwa wnioski oraz treść odpowiedzi na skargę z dnia 2 kwietnia 2014 r. Powyższe ustalenie jest niezbędne do rozstrzygnięcie, czy organ - Wojewoda [...], do którego strona skarżąca skierowała wnioski o udostępnienie informacji publicznej pozostaje w bezczynności, czy też nie.

W myśl przepisów u.d.i.p., realizacja prawa do informacji publicznej jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek: - przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 2 u.d.i.p.; - adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej na zasadach określonych w u.d.i.p., zgodnie z jej art. 4 ust. 1, są "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", a ponadto organizacje związkowe i pracodawców oraz partie polityczne (ust. 2); - obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty będące w posiadaniu tejże informacji (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

W niniejszej sprawie, zdaniem składu orzekającego, spełnione zostały wszystkie wskazane powyżej przesłanki. Adresat obu wniosków strony skarżącej jest bowiem podmiotem, o którym stanowi art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 u.d.i.p., zobowiązanym i dysponującym żądaną informacją publiczną, czyli treścią wnioskowanych dokumentów. Nie można bowiem przyporządkować Przewodniczącego Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...], czy też Rzecznika Dyscyplinarnego tejże Komisji do żadnej z kategorii podmiotów, o jakich mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p.

Pozycja przewodniczącego komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli przy wojewodzie, jak i rzecznika dyscyplinarnego ma swoje oparcie w delegacji ustawowej zawartej w art. 85 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 191, w rozdziale 10 zatytułowanym "Odpowiedzialność dyscyplinarna"). Natomiast szczegółowy zakres ich zadań określony został w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 stycznia 1998 r. w sprawie komisji dyscyplinarnych dla nauczycieli i trybu postępowania dyscyplinarnego (Dz. U. nr 15, poz. 64), zwanym dalej w skrócie: "rozporządzeniem". Podkreślenia przy tym wymaga, że rozporządzenie to zgodnie z uchwałą Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2011 r., III PZP 1/11, nie utraciło mocy obowiązującej po upływie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela (Dz. U. nr 19, poz. 239), co oznacza, że akt ten nadal obowiązuje (zob. A. Barański, J. Rozwadowska -Skrzeczyńska, M. Szymańska, Karta Nauczyciela. Komentarz do art. 85, Wyd. VII, publ. Lex 2012 r.). Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego zostało zaakceptowane przez Naczelny Sąd Administracyjny (por. postanowienie NSA z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1831/12, Lex Nr 1328085).

Przepis art. 77 ust. 1 ustawy - Karta Nauczyciela stanowi, że w sprawach dyscyplinarnych nauczycieli orzekają w pierwszej instancji komisje dyscyplinarne przy wojewodach dla nauczycieli wszystkich szkół na terenie województwa. Również organ, przy którym została powołana komisja, a więc wojewoda wyznacza w drodze zarządzenia dla każdej komisji dyscyplinarnej - rzecznika dyscyplinarnego i odpowiednią liczbę jego zastępców z grona podległych sobie pracowników (art. 79 ust. 1 ustawy - Karta Nauczyciela). Postępowanie dyscyplinarne wszczyna komisja dyscyplinarna na wniosek rzecznika dyscyplinarnego i to komisje dyscyplinarne wydają orzeczenia po przeprowadzeniu rozprawy oraz po wysłuchaniu głosów rzecznika dyscyplinarnego i obwinionego lub jego obrońcy (art. 80 ustawy - Karta Nauczyciela). Powyższa regulacja oznacza, że postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej składa się niejako z dwóch faz postępowania, czyli podejmowania i prowadzenia określonych czynności przez rzecznika dyscyplinarnego oraz postępowania prowadzonego przez komisję dyscyplinarną przy wojewodzie.

Wskazać przy tym należy na przepis § 13 ust. 2 rozporządzenia, w myśl którego do zadań rzecznika należy między innymi prowadzenie postępowania wyjaśniającego (pkt 1) oraz składanie do komisji wniosków o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego (pkt 2). Jednocześnie po myśli § 7 ust. 3 rozporządzenia członków komisji dyscyplinarnej, w tym przewodniczącego i jego zastępców, powołuje, odwołuje i ustala ich liczbę oraz funkcje, wojewoda lub właściwy minister, przy którym ta komisja działa, zwani dalej "organem, przy którym działa komisja", w porozumieniu ze związkami zawodowymi zrzeszającymi nauczycieli. Z kolei zgodnie z § 11 ust.1 rozporządzenia komisja dyscyplinarna pierwszej instancji orzeka w składzie trzyosobowym, gdzie przewodniczącym składu orzekającego jest przewodniczący komisji albo wyznaczony przez niego zastępca (ust. 3). Istotny jest przy tym przepis § 12 rozporządzenia, który stanowi, że przewodniczący komisji kieruje pracami komisji, a w szczególności zaznajamia się z każdą sprawą wpływającą do komisji (pkt 1), ustala składy orzekające, powołuje przewodniczącego składu, jeżeli sam nie przewodniczy składowi, oraz wyznacza termin pierwszego posiedzenia składu (pkt 2), zapewnia szybki i sprawny przebieg postępowania dyscyplinarnego, a także zgodność postępowania z obowiązującymi przepisami (pkt 3). Także do zadań przewodniczącego komisji należy w myśl § 22 ust. 1 rozporządzenia wyznaczanie składu orzekającego, jak i zawiadamianie o terminie rozprawy rzecznika dyscyplinarnego oraz wzywanie na rozprawę obwinionego, jego obrońcę oraz świadków i biegłych (§ 26 ust.1 rozporządzenia).

Istotne jest, że o wszczęciu postępowania wyjaśniającego rzecznik dyscyplinarny zawiadamia również organ, przy którym działa komisja (§ 18 ust. 1 rozporządzenia), jak też po ogłoszeniu orzeczenia sam przewodniczący składu orzekającego doręcza w formie pisemnej orzeczenie wraz z uzasadnieniem organowi, przy którym działa komisja (§ 38 ust. 5 rozporządzenia). Tym samym organ, przy którym działa komisja dysponuje zarówno wynikami postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez rzecznika dyscyplinarnego, jak i jego wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego (§ 19-21 rozporządzenia) oraz samym orzeczeniem komisji, które zobowiązany jest przechowywać przez 30 lat od zakończenia postępowania dyscyplinarnego (§ 55 w związku z § 53 ust. 1 rozporządzenia).

Przytoczone wyżej uregulowania określające uprawnienia i kompetencje, w jakie wyposażony został rzecznik dyscyplinarny, jak też przewodniczący komisji dyscyplinarnej przy wojewodzie nie pozwalają, w ocenie Sądu, na przyjęcie, że to przewodniczący komisji jest władny występować we własnym imieniu na zewnątrz z informacjami w sprawach objętych postępowaniem dyscyplinarnym, w tym zwłaszcza wydawać we własnym imieniu decyzje, bądź inne akty, jako, że jego uprawnienia ograniczają się w istocie do czynności natury techniczno - organizacyjnych, związanych z funkcją organizacyjną i kierowaniem pracami komisji, a obsługę i wydatki komisji zapewnia organ, przy którym ona działa (§ 53 ust. 1 i 4 rozporządzenia).

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko przyjęte w orzecznictwie sądów administracyjnych, że to wojewoda jako organ władzy publicznej (art. 4 ust.1 pkt 1 u.d.i.p.) realizujący zadania administracji rządowej w województwie i dysponujący uprawnieniami pozwalającymi mu we własnym imieniu i w przypisanej formie występować na zewnątrz, jest podmiotem właściwym do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej wytworzonej przez przewodniczącego komisji dyscyplinarnej dla nauczycieli (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I OSK 2034/12; z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2318/12 - dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA). Podziela również pogląd, zgodnie z którym skoro postępowanie wyjaśniające prowadzone przez rzecznika dyscyplinarnego dla nauczycieli w ramach przewinień dyscyplinarnych tychże, w ujęciu systematyki ustawowej przyjętej w ustawie - Karta Nauczyciela, jest częścią szerzej rozumianego postępowania dyscyplinarnego, to idąc tym tokiem rozumowania przyjąć należy, że i komisja dyscyplinarna dla nauczycieli przy wojewodzie nie jest podmiotem o jakim mowa w art. 4 ust.1 u.d.i.p., jako, że prowadzone przed tą komisją dyscyplinarną postępowanie jest dalszym ciągiem czynności podejmowanych w ramach postępowania w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczycieli oraz, że takim podmiotem nie jest również przewodniczący tej komisji (por: wyrokI WSA we Wrocławiu z dnia 23 maja 2012 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 29/12 i z dnia 31 stycznia 2014 r. o sygn. akt IV SAB/Wr 199/13 - dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA). Jednocześnie można także na marginesie wskazać, że komisja dyscyplinarna oraz jej przewodniczący nie dysponują własnym majątkiem, w tym własnymi środkami finansowymi ani własną obsługą organizacyjną, bowiem te zapewnia organ przy którym komisja działa (§ 53 ust. 1, 4 i 5 rozporządzenia). Uprawnienia i kompetencje komisji oraz jej przewodniczącego ograniczają się natomiast wyłącznie do tych, które zostały określone w przepisach ustawy - Karta Nauczyciela oraz przepisach przywołanego rozporządzenia.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie to Wojewoda [...] jako organ władzy publicznej, w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. jest podmiotem, do którego winno było być skierowane żądanie strony skarżącej o udostępnienie wnioskowanych informacji publicznych, dysponującym uprawnieniami pozwalającymi we własnym imieniu i w przypisanej formie występować na zewnątrz. Do niego też należało przechowywanie żądanych przez stronę skarżącą informacji publicznych. Z tego powodu organ nie był uprawniony jedynie do udzielenia odpowiedzi, że kto inny jest dysponentem tych informacji i poinformowania, że wnioski zostały przekazane do Komisji Dyscyplinarnej dla Nauczycieli przy Wojewodzie [...] (pismo z dnia 14 marca 2014 r.). Nadto, jakkolwiek informacja odmowna powinna wyjaśnić nie tylko to, że organ nie posiada żądanych informacji, ale również wymaga podania wiarygodnych przyczyn, bądź innych okoliczności, które mogą mieć wpływ na sytuację faktyczną i prawną samego wnioskodawcy (por. wyroki WSA w Poznaniu z dnia 9 grudnia 2009 r. o sygn. akt II SA/Po 384/09 i z dnia 20 września 2011 r. o sygn. akt II SA/Po 142/11 - dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA).

W tym miejscu przypomnieć przyjdzie, że zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej jest podmiot kompetentny do posiadania takiej informacji z tego tytułu, czyli ten który ją wytworzył, bądź ten który jest zobowiązany ją posiadać lub przechowywać. Taki podmiot nie może odmawiać udzielenia informacji publicznej, zasłaniając się faktem jej nieposiadania. Jeżeli bowiem jest on rzeczowo właściwy, by daną informację posiadać, to osoba żądająca udostępnienia informacji publicznej nie może być zmuszana do poszukiwania podmiotu, który aktualnie czy chwilowo jest w jej posiadaniu.

Tymczasem, w świetle powyższych rozważań, przekazane stronie skarżącej informacje nie mogą być uznane za wypełnienie obowiązku ciążącego na podmiocie zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Nadmienić przyjdzie, że prawo dostępu do informacji publicznej jest zagwarantowane w art. 61 Konstytucji RP i znajduje odzwierciedlenie w treści art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Na tej podstawie każdemu przysługuje prawo do informacji o sprawach publicznych i brak jest podstaw do rozważania interesu prawnego lub faktycznego wnioskodawcy w tym, aby ją uzyskać. Ustawodawca przyznał to prawo każdemu, tak więc zarówno intencje, jak i motywy działania wnioskodawcy nie mogą ograniczać dostępu do jej uzyskania.

W orzeczeniu tut. Sądu nie można określić, w jaki sposób powinny być rozpatrzone oba złożone przez stronę skarżącą wnioski, bowiem art. 149 p.p.s.a. nakazuje jedynie zobowiązanie do ich załatwienia w formie określonej w u.d.i.p. i we właściwym terminie (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Tak więc, rozpatrzenie złożonych wniosków może polegać na udzieleniu żądanych informacji w drodze czynności materialno-technicznej, bądź wydania decyzji odmownej w trybie art. 16 u.d.i.p.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku i zobowiązał organ do rozpoznania obu wniosków strony skarżącej, w terminie 14 dni od doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy. Jednocześnie Sąd stwierdził w punkcie 2, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, bowiem organ niezwłocznie udzielił stronie skarżącej odpowiedzi, błędnie jednak stojąc na stanowisku, że nie jest zobowiązany do jej udzielenia. O kosztach postępowania sądowego orzeczono w punkcie 3 sentencji, na podstawie art. 200 w związku z art. 209 p.p.s.a.