Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Gl 660/18 w sprawie ze skargi (...) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia (...) r. nr (...) w przedmiocie kary pieniężnej za niewykonanie obowiązków określonych w przepisach ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach na rzecz (...) 675 (sześćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach zaskarżył skargą kasacyjną wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 16 kwietnia 2018 r. sygn. akt. I SA/Gl 660/18. Wyrokiem tym na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018. 1302 ze mianami, dalej: ppsa) została uchylona decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (dalej: Organ odwoławczy lub Dyrektor IAS) z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu niewykonania obowiązku przewoźnika nałożonej na D. sp. z o.o. w K. Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok w następującym stanie sprawy:

W trakcie kontroli przewozu drogowego dokonanej [...] maja 2017 r. ustalono, że przedmiotem przewozu był olej napędowy, podlegający obowiązkowej rejestracji w systemie elektronicznego nadzoru transportu (SENT). Stwierdzono, że przewoźnikiem towaru zgłoszonego nie był wskazany tam podmiot, D. sp. z o.o. w K. (dalej: Strona lub Spółka). Ponadto miejscem dostawy towarów nie były G. lecz C., a kierowca nie posiadał dokumentu wpisanego w systemie SENT dotyczącego numeru przewozowego. Kierowca wyjaśnił, że wpisany w zgłoszeniu SENT numer przewozowy to numer zamówienia dla innej spółki, a w miejscu licencji jest wpisany numer jej licencji, dodał, że nie wypełniał ani nie aktualizował dokumentów SENT. W tej sytuacji, badając zgodność danych zawartych w zgłoszeniu SENT ze stanem faktycznym stwierdzono, iż dane, które przewoźnik wprowadził do systemu przed rozpoczęciem przewozu towarów dotyczące: danych przewoźnika, jego numeru identyfikacji podatkowej, numeru zezwolenia, zaświadczenia lub licencji, danych adresowych miejsca dostarczenia towarów i numeru dokumentu przewozowego towarzyszącego przewoźnikowi towarów, nie znalazły potwierdzenia w dokumentach okazanych podczas kontroli. W związku z tymi ustaleniami Naczelnik Śląskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Katowicach (dalej: Organ I instancji lub Naczelnik ŚUC) decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. nr [...] nałożył na Skarżącą karę pieniężną w kwocie 5.000 zł. Jako podstawę prawną wskazano: art. 22 ust. 2, art. 26 ust. 1, 2 i 5, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. 2017. 708 ze zm., dalej ustawa SENT).

W odwołaniu od tej decyzji Spółka podniosła, że ujawniony błąd prawdopodobnie powstał przy wysyłaniu zgłoszenia SENT przez inną spółkę, która również jest przewoźnikiem, przy czym jeżeli SENT uzyska status kompletny to nie ma możliwości edycji tego SENT-a na platformie PUESC przez przewoźnika.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. znak: [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2017. 201 ze zm., dalej: op), utrzymał w mocy decyzję Organu I instancji. Przyjął, że Spółka będąca przewoźnikiem towaru nie uzupełniła wymaganego zgłoszenia o prawidłowe dane tak co do określenia przewoźnika, jak i numeru zezwolenia drogowego, miejsca dostarczenia towaru. Ponadto kierowca nie okazał do kontroli dokumentu przewozowego, którego numer wpisano w zgłoszeniu. Zauważył, że dyspozycją przepisu art. 5 ust. 4 ustawy nie jest wpisanie jakichkolwiek danych, lecz wpisanie danych prawidłowych, a konsekwencją niewypełnienia tego obowiązku jest sankcja w postaci kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł. Odnosząc się do twierdzeń Skarżącej, Dyrektor IAS wyjaśnił, że to na przewoźniku ciąży obowiązek uzupełnienia zgłoszenia przed rozpoczęciem przewozu towaru, zaś jeżeli chodziło o kwestię edycji zgłoszenia SENT w przypadku uzyskania statusu "kompletny" stwierdził, że dane zawarte w zgłoszeniu (za wyjątkiem danych dotyczących towaru) mogą być zmieniane i dopiero zmiana statusu zgłoszenia na 3-zamknięte, 4-anulowane lub 5-zamknięte automatycznie, uniemożliwia zmianę jakichkolwiek danych w zgłoszeniu. Badając kwestię wniosku o odstąpienie od nałożenia kary, Organ odwoławczy przytoczył treść art. 22 ust. 3, art. 26 ust. 3 i 4 ustawy SENT oraz stwierdził, że pomimo wezwania Strona nie przedstawiła żadnych dokumentów obrazujących jej sytuację finansową. Nie zgodził się z twierdzeniem Spółki co do braku wydania rozporządzenia, o którym mowa w art. 26 ust. 4 ustawy SENT skutkującego tym, że uzasadnieniem dla udzielenia wnioskowanej ulgi jest złożenie wniosku i zastosowanie w sposób bezpośredni art. 26 ust. 3 pkt 3 ustawy. Zdaniem Dyrektora IAS, skoro brak jest przepisów wykonawczych, o których mowa w art. 26 ust. 4 ustawy SENT, nie ma prawnej możliwości zastosowania przez organ instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, która jest uwarunkowana spełnieniem tychże przepisów. Ponadto w sprawie nie wystąpiły przesłanki w postaci ważnego interesu przewoźnika lub ważnego interesu publicznego. Wskazywanie przez Stronę jako ważnego jej interesu zaufania do organów państwa, które w sytuacji, gdy nie zachodzi podejrzenie o uszczuplenie podatkowe oraz w przypadku przewozu niezgodnego z dokumentacją, stosują kary nieproporcjonalne i niesprawiedliwe, nie stanowi o spełnieniu tej przesłanki. Nie zachodziła w sprawie również przesłanka ważnego interesu publicznego.

W skardze na wskazaną decyzję Dyrektora IAS, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Glliwicach, Skarżąca wskazała, że nie kwestionuje tego, że powstał błąd (były to początki działania systemu), kwestionuje natomiast karę – jej wysokość nieadekwatną do zaistniałego zdarzenia. Podkreśliła, że organ nie zastosował wykładni celowościowej i nie umorzył postępowania w związku z brakiem uszczupleń podatkowych. Towar wieziony był z istniejącej dużej firmy państwowej (O.). Dodała, że okolicznością łagodzącą była kwestia krótkiego okresu funkcjonowania systemu, a w tamtym czasie dodzwonienie się na infolinię platformy graniczyło z cudem z uwagi na dużą ilość zapytań. Podniosła, że w celu ograniczenia pomyłek zdecydowała się na współpracę ze zleceniodawcą, który miał program współpracujący z platformą systemu. Podniosła, że organ ma rację, iż istnieje możliwość zmiany SENT-a nawet po uzyskaniu statusu "kompletny", ale tylko w przypadku, jeżeli SENT jest zgłaszany przez zleceniodawcę i przewoźnik uzupełnia dane przez portal PUESC, natomiast w przypadku, gdy SENT jest zgłaszany przez firmę zlecającą i uzupełniany o dane przewoźnika poprzez program, to niestety zmian nie można dokonać.

Odpowiadając na skargę Dyrektor IAS wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał skargę za zasadną. Wskazał na art. 22 ust. 2 i 3 i art. 26 ustawy SENT, oraz na mające w zakresie nieuregulowanym ustawą SENT przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa" (Dz.U. z 2017 r. poz.201 ze zmianami, dalej: op). Zauważył, że w dacie zdarzenia i orzekania nie było rozporządzenia wykonawczego określającego szczegółowe warunki odstąpienia od nałożenia kar pieniężnych. W ocenie Sądu I instancji brak takiego rozporządzenia – wbrew stanowisku Dyrektora IAS - nie stanowi przeszkody do zastosowania instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Wobec braku takiego aktu należy stosować przepisy ustawy wprost zgodnie z ich brzmieniem i do organu należało czuwanie nad tym, by zapewnić ich stosowanie w zgodzie z warunkami dopuszczalności udzielania pomocy państwa określonymi przepisami prawa Unii Europejskiej. Sąd i instancji nie zgodził się ze stanowiskiem Organu odwoławczego, że wskazane przez stronę okoliczności nie mogły być uznane za stosowne uzasadnienie interesu przewoźnika lub interesu publicznego przemawiających za udzieleniem przedmiotowej ulgi. WSA przywołał wniosek Spółki o odstąpienie od wymierzenia kary, w którym powoływała się na niewspółmierność kary do wagi popełnionego czynu i spowodowanie upadłości firmy, oraz wskazała na przyczyny pomyłki. Wyjaśniła, że była przewoźnikiem i figurowała na dowodzie wydania (towaru). Firma zlecająca wysyłając na każdego klienta osobnego SENT-a zgłoszeniowego, automatycznie wysyłała dane przewoźnika. Błąd powstał przy wysyłaniu SENT-a, bowiem zleceniodawca jest również przewoźnikiem. Dodała, że były to początki działania systemu i dostosowanie pozostałych systemów nie jest automatyczne. W piśmie z dnia 29 sierpnia 2017 r. zleceniodawca wskazał, że wystawiono fakturę zbiorczą na dostawy towaru, oraz że skan zaświadczenia z zawartym tam numerem był numerem wewnętrznym, który błędnie został zaciągnięty z jego programu do zgłoszenia SENT, przez co w miejscu dostawy pojawił się błędny adres innej firmy. Faktyczne miejsce dostarczenia towaru zawarty został w liście przewozowym kierowcy.

W ocenie Sądu I instancji organy nie odniosły się w sposób pełny i jasny do tych faktów, okoliczności i zdarzeń prezentując pogląd o braku istnienia ważnego interesu przewoźnika czy też interesu publicznego. Nie wskazały, dlaczego podnoszone przez Spółkę argumenty nie mają wpływu na istnienie wskazanych interesów. W szczególności nie odniosły się do terminu ujawnienia stwierdzonych nieścisłości, co nastąpiło w dniu 30 maja 2017 r., a więc w miesiąc po wejściu w życie zastosowanych w sprawie przepisów. Nie zbadały wpływu na zaistniałe w dokumencie SENT uchybienia, działania innego podmiotu (zleceniodawcy) i okoliczności przyznawanych przez ten podmiot. Nie wyjaśniły też w sposób przekonujący, dlaczego brak podejrzenia uszczuplenia należności podatkowych nie stanowi elementu wpływającego na możliwość ustalenia badanych interesów. W ocenie WSA, mimo że kara jest konsekwencją niespełnienia opisanych w ustawie obowiązków, to jednak należy ocenić wagę tych naruszeń i ich charakter, skoro w ustawie zawarto przepisy dotyczące odstąpienia od tej sankcji. Na organie administracyjnym ciąży, objęty zaufaniem, obowiązek nie tylko stosowania przepisów o karach, lecz również o zwolnieniu od tych kar. Istnieją bowiem sytuacje, w których udzielenie przedmiotowej ulgi leży nie tylko w interesie podmiotu, który dopuścił się naruszenia lecz również w interesie publicznym, takim jak ogólnie pojęta sprawiedliwość polegająca na zważeniu stwierdzonego uchybienia i okoliczności z tym uchybieniem związanych z wysokością przewidzianej za to naruszenie kary. Powinno to nastąpić z uwzględnieniem konstytucyjnej zasady proporcjonalności, w tym również co do przychodu osiągniętego z przedmiotowego transportu przez przewoźnika. WSA wskazał też na krótki czas pomiędzy wejściem w życie ustawy, a stwierdzeniem naruszenia. Rejestracja transportu w systemie elektronicznym, w tym program komputerowy obsługujący system SENT i tworzony na potrzeby tego systemu przez przewoźników, wymagał zdobycia pewnego doświadczenia co do stosowania go w praktyce prowadzonej działalności. Sąd i instancji zwrócił też uwagę, że jak wynika z akt sprawy i twierdzeń przewoźnika, istniały wątpliwości związane z rejestracją zgłoszeń, prawidłowością ich wypełniania, zaś przedmiotowe zgłoszenie zostało sporządzone we współpracy ze zleceniodawcą (przy użyciu jego programu). Przewoźnik należał do małych firm, których funkcjonowanie jest istotne dla życia gospodarczego kraju. Organy nie oceniły tej okoliczności, podobnie jak nie zbadały kwestii powstania przedmiotowych błędów w tym faktu, że zgodnie z twierdzeniem Spółki SENT-a wysłała firma zlecająca przewóz. Z tych wszystkich przyczyn Sąd I instancji uznał, że w sprawie nie dokonano pełnej i rzetelnej analizy zebranych dowodów ani też zastosowanych w sprawie przepisów ustawy, naruszając w ten sposób przepisy art. 120 i art. 121 § 1 op, a tym samym art. 187 § 1 i art. 191 op.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach zaskarżając omówiony wyrok w całości skargą kasacyjną, zrzucił temu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 ppsa naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 2 i ust 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uzależnieniu możliwości nałożenia na przewoźnika kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 2 w/w ustawy od oceny "wagi naruszenia", jego "charakteru", "okoliczności z tym naruszeniem związanych", czy też od umyślności naruszenia oraz złej woli, mimo że kara jest nakładana za niewypełnienie obowiązków przewoźnika, które mają charakter formalny a organ nakładający karę nie ma podstaw do badania przyczyn, dla których przewoźnik nie wpisał wymaganych danych do zgłoszenia; zaskarżony wyrok oparty jest ponadto na błędnym założeniu, że ustawodawca przewidział sytuacje, w których "należy" odstąpić od wymiaru kary, a tym samym instytucja odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej nie jest oparta na uznaniu administracyjnym.

Podnosząc ten zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie skargi, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądu Administracyjnemu w Gliwicach. Wniósł też o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, oraz o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 ppsa.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną D. sp. z o.o. w K. wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz od Organu zwrotu kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 183 § 1 ppsa Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ppsa. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 ppsa - może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 ppsa), albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ppsa). Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą i nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować.

Skarżący kasacyjnie organ jednoznacznie wskazał jako podstawę skargi kasacyjnej wyłącznie przepisy prawa materialnego - art. 22 ust. 2 i ust 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uzależnieniu możliwości nałożenia na przewoźnika kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 2 w/w ustawy od oceny "wagi naruszenia", jego "charakteru", "okoliczności z tym naruszeniem związanych", czy też od umyślności naruszenia oraz złej woli, mimo że kara jest nakładana za niewypełnienie obowiązków przewoźnika. Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy SENT (w brzemieniu mającym zastosowanie w sprawie) w przypadku, gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5000 zł. Natomiast art. 22 ust. 3 ustawy SENT stanowił, że w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 albo 2, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3. Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie, Sąd I instancji nie zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenia art. 22 ust. 2 ustawy SENT i nie stwierdził, że nałożenie kary, o której mowa w tym przepisie jest uzależnione od oceny "wagi naruszenia", jego "charakteru", "okoliczności z tym naruszeniem związanych", czy też od umyślności naruszenia oraz złej woli. Nie podważył stanowiska organów, że zostały spełnione przesłanki do nałożenia kary. Zarzucił tylko organom naruszenie przepisów postępowania, uchylając zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa, to jest naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wskazując na naruszenie w szczególności art. 120, art. 121 § 1, art. 187 § 1 i art. 191 ordynacji podatkowej przy ocenie możliwości zastosowania art. 22 ust. 3 ustawy SENT. Ten ostatni przepis nie wyznacza przesłanek negatywnych nałożenia kary w opozycji do art. 22 ust. 2 ustawy SENT, a stanowi o możliwości odstąpienia od nałożenia kary, która powinna być nałożona ze względu na spełnienie przesłanek jej nałożenia wymienionych w art. 22 ust. 2 ustawy SENT, o ile stwierdzi ich zaistnienie, to jest istnienie ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego, przy jednoczesnym złożeniu wniosku o takie odstąpienie. I właśnie niewłaściwe rozpatrzenie stanu faktycznego w zakresie spełnienia tych przesłanek do odstąpienia od nałożenia kary, z naruszeniem wskazanych przepisów postępowania zarzucił Sąd I instancji. Ponieważ skarga kasacyjna nie zarzuca naruszenia przepisów postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny będąc związany granicami skargi, nie jest władny rozpatrywać prawidłowości stanowiska w tym zakresie. Jednak w zakresie zarzutu naruszenia art. 22 ust. 3 ustawy SENT (przez błędną wykładnię) Naczelny Sąd Administracyjny uznaje dokonaną przez Sąd I instancji wykładnie tego przepisu za prawidłową. WSA trafnie zauważył, że brak rozporządzenia wykonawczego, jakie zgodnie z art. 26 ust. 4 ustawy SENT miało być wydane (w ówczesnym brzmieniu tego przepisu wydanie rozporządzenia wykonawczego było konieczne) nie zwalniał organów z badania istnienia przesłanek do odstąpienia od wymierzenia kary. Również wskazany przez WSA krótki okres obowiązywania przepisów ustawy SENT wprowadzający skomplikowane procedury, zwłaszcza dla niewielkich przewoźników, którzy działali na zlecenie potentatów rynkowych takich jak Orlen zlecający Skarżącemu przewóz i wypełniający za przewoźnika wymagane zgłoszenia, mógł wpływać na ocenę przesłanek odstąpienie od nałożenia kary w przypadku braku zawinienie czy niedbalstwa przewoźnika. Wobec złożenia przez Skarżącego wniosku o odstąpienie od wymierzenia kary, zbadanie przez organy wszystkich przesłanek odstąpienia od nałożenia kary było obligatoryjnym etapem postępowania. Ustawa w tym zakresie pozostawia organom pewien "luz decyzyjny", co nie oznacza dowolności. Oceniając możliwość odstąpienia od nałożenia kary należy skonfrontować postępowanie Skarżącego naruszającego formalnie prawo z kontekstem określonej sytuacji, jego współdziałania ze zlecający przewóz i zastępującym przewoźnika w obowiązku zgłoszenia w systemie SENT, braku doświadczenia w korzystaniu z systemu SENT wobec krótkiego obowiązywania ustawy, możliwości narażenia na uszczerbek chronionych interesów Skarbu Państwa, w zestawieniu z celami ustawy SENT, które – jak wynika z jej treści – nie są przecież ukierunkowane na realizację celu fiskalnego i to nawet w relacji do prewencyjnego oraz represyjnego charakteru funkcji kar pieniężnych nakładanych na podstawie tej ustawy oraz wysokości tychże kar. Należy też rozpatrzyć zasadność niezastosowania odstąpienia od wymierzenia kary w kontekście proporcjonalności zastosowania środka karnego do naruszenia prawa, biorąc pod uwagę wagę dobra chronionego, potencjalny wpływ naruszenia prawa na uszczerbek w chronionym interesie publicznym. Tak więc nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 22 ust.3 ustawy SENT przez błędną wykładnię. Ocena prawidłowości zastosowania tego przepisu przez Sąd I instancji, gdyż WSA nie oceniał prawidłowości zastosowania tego przepisu, a uznał że Organ dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w zakresie ustalenia istnienia przesłanek do zastosowania tego przepisu (lub odmowy jego zastosowania).

Biorąc to wszystko pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skargę kasacyjną należało oddalić na podstawie art. 184 ppsa jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 ppsa w związku z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800. Uwzględniono przy tym, że pełnomocnik Skarżącego - adwokat, który nie występował przed Sądem pierwszej instancji, złożył w terminie odpowiedź na skargę kasacyjną.