Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędziowie Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant ref. staż. Anna Owczarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2016 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej oddala skargę w całości

Decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] [...]Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny, działając na podstawie art. 112 ust. 2, art. 37ap ust. 1 pkt 2 w związku z art. 65 ust. 1, art. 68 ust. 1 i 2, art. 72 ust. 1 i 3, art. 74 ust. 1, art. 86 ust. 1, 2 i 8, art. 87 ust. 2 oraz art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (t. j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.), a także art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), cofnął przedsiębiorcy I. Sp. z o.o. z siedzibą w G. zezwolenie z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] (zmienione decyzją z dnia [...] września 2014 r. nr [...]) na prowadzenie apteki ogólnodostępnej o nazwie "[...]", zlokalizowanej w P.

W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że apteka ogólnodostępna o nazwie "[...]", zlokalizowana w P., dostarczała produkty lecznicze do nieuprawnionych podmiotów, tj. aptek ogólnodostępnych wymienionych w protokole kontroli. Przepis art. 72 ust. 1 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne stanowi, że obrót hurtowy produktami leczniczymi, z zastrzeżeniem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne produktów leczniczych. Zgodnie z art. 74 ust. 1 tej ustawy, podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia hurtowni farmaceutycznej wymaga uzyskania zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego, którego strona nie posiada, a zatem nie mogła prowadzić działalności gospodarczej w tym zakresie. Apteki ogólnodostępne świadczą usługi farmaceutyczne bezpośrednio na rzecz ludności. Zakres tych usług został określony w art. 86 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne. W szczególności polegają one na zaopatrywaniu ludności w produkty lecznicze gotowe, leki apteczne i recepturowe, wyroby medyczne, jak również kosmetyki, suplementy diety, środki specjalnego przeznaczenia żywieniowego, etc. Innymi słowy, apteka ogólnodostępna uprawniona jest jedynie do obrotu detalicznego produktami leczniczymi, natomiast nie jest uprawniona do obrotu hurtowego. W ocenie organu, Spółka I., poprzez prowadzenie obrotu hurtowego produktami leczniczymi w swej aptece, naruszyła liczne przepisy regulujące prowadzenie apteki ogólnodostępnej, a tym samym przestała dawać rękojmię należytego prowadzenia apteki, co oznacza, że przestała spełniać jeden z warunków określonych przepisami prawa, wymagany do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.

Powyższą decyzję Spółka I. Sp. z o.o. z siedzibą w G. uczyniła przedmiotem odwołania do Głównego Inspektora Farmaceutycznego, zarzucając zarówno naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, w tym: art. 106 § 1 i 5 kpa w związku z art. 110 kpa w związku z art. 7 ust. 2 pkt 7 i art. 29 pkt 5 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1429), poprzez wydanie decyzji mimo braku skierowania przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego wniosku o wydanie opinii przez Prezydium Okręgowej Izby Aptekarskiej w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki przez Spółkę, co w konsekwencji doprowadziło do podjęcia decyzji bez uzyskania opinii organu samorządu aptekarskiego; art. 6, art. 7, art. 8, art. 9, art. 11, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i 3 kpa, poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, informowania i przekonywania strony, a w szczególności w zakresie dotyczącym spełniania przez przedsiębiorcę warunków określonych przepisami prawa, wymaganymi do wykonywania działalności gospodarczej objętej zezwoleniem, w tym dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki; art. 37ap ust. 1 pkt 2 w związku z art. 101 pkt 4 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie; art. 37ap ust. 1 pkt 2 w związku z art. 65 ust. 1, art. 68 ust. 1, art. 87 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 86 ust. 1, art. 96 ust. 1 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, poprzez ich wadliwe zastosowanie; art. 37ap ust. 1 pkt 2 w związku z art. 72 ust. 1 i 3 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie. Formułując przedstawione zarzuty, Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania I instancji, ewentualnie - o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, a także o przeprowadzenie dowodów z dokumentów wymienionych w odwołaniu.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] Główny Inspektor Farmaceutyczny, stosując art. 115 pkt 4 w związku z art. 65 ust. 1, art. 68 ust. 1, art. 72 ust. 1 i 3, art. 74 ust. 1, art. 86 ust. 1, 2 i 9, art. 87 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 88 ust. 5 pkt 1, art. 96 ust. 1 oraz art. 37ap ust. 1 pkt 2 w związku z art. 101 pkt 4 i art. 103 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że Spółka I. przestała spełniać warunki określone przepisami prawa, bowiem utraciła przymiot dawania rękojmi należytego prowadzania apteki ogólnodostępnej. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem, że przedsiębiorca dokonywał sprzedaży produktów leczniczych, wyrobów medycznych, suplementów diety, kosmetyków do innych aptek ogólnodostępnych, nie posiadając zezwolenia na obrót hurtowy, dokonywał zakupu produktów leczniczych od podmiotów nieposiadających zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, dokonywał także zakupu asortymentu niedopuszczonego do obrotu w aptekach ogólnodostępnych. Zdaniem organu II instancji, stwierdzone naruszenia pozwalają przyjąć, że Spółka naruszyła fundamentalne zasady działania apteki ogólnodostępnej, wszak prowadziła obrót hurtowy, nie posiadając zezwolenia na taki obrót, a ponadto zaopatrywała się w produkty lecznicze w innych aptekach ogólnodostępnych. Z tego względu uzasadnionym jest cofnięcie Spółce zezwolenia na prowadzenie apteki, gdyż spełniona została przesłanka z art. 37ap ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego I. Sp. z o.o. z siedzibą w G. postawiła analogiczne zarzuty, jakie zawarła w swym odwołaniu od decyzji organu I instancji. Spółka dodatkowo zarzuciła także naruszenie: art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 81, art. 86 kpa, poprzez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego, nieuwzględnienie wniosków dowodowych strony i oparcie się na kserokopiach dokumentów prywatnych, co spowodowało niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, a w szczególności, czy Spółka dokonywała sprzedaży produktów leczniczych podmiotom nieuprawnionym; art. 107 § 1 i 3 kpa, poprzez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, spełniającego wymogi prawa. Skarżąca wniosła o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Farmaceutyczny wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumentację, jaką przedstawił w motywach zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (t. j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.), obrót produktami leczniczymi może być prowadzony tylko na zasadach określonych w ustawie. Ustawa - Prawo farmaceutyczne przewiduje dwie formy prowadzenia obrotu produktami leczniczymi: detaliczny i hurtowy. W myśl art. 68 ust. 1 ww. ustawy, obrót detaliczny produktami leczniczymi prowadzony jest w aptekach ogólnodostępnych, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 1. W art. 72 ust. 3 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne zdefiniowano "obrót hurtowy" jako wszelkie działania polegające na zaopatrywaniu się, przechowywaniu, dostarczaniu lub eksportowaniu produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, posiadających pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wydane w Państwie Członkowskim Unii Europejskiej lub Państwie Członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub pozwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzone z wytwórcami lub importerami w zakresie wytwarzanych lub importowanych przez nich produktów leczniczych, lub z przedsiębiorcami zajmującymi się obrotem hurtowym, lub z aptekami lub zakładami leczniczymi dla zwierząt, lub z innymi upoważnionymi podmiotami, z wyłączeniem bezpośredniego zaopatrywania ludności.

Obrót hurtowy produktami leczniczymi ma miejsce m.in. wtedy, gdy ich nabywcą jest którykolwiek z podmiotów wymienionych w art. 72 ust. 3 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne. Z kolei art. 72 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że obrót hurtowy produktami leczniczymi, z zastrzeżeniem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne produktów leczniczych. Zgodnie z art. 74 ust. 1 tej ustawy, podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia hurtowni farmaceutycznej wymaga uzyskania zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.

W aptece ogólnodostępnej nie może być zatem prowadzona działalność polegająca na dokonywaniu sprzedaży produktów leczniczych do hurtowni farmaceutycznych. W świetle art. 68 ust. 1 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, obrót detaliczny produktami leczniczymi prowadzony jest w aptekach ogólnodostępnych, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 1. Obrót hurtowy produktami leczniczymi natomiast ma miejsce m.in. wtedy, gdy ich nabywcą jest którykolwiek z podmiotów wymienionych w art. 72 ust. 3 ww. ustawy. Zgodnie z art. 87 ust. 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, apteki ogólnodostępne przeznaczone są do zaopatrywania ludności w produkty lecznicze, leki apteczne, leki recepturowe, wyroby medyczne i inne artykuły, o których mowa w art. 86 ust. 8, oraz wykonywania czynności określonych w art. 86 ust. 1 i 2 przedmiotowej ustawy. Ponadto, przepis art. 96 ust. 1 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne stanowi wprost, że produkty lecznicze i wyroby medyczne wydawane są z apteki ogólnodostępnej przez farmaceutę lub technika farmaceutycznego w ramach jego uprawnień zawodowych: 1) na podstawie recepty, 2) bez recepty, 3) na podstawie zapotrzebowania uprawnionych jednostek organizacyjnych lub osób fizycznych uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne jest, że skarżąca Spółka nie posiadała zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, a zatem nie mogła prowadzić działalności gospodarczej w zakresie obrotu hurtowego produktami leczniczymi. Tymczasem z akt sprawy wynika, że Spółka dokonywała sprzedaży produktów leczniczych, wyrobów medycznych, suplementów diety, kosmetyków do innych aptek ogólnodostępnych, nie posiadając zezwolenia na obrót hurtowy, a ponadto dokonywała zakupu produktów leczniczych od podmiotów nieposiadających zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej i dokonywała także zakupu asortymentu niedopuszczonego do obrotu w aptekach ogólnodostępnych.

Wobec powyższego, organy Inspekcji Farmaceutycznej prawidłowo uznały, że skarżąca prowadziła obrót hurtowy produktami leczniczymi i zaopatrywała się w produkty lecznicze w innych aptekach ogólnodostępnych. Powołane w motywach decyzji okoliczności w sposób jednoznaczny potwierdzają zarzuty i twierdzenia organów. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie, że skarżąca Spółka nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki ogólnodostępnej, zlokalizowanej w P. Prowadzenie obrotu hurtowego produktami leczniczymi przez podmiot prowadzący aptekę ogólnodostępną jest niedopuszczalne. Prowadzenie obrotu produktami leczniczymi poprzez sprzedawanie tych produktów przez podmiot prowadzący aptekę ogólnodostępną do podmiotu prowadzącego inne apteki ogólnodostępne stanowi naruszenie wymagań ustawowych, dotyczących obrotu produktami leczniczymi. Podobnie rzecz się ma, gdy chodzi o zaopatrywanie się w produkty lecznicze w innych aptekach ogólnodostępnych. Prowadzenie obrotu hurtowego produktami leczniczymi, z wyjątkami przewidzianymi w art. 72 ust. 8 pkt 2 przedmiotowej ustawy, zostało zastrzeżone wyłącznie dla hurtowni farmaceutycznych, składów celnych i konsygnacyjnych produktów leczniczych. Skoro skarżąca nie posiadała zezwolenia na prowadzenie obrotu hurtowego produktami leczniczymi, to zgodnie z prawem - takiej działalności nie mogła prowadzić, jak również nie mogła zaopatrywać się w produkty lecznicze w innych aptekach ogólnodostępnych. Z akt niniejszej sprawy jednoznacznie wynika, że skarżąca, prowadząc aptekę ogólnodostępną, dostarczała produkty lecznicze do innych aptek ogólnodostępnych, co oznacza, że nie posiadając zezwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, de facto prowadziła obrót hurtowy produktami leczniczymi, a ponadto zaopatrywała się w produkty lecznicze w innych aptekach ogólnodostępnych.

Na podstawie art. 37ap ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, organ wydający zezwolenie cofa je w przypadku, gdy przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu. Również przepis art. 103 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne wskazuje, że wojewódzki inspektor farmaceutyczny cofa zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, jeżeli apteka naruszyła przepis art. 86a. W myśl art. 86a ww. ustawy, zakazane jest zbywanie produktów leczniczych przez aptekę ogólnodostępną lub punkt apteczny hurtowni farmaceutycznej, innej aptece ogólnodostępnej lub innemu punktowi aptecznemu.

Jednym z warunków udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki jest - w myśl art. 101 pkt 4 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne - dawanie rękojmi należytego prowadzenia apteki. Oczywistym jest, że rękojmia należytego prowadzenia apteki musi istnieć przez cały czas prowadzenia działalności objętej zezwoleniem. Konieczność posiadania rękojmi należytego prowadzenia apteki badana jest nie tylko na etapie wydawania zezwolenia na otwarcie nowej apteki. Przedsiębiorca posiadający już zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej musi spełniać tę przesłankę przez cały okres posiadania zezwolenia, a obowiązki nałożone na niego ww. ustawą - Prawo farmaceutyczne i zezwoleniem wyznaczają granice, w jakich może poruszać się prowadząc reglamentowaną działalność.

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia "rękojmi należytego prowadzenia apteki". W tym zakresie należy więc skorzystać z dorobku doktryny i orzecznictwa odnoszącego się do rękojmi należytego wykonywania zawodu, tym bardziej, że Naczelny Sąd Administracyjny kilkakrotnie stwierdzał, iż orzecznictwo dotyczące poszczególnych zawodów, w których wymagana jest rękojmia prawidłowego wykonywania zawodu, znajduje zastosowanie ogólnie do pojęcia "rękojmi", z uwzględnieniem cech szczególnych danego zawodu, przy czym chodzi nie tylko o wiedzę i wysokie kwalifikacje, ale o sumienność i rzetelność (M. Kulesza, Opinia prawna odnośnie do rękojmi należytego prowadzenia apteki, Biuletyn Informacyjny, Okręgowa Izba Aptekarska w Warszawie, luty 2004 r., s. 27; por. także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 sierpnia 1999 r. o sygn. akt II SA 879/99, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W orzecznictwie wskazuje się, że przez pojęcie "rękojmi należytego wykonywania zawodu" należy rozumieć całość cech, zdarzeń i okoliczności dotyczących danego zawodu, składających się na jego ogólny wizerunek, a odnoszonych do osoby zaufania publicznego" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 sierpnia 1999 r. o sygn. akt II SA 879/99, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Na wizerunek ten składają się takie cechy charakteru, jak: szlachetność, prawość, uczciwość, sumienność i bezstronność łącznie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2001 r. o sygn. akt II SA 959/00, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Ponadto, zaznacza się, że rękojmia należytego wykonywania zawodu ściśle wiąże się z nieskazitelnym charakterem osoby, a w tym przypadku istotne są takie przymioty osobiste, jak: uczciwość w życiu prywatnym i zawodowym, uczynność, pracowitość, poczucie odpowiedzialności za własne słowa i czyny, stanowczość, odwaga cywilna, samokrytycyzm, umiejętność zgodnego współżycia z otoczeniem. Na rękojmię składają się dwa elementy: cechy charakteru i dotychczasowe zachowanie. Pojęcie "rękojmi" to uroczyste poręczenie, zagwarantowanie, zapewnienie, że z racji posiadanych cech zawód zaufania publicznego będzie wykonywany prawidłowo. Brak rękojmi należytego wykonywania zawodu jest więc implikacją braku nieskazitelnego charakteru i dotychczasowego zachowania odpowiadającego ocenom moralnym i etycznym (por wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 maja 2006 r. o sygn. akt VI SA/Wa 499/06; z dnia 12 lutego 2007 r. o sygn. akt VI SA/Wa 2084/06, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przesłanki rękojmi nie należy przy tym utożsamiać z wymaganiem odnoszącym się do kwalifikacji zawodowych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2001 r. o sygn. akt II SA 959/00, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Z drugiej strony jednak nie można przyjąć, że rękojmia (w ogóle) nie wiąże się z wiedzą praktyczną konieczną do wykonywania zawodu. Brak odpowiednich umiejętności czy też dostatecznej praktyki może bowiem mieć wpływ na poziom świadczonych usług, a przez to nie stanowić gwarancji należytego wykonywania zawodu.

Utrata przymiotu dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki ogólnodostępnej powoduje określone sankcje, jakie ustawodawca wprowadza w celu eliminowania sytuacji stwarzających zagrożenie dla obrotu produktami leczniczymi. Reglamentowanie sfery obrotu produktami leczniczymi niewątpliwie podyktowane jest troską ustawodawcy o zdrowie i życie obywateli, toteż ograniczenia, jakie zostały wprowadzone w ramach tego obrotu, mają służyć wypełnianiu jego założeń. Wynika to wprost z treści art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W rozpoznawanej sprawie orzekające w niej organy Inspekcji Farmaceutycznej zasadnie uznały, że skarżąca nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki i tym samym przestała spełniać jeden z warunków wymaganych do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu na prowadzenie apteki. Wystąpiła zatem przesłanka uzasadniająca cofnięcie zezwolenia, określona w art 37ap ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne. Należy zgodzić się z organem, że wnioski dowodowe zgłoszone przez stronę nie miały znaczenia dla oceny, czy skarżąca spełnia wymogi do wykonywania działalności objętej zezwoleniem w zakresie dawania rękojmi należytego prowadzenia apteki. W niniejszej sprawie oceny tej okoliczności dokonano bowiem na podstawie wyników kontroli i nie ma podstaw do ich kwestionowania. W zaistniałych okolicznościach, zgodnie z art. 37ap ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, skarżąca przestała spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, tracąc rękojmię należytego prowadzenia apteki, co skutkowało wydaniem decyzji cofającej Spółce zezwolenie na prowadzenie apteki zlokalizowanej w P.

Istniejące w art. 7 ust. 2 pkt 7 i art. 29 pkt 5 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1429 ze zm.) uprawnienie organu samorządu aptekarskiego do wydawania opinii w sprawach udzielania lub cofania zezwoleń na prowadzenie aptek lub hurtowni stwarza jedynie generalną kompetencję w tym zakresie, która jednak musiałaby znaleźć swoje potwierdzenie w przepisach ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne lub w innych regulacjach. Jednakże w obowiązującym stanie prawnym brak jest takich materialnoprawnych podstaw zobowiązujących organ Inspekcji Farmaceutycznej do współdziałania z organem samorządu aptekarskiego na podstawie art. 106 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23). Nie przewidują takiego trybu zarówno art. 37ap ust. 1 pkt 2, art. 99 ust. 2 ani art. 103 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy - Prawo farmaceutyczne, statuujące zasady wydawania decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, ani też inne przepisy tej ustawy oraz innych regulacji. Oznacza to, że [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny nie miał prawnego obowiązku uzyskania opinii organu samorządu aptekarskiego przed wydaniem decyzji cofającej zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej.

Sąd nie znalazł podstaw, by zakwestionować czynności organów Inspekcji Farmaceutycznej podejmowanych w toku niniejszej sprawy, a zmierzających do jej wyjaśnienia. Podejmując rozstrzygnięcie, organ prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego i ww. ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego. Podstawa prawna rozstrzygnięcia wynika z obowiązującego prawa materialnego, nie została więc naruszona zasada praworządności, określona w art. 6 kpa. Nie można też organom zarzucić nierespektowania wyrażonej w art. 7 kpa zasady prawdy obiektywnej. Sprawę rozstrzygnięto bowiem po zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego (art. 77 i art. 80 kpa). Uzasadnienie zaskarżonej decyzji odpowiada dyspozycji art. 107 § 3 kpa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona przez organ nadzoru farmaceutycznego argumentacja jest wyczerpująca. Zaskarżona decyzja zawiera wszystkie elementy wymagane art. 107 § 1 kpa, w szczególności decyzja zawiera uzasadnienie prawne i faktyczne skonstruowane zgodnie z przepisem art. 107 § 3 kpa. Stan faktyczny opisany w decyzji nie wymagał czynienia dodatkowych ustaleń. Natomiast w uzasadnieniu prawnym przytoczono przepisy prawa i wyjaśniono podstawy prawne decyzji.

Tym samym Sąd uznał, że poczynione przez organy Inspekcji Farmaceutycznej ustalenia w zakresie stwierdzonych podstaw do cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej wynikają ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana przez organy ocena tego materiału, w kontekście zastosowanych przepisów prawa materialnego, nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń. Z kolei sam fakt, że strona skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem orzekających organów Inspekcji Farmaceutycznej, nie przesądza o tym, iż w sprawie doszło do naruszenia obowiązujących przepisów.

W takim stanie rzeczy, wydane w sprawie decyzje należy uznać za prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w skardze za nieuzasadnione, mające jedynie charakter polemiczny. Sąd nie stwierdził takich naruszeń prawa materialnego i procesowego, które miałyby wpływ na wynik sprawy i skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Z tych względów, uznając skargę za nieuzasadnioną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stosując art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.