Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon (spr.) Asesor WSA Wojciech Śnieżyński po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi D. P. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we [...] z dnia [...] sierpnia 2020 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę w całości.

Starosta K.decyzją z dnia [...] r. nr [...] dokonał aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków, w odniesieniu do oznaczenia użytków gruntowych w działce nr [...], położonej w obrębie Dz., gm. N. R., stanowiącej współwłasność D. P. i M.P., poprzez wykreślenie dotychczasowego oznaczenia Tk - tereny kolejowe, o powierzchni [...] ha i wpisanie w to miejsce oznaczenia Tr - tereny różne, o powierzchni [...] ha w celu zastąpienia danych niezgodnych ze stanem faktycznym ujawnionych w ewidencji gruntów i budynków, danymi zgodnymi ze stanem faktycznym".

Od przedmiotowej decyzji M. i G. P.złożyli odwołanie oraz wniosek o przywrócenie terminu do jego wniesienia. D.Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, (dalej jako "DWINGiK"), w dniu [...] r. wydał postanowieniem nr [...], którym stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Starosty K.z [...] r., nr [...] w przedmiocie aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków, w odniesieniu do oznaczenia użytków gruntowych w działce nr [...], położonej w obrębie Dz., gm. N. R. Postanowienie to zostało oprotestowane skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który wyrokiem z dnia 19 marca 2020 r. (sygn. akt II SA/Wr 29/20) uchylił zaskarżone postanowienie i zasądził od organu na rzecz strony skarżącej koszty postępowania.

Po powrocie sprawy do organu II instancji, w dniu [...] r. DWINGiK wydał postanowienie nr [...], którym przyjmując w podstawie prawnej m.in. art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm., dalej - k.p.a.) stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Starosty K. z dnia [...] r. nr [...]. W uzasadnieniu postanowienia przedstawiono przebieg dotychczasowego postępowania, by następnie wskazać na wynikający z art. 129 § 2 k.p.a. dwutygodniowy termin na wniesienie odwołania oraz wynikającą z art. 134 k.p.a. konieczność stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Przypomniano także przesłanki uchylenia przez sąd administracyjny wcześniejszego rozstrzygnięcia ze względu na przedwczesne zastosowanie art. 134 k.p.a. ze względu na niedokonanie w ogóle oceny okoliczności podnoszonych i wykazywanych dowodami przez stronę skarżącą.

W ramach ponownej oceny stanu sprawy DWINGiK podał, że decyzja Starosty K. z dnia [...] r. nr [...] została przekazana do doręczenia za pośrednictwem P. P.S.A. i po dwukrotnym awizowaniu nastąpił zwrot przesyłki do organu, jako nie podjętej w terminie. Po przytoczeniu regulacji dotyczących doręczenia, awizowania i uznawania przesyłki za doręczoną wskazano, że w aktach sprawy znajduje się zwrócona przez P. P. S.A. przesyłka zawierająca kwestionowaną decyzję, zaadresowana do "M. M. - Kancelaria Adwokacka", na adres: R. [...], [...] Dz. Na kopercie znajdują się adnotacje dotyczące przesyłki: "Awizowano dnia 19-06-2019", "Awizowano powtórnie dnia 27.06.19" oraz "Zwrot nie podjęto w terminie". Natomiast na "potwierdzeniu odbioru" (przypiętym do koperty) znajdują się informacje: "Przesyłki nie doręczono w sposób określony w pkt 1, przesyłkę pozostawiono w placówce pocztowej S. [...] - o czym umieszczono zawiadomienie na drzwiach adresata" oraz "Przesyłki nie doręczono gdyż: z innych przyczyn ZWROT nie podjęto w terminie". Ponadto zamieszczona została data - 05.07.2019 i odręczny podpis.

Organ wskazał na wyjaśnienia P.P.S.A. w piśmie z dnia 31 lipca 2019 r., z których wynika, że zawiadomienie, o którym mowa w art. 44 § 2 k.p.a., umieszczono "na drzwiach lokalu kancelarii w przymocowanym do nich pudełku, ponieważ w obrębie lokalu adresatki nie ma żadnej normalnej skrzynki na listy oznakowanej nazwą kancelarii lub numerem lokalu, w którym ta kancelaria ma siedzibę". Ponadto wyjaśniono, że "dlatego też na formularzu zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki, adnotacja o umieszczeniu zawiadomienia na drzwiach lokalu adresata jest prawidłowa. Trudno bowiem przyklejone do drzwi pudełko (jest ono wielkości zawiadomień), nazywać skrzynką oddawczą której adresatka nie posiada w żadnym innym miejscu".

Organ ocenił, że przy doręczaniu decyzji Starosty K. z dnia [...] r. zostały zachowane wymogi określone w art. 44 k.p.a. i należy uznać, iż decyzja ta została skutecznie doręczona z upływem dnia 3 lipca 2019 r.. Z kolei odnosząc się do twierdzeń zamieszczonych w odwołaniu o niedoręczeniu przesyłki, nie pozostawieniu awiza oraz wcześniejszymi problemami z doręczaniem przesyłek DWINGiK wyjaśnił, że skutek doręczenia w trybie zastępczym wiąże się z domniemaniem prawnym. W aktach sprawy znajdują się dowody na dopełnienie określonych czynności przez podmiot doręczający, którymi są adnotacje na przesyłce oraz na zwrotnym potwierdzeniu odbioru. natomiast strona skarżąca nie przedstawiła dowodu mogącego podważyć skuteczność doręczenia, poza twierdzeniami, że doręczyciel nie pozostawił w skrzynce pocztowej adresata żadnego awiza oraz przedłożeniem złożonych reklamacji. Oceniając przedłożoną przez pełnomocnika stron korespondencję z pocztą podano, że nie potwierdza ona okoliczności podniesionych przez składającego reklamację. Z pisma z dnia 23 października 2019 r. wynika, że pracownik podejmuje próbę doręczenia przesyłek poleconych, a w przypadku stwierdzenia nieobecności adresata sporządza zawiadomienia o nadejściu przesyłek, które pozostawia w skrzynce oddawczej. Otrzymane do doręczenia zawiadomienia powtórne również doręcza do skrzynki oddawczej. Listonosz dodał że skrzynka oddawcza zawieszona na drzwiach lokalu do której doręczał zawiadomienia nie spełniała wymogów bezpieczeństwa obrotu pocztowego każdy miał do niej dostęp, co mogło mieć wpływ na skuteczność otrzymania zawiadomień. W chwili obecnej została zamontowana nowa skrzynka oddawcza. Z dokumentacji P.P.S.A. wynika, że przesyłka polecona o numerze [...] po dwukrotnej awizacji w dniach 19 czerwca 2019 r. oraz 27 czerwca 2019 r. została zwrócona do nadawcy w dniu 5 lipca 2019 r. z powodu nieodebrania w terminie. Procesy operacyjne związane z pozostawieniem zawiadomień o ich nadejściu nie przewidują uwierzytelniania ich wykonania, podczas doręczenia zawiadomienia nie jest konieczne uzyskanie potwierdzenia jego doręczenia. Zweryfikowanie przebiegu kwestionowanych zdarzeń pozostawienia zawiadomień, jest możliwe jedynie w chwili ich wystąpienia, a późniejsze ustalenie stanu faktycznego wraz z wyjaśnieniem okoliczności związanych z nieudaną awizacją opiera się na wyjaśnieniach uzyskanych od zainteresowanych pracowników (choć aż dwukrotny brak zawiadomień doręczanych w dwóch różnych terminach jest mało prawdopodobny)".

W innym piśmie wskazano, że "w związku z faktem, iż pracownik doręczający wskazane w wystąpieniu zawiadomienia o awizacji przesyłek nie jest już związany zawodowo z P.P. S.A. brak jest możliwości wyjaśnienia okoliczności związanych z ich doręczeniem".

Organ podzielił poglądy odwołania dotyczące konieczności bezwzględnego zachowania ustanowionych wymagań dla zastosowania domniemania doręczenia lecz zastrzegł, że w aktach sprawy znajdują się dowody potwierdzające, iż zachowane zostały wymogi określone w art. 44 k.p.a., w szczególności zwrócona przez P. P. S.A. przesyłka, zawiera decyzję z adnotacjami na kopercie, oraz zwrotne potwierdzenie odbioru, również z odpowiednimi adnotacjami.

Wobec twierdzenia odwołania, że pełnomocnik nie dysponuje żadną możliwością niebudzącego wątpliwości wykazania okoliczności negatywnej, jaką jest niepozostawienie w jego skrzynce oddawczej awiza zawiadamiającego o nadejściu istotnej korespondencji poza oświadczeniem, iż nie został on powiadomiony o możliwości jej odbioru we właściwym urzędzie uznano, że doręczenie zastępcze wiąże się z domniemaniem prawnym, zaś przedstawione przez stronę odwołującą twierdzenie nie mają oparcia w dowodach. Po zaprezentowaniu orzecznictwa DWINGiK zauważył, iż w piśmie z dnia [...] r. skierowanym do Starosty K. pełnomocnik wskazała, że "około miesiąca wstecz przed sporządzeniem niniejszego pisma otrzymałam telefon z tut. Starostwa i w toku rozmowy poinformowano mnie, iż wymieniona decyzja została omyłkowo wysłana na adres ul. M. [...], [...] W.", jednakże w piśmie z dnia [...] r. nr [...] Starosta K. zaprzeczył temu, stwierdzając, iż "taka sytuacja i rozmowa nie miały miejsca w niniejszej sprawie. Nikt w przedmiotowej sprawie nie kontaktował się z Panią telefonicznie, a ponadto decyzja została wysłana w dniu [...] r. na adres: M. M., Kancelaria Adwokacka, R. [...], [...] Dz., więc nie nastąpiła żadna omyłka".

Biorąc pod uwagę całokształt zebranego materiału i argumentację strony organ nie uznał za wiarygodne twierdzeń strony wskazujących na brak zawiadomień o możliwości odbioru przesyłki. Z kolei przyjmując pozytywną ocenę elementów formalnych awizowanej przesyłki z pozycji wymagań z art. 44 §1-3 k.p.a. uznano skuteczność doręczania decyzji w trybie awizo ze skutkiem na dzień 3 lipca 2019 r., zatem termin do wniesienia odwołania upłynął z dniem 17 lipca 2019 r. Z akt sprawy wynika, że odwołanie od decyzji zostało nadane za pośrednictwem P. P.w dniu [...] r., zatem nie został zachowany 14-dniowy termin do wniesienia odwołania.

DWINGiK odnotował także, że wraz z odwołaniem został złożony wniosek o przywrócenie terminu do złożenia odwołania. Wydane w tym względzie rozstrzygnięcie zostało uchylone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 19 marca 2020 r. (sygn. akt II SA/Wr 51/20). Organ ponownie rozpoznając wniosek postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] orzekł o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Nie godząc się z wydanym rozstrzygnięciem D. P. zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika wywiódł na nie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Skarżonemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania a to:

- art. 80 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez wadliwe przyjęcie, iż zasadnym było zastosowanie w przedmiotowej sprawie domniemania, ustanowionego przez art. 44 § 4 k.p.a. podczas gdy doręczenie przesyłki, zawierającej kwestionowane orzeczenie, nie odbyło się na warunkach wynikających z art. 44 § 2 i 3 k.p.a.;

- art. 58 § 1-3 k.p.a. poprzez jego wadliwe zastosowanie w sytuacji, gdy - mając na względzie dyspozycję art. 129 § 2 k.p.a. - termin do wniesienia odwołania od spornej decyzji nie rozpoczął w ogóle swojego biegu;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez zignorowanie wskazań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który w wyroku z dnia 19 marca 2020 r., (sygn. akt II SA/Wr 29/20) nakazał organowi II instancji w szczególności dokonanie oceny okoliczności podnoszonych i wykazywanych dowodami przez stronę skarżącą które jej zdaniem wskazują, iż termin do wniesienia odwołania został zachowany, tymczasem realizacja powyższego ograniczyła się do obszernego przytoczenia podstawy prawnej realizacji doręczeń w toku postępowania administracyjnego, zacytowania treści odpowiedzi Poczty Polskiej na składane przez pełnomocnika wielokrotne reklamacje oraz stwierdzenia, iż pełnomocnik "nie udowodnił, że przesyłki mu nie doręczono".

Wobec podniesionych zarzutów wniesiono o:

1. Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania, ewentualnie;

2. Zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie o przywróceniu skarżącym terminu do wniesienia odwołania w przedmiotowym postępowaniu;

3. Zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, wywołanych wniesieniem niniejszej skargi, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego - według norm przepisanych;

4. Zwrócenie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu do U. P. nr [...], R. [...],[...] Dz. oraz do P. P.S.A. z/s przy ul. R. H. [...], [...] W. o udzielenie informacji czy adw. S. Sz. z Kancelarii Adwokackiej, R. [...],[...] Dz. składała skargi i reklamacje na działalność listonosza obsługującego korespondencję przychodzącą w w/w budynku, mieszczącego się pod adresem R. [...], [...] Dz.;

5. Rozpoznanie przedmiotowej skargi na rozprawie.

Uzasadniając skargę pełnomocnik skarżącego podała, że U. P.nr [...] w Dz.na jej pisemną prośbę wyjaśnił, iż w okresie awizowania przesyłki zawierającej kwestionowaną decyzję była przez nią podejmowana inna korespondencja, co jednoznacznie wyklucza możliwość pominięcia przez nią tylko listu zawierającego decyzję Starosty K.(co musiałoby zresztą mieć miejsce dwukrotnie - ze względu na podwójne awizo). Miały już uprzednio (a także później) miejsce sytuacje, gdy nic pozostawiono w skrzynce oddawczej kancelarii awiza zaś o zwrocie niepodjętej w terminie korespondencji pełnomocnik dowiadywał się od nadawcy w czasie czynności urzędowych. Wielokrotne składała do P. P.reklamacje i wielokrotnie miały miejsce sytuacje, w których - w czasie odbioru przesyłek w U.P. nr [...] w Dz. na podstawie przedstawionych awiz - pełnomocnik była informowana przez pracowników placówki o możliwości odbioru dodatkowej korespondencji co do której nie dysponowała dokumentem awizo (cyt. "będzie Pani odbierała wszystko czy tylko to, na co ma Pani awiza?") wobec jego niepozostawienia w skrzynce oddawcze. Nagminnymi są sytuacje, w których obsługujące osoby informowały pełnomocnika, iż numery nadawcze przesyłek, odnotowane przez listonosza na zawiadomieniach nie zgadzają się z rzeczywistym numerem korespondencji przychodzącej lub też że zostało wystawione powtórne awizo dotyczące podjętej już przez pełnomocnika uprzednio przesyłki.

Od momentu, gdy pełnomocnik podał listonoszowi obsługującemu doręczenia w kamienicy nr [...] w R. w Dz. trzy ostatnie cyfry numeru dowodu osobistego już kilkukrotnie (w okresie ostatnich dwóch miesięcy) pozostawiono w skrzynce oddawczej przesyłki polecone mimo wyraźnego, osobistego wskazania, żeby tego nie robić i pozostawiać pełnomocnikowi awiza z uwagi na fakt, iż niektóre przesyłki mogą zawierać pisma, od daty doręczenia których biegną terminy do dokonania czynności procesowych. Ostatnia sytuacja związana z niedoręczeniem przesyłki i niepozostawieniem awiza w skrzynce oddawczej dotyczyła przesyłki nr [...], o której zwróceniu pełnomocnik dowiedziała się przeglądając akta postępowania sądowego w Sądzie Okręgowym w Ś. Po złożeniu reklamacji pani listonosz na następny dzień lub dwa dni później, doręczając korespondencję, zapytała o reklamację, (cyt, "pani chyba złożyła tam jakąś reklamację tak...?") co potwierdziłam i w odpowiedzi na co usłyszałam cyt, "ja przepraszam, może mi się jakieś listy skleiły i tak wyszło" po czym P. P. poinformowała, że listonosz stanowczo zaprzeczył, jakoby nie pozostawił w skrzynce oddawczej dokumentu awizo a skrzynka "jest ciągle przepełniona" .

Autorka skargi wyjaśniła fakt zamontowania na drzwiach kancelarii plastikowego pudełka lecz wykluczyła prawdziwość twierdzeń dotyczących "niezabezpieczona" bowiem pojemnik ten był głęboki i na tyle duży, że mogło się tam zmieścić tyle samo druków co w normalnej skrzynce pocztowej nie była to jednak klasyczna skrzynka, a analogiczny pojemnik plastikowy. Tego typu ujęcie powyższego, powielane w kolejnych pismach P. P., stanowi usilne powtarzanie tłumaczenia listonosza, który przerzucał w ten sposób na adresata odpowiedzialność za niepozostawienie informacji o możliwości odbioru przesyłki. Zaznaczono, ze obecnie zamontowano metalową skrzynkę pocztową.

Odwołując się do rozmowy z innym adwokatem prowadzącym działalność zawodową piętro wyżej w tej samej kamienicy i obsługiwaną przez tego samego listonosza i ten sam U.P. pełnomocnik poinformowała o powzięciu informacji, iż także ona kilkukrotnie składała już skargi do U.P. nr [...] w Dz.w związku z niepozostawieniem dla niej dokumentu awizo w skrzynce oddawczej.

Wyrażając zrozumienie dla listonosza realizującego doręczenia obawiającego się o utratę zatrudnienia lub ewentualnie inne konsekwencje składanych w związku z jego czynnościami zawodowymi skarg jako ,,kpinę" określiła autorka skargi to, że w rozmowie osobistej z nią doręczyciel przyznaje, iż "przesyłki mogły mu się skleić" natomiast kilka dni później w odpowiedzi na reklamację cytowano stwierdzenia listonosza o przepełnieniu skrzynki oddawczej. Pełnomocnik skarżącego podała, że w rzadko jest przed godziną 15:00, odbieram jednak pocztę co najmniej raz w tygodniu, częściej dwa razy w tygodniu, każdorazowo nie więcej niż kilkanaście przesyłek toteż trudno wyobrazić sobie taką skrzynkę pocztową, która nie pomieści z powodzeniem 15 cienkich druków awizo.

Końcowo, zdaniem strony skarżącej organ nie zastosował się do wskazań zawartych we wcześniejszym wyroku, gdzie nakazano dokonanie oceny okoliczności podnoszonych i wykazywanych dowodami przez stronę skarżącą które jej zdaniem wskazują, iż termin do wniesienia odwołania został zachowany. Ocena ta ograniczyła się do obszernego przytoczenia podstawy prawnej realizacji doręczeń w toku postępowania administracyjnego, zacytowania treści odpowiedzi P. P.na składane przez pełnomocnika wielokrotne reklamacje oraz stwierdzenia, iż pełnomocnik "nie udowodnił, że przesyłki mu nie doręczono". Zarzutu tej treści skarżąca zreplikować nie potrafi albowiem metody dowodzenia okoliczności o charakterze negatywnym jak dotychczas nie zostały opracowane. Wskazane dowody świadczą jednak o tym, że kłopoty z doręczaniem przesyłek występują wręcz nagminnie i to nie tylko u skarżącej ale także u innego adwokata w tym samym budynku.

W udzielonej Sądowi odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie odnosząc się do podniesionych zarzutów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325) – dalej "p.p.s.a." sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W realiach niniejszej sprawy należy zaznaczyć, iż wywiedziona skarga dotyczy postanowienia, którym stwierdzono uchybienie terminu do wniesienia odwołania, przy czym równolegle organ prowadził postępowanie w sprawie przywrócenia uchybionego terminu zakończone postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] nie uwzględniającym żądania strony. Rozstrzygnięcie to zostało zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu i zarejestrowane tam jako sprawa II SA/Wr 462/20. W tych okolicznościach już na wstępie należy mieć na uwadze, że szereg zarzutów i twierdzeń skargi dotyczących przywrócenia terminu nie może mieć znaczenia przy ocenie postanowienia wydanego w sprawie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Oczywistym jest przy tym, że wydane w sprawie rozstrzygnięcia pozostają z sobą w ścisłym związku, gdyż odmowa przywrócenia terminu determinuje dalsze procedowanie zainicjowane środkiem odwoławczym. Niesprzecznie bowiem tylko przywrócenie terminu do wniesienia odwołania czyni bezprzedmiotowym postępowanie w sprawie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Jeżeli organ nie przywróci uchybionego terminu konsekwencją tego rozstrzygnięcia będzie orzeczenie na podstawie art. 134 k.p.a.. Rozstrzygnięcia DWINGiK w zakresie przywrócenia terminu i stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania oprotestowano odrębnymi skargami, stąd w niniejszej sprawie Sąd zobowiązany jest do oceny prawidłowości postanowienia DWINGiK z dnia [...] r.

W myśl art. 127 § 1 w zw. z art. 129 § 1 i § 2 k.p.a. od decyzji wydanej w I instancji służy stronie odwołanie, które wnosi się do właściwego organu odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał decyzję, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie, a gdy decyzja została ogłoszona ustnie – od dnia jej ogłoszenia stronie. Stosownie zaś do 134 k.p.a., będącego prawną podstawą zaskarżonego postanowienia, organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.

Postanowienie, o którym mowa w powołanym przepisie, wydawane jest we wstępnym etapie postępowania odwoławczego i ma charakter wyłącznie procesowy, co oznacza, że nie rozstrzyga sprawy merytorycznie. Przeciwnie, jest ono podejmowane właśnie w sytuacjach, gdy merytoryczne rozpoznanie odwołania, z powodu uchybienia ustawowego terminu do jego wniesienia, jest uniemożliwione. Warunkiem wydania takiego postanowienia jest natomiast bezsporne ustalenie daty, w której organ skutecznie doręczył stronie decyzję wydaną w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, bowiem bieg cztrernastodniowego terminu do wniesienia odwołania rozpoczyna się dopiero wtedy, gdy doręczenie było prawidłowe.

Zgodnie z art. 42 k.p.a. zasadą w postępowaniu administracyjnym jest doręczanie pism osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy (§ 1). Pisma mogą być doręczane również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej (§ 2).

Art. 44 k.p.a. przewiduje natomiast dodatkowo możliwość doręczenia pisma w trybie doręczenia zastępczego stwarzającego domniemanie doręczenia, zarezerwowanym dla sytuacji, w których doręczenie w jeden ze sposobów określonych powyżej, nie jest możliwe. Przepis ten stanowi, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i 43, operator pocztowy w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczania pisma przez operatora pocztowego, ewentualnie pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) - w przypadku doręczania pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ (§ 1.) Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata (§ 2). W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia (§ 3). Doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy (§ 4).

Przytoczony przepis zawiera klasyczne domniemanie prawne, które polega na tym, że przepis prawa (norma), gdy powstanie sytuacja określona w tzw. przesłance domniemania, mocą swych postanowień nakazuje uznać fakty oznaczone we wniosku domniemania, i to bez przeprowadzania jakiegokolwiek postępowania dowodowego, zaś postępowanie to byłoby konieczne, gdyby dane domniemanie nie zostało ustanowione (zob. J. Nowacki, O pojmowaniu domniemań prawnych [w:] J. Nowacki, Studia z teorii prawa, Kraków 2003 r., s. 494).

Konfrontując treść art. 44 k.p.a. z dokumentacją zgromadzoną w toku postępowania, jako prawidłowe należy ocenić stanowisko organu odwoławczego, iż w przypadku skierowanej do pełnomocnika skarżącego korespondencji zawierającej decyzję organu I instancji z dnia 13 czerwca 2019 r., skutek doręczenia oparty na domniemaniu prawnym nastąpił z dniem 3 lipca 2019 r. Jak bowiem wynika z pozostawionej w aktach sprawy koperty, w której decyzja ta została nadana, wobec niemożności doręczenia przesyłki adresatowi i jednocześnie braku osób wymienionych w art. 43, które podjęłyby się oddania przesyłki adresatowi, przesyłka ta została awizowana w dniach 19 czerwca 2019 r. i 27 czerwca 2019 r. Adnotacja listonosza zamieszczona na zwrotnym potwierdzeniu odbioru załączonym do koperty wskazuje, że zawiadomienie pozostawiono na drzwiach adresata. Wobec niepodjęcia przesyłki przez adresata z placówki pocztowej pomimo upływu 14 dni od dnia jej pierwszego awizowania zwrócono ją do nadawcy. Dodatkowe informacje o awizowaniu korespondencji uzyskano w toku postępowania reklamacyjnego, zaś stanowisko doręczyciela zawarte zostało w dokumentach znajdujących się w aktach administracyjnych.

Mając na względzie datę pierwszego awizowania przesyłki oraz treść art. 44 § 1 i 4 k.p.a., za datę doręczenia skarżącemu przedmiotowej decyzji należało więc przyjąć dzień 3 lipca 2019 r., jako ostatni dzień czternastodniowego terminu przewidzianego na odbiór przesyłki z placówki pocztowej po jej zawizowaniu. Stąd też termin do wniesienia odwołania upłynął z dniem 17 lipca 2019 r. Skarżący odwołanie od decyzji Burmistrza K. opatrzone datą 4 października 2019 r. złożył w u.p.w Ś.w dniu 9 października 2019 r., (vide prezenta na kopercie zawierającej odwołanie str. 216 akt administracyjnych). Wobec powyższych ustaleń prawidłowość stwierdzenia, że skarżący uchybił terminowi do wniesienia odwołania, nie budzi żadnych wątpliwości.

Reprezentujący skarżącego profesjonalny pełnomocnik zakwestionował prawidłowość doręczenia decyzji Starosty K.z dnia [...] r.. Sytuacja ta spowodowała prowadzenie przez organ I instancji postępowania reklamacyjnego, (karta nr 348 akt administracyjnych), czego skutkiem było udzielenie przez operatora pocztowego informacji (karta nr 352 akt administracyjnych). Przeprowadzone na podstawie art. 92 ustawy Prawo pocztowe postępowanie reklamacyjne pozwoliło na ustalenie, że zawiadomienia o pozostawieniu przesyłki pocztowej zawierającej decyzję Starosty K. z dnia 13 czerwca [...] r., zostały umieszczone w przymocowanym do drzwi pudełku, ponieważ w obrębie lokalu adresatki nie ma żadnej normalnej skrzynki oznaczonej nazwą kancelarii lub numerem lokalu. Z kolei daty awizowania korespondencji zostały wskazane na zwróconej nadawcy kopercie.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie można zgodzić się ze skarżącym, że doszło do naruszenia wymienionych w skardze przepisów procesowych poprzez przyjęcie domniemania doręczenia albo też nie rozpoczęcie biegu terminu do wniesienia odwołania. Chybione pozostają też te twierdzenia skargi, które odnoszą się do zignorowania wskazań zawartych w zapadłym wcześniej wyroku tutejszego Sądu. Organ II instancji wyczerpująco opisał w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia zarówno daty awizowania przesyłek, powody zwrotu do nadawcy, jak też potwierdził parafowanie korespondencji przez doręczyciela i przedstawił rezultaty postępowania reklamacyjnego, zaś w drodze logicznej i spójnej argumentacji zanegował twierdzenia pełnomocnika dotyczące opisywanych przezeń okoliczności. Stwierdzając uchybienie terminu do wniesienia odwołania organ przyjął fikcję doręczenia decyzji Starosty K. Tzw. domniemanie doręczenia, co prawda wiąże się z pewnego rodzaju fikcją lecz co do skutków prawnych z klasycznym doręczeniem jest tożsame. Z tej też przyczyny podważenie skuteczności doręczenia korespondencji w tym trybie wymaga wskazania na konkretne okoliczności czy przedstawienie jednoznacznych dowodów. Pamiętać bowiem należy, że tego rodzaju doręczanie korespondencji zostało zaakceptowane przez ustawodawcę i zanegowanie jej skuteczności wiąże się z wykazaniem nieprawidłowości po stronie doręczyciela albo zaistnienia nagłej nie dającej się przezwyciężyć okoliczności. Zapisy i adnotacje umieszczone przez operatora pocztowego na przesyłce, która zawierała decyzję organu I instancji i została zwrócona jako niepodjęta w terminie, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że skutek doręczenia tej decyzji nastąpił w dniu [...] r. Jak już sygnalizowano zwrócona korespondencja zawiera wszystkie elementy niezbędne do uznania, że doręczyciel w sposób właściwy awizował przesyłkę. W tych okolicznościach należy podkreślić, że pocztowy dowód doręczenia adresatowi przesyłki jest dokumentem urzędowym potwierdzającym fakt i datę doręczenia zgodnie z danymi na nim umieszczonymi (zob. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2018 r. sygn. akt II FSK 1186/16, Lex nr 2500643). Korzysta on z domniemań prawdziwości oraz zgodności z prawdą twierdzeń w nim zawartych, czyli wiarygodności. Dokonując oceny okoliczności związanych z doręczeniem, organ nie może zatem odrzucić co do zasady istnienia faktu doręczenia przesyłki stwierdzonego w takim zwrotnym poświadczeniu odbioru. Nie oznacza to oczywiście niemożliwości przeprowadzania przeciwdowodu wobec domniemań wynikających z takiego dokumentu. Należy jednak rozważyć, jakie okoliczności i przede wszystkim na podstawie jakich dowodów mogą podlegać badaniu w ramach postępowania. W judykaturze wyrażono pogląd, że takim przeciwdowodem może być reklamacja uzyskana od operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe, który dokonywał określonego doręczenia. W realiach niniejszej sprawy reklamacja nie odniosła zamierzonych przez stronę skarżącą rezultatów. Znamienne przy tym pozostaje, że pełnomocnik skarżącego sama wskazując na problemy z doręczaniem korespondencji przekonuje o właściwych parametrach pocztowej skrzynki oddawczej, po czym w treści skargi podaje, że obecnie zamontowano na wspólnym korytarzu metalową skrzynkę oddawczą. Okoliczności te potwierdzają więc, że pełnomocnik tolerowała stan uniemożliwiający prawidłowe doręczanie korespondencji, wykazane zresztą przez P.P. S.A. w trakcie postępowania reklamacyjną, który usunięto lecz miało to miejsce po odmowie przywrócenia uchybionego terminu. Stan ten żadną miarą nie potwierdza braku winy przy uchybieniu terminu jako przesłanki wskazanej w art. 58 § 1 k.p.a. Zdaniem Sądu trafnie organ ocenił, że strona skarżąca nie wykazała, by do uchybienia terminu do wniesienia odwołania doszło bez jej winy. Nie znajduje więc potwierdzenia pierwszy z zarzutów skargi dotyczący naruszenia art. 80 kpa. w związku z art. 7 k.p.a. i przyjęcie domniemania wynikającego z art. 44 § 2 i 3 k.p.a.. Z powyższych względu rozstrzygnięcie o stwierdzeniu uchybienia terminu do wniesienia odwołania należało uznać za zgodne z prawem.

Co do zarzutu zawartego w pkt 2 skargi trzeba stwierdzić, że jest on nietrafny. Autor skargi zmierza do wykazania, że termin do wniesienia odwołania nie rozpoczął biegu. Twierdzenie to jest z gruntu chybione, jako że wolą strony skarżącej (wniosek nr 1 skargi) jest przywrócenie uchybionego terminu, zatem trudno w świetle tego żądania stawiać tezę sprzeczną logicznie z tym żądaniem o niedoręczeniu korespondencji zawierająca decyzję. Jak już wyżej podawano w aktach administracyjnych znajdują się dowody potwierdzające awizowanie korespondencji i dokonanie tzw. doręczenia zastępczego. W tych okolicznościach mimo braku ,,fizycznego" odbioru korespondencji przedmiotowa decyzji Starosty K. formalnie jest traktowana jako doręczona z dniem 3 lipca 2019 r..

Co do wniosku procesowego dotyczącego przeprowadzenia dowodu z informacji z urzędu pocztowego czy P. P.S.A. z siedzibą w W. Sąd uznał, że prowadzenie tego dowodu nie jest niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. W myśl art. 106 § 3 p.p.s.a. sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Zasadniczo uprawnienie sądu do przeprowadzenia dowodu zostało sformułowane w sposób bardzo ograniczony. Dowodem może być tylko dokument i to w sytuacji, gdy jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Zasadą jest bowiem, że sąd administracyjny ocenia prawidłowość gromadzenia i oceny materiału dowodowego przez organ. Sąd administracyjny z zasady nie prowadzi postępowania dowodowego i nie dokonuje ustaleń faktycznych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 stycznia 2020 r. (sygn. akt I OSK 1345/18), odnosząc się do art. 106 § 3 p.p.s.a. wskazał, że ,,Jak wynika z treści tego przepisu sąd administracyjny po pierwsze: może ale nie musi przeprowadzać dowodu, po drugie: czyni to, gdy uzna za niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości". patrz – LEX nr 3030891. Nadto sama strona skarżąca domaga się prowadzenia dowodu, co do którego sama w skardze wskazuje na okoliczności budzące jej wątpliwości podając, że pełnomocnik nie ustaliła czy inna osoba prowadząca kancelarię ma ,,często przepełnioną skrzynkę", czy też ,,także jest za mała".

Sąd nie uwzględnił zamieszczonego w skardze wniosku o jej rozpoznanie na rozprawie i sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym, na podstawie art. 119 pkt 3 p.p.s.a.. Od dnia 15 sierpnia 2015 r. obowiązuje bowiem regulacja art. 119 pkt 3 p.p.s.a., zgodnie z którą sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym, na które służy zażalenie. Oznacza to, że w przypadku skargi na takie postanowienie organu administracji publicznej w obecnym stanie prawnym skierowanie ich do rozpoznania w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od wniosku strony.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi.