Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz- Nowak (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2016 r. w Radomiu sprawy ze skargi K. K. na bezczynność Prezydenta Miasta [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga K. K. na bezczynność Prezydenta Miasta R. w zakresie dostępu do informacji publicznej.

Skarga została złożona w następującym stanie faktycznym sprawy:

Pismem z [...] czerwca 2016 r. (data nadania wniosku za pośrednictwem poczty elektronicznej) K. K. (dalej: skarżący, wnioskodawca) zwrócił się do Prezydenta Miasta R. (dalej: Prezydent, organ) – w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 ze zm., zwana dalej: u.d.i.p.) o udzielenie informacji publicznej poprzez wskazanie, ile wniosków o dostęp do informacji publicznej zostało skierowanych do organu w poszczególnych latach w okresie 2010-2015 oraz w roku 2016 - do chwili udzielania odpowiedzi na niniejszy wniosek. Jednocześnie skarżący wniósł o przesłanie powyższych informacji drogą elektroniczną.

Pismem z 11 lipca 2016 r. (data nadania w urzędzie pocztowym, data wpływu do organu 13 lipca 2016 r.) skarżący wniósł do sądu administracyjnego skargę na bezczynność Prezydenta w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Skarżący, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o: 1) nakazanie organowi udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, 2) stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności, 3) przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej

w wysokości połowy przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów, 4) zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając złożony środek zaskarżenia skarżący podał, że w dniu [...] czerwca 2016 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Za niebudzący wątpliwości uznał fakt, że organ jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej, zaś wnioskowana informacja ma właśnie taki charakter. Oświadczył, że do chwili obecnej nie uzyskał żadnej odpowiedzi na przedmiotowy wniosek, dlatego niniejsza skarga jest uzasadniona.

Wnioskodawca do skargi dołączył wydruk wiadomości e-mail zawierającej wniosek o dostęp do informacji publicznej.

W odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznej Prezydent pismem znak [...] z [...] lipca 2016 r. poinformował skarżącego za pośrednictwem poczty elektronicznej, że wnioski o udostępnienie informacji publicznej w poszczególnych latach zostały zarejestrowane w ilości: 6 sztuk w 2010 r., 18 sztuk

w 2011 r., 117 sztuk w 2013 r., 120 sztuk w 2014 r., 170 sztuk w 2015 r. i 98 sztuk

w 2016 r. do dnia udzielenia odpowiedzi na wniosek. Co do wniosków złożonych

w 2012 r. organ podał, że za zgodą Archiwum Państwowego Nr [...] z [....] września 2015 r. akta zostały wybrakowane.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi, ewentualnie

o umorzenie postępowania. Podał, iż wniosek w postaci wiadomości e-mail z dnia [...] czerwca 2016 r., na który powołuje się wnioskodawca, nie został odnotowany ani

w poczcie elektronicznej [...]@[...].pl, ani w rejestrze Biura Obsługi Mieszkańca. Z tego powodu brak odpowiedzi ze strony organu nie był intencjonalnym zaniechaniem. Wyjaśnił w tym zakresie, że z prowadzonego przez organ rejestru przychodzącej doń korespondencji elektronicznej wynika, że wniosek skarżącego o udzielenie informacji publicznej nie wpłynął do Prezydenta. W załączeniu organ przedstawił kopię rejestru korespondencji poczty elektronicznej za okres od 2 czerwca do 23 czerwca 2016 r. oraz oświadczenie kierownika Biura Obsługi Mieszkańca.

Zdaniem organu, wniosek skarżącego o udostępnienie informacji publicznej

w latach 2010-2015 oraz 2016 r. został złożony dopiero przy skardze na bezczynność Prezydenta w dniu [...] lipca 2016 r. W odpowiedzi na powyższe organ pismem znak [...] z [...] lipca 2016 r. przekazał wnioskodawcy żądaną informację publiczną.

W piśmie z 12 sierpnia 2016 r. (data nadania w urzędzie pocztowym), stanowiącym replikę na udzieloną odpowiedź na skargę, skarżący oświadczył, iż ze względu na udostępnienie wnioskowanej informacji publicznej przez organ cofa skargę w części dotyczącej nakazania organowi udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej oraz w części dotyczącej wniosku o przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej. Podał, iż podtrzymuje wniosek o stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności oraz wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, zwanej dalej: p.p.s.a.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 sierpnia 2015 r. na podstawie art. 1 pkt 40 oraz art. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r. poz. 658), sprawowana przez sądy administracyjne kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4) oraz bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (pkt 8).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych wskazać należy, że stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W przypadku skargi na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie jest jednak konieczne uprzednie wzywanie do usunięcia naruszenia prawa (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2011r., sygn. akt I OSK 1991/12 i 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 oraz postanowienie z 23 kwietnia 2010r., sygn. akt I OSK 646/10, publ. cbois). Zatem skarga jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.

Zauważyć należy, że z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji mamy do czynienia w sytuacji, gdy organ milczy wobec wniosku o udzielenie takiej informacji. Nakazanie organowi określonego działania jest możliwe jedynie wówczas, gdy w ustalonym w przepisach prawa terminie organ administracji, będąc do tego właściwym, nie załatwił toczącej się przed nim sprawy. Natomiast celem skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu jest doprowadzenie do podjęcia przez organ określonego w przepisach działania.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Prezydenta w zakresie udostępniania informacji publicznej. Istota sporu w kontrolowanej sprawie nie dotyczy kwestii charakteru żądanej informacji czy też podmiotu obowiązanego do jest udostępnienia, bowiem żadna z powyższych kwestii (w świetle regulacji art. 4 ust. 1 pkt 1 i art. 6 ust. 1 pkt 3 u.d.i.p.) nie budzi wątpliwości, lecz skuteczność złożonego wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej oczywiste jest, że przepisy tego aktu prawnego wprowadzają minimum formalizmu w zakresie procedury wnioskowej. W celu udzielenia odpowiedzi niezbędnym jest jednak, aby złożony wniosek o udostępnienie informacji dotarł do adresata. Ciężar dowodu w tym zakresie obciąża zaś wnioskodawcę. Zdaniem Sądu, nie jest wystarczające jedynie skierowanie za pośrednictwem poczty elektronicznej czy też konwencjonalnej żądania do adresata o nadesłanie treści określonej informacji publicznej. Okoliczność, że korespondencja kierowana jest na adres wskazany przez organ, ma jedynie to znaczenie, że

w przypadku skutecznego doręczenia korespondencji pod tenże adres pozwala na przyjęcie, iż określony adresat przesyłkę otrzymał. Skuteczne doręczenie korespondencji przesłanej za pośrednictwem poczty, przez pracowników lub inne upoważnione osoby, przez obwieszczenie reguluje kodeks postępowania administracyjnego w przepisach od art. 39 do art. 49. Natomiast skuteczne doręczenie za pośrednictwem poczty elektronicznej, w ocenie Sądu, nastąpi wówczas, gdy nadawca informacji otrzyma potwierdzenie od adresata przyjęcia na swoją skrzynkę e-mailową wysłanej tą drogą widomości. Innymi słowy wniosek złożony elektronicznie czy też wysłany do adresata za pomocą operatora pocztowego dla swej skuteczności musi zostać doręczony. Skoro natomiast adresat twierdzi, że korespondencji e-mailowej nie otrzymał, co potwierdza przedstawiając potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię rejestru korespondencji elektronicznej, wnioskodawca winien wykazać, że wiadomość przesłana drogą elektroniczną została skutecznie doręczona.

W rozpoznawanej sprawie skarżący przedstawił jedynie komputerowy wydruk

z serwera pocztowego MGmail, opatrzonego tytułem "Wniosek o dostęp do informacji publicznej" i datą 15 czerwca 2016 r., z treści którego wynika, że e-mail z tej daty wysłany został z adresu k.k..bip@gimail.com na adres [...]@[...].pl. Nie przedłożył natomiast żadnego dowodu doręczenia wspomnianego e-maila, wiążąc ten fakt z brakiem zwrotu korespondencji przez administratora serwera.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy adresat nie potwierdza otrzymania wniosku, rozumowanie to uznać należy za niewystarczające dla udowodnienia spornej okoliczności. Nie ma przy tym żadnych podstaw do różnicowania sytuacji podmiotów korzystających z poczty elektronicznej i metod tzw. tradycyjnych. Skoro więc

w przypadku korzystania z pośrednictwa operatorów pocztowych nie jest wystarczające samo wysłanie korespondencji na adres odbiorcy, a dla wykazania skuteczności doręczenia konieczne jest posługiwanie się dowodem doręczenia, wydaje się oczywiste, że takie same wymogi stawiane być muszą wobec korespondencji kierowanej do adresata drogą elektroniczną. W przypadku korzystania z platformy e-PUAP potwierdzenia takie generowane są zresztą automatycznie, co zabezpieczać ma interes wnioskodawców.

W rozpoznawanej sprawie, skarżący skorzystał z adresu poczty elektronicznej organu, dostępnej poza platformą e-PUAP. Nie posiada, jak wyżej wskazano, dowodu doręczenia wniosku adresatowi, który fakt ten kwestionuje. W świetle powyższego – wobec niedoręczenia organowi wniosku, w dacie wniesienia skargi organ nie pozostawał w bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Stosowny wniosek nie został bowiem przed datą wniesienia skargi złożony przez skarżącego. Jego skuteczne złożenie nastąpiło dopiero w dacie wniesienia skargi (wydruk wniosku o udostępnienie informacji publicznej stanowił załącznik do skargi), która wpłynęła do organu w dniu 13 lipca 2016 r. Jak wynika z odpowiedzi na ww. wniosek, odpowiedzi na skargę oraz pisma skarżącego z 12 sierpnia 2016 r., żądana informacja została wnioskodawcy udostępniona w dniu 18 lipca 2016 r., a więc z zachowaniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

W kontekście powyższych rozważań za niezasadny należy uznać zarzut skargi co do bezczynności organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej. W tej sytuacji oddaleniu podlegają również pozostałe wnioski skargi.

Mając na uwadze powołane okoliczności Sąd, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.