Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Jędrkowiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Tamara Dziełakowska Sędzia WSA Janina Guść Protokolant Sekretarz Sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 17 lipca 2008 r. sprawy ze skargi A. B. i A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 5 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę.

A. i A. B. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 5 lutego 2008r. Nr [...] którą uchylono decyzję Prezydenta Miasta z dnia 29 czerwca 2007r. Nr [...] – o ustaleniu warunków zabudowy działki nr [...] z k.m. [...] przy ul. H. [...] w G. dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego o wysokości 3 kondygnacji nadziemnych, z garażem podziemnym, infrastrukturą techniczną oraz obsługą komunikacji – oraz odmówiono ustalenia warunków zabudowy. Skarżący domagają się uchylenia zaskarżonej decyzji.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym ustalonym przez Kolegium:

Decyzję Prezydenta Miasta z dnia 29 czerwca 2007r. ustalone zostały warunki zabudowy dla wskazanej powyżej inwestycji. W decyzji organ I instancji określił ustalenia dotyczące: warunków i wymagań kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu, obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej, ochrony interesów osób trzecich, a także warunki wynikające z przepisów odrębnych oraz wymagane uzgodnienia i opinie projektu budowlanego. W decyzji odniesiono się także do wymogów w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego i zbytków oraz dóbr kultury współczesnej i opisano stan faktyczny sprawy. Decyzja ta wydana została na wniosek B. G.

Od decyzji odwołali się G. i R. O., K. i A. P., D. i J. P. G. O. oraz K. i A. P. (R. O. nie podpisał odwołania) zarzucili organowi I instancji, że ustalił warunki zabudowy dla działki nie posiadającej bezpośredniego dostępu do drogi publicznej - ul. H., a ponadto zakwestionowali dopuszczalność ustalenia warunków zabudowy z uwagi na niemożliwość zachowania linii zabudowy. D. i J. P. zakwestionowali możliwość ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji zarzucając, że działka nie ma dostępu do drogi publicznej, a żadna z nieruchomości sąsiednich nie jest zabudowana "wgłębi". W toku postępowania pismo wyjaśniające złożył także właściciel terenu, w którym ustosunkował się do twierdzeń skarżących.

Rozpatrując sprawę w trybie odwoławczym Kolegium wskazało, że projektowaną zabudową działki nr [...] z k.m. [...] przy ul. H. w G. Samorządowe Kolegium Odwoławcze zajmuje się po raz kolejny. Pomijając sprawy, w których inwestorzy występowali o łączne ustalenie warunków zabudowy dla działek nr [...] oraz nr [...] to już dwukrotnie Kolegium orzekało o uchyleniu decyzji organu I instancji ustalających warunki dla podobnych inwestycji i odmawiało ich ustalenia. W jednym przypadku budynek mieszkalny o wysokości trzech kondygnacji nadziemnych z garaże podziemnym określany był jako jednorodzinny, w drugim - wielorodzinny. W obu sprawach (Nr akt [...] i [...]) Kolegium stanęło na stanowisku, że wydanie decyzji pozytywnej nie jest możliwe. Dodatkowo, w sprawie o Nr [...] Kolegium orzekło o odmowie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji, którą od niniejszej odróżnia wskazanie "wielorodzinności". Zdaniem Kolegium, ocena ta pozostaje również aktualna w przedmiotowej sprawie. W porównaniu ze sprawami zakończonymi wskazanymi decyzjami stan faktyczny nie uległ takiej zmianie, która pozwalałaby na pozytywne załatwienie wniosku, a decyzja organu I instancji ustalająca warunki zabudowy narusza prawo. Kolegium powołało się na treść art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) zgodnie z którym zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.

Art. 61 ust. 1 ustawy stanowi, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu; teren ma dostęp do drogi publicznej; istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego; teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym; decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Zgodnie z art. 53 ust. 4 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy decyzję o ustaleniu warunków zabudowy wydaje się po uzgodnieniu z właściwymi organami. Nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi (art. 56 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy). Na podstawie art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy właściwy organ w postępowaniu związanym z wydaniem decyzji o warunkach zabudowy dokonuje analizy: warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych; stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji. Kolegium wskazało, że ustalenie warunków zabudowy w drodze decyzji może nastąpić wyłącznie w odniesieniu do działki, która ma dostęp do drogi publicznej. Oznacza to, że dostęp do drogi publicznej jest jedną z przesłanek umożliwiających wydanie pozytywnej dla inwestora decyzji. Warunek ten będzie spełniony tylko wówczas, gdy teren ma dostęp do drogi zaliczonej do jednej z dróg wymienionych wart. 2 ustawy o drogach publicznych. Podkreślić należy, że pojęcie dostępu do drogi publicznej, o którym mowa w tym przepisie, nie ogranicza się do bezpośredniego dostępu, a więc do przypadku, gdy działka budowlana graniczy z drogą zaliczoną do jednej z kategorii dróg publicznych. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 14 ustawy przez "dostęp do drogi publicznej" należy rozumieć zarówno bezpośredni dostęp do tej drogi, jak i dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej (T. Bąkowski, Komentarz do art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 03.80.717), [w:] T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004). Kolegium podniosło, że z materiału dowodowego wynika, że dostęp ten został zapewniony ustanowieniem odpowiedniej służebności (wypis z aktu notarialnego z Kancelarii Notarialnej not. M. W., repet. A nr [...] - w aktach organu I instancji). Kolegium podkreśliło, że do odwołania D. i J. P. dołączone zostały zdjęcia, z których możliwość zapewnienia dojazdu do drogi publicznej wydaje się wątpliwa ze względu na ukształtowanie terenu i szerokość pasa nieruchomości miedzy działkami [...] i [...]. W tym zakresie ocena stanu faktycznego jest odmienna od oceny dokonanej w sprawie [...] ze względu na brak wspomnianego materiału zdjęciowego. W tym też zakresie Kolegium podało, że mimo "formalnego" zapewnienia dostępu do drogi publicznej (np. przez służebność) dostęp ten faktycznie (realnie) może nie istnieć, bo np. z powodów technicznych nie będzie możliwe korzystanie z tej służebności. Nie można przyjąć, że przy określaniu warunku dostępu do drogi publicznej ustawodawcy chodziło o samo formalne zagwarantowanie tego warunku bez względu na realne możliwości techniczne. Wobec bezkrytycznego przyjęcia przez organ I instancji ustaleń dokonanych przez biegłego, którego powołał (prawdopodobnie) inwestor należałoby w tym zakresie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające. W ocenie Kolegium, w rozpatrywanej sprawie konieczności takiej nie ma, albowiem ustalenie warunków zabudowy nie jest możliwe także z innych względów. W rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588) określone zostały szczegółowo warunki nowe zabudowy. Wśród wymagań jakie powinny zostać określone w decyzji o warunkach zabudowy przewidziano m.in. linię nowej zabudowy i szerokość elewacji frontowej. W § 4 rozporządzenia przewidziano, że obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich (§ 4 ust. 1), przy czym w przypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi, obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami (§ 4 ust. 2), a jeżeli linia istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas obowiązującą linię nowej zabudowy ustala się jako kontynuację linii zabudowy tego budynku, który znajduje się w większej odległości od pasa drogowego (§ 4 ust. 3). Organ I instancji w swojej decyzji w odniesieniu do linii zabudowy określił ją przy zastosowaniu § 4 ust. 3 rozporządzenia poprzez odniesienie się do linii zabudowy budynków przy ul. H. [...]. Kolegium zaznaczyło, że z materiału dowodowego nie wynika czy faktycznie działka przy ul. H. [...] powinna zostać uwzględniona i w oparciu o jakie kryterium ustalono obszar analizowany. Podkreślenia wymaga, że jak zwracają uwagę skarżący oraz wynika to z orzeczenia technicznego załączonego do akt sprawy, budynek przy ul. H. [...] jest budynkiem narożnym, przy skrzyżowaniu z ul. D. W ocenie Kolegium budynek ten tworzy linię zabudowy od strony ul. D., a nie w pierzei budynków od strony ul. H. Tylko z tego względu, że jest on w linii zabudowy ul. D. jest on położony (jednocześnie) w odległości 32 m (jak przyjął organ I instancji) od ulicy H. Nie może to jednak stanowić podstawy do przyjęcie, że jest to uskok w zakresie linii zabudowy od strony ul. H. w rozumieniu § 4 ust. 3 przywołanego rozporządzenia. W tym zakresie organ i instancji błędnie przyjął ziszczenie się tego warunku umożliwiającego odstąpienie od określenia linii zabudowy zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia. W dalszym ciągu kształt działki uniemożliwia określenie linii zabudowy i musi to przesądzać o niemożliwości ustalenia warunków zabudowy. Skoro żadna z nieruchomości nie jest zabudowana "w głębi", a linia zabudowy przebiega w niewielkiej odległości od pasa drogowego to ustalenie tej linii na podstawie działki, która jest działką narożną, a zrealizowana na niej inwestycja w sposób nie budzący wątpliwości tworzy linię zabudowy przy sąsiednim pasie drogowym, to ustalenie linii zabudowy według tej nieruchomości stanowiłoby naruszenia zasad kształtowania ładu przestrzennego określonych w ustawie (art. 1 ustawy). Kolegium nie znalazło podstaw by dopuścić inne wyznaczenie linii nowej zabudowy niż zgodnie z § 4 ust.1 rozporządzenia, albowiem nie wynika to z analizy, o której mowa w § 3 rozporządzenia. Faktyczna niemożliwość (z uwagi na kształt działki) wyznaczenia linii nowej zabudowy zgodnej z zasadami przewidzianymi

w § 4 ust. 1 rozporządzenia powoduje konieczność odmowy uwzględnienia wniosku inwestora i w konsekwencji odmowy ustalenia warunków zabudowy.

A. i A. B. we wniesionej skardze zarzucili Kolegium naruszenie przepisów postępowania, które w ich ocenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. zasad postępowania administracyjnego wyrażonych w art. 6, art. 7, art. 8 oraz w art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 138 § 1 i 2 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie całokształtu materiału dowodowego, które w efekcie doprowadziło do stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione warunki z art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003r., Nr 80, poz. 717 ze zm.), pomimo, że analiza całości zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi w ocenie skarżących do odmiennego wniosku, a ewentualne wątpliwości w tej kwestii powinny być rozstrzygnięte przez przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części, przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez organ I instancji. Wskazali na naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez uznanie, że przedmiotowa nieruchomość nie ma dostępu do drogi publicznej, pomimo, że posiada ona zarówno bezpośredni dostęp jak i posiada dostęp w drodze służebności poprzez działkę [...]. Ponadto w ocenie skarżących doszło do naruszenia art. 7, art. 8 oraz art. 77 pkt 4, art. 80 k.p.a. poprzez błędnie ustalenie stanu faktycznego i odmiennie od decyzji z dnia 4 lutego 2008r. w sprawie Nr [...] w zakresie dostępu działki [...] do srogi publicznej. Zarzucili również naruszenie art. 63 § 3 i art. 64 § 1 w zw. z art. 107 § 1 k.p.a. poprzez przyjęcie odwołania niepodpisanego przez osobę, która wskazana jest jako wnosząca podanie, przy jednoczesnym niewskazaniu w wydanej decyzji stron postępowania. W ocenie skarżących doszło również do naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez niezawieszenie sprawy m.in. w przypadku wystąpienia wątpliwości co do możliwości jednoznacznego stwierdzenia, że brak jest możliwości ustalenia ustalenie warunków zabudowy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie. Odnosząc się do zarzutów skargi Kolegium nie zgodziło się z twierdzeniem, że odmienne ustalenia stanu faktycznego sprawy mogą uzasadniać niezgodność rozstrzygnięcia z prawem. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium wyraźnie odniosło się do tego, że w materiale dowodowym sprawy (rozstrzygniętej zaskarżoną decyzją) znajdują się zdjęcia wskazujące na ukształtowanie terenu i szerokości pasa nieruchomości pomiędzy działkami nr [...] i [...]. Zdjęcia te nie znajdowały się jednak w materiale dowodowym zebranym w sprawie o Nr [...]. Ponadto to nie kwestia dojazdu do działki przesądziła o treści rozstrzygnięcia, co wykazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze (w jej uzasadnieniu) w zakresie linii zabudowy, Kolegium podkreśliło, że stanowią one jedynie polemikę z ustaleniami stanu faktycznego zwartego w zaskarżonej decyzji i żaden sposób nie wskazują na naruszenie prawa. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braków formalnych odwołania Kolegium podało, że do wszczęcia postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie wystarczyły odwołania podpisane i zdaniem Kolegium nie było potrzeby wezwania do uzupełnienia podpisu. Odwołania zostały złożone przez G. i R. O., K. i A. P. oraz D. i J. P. i tylko jedna osoba (R. P.) odwołania nie podpisała. Powyższe w żaden sposób nie miało wpływu na wynik postępowania i nie stanowi jego istotnej wadliwości. R. O., jako właściciel nieruchomości sąsiedniej i małżonek osoby, która wniosła podpisane odwołanie, i tak była stroną toczącego się postępowania i musiałaby otrzymać decyzję organu odwoławczego. Kolegium za bezzasadny uznało zarzut dotyczący niezawieszenia postępowania i podało, że kwestia ogłoszenia wyroku w innej sprawie pozostaje bez związku z wydaniem zaskarżonej decyzji. Również wysłanie zaskarżonej decyzji (data jej wysłania) nie narusza obowiązujących przepisów.

D. i J. P. – uczestnicy postępowania – wnieśli również odpowiedź na skargę domagając się jej oddalenia. W uzasadnieniu podzielili argumentację Kolegium podniesioną w niniejszej sprawie.

Skarżący w kolejnym piśmie procesowym podtrzymali swoje stanowisko wyrażone we wniesionej skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz.1269), Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola, o której mowa powyżej, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz. U. Nr 80 poz. 717 (oznaczaną dalej skrótem – "uopzp"), do jednej z podstawowych wartości, na których powinno opierać się kształtowanie polityki przestrzennej a jednocześnie wyznaczanie sposobu postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy należy zaliczyć ład przestrzenny.

Według definicji zawartej w art. 2 pkt 1 uopzp, poprzez ład przestrzenny należy rozumieć takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe oraz kompozycyjno-estetyczne.

Ochrona ładu przestrzennego wyraża się m.in. w tym, ażeby nie następowała zabudowa kolidująca z już istniejącą na terenie, dla którego nie ma planu zagospodarowania przestrzennego.

Mający zastosowanie w rozpoznawanej sprawie art. 61 ust. 1 uopzp określa warunki uzależniające wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy dla terenu, o którym wyżej.

Stanowi on, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu (pkt 1); teren ma dostęp do drogi publicznej (pkt 2); istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu z uwzględnieniem ust. 5 jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego (pkt 3); teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych na cele nierolnicze i nieleśne... (pkt 4); decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi (pkt 5).

Na podstawie delegacji zawartej w art. 61 ust. 6 uopzp wydane zostało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – Dz. U. Nr 164, poz. 1588.

Rozporządzenie określa sposób ustalania w decyzji o warunkach zabudowy wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego, w tym m.in. wymagania dotyczące linii zabudowy (§1 pkt 1).

Szczegółowe uregulowanie w tym zakresie zawiera § 4 rozporządzenia, który stanowi co następuje: obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich (ust. 1); w wypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi, obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami (ust. 2); jeżeli linia istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich przebiega tworząc uskok, wówczas obowiązującą linię nowej zabudowy ustala się jako kontynuację linii zabudowy tego budynku, który znajduje się w większej odległości od pasa drogowego (ust. 3); dopuszcza się inne wyznaczenie obowiązującej linii zabudowy, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 (ust. 4).

Jak już wyżej była o tym mowa, Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie podzieliło stanowiska organu pierwszej instancji, który linię zabudowy działki nr [...] określił przy zastosowaniu § 4 ust. 3 rozporządzenia odnosząc ją do budynku znajdującego się przy ul. H. [...].

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, Kolegium wyjaśniło, dlaczego w jego ocenie budynek przy ul. H. [...] nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że jest to "uskok" w linii zabudowy ul. H.

W tym miejscu wskazać należy, że decyzje wydane w niniejszej sprawie nie są jedynymi decyzjami w przedmiocie warunków zabudowy działki [...] przy ul. H. [...] w G., a także, że kwestia linii zabudowy w/w działki była już przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w sprawie II SA/Gd 514/07. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył treść cytowanego powyżej § 4 rozporządzenia, oraz stwierdził, co następuje: "Z przepisu tego wynika wyraźnie, iż linia nowej zabudowy jest przedłużeniem linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Wykładnia językowa sformułowania zwrotu "przedłużeniem" prowadzi wprost do wniosku, że chodzi o kontynuację istniejącej linii zabudowy na działkach sąsiednich. Logicznym jest, że kontynuowanie czegoś to robienie tego dalej, bez przerwy. Zatem jako działki sąsiednie należy uznać działki zabudowane położone najbliżej nieruchomości, wobec której mają być ustalone warunki zabudowy. (...) W sposób zupełnie nieprawidłowy odniósł linię zabudowy do nieruchomości położonej przy ul. H. [...] i ul. D. [...], albowiem działki te nie są nieruchomościami sąsiednimi w rozumieniu § 4 rozporządzenia." i dalej "Nietrafne jest stwierdzenie pełnomocnika skarżących powołującego się na § 4 ust. 3 rozporządzenia, iż można wyznaczyć linię zabudowy jako przedłużenie linii zabudowy działki przy ul. H. [...], gdyż w myśl przywołanego przepisu nie jest to działka sąsiednia, a z uskokiem mamy do czynienia wtedy, gdy działki sąsiednie zbudowane są w różnej odległości od pasa drogowego."

Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela stanowisko sądu wyrażone w sprawie II SA/Gd 514/07 w zakresie przesłanek do przyjęcia, że nieruchomość przy ul. H. [...] nie jest działką sąsiednią w rozumieniu powołanego § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r.

Podzielić należy więc też stanowisko Kolegium, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż położony na w/w działce budynek stanowi "uskok" w zakresie linii zabudowy od strony ul. H. w rozumieniu § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia.

Na gruncie w/w przepisu, pojęcia "działki sąsiednie" nie można odnosić do wszystkich działek znajdujących się w obszarze analizowanym wyznaczonym znajdujących sposób określony w § 3 ust. 2 rozporządzenia.

Takiej interpretacji sprzeciwia się unormowanie z § 4 ust. 1, zgodnie z którego treścią zasadą jest, iż obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich.

Nie ma również podstaw do innego wyznaczania obowiązującej linii nowej zabudowy (§ 4 ust. 4 rozporządzenia).

Nie wynika to bowiem z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 a istniejąca linia zabudowy ul. H. została ustalona przed wielu laty.

Również pozostałe zarzuty naruszenia prawa uznać należało za nieuzasadnione.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ II instancji wyraźnie stwierdza, iż uznał, że działka [...] ma dostęp do drogi publicznej. Podnoszenie więc takiego zarzutu jest niezrozumiałe.

Brak formalny w postaci nie podpisania odwołania przez jednego z współmałżonków (R. O.) istotnie wymagał uzupełnienia w trybie art. 64 § 2 kpa. Stwierdzić jednakże należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy (strona ta wielokrotnie wcześniej składała odwołania), uchybienie, o którym wyżej nie miało istotnego znaczenia dla wyniku sprawy. Tylko bowiem wówczas (zgodnie z art. 145 § 1 ust. 1 pkt lit. c ustawy – prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi) gdy naruszenie postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, stanowi ono podstawę uchylenia decyzji. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, w ocenie sądu, istniały podstawy do wydania zaskarżonej decyzji i podnoszony w skardze zarzut naruszenia art. 7, 8, 77, oraz 80 kpa uznać należało za bezzasadny.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że to nie skarżący złożyli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla działki nr [...] przy ul. H. [...] powyższego w G. Decyzje w sprawie zostały wydane w związku z wnioskiem złożonym przez B. G.

Przyjmując, że zaskarżona decyzja może dotyczyć tylko własnej sprawy administracyjnej skarżącego, rozumianej jako przewidzianej w przepisach prawa administracyjnego możliwości konkretyzacji uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnego, którymi są organ administracji publicznej i indywidualny podmiot nie podporządkowany organizacyjnie temu organowi (por. wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny z dnia 17 października 2006 r. – IV SA/Wa 198/06 – LEX nr 283599) to trudno dopatrzyć się po stronie wnoszącej skargę istnienia interesu prawnego. Brak jest bowiem związku między chronionym przez przepisy prawa administracyjnego materialnego interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej (w tym przypadku decyzją o odmowie ustalenia warunków zabudowy w postępowaniu z wniosku B. G.).

W orzecznictwie przyjmuje się, że interes prawny podmiotu wnoszącego skargę przejawia się w tym, że działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia lub o zwolnienie z nałożonego obowiązku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę.