Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia del. WSA Jacek Fronczyk (spr.) Protokolant asystent Krzysztof Tomaszewski po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2012 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.L.L.G.O. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 12 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Ol 193/12 w sprawie ze skargi S.L.L.G.O. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia (...) stycznia 2012 r. nr (...) w przedmiocie dostępu do informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2012 r. o sygn. akt II SA/Ol 193/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę S.L.L.G.O. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia (...) stycznia 2012 r. nr (...) w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wnioskiem z dnia 26 października 2011 r., przesłanym drogą elektroniczną, S.L.L.G.O. z siedzibą w W. zwróciło się do Burmistrza G. o udostępnienie w formie elektronicznej (w formie dokumentów skanowanych), w formacie plików PDF, na podany adres poczty elektronicznej, następujących dokumentów:

1. uchwał Rady o wyodrębnieniu lub niewyodrębnieniu funduszu sołeckiego, podjętych w roku 2009, 2010 i 2011 (za każdy rok), wraz z uzasadnieniem do każdej uchwały;

2. protokołów z posiedzenia sesji Rady dotyczących wyodrębnienia lub niewyodrębnienia funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010 i 2011 (za każdy rok);

3. w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: dokumentów potwierdzających wydatki ze środków funduszu sołeckiego (faktury, rachunki, itp.) w 2010 r.;

4. w przypadku wyodrębnienia funduszu sołeckiego: planu wydatków na przedsięwzięcia realizowane w ramach funduszu sołeckiego w roku 2009, 2010, 2011, przesłanego do RIO;

5. informacji o wysokości środków funduszu sołeckiego, przeznaczonych na rok 2010 i na rok 2011, z podziałem na każde sołectwo w Gminie;

6. formularza (...) – sprawozdania z wykonania planu wydatków budżetowych jednostki samorządu terytorialnego, dotyczącego wydatków z funduszu sołeckiego za rok 2010;

7. wniosku o zwrot części wydatków z funduszu sołeckiego, wysłanego do Wojewody zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 2010 r.,

8. uchwał zebrania wiejskiego w sprawie funduszu sołeckiego, podjętych w roku 2009 i 2010 (z każdego sołectwa);

9. wniosku do funduszu sołeckiego, złożonego przez sołtysa w roku 2009 i 2010, wraz z prezentatą lub innym dokumentem potwierdzającym datę złożenia wniosku (z każdego sołectwa);

10. protokołów z zebrania wiejskiego w sprawie przyjęcia wniosku do funduszu sołeckiego w roku 2009 i 2010 (z każdego sołectwa);

11. list obecności osób uczestniczących w zebraniu wiejskim w roku 2009 i 2010 (z każdego sołectwa), zarządzeń lub innych dokumentów określających sposoby wydatkowania środków funduszu sołeckiego;

12. czy wniosek sołectwa został przyjęty lub nieprzyjęty do realizacji w roku 2010 i 2011?;

13. listy jednostek pomocniczych Gminy.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, pismem z dnia 7 listopada 2011 r. Burmistrz G. poinformował wnioskodawcę, że uchwały o wyodrębnieniu lub niewyodrębnieniu funduszu sołeckiego w latach 2009, 2010 i 2011, protokoły z posiedzenia sesji oraz wykaz jednostek pomocniczych Gminy zostały udostępnione do publicznej wiadomości na stronach Biuletynu Informacji Publicznej. Podał także, że Gmina nie wysyłała do Wojewody wniosku o zwrot części wydatków z funduszu sołeckiego. Ponadto, organ wyjaśnił, że w pozostałym zakresie żądana informacja publiczna nie może zostać udostępniona w sposób i w formie określonej przez stronę, tj. w formie elektronicznej (w formie dokumentów skanowanych), w formacie plików PDF, z uwagi na to, że Gmina prowadzi i gromadzi żądane dokumenty w formie papierowej w zbiorach podręcznych. Informacje te nie mogą być zatem przesłane w formie elektronicznej, jako że Urząd nie posiada możliwości skanowania dokumentów. Wskazano, że wnioskowane informacje dostępne są do wglądu w siedzibie Urzędu i jeżeli wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem informacji w formie kserokopii dokumentów, winien to potwierdzić na piśmie. Wówczas zostanie powiadomiony o wysokości opłaty z tytułu udostępnienia informacji. Udostępnienie informacji bez konieczności ponoszenia opłat jest możliwe poprzez zapoznanie się z dokumentacją w siedzibie Urzędu.

Pismem z dnia 15 listopada 2011 r. S.L.L.G.O. z siedzibą w W. podtrzymało swój wniosek o udostępnienie informacji publicznej w formie elektronicznej, podnosząc, że organ nie wykazał istnienia przeszkody natury technicznej, która uniemożliwiałaby realizację wniosku.

Decyzją z dnia (...) listopada 2011 r. nr (...) Burmistrz G., działając na podstawie art. 16 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2011 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), umorzył postępowanie z wniosku S.L.L.G.O. z siedzibą w W. o udostępnienie informacji publicznej w żądanej formie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że z powodów technicznych nie mógł udostępnić wnioskowanej informacji w formie elektronicznej, natomiast zaproponowana Stowarzyszeniu inna forma udostępnienia informacji nie została przyjęta (wykonanie kserokopii wnioskowanych dokumentów), wobec czego postępowanie podlega umorzeniu.

S.L.L.G.O. z siedzibą w W. powyższą decyzję uczyniło przedmiotem odwołania, zarzucając organowi I instancji naruszenie:

a) art. 61 ust. 1 i 2 w związku z art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez nieudostępnienie informacji publicznej w postaci dokumentów skanowanych;

b) art. 10 w związku z art. 14 ust. 1 i 2 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez bezzasadne umorzenie postępowania w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, wszak Burmistrz G. nie wykazał, że udostępnienie informacji publicznej w żądanej formie jest niemożliwe z przyczyn technicznych, z powodu braku skanera, natomiast brak możliwości skanowania nie oznacza braku posiadania skanera;

c) art. 61 § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.), poprzez niezawiadomienie o wszczęciu postępowania w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, a tym samym naruszenie prawa strony do udziału w postępowaniu;

d) art. 10 § 1 kpa, poprzez niezawiadomienie o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, przez co pozbawienie strony udziału w postępowaniu.

Wskazując na przedstawione zarzuty, strona wniosła o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie decyzją z dnia (...) stycznia 2012 r. nr (...), stosując art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania.

W motywach decyzji organ II instancji wyjaśnił, że stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnej z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia, uniemożliwiają udostępnienie informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do jej udostępnienia, powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2 ww. ustawy). Przepis ten wprowadza jedyne odstępstwo od zasady udostępniania informacji w formie wskazanej we wniosku, kiedy przyczyny techniczne uniemożliwiają jego realizację. Organ II instancji zgodził się z odwołującym, że okoliczność, iż informacja nie została utrwalona na nośniku elektronicznym, a tym samym nie jest na tym nośniku przechowywana, nie oznacza, że w tej formie nie może być ona udostępniona. Czym innym jest bowiem forma przechowywania informacji, a czym innym sposób i forma jej udostępnienia. Przechowywanie informacji utrwalonej w formie dokumentu sporządzonego na papierze nie oznacza, że nie może być ona udostępniona w innej dopuszczalnej przez prawo formie, o ile możliwości techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji, nie stoją temu na przeszkodzie. Brak technicznych środków umożliwiających przeniesienie informacji na inny nośnik, niż ten, na jakim jest ona utrwalona i przechowywana, może stanowić podstawę do zwolnienia się z obowiązku udzielenia jej we wskazanej we wniosku formie. To zaś oznacza, że tylko w takim przypadku organ zobowiązany jest do zastosowania trybu postępowania, o którym mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a w konsekwencji wydania decyzji o umorzeniu postępowania na podstawie art. 16 tej ustawy w sytuacji, gdy wnioskodawca nie zaakceptuje udostępnienia informacji w inny sposób lub w innej formie, zaproponowanych w powiadomieniu przez podmiot zobowiązany, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. Niemożność udostępnienia informacji we wnioskowanej formie elektronicznej (format plików PDF) z powodu braku możliwości skanowania dokumentów wskazuje na przyczynę techniczną, uzasadniającą zastosowanie trybu z art. 14 ust. 2 ww. ustawy. Zaproponowany w powiadomieniu inny od wnioskowanego sposób udostępnienia informacji w formie kserokopii dokumentów lub poprzez bezpośredni do nich wgląd w siedzibie organu czyni zadość jego powinności w zakresie spełnienia obowiązku informacyjnego. Z kolei nieprzyjęcie propozycji przez Stowarzyszenie – zdaniem SKO w Olsztynie – uprawniało organ I instancji do umorzenia postępowania w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na powyższą decyzję S.L.L.G.O. z siedzibą w W. wniosło o jej uchylenie, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez nieudostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem. Strona skarżąca podniosła, że umorzenie postępowania było bezzasadne, gdyż regulacja z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej nakłada na podmioty udostępniające informacje publiczne obowiązek zastosowania sposobu i formy jej udzielenia zgodnie z żądaniem zainteresowanego. Unormowanie to stanowi realizację prawa do informacji publicznej, wszak to podmiot uprawniony decyduje, jaki sposób uzyskania informacji publicznej jest dla niego najbardziej pożądany. Pozwala to także na uniknięcie sytuacji, w której dysponent informacji publicznej udzieli jej w formie uniemożliwiającej podmiotowi zainteresowanemu zapoznanie się z jej treścią. Zarzucono, że Burmistrz Gminy G. nie wyjaśnił bliżej, na czym polega ów brak możliwości skanowania dokumentów i umorzył postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie z powodu braku środków technicznych, ale konieczności podjęcia czynności związanej z realizacją wniosku. Natomiast taka przeszkoda nie jest związana z brakiem po stronie organu środków technicznych, uniemożliwiających udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, rozpoznając sprawę, uznał skargę za nieuzasadnioną. Zwrócił uwagę, że art. 14 ust. 2 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej pozwala na umorzenie postępowania o udostępnienie informacji publicznej w sytuacji, gdy informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, przy czym podmiot obowiązany powiadamia wówczas pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem, wskazując jednocześnie, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. Jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie podlega umorzeniu.

WSA w Olsztynie wskazał, że przepis ten określa warunki, których łączne spełnienie uprawnia organ administracji publicznej do umorzenia postępowania z wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Tym samym, rozstrzygnięciu podlega, czy w rozpatrywanym przypadku przesłanki umorzenia postępowania wystąpiły. Jeśli bowiem podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej nie dysponuje środkami technicznymi, które umożliwiałyby realizację wniosku zgodnie z żądaniem, w takiej sytuacji ma prawo zaproponować inny sposób lub inną formę udostępnienia informacji publicznej. Zdaniem Sądu, taki przypadek zaistniał w niniejszej sprawie, gdyż nie mając możliwości skanowania wnioskowanych dokumentów, organ I instancji mógł zaproponować udostępnienie ich w inny sposób lub w innej formie, jak to uczynił. Natomiast to, że strona nie przyjęła propozycji organu, uprawniało do umorzenia postępowania wszczętego z wniosku o udzielenie informacji publicznej. W ocenie Sądu, Burmistrz G. prawidłowo zawiadomił wnioskodawcę, że może mu udostępnić żądane dokumenty do wglądu lub poprzez przesłanie ich w formie kserokopii, a następnie wobec nieskorzystania przez stronę z tej formy dostępu do informacji publicznej, umorzył postępowanie w sprawie. W tym zakresie WSA w Olsztynie podzielił stanowisko i argumenty przytoczone w zaskarżonej decyzji, jednocześnie dodając, że wbrew stanowisku Stowarzyszenia, organ I instancji nie negował możliwości wykonania kserokopii dokumentów, a tylko wskazał, że wiąże się to z dodatkowymi czynnościami i odpłatnością. Organ bowiem podał, że jeżeli Stowarzyszenie jest zainteresowane udzieleniem informacji w formie kserokopii dokumentów, to ma to potwierdzić na piśmie. Wnioskodawca jednak w udzielonej odpowiedzi podtrzymał swoje uprzednie żądanie, co oznacza, że wystąpiła przesłanka do umorzenia postępowania.

Dlatego też, uznając zarzuty skargi za bezzasadne, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, mając za podstawę art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270), oddalił skargę.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożyło S.L.L.G.O. z siedzibą w W., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według obowiązujących norm.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, a to art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 2 w związku z art. 16 ust. 1 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez uznanie, że żądane informacje nie są informacją publiczną, w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej; art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 58 § 1 pkt 4 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez pozbawienie strony prawa do uzyskania informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku.

Autor skargi kasacyjnej w jej uzasadnieniu podniósł, że powołanie się przez organ na brak środków technicznych jest ogólnym terminem i pozbawia wnioskodawcę prawa dostępu do informacji publicznej, pozwala bowiem organowi na umorzenie postępowania i to w każdej sytuacji, gdy organ nie chce uczynić zadość złożonemu wnioskowi. Zarówno w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie, jak i w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie błędnie przyjęto, że informacja o braku środków technicznych uzasadnia możliwość zaproponowania wnioskodawcy innej formy udzielenia informacji publicznej, a nieprzyjęcie propozycji przez zainteresowany podmiot stanowi przesłankę do umorzenia postępowania w sprawie dostępu do informacji publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, co sprawia, że nie zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego Państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy, jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem ani orzekające w niej organy administracji publicznej nie zanegowały zakresu przedmiotowego stosowania ustawy, ani też Sąd I instancji nie odmówił żądanej przez stronę skarżącą informacji waloru informacji publicznej, co należy uznać za prawidłowe, wszak w rzeczy samej wniosek strony z dnia 26 października 2011 r. dotyczy informacji publicznej. Tymczasem S.L.L.G.O. z siedzibą w W., formułując zarzuty skargi kasacyjnej, w jednej z jej podstaw zarzuciło, że w sprawie doszło do naruszenia art. 10 ust. 1 i art. 14 ust. 2 w związku z art. 16 ust. 1 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez uznanie, że żądane informacje nie są informacją publiczną. Z takim zarzutem nie można się zgodzić, gdyż w sprawie nie było kwestionowane, że wniosek Stowarzyszenia obejmuje informacje publiczne i zmierza do ich uzyskania.

Podobnie rzecz się ma, jeśli chodzi o drugi z zarzutów kasacyjnych. Również i ten zarzut nie może wywołać oczekiwanego przez autora skargi kasacyjnej skutku w postaci uwzględnienia skargi kasacyjnej i uchylenia zaskarżonego wyroku. Abstrahując od jego formalnej konstrukcji (naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 58 § 1 pkt 4 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), która może świadczyć o niezrozumieniu istoty sprawy, jej przedmiot nie dotyczy pozbawienia strony prawa do uzyskania informacji publicznej, ale umorzenia postępowania o dostęp do informacji publicznej w sytuacji nieprzyjęcia przez Stowarzyszenie propozycji uzyskania żądanej informacji w inny sposób lub w innej formie, niż określone we wniosku.

Informacja publiczna, która nie funkcjonuje w obiegu publicznym, udostępniana jest na wniosek. Proces udostępniania informacji publicznej na wniosek skupia podmiot zobowiązany do udzielenia informacji na jej przygotowaniu dla wnioskodawcy, odrywając go od przypisanych mu ustawowo kompetencji i zadań, toteż prawodawca zdecydował, że proces ten nie może powodować dodatkowych uciążliwości po stronie organu, zwłaszcza w przypadkach, gdy organ nie może uczynić zadość wnioskowi w sposób lub w formie wskazanych przez zainteresowanego, choćby z przyczyn technicznych. Rozwiązywaniu tego rodzaju sytuacji m.in. ma służyć regulacja zawarta w art. 14 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z tym przepisem, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się. Omawiane powiadomienie należy kwalifikować jako czynność materialno – techniczną, zmierzającą bezpośrednio do udzielenia informacji bądź umorzenia postępowania, w zależności od stanowiska strony.

Nie mając możliwości skanowania wnioskowanych dokumentów, organ I instancji mógł zatem zaproponować udostępnienie ich w inny sposób lub w innej formie, jak to uczynił. Burmistrz G. prawidłowo bowiem powiadomił wnioskodawcę, że może mu udostępnić żądane dokumenty do wglądu lub poprzez przesłanie ich w formie kserokopii, zważywszy że prawo do informacji publicznej realizowane jest w pierwszej kolejności poprzez wgląd do dokumentów, a dopiero następnie, wobec niemożliwości zrealizowania tego prawa w taki sposób, poprzez wydanie kserokopii dokumentów. Nie ma przy tym podstaw, by przyjąć, że oświadczenia Burmistrza co do braku możliwości skanowania wnioskowanych dokumentów są nieprawdziwe lub wynikają ze złej woli, co zdaje się sugerować autor skargi kasacyjnej, twierdząc, że brak środków technicznych po stronie podmiotu zobowiązanego może każdorazowo być wykorzystywany, czy wręcz nadużywany, w celu ograniczania obywatelskiego prawa do informacji publicznej. W sprawie niniejszej istotny jest fakt, że strona nie przyjęła propozycji organu udzielenia jej informacji publicznej w inny sposób lub w innej formie, która to okoliczność uprawniała podmiot zobowiązany do umorzenia postępowania o udzielenie informacji publicznej. Nie oznacza to jednak, że w ten sposób doszło do ograniczenia dostępu do informacji publicznej. Brak jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony wnioskodawcy na powiadomienie, ewentualnie podtrzymanie przez niego pierwotnych żądań co do sposobu i formy realizacji wniosku, wobec braku możliwości technicznych, które pozwalałyby na uczynienie wnioskowi zadość – uprawnia podmiot zobowiązany do podjęcia czynności zmierzających do wydania decyzji o umorzeniu postępowania o udzielenie informacji publicznej, co uzasadnia konieczność stosowania w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 184 cyt. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku.