Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung (spr.), Asesor WSA Joanna Kube, Protokolant Łukasz Pilip, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2005 r. sprawy ze skargi P.J. na decyzję Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej oddala skargę

W dniu 11 stycznia 2005 r. P. J. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Treść wniosku obejmuje wiele pozycji, między innymi dotyczy informacji o prowadzonej przez Sąd polityce zagranicznej i wewnętrznej, zasadach funkcjonowania Sądu, jak również zawiera wnioski o sporządzenie wykazów pracowników zatrudnionych w Sądzie i sprawowanych przez nich funkcjach, preliminarzach wydatków, wykazach dotyczących posiadanego przez Sąd majątku, wykazach wpływających do Sądu spraw i sposobach ich załatwiania.

W toku postępowania administracyjnego wnioskodawca został zobowiązany do wykazania, w terminie 7 dni, interesu publicznego uzasadniającego udostępnienie żądanych informacji. W zakreślonym terminie wnioskodawca nie wykazał interesu publicznego.

W dniu [...] stycznia 2005 r. Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. wydał decyzję nr [...], którą odmówił udostępnienia informacji publicznej, przetworzonej – ze względu na niewykazanie interesu publicznego. W ocenie organu I instancji, ani strona przedmiotowa, ani podmiotowa badanej sprawy nie wskazuje na to, że mamy do czynienia z występowaniem w sprawie interesu publicznego.

W dniu 16 lutego 2005 r. P.J. złożył odwołanie od tej decyzji, w którym w 24 punktach zażądał "sprostowania i uzupełnienia" decyzji wydanej w I instancji. Treść odwołania wskazuje na niezadowolenie zainteresowanego z wydanej decyzji administracyjnej.

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzją z dnia [...] marca 2005 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zainteresowany wielokrotnie już składał wnioski o udostępnienie informacji publicznej, które w istocie zawierały tożsame, przedmiotowo powtarzające się żądania. Za każdym razem sądy administracyjne odmawiały mu – z racji niewystąpienia po jego stronie interesu publicznego – żądanych danych, zaś przyczyny takich działań szeroko wyjaśniano w pisemnych uzasadnieniach wydawanych decyzji. Uwzględniając zatem powyższe okoliczności, P.J. winien wyciągnąć z nich stosowne wnioski i bądź to zmodyfikować swoje żądania, bądź też wykazać istnienie po jego stronie interesu publicznego, przemawiającego za przekazaniem mu przetworzonych informacji publicznych. Zamiast tego, w dalszym ciągu składa on przedmiotowo jednorodne wnioski, które w zasadzie a limine pozwalają na stwierdzenie, iż po jego stronie nie ma interesu publicznego.

Odnosząc się do stanu prawnego sprawy Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego podniósł, iż istotą żądania udzielenia informacji publicznej, zgłoszonego przez P. J. jest – jak słusznie zakwalifikował to organ pierwszej instancji – udostępnienie informacji publicznej przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych, ekspertyz, połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie pewnych określonych środków osobowych i finansowych. Uzyskanie przez zainteresowanego tego typu danych (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej) możliwe jest w zakresie, w jakim jest to szczególnie uzasadnione ze względu na interes publiczny. Powinność wykazania interesu publicznego jako podstawy żądania udzielenia informacji przetworzonej spoczywa, co do zasady, na autorze wniosku o udzielenie takiej informacji, zgodnie z regułą koniecznego współdziałania organu i podmiotu ubiegającego się o załatwienie określonej sprawy w konkretny sposób.

Pojęcie "interesu publicznego" jest pojęciem niedookreślonym, nieposiadającym zwartej, zapisanej formuły na gruncie obowiązującego prawa. Interes publiczny odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych jako pewnej całości, szczególnie z funkcjonowaniem podstawowej struktury państwa. Skuteczne działanie w ramach interesu publicznego wiąże się z możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa w szerokim tego słowa znaczeniu.

Zatem, w kwestii udzielania przez organy państwa informacji publicznej interes publiczny istnieje wówczas, gdy uzyskanie określonych informacji mogłoby mieć znaczenie z punktu widzenia funkcjonowania państwa, np. usprawniałoby działanie jego organów.

W ocenie organu II instancji, udzielenie przez Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. przetworzonej informacji publicznej jest uzasadnione interesem publicznym o tyle, o ile może realnie przełożyć się, na przykład, na poprawę funkcjonowania tego Sądu bądź też sądownictwa administracyjnego w ogólności. Charakter zatem, czy pozycja podmiotu, który występuje z żądaniem udzielenia informacji publicznej, a zwłaszcza realne możliwości przyszłego wykorzystania przez niego uzyskanych danych, ma wpływ na ocenę istnienia interesu publicznego uzasadniającego udzielenie mu stosownych informacji.

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, po zbadaniu z urzędu kwestii istnienia interesu publicznego stwierdził, iż w niniejszej sprawie po stronie skarżącego nie występuje interes publiczny uzasadniający udzielenie mu przetworzonej informacji publicznej, której się domagał. Zainteresowany nie zamierza wykorzystywać przetworzonych informacji publicznych zgodnie z wymaganym dla ich udostępnienia interesem publicznym, tj. w sposób mogący, na przykład, wpłynąć na usprawnienie funkcjonowania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S..

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie P. J.wnosił o uchylenie decyzji zarzucając jej wadliwe zastosowanie prawa materialnego i procesowego, naruszenie art. 107, 77 art. 61 Konstytucji RP, art. 3 i 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podnosił również, iż jego pismo z dnia 16 lutego 2005 r., zatytułowane "żądanie sprostowania i uzupełnienie decyzji", nie było odwołaniem.

W odpowiedzi na skargę Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Istotą żądania udzielenia informacji publicznej, zgłoszonego przez skarżącego, jest udostępnienie informacji publicznej przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych, ekspertyz połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych. W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, uzyskanie tego typu informacji możliwe jest w zakresie, w jakim jest to szczególnie uzasadnione ze względu na interes publiczny.

Należy zgodzić się ze stwierdzeniem zawartym w decyzji organu II instancji, iż pojęcie "interesu publicznego" jest pojęciem niedookreślonym, nieposiadającym zwartej, zapisanej formuły na gruncie obowiązującego prawa. Interes publiczny odnosi się w swej istocie do spraw związanych z funkcjonowaniem państwa oraz innych ciał publicznych jako pewnej całości, szczególnie z funkcjonowaniem podstawowej struktury państwa. Skuteczne działanie w granicach interesu publicznego wiąże się z możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa w szerokim tego słowa znaczeniu.

Podkreślić należy, iż wnioskodawca występujący o udostępnienie informacji publicznej przetworzonej nie musi wskazywać powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. To podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać brak istnienia tej przesłanki ustawowej, w przypadku wydania decyzji odmownej.

W niniejszej sprawie, Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego prowadząc postępowanie odwoławcze badał z urzędu, czy występuje interes publiczny uzasadniający przetworzenie informacji publicznej i udzielenie jej skarżącemu. Po zbadaniu z urzędu tej kwestii organ wykazał po stronie skarżącego brak interesu publicznego uzasadniającego udzielenie mu przetworzonej informacji publicznej, której się domagał.

W ocenie Sądu, organ prawidłowo wskazał, że skarżący nie zamierza wykorzystać żądanych informacji publicznych zgodnie z wymaganym dla ich udostępnienia interesem publicznym, tj. w sposób mogący, na przykład, wpłynąć na usprawnienie funkcjonowania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. oraz nie dysponuje możliwością realnego wpływania na funkcjonowanie określonych instytucji państwa.

Brak zaś po stronie skarżącego interesu publicznego powoduje, iż należało wydać decyzję odmawiającą udostępnienia mu przetworzonej informacji publicznej.

Odnosząc się do zarzutu błędnego zakwalifikowania pisma skarżącego zatytułowanego "żądanie sprostowania i uzupełnienia decyzji" jako odwołania od decyzji organu I instancji, wskazać należy, iż w myśl art. 128 k.p.a. niezadowolenie z decyzji wydanej w I instancji jest zasadniczym elementem przesądzającym o zakwalifikowaniu czynności procesowej strony do czynności wniesienia odwołania (B. Adamiak w: B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego – komentarz", 3 wydanie, Wyd. C. H. Beck, Warszawa 2000, s. 514, teza 4).

Analiza pisma procesowego z dnia 16 lutego 2005 r. prowadzi do wniosku, iż wyraża ono niezadowolenie z decyzji wydanej w I instancji. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż organ prawidłowo zakwalifikował to pismo jako odwołanie.

Niesłuszny jest też zarzut naruszenia przepisu art. 61 Konstytucji RP. Przepis ten, formułujący prawo obywateli do uzyskania informacji, jest szczegółowo realizowany (wykonywany) przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, co znajduje zresztą odzwierciedlenie w treści § 4 tegoż artykułu. Pokreślić trzeba, iż rozstrzygające w sprawie P. J. organy administracyjne wyjaśniły motywy swoich decyzji i wskazały również ich podstawę prawną. Z analizy treści tych rozstrzygnięć wynika, że nie zostały naruszone przepisy powołanej ustawy, jak też Konstytucji RP. Nie może być więc mowy o wskazywanym przez skarżącego "ograniczeniu" jego prawa do konstytucyjnie gwarantowanego uzyskania informacji o sprawach publicznych. Obiektywna ocena niniejszej sprawy wskazuje, że po stronie skarżącego nie występują przesłanki do udostępnienia mu przetworzonej informacji publicznej. Nie może być zatem mowy, jak zdaje się twierdzić zainteresowany, iż ma miejsce "ograniczanie" jego konstytucyjnego uprawnienia w tym zakresie.

Obie wydane decyzje nie naruszają przepisu art. 107 k.p.a., zawierają bowiem wszelkie konieczne elementy, przewidziane w powołanym przepisie prawa.

Przeprowadzone przez organy administracyjne postępowania pozostają również w zgodzie z treścią art. 77 k.p.a. Sprawa P. J. została, wyczerpująco rozpoznana. Okoliczność, iż skarżący nie zgadza się z treścią wydanego rozstrzygnięcia, nie może świadczyć o tym, iż organy administracyjne w ogóle nie zebrały, nie zbadały i nie dokonały oceny materiału dowodowego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.