drukuj    zapisz    Powrót do listy

6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, uchylono zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję I instancji, III SA/Kr 676/19 - Wyrok WSA w Krakowie z 2019-10-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 676/19 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2019-10-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-06-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak /sprawozdawca/
Halina Jakubiec
Janusz Kasprzycki /przewodniczący/
Symbol z opisem
6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
uchylono zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję I instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1508 Art. 50 ust. 1-3
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Barbara Pasternak (spr.) Protokolant specjalista Bernadetta Szczypka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2019 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 11 lutego 2019 r. (znak: [...]) na podstawie art. 104, art. 107 i art. 108 kpa oraz art. 5 pkt 1, pkt 2 lit. a, pkt. 3, art. 8, art. 17 ust. 1 pkt. 11, art. 36 pkt. 2 lit. l, art. 50 ust. 1 - 3 i ust. 5-6, art. 101 ust. 1,2,3, art. 102, art. 106 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1508 ze zm.), § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz.U. 2018 poz. 1358) oraz uchwały Nr XXl/272/07 Rady Miasta Krakowa z dnia 26 września 2007 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad przyznawania przez Gminę Miejską Kraków pomocy w formie usług opiekuńczych, zakresu czynności wchodzących w skład usług opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2018 r. Nr 714 poz. 5923) Prezydent Miasta Krakowa odmówił L. M. świadczenia w formie usług opiekuńczych.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśniono podstawę prawną decyzji. Ponadto organ wskazał, że na podstawie wywiadu środowiskowego oraz zebranej dokumentacji ustalono, że L. M. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie posiada dzieci. Z uwagi na wiek i liczne schorzenia somatyczne pozostaje pod stałą opieką lekarską. Dochodem L. M. jest emerytura pobierana z ZUS wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w łącznej kwocie 2130,73 zł. Aktem Notarialnym - Umowa o Dożywocie z dnia 7 października 2010 r. nr [...] L. M. przepisała swoje mieszkanie J. R., który w zamian za przeniesienie własności nieruchomości zobowiązał się zapewnić jej utrzymanie, przyjąć jako domownika, dostarczyć pożywienie, ubrania, mieszkanie, światło i opał oraz zapewnić odpowiednią pomoc i pielęgnować w chorobie.

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej ustalił, iż osobą zobowiązaną do udzielenia pomocy w związku z pogarszającym się stanem zdrowia i podeszłym wiekiem L. M. jest J. R. Powołując się na art. 50 ust 1, 2 ustawy o pomocy społecznej, organ wskazał, iż pomoc w formie usług opiekuńczych może być przyznana osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, zamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni, nie mogą takiej pomocy zapewnić. W sytuacji L. M., Ośrodek uznał, że to J. R. jest zobligowany do udzielenia takiej pomocy, a jeżeli nie jest w stanie czynić jej osobiście ze względu na wykonywanie pracy zawodowej lub studiowanie w systemie dziennym, stosownym byłoby zorganizowanie prywatnej opieki usługowej.

od powyższej decyzji odwołanie złożyła L. M. Strona zakwestionowała stanowisko organu l instancji. Powołując się na art. 16 pkt. 2 oraz art. 50 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, wskazała na swoją ciężką sytuację zdrowotną, podeszły wiek i wyjaśniła, że wnioskowała o przyznanie usług opiekuńczych, gdyż J. R., zobowiązany do opieki nad nią, jest osobą studiującą, realizuje zobowiązania z aktu notarialnego, jednakże nie jest w stanie świadczyć czynności takich jak czynności pielęgnacyjne i higieniczne, pomoc w kąpieli i inne.

Decyzją z dnia 10 kwietnia 2019 r. ([...]) na podstawie art. 50 ust. 1, 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2018.1508) uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 26 września 2007 r., nr XXI/272/07 w sprawie określenia szczegółowych zasad przyznawania przez Gminę Miejską pomocy w formie usług opiekuńczych, zakresu czynności wchodzących w skład usług opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze z późn. zm. (Dz. Urz. Woj. Małop. z 2018 r., nr 714, poz. 5923) oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzje organu I instancji.

Organ odwoławczy podał, co następuje:

Zasady przyznawania świadczenia stanowiącego przedmiot wydanej w sprawie decyzji, uregulowane zostały w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. W art. 2 ww. ustawy zawarta została ogólna zasada dotycząca pomocy społecznej zgodnie z którą pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Instytucja ta wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1 tej ustawy), a jej zadaniem jest zapobieganie trudnym sytuacjom życiowym poprzez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz do ich integracji ze środowiskiem (art. 3 ust. 2 tej ustawy).

Uprawnienia wynikające z przepisów ustawy o pomocy społecznej mają charakter jedynie subsydiarny, co oznacza, że uzupełniają środki, możliwości i uprawnienia własne osoby objętej systemem świadczeń z pomocy społecznej. Pomoc społeczna "wspiera osoby i rodziny", nie jest zaś zobligowana do zaspokajania wszystkich potrzeb osób zwracających się o pomoc. Z art. 3 ust. 3 ww. ustawy wynika, że rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Rozstrzygnięcie powyższych kwestii pozostawione zostało uznaniu organów administracji; uznaniowy charakter decyzji w przedmiocie określenia wymiaru godzin świadczenia usług opiekuńczych powoduje, że nawet w przypadku spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek organ pomocy społecznej może przyznać ją w wymiarze i zakresie, który uzna za niezbędny. Zatem to nie oczekiwania Strony czy też ogólnikowe zalecenia lekarskie decydują w sprawie przyznania usług opiekuńczych. Decyzję w tej sprawie podejmuje organ w granicach uznania administracyjnego, uwzględniając stan faktyczny i prawny danej sprawy. Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. ustawy, "potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej".

Z art. 50 ww. ustawy wynika z kolei, że przyznanie usług opiekuńczych może nastąpić jedynie wtedy, gdy wnioskodawca nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić swoich codziennych potrzeb względnie, członkowie rodziny nie są w stanie zapewnić takiej osobie odpowiedniej pomocy. Analogiczne zasady obowiązywać będą w przypadku wniosku o zwiększenie ilości lub zakresu usług opiekuńczych. Szczegółowe zasady ustalania odpłatności za usługi opiekuńcze określa uchwała Rady Miasta Krakowa z dnia 26 września 2007 r, nr XXI/272/07 w sprawie określenia szczegółowych zasad przyznawania przez Gminę Miejską pomocy w formie usług opiekuńczych, zakresu czynności wchodzących w skład usług opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze z późniejszymi zmianami (por. art. 50 ust. 6 ww. ustawy).

Z akt sprawy wynika, że L. M. złożyła w dniu 29 stycznia 2019 r. wniosek o przyznanie usług opiekuńczych. W trakcie wywiadu środowiskowego wnioskodawczyni podtrzymała swoje stanowisko dot. ubiegania sią o pomoc w formie usług opiekuńczych gospodarczych w wymiarze 2x w tygodniu po 1 godzinie dziennie oraz pomocy w formie usług pielęgnacyjnych 2x w tygodniu po 1 godzinie dziennie. Łącznie 2x w tygodniu po 2 godziny dziennie.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego podzielić należy stanowisko organu l instancji, iż przyznanie usług opiekuńczych w ramach pomocy społecznej - w aktualnej sytuacji życiowej L. M. - jest nieuzasadnione. Kumulatywnym warunkiem, który powinien wystąpić, aby świadczenie przysługiwało, jest brak możliwości skorzystania z pomocy innych osób, w przypadku L. M. z pomocy rodziny. Z akt sprawy wynika - dowód: akt notarialny z dnia 7 października 2010 r., że osobą zobligowaną do pomocy jest J. R. na podstawie umowy dożywocia, którą zawarł z L. M., w zamian za przeniesienie własności nieruchomości tj. lokalu nr [...] przy ul. O w K, który jak oświadczyła L. M. opiekę taka sprawuje. Jednakże, zdaniem odwołującej się chodzi o zapewnienie pomocy w zakresie zapewnienia właściwej higieny.

W świetle powyższego podzielić należy stanowisko organu l instancji. Skoro bowiem J. R. z różnych względów nie może tej opieki w pełni zapewnić, to celowym byłoby zorganizowanie prywatnej pomocy w zakresie usług o charakterze higienicznym. W tym miejscu należy dodać, że z treści umowy dożywocia wynika, że J. R. zobowiązał się w zamian za przeniesienie własności nieruchomości zapewnić L. M. utrzymanie, przyjąć jako domownika, dostarczyć pożywienie, ubrania, mieszkanie, światło i opał, zapewnić odpowiednią pomoc i pielęgnować w chorobie. Dlatego też J. R. jest zobowiązany i odpowiedzialny za wszechstronną pomoc i opiekę nad L. M., która niewątpliwie ze względu na wiek i stan zdrowia wymaga pomocy innych osób tj. rodziny. Zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek do przyznania usług opiekuńczych w myśl przepisów cyt. na wstępie ustawy o pomocy społecznej.

Na powyższą decyzję L. M. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie przepisów art. 50 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej a także uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 26 września 2007 r., nr XXI/272/07 w sprawie określenia szczegółowych zasad przyznawania przez Gminę Miejską Kraków pomocy w formie usług opiekuńczych, zakresu czynności wchodzących w skład usług opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania wysokości odpłatności za usługi opiekuńcze (Dz. Urz. Woj. Małop. z 2018 r., nr 714, poz. 5923) - poprzez uznanie, że skarżącej nie przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych.

Skarżąca powtórzyła, że jest osobą samotną, bezdzietną, ma 92 lata i właśnie ze względu na podeszły wiek i ciężką sytuację zdrowotną (różne współistniejące schorzenia) wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona. Wyjaśniła, że J. R., zobowiązany do opieki nad nią, jest osobą studiująca, realizuje zobowiązania wynikające z aktu notarialnego, jednakże nie jest w stanie świadczyć czynności takich jak czynności pielęgnacyjne i higieniczne, pomoc w kąpieli i inne.

Podniosła, że organ nie poddał analizie tego aspektu sprawy; nie zbadał możliwości J. R. w zakresie sprawowania opieki. Skupił się jedynie na teoretycznym zapisie klauzuli "dożywocia" z aktu notarialnego. Według skarżącej stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, jak i w decyzji organu l instancji jest niezgodne ze stanem faktycznym i prawnym i stanowi przejaw zwykłego formalizmu, podczas gdy 92 letnia osoba potrzebuje natychmiast pomocy w zakresie opieki i pielęgnacji. Skarżąca dodała, że powołany wyżej przepis ustawy o pomocy społecznej zawiera element obligatoryjny, gdyż ustawodawca użył sformułowania "przysługuje", a nie "może przysługiwać". W dalszej części skargi podniosła, że organ ustalił potrzebę objęcia skarżącej usługami opiekuńczymi wskazując, że celowym byłoby zorganizowanie prywatnej pomocy w zakresie usług o charakterze higienicznym, gdy w rzeczywistości powinna ona być objęta z MOPS usługami opiekuńczymi w wymiarze adekwatnym do stanu zdrowia i sytuacji bytowej w jakiej się znajduje.

Mając na uwadze powyższe wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu l instancji.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. 2018.2107) sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 §1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2018.1302) dalej "ppsa". Orzekanie - w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Uwzględnienie skargi następuje w przypadkach naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 §1 pkt 1 lit. a) ppsa), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 §1 pkt 1 lit. b) ppsa) oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 §1 pkt 1 lit. c) ppsa). W przypadkach, gdy zachodzą przyczyny określone w art. 156 kpa, sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia (art. 145 §1 pkt 2 ppsa), jeżeli zachodzą przyczyny określone w innych przepisach, sąd stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie albowiem zaskarżone rozstrzygnięcia zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 50 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1508). Zgodnie z ww. przepisem osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić.

Usługi opiekuńcze kierowane są przede wszystkim do osób samotnych, ponieważ nie mogą one liczyć na pomoc najbliższych. Dla przypomnienia osobą samotną jest osoba prowadząca jednoosobowe gospodarstwo domowe, niepozostająca w związku małżeńskim i nieposiadająca wstępnych ani zstępnych.

W doktrynie podkreśla się, że świadczenie w postaci usług opiekuńczych mogą również otrzymać osoby mające rodziny, niemniej w tych przypadkach ustawodawca odwołuje się do zasady pomocniczości, zwracając uwagę na obowiązki opiekuńcze wynikające z więzi rodzinnych. Osobie wymagającej opieki można przyznać usługi opiekuńcze dopiero wówczas, gdy opieki nie mogą jej zapewnić najbliżsi członkowie rodziny, obowiązki te ciążą również na małżonku, rodzicach, dziadkach, dzieciach, wnukach, pomimo że nie zamieszkują oni wspólnie z taką osobą.

Pomimo odwoływania się do powinności rodzinnych ustawodawca w art. 16 ust. 2 zastrzega, że gmina i powiat nie mogą odmówić pomocy osobie potrzebującej pomimo istniejącego obowiązku osób fizycznych lub prawnych do zaspokojenia jej niezbędnych potrzeb życiowych. Przepis ten stosuje się również wobec podmiotów, którym jednostki samorządu terytorialnego zleciły realizację zadań z zakresu pomocy społecznej. Zatem nie można odmówić wsparcia w postaci usług opiekuńczych tylko dlatego, że osoba wymagająca opieki ma rodzinę. Należy zbadać, czy członkowie rodziny mają możliwości (finansowe, zdrowotne, lokalowe) sprawowania opieki. Nawet jeżeli możliwości takie istnieją, należy rozważyć przyznanie usług opiekuńczych z obciążeniem ich kosztami członków rodziny. Zgodnie z art. 103 ust. 1 u.p.s. organ pomocy społecznej może zawrzeć umowę z małżonkiem, zstępnymi lub wstępnymi w sprawie świadczenia przez nich pomocy na rzecz osoby ubiegającej się o świadczenie. Usługi opiekuńcze należą do świadczeń odpłatnych, nie oznacza to jednak, że ich beneficjenci zawsze ponoszą koszty tego świadczenia. Warunki odpłatności i częściowego lub całkowitego zwolnienia z opłat określa rada gminy w drodze uchwały. Konkretyzacja postanowień uchwały następuje w decyzji przyznającej określone usługi opiekuńcze. Należy dodać, że świadczenia w postaci usług należą do tej formy pomocy społecznej, która może podlegać zwrotowi.

Usługi opiekuńcze obejmują: pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę, higienę, pielęgnację i zapewnienie kontaktów z otoczeniem. Można w nich wyróżnić usługi o charakterze gospodarczym (zakupy, porządki, przygotowanie posiłków) oraz usługi o charakterze pielęgnacyjnym (ubieranie, karmienie, utrzymanie higieny).

W niniejszej sprawie skarżąca zwróciła się do organu administracji publicznej

o przyznanie usług opiekuńczych w postaci usług higienicznych. Wyjaśniając swoją sytuację mieszkaniowa wskazała, że aktem notarialnym z dnia 7 października 2010 r. przeniosła na rzecz J. R. własność nieruchomości, stanowiącej samodzielny lokal mieszkalny położony w budynku nr [...] przy ul. O w K, a w zamian za co J. R. zobowiązał się m. in zapewnić jej dożywotnie utrzymanie, przyjąć ją jako domownika, dostarczać jej wyżywienie, ubrania, mieszkanie, światło, opał oraz zapewnić jej odpowiednia pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić własnym kosztem pogrzeb odpowiadających.

Z treści uzasadnienia zaskarżonych decyzji wynika, że jako zasadniczy powód odmowy przyznania skarżącej świadczenia w formie usług opiekuńczych organy podały ww. zwartą w dniu 7 października 2019 r. umowę dożywocia. Zarówno organ I instancji jak i organ odwoławczy zajął stanowisko, że z treści tej umowy jednoznacznie wynika, że osobą zobowiązaną do udzielenia L. M. pomocy w formie usług opiekuńczych w związku z pogarszającym się stanem zdrowia jest J. R. i to na nim w pierwszej kolejności spoczywa obowiązek zaopiekowania się skarżącą. Zdaniem organów orzekających w niniejszej sprawie kumulatywnym warunkiem, który powinien wystąpić, aby świadczenie przysługiwało jest brak możliwości skorzystania z pomocy innych osób. Zaś w niniejszej sprawie J. R. zobligował się o udzielenia takiej pomocy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że przepisy kodeksu cywilnego nie przewidując możliwości przymusowego egzekwowania zobowiązań nabywcy nieruchomości określonych w umowie o dożywocie. Dożywotnik nie ma możliwości "zmuszenia" nabywcy nieruchomości do udzielenia pomocy i pielęgnacji w chorobie. Nie ma także możliwości wykonania zastępczego - samodzielnego zapewnienia sobie pomocy i pielęgnacji przez dożywotnika i egzekucja kosztów tej pomocy i pielęgnacji.

Jak wynika z orzecznictwa sądowoadministracyjnego istotą uregulowania z art. 50 ustawy o pomocy społecznej jest przede wszystkim zapewnienie osobie potrzebującej właściwej opieki aby mogła funkcjonować w życiu codziennym i jest to nadrzędne zadanie organów pomocy społecznej. Dla ustalenia świadczenia w postaci usług opiekuńczych istotny jest faktyczny sposób ich zabezpieczenia dla osoby potrzebującej nie zaś zapisy o umowie dożywocia.

Nie można też pomijać w sprawie art. 2 ustawy o pomocy społecznej, w którym zawarta została ogólna zasada dotycząca pomocy społecznej zgodnie z którą pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Z ww. przepisu art. 50 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej wynika, że przypadek przyznania usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych, wobec osoby samotnej ma charakter obligatoryjny, co oznacza, że usługi te muszą być przyznane w przypadku spełnienia ustawowych przesłanek.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że L. M. jest osobą samotną, gdyż tak należy oceniać osobę samotnie gospodarującą, niepozostającą w związku małżeńskim, i nieposiadającą wstępnych ani zstępnych. Ze stanu faktycznego niniejszej sprawy wynika, że L. M. jest pozbawiona pomocy w zakresie usług higienicznych - nie ma możliwości wyegzekwowania tej pomocy i pielęgnacji od osoby która zawarła z nią umowę dożywocia. Nie można więc powiedzieć, że ze względu na zapisy umowy dożywocia L. M. nie jest pozbawiona pomocy w ww. zakresie. Takiej pomocy nie ma. Jak wyjaśniła, J. R. jest osobą studiującą, realizuje zobowiązania wynikające z aktu notarialnego, robi zakupy, dostarcza wyżywienia, sprząta, kupuje leki, utrzymuje kontakty z lekarzami i innymi instytucjami, dba o stan techniczny mieszkania oraz jego wyposażenia, niemniej jednaj nie jest w stanie świadczyć czynności takich jak czynności pielęgnacyjne i higieniczne, czy pomoc w kąpieli.

Zdaniem składu orzekającego, sam fakt, że L. M. zbyła swoją nieruchomość w drodze umowy o dożywocie, a nabywca zgodnie z zapisami tej umowy zobowiązała się do pomocy i pielęgnacji w chorobie, nie może być przesłanką przyjęcia, że pomoc w formie usług opiekuńczych jej nie przysługuje.

Stwierdzić zatem należy, że zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego – art. 50 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, mającym wpływ na wynik sprawy oraz z naruszeniem art. 7, 77 § 1 i 80 kpa mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponownie rozpatrując sprawę wszczętą wnioskiem skarżącej, organy winny mieć na uwadze przedstawioną wyżej wykładnię naruszonych przepisów ustawy o pomocy społecznej.

Wobec powyższego, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i lit. c) w zw. z art. 135 ppsa orzeczono jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt