Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Irla (spr.) Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędzia WSA Mirosław Bator po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 14 listopada 2018 r. sprawy ze skarg Firmy Handlowo-Usługowo-Produkcyjnej [...] sp. z o.o. w W. B. na bezczynność [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. w przedmiocie rozpoznania odwołania oddala skargę.

1.

Strona skarżąca Firma A . w W. wniosła w dniu 23.07.2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Inspektor Nadzoru Budowlanego. Zarzucana bezczynność miała polegać na braku rozpoznania – w terminach określonych przepisami K.p.a. – odwołania strony skarżącej z dnia 12.02.2018 r. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 22.01.2018 r., i rozpoznaniu tego odwołania dopiero w dniu 22.06.2018 r., poprzez wydanie decyzji o numerze [...]. Skarżąca spółka domagała się stwierdzenia, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz żądała zasądzenia kosztów postępowania i przyznania sumy pieniężnej przewidzianej przepisem art. 149 par. 2 w zw. z art. 154 par. 6 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018 r., poz. 1302; dalej ustawa powoływana jako p.p.s.a.).

W uzasadnieniu skargi podano, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W., w związku z realizowaną przez skarżącą inwestycją budowlaną, wydał w dniu 22.01.2018 r. decyzję, którą nałożył na spółkę obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu budowlanego zamiennego uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót. Organ nadzoru budowlanego domagał się również przestawienia analizy zacieniania i nasłonecznienia, a także przedłożenia stanowiska Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Wraz z powyższą decyzją wydane zostało również postanowienie o nakazie wstrzymania prowadzonych robót budowlanych. W dniu 12.02.2018 r. skarżąca spółka złożyła odwołanie od powyżej opisanej decyzji, które do organu II instancji wpłynęło 21.02.2018 r. W dniu 7.06.2018 r. skarżąca wniosła ponaglenie do organu wyższego stopnia. Następnie, Inspektor Nadzoru Budowlanego w dniu 14.06.2018 r. wezwał organ I instancji do uzupełnienia materiału dowodowego. Wezwanie to zrealizowane zostało w dniu 15.06.2018 r. W oparciu o uzupełniony materiał dowodowy, organ odwoławczy wydał w dniu 22.06.2018 r. decyzję nr [...] r., którą uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Nadto, w dniu 6.07.2018 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał postanowienie, w którym wskazał, że organ odwoławczy dopuścił się bezczynności, która nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa. Jednocześnie, organ ten odmówił wyznaczenia Inspektor Nadzoru Budowlanego dodatkowego terminu załatwienia sprawy, zarządził jednak wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych bezczynności. Skarżąca spółka, powoływała w skardze art. 35 i 36 kpa i wskazywała, że organ odwoławczy wydał decyzję po 4 miesiącach od dnia, w którym zostało doręczone odwołanie. W tym czasie nie została podjęta żadna czynność zmierzająca do rozpatrzenia odwołania lub podająca inny termin załatwienia sprawy (art. 36 K.p.a.). W ocenie strony skarżącej, organ II instancji dopuścił się bezczynności, która stanowiła rażące naruszenie prawa. Akcentując dopuszczalność złożenia skargi na bezczynność po wydaniu decyzji, skarga jednocześnie powoływała wyrok NSA z dnia 4.11.2015 r. II OSK 576/15 oraz WSA w Poznaniu z dnia 9.03.2016 r. IV SA/Po 6/16.

2.

W odpowiedzi na skargę Inspektor Nadzoru Budowlanego domagał się oddalenia skargi Firma A w W. . Wskazał, że przyczyną opóźnienia w rozpatrzeniu sprawy była znaczna ilość prowadzonych postępowań oraz braki kadrowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu.

Zasadniczym zagadnieniem prawnym występującym na gruncie ocenianej sprawy jest to, czy dopuszczalne jest uwzględnienie skargi na bezczynność organu administracji publicznej, która wniesiona została do sądu administracyjnego już po wydaniu przez ten organ decyzji kończącej postępowanie w sprawie, której dotyczy zarzut bezczynności. W ocenie sądu, w powyższym przypadku, skarga na bezczynność podlega oddalaniu. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie zarówno w piśmiennictwie (por. M. Jagielska, J. Jagielski, R. Stankiewicz, M. Grzywacz w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, C.H. Beck, wyd. 5, 2017 r. kom. do art. 149, uwaga II.1), jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. np. wyrok WSA w Krakowie z dnia 29.09.2016 r., II SAB/Kr 134/16, z dnia 22.12.2014 r. II SAB/Kr 257/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 22.03.2016 r. IV SAB/Wa 41/16, z dnia 8.01.2016 r. VII SA/Wa 1205/15, wyroki NSA: z 15 maja 2015 r., sygn. akt I OSK 1329, z 8 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 238/15, z 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt II OSK 746/16).

Za trafnością powyższego stanowiska przemawia to, iż zasadniczym celem skargi zarówno na bezczynność organu administracji, jaki i przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego, jest dyscyplinowanie organu administracji poprzez zwalczanie niepożądanego stanu polegającego na braku należytej aktywności organu oraz braku stosownej dynamiki podejmowanych czynności. Zauważyć bowiem należy, iż zgodnie z art. 149 par. 1 pkt 1-3 p.p.s.a., uwzględnienie takiej skargi polega na zobowiązaniu organu do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności, a także – zgodnie z par. 1a wskazanego przepisu – stwierdzeniu czy bezczynność (przewlekłość) miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Należy przy tym zauważyć, że w przypadku wniesienia skargi do sądu na bezczynność już po zakończeniu postępowania administracyjnego, wskazana wyżej funkcja tej skargi (dyscyplinująca) nie może zostać osiągnięta, skoro akt lub czynność do wydania którego sąd mógłby zobowiązać organ administracji – został już wydany. Nadto, przyjęcie poglądu o dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność już po zakończeniu tego postępowania, prowadziłoby w konsekwencji także do trudnej do zaakceptowania sytuacji, w której przedmiotowa skarga do sądu administracyjnego mogłaby być wniesiona w dowolnym właściwie czasie, z zatem nawet wiele lat po wydaniu decyzji kończącej postępowanie. W demokratycznym państwie prawa, zasada stabilizacji stosunków prawnych odgrywa niebagatelne znaczenie i trudno doszukać się racji przemawiających, w ocenianym przypadku, za dopuszczalnością czynienia wyjątku od tej zasady (wyrok NSA z dnia 21.06.2017 r.; II OSK 853/17). Także kwestia dotycząca ewentualnej odpowiedzialności cywilnej za szkodę spowodowaną przewlekłością postępowania administracyjnego nie uzasadnia możliwości skutecznego wnoszenia przedmiotowej skargi do sądu administracyjnego po zakończeniu postępowania administracyjnego. Strona bowiem, która należycie dba o własne interesy, winna bez zwłoki wykorzystywać przysługujące jej instrumenty prawne zwalczania bezczynności organu administracji publicznej. Odbywać się to więc winno do czasu zakończenia tego postępowania administracyjnego. Nie sposób przy tym premiować strony, która zwleka ze skargą na bezczynność, inicjując postępowanie sądowe już po wydaniu przez organ administracji decyzji kończącej prowadzone postępowanie.

Mając na uwadze przedstawione racje, należy uznać, że wyrok uwzględniający skargę na bezczynność organu administracji nie może zostać wydany, jeżeli w dacie orzekania przez sąd w ogóle nie toczy się już to postępowanie administracyjne, w którym strona skarżąca zarzuca organowi administracji stan bezczynności. Skarga taka, z powodów o których mowa była wyżej, podlega zatem oddaleniu. W ocenianej obecnie sprawie, skarga na bezczynność [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w zakresie rozpoznania odwołania od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia 22.01.2018 r. została wniesiona już po wydaniu przez organ II instancji decyzji kończącej postępowanie odwoławcze (tj. po załatwieniu sprawy). Skarga ta bowiem została wniesiona w dniu 26.07.2018 r., zaś MWINB wydał decyzję kończącą postępowanie w instancji odwoławczej w dniu 22.06.2018 r. Z przyczyn więc przedstawionych powyżej, brak było podstaw do uwzględnienia skargi Firma A w W. Dlatego też, na podstawie art. 151 p.p.s.a. sąd orzekł jak w sentencji.