Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Agnieszka Kolasa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2008 r. sprawy ze skargi B. W. S.A. z siedzibą w W. na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Prezydenta [...] do rozpatrzenia wniosku skarżącego – B. W. S. A. z siedzibą w W. z dnia [...] października 2007 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania administracyjnego 2. zasądza od Prezydenta [...] na rzecz skarżącego B. W. S. A. z siedzibą w W. kwotę 340 zł. (słownie: trzysta czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania

W dniu 16 stycznia 2008 r. [...] B. S.A. z siedzibą w W. złożyło skargę na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż w dniu [...] października 2007 r. złożył wniosek do Prezydenta [...] o udostępnienie informacji publicznej w postaci tekstu umowy z lipca 2007 r. zawartej pomiędzy D. S.A. z [...] W. w zakresie przejścia i przejazdu przez stanowiące własność komunalną nieruchomości położone na terenie dzielnicy B. o numerze ewidencyjnym [...] zapisane w księdze wieczystej nr [...]. Skarżący podniósł, że ww. działki są obciążone służebnością gruntową w postaci prawa przejścia i przejazdu na całej szerokości działek na rzecz każdorazowego właściciela działek o numerze ewidencyjnym [...], których właścicielem jest B. S.A. z siedzibą w W. Skarżący dowiedział się od Inżyniera Ruchu o istnieniu tej umowy, a zapoznanie się z jej treścią jest niezbędne do zbadania, czy rozwiązania w niej przyjęte nie naruszają interesów B. S.A. z siedzibą w W. Skarżący podkreślił, iż mimo upłynięcia ponad miesiąca od złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej organ administracji publicznej nie odniósł się do niego. W tej sytuacji została przez B. S.A. z siedzibą w W. złożono do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. zażalenie na bezczynność Prezydenta [...] w zakresie udostępnienia informacji publicznej. Na skutek złożonego zażalenia Zastępca Prezydenta [...] pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. poinformował go, że żądana umowa nie jest informacją publiczną, a Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postanowieniem z dnia [...] stycznia 2008 r. uznało zażalenie za niezasadne wobec udzielenia odpowiedzi przez odpowiedni organ. Jednak zdaniem B. S.A. z siedzibą w W. stanowisko organu jest niezgodne z treścią ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdzie wskazuje się, iż umowy zawarte przez podmioty gospodarujące majątkiem publicznym podlegają udostępnieniu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podnosząc, że w jego opinii skarga jest niezasadna, gdyż pismem z dnia [...] grudnia 2007 r. została skarżącemu udzielona odpowiedź.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na podstawie art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz.1270 ze zm.) do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz.1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Rozpatrywana pod tym względem skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 z dnia 6 września 2001 r. ustawy o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198 ze zm.). W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając wszystkie te aspekty, można zatem powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Art. 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego, nie ulega zatem wątpliwości, że Prezydent [...] jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mającej charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy). Trzeba również dodać, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy (nie ma także innego trybu dostępu do niej – art. 1 ust. 2 ustawy) i nie funkcjonuje w obiegu publicznym.

Wbrew stanowisku organu, żądana przez skarżącego informacja stanowi informację publiczną. Umowa Dzierżawy zawarta w dniu [...] lipca 2007 r. pomiędzy [...] W., a [...] D. S.A., stanowi zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "f" i pkt 5 lit "b", będąc rodzajem informacji majątku publicznym i sposobie jego zagospodarowania, podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych (co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP). Warto tu przypomnieć, że "formułowanie art. 6 ust. 1 pkt 2 u.d.i.p. przesądza, iż przepis ten obejmuje wszelkie informacje pozostające w związku ze wskazanymi w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. podmiotami. Wymienienie w tym przepisie przykładowych danych ma jedynie na celu wyodrębnienie głównych grup informacji, które ex lege zostały zaliczone za podstawowe i najistotniejsze w kontekście zasady jawności i prawa do informacji o działalności tych podmiotów. Wyznaczniki te będą podlegać szerokiej wykładni, równocześnie wyczerpując cały przedmiotowy zakres żądanej informacji" (S. Szuster Komentarz do ustawy o dostępie do informacji publicznej LEX/El 2003). Tak więc ustawodawca tak sformułował przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r., aby dostęp do informacji był jak najszerszy, jedyną granicą w tym zakresie jest tu treść art. 5 ust. 1 i ust 2 u.d.i.p., który wyklucza możliwość udostępnienia ze względu na tajemnicę prawem chronioną lub prywatność osób, których informacje dotyczą. Informacje o umowie dotyczącej gospodarowania mieniem publicznym (komunalnym), także jej treść jest jawna, chyba że zawiera dane chronione. Wówczas jednak organ powinien zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Organ może więc odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. W zależności od rodzaju tajemnicy wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego – art. 22 u.d.i.p.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy.

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno – technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ "milczy" wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Z kolei stanowisko organu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji przybiera, jak wskazano powyżej, procesową formę decyzji administracyjnej, co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

W tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli działania zgodnego z wnioskiem, a nie odmowy. Przedstawienie informacji zupełnie innej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca lub też informacji zupełnie wymijającej, może powodować jego wątpliwości co do tego, czy organ nie narusza przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej (czy nie pozostaje w bezczynności).

Prezydent [...], negując fakt stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w niniejszej sprawie, nie udzielił informacji zgodnie z wnioskiem ani też nie wydał decyzji odmownej. Organ pozostawał więc w zwłoce, toteż Sąd zobowiązał Prezydenta [...] do załatwienia wniosku B. S.A. z siedzibą w W. z dnia [...] października 2007 r., bądź poprzez udzielenie stosownej informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych, łącznie z prawem wniesienia skargi lub powództwa do sądu właściwego ze względu na przyczynę odmowy.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 149 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "d" i pkt 4 "c" ustawy o dostępie do informacji publicznej orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Orzekając o kosztach sąd działał na podstawie art. 200 w zw. z art. 209 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi