Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz, Protokolant asystent sędziego Eliza Kusy, po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów (obecnie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 523/15 w sprawie ze skargi J. C. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 31 października 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od J. C. na rzecz Szefa Krajowej Administracji Skarbowej kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z 20 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 523/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, działając na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.), dalej: p.p.s.a., uwzględnił skargę J. C. (dalej: wnioskodawca lub skarżący) na interpretację indywidualną Ministra Finansów (dalej: organ) z 31 października 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług i uchylił zaskarżoną interpretację.

1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi

Wnioskodawca zwrócił się do organu o wydanie interpretacji indywidualnej, wskazując we wniosku, że jest właścicielem nieruchomości składającej się z kilku działek ewidencyjnych (w tym jednej, na której zamieszkuje) o łącznej powierzchni 5,79 ha, którą to nieruchomość nabył wraz z byłą żoną od swoich rodziców w 1993 r. na podstawie umowy darowizny. Prawo własności do całości ww. gruntów skarżący uzyskał 28 grudnia 2001 r. również w drodze darowizny. Wskazana nieruchomość to tzw. ojcowizna. Stanowi ona majątek prywatny wnioskodawcy i nie była wykorzystywana w prowadzonej przez niego w przeszłości działalności gospodarczej (komis samochodowy, z tytułu prowadzenia którego wnioskodawca był podatnikiem podatku od towarów i usług). Nie była także wynajmowana, ani wydzierżawiana. Na części nieruchomości będącej siedliskiem rolniczym posadowione są dwa obiekty budowlane, które syn skarżącego od połowy 2013 r. sezonowo wynajmuje turystom. Ta część nieruchomości nie zostanie zbyta w drodze darowizny, ani sprzedaży. Wnioskodawca zamierza dokonać podziału jedynie części nieruchomości (o łącznej powierzchni około 1,3 ha), a następnie dokonać jej zbycia, w ten sposób, że część gruntu przekaże bliskim w drodze umowy darowizny, a pozostałą część sprzeda. Niepodzielona część gruntów nie będzie przedmiotem sprzedaży. Wnioskodawca przed kilku laty zlecił lokalnej gazecie zamieszczenie ogłoszenia o treści: "Sprzedam działkę w M.", podając swój numer telefonu, a także zlecił sprzedaż nieruchomości pośrednikom, gdyż nie czuje się kompetentny do prowadzenia działań w tym zakresie. Wnioskodawca nie zmierza podejmować działań o charakterze marketingowym. We wniosku wskazano też, że dla obszaru, na którym położona jest nieruchomość, nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym – aby móc dokonać jej podziału – wnioskodawca (wraz z synem) wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, którą uzyskał i zgodnie z którą przeznaczeniem przedmiotowej nieruchomości jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Przed wystąpieniem do właściwego organu o ustalenie warunków zabudowy wnioskodawca wykonał przyłącze do sieci energetycznej (posadowił skrzynkę) oraz zawarł porozumienie z przedsiębiorstwem wodociągowym o partycypacji w kosztach ewentualnego wybudowania sieci wodociągowej (udział w projekcie realizowany byłby przez spółkę gminną i dotyczyłby nie tylko nieruchomości wnioskodawcy) celem zapewnienia ewentualnych przyszłych dostaw energii i wody do nieruchomości. Ww. działania stanowiły warunek konieczny pozytywnego rozpatrzenia wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Jednocześnie wnioskodawca nie zamierza budować na nieruchomości infrastruktury energetycznej, ani sieci kanalizacyjnej. Nieruchomość nie została uzbrojona, a wnioskodawca nie zamierza podejmować aktywnych działań mających na celu przygotowanie gruntów do sprzedaży. Celem sprzedaży posiadanego majątku nieruchomego, który wcześniej był własnością rodziców wnioskodawcy, jest przekazanie go członkom rodziny i spieniężenie.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego sformułowano pytania: czy sprzedaż nieruchomości będzie stanowiła działalność gospodarczą na gruncie podatku od towarów i usług oraz czy i jakie skutki podatkowe w podatku od towarów i usług powstaną w przypadku darowizny na rzecz osób bliskich oraz sprzedaży poszczególnych części nieruchomości?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wnioskodawca wskazał, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie stanowiła działalności gospodarczej na gruncie podatku od towarów i usług, gdyż celem zbycia działek jest jedynie spieniężenie nieruchomości, które stanowią majątek rodzinny. Skoro działania wnioskodawcy nie będą stanowiły działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), dalej: ustawa o VAT, to czynności zbycia części nieruchomości nie można kwalifikować jako dostawy towarów. W konsekwencji czynności te (darowizna, sprzedaż) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

We wspomnianej na wstępie interpretacji indywidualnej z 31 października 2014 r. organ uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Z uzasadnienia wynika jednak, że w odniesieniu do kwestii nieodpłatnego zbycia części nieruchomości (darowizny) na rzecz osób bliskich stanowisko skarżącego jest prawidłowe. Powołując się na art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT organ stwierdził bowiem, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku darowizna nie będzie stanowić dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, w związku z czym nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odnosząc się natomiast do zagadnień dotyczących sprzedaży części nieruchomości organ wskazał elementy, które - w świetle definicji zawartych w art. 15 ustawy o VAT - mają istotne znaczenie dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą. Zdaniem organu, w przypadku pojedynczych dostaw działek, należących do majątku osobistego osoby fizycznej, możliwe jest uznanie takich transakcji za działalność handlową, jeśli tylko przybiera ona cechy profesjonalnego obrotu nieruchomościami, niezależnie od tego, czy osoba ta zawodowo trudni się obrotem nieruchomościami, prowadząc działalność handlową w tym zakresie, czy jest osobą prywatną. O uznaniu konkretnego składnika majątku za towar handlowy nie mogą też przesądzać zamiary danego podmiotu istniejące w momencie nabycia oraz dotychczasowy sposób wykorzystywania nieruchomości. Istotne znaczenie będą miały zaś okoliczności związane z przygotowaniem nieruchomości do transakcji, a także z samym zbyciem działek powstałych po podziale. Organ powołał się przy tym na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dalej: TSUE (wyrok z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 Jarosław Słaby i C-181/10 Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć, ECLI:EU:C:2011:589) oraz odwołujące się do niego orzeczenia krajowych sądów administracyjnych. Zdaniem organu, w rozpoznawanej sprawie zaistniał zbiór pewnych zorganizowanych działań, zatem dostawa gruntu (sprzedaż) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

2. Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa wnioskodawca wniósł na ww. interpretację skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zarzucając w niej naruszenie art. 14c § 1, art. 120, art. 180 § 1 i art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. 2012 r., poz. 749, ze zm.), dalej: O.p. oraz art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

W odpowiedzi na skargę organ, podtrzymując zaprezentowane wcześniej stanowisko, wniósł o jej oddalenie.

3. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację. Za istotę sporu Sąd przyjął kwestię uznania skarżącego w konkretnych okolicznościach faktycznych wskazanych we wniosku za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W tym zakresie wskazano, że tematyka związana z tak zakreślonym przedmiotem sporu była już wielokrotnie przedmiotem rozważań sądów administracyjnych. Znalazła ona również swoje odbicie w powoływanym przez organ wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. Po przytoczeniu zasadniczych tez wskazanego orzeczenia, a także poglądów krajowych sądów administracyjnych oraz przeanalizowaniu stanu faktycznego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Sąd stwierdził, że z okoliczności tych nie wynika, aby skarżący podejmował jakiekolwiek czynności, które mogłyby świadczyć o jego aktywności podobnej do aktywności sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez tego rodzaju podmiot, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej. Podkreślono w szczególności okoliczności nabycia nieruchomości przez skarżącego (darowizna majątku rodzinnego), brak wykorzystywania jej we wcześniejszej działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego, której przedmiotem nie były usługi budowlane, deweloperskie, czy inne związane z budownictwem. W ocenie Sądu, również czynnościom, jakie podjął skarżący przed sprzedażą nieruchomości, nie sposób przypisać cech aktywności sprzedawcy profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami. Wprawdzie wystąpił on o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nieruchomości, dokonał jej podziału geodezyjnego, doprowadził do granic nieruchomości sieć energetyczną oraz podjął działania umożliwiające w przyszłości wykonanie infrastruktury wodociągowej, to jednak – zdaniem Sądu –czynności te nie miały na celu wyłącznie podniesienia atrakcyjności nieruchomości i zwiększenia jej wartości, a w konsekwencji uzyskania jak najwyższej ceny sprzedaży, ale przede wszystkim zostały powzięte w celu jej sprzedaży w ogóle. Sąd nie podzielił też stanowiska organu, że w celu sprzedaży gruntów skarżący, korzystając z usług agencji (biura) obrotu nieruchomościami, podjął działania marketingowe, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia. W ocenie Sądu, korzystanie przez osoby prywatne z usług podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami przy sprzedaży nieruchomości nie uprawnia, aby tego rodzaju aktywność porównywać do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie sprzedażą nieruchomości. Na zakończenie Sąd zwrócił również uwagę, że zaskarżona interpretacja zawiera wadliwe sformułowanie rozstrzygnięcia, które powinno być zredagowane w sposób jednoznaczny, zrozumiały i wyczerpujący, bowiem z niego wynika zakres praw lub obowiązków strony, która jest adresatem aktu administracyjnego. W niniejszej sprawie organ stwierdził, że stanowisko skarżącego w zakresie opodatkowania zbycia nieruchomości gruntowych jest nieprawidłowe. O ile jednak rozstrzygnięcie takie jest spójne z uzasadnieniem w części dotyczącej sprzedaży nieruchomości, o tyle już w przypadku zbycia w drodze darowizny spójności tej brak. Z uzasadnienia zaskarżonej interpretacji wynika bowiem, że stanowisko skarżącego w tej części organ uznał za prawidłowe.

4. Skarga kasacyjna

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez organ, a w skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty:

a) naruszenia prawa materialnego, tj.:

– art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, że planowana przez skarżącego sprzedaż działek wyodrębnionych z gospodarstwa rolnego nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu,

– art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez jego niezastosowanie na skutek przyjęcia, że skarżący z tytułu planowanej sprzedaży działek budowlanych nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług;

b) naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 14b § 3 O.p., poprzez niedokonanie pełnej analizy i oceny stanu faktycznego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, tj. z pominięciem działań skarżącego podejmowanych w związku z planowaną sprzedażą działek budowlanych.

W kontekście tak sformułowanych podstaw kasacyjnych organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

5.1. Skarga kasacyjna organu zasługuje na uwzględnienie z uwagi na zasadność sformułowanych w niej zarzutów naruszenia prawa materialnego.

5.2. Zagadnienie stanowiące istotę sporu w rozpoznawanej sprawie (tj. możliwość uznania za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług transakcji sprzedaży przez osoby fizyczne nieruchomości nabytych uprzednio do majątku prywatnego) obecne jest w orzecznictwie sądów administracyjnych od wielu lat, co zostało zaakcentowane zarówno przez organ, jak też przez Sąd pierwszej instancji. Poglądy judykatury w tym zakresie mocno ewoluowały, nie obierając przy tym jednolitego kierunku. Ustabilizowały się jednakże po wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w którym wskazano zasadnicze kryteria rozróżnienia pomiędzy sprzedażą nieruchomości dokonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym osoby fizycznej a sprzedażą dokonywaną w ramach działalności gospodarczej tej osoby.

Po wydaniu powołanego wyżej wyroku w orzecznictwie krajowych sądów administracyjnych, w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego, pojawiło się szereg wyroków, prezentujących jednolite stanowisko w zakresie spornego problemu. Dla przykładu wskazać można orzeczenia z: 7 października 2011 r., I FSK 1289/10; 18 października 2011 r., I FSK 1536/10; 9 listopada 2011 r., I FSK 1656/11; 10 listopada 2011 r., I FSK 13/11; 16 listopada 2011 r., I FSK 110/11 i I FSK 1654/11; 21 grudnia 2012 r., I FSK 265/12; 8 września 2014 r., I FSK 931/14; 2 kwietnia 2015 r., I FSK 9/14; 2 września 2015 r., I FSK 239/14; 5 listopada 2015 r., I FSK 1077/14; 17 grudnia 2015 r., I FSK 1455/14; 12 stycznia 2017 r., I FSK 983/15/ i I FSK 984/15; z 23 lutego 2017 r., I FSK 1240/15 i I FSK 1241/15; z 16 marca 2017 r., I FSK 1038/15 i I FSK 1772/15 (wszystkie powoływane w niniejszym wyroku orzeczenia dostępne w CBOSA).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela wyżej zaprezentowaną jednolitą linię orzecznictwa.

5.3. Z powyższych względów należy ocenić negatywnie stwierdzenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku zawarte w zaskarżonym wyroku (str. 7 uzasadnienia), iż: "(...)Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela linii orzeczniczej sądów administracyjnych, w której akcentuje się, że decydujące znaczenie przy wykładni art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. [art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112] mają przesłanki o charakterze przedmiotowym, obrazujące stopień aktywności sprzedającego w zakresie wyprzedaży swojego majątku, zaś przesłanka podmiotowa ma jedynie znaczenie drugorzędne (...)".

Sąd pierwszej instancji, wydając zaskarżony wyrok, dostrzegł wprawdzie zarówno orzeczenie TSUE, jak i kierunek, w którym ukształtowała się po tym wyroku linia orzecznicza, jednocześnie z pełną świadomością swej decyzji orzekł wbrew tej linii. Tymczasem - jak trafnie zauważył Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 6 września 2001 r., P 3/01 (OTK 2001/6/163) - utrwalona praktyka sądowa dotycząca interpretacji przepisów prawnych, zwłaszcza gdy jest ona dość jednoznaczna, wskazuje na treść stosowanego prawa, a więc na wolę ustawodawcy, choćby teoretycznie istniała możliwość innej wykładni.

5.4. Przenosząc zatem powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że pojęcie działalności gospodarczej, zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, ma charakter bardzo szeroki. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 2006 r. L 347/1, ze zm.), a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takie aktywne działania mogą polegać np. na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych (por. pkt 40 wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r.). Aktywność tego rodzaju nie należy do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym zakresie w pełni aktualne są również tezy zawarte w wyroku składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok z 27 października 2009 r., I FSK 1043/08), wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, że w takich przypadkach mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie z zarządem majątkiem prywatnym. Zatem stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

5.5. W kontekście przedstawionych w powołanych powyżej wyrokach kryteriów odróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym w zakresie zbywania nieruchomości, za zasadne należy uznać twierdzenia autora skargi kasacyjnej, iż przy ocenie, czy planowana przez skarżącego sprzedaż działek nastąpi w wyniku wykonywania przez niego działalności gospodarczej, czy w ramach zarządu majątkiem prywatnym, uwzględnić należy okoliczności takie, jak: podział geodezyjny nieruchomości, wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wykonanie przyłącza do sieci energetycznej, zawarcie porozumienia w sprawie partycypacji w kosztach budowy sieci wodociągowej, zlecenie lokalnej gazecie zamieszczenia ogłoszenia o sprzedaży, czy też zlecenie sprzedaży wydzielonych działek pośrednikom. Okoliczności te wskazują bowiem jednoznacznie, że skarżący planując sprzedaż działek, podjął działania porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami.

Oceny tej nie wyklucza również, akcentowana przez Sąd pierwszej instancji, forma i okoliczności nabycia nieruchomości przez skarżącego (umowa darowizny majątku rodzinnego, tj. nabycie nie w celu dalszej odsprzedaży). Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 stycznia 2013 r., I FSK 237/12, sprzedaży działek budowlanych, wydzielonych z gospodarstwa rolnego, pozyskanego nawet wiele lat wcześniej w drodze darowizny, można nadać profesjonalny charakter. Wystarczy, że działania danej osoby fizycznej sprzedającej działki przybierają formę zawodową (profesjonalną). Istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że strona w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców.

5.6. Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny za zasadne uznał zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, co spowodowało konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

5.7. Na uwzględnienie nie zasługiwał natomiast zarzut skargi kasacyjnej wywiedziony na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., dotyczący wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku, poprzez niedokonanie pełnej analizy i oceny stanu faktycznego opisanego we wniosku o wydanie interpretacji (z pominięciem działań skarżącego podejmowanych w związku z planowaną sprzedażą działek). W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że uzasadnienie kwestionowanego orzeczenia odpowiada wzorcowi ukształtowanemu na podstawie art. 141 § 4 p.p.s.a. Zawiera bowiem wszystkie niezbędne elementy, określone w tym przepisie. Pominięcie zaś przez Sąd pierwszej instancji wspominanych w skardze kasacyjnej okoliczności było następstwem dokonania błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, przyjmującej za punkt wyjścia założenie, że dla przypisania danemu podmiotowi statusu podatnika podatku od towarów i usług (w szczególności działania w charakterze handlowca), nie jest wystarczające ustalenie i ocena okoliczności związanych z samą sprzedażą, lecz konieczne jest również ustalenie okoliczności towarzyszących nabyciu towarów, a zwłaszcza, czy zostały one nabyte z zamiarem ich późniejszej odsprzedaży.

5.8. Zgodnie z art. 188 p.p.s.a., w brzmieniu obowiązującym od 15 sierpnia 2015 r., Naczelny Sąd Administracyjny w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylając zaskarżone orzeczenie, rozpoznaje skargę, jeżeli uzna, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Skorzystanie z instytucji procesowej, o której mowa w tym przepisie, możliwe jest również w sytuacji, gdy nie wnosił o to wnoszący skargę kasacyjną (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 10 maja 2005 r., FSK 2536/04; z 24 września 2008 r., I OSK 1494/07, CBOSA).

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny, uznając zasadność zarzutów skargi kasacyjnej na podstawie art. 188 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku oraz oddalił skargę jako niezasadną.

5.9. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a.