Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Lipiński po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Spółki A na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala sprzeciw. WSA/wyr.1 – sentencja wyroku

Zaskarżoną decyzją Wojewoda (dalej: "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") uchylił decyzję Starosty "[...]" (dalej: "organ I instancji") z dnia "[...]", nr "[...]", zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą dla Spółki A (dalej: "skarżąca") pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej, na działce nr "[...]" położonej w obrębie "[...]", gmina "[...]".

W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej: k.p.a.)

Z decyzji i akt sprawy wynika, że postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę zostało zainicjowane wnioskiem skarżącej z dnia 5 lipca 2017 r.

Rozpoznając sprawę Starosta decyzją z "[...]" orzekł o zatwierdzeniu projektu

budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr "[...]" położonej w obrębie "[...]", gmina "[...]". W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji podniósł, że zgodnie z załączoną dokumentacją stacja bazowa telefonii komórkowej nie będzie stanowiła zagrożenia dla ludzi i środowiska i będzie spełniała wymagania rozporządzenia Ministra Środowiska z 30 października 2003 r., w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów. Następnie wyjaśnił, że z przedstawionych obliczeń i rysunków wchodzących w skład analizy występowania obszarów elektromagnetycznych sporządzonej dla przedmiotowej stacji wynika, że pola elektromagnetyczne o wartościach

gęstości mocy większej niż 0,1 W/m2 będą występowały w wolnej przestrzeni w miejscach niedostępnych dla ludności, zarówno w miejscach ich przebywania jak i zamieszkania, w odległości do 78,10 m (zasięg sumaryczny) od środka stacji bazowej. W związku z tym nie zachodzi konieczność ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania wokół stacji, która nie będzie stanowiła zagrożenia dla ludzi i środowiska.

W odwołaniu od tej decyzji J. Ł., M. Z. i A. Z. podnieśli, że w ich ocenie budowa takiego obiektu w bezpośrednim

sąsiedztwie domów negatywnie wpłynie na zdrowie i bezpieczeństwo oraz estetykę

miejscowości. Ponadto sąsiedztwo wieży spowoduje znaczące obniżenie wartości

nieruchomości bezpośrednio przyległych do działek, gdzie planowana jest inwestycja.

W uzasadnieniu decyzji z dnia "[...]" organ odwoławczy wskazał, że z analizy projektu budowlanego, zatwierdzonego decyzją Starosty z "[...]" wynika, że w rozpatrywanej sprawie zamierzeniem jest stacja bazowa telefonii komórkowej składająca się ze stalowej wieży kratowej o wysokości całkowitej 61,95 m npt., anten sektorowych i radiolinii (mocowanych za pomocą systemowych elementów do trzonu wieży), szaf sterujących (ustawionych na systemowych ramach) oraz dróg kablowych łączących poszczególne elementy – zgodnie z pkt 1.5 opisu technicznego, wraz z wewnętrzną linią zasilającą. Stacja bazowa telefonii komórkowej, składająca się z wieży kratowej oraz

z zamontowanych na niej anten i szaf sterujących wraz z drogami kablowymi łączącymi

poszczególne elementy jest "telekomunikacyjnym obiektem budowlanym", o którym mowa w § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r., nr 219, poz. 1864 ze zm.). Podniesiono, że w sprawie organ administracji architektoniczno-budowlanej, orzekający w sprawie pozwolenia na budowę, związany był ostateczną decyzją Wójta "[...]" z "[...]" o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, którą ustalono warunki

zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie instalacji radiokomunikacyjnej telefonii

komórkowej operatora "[...]". Na załączniku do tej decyzji pokazane zostały linie

rozgraniczające teren inwestycji. Natomiast projekt budowlany, zatwierdzony przez organ I instancji decyzją z "[...]", wykracza poza linie rozgraniczające

teren inwestycji. Poza wyznaczonymi liniami rozgraniczającymi teren inwestycji usytuowana została przeważająca część wewnętrznej linii zasilającej, która jest projektowana od rozdzielni na konstrukcji wieży do miejsca planowanej lokalizacji złącza kablowo-pomiarowego, gdzie nastąpi przyłączenie obiektu do sieci. Wskazano, że projekt budowlany przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej wykonany

został w części dotyczącej wieży kratowej i jej posadowienia przez osoby posiadające

uprawnienia budowlane w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, a w zakresie zasilania energetycznego przez projektanta posiadającego uprawnienia w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji oraz urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych. Natomiast projekt budowlany stacji bazowej telefonii komórkowej powinien być wykonany: w zakresie wieży kratowej - przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, zaś w zakresie zamontowanych na niej urządzeń telekomunikacyjnych - przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w zakresie specjalności telekomunikacyjnej. Podkreślono, że osoba posiadająca uprawnienia budowlane w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, nawet bez ograniczeń, nie posiada uprawnień w specjalności telekomunikacyjnej i nie może sama sporządzać projektu

budowlanego stacji bazowej telefonii komórkowej. Projekt budowlany, zatwierdzony decyzją organu I instancji nie spełnia wymagań określonych w art. 34 ust. 3 ustawy Prawo budowlane, uszczegółowionych w rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z 25 kwietnia 2012 r., w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462). Z treści tych przepisów wynika, że zasadniczymi elementami projektu budowlanego są: projekt zagospodarowania działki lub terenu i projekt architektoniczno-budowlany. Z kolei projekt architektoniczno-budowlany, zgodnie § 11 ust. 2 pkt 8 i § 12 ust.1 pkt 5 wymienionego rozporządzenia musi zawierać rozwiązania zasadniczych elementów wyposażenia budowlano-instalacyjnego, umożliwiającego użytkowanie obiektu zgodnie przeznaczeniem wraz z powiązaniem z sieciami zewnętrznymi. Zatem projekt zasilania elektrycznego winien być elementem projektu budowlanego, nie zaś załącznikiem do niego, na równi z takimi opracowaniami jak analiza środowiskowa czy kwalifikacja przedsięwzięcia. Dodatkowo, organ orzekający w pierwszej instancji nie dokonał prawidłowej oceny przedłożonych przez inwestora dokumentów pod kątem kwalifikacji inwestycji w kontekście oddziaływania na środowisko, a zatem ustalenia, czy zalicza się ona do przedsięwzięć zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

W sprzeciwie od tej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie:

art. 35 ust. 1 w zw. z art. 29 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo

Budowlane w zw. Z art. 52 w zw. z art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - poprzez uznanie przez organ odwoławczy, że ułożenie kanalizacji kablowej ujętej w projekcie zasilania elektrycznego instalacji radiokomunikacyjnej, załączonej do projektu budowlanego stacji bazowej telefonii komórkowej "[...]", podlega analizie pod kątem zgodności z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, podczas gdy jako przedsięwzięcie nie wymagające pozwolenia na budowę, a wymagające tylko zgłoszenia, stanowi tylko załącznik do projektu, a nie element projektu w ramach całego zamierzenia budowlanego, jak twierdzi organ odwoławczy.

§ 16 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju w sprawie samodzielnych

funkcji technicznych w budownictwie z dnia 11 września 2014 r., poprzez uznanie,

że projekt budowlany w zakresie zamontowanych urządzeń telekomunikacyjnych

na projektowanej wieży wymaga sporządzenia przez osobę posiadającą

uprawnienia w zakresie specjalności telekomunikacyjnej, podczas gdy wyżej

wskazany przepis milczy o takiej specjalności.

Wskazując na powyższe wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na sprzeciw Wojewoda wniósł o jego oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Sprzeciw nie jest zasadny.

W myśl art. 1 § 1-2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, dalej jako: p.p.s.a.) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a., sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Z dniem 1 czerwca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017, poz. 935) – zwana dalej: "ustawą nowelizującą" – która wprowadziła zmiany między innymi do ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zgodnie z art. 9 pkt 7 ustawy nowelizującej, w dziale III ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi po rozdziale 3 dodaje się rozdział 3a o tytule "Sprzeciw od decyzji". W myśl nowowprowadzonego art. 64a od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw.

Postępowanie w przedmiocie sprzeciwu znacznie uproszczono, bowiem organ administracji nie musi udzielać odpowiedzi na skargę (art. 64c § 4), w postępowaniu przed sądem nie biorą udziału uczestnicy, a jedynie strona skarżąca i organ, który wydał zaskarżoną decyzję (art. 64b § 3). Skróceniu uległy też terminy procesowe: sprzeciw wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skarżącemu decyzji (art. 64c. § 1), organ, który wydał zaskarżoną decyzję, przekazuje sprzeciw od decyzji sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy w terminie czternastu dni od dnia jego otrzymania (art. 64c § 4), a sąd rozpoznaje sprzeciw od decyzji w terminie trzydziestu dni od dnia wpływu sprzeciwu od decyzji (art. 64d § 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy nowelizującej, do postępowań przed sądami administracyjnymi, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w brzmieniu dotychczasowym. Z przepisu tego wynika jednocześnie, że do spraw wszczętych po wejściu w życie ustawy nowelizującej stosuje się nowe przepisy.

Ponieważ zarówno doręczenie zaskarżonej decyzji, jak i wniesienie sprzeciwu od decyzji (które powoduje wszczęcie postępowania sądowoadministracyjnego) nastąpiło już po wejściu w życie ustawy nowelizującej - zastosowanie do niniejszej sprawy znajdzie ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w jej aktualnym brzmieniu, według którego sąd, rozpoznając sprzeciw od decyzji, ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a. (art. 64e p.p.s.a.). Uwzględniając sprzeciw od decyzji, sąd uchyla decyzję w całości, jeżeli stwierdzi naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. (art. 151a § 1 zd. 1. p.p.s.a.). W przypadku nieuwzględnienia sprzeciwu od decyzji sąd oddala sprzeciw (art. 151a § 2 p.p.s.a.).

Kontrola prawidłowości zaskarżonej decyzji w ramach rozpoznania sprzeciwu oznacza zatem konieczność dokonania oceny, czy w realiach konkretnej sprawy organ II instancji w uzasadniony sposób skorzystał z możliwości wydania decyzji kasatoryjnej, czy też bezpodstawnie uchylił się od załatwienia sprawy co do jej istoty. Podstawowym obowiązkiem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na decyzję kasacyjną będzie przede wszystkim ustalenie, czy zachodziły przesłanki do zastosowania art. 138 § 2 k.p.a., a więc odstąpienie od zasady ogólnej ponownego, merytorycznego rozpoznania sprawy albo zakończenia jej w inny sposób. Dokonując kontroli rozstrzygnięcia wydanego na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. sąd nie jest natomiast władny odnosić się do meritum sprawy w kierunku jej przesądzenia, skoro na skutek uchylenia decyzji organu I instancji sprawa wraca do merytorycznego rozpatrzenia przed tym organem (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2017 r., sygn. akt II OSK 2219/15, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http:/orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z orzecznictwa sądów administracyjnych jednoznacznie wynika, że na tle przepisu art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy nie jest uprawniony do wydania kasacyjnego rozstrzygnięcia, jeśli organ I instancji nieprawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 11 stycznia 2007 r., sygn. akt II SA/GI 439/06, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Decyzja kasacyjna nie może zostać wydana, jeśli kwestią sporną będzie tylko ocena prawna zebranego materiału dowodowego w sprawie (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1256/13, dostępny jw.). W sprzeczności z art. 138 § 2 k.p.a. pozostaje wydanie decyzji kasacyjnej zarówno w przypadku, "gdy zaskarżona decyzja była dotknięta jedynie błędami natury prawnej, jak i w przypadku, gdy postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez organ pierwszej instancji jest dotknięte niewielkimi brakami, które z powodzeniem można uzupełnić w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 136 k.p.a." (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 października 2013 r., II SA/Kr 997/13, dostępny jw.).

W myśl art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy uwzględnić przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Reasumując organ odwoławczy może wydać decyzję kasacyjną, gdy organ I instancji przy rozpatrywaniu sprawy nie przeprowadził w ogóle postępowania wyjaśniającego lub naruszył przepisy postępowania w stopniu uzasadniającym uznanie sprawy za niewyjaśnioną i przez to niekwalifikującą się do merytorycznego rozstrzygnięcia przez organ drugiej instancji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2017r., sygn. akt II OSK 1386/15, dostępny jw.). Kasatoryjne rozstrzygnięcie może zapaść wyłącznie w sytuacji, gdy wątpliwości organu drugiej instancji co do stanu faktycznego nie da się wyeliminować w trybie art. 136 k.p.a. Konieczność natomiast uzupełnienia w niewielkim zakresie postępowania dowodowego, przez przeprowadzenie określonego dowodu, mieści się w kompetencjach organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania, wyłączając dopuszczalność decyzji kasacyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt II OSK 1427/16, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Wszystkie okoliczności, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej muszą zostać ustalone w toku prawidłowo przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Zgodnie zaś z art. 7 k.p.a., w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Konsekwencją obowiązywania zasady praworządności jest także regulacja zawarta w art. 107 § 1 k.p.a., ustanawiającym obok innych wymogów decyzji obowiązek organu zawarcia w niej podstawy prawnej i uzasadnienia faktycznego, które w myśl § 3 tego artykułu powinno w szczególności obejmować wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Powyższe obowiązki, ciążą na organach administracji publicznej obu instancji. Organ odwoławczy ma obowiązek nie tylko dokonać kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia organu I instancji, ale co do zasady ma również rozpatrzyć całość sprawy i orzec merytorycznie. Na organie odwoławczym ciążą te same, co na organie I instancji obowiązki w zakresie wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zgromadzenia pełnego materiału dowodowego (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Stosownie do art. 136 k.p.a. organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Jeżeli organ I instancji nie wyjaśnił części istotnych okoliczności sprawy albo zgromadził niepełny, ale obszerny materiał dowodowy, wówczas organ odwoławczy ma obowiązek te uchybienia usunąć we własnym zakresie.

Jak wynika z przedmiotowej sprawy Wojewoda w zaskarżonej decyzji wskazał na szereg wątpliwości dotyczących merytorycznych rozwiązań zawartych w projekcie budowlanym zatwierdzonym przez organ I instancji. Organ odwoławczy wyraźnie podkreślił, że jego wątpliwości dotyczą przede wszystkim tego że: projekt budowlany, zatwierdzony przez organ I instancji decyzją z "[...]", wykracza poza linie rozgraniczające teren inwestycji. Poza wyznaczonymi liniami rozgraniczającymi teren inwestycji usytuowana została przeważająca część wewnętrznej linii zasilającej, która jest projektowana od rozdzielni na konstrukcji wieży do miejsca planowanej lokalizacji złącza kablowo-pomiarowego, gdzie nastąpi przyłączenie obiektu do sieci; projekt zasilania elektrycznego nie jest elementem projektu budowlanego; organ nie dokonał prawidłowej oceny przedłożonych przez inwestora dokumentów pod kątem kwalifikacji inwestycji w kontekście oddziaływania na środowisko, w tym na obszar Natura 2000.

Powyższe oznacza, że wymienione w zaskarżonej decyzji wady nie mogą być konwalidowane przez organ odwoławczy, tylko muszą zostać usunięte na etapie postępowania przed organem I instancji. W związku z tym, zastosowanie normy art. 138 § 2 k.p.a. do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy temu organowi do ponownego rozpatrzenia, uznać należy za prawidłowe. Trafna jest bowiem konkluzja organu II instancji, że przeprowadzone przez organ I instancji postępowanie administracyjne naruszało zasady procedowania, co mogło mieć istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji.

Natomiast skarżąca sprzeciwia się decyzji organu II instancji wskazując, że ułożenie kanalizacji kablowej ujętej w projekcie zasilania elektrycznego instalacji radiokomunikacyjnej, załączonej do projektu budowlanego stacji bazowej telefonii komórkowej, podlega analizie pod kątem zgodności z decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, podczas gdy jako przedsięwzięcie nie wymagające pozwolenia na budowę wymaga tylko zgłoszenia oraz uznanie,

że projekt budowlany w zakresie zamontowanych urządzeń telekomunikacyjnych

na projektowanej wieży wymaga sporządzenia przez osobę posiadającą

uprawnienia w zakresie specjalności telekomunikacyjnej.

Zdaniem Sądu należy jednak podzielić stanowisko Wojewody. Odnosząc się do pierwszego zarzutu sprzeciwu należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę dotyczy całego zamierzenia budowlanego. W przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 Praw budowlanego, dla całego zamierzenia budowlanego. Taka regulacja pozostaje w ścisłym związku z zasadami wyrażonymi w art. 5 Prawa budowlanego, z którego wynika, że obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając między innymi spełnienie warunków użytkowych zgodnych z przeznaczeniem obiektu, w szczególności w zakresie zaopatrzenia w wodę i energię elektryczną oraz odpowiednio do potrzeb, w energię cieplną i paliwa, przy założeniu efektywnego wykorzystania tych czynników, jak również usuwania ścieków, wody opadowej i odpadów. Artykuł 33 Prawa budowlanego nie wprowadza żadnego wyjątku dopuszczającego udzielenie pozwolenia na budowę dla części obiektu budowlanego. Stosowanie zaś do art. 3 pkt 1a tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym, należy przez to rozumieć budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi. Z definicji legalnej zawartej w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego wynika, że przyłącza przynależą do urządzeń budowlanych, przez które należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniając możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Poza przyłączami wymieniono w tym przepisie urządzenia instalacyjne. Powyższe regulacje wskazują zatem, że urządzenia techniczne i instalacje (w tym elektryczne) stanowią część obiektów budowlanych, które są niezbędne do ich wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny "obiektem budowlanym jest budowla stanowiąca całość techniczno – użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Dlatego też, zamierzenia inwestycyjnego polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, nie można dzielić na dwie części – na etap budowy samej wieży stacji bazowej i na etap instalowania na tej wieży anten nadawczo – odbiorczych a tym samym nie można stosować do tak podzielnych części odmiennych regulacji prawnych, odnoszących się do pozwolenia na budowę i do zgłoszenia (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 630/10, Lex nr 992611). O ile zatem zamierzeniem budowlanym jest budowa obiektu budowlanego pozwolenie na budowę – winno objąć całe zamierzenie, w tym instalacje i urządzenia budowlane zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Odnosząc się z kolei do argumentu organu odwoławczego podnoszącego, że projekt budowlany stacji bazowej telefonii komórkowej został sporządzony przez osoby nie posiadające stosownych uprawnień wskazać należy, że zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 11 września 2014 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz. U. z 2014 r., poz. 1278) uprawnienia budowlane w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń telekomunikacyjnych bez ograniczeń uprawniają do projektowania obiektu budowlanego lub kierowania robotami budowlanymi związanymi z obiektem budowlanym, w zakresie telekomunikacji przewodowej wraz z infrastrukturą telekomunikacyjną oraz telekomunikacji bezprzewodowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Uprawnienia budowlane w specjalności, o której mowa w ust. 1, w ograniczonym zakresie uprawniają do projektowania obiektu budowlanego lub kierowania robotami budowlanymi związanymi z obiektem budowlanym wraz z infrastrukturą telekomunikacyjną, w odniesieniu do obiektu budowlanego, takiego jak lokalne linie i instalacje. Z akt sprawy wynika jednak, że projekt zasilania elektroenergetycznego instalacji radiokomunikacyjnej został sporządzony przez osoby posiadające uprawnienia budowlane do projektowania i kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych.

Reasumując, zebrane dowody nie były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy, a organ odwoławczy dokonał ich prawidłowej oceny. Ocena dowodów inna niż chciała tego skarżąca nie oznacza naruszenia art. 75 § 1, 77 § 1 i 80 k.p.a. Ponadto, organ odwoławczy wskazał również wskazówki dla organu I instancji co do dalszego postępowania.

Mając to wszystko na uwadze Sąd podziela stanowisko organu, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy, uzasadnia wydanie decyzji kasacyjnej na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł na podstawie art 151 a § 2 p.p.s.a.