Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6191 Żołnierze zawodowi, Żołnierze zawodowi, Dowódca Jednostki Wojskowej, *Uchylono decyzję I i II instancji, IV SA/Wr 165/08 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2008-06-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
IV SA/Wr 165/08 - Wyrok WSA we Wrocławiu
|
|
|||
|
2008-03-31 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu | |||
|
Wanda Wiatkowska-Ilków /przewodniczący sprawozdawca/ | |||
|
6191 Żołnierze zawodowi | |||
|
Żołnierze zawodowi | |||
|
Dowódca Jednostki Wojskowej | |||
|
*Uchylono decyzję I i II instancji | |||
|
Dz.U. 2003 nr 179 poz 1750 art. 104 Ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 107 par. 3 Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędzia WSA Wanda Wiatkowska - Ilków (sprawozdawca) Protokolant Robert Hubacz po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 11 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Dowódcy Ś. Okręgu Wojskowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku za klasę pierwszą specjalisty wojskowego uchyla decyzję II instancji. |
||||
Uzasadnienie
Przedmiotem skargi, a tym samym rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest decyzja [...] Dowódcy Ś. Okręgu Wojskowego z dnia [...]. Decyzją tą Dowódca Ś. Okręgu Wojskowego działając na podstawie art. 127§2 i art. 138§1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 693 - z późn. zm.), § 5 ust. 1 pkt 2. § 25 ust. 1 pkt 2. § 35 ust. 1 i § 39 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. U. Nr 90. poz. 1005 - poźń. zm.) po rozpatrzeniu odwołania st. chor. szt. rez. B. K. od decyzji Dowódcy 2 Bazy Materiałowo-Technicznej w K. nr [...] z dnia [...] o odmowie przyznania dodatku za klasę pierwszą specjalisty wojskowego zaliczanego do podstawy wymiary emerytury – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 12 marca 2007r. Pan st. chor. szt. rez. B. K. wystąpił do Dowódcy Sił Powietrznych z wnioskiem o przyznanie dodatku za I klasę specjalisty wojskowego zaliczanego do podstawy wymiaru emerytur. Wniosek ten został przekazany do rozpoznania Dowódcy 2 Bazy Materiałowo-Technicznej w K., który decyzją nr [...] z dnia [...] odmówił przyznania żądanego dodatku. Organ I instancji uznał, iż brak jest podstaw prawnych do przyznania wnioskodawcy dodatku za I klasę specjalisty wojskowego, albowiem do dnia zwolnienia ze służby wnioskodawca nie uzyskał klasy kwalifikacyjnej właściwej dla zajmowanego stanowiska służbowego lub pełnionej funkcji, a tylko w takim wypadku dodatek taki mógł zostać przyznany. Dowódca 2 BM-T nie znalazł także podstaw do przyznania wnioskodawcy dodatku w trybie § 35 ust. 1 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000r. jako dodatku "wyrównawczego" w zamian za utracony dodatek za pierwszą klasę specjalisty wojskowego, ponieważ dodatek ten przysługiwał żołnierzowi zawodowemu do czasu uzyskania uposażenia wraz z dodatkami o charakterze stałym co najmniej równego z poprzednio otrzymywanym, a wnioskodawca w dniu zwolnienia ze służby otrzymywał uposażenie wraz z dodatkami o charakterze stałym w wysokości przekraczającej uposażenie wypłacane przed utratą dodatku (w miesiącu czerwcu 2000 r. – 2016.41 zł za miesiąc kwiecień 2003r. - 2306. 86 zł). Od tej decyzji zainteresowany wniósł odwołanie do Dowódcy Sił Powietrznych, albowiem w jego odczuciu jest ona "rażąco niesprawiedliwa" i powoduje niczym nieuzasadnione obniżenie podstaw wymiaru emerytury o 10 %. Jednocześnie odwołujący podniósł zarzut, iż uzasadnienie zaskarżanej decyzji "zasadniczo odbiega od stanu faktycznego", co świadczy - jego zdaniem - o braku należytej staranności i pobieżnym potraktowaniu problemu, który wynikł "wyłącznie z niekompetencji i bałaganu panującego w organach ewidencyjno-kadrowych" w jednostkach wojskowych, w których pełnił służbę wojskową. Dowódca Ś. Okręgu Wojskowego jako organ odwoławczy właściwy do rozpatrzenia sprawy ustalił następujący stan faktyczny: Skarżący pełnił zawodową służbę do dnia 30 kwietnia 2003 r., ostatnio na stanowisku kierownika magazynu w 2 BM-T w K. Do dnia zwolnienia ze służby żołnierz ten otrzymywał dodatek za pierwszą klasą specjalisty wojskowego w wysokości 10 % uposażenia bazowego, przyznany decyzją Dowódcy 2 BM-T nr [...] z dnia [...]. W związku z powyższym dodatek ten uwzględniony został w decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w W. nr [...] z dnia [...] w sprawie ustalenia wysokości emerytury wojskowej. W dniu 8 kwietnia 2004 r. Dyrektor WBE w W. wystąpił do Dowódcy 2 BM-T z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nr [...], a decyzją z dnia [...] zmienił wysokość przyznanej emerytury poprzez wyłączenie z podstawy jej naliczenia kwoty dodatku za pierwszą klasę kwalifikacyjną. Jak uzasadniał, od dnia 14 lipca 1998 r. odwołujący się zajmował stanowisko służbowe określone specjalnością wojskową 10-9-40, zaś pierwszą klasę specjalisty wojskowego uzyskał w specjalności wojskowej 10-9-10. Konsekwencją powyższego brak było podstaw do przyznania dodatku za pierwszą klasę kwalifikacyjną, ponieważ dodatek ten przysługiwał wyłącznie w przypadku zgodności posiadanej klasy specjalisty ze specjalnością wojskową na zajmowanym stanowisku. Minister Obrony Narodowej wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nr [...] Dowódcy 2 BM-T i decyzją nr [...] z dnia [...] stwierdził jej nieważność oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej nr [...] z dnia [...]. Po rozpatrzeniu wniosku zainteresowanego o ponowne rozpoznanie sprawy Minister Obrony Narodowej decyzją nr [...] z dnia [...] utrzymał w mocy swoją decyzję nr [...], na co zainteresowany wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem, z dnia 12 października 2005r. (sygn. akt II SA-Wa 1020/05), skarga została oddalona. W dniu 12 marca 2007 r. odwołujący się zwrócił się z wnioskiem o "wydanie decyzji administracyjnej dotyczącej nowej wysokości podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem dodatku za I klasę kwalifikacyjną specjalisty wojskowego". Wniosek został przez Dowódcę Sił Powietrznych zakwalifikowany jako wniosek o przyznanie dodatku za klasę kwalifikacyjną i przekazany do rozpoznania Dowódcy 2 BM-T jako organu właściwego w sprawie należności pieniężnych związanych ze zwolnieniem z zawodowej służby w stosunku do żołnierzy pełniących służbę w tej jednostce w dniu zwolnienia. Dowódca 2 BM-T decyzją nr [...] z dnia [...] odmówił uwzględnienia żądania wnioskodawcy o przyznanie dodatku za klasę pierwszą specjalisty wojskowego. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego organ II instancji nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Uznał bowiem, że bezspornym w sprawie jest, iż odwołujący się w okresie od dnia 4 stycznia 1993 r. do dnia 13 lipca 1998 r. pełnił zawodową służbę wojskową w 7 Składnicy Sprzętu Łączności i LHL w Ł. na stanowisku kierownika magazynów, określonym specjalnością wojskową 10-9-10. W tej specjalności wojskowej w dniu 1 kwietnia 1998 r. zdał egzamin kwalifikacyjny i uzyskał pierwszą klasę kwalifikacyjną (rozkaz Dowódcy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej nr [...] z dnia [...]) i do dnia zwolnienia z zawodowej służby wojskowej nie uzyskał klasy kwalifikacyjnej wyższej lub równej posiadanej w innej specjalności wojskowej. Jako niesporne uznał również i to, iż w dniu 14 lipca 1998 r. odwołujący się wyznaczony został na stanowisko kierownika magazynu w 2 BM-T w K., oznaczone inną specjalnością wojskową (10-9-40) niż posiadana przez niego klasa kwalifikacyjna. Mimo braku zgodności specjalności wojskowej posiadanej klasy kwalifikacyjnej i specjalności wojskowej z zajmowanym stanowiskiem służbowym, odwołujący się posiadał prawo do dodatku za pierwszą klasę kwalifikacyjną na podstawie ej 26 zarządzenia Ministra Obrony Narodowej nr 30 MON z dnia 10 kwietnia 1990 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. Rozk. MON z 1993 r. poz. 61 - z późn. zm.). Po wejściu w życie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 października 2000 r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy (Dz. U. Nr 90. poz. 1005 - z późn. zm.) odwołujący się utracił prawo do przedmiotowego dodatku z uwagi na opisaną wyżej niezgodność specjalności wojskowych, pomiędzy posiadaną klasą kwalifikacyjną, a zajmowanym stanowiskiem służbowym. Prawo do tego dodatku utracił z dniem 1 lipca 2000 r. (§ 39 rozporządzenia). Biorąc pod uwagę okoliczność, iż do czasu zwolnienia ze służby owa niezgodność specjalności wojskowych nie została wyeliminowana p. B. K. nie nabył ponownie prawa do dodatku za klasę kwalifikacyjną. W dniu zwolnienia z zawodowej służby wojskowej odwołujący się nie posiadał także uprawnień do dodatku, o którym mowa w § 35 przywołanego rozporządzenia MON- w kwocie stanowiącej różnicę pomiędzy uposażeniem zasadniczym wraz z dodatkami o charakterze stałym należnym przed datą utraty uprawnień do dodatku za klasę kwalifikacyjną, a uposażeniem przysługującym po tej dacie. Jak bowiem wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w miesiącu kwietniu 2003 r. wymienionemu przysługiwało uposażenie w kwocie 2.306,86 zł, co stanowiło kwotę przewyższającą kwotę jego uposażenia wraz z dodatkiem za klasę kwalifikacyjną, otrzymywanego przed datą utraty uprawnień do dodatku za klasę kwalifikacyjną (uposażenie za miesiąc czerwiec 2000 r. - 2016. 41 zł). Oznacza to w konsekwencji prawidłowość ustaleń poczynionych przez organ I instancji również w tym zakresie. W tym stanie rzeczy według organu II instancji podniesiony w odwołaniu zarzut niewłaściwie ustalonego stanu faktycznego sprawy, braku należytej staranności i pobieżnego traktowania problemu na etapie wydawania zaskarżonej decyzji nie znajduje uzasadnienia. W skardze na powyższą decyzję odwołujący się zarzucił, że decyzja jest rażąco niesprawiedliwa ponieważ powoduje nieuzasadnione obniżenie wymiaru emerytury o 10%. Podniósł, też niezgodność nazwania specjalności wojskowej z zajmowanym przez niego stanowiskiem służbowym, która spowodowała odmowę przyznania dodatku, nie wynikła z jego winy, a wyłącznie z niekompetencji i bałaganu panującego w kadrach. Wskazał też, iż miał nadzieję, że zgodnie z art. 7, 8 i 12 Kodeksu postępowania administracyjnego – wszystkie okoliczności sprawy zostaną dogłębnie zbadane, a winni wskazanych oczywistych błędów zostaną mocą stosowanej decyzji zobowiązani do ich naprawienia. Jednakże tak się nie stało. Jako kuriozalne określił wskazanie przez organ §35 rozporządzenia MON z 10 października 2000r. w sprawie dodatków do uposażenia zasadniczego żołnierzy – mając na uwadze decyzję z [...] i [...]. Zarzucił też organowi instrumentalne i pobieżne zbadanie faktów oraz brak materialnego działania na rzecz wyjaśnienia i naprawienia zaniedbań w działaniach organów ewidencyjno- kadrowych 7 składnicy Sprzętu Łączności i UL oraz Bazy Materiałowo- Technicznej w K. i wniósł o sprawiedliwe rozstrzygnięcie skargi. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie a w uzasadnieniu powyższego wniosku przywołał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 104 ustawy z dnia 11 września 2003r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.) jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organem właściwym w sprawach określonych w przepisach niniejszego rozdziału są dowódcy jednostek wojskowych zajmujący stanowiska służbowe dowódcy batalionu lub równorzędne, o których mowa w ust. 3 albo wyższe w stosunku do wszystkich żołnierzy zawodowych a pełniących zawodową służbę wojskową w podległej jednostce wojskowej, z wyjątkiem dowódcy i jego zastępcy (ust. 1); w stosunku do dowódców jednostek wojskowych i ich zastępców oraz żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową w jednostkach wojskowych, których dowódcy zajmują stanowisko niższe lub określone w ust. 1 właściwymi organami są bezpośredni przełożeni dowódców tych jednostek (ust.2). Powołany art. 104 jest umieszczony w rozdziale 5 cytowanej ustawy, który nosi tytuł: Uposażenia i inne należności pieniężne żołnierzy zawodowych. Wynika zatem z niego iż organami właściwymi do wydawania decyzji w sprawach uposażenia i innych należności pieniężnych są dowódcy jednostek wojskowych o wskazanych szczegółach w tych przepisach stopniach wojskowych. Art. 8 powołanej ustawy stanowi, że od decyzji wydanych przez właściwe organy w sprawach określonych w ustawie, żołnierz zawodowy może wnieść odwołanie do organu wyższego stopnia na zasadach określonych w ustawie 14 czerwca 1960 – Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. Nr 2000r., Nr 88, poz. 1071 z późn. zm.)z zastrzeżeniem art. 2 skargę do właściwego sądu administracyjnego na zasadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Przepis ten wskazuje organy uprawnione do rozpoznania odwołania stanowiąc, że jest to organ wyższego stopnia nad organem I instancji oraz to, że do odwołań i skarg - i w jakim zakresie - mają zastosowanie odpowiednio przepisy kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Według sądu zakres stosowania przepisów Kodeksu administracyjnego (Kpa) dotyczy w całości zasad i trybu postępowania przed organami wojskowymi. Doktryna i orzecznictwo w tej mierze podziela taki pogląd (np. wyrok NSA III SA/Wr 2001/00 z dnia 9 listopada 2000r.). Omawiana ustawa nie zawiera bowiem żadnych uregulowań dotyczących kwestii procedowania. Do spraw nieuregulowanych w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych należy między innymi kwestia warunków formalnej prawidłowości decyzji administracyjnej, do których należy odnieść przepisy Kpa. Przepis art. 107§1 kodeksu postępowania administracyjnego wymienia składniki decyzji, które służą pełnemu określeniu elementów stosunku prawnego tak materialnego jak i procesowego. W orzecznictwie przyjęto, że spośród elementów wymienionych w art. 107§1 kpa, każda decyzja musi zawierać co najmniej cztery konieczne składniki: wskazanie organu, adresata, rozstrzygnięcie, podpis osoby reprezentującej organ. Wady w sposobie określenia tych składników umożliwiają lub utrudniają wskazanie, czy mamy do czynienia z objawem woli organu. Taki zarzut można postawić pod adresem zaskarżonej decyzji. Jednym z przedstawionych jej składników jest podpis pod decyzją z podaniem imienia, nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Badaniu podlega przede wszystkim, czy podpis został złożony przez osobę piastującą funkcję organu administracyjnego lub przez osobę działającą z jej upoważnienia. Istnienie upoważnienia do wydania decyzji nie może być przedmiotem domniemań nie jest to również brak o charakterze formalnym, który może być usunięty w drodze wezwania Sądu. Brak upoważnienia do wydania decyzji uniemożliwia zbadanie przez Sąd, czy decyzja stanowi objaw woli właściwego organu czy też podpisana została przez osobę nieupoważnioną. Zgodnie z wyrokiem NSA z 13 marca 1985r. SA/Wr 837/84 OSPiKA 1988 Nr 5 poz. 123 w przypadku podpisania decyzji bez podania danych wskazujących na istnienie upoważnienia do jej wydania, mamy do czynienia z istotną wadą decyzji. Sąd nie wypowiada się w kwestii zarzutów skarżącego dotyczących merytorycznej zawartości zaskarżonej decyzji, gdyż decyzja o tej sprawie jako nieostateczna i nieprawomocna nie podlega rozpoznaniu. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145§1 pkt 1 "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd orzekł jak wyżej. |