Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędziowie Sędzia NSA Witold Falczyński, Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Agnieszka Wojtas, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] w L. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Fundacja [...] z siedzibą w L. wniosła skargę na bezczynność Prezydenta Miasta w zakresie rozpatrzenia wniosku z 5 września 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej, żądając:

1) zobowiązania Prezydenta Miasta do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej;

2) doręczenia postanowienia o prawomocności orzeczenia zgodnie z art. 169 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej zwanej p.p.s.a.);

3) stwierdzenia, że bezczynność miała charakter rażący;

4) wymierzenia organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a. w maksymalnej wysokości.

W uzasadnieniu zarzutów skargi Fundacja podniosła, że w dniu 5 września 2016 r. wysłała pocztą elektroniczną wniosek o udzielenie informacji publicznej polegającej na udostępnieniu wyciągów ze służbowych kart płatniczych za okres od 1 stycznia 2016 r. do dnia rozpatrzenia wniosku.

Skarżąca podniosła, że w dniu 16 września 2016 r. otrzymała pocztą elektroniczną informację od organu, że wyciągi ze służbowych kart nie są dokumentami urzędowymi, co jej zdaniem, jest stanowiskiem błędnym. Wydatki wykonywane służbowymi kartami płatniczymi dotyczą bowiem – w ocenie skarżącej –gospodarowania majątkiem publicznym. Skarżąca dodała, że wcześniej dwukrotnie (w 2014 r. i 2015 r.) Prezydent Miasta udostępnił jej wyciągi ze służbowych kart płatniczych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko, że wyciągi ze służbowych kart są dokumentami prywatnymi, a zatem nie podlegają obowiązkowi udostępnienia w trybie przepisów o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109).

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym ustawy. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się skarżący, jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz, że żądana informacja jest informacją publiczną, pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność.

Niewątpliwie Prezydent Miasta, jako organ władzy publicznej, jest podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej. Wynika to bowiem wprost z treści art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764 ze zm., dalej zwanej u.d.i.p.).

Z kolei pojęcie informacji publicznej definiuje art. 1 ust. 1 powołanej ustawy, który stanowi, że informacją tą jest każda informacja o sprawach publicznych.

Definicja ta została skonkretyzowana w art. 6 u.d.i.p., który zawiera przykładowe wyliczenie źródeł i rodzajów informacji publicznej. Z art. 6 ust. 2 lit. f/ u.d.i.p. wynika, że udostępnieniu podlega informacja publiczna o podmiotach wymienionych w art. 4 ust. 1, w tym o majątku, którym dysponują.

Majątek, którym dysponuje organ wykonawczy gminy, jest majątkiem publicznym i sposób dysponowania tym majątkiem jest informacją publiczną, co wynika zarówno z art. 6 ust. 2 lit. f/ u.d.i.p., jak i z art. 1 ust. 1 tej ustawy.

Podkreślenia wymaga, że informacja może dotyczyć sprawy publicznej nie tylko wtedy, gdy została wytworzona przez podmioty wskazane w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., ale również wówczas, gdy odnosi się do nich w zakresie wykonywanych przez nie zadań publicznych i gospodarowania majątkiem publicznym (por. wyrok NSA z dnia 11 września 2012 r., I OSK 916/12, orzeczenia.nsa.gov.pl).

W związku z powyższym uznać należy, że informacja o tym, kto jest, czy był dysponentem służbowych kart płatniczych, a także o kwotach wydatków i celach, na jakie były wydatkowane pieniądze Urzędu Miasta poprzez użycie tych kart jest – w ocenie Sądu – informacją publiczną. Gdyby zatem wniosek o udostępnienie informacji publicznej dotyczył odpowiednio sformułowanego żądania w tym zakresie – Prezydent Miasta miałby obowiązek takiej informacji udzielić (por. wyrok NSA z dnia 4 listopada 2016 r., I OSK 900/15 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 listopada 2014 r., II SAB/Wa 521/14, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Tymczasem przesłany Prezydentowi Miasta drogą elektroniczną wniosek skarżącej z dnia 5 września 2016 r. brzmiał: "wnoszę o udostępnienie kopii wyciągów ze służbowych kart płatniczych za okres od 1 stycznia br. do dnia rozpatrzenia wniosku".

W odpowiedzi na powyższy wniosek Prezydent Miasta w dniu 16 września 2016 r. poinformował Fundację, że żądanie sformułowane we wniosku z dnia 5 września 2016 r. nie może być zrealizowane w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, ponieważ, zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/ tej ustawy, udostępnieniu zarówno co do treści, jak i postaci podlegają jedynie dokumenty urzędowe. Wyciągi ze służbowych kart płatniczych nie stanowią dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy, a zatem ich postać (kopie) nie może być udostępniona w trybie dostępu do informacji publicznej.

Pisma tego nie można uznać ani za odmowę udostępnienia informacji publicznej, ani też za bezczynność w jej udostępnieniu.

Wyciągi bankowe nie są bowiem dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 6 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi, że dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Wyciąg bankowy kryteriów tych nie spełnia. Okoliczność, że dokument prywatny, jakim jest wyciąg bankowy, pozostaje w dyspozycji organu administracji publicznej i dotyczy realizacji celów publicznych nie czyni go automatycznie dokumentem urzędowym.

Z faktu, że w latach 2014-2015 Fundacji udostępniano wyciągi bankowe nie powoduje, że wytworzył się precedens prawny zobowiązujący Prezydenta Miasta do udostępnienia Fundacji kolejnych wyciągów.

Przepisy ustawy wyraźnie regulują, w jakim zakresie i w jaki sposób podmioty publiczne są obowiązane do udostępniania informacji publicznych. Nie zawierają one natomiast zakazu udzielania informacji wykraczających poza ten zakres. Stąd wolą organu może być wyjście poza granice ustawowego obowiązku udostępniania informacji publicznych, co jednak nie stanowi podstawy do żądania informacji w zakresie i w formie w ustawie nieprzewidzianej.

Prezydent Miasta nie naruszył zasady jawności gospodarki środkami publicznymi, wskazując, że nie może ona uzyskać wiedzy o obiegu środków publicznych poprzez udostępnienie kopii wyciągów bankowych.

Sądowi z urzędu jest wiadome, że przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie, tj. w dniu 27 grudnia 2016 r., na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Urzędu Miasta L. zamieszczono zestawienie operacji ze służbowych kart płatniczych za okres objęty wnioskiem Fundacji ([...]).

W związku z tym, że Prezydent Miasta nie dopuścił się bezczynności w sprawie z wniosku Fundacji [...] z dnia 5 września 2016 r., skargę należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w sentencji.