Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Faktem jest, że z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ wykonanie altan i obiektów gospodarczych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w mieście i 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości 5 m przy dachach stromych i 4 m przy dachach płaskich nie wymaga pozwolenia na budowę, ani nawet zgłoszenia właściwemu organowi. Okoliczność ta jednak nie zwalnia z obowiązku zachowania w stosunku do tegoż obiektu terenowego w postaci wolno stojącego budynku niemieszkalnego odległości podstawowej gazociągu układanego w ziemi o ciśnieniu powyżej 2,5 Mpa przy średnicy gazociągu 250 wynoszącej 15 m od obrysu obiektu.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Krzysztofa B. i P.G.N.iG. SA w W. Regionalnego Oddziału Przesyłu w T. na decyzję Wojewody P. z dnia 9 maja 2000 r. (...) w przedmiocie pozwolenia na budowę - skargi oddala.

Decyzją z dnia 9 maja 2000 r., (...) Wojewoda P. podstawie art. 138 par. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ po rozpatrzeniu odwołania Krzysztofa B. od decyzji Starosty L. (...) z dnia 15 lipca 1999 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej PGNiG SA w W. Oddział Karpacki Okręgowy Zakład Gazownictwa w T., pozwolenia na budowę gazociągu wysokiego ciśnienia DN 250 na trasie od włączenia do gazociągu DN 700 do ogrodzenia Zakładów Chemicznych "O.S." uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W uzasadnieniu decyzji podano, że Starosta L. przedmiotową decyzją z dnia 15 lipca 1999 r. udzielił pozwolenia na budowę gazociągu wysokiego ciśnienia DN 250 na trasie od włączenia do gazociągu DN 700 do ogrodzenia Zakładów Chemicznych "O.S.", przebiegającej m.in. przez tereny Urzędu Miasta i Gminy, użytkowane jako ogródki działkowe "R." na działce nr 31/10.

W dniu 2 sierpnia 1999 r. Krzysztof B. wniósł pisemne zastrzeżenia do ww. decyzji. Podniósł w nich problem nie powiadomienia go przez organ o toczącym się postępowaniu administracyjnym w sprawie pozwolenia na budowę gazociągu. Ponadto postawił zarzut nieprawidłowej odległości projektowanego gazociągu od jego altanki, niezgodnej z rozporządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe.

Organ I instancji nie potraktował ww. pisma jako odwołania i udzielił na nie odpowiedzi pismem z dnia 16 sierpnia 1999 r., stwierdzając, że Krzysztof B. nie jest właścicielem działki nr 31/10, a umowę na przejście z gazociągiem zawarto z właścicielem gruntu, tj. Gminą Miastem N.S. Natomiast w sprawie odległości gazociągu od altanki organ I instancji wyjaśnił, że skoro wybudowanie altany nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę a tym samym zachowania warunków technicznych przewidzianych w przepisach budowlanych, nie ma podstaw prawnych by wymagać zachowania warunków odległościowych innych inwestycji od tych budynków.

W takiej sytuacji Krzysztof B. wystąpił w dniu 24 listopada 1999 r. do Wojewody o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty udzielającej pozwolenia na budowę gazociągu. Organ II instancji stwierdził, że Krzysztof B. posiada w sprawie przymiot strony, stosownie do treści art. 28 Kpa. W myśl tego przepisu stroną jest każdy, czyjego interesu dotyczy postępowanie albo, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny. Status strony wynika z przepisów prawa materialnego ustanawiających prawa lub obowiązki, a nie uznania przez organ administracyjny danego podmiotu za stronę. W tym przypadku prawem materialnym są przepisy prawa budowlanego i ww. rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z 14 listopada 1995 r. Jeżeli projektowana inwestycja zagraża dobru osobistemu lub majątkowemu podmiotu, to taki podmiot ma interes prawny w rozumieniu art. 28 Kpa w kwestionowaniu prawidłowości wydanego pozwolenia na jej budowę.

Ponieważ Krzysztof B. był stroną postępowania pomimo, że organ I instancji nie przyznał mu tego prawa, a tryb instancyjny /odwoławczy/ ma pierwszeństwo przed trybem nadzwyczajnym /stwierdzenie nieważności/ rozpatrzono jego odwołanie i uznano zasadność zarzutów w nim zawartych.

Ustosunkowując się do zarzutów odwołania stwierdzono, że Krzysztof B. jest właścicielem altanki ogrodowej na terenie ogródka działkowego, przez który przebiega trasa gazociągu wysokiego ciśnienia. Przewód gazowy zaprojektowano w odległości ok. 3,0 m od altany a więc niezgodnie z rozporządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe. Według rozporządzenia odległość od budynków wolnostojących niemieszkalnych /stodoły, szopy, garaże/ do sieci gazowej średnicy 250 o ciśnieniu powyżej 2,5 MPa powinna wynosić, co najmniej 15,0 m /załącznik nr 2 poz. 4/. Wymóg ten dotyczy również altanek ogrodowych, co potwierdził Główny Urząd Nadzoru Budowlanego w piśmie z dnia 5 października 1999 r., skierowanym do Krzysztofa B.

Przedmiotowa inwestycja została zaliczona do kategorii inwestycji "mogących pogorszyć stan środowiska" na podstawie rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć stan środowiska oraz wymagań, jakim powinny odpowiadać oceny oddziaływania na środowisko tych inwestycji. W świetle powyższego zaprojektowanie gazociągu wysokiego ciśnienia w odległości niezgodnej z przepisami od innych obiektów budowlanych narusza interes prawny odwołującego się. W myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. "c" i ust. 3 Prawa budowlanego obowiązkiem organu administracji architektoniczno-budowlanej przed wydaniem zezwolenia na budowę jest sprawdzenie m.in. zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami techniczno-budowlanymi oraz wezwanie wnioskodawcy do usunięcia nieprawidłowości, w przypadku, gdy takie zostaną stwierdzone. W tym zakresie należy ponownie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające z zachowaniem trybu instancji, zapewniając czynny udział wszystkim osobom będącym stronami tego postępowania.

Również nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę rażąco narusza art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Natomiast bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje fakt usytuowania altany w nieprzepisowej odległości od starego gazociągu, wybudowanego w 1942 r. Okoliczność ta nie przesądza o możliwości zaprojektowania nowej inwestycji /gazociągu/ w odległościach niezgodnych z obowiązującymi przepisami prawa w stosunku do istniejących obiektów budowlanych i stanowi przedmiot odrębnego postępowania w organie nadzoru budowlanego.

Powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżyli Krzysztof B. i PGNiG SA w W. Regionalny Oddział Przesyłu w T.

Krzysztof B. domagał się stwierdzenia nieważności decyzji Starosty L. (...) z dnia 15 lipca 1999 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej PGNiG SA w W. Oddział Karpacki Okręgowy Zakład Gazownictwa w T., pozwolenia na budowę gazociągu wysokiego ciśnienia DN 250 na trasie od włączenia do gazociągu DN 700 do ogrodzenia Zakładów Chemicznych "O.S.".

W uzasadnieniu skargi zarzucił, że zwrócił się za pośrednictwem Starosty L. do organu nadrzędnego o wszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty L. z dnia 15 lipca 1999 r. Swoją argumentację poparł 10 załącznikami. Wojewoda P., rozpatrujący wniosek, potwierdził wszystkie stawiane zarzuty i dołożył nowy, dowodząc, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Starosty L. rażąco narusza art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Jednakże decyzja Starosty L. nie została unieważniona, o co wnioskował, ale jedynie uchylona, a Wojewoda swoją decyzję uzasadniał pierwszeństwem trybu odwoławczego, przed trybem nadzwyczajnym. Potraktował jego pisemne zastrzeżenia do decyzji Starosty L., jako odwołanie, mimo że pismo z tymi zastrzeżeniami, trafiło do rąk Wojewody, nie w trybie odwoławczym, ale jako załącznik /zał. 1/ mający wesprzeć wniosek o unieważnienie decyzji Starosty. Brak etapu odwoławczego w procesie wydawania decyzji Starosty L., jest rażącym naruszeniem prawa, jednakże biorąc pod uwagę wszystkie rażące naruszenia prawa, którymi ta decyzja jest obarczona, etap odwoławczy nie miał szans zaistnienia. Obecnie jego odtwarzanie, po dziesięciu miesiącach od chwili wydania decyzji, obarczonej takimi wadami prawnymi, wydaje się wątpliwe, co zdaniem skarżącego uzasadnia żądanie skargi.

PGNiG SA w W. Regionalny Oddział Przesyłu w T. w swojej skardze domagało się uchylenia zaskarżonej decyzji Wojewody P.

W uzasadnieniu zarzucono, że organ nie uzasadnił, z jakiej konkretnie normy prawnej wynika interes prawny uznanego za stronę Krzysztofa B. Interes prawny bowiem nie może być wywodzony tylko z faktu istnienia jakiegoś aktu prawnego, a stroną postępowania nie może stać się li tylko z powodu stosunków prawnych z innym podmiotem. W przedmiotowej sprawie działka o numerze ewidencyjnym 31/10, na której usytuowana jest altanka stanowi własność Gminy N.S., która jako strona w postępowaniu wyraziła zgodę na usytuowanie gazociągu między innymi na tej działce. Brak uzyskania zgody od Krzysztofa B. wynikał z faktu, że jest on tylko użytkownikiem za przyzwoleniem właściciela nie opartym na żadnej umowie, która by konkretyzowała prawa i obowiązki stron. Organ natomiast, powołując się na przepisy rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe i pismo Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego skierowanego do Krzysztofa B. uznał, że jako właściciel altanki będącej budynkiem niemieszkalnym ma prawo uczestniczyć w postępowaniu w charakterze strony. Zdaniem skarżącego taka interpretacja nie znajduje uzasadnienia w podstawowym akcie prawnym, jakim jest Prawo budowlane. Gdyby ustawodawca traktował altanę jako wolno stojący obiekt niemieszkalny, to nie wymieniałby altan usytuowanych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych w odrębnej pozycji, tj. w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, tym samym podkreślając odmienny charakter tego obiektu budowlanego, przy budowie którego nie jest nawet wymagane dokonanie zgłoszenia.

Ustawodawca tym samym uznał, że przy budowie altany inwestor nie ma obowiązku przestrzegania warunków technicznych, dla ustalenia których podstawą są przepisy ustawy Prawo budowlane.

Skarżący stwierdził, że interpretacja Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego określonych w rozporządzeniu Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. /Dz.U. nr 139 poz. 686/ odległości gazociągu w stosunku do wolno stojących budynków niemieszkalnych również jako obowiązujących w stosunku do altan, została dokonana z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego w Prawie budowlanym. Skoro ustawodawca nie przewidział w ustawie zasad i warunków realizacji tego typu altan i w przepisach wykonawczych również ich z nazwy nie wymienił, to interpretację rozszerzającą należy uznać za błędną. Zdaniem skarżącego taka interpretacja Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego miała charakter ogólny, tzn. odnosiła się jedynie do altan i obiektów gospodarczych usytuowanych poza ogródkami działkowymi lub usytuowanych na działkach w pracowniczych ogródkach działkowych lecz o parametrach, które wymagają pozwolenia na budowę, tzn. wyższych niż podane w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo budowlane.

W takiej sytuacji skarżący uznał, że przy wydawaniu decyzji Starosty L. nie zostały naruszone przepisy prawa materialnego i wobec nie wykazania interesu prawnego Krzysztofa B. nie jest on stroną w postępowaniu. Wojewoda P., mimo że Krzysztof B. w sposób nie budzący wątpliwości domagał się stwierdzenia nieważności decyzji Starosty L., przyjmując tryb odwołania nie dopełnił formalności wynikających z treści art. 157 par. 3 Kpa.

Skarżący podał jednocześnie, że decyzją (...) z dnia 12 maja 2000 r. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w L. nakazał Krzysztofowi B. rozbiórkę altany ogrodowej murowanej z podpiwniczeniem wybudowanej w latach 1984-1985 niezgodnie z przepisami prawa, jako zlokalizowanej w strefie ochronnej, istniejącego od 1942 r. gazociągu średnicy 80/100, wynoszącej zgodnie z ówcześnie obowiązującą normą BN-71/8976-31, 15 m od osi gazociągu wysokiego ciśnienia po każdej jego stronie.

Wojewoda P. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją argumentację podniesioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do przepisu art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, Sąd sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, przy czym z mocy art. 51 ustawy Sąd nie jest związany granicami skargi.

Pierwszym z problemów wyłaniających się w niniejszej sprawie jest kwestia uprawnienia Krzysztofa B. do występowania w sprawie w charakterze strony.

W materii tej Sąd przychyla się do stanowiska zaprezentowanego przez Wojewodę P., który uznał, że skarżącemu przymiot taki przysługuje. Zgodnie z treścią art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. 1980 nr 9 poz. 26 ze zm./ stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Najistotniejszym w tej materii jest ustalenie, czy dana osoba ma interes prawny w toczącym się postępowaniu. Treścią pojęcia interesu prawnego jest publiczne prawo podmiotowe rozumiane jako przyznanie przez przepis prawa jednostce konkretnych korzyści, które można realizować w postępowaniu administracyjnym, bo orzeka się o nich przez wydanie decyzji administracyjnej. Cechami tego interesu jest to, że ma on charakter indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania przepisów prawa materialnego /patrz: Kodeks postępowania. administracyjnego. Komentarz. B. Adamiak, J. Borkowski Warszawa 1996 str. 194/.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego dominuje zdecydowanie pogląd, że tylko przepis prawa materialnego stanowiąc podstawę interesu prawnego stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową. Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wskazywał na to, że interes prawny, którego istnienie warunkuje przyznanie osobie przymiotu strony w określonej sprawie musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu. Brak bezpośredniości wpływu sprawy na sferę prawną osoby nie pozwala na uznanie jej za stronę. Stroną postępowania jest ten podmiot, którego własny interes prawny lub obowiązek podlega konkretyzacji w postępowaniu administracyjnym /patrz: postanowienie NSA z dnia 30 maja 1984 r. II SA 789/84 - nie publ., wyrok NSA z dnia 10 marca 1989 r. IV SA 1254/88 - nie publ./.

W wielu orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego wymienia się rozmaite przypadki powstania interesu prawnego, o którym rozstrzyga się decyzją administracyjną, wywodzonego ze stosunków cywilnoprawnych, w których pozostają strony postępowania administracyjnego. Źródłem interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa w świetle orzecznictwa NSA mogą być przykładowo następujące przypadki: dzierżawa nieruchomości, której dotyczy postępowanie; własność lub posiadanie nieruchomości, na której ma być wznoszony obiekt budowlany oraz własność nieruchomości z nią sąsiadującej; najem lokalu w budynku wielomieszkaniowym, który podlega przebudowie powodującej uszczuplenie powierzchni wspólnych; umowa notarialna zobowiązująca do przeniesienia na nabywcę własności nieruchomości, której dotyczy postępowanie.

Przyjmując wskazane wyżej pojęcie interesu prawnego stwierdzić należy, że postępowanie w przedmiotowej sprawie dotyczy interesu prawnego Krzysztofa B. Interes ten wywodzi się z posiadania przez niego działki w pracowniczym ogrodzie działkowym, przez którą przebiegać ma objęty postępowaniem gazociąg, z nabycia prawa do użytkowania przydzielonej działki oraz z faktu wybudowania przez niego na tej działce altanki ogrodowej, w bezpośredniej bliskości której ma przebiegać gazociąg. Stwierdzeniu takiemu nie stoi na przeszkodzie fakt, że właścicielem działki jest Gmina N.S., skoro przekazała ją z przeznaczeniem na ogród działkowy.

Rozstrzygając podnoszoną w skardze Krzysztofa B. problematykę dotyczącą rozpoznania przez organ II instancji jego środka zaskarżenia, jako odwołania, zamiast jako żądania stwierdzenia nieważności decyzji Starosty L. (...) z dnia 15 lipca 1999 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej PGNiG SA w W. Oddział Karpacki Okręgowy Zakład Gazownictwa w T., pozwolenia na budowę gazociągu wysokiego ciśnienia DN 250 na trasie od włączenia do gazociągu DN 700 do ogrodzenia Zakładów Chemicznych "O.S." Sąd przychyla się również do stanowiska zaprezentowanego w tej materii przez Wojewodę P. Złożony środek zaskarżenia należało rozpatrzyć jako odwołanie.

Termin do wniesienia odwołania dla strony, która została pozbawiona udziału w postępowaniu przed organem I instancji liczy się od dnia doręczenia /ogłoszenia/ decyzji stronie, która brała udział w postępowaniu. Po upływie ustawowego terminu do wniesienia odwołania strona może skutecznie bronić się przez złożenie żądania wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania na podstawie art. 145 par. 1 pkt 4. Taka droga obrony interesu prawnego przez stronę pozbawioną udziału w postępowaniu zapewnia jej poszanowanie zasady dwuinstancyjności, wznowienie postępowania otwiera bowiem przed stroną ponowne postępowanie przed organem I instancji, gwarantując udział w tym postępowaniu, a następnie w razie wniesienia odwołania postępowaniu odwoławczym.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 128 Kpa odwołanie nie wymaga szczegółowego uzasadnienia. Wystarczy, jeżeli wynika z niego, że strona nie jest zadowolona z wydanej decyzji.

Decyzja organu I instancji stałaby się ostateczna z dniem 3 sierpnia 1999 r., bowiem jako ostatniemu ze stron występujących w sprawie doręczono ją Eugeniuszowi K., który potwierdził fakt jej otrzymania w dniu 20 lipca 1999 r.

W dniu 2 sierpnia 1999 r. Krzysztof B. wniósł do Starosty L., a więc organu, który wydał decyzję w I instancji pismo kwestionujące prawidłowość przebiegu rurociągu gazowego i podnoszące zarzut braku uczestnictwa w postępowaniu.

W takiej sytuacji stwierdzić należy, że uznanie przez Wojewodę P. pisma z dnia 2 sierpnia 1999 r. za odwołanie od decyzji Starosty L. (...) z dnia 15 lipca 1999 r. jest w pełni uzasadnione. Pismo to złożone zostało w terminie do wniesienia odwołania od przedmiotowej decyzji i spełnia wymogi odwołania określone w art. 128 Kpa. Za uzasadnione należy uznać stanowisko organu II instancji, że skoro nie został jeszcze wyczerpany tryb instancyjny, należy dać mu pierwszeństwo przed trybem nadzwyczajnym, za jaki trzeba uznać żądanie stwierdzenia nieważności prawomocnej decyzji.

Odnosząc się do merytorycznej zasadności decyzji Wojewody P. z dnia 9 maja 2000 r., (...) stwierdzić należy, że nie narusza ona prawa w sposób mający wpływ na wynik sprawy.

Prawną formą potwierdzenia zgodności przygotowywanej do realizacji inwestycji z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawnymi jest pozwolenie na budowę. Decyzja o pozwoleniu na budowę w myśl art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ upoważnia inwestora do rozpoczęcia budowy, a przez zatwierdzenie projektu budowlanego akceptuje plan budowy, w tym jej funkcje i konstrukcję.

W myśl art. 5 Prawa budowlanego obiekty budowlane powinny być projektowane, budowane i utrzymywane zgodnie z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, obowiązującymi Polskimi Normami i zasadami wiedzy technicznej, w sposób zapewniający m.in. bezpieczeństwo ludzi i mienia, ochronę środowiska, warunki użytkowe zgodne z przeznaczeniem obiektu, a także ochronę uzasadnionych interesów osób trzecich. W wykonaniu upoważnienia ustawowego wynikającego z art. 7 ust. 2 Prawa budowlanego Minister Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w rozporządzeniu z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1995 nr 10 poz. 46 ze zm./ ustalił warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki ze względu na konieczność zapewnienia wymagań, o których mowa w art. 5 Prawa budowlanego, a Minister Przemysłu i Handlu w rozporządzeniu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe /Dz.U. nr 139 poz. 686/.

Z dołączonej do akt sprawy dokumentacji wynika, że inwestor PGNiG SA w W. Regionalnego Oddziału Przesyłu w T. do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę dołączył:

- projekt budowlany wraz z opiniami, uzgodnieniami i pozwoleniami, wymaganymi przepisami szczególnymi,

- dowody stwierdzające prawo dysponowania nieruchomością na cele budowlane,

- decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Dokumenty te wyczerpują wymagania stawiane wnioskowi o wydanie pozwolenia na budowę, przez przepis art. 33 ust. 2 ustawy Prawo budowlane.

Przedstawiona dokumentacja wskazuje jednak na to, że projektowana budowla nie zachowuje wymagań określonych w poz. 4 załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 listopada 1995 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe /Dz.U. nr 139 poz. 686/. Powołany przepis przewiduje, że odległość podstawowa gazociągu układanego w ziemi o ciśnieniu powyżej 2,5 Mpa przy średnicy gazociągu 250 od obrysu obiektu terenowego w postaci woli stojącego budynku niemieszkalnego powinna wynosić 15 m.

Powołany przepis przykładowo, jako wolno stojące budynki niemieszkalne wymienia stodoły, szopy i garaże. Do tej grupy należy zaliczyć również przedmiotową altanę w pracowniczym ogrodzie działkowym. Przemawia za tym pojęcie altany zdefiniowane w par. 67 regulaminu pracowniczego ogrodu działkowego, gdzie określono ją jako obiekt wolnostojący, parterowy, zapewniający rodzinie pracowniczej warunki do wypoczynku oraz służący do przechowywania środków do produkcji ogrodniczej i płodów. Pojęcie takie w zakresie przechowywania środków do produkcji ogrodniczej i płodów zbliża altanę funkcjonalnie do szopy, czy stodoły. Za zakwalifikowaniem altany ogrodowej do tej kategorii obiektów przemawia także cel, dla którego określono odległości podstawowe gazociągów. Celem tym jest zapewnienie bezpieczeństwa użytkowania znajdujących się w ich pobliżu obiektów. Nie można więc z tej regulacji wyłączyć altan, których przeznaczeniem jest zapewnienie rodzinie pracowniczej warunków do wypoczynku i przechowywania środków do produkcji ogrodniczej i płodów.

W takiej sytuacji za trafne należy uznać stwierdzenie Wojewody P., że organ I instancji wydając przedmiotową decyzję naruszył również przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. "c" i ust. 3 Prawa budowlanego nakazujący organowi administracji architektoniczno-budowlanej sprawdzenie przed wydaniem zezwolenia na budowę m.in. zgodności projektu zagospodarowania terenu z przepisami techniczno-budowlanymi oraz wezwanie wnioskodawcy do usunięcia nieprawidłowości, w przypadku gdy, takie zostaną stwierdzone. W tym zakresie należy ponownie przeprowadzić postępowanie wyjaśniające z zapewnieniem czynnego udziału wszystkim osobom będącym stronami tego postępowania.

Odnosząc się do zarzutów skargi Krzysztofa B. stwierdzić należy, że do problematyki rozstrzygnięcia przez Wojewodę sprawy w trybie odwoławczym Sądu ustosunkował się we wcześniejszej części swojego uzasadnienia wyroku.

Ustosunkowując się do argumentów ze skargi PGNiG SA w W. Regionalnego Oddziału Przesyłu w T. stwierdzić należy, że do problemu przyznania Krzysztofowi B. statusu strony ustosunkował się Sąd również we wcześniejszej części uzasadnienia.

Nie można zgodzić się z zarzutem inwestora, że wolą ustawodawcy było zwolnienie go z obowiązku przestrzegania warunków technicznych, dla ustalenia których podstawą są przepisy Prawa budowlanego, podnosząc jako argument fakt, iż gdyby ustawodawca traktował altanę jako wolno stojący obiekt niemieszkalny, to nie wymieniałby altan usytuowanych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych w odrębnej pozycji, tj. w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, tym samym podkreślając odmienny charakter tego obiektu budowlanego, przy budowie którego nie jest nawet wymagane dokonanie zgłoszenia. Skoro ustawodawca nie przewidział w ustawie zasad i warunków realizacji tego typu altan i w przepisach wykonawczych również ich z nazwy nie wymienił, to interpretację rozszerzającą należy uznać za błędną. Zdaniem skarżącego taka interpretacja Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego miała charakter ogólny, tzn. odnosiła się jedynie do altan i obiektów gospodarczych usytuowanych poza ogródkami działkowymi lub usytuowanych na działkach w pracowniczych ogródkach działkowych lecz o parametrach, które wymagają pozwolenia na budowę tzn. wyższych niż podane w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo budowlane.

Faktem jest, że z woli ustawodawcy wyrażonej w art. 29 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ wykonanie altan i obiektów gospodarczych na działkach w pracowniczych ogrodach działkowych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w mieście i 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości 5 m przy dachach stromych i 4 m przy dachach płaskich nie wymaga pozwolenia na budowę, ani nawet zgłoszenia właściwemu organowi. Okoliczność ta jednak nie zwalnia z obowiązku zachowania w stosunku do tegoż obiektu terenowego w postaci wolno stojącego budynku niemieszkalnego odległości podstawowej gazociągu układanego w ziemi o ciśnieniu powyżej 2,5 Mpa przy średnicy gazociągu 250 wynoszącej 15 m od obrysu obiektu. Odmienne stanowisko skarżącego stawia pod znakiem zapytania cel, dla którego ustanowiono odległości podstawowe, to jest zapewnienie bezpieczeństwa użytkowania gazociągu.

Sąd oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji bierze pod uwagę stan faktyczny i prawny jaki istnieje w dniu wydawania decyzji przez organ II instancji. Z tej przyczyny bez znaczenia dla stwierdzenia legalności przedmiotowej decyzji ma fakt, iż Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w L. decyzją (...) z dnia 12 maja 2000 r. nakazał Krzysztofowi B. rozbiórkę altany ogrodowej murowanej z podpiwniczeniem wybudowanej w latach 1984-1985 niezgodnie z przepisami prawa, jako zlokalizowanej w strefie ochronnej, istniejącego od 1942 r. gazociągu średnicy 80/100, wynoszącej zgodnie z ówcześnie obowiązującą normą BN-71/8976-31, 15 m od osi gazociągu wysokiego ciśnienia po każdej jego stronie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, dlatego skargi - jako bezzasadne - w oparciu o przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uległy oddaleniu.