Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Urszula Zięba Sędziowie: WSA Inga Gołowska (spr.) WSA Jarosław Wiśniewski Protokolant: Tomasz Famulski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi N. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 28 lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej - skargę oddala -

Zaskarżoną decyzją z 28 lipca 2017r., nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z 14 kwietnia 2017r, nr [...] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 10.000,00 zł i nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 10.000,00 zł.

Powyższa decyzja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych sprawy:

W dniu 24 lutego 201 r. N. M., kierujący pojazdem marki Skoda o nr rej. [...], został poddany kontroli po wykonaniu przewozu zarobkowego osób z ul. W w K na ul. S w K. Usługę przewozu zamówiono za pomocą aplikacji [...], zainstalowanej w telefonie należącym do jednego z pasażerów. Po wykonaniu usługi pasażerowie uiścili opłatę w kwocie 10,66 zł. Kierujący pojazdem nie okazał do kontroli licencji na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub licencji uprawniającego do wykonywania przewozu osób. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...].

Na skutek wniesionego przez stronę odwołania, Główny Inspektor Transportu Drogowego wydał opisaną na wstępie decyzję.

W jej uzasadnieniu powołał przepisy ustawy o transporcie drogowym mające zastosowanie w sprawie. Następnie organ odwoławczy wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w dniu przeprowadzonej kontroli drogowej kierowca Skody o nr rej. [...] – N. M. nie okazał licencji na wykonywanie transportu drogowego osób ani licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Z treści protokołu oględzin rzeczy wynikało, że kierowca posługiwał się smartfonem marki Apple, w którym zainstalowana była aplikacja [...]. Za pomocą aplikacji kierowca otrzymuje informację, gdzie oczekuje na niego klient. Pasażer za pomocą aplikacji zainstalowanej w swoim smartfonie zamawia kurs i wskazuje miejsce docelowe. Następnie pojawia się kwota za usługę, która pojawia się w smartfonie zarówno kierowcy, jak i pasażera. Kwota za usługę jest pobierana z karty bankomatowej zamawiającego przewóz i nie jest bezpośrednio przelewana na konto bankowe kierowcy.

Świadek M. N. zeznał, że zamówił usługę przewozu osób za pomocą aplikacji [...] zainstalowanej w smartfonie. Korzystanie z aplikacji [...] wymaga rejestracji, następnie załogowania i skonfigurowania konta oraz akceptacji regulaminu. Świadek zeznał, że przed wykonaniem usługi nie zawierał z kierowcą żadnej umowy, nie ustalał z kierowcą ceny za kurs i nie wnosił żadnej opłaty. Usługa została wykonana na trasie ul. W - ul. S w K. Świadek zeznał, że należność za usługę zostanie prawdopodobnie ściągnięta z karty. Pasażer oświadczył, że nie zna kierowcy.

W sprawie ustalono, że skarżący nie posiadał uprawnień licencyjnych do wykonywania zarobkowych przewozów osób. Uznano, że organ l instancji prawidłowo zakwalifikował przewóz z dnia kontroli jako wykonywany bez licencji skutkujący nałożeniem na stronę kary pieniężnej w wysokości 8.000,00 zł stosownie do treści art. 92a ust. 1, 2 i 6 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2016r., póz. 1907 ze zm. dalej-u.t.d.) oraz 1 p. 1.1 załącznika nr 3 do tej ustawy.

Organ odwoławczy stwierdził, że skarżący usługę przewozu osób wykonywał samochodem osobowym nie spełniającym wszystkich wymogów wykonywania przewozu okazjonalnego. Mianowicie kontrolowany pojazd, był przeznaczony do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą. Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym - przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Zatem pojazd skarżącego tego warunku nie spełniał.

Uznano zatem, że przewóz wykonywany przez skarżącego nie spełniał wymogów określonych w art. 18 ust. 3 - 4b u.t.d. ponieważ wykonywał przewóz pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 5 osób łącznie z kierowcą, a opłata za przewóz nie została ustalona w formie ryczałtowej i umowa o przewóz nie została zawarta na piśmie w lokalu przedsiębiorcy. Następnie stwierdzone zostało, że skarżący nie naruszył zakazu zawartego w art. 18 ust. 5 pkt 1 u.t.d. bowiem nie posiadał urządzenia, które można by uznać za tożsame z taksometrem.

Organ II instancji odniósł się do argumentów pełnomocnika strony dotyczących odpłatności za przejazd. W ocenie organu II instancji, bezspornym jest, że usługa przewozu osób była usługą odpłatną. Niewręczenie pasażerowi przez kierowcę pokwitowania przyjęcia opłaty bądź paragonu fiskalnego wynikało z tego powodu, że pokwitowanie bądź inne potwierdzenie przyjęcia opłaty mogłoby być pasażerowi wydane w sytuacji uiszczenia opłaty za usługę gotówkowe, w formie przekazania pieniędzy "do ręki" wykonawcy przewozu. Tymczasem w omawianym przypadku zapłata za usługę przewozu nastąpiła bezgotówkowe, a podmiotem zajmującym się obsługą zleceń i przyjmowaniem płatności, będącym niejako pośrednikiem między przewoźnikiem a pasażerami, jest [...] B.V., prywatna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością utworzona w Holandii, z siedzibą w Holandii. W tym miejscu wskazano na treść regulaminu funkcjonowania [...] B.V., z którego m.in. wynika, że działalność ww. podmiotu na terytorium RP ogranicza się wyłącznie do stworzenia platformy umożliwiającej z jednej strony przekazywanie kierowcom zleceń na wykonanie usług przewozu osób, a z drugiej strony umożliwia pasażerom dokonywanie płatności bezgotówkowe, z użyciem kart kredytowych. Natomiast wszystkie obowiązki związane z realizacją usługi przewozu osób spoczywają na kierowcach będących wykonawcami przewozów. Stąd też przypisanie skarżącemu odpowiedzialności za popełnienie naruszeń związanych z wykonywaniem przewozu drogowego osób z uchybieniem przepisom u.t.d., zdaniem organu II instancji, było prawidłowe. Dalej organ odwoławczy wskazał, że spółka [...] sama siebie określa mianem pełnomocnika pobierającego opłatę w imieniu Usługodawcy Zewnętrznego -w tym przypadku - wykonawcy przewozu (strony postępowania). Dla oceny prawidłowości rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie ma zapis regulaminu [...], którego wynika, że uregulowanie opłat za pośrednictwem aplikacji [...] będzie równoznaczne z wniesieniem opłaty bezpośrednio na rzecz wykonawcy przewozu. Podkreślono, że przewóz był wykonywany osobiście przez N. M., o czym niezbicie świadczą wyniki kontroli potwierdzonej protokołem - to N. M. prowadził kontrolowany pojazd i nie wskazał żadnych dowodów, z których wynikałoby, że przewóz wykonuje w imieniu innego podmiotu. Co więcej – N. M. nie złożył w trakcie kontroli ani w toku postępowania w l instancji żadnych wyjaśnień, nadto odmówił złożenia zeznań w charakterze świadka i podpisania protokołu kontroli. Organ zważył również, że pełnomocnik strony poza kwestionowaniem ustalonych faktów nie dostarczył żadnych dowodów (umów, rachunków itp.), z których wynikałoby, że wykonawcą przewozu z dnia kontroli był inny podmiot aniżeli N. M. Organ II instancji ustosunkował się do zarzutów strony, podniesionych w piśmie z 6 lipca 2017r.

II.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, N. M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 75 ust. 1 k.p.a. poprzez oparcie ustaleń poczynionych w toku postępowania na treści dowodu - protokołu kontroli - sporządzonego w sposób sprzeczny z następującymi przepisami prawa:

a. art. 67 ust. 1 u.t.d. którego naruszenie w niniejszej sprawie polegało na przeprowadzeniu przez Inspektora Transportu Drogowego czynności kontrolnych we współpracy z Policją, pomimo iż wynikający z powyższego przepisu zakres współdziałania organów został zawężony do zakresu bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach publicznych, zaś w niniejszej prawie podejmowane przez ww. organy czynności nie mieściły się w zakresie ww. zadań,

b. art. 67 ust. 2 u.t.d., którego naruszenie w niniejszej sprawie polegało na przeprowadzeniu czynności kontrolnych we współpracy z Prezydentem Miasta, pomimo iż podejmowanie zadań polegających na ujawnianiu naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym w zakresie spełniania obowiązku posiadania licencji nie mieści się w zakresie ustawowych zadań Prezydenta Miasta współdziałającego z Inspektorem Transportu Drogowego w niniejszej sprawie,

c. art. 19 a ustawy z 6 kwietnia 1990r. o Policji (tekst jedn. Dz.U. z 2007r. Nr 43 poz. 277 ze zm.) poprzez przeprowadzenie przez Policję w niniejszej sprawie czynności w sposób sprzeczny z brzmieniem tego przepisu, tj. pomimo iż czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania nie mieści się w katalogu czynów zabronionych wymienionych w tym przepisie oraz pomimo iż przeprowadzenie przez Policję tych czynności nie spełniało celów opisanych w ust. 1 powołanego przepisu, a więc nie zostały one podjęte w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców, a także uzyskania i utrwalenia dowodów czynów zabronionych opisanych ww. normą.

2) art. 68 ust. 1 k.p.a. w zw. z art. 74 u.t.d. poprzez sporządzenie protokołu kontroli w sposób sprzeczny z przepisami prawa, w szczególności w sposób, z którego nie wynika, kto i w jakim charakterze był obecny podczas czynności kontrolnych i jakich czynności dokonał. Powyższe naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż spowodowało, iż podstawą wszczęcia przedmiotowego postępowania stał się protokół kontroli sporządzony w sposób sprzeczny z prawem, a zatem w sposób wykluczający możliwość jego wykorzystania w toku postępowania.

3) art. 80 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a., 77§1 k.p.a., art. 107§3 k.p.a. poprzez

poczynienie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie w oparciu o informacje

pochodzące ze strony internetowej ("regulamin spółki [...] B.V.") pomimo, iż:

* organ nie ustalił, czy skarżącego łączy z ww. spółką jakakolwiek umowa, a w szczególności nie dysponował dokumentem umowy, który mógłby zweryfikować ww. hipotezę organu,

* organ nie dysponował dokumentem, z którego wynikałoby, kto otrzymał zapłatę za wykonany przewóz, ani dokumentem, z którego wynikałoby, na czyją rzecz przekazano wynagrodzenie za opisaną w protokole kontroli usługę przewozu, co w konsekwencji powoduje, że poczynione na podstawie ww. informacji ustalenia organu są całkowicie dowolne.

4) art. 7 k.p.a., art. 77§1 k.p.a., art. 107§3 k.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozważenia materiału dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez:

* niezwrocenie się przez organ do pasażera o przedstawienie potwierdzenia przelewu kwoty wynagrodzenia za wyświadczoną usługę przewozu;

* niezwrocenie się do podmiotu, na rzecz którego nastąpiła zapłata za przejazd, na czyją rzecz wypłacone zostało wynagrodzenie za wyświadczoną usługę przewozu, co w konsekwencji doprowadziło do niedokładnego zbadania stanu faktycznego sprawy i przypisania skarżącemu odpowiedzialności wynikającej z faktu wykonywania przewozu osób we własnym imieniu i na własną rzecz, pomimo braku przeprowadzenia dowodu na okoliczność ustalenia, kto otrzymał zapłatę za usługę przewozu opisanego w protokole kontroli.

5) art. 138§2 k.p.a. poprzez uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i nałożenie na skarżącego kary pieniężnej, podczas gdy w sprawie zachodziły przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy Organowi do ponownego rozpoznania.

Odpowiadając na skargę Główny Inspektor Transport Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnienie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2017r. poz. 2188) zadaniem sądu administracyjnego jest sprawowanie kontroli zaskarżonych aktów i czynności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania, nie zaś ocena ich pod względem słuszności i celowości. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy, bądź też przepisów postępowania tak, iż daje to podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub nie doszło do innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145§1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U z 2017r. poz. 1369 ze zm. dalej-p.p.s.a.). Sądowa kontrola legalności orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134§1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd nie stwierdził, aby w toku postępowania administracyjnego doszło do naruszenia prawa materialnego bądź procesowego, które mogłoby stanowić podstawę uwzględnienia skargi z przyczyn wskazanych w art. 145§1 p.p.s.a. Tym samym, kwestionowana przez skarżącego decyzja nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia jej legalności.

Ocena stanu faktycznego ustalonego przez organ: należy podkreślić, że Sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a jedynie wskazuje, które ustalenia organu zostały przez niego przyjęte, a które nie zatem oceniając stan faktyczny ustalony przez organ, Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne poczynione przez organ administracji publicznej (organy podatkowe) albowiem stan faktyczny został ustalony z zachowaniem reguł procedury administracyjnej. Ustalony w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny stał się stanem faktycznym przyjętym przez Sąd. (por. uchwała NSA z 15 lutego 2010r., sygn. akt II FPS 8/09).

Przesądzenie o prawidłowości przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia ustaleń faktycznych umożliwia ocenę procesu subsumcji tego stanu faktycznego pod mające zastosowanie w sprawie przepisy prawa materialnego.

W niniejszej sprawie została na skarżącego nałożona kara pieniężna za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego umożliwiającego dokonywanie takiego rodzaju przewozu.

Zgodnie z art. 4 pkt 11 u.t.d., przewóz okazjonalny to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego.

Kontrowersyjny w sprawie przewóz nie stanowił publicznego przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami (przewóz regularny- art. 4 pkt 7 u.t.d.), niepublicznego przewozu regularnego określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób (przewóz regularny specjalny-art. 4 pkt 9 u.t.d.), ani wielokrotnego przewozu zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym (przewóz wahadłowy-art. 4 pkt 10 u.t.d.).

Wedle art. 5 ust. 1 u.t.d., podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z 21 października 2009r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE, zwanym dalej "rozporządzeniem (WE) nr 1071/2009". Jak wynika natomiast z art. 5b ust. 1 u.t.d., uzyskania odpowiedniej licencji wymaga podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób: 1) samochodem osobowym, 2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, 3) taksówką.

Na podstawie art. 18 ust. 4a u.t.d., przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Natomiast w świetle art. 18 ust. 4b pkt 2 u.t.d., dopuszcza się przewóz okazjonalny samochodami osobowymi niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego w ust. 4a i będącymi wyłączną własnością przedsiębiorcy lub stanowiącymi przedmiot leasingu tego przedsiębiorcy: a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo zatrudnionego przez niego kierowcę, b) na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa, c) po ustaleniu opłaty ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy w formie bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu przedsiębiorstwa.

W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo uznały, że sporny w niniejszej sprawie przewóz stanowił przewóz okazjonalny, co oznacza, że w sprawie zastosowanie mają powyżej przytoczone przepisy. Jak wynika z ustalonego przez organy stany faktycznego w przedmiotowej sprawie przewóz został wykonany w celach zarobkowych, na telefoniczne zamówienie klienta, samochodem osobowym, który nie był oznakowany jako taksówka. Dlatego organy prawidłowo uznały, że w sprawie nie miał miejsca przewóz taksówką, jak również niezarobkowy przewóz grzecznościowy. Skarżący nie spełnił wymogów wynikających z art. 18 ust. 4a oraz ust. 4b pkt 2 u.t.d., ponieważ samochód osobowy, którym dokonano przewozu pasażerów nie spełniał kryteriów konstrukcyjnych przewidzianych w art. 18 ust. 4a u.t.d., nie był bowiem przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą, co potwierdzają zapisy dowodu rejestracyjnego pojazdu, z których wynika, że był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą. Skarżący nie spełnił również wymogów konstrukcyjnych pojazdu opisanych w art. 18 ust. 4a u.t.d. W konsekwencji nie ma wątpliwości, że skarżący nie posiadał wymaganej na podstawie art. 5b ust. 1 pkt 1 lub pkt 2 u.t.d., licencji na dokonywanie przewozu okazjonalnego osób.

Organy obu instancji słusznie zatem wskazały, iż skarżący popełnił dwa naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym wymienione w Ip. 1.1 i Ip. 2.10 załącznika nr 3 do u.t.d., za które każde z osobna ustawodawca uregulował karę administracyjną w wysokości 8.000,00 zł. W sprawie też prawidłowo została nałożona kara w wysokości 10.000,00 zł ponieważ zgodnie z art. 92a ust. 2 u.t.d., suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10.000,00 zł.

Sąd uznał, że ustalenia dokonane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, odpowiadają wymogom postępowania administracyjnego uregulowanego w Kodeksie postępowania administracyjnego, w tym normom wynikającymi z art. 7, art. 77§1 i art. 78§ 1 K.p.a. W ocenie Sądu, materiał dowodowy, na którym organy obu instancji oparły swoje rozstrzygnięcie, stanowi wyczerpujący materiał dowodowy pozwalający na dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i załatwienie sprawy.

W ocenie Sądu organ odwoławczy słusznie uznał, że skarżący nie naruszył zakazu umieszczania i używania w pojeździe taksometru, ponieważ jego samochód nie posiadał urządzenia, które można by uznać za tożsame z taksometrem. W pojeździe nie było również kasy fiskalnej ani żadnego urządzenia z nią połączonego. Skarżący podał pasażerowi wysokość opłaty za wykonaną usługę przewozu, którą wyliczył przy pomocy telefonu komórkowego. Zatem prawidłowo organ odwoławczy uznał, że nie było podstaw prawnych do nałożenia na skarżącego kary pieniężnej za naruszenie zakazu wskazanego w art. 18 ust. 5 pkt 1 u.t.d. i w tej części prawidłowo uchylił decyzję organu l instancji.

Zdaniem Sądu, zeznania świadków, na podstawie których ustalono przebieg zdarzenia, są w pełni wiarygodne. Wiarygodności zeznań świadków nie podważa twierdzenie skarżącego, że jeden ze świadków był funkcjonariuszem Policji a drugi ze świadków był pracownikiem Urzędu Miasta.

Godzi się przypomnieć, że zgodnie z art. 67 ust. 1 u.t.d. Inspekcja współdziała w szczególności z: Policją, Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencją Wywiadu, Biurem Ochrony Rządu, Żandarmerią Wojskową, Strażą Graniczną, Służbą Celną, kontrolą skarbową, Państwową Inspekcją Pracy, Inspekcją Handlową, Inspekcją Ochrony Środowiska, Inspekcją Weterynaryjną i zarządcami dróg - w zakresie bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach publicznych oraz zwalczania przestępstw i wykroczeń drogowych dokonywanych w zakresie transportu drogowego lub w związku z tym transportem, z uwzględnieniem właściwości i kompetencji tych organów oraz zadań Inspekcji. Przy czym w zakresie bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach publicznych, o którym mowa w art. 67 ust. 1 u.t.d., należy uwzględniać także kwestię przestrzegania obowiązków lub warunków przewozu drogowego, jako że przestrzeganie tych wymogów ma bezpośredni wpływ na ów bezpieczeństwo i porządek i temu celowi bezpośrednio służy.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że nie otrzymał wynagrodzenia za wykonany kurs, stwierdzić należy, że skarżący jak stwierdził jego pełnomocnik miał zainstalowaną aplikację [...] w swoim telefonie, przewiózł dwóch pasażerów (świadków) z ul. W na ul. S. Za ten kurs została pobrana opłata z karty kredytowej pasażera, który zamawiał kurs w kwocie 10,66 zł.

Sąd zauważa, że organy mają obowiązek podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Niezbędne czynności to takie, które wystarczą do ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzeń. Organy nie mają obowiązku poszukiwania dodatkowych dowodów, jeżeli zebrały wyczerpujący materiał dowodowy, pozwalający na załatwienie sprawy. Ponadto, jak wynika z art. 78 § 1 K.p.a. żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy.

Zdaniem Sądu organ prawidłowo ustalił na podstawie zeznań skarżącego, że miał odbywał kursy za pomocą zainstalowanej na swoim telefonie aplikacji [...], w oparciu o którą, po zakończeniu kursu obliczał wysokość opłaty za kurs, która z karty pasażera zamawiającego kurs.

W ocenie Sądu skarżący nie wykazał, że organy przeprowadzające postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie naruszyły przepisy postępowania w taki sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik bądź naruszyły przepisy prawa materialnego.

Zaskarżona decyzja została wydana w zgodzie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z 20 grudnia 2017r., C- 434/15, który orzekł, że artykuł 56 TFUE w związku z art. 58 ust. 1 TFUE, a także art. 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznymi i art. 1 pkt 2 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 lipca 1998r., do którego odsyła art. 2 lit. a) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywy o handlu elektronicznym), należy interpretować w ten sposób, że usługę pośrednictwa taką jak ta, o której mowa w postępowaniu głównym i która polega na odpłatnym umożliwianiu nawiązywania kontaktów, poprzez aplikację na inteligentny telefon, między właścicielami pojazdów niebędącymi zawodowymi kierowcami a osobami chcącymi przebyć trasę miejską, należy uznać za usługę nierozerwalnie związaną z usługą przewozową, a tym samym za usługę wchodzącą w zakres 'usług w dziedzinie transportu' w rozumieniu art. 58 ust. 1 TFUE. Tego rodzaju usługę należy zatem wyłączyć z zakresu zastosowania art. 56 TFUE, dyrektywy 2006/123 i dyrektywy 2000/31.

Powyższy wyrok potwierdził prawidłowość oceny charakteru wykonywanej usługi przez skarżącego (usługa transportowa). Skoro TSUE potraktował [...] jako wykonującego w części usługę transportową (w zakresie pośrednictwa) to oczywistym jest, że skarżący jako realizator drugiej części usługi (przewóz pasażera) również wykonywał usługę transportową.

Z tych względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.