Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Władysław Kulon (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia NSA Halina Kremis Protokolant Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 31 maja 2016 r. sprawy ze skargi D. K. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej oddala skargę w całości.

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu decyzją z dnia [...] r., nr [...] D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (dalej DWINGiK), podając w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 - dalej k.p.a.), oraz art. 7b ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 r., poz. 520 ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania D. K. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] r., nr [...] orzekającą o odmowie wydania D. K. reprezentującej firmę [...], wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej dla nieruchomości położonej we W. przy ul. S..

Zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca zapadły w toku postępowania administracyjnego o następującym przebiegu.

D. K. reprezentująca firmę [...] wystąpiła z wnioskiem do Zarządu Geodezji, Kartografii i Katastru Miejskiego we W. o wydanie wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych dla nieruchomości położonej przy ul. S. we W. wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej. Prezydent W. działając w oparciu o art. 7, art. 99 i art. 35 k.p.a. pismem z dnia 7 grudnia 2015 r. zwrócił się do wnioskodawczyni o uzupełnienie wniosku w terminie siedmiu dni poprzez wskazanie przepisu prawa, z którego wnioskodawczyni wywodzi swój interes prawny do uzyskania przedmiotowego dokumentu. Pismem opatrzonym datą 16 grudnia 2015 r. wnioskodawczyni poinformowała, że nie zgadza się ze stanowiskiem, iż występując o przedmiotowy dokument zobowiązana jest wykazać interes prawny. Na uzasadnienie zajętego stanowiska D.K. podała stosowne uzasadnienie i powołała się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec nieuzupełnienia wniosku w zakresie objętym wezwaniem Prezydent W. w dniu [...] r. wydał decyzję nr [...], którą na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 24 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne odmówił D. K. reprezentującej firmę [...] wydania wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej dla nieruchomości położonej we W. przy ul. S.. Uzasadniając zajęte stanowisko organ I instancji przywołał regulacje prawa materialnego znajdujące zastosowanie w sprawie w tym w szczególności wynikające z ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2015 r. poz. 542), oraz ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2013 r., poz. 707 ze zm.) Na tle powyższych regulacji Prezydent W. podał, że przez stan prawny nieruchomości należy rozumieć prawa i roszczenia wpisane w dziale II, III i IV księgi wieczystej tj.: własność, użytkowanie wieczyste, ograniczone prawa rzeczowe, o których mowa w art. 16 ust. 2. Jeśli księga wieczysta zawiera ww. dane, to udostępnienie przez organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków numeru księgi wieczystej jest równoznaczne z udostępnieniem danych o charakterze podmiotowym, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy. Księga wieczysta oprócz powyższych danych zawiera również dane przedmiotowe zawarte w dziale I - nr działki, powierzchnię, położenie, sposób użytkowania. W oparciu o powyższe organ przyjął, że informacje zawarte w księdze wieczystej są danymi o charakterze przedmiotowo-podmiotowym. Następie odwołując się do art. 6 ustawy o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 1182 ze. zm. ), zgodnie z którym za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowania osoby fizycznej organ uznał, że osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić pośrednio lub bezpośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny. Ponadto za dane osobowe w rozumieniu ustawy należy uznać numery ksiąg wieczystych, skoro w tych księgach są ujawnione podmioty będące właścicielami nieruchomości, dla których księgi te są prowadzone. Wobec powszechnej dostępności treść ksiąg wieczystych zdaniem organu I instancji ujawnienie ich numerów pozwala na zidentyfikowanie tych podmiotów, a tym samym na ujawnienie danych podmiotów wpisanych w operacie ewidencji gruntów i budynków co jest sprzeczne z art. 24 ust. 5 pkt 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Prezentując swoje stanowisko Prezydent W. uzasadnił je także stanowiskami Głównego Geodety Kraju oraz Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych. Na koniec organ wyraził pogląd, że do uzyskania wypisu z rejestru gruntów i zawartych w nich danych w tym danych o charakterze przedmiotowo-podmiotowych w formie przewidzianej w przepisach dotyczących geodezji niezbędne jest wykazanie interesu prawnego. Zatem podmiotowi wnioskującemu o wydanie wypisu, który nie włada gruntem i nie wykazał indywidualnego interesu prawnego uprawniającego go do takiego żądania, organ obowiązany jest odmówić informacji. Z zapisów w operacie ewidencji gruntów wynika, że wnioskująca o wydanie wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej dla nieruchomości o adresie ul. S. we W., nie jest jednym z podmiotów wymienionych w art. 24 ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy i nie wykazał indywidualnego interesu prawnego uprawniającego go do uzyskania wnioskowanego dokumentu.

D. K. w odwołaniu od powyższej decyzji, które uzasadniono naruszeniem art. 24 ust. 2 i 4 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne polegającym na uznaniu, że do udostępnienia informacji dotyczącej oznaczenia ksiąg wieczystych nieruchomości konieczne jest posiadanie interesu prawnego, wniosła o jej uchylenie. Argumentacja odwołania z powołaniem orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i poglądów autorki odwołania odnośnie prawidłowego rozumienia przepisów prawa materialnego sprowadzała się do konieczności uchylenia zaskarżonej decyzji jako naruszającej prawo.

DWINGiK opisaną na wstępie decyzją utrzymał w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne. W uzasadnieniu decyzji zrelacjonowano przebieg dotychczasowego postępowania, omówiono treść decyzji Prezydenta W. oraz motywy odwołania by następnie przytoczyć przepisy prawa materialnego zastosowane przez organ I instancji. Analizując dane jakich żądała wnioskodawczyni DWINGiK przyjął, że w myśl § 52 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków żądano wydania wypisu z rejestru gruntów o niepełnej treści, w którym należy pominąć dane osobowe dotyczące właścicieli, władających na zasadach samoistnego posiadania, użytkowników wieczystych, użytkowników i dzierżawców. Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy, osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Zaznaczając, iż wydanie wypisów o niepełnej treści gruntów, budynków lub lokali, w stosunku do których prawa posiadają wyłącznie osoby fizyczne, jest związane z koniecznością wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego do jego uzyskania, o ile nie jest jednym z podmiotów określonych w art. 24 ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy przywołano orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące tego zagadnienia. Przypomniano przy tym, że wskazany we wniosku interes prawny osoby zainteresowanej pozyskaniem tych danych winien być osobisty, indywidualny i konkretny, dający się obiektywnie stwierdzić i znajdujący swoją podstawę w przepisach prawa materialnego oraz potwierdzenie w okolicznościach faktycznych.

W rozpoznawanej sprawie wniesiono o wydanie wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych dla nieruchomości położonej we W. przy ul. S. wraz z udostępnieniem numeru księgi wieczystej, zaś jako podstawę żądania podano art. 24 ust. 2 i 4 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Uzasadniając konieczność odmownego rozpoznania wniosku organ odwoławczy wskazując na szereg wyroków sądów administracyjnych stanął na stanowisku, że numer księgi wieczystej urządzonej dla określonej nieruchomości pozwala na identyfikację osób będących jej właścicielami lub współwłaścicielami i mieści się w definicji danych osobowych, wynikającej z ustawy o ochronie danych osobowych. Zgodnie z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne informacje zawarte w operacie ewidencji gruntów i budynków dzielą się na dane przedmiotowe i podmiotowe, zaś w myśl art. 24 ust. 5 pkt 3 ustawy udostępnienie danych ewidencji gruntów i budynków zawierających dane podmiotów m.in. właścicieli nieruchomości, jest możliwe o ile wnioskujący wykaże interes prawny związany z gruntami, budynkami lub lokalami, będącymi przedmiotem wypisu. Udostępnienie numeru księgi wieczystej jest równoznaczne z udostępnieniem danych o charakterze podmiotowym, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, ponieważ księga wieczysta gromadzi nie tylko powyższe dane, ale także dane o charakterze przedmiotowym zawarte w dziale I. Uznano więc, że żądanie D.K. w istocie było żądaniem udzielenia informacji nie tylko o charakterze przedmiotowym, ale także podmiotowym. W takich z kolei okolicznościach wnioskodawczyni winna wykazać w tym zakresie istnienie interesu prawnego. Na koniec w odniesieniu do wyroku sądu przywoływanego przez wnioskodawczynię organ II instancji uznał, że jest to orzeczenie odosobnione.

W skardze na decyzję DWINGiK reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika D. K. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej za zasądzeniem kosztów postępowania od strony przeciwnej. Żądania skargi oparto na zarzutach naruszenia następujących przepisów:

- art. 24 ust. 2 pkt 4 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez bezpodstawne zastosowanie art. 24 ust. 5 pkt 3 ustawy i ustalenie, że do udostępnienia informacji dotyczących oznaczenia ksiąg wieczystych prowadzonych dla nieruchomości konieczne jest posiadanie interesu prawnego i w konsekwencji odmowę udostępnienia żądanych danych wobec niewykazania przez wnioskodawczynię tegoż interesu,

- art. 2 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez bezpodstawne uniemożliwienie wnioskodawczni dostępu do treści księgi wieczystej konkretnie oznaczonej nieruchomości, która to treść, zgodnie ze wskazanym przepisem jest jawna.

Zdaniem skarżącej DWINGiK uzasadniając odmowę niewykazaniem przez wnioskodawczynię interesu prawnego naruszył przepisy art. 24 ust. 2 i 4 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne poprzez bezpodstawne zastosowanie art. 24 ust. 5 pkt 3 ustawy, w sytuacji gdy numer księgi wieczystej jest daną jawną, powszechnie dostępną, do uzyskania której nie jest wymagane wykazywanie interesu prawnego. Numer księgi wieczystej to kombinacja liter i cyfr, która nie zawiera w sobie żadnych danych podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne tj. właścicieli, czy też władających nieruchomością, z tego też względu udostępnienie numeru księgi wieczystej nie wymaga wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego. Ponadto numer księgi wieczystej jest daną przedmiotową dotyczącą gruntu, co wynika z ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, i co zostało potwierdzone w zaskarżonej decyzji.

Autor skargi wskazując na wyrok Naczelnego Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt I OSK 802/13 poczynił zarzut nieuwzględnienia go przez organ i oparcie decyzji na innych wyrokach w sytuacji, gdy tylko wyrok podany przez wnioskodawczynię jest jednym z niewielu, które ,,prosto, logicznie i zdaniem skarżącej właściwie interpretują przepisy ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne dotyczące udostępniania przez organ prowadzący rejestr gruntów informacji obejmującej numer księgi wieczystej założonej dla konkretnie oznaczonej nieruchomość" i ,,nie wymyśla na siłę uzasadnienia dla odmowy udostępnienia numeru księgi wieczystej, które to udostępnienie zgodnie z przepisem art. 24 ust. 2 i 4 w związku z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne winno nastąpić bez wykazywania przez wnoszącego żadnego interesu, tym bardziej prawnego". Zdaniem skarżącej ,,organy administracji zdaje się nie zauważają, że Prezydent Miasta W. udostępnia wyłącznie numer księgi wieczystej (daną posiadaną w swoich zbiorach). Prezydent Miasta W. nie udostępnia danych zawartych w księdze wieczystej - nie są to jego zbiory danych, nie ponosi on odpowiedzialności ani za to jakie dane z ksiąg wieczystych są udostępniane, ani za to, jak uregulowany został dostęp do zbioru ksiąg wieczystych. Mówiąc kolokwialnie - nie jest to jego "działka"".

W dalszych motywach skargi skarżąca zamieściła twierdzenia wynikające z dokonanej przez nią analizy zapisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Skarżąca powołując się na zasadę jawności ksiąg wieczystych zanegowała możliwość jej ,,torpedowania" przez organy administracji, które opierając się na przepisach ustawy o ochronie danych osobowych zaczynają "chronić" jawne dane zawarte w księgach wieczystych - czyli w zbiorach administrowanych przez odrębny podmiot. Zamieszczając w skardze cytaty z orzecznictwa i doktryny skarżąca w ramach jawności ksiąg wieczystych uznała za ,,absurdalne" stanowisko organów, które wobec żądania podania numeru księgi wieczystej żądają wykazania interesu prawnego.

W odpowiedzi na skargę DWINGiK wniósł o jej oddalenie. Na uzasadnienie zajętego stanowiska organ przedstawił argumentację zbliżoną do twierdzeń wynikających z zaskarżonej decyzji i potwierdzającą prawidłowość odmowy uwzględnienia wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Na wstępie zauważyć trzeba, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi - ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., dalej - p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze - w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Przedmiotem kontroli Sądu w tak zakreślonych granicach kognicji jest w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym decyzja o odmowie udzielenia informacji w postaci wypisu oraz numeru księgi wieczystej z rejestru gruntów dla nieruchomości wskazanej we wniosku. D.K. żądała wydania wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych oraz numeru księgi wieczystej. Wnioskodawczyni w toku postępowania prezentowała niezmienne stanowisko, iż żądane dane winny jej zostać udostępnione bez konieczności uzupełniania wniosku o wskazanie interesu prawnego, w którym to zakresie została zobowiązana do uzupełnienia wniosku. Rozbieżność między stanowiskiem wnioskodawczyni, a stanowiskiem organów obu instancji sprowadza się więc do interpretacji przepisów prawa materialnego.

Przystępując zatem do szczegółowych rozważań w tym względzie należy na wstępie zaznaczyć, iż stosownie do art. 20 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące:

1) gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas bonitacyjnych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty;

2) budynków - ich położenia, przeznaczenia, funkcji użytkowych i ogólnych danych technicznych;

3) lokali - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej (ust. 1)

W ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także:

1) właścicieli nieruchomości, a w przypadku:

a) nieruchomości Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego - oprócz właścicieli inne podmioty, w których władaniu lub gospodarowaniu, w rozumieniu przepisów o gospodarowaniu nieruchomościami Skarbu Państwa, znajdują się te nieruchomości,

b) gruntów, dla których ze względu na brak księgi wieczystej, zbioru dokumentów albo innych dokumentów nie można ustalić ich właścicieli - osoby lub inne podmioty, które władają tymi gruntami na zasadach samoistnego posiadania;

2) miejsce pobytu stałego lub adres siedziby podmiotów, o których mowa w pkt 1;

3) informację o wpisaniu do rejestru zabytków;

4) informację, czy wyróżniony w ewidencji gruntów i budynków obszar gruntu, w całości lub w części, objęty jest formą ochrony przyrody

5) wartość katastralną nieruchomości;

6) informacje dotyczące umów dzierżawy, jeżeli od wykazania takich informacji w ewidencji gruntów i budynków uzależnione jest nabycie praw wynikających z przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników, a także z przepisów o rozwoju obszarów wiejskich (ust. 2).

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że ewidencja gruntów i budynków gromadzi dane przedmiotowe - obejmujące opisowe i graficzne informacje o gruntach, budynkach i lokalach, bez względu na osobę właściciela, oraz dane podmiotowe - obejmujące informacje o osobach fizycznych i prawnych oraz jednostkach organizacyjnych, w których władaniu znajdują się grunty, budynki i lokale lub ich części. Podział danych związany jest z innymi regulacjami zawartymi w ustawie, gdyż w art. 24 ust. 2 ustawy ustawodawca zastrzegł, że informacje zawarte w operacie ewidencyjnym są jawne. Natomiast zgodnie z ust. 4 tego przepisu, każdy, z zastrzeżeniem ust. 5, może żądać udostępnienia informacji zawartych w operacie ewidencyjnym. Przepis art. 24 ust. 5 ustawy stanowi z kolei, że "Starosta udostępnia dane ewidencji gruntów i budynków zawierające dane podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1, oraz wydaje wypisy z operatu ewidencyjnego, zawierające takie dane, na żądanie:

1) właścicieli oraz osób i jednostek organizacyjnych władających gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis;

2) organów administracji publicznej albo podmiotów niebędących organami administracji publicznej, realizujących, na skutek powierzenia lub zlecenia przez organ administracji publicznej, zadania publiczne związane z gruntami, budynkami lub lokalami, których dotyczy udostępniany zbiór danych lub wypis;

3) innych podmiotów niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny w tym zakresie.

Kompleksowe zatem odkodowanie normy prawnej zawartej w powyższych przepisach sprowadza się więc do przyjęcia, że informacje o gruntach, budynkach i lokalach, a więc informacje przedmiotowe, o których mowa w art. 20 ust. 1 oraz ust. 2 pkt. 3 i 4 ustawy są jawne i powszechnie dostępne. Z kolei dane ewidencji gruntów zawierające dane osobowe właścicieli, czyli podmiotów wskazanych w art. 20 ust. 2 pkt. 1 tej ustawy, oraz wypisy z operatu ewidencyjnego zawierające takie dane osobowe, udostępniane są tylko na żądanie podmiotów wskazanych w art. 24 ust. 5 pkt. 1 i pkt. 2 ustawy, a na żądanie innych podmiotów - tylko w przypadku wykazania się w tym zakresie interesem prawnym. Skarżąca w motywach skargi stanowczo twierdzi, że jej żądanie dotyczy wydania informacji dotyczącej numeru księgi wieczystej ,,a nie samej księgi wieczystej, czy danych w niej zawartych" w czym upatruje się konieczność zakwalifikowania wniosku jako dotyczącego danych przedmiotowych, w stosunku do których nie istnieje konieczność wykazywania interesu prawnego.

Sąd w składzie orzekającym uznał, że organy I i II instancji właściwie dokonały subsumpcji przepisów prawa materialnego odmawiając skarżącej, wobec nieuzupełnienia wniosku o wskazanie interesu prawnego, wydania żądanych danych. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt I OSK 1212/09 wyraził stanowisko, w pełni akceptowane przez skład orzekający, że z przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wynika oczywisty podział informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków na dane o charakterze przedmiotowym (art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4) oraz dane o charakterze podmiotowym (art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2), które to rozróżnienie znalazło odzwierciedlenie w art. 24 ww. ustawy. W ust. 2 tego przepisu ustawodawca przewidział bowiem, iż informacje o gruntach, budynkach i lokalach, o których mowa w art. 20 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 3 i 4 (dane przedmiotowe), są jawne i powszechnie dostępne. Natomiast stosownie do art. 24 ust. 3 wypisy z operatu ewidencyjnego zawierające dane osobowe, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 (dane podmiotowe), wydawane są jedynie na żądanie: 1) właścicieli lub osób fizycznych i prawnych, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub lokale będące przedmiotem wypisu; 2) podmiotów publicznych lub podmiotów niebędących podmiotami publicznymi, realizującymi zadania publiczne na podstawie odrębnych przepisów albo na skutek powierzenia lub zlecenia przez podmiot publiczny, które związane są z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu; 3) innych podmiotów, niż wymienione w pkt 1 i 2, które mają interes prawny związany z gruntami, budynkami lub lokalami będącymi przedmiotem wypisu.

Z podziału danych na przedmiotowe i podmiotowe wynikają dalsze konsekwencje polegające na tym, że jawne i powszechnie dostępne informacje o gruntach, budynkach i lokalach jako dane przedmiotowe udzielane są w trybie art. 24 ust. 2 ustawy, na żądanie każdego, tj. bez konieczności wykazywania interesu prawnego, ani władania gruntem. Informacje o charakterze podmiotowym lub podmiotowo-przedmiotowym, z uwagi na ochronę zawartych w nich danych osobowych, mogą być udzielane tylko w trybie art. 24 ust. 3 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, a więc z uwzględnieniem wszystkich zawartych w tym przepisie ograniczeń.

W realiach niniejszej sprawy skoro skarżąca nie powołała się na własny i wynikający z obowiązujących przepisów interes prawny zasadnym jawi się stanowisko organów, iż nie była ona uprawniona do uzyskania żądanych przez nią informacji, ponieważ dane objęte wnioskiem wykraczały poza katalog danych przedmiotowych, których udostępnienie odbywa się na zasadach określonych w art. 24 ust. 2 ustawy. Wniosek o udostępnienie danych z ewidencji gruntów i budynków obejmujący numer księgi wieczystej dotyczy z całą pewnością danych o charakterze podmiotowo-przedmiotowym. Wynika to z faktu, że wpisy do księgi wieczystej zawierają poza danymi odnoszącymi się do samej nieruchomości (informacje o charakterze przedmiotowym) również dane dotyczące jej właściciela (o charakterze podmiotowym). Zasadą jest, że przedmiotem jawnych i powszechnie dostępnych, udzielanych w trybie art. 24 ust. 2 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne informacji o gruntach, budynkach i lokalach, na żądanie każdego tj. bez konieczności wykazywania interesu prawnego ani władania gruntem, budynkiem lub lokalem, mogą być tylko informacje o charakterze przedmiotowym. Natomiast informacje o charakterze podmiotowym lub podmiotowo przedmiotowym, z uwagi na ochronę zawartych w nich danych osobowych, mogą być udzielane tylko w trybie art. 24 ust. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, a więc z uwzględnieniem wszystkich zawartych w tym przepisie ograniczeń. Z akceptacją spotkał się wywód DWINGiK poczyniony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji o możliwości ustalenia na podstawie numeru księgi wieczystej dalszych danych, w tym danych osobowych właściciela, co skutkuje możliwością udostępnienia owych danych tylko po wykazaniu przez wnioskodawcę interesu prawnego.

Nie jest także trafny zarzut skargi dotyczący naruszenia przez organy przepisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece księgi wieczyste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości. Przez stan prawny nieruchomości należy rozumieć prawa i roszczenia wpisane w działach II – IV księgi wieczystej, a więc własność, użytkowanie wieczyste, ograniczone prawa rzeczowe, a także prawa osobiste i roszczenia, o których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy. Skoro księga wieczysta zawiera wskazane wyżej dane udostępnienie numeru księgi wieczystej nieruchomości jest równoznaczne z udostępnieniem danych o charakterze podmiotowym, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt. 1 i art. 51 Prawo geodezyjne i kartograficzne. Stąd też organ prowadzący ewidencję gruntów i budynków w postępowaniu o wydanie z zasobu danych, zawierających dane podmiotów, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt.1 i art. 51 ustawy zobligowany jest do zweryfikowania istnienia interesu prawnego wnioskodawcy jako przesłanki umożliwiającej uzyskanie tych danych.

Nie można zgodzić się z twierdzeniami skarżącej, z których wynika zarzut naruszenia przez organy zasady jawności ksiąg wieczystych poprzez ,,torpedowanie" wniosków dotyczących dostępu do zawartych w nich danych. Zdaniem Sądu skarżąca nie przyjmuje do wiadomości, że orzekające w sprawie organy wskazywały na przepisy ustawy o ochronie danych osobowych i ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, które wobec niewykazanie przez wnioskującą interesu prawnego uniemożliwiały wydanie żądanych danych. Ustawa o księgach wieczystych i hipotece faktycznie reguluje dostęp do ksiąg wieczystych, jednakże nie jest ona jedynym aktem normatywnym znajdującym zastosowanie w przypadku wniosku dotyczącego udostępnienia danych z ewidencji gruntów oraz numeru księgi wieczystej.

Na koniec przyjdzie się odnieść do twierdzeń skarżących związanych z nieuwzględnieniem przez organy stanowiska wynikającego z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2014 r. (sygn. akt I OSK 802/13). Niewątpliwie orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące interpretacji zastosowanych przepisów ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne nie jest jednolite. Stanowisko organów obu instancji o konieczności wykazania interesu prawnego przy żądaniu udostepnienia danych umożliwiających w istocie ustalenie danych o charakterze podmiotowym wpisuje się w dominujący nurt orzeczniczy, który akceptowany jest także przez skład orzekający Sądu.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.